[SF – Star Trek] + [Prat 1] The First – Mccoy x Chekov [After Rain 2]

อิยะฮะฮ่า...เรากลับมาแล้ว

กลับมาพร้อมกับSF หมอกะน้องเชคอฟฟฟฟฟฟฟฟ

กรี๊ดดดดดดดดด >< (เป็นบ้าอะไร -_-) เอาเหอะค่ะไม่พูดมากหละ แต่จะบอกว่าเรื่องนี้ต่อจาก Really Love You…รักคุณจริงๆนะ- Spock x Kirk ค่ะ เอ้ย ไม่สิ ในช่วงเวลาเดียวกันเลยตะหากกก วางแผนจะเขียนคู่นี้เป็น fiction ด้วยนะเออ 555 (อะไรน๊ะ!!!)

ไม่พูดมากหละ ไปอ่านกันเลยดีกว่า

ปล. เม้มด้วยนะ เป็นกำลังใจให้เราต่อปายยย....อั๊ก! (ผั๊วะ!!! ///// โดนฟาด)

----------------------------------------------------------------------------------------------------

“ค...คุณหมอ  คุณโอเครึเปล่าฮะ” เด็กหนุ่มถามออกไปเสียงสั่นเครือ

“นายไม่น่ามาอยู่ที่นี่เลย เชคอฟ.....”

……………!!?................

---------------------------------------------------------------------------------

ครึ่งชั่วโมงก่อนหน้านั้น.............

            เสียงเพลงอึกทึกในบาร์ไม่สามารถยุติการพูดคุยของคนทั้งสองได้

           

            “นายชอบเครื่องดื่มนั่นไหม” คนถามเพยิดเพย้อไปทางเครื่องดื่มที่เด็กหนุ่มถืออยู่

“........อ...อ๋อ  ครับ ผมชอบครับ” แต่ดูเหมือนคนถูกถามไม่ได้มีสมาธิอยู่กับคู่สนทนาเลยสักนิด

“สุดสัปดาห์นี้นายว่างไหมเชคอฟ”

“เอ่อ...ผมไม่แน่ใจครับคุณซูลู  บางทีผมอาจ..อาจ......เอ่อ.....” เด็กหนุ่มหาคำพูดต่อไม่ได้

“ไม่เป็นไร......ฉันรู้ว่านายอาจต้องการเวลาส่วนตัว” ซูลูตัดบทให้ยิ้มๆ ชายหนุ่มมองตรงไปยังคู่สนทนาของเค้าอย่างเอ็นดู

ใช่ครับ...บางทีผมอาจต้องการเวลาส่วนตัว เชคอฟพูดในใจ เพราะช่วงหลังๆ มานี้พอลงจากยาน Enterprise ทีไร ซูลูก็ชวนเชคอฟไปเที่ยวทุกที ไม่ว่าจะไปที่ไกลๆ หรือแม้แต่ไปดูหนังหรือทานอาหาร ขอให้ได้ชวน ซูลูก็เอาทั้งนั้น บางครั้งก็ไปเยี่ยมที่บ้านโดยไม่บอกไม่กล่าวเลยด้วยซ้ำ ด้วยความที่ว่าพ่อแม่ของเค้าทั้งสองเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยเรียน พวกเค้าจึงคล้ายเป็นครอบครัวเดียวกันไปโดยปริยาย

“แต่พรุ่งนี้ ฉันจะไปดูเสื้อผ้าใหม่ๆ สักหน่อย นายไปช่วยเลือกหน่อยได้ไหม”

.................แต่ก็ไม่วายชวนไปด้วยกันอยู่ดี -_-*.......................

“ครับ” เชคอฟตอบตกลงอย่างเสียมิได้ เพราะเค้าเป็นเด็กว่านอนสอนง่ายเสมอ (เด็กยังไงก็เป็นเด็กวันยังค่ำ.......ปฏิเสธใครไม่เป็นนนน : Ray - Aund)

“ฉันจะไปเอาเครื่องดื่มมาให้อีกนะ” ซูลูอาสาเมื่อเห็นแก้วใบเปล่าที่เด็กหนุ่มกุมอยู่ เชคอฟกำลังจะบอกห้ามเพราะเกรงใจ.....คืนนี้ซูลูทำเหมือนเค้าเป็นเด็กๆ ไปได้ ดูแลทุกอย่างตั้งแต่เดินเข้ามา......จนแทบจะใช้ลมหายใจเดียวกันอยู่แล้วนะ.......

แต่ก็ไม่ทันซะแล้ว คุณซูลูคนเก่งเดินจ้ำอ้าวออกไปจากตรงนั้นทันที ไม่เปิดโอกาสให้เค้าพูดเลยด้วยซ้ำ

เมื่อซูลูไม่อยู่แล้ว ก็เป็นโอกาสดีของเด็กหนุ่มเช่นกันที่จะได้แอบสอดส่องคนที่เค้าแอบชอบอยู่  สายตาของเชคอฟจับจ้องไปที่ร่างโงนเงนของหมอแมคคอยที่กำลังโดนอาการเมาเล่นงานอย่างรุนแรง  พูดตามตรงเด็กหนุ่มไม่เคยเห็นคุณหมอเมาขนาดนี้มาก่อนเลย ปกติเค้าเป็นคนคอแข็งจะตายไป........แต่ทำไมวันนี้ถึง............

อาการของหมอแมคคอยทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกเป็นห่วงอย่างยิ่ง เมื่อกี้ยังเห็นกอดรัดให้กัปตันเคิร์กนั่งบนตักอยู่เลย แล้วกัปตันไปไหนซะล่ะ  พอคิดถึงเรื่องนั้นเด็กหนุ่มก็อดน้อยใจไม่ได้ เพราะว่าเค้าก็อยากนั่งบนตักหมอ และอยากเป็นคนสำคัญของหมอบ้าง

..........แต่มันคงเป็นไปไม่ได้หรอก........

ต้นกลของยานเดินผ่านมาทางเชคอฟพอดี เด็กหนุ่มจึงใช้โอกาสนี้ถามขอข้องใจ

“ขอโทษนะฮะ สก็อตตี้” เด็กหนุ่มสูดใจเข้าก่อนพูดต่อ “คุณพอจะรู้ไหมว่า.....เอ่อ...ทำไมคุณหมอแมคคอยถึงเป็นแบบนั้น”

สก็อตตี้ซึ่งมีท่าทางเมาแอ๋ไม่แพ้กัน แต่ยังควบคุมสติได้ มองเชคอฟ จากนั้นหันไปมองแมมคคอย แล้วกลับมามองเชคอฟต่อ “หมอนั่นโดนมอมน่ะ”

“มอม”

“ช่าย.....โดนมอม เพราะดื่มเหล้าโดยไม่ฟังคำเตือน” สก็อตตี้ชี้มาทางเค้า

“ฮะ”

“....ของแรงน่ะ  ฉันว่านายอย่าลองดีกว่า  เป็นเด็กเป็นเล็กริอาจลองน้ำเมา....มันไม่...เอิ๊ก..ก...ดีนะพวก....” ท่าทางสก็อตตี้ตอนนี้ไม่ไหวจะเคลียร์แล้ว แต่เชคอฟก็ไม่ได้สนใจจนสก็อตตี้เดินจากไป  ตอนนี้หมอแมคคอยเหมือนมีอาการปวดหัวอย่างหนัก มือเรียวกุมขมับแน่น  ใบหน้าที่เคยเอาจริงเอาจังของหมอบัดนี้กลับบดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด

หมอแมคคอยลุกขึ้น  เค้าอยากจะเดินออกไปจากบาร์ที่มีแต่คนเยอะแยะแบบนี้ แล้วกลับบ้านไปหาที่สงบๆ นอนพัก เผื่ออะไรมันจะดีขึ้นเสียจริง  แต่เค้าก็มึนหัวเกินกว่าจะเดินกลับบ้านเยี่ยงคนปกติได้  หมอหนุ่มเกือบเดินไปชนเข้ากับเก้าอี้  แต่ดีที่เค้าหยุดและใช้มือจับมันไว้ได้  แต่ถึงกระนั้นหมอแมคคอยก็ยังไม่หยุดเดิน  มือเรียวควานหาที่ยึดเกาะต่างๆ เพื่อใช้มันพาเค้ากลับบ้าน.........ถ้าเค้าไปถึงน่ะนะ................

แต่บังเอิญขาเจ้ากรรมของหมอดันไปสะดุดเข้ากับขาโต๊ะเข้า “โอ๊ะ!” ทันใดนั้นก็มีวงแขนเข้ามาโอบรอบตัวเค้าไว้ กันไม่ให้หมอเอาหน้าทิ่มพื้นไปซะก่อน

“คุณเป็นอะไรไหมครับ” เสียงเล็กเอ่ยถามคนที่เค้าช่วยอย่างเป็นห่วง

“....อืม.....สก็อตตี้เหรอ”

“เปล่าฮะ.......ผมเชคอฟ” เด็กหนุ่มหน้าหงอยลงเล็กน้อย..........หมอแมคคอยจำเค้าไม่ได้รึนี่

“โทษทีนะเจ้าหนู ฉัน....อา...ปวดหัวชะมัดเลย....ตามันลายไปหมด” แมคคอยพูดพลางสะบัดหัวน้อยๆ

“ชิ  เจ้าสก็อตตี้นะเจ้าสก็อตตี้ รอให้ฉันหายก่อนเถอะ.......จะจับกรอกยาให้เข็ดเลย” หมอคาดโทษคนที่ทำให้เค้าเป็นแบบนี้ไว้เรียบร้อยแล้ว  อย่าว่าแต่จัดการสก็อตตี้เลย แรงพาตัวเองออกเดินตอนนี้หมอยังแทบไม่มี

อาการปวดจี๊ดกลับมาเล่นงานร่างสูงอีกครั้ง “โอ๊ย...”

“คุณหมอเป็นอะไรไหมครับ” เชคอฟถามอย่างเป็นห่วง

“ไม่......ฉันต้องรีบกลับบ้านแล้วเชคอฟ....ต้องรีบไปกินยาแก้เมา...เหล้..า...” เสียงของหมอแมคคอยดูจะฟังเหมือนสก็อตตี้แล้วตอนนี้  ............สภาพแบบนี้จะกลับไหวไหมเนี่ย..........เด็กหนุ่มชักหวั่นในใจ

ถ้าให้ขับรถกลับเอง.....เมาแบบนี้อาจจะเกิดอุบัติเหตุได้....

“ผ...ผมไปส่งนะฮะ” เด็กหนุ่มถามออกไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ หมออาจปฏิเสธเค้าแล้วไล่ให้เค้ากลับเข้าไปอยู่ในความดูแลของซูลู  ซึ่งนั้นเค้าไม่ต้องการสักนิดเดียว

แต่คำตอบของแมคคอยทำให้เด็กหนุ่มเก็บรอยยิ้มเอาไว้ไม่ได้

“อืม ก็ดี  ฉันรู้สึกว่าตัวเองก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน” ร่างสูงใช้มือกุมหัวตัวเองอีกครั้ง

“ครับผม” เสียงของเชคอฟฟังดูสูงกว่าปกติ เป็นเหตุมาจากเด็กหนุ่มกำลังดีใจนั่นเอง

เชคอฟหามหมอแมคคอยไปที่รถของเจ้าตัว  พานายแพทย์ไปที่เบาะด้านหลังคนขับ เผื่อคนตัวสูงจะอยากนอน

“ผมขับเองครับ”

“เฮ้ย...ไม่ได้  เด็กอายุไม่ถึงยี่สิบอย่างนายน่ะ นั่งเงียบๆ ไปเลย” แม้จะเมา แต่ก็ยังไม่ลืมหน้าที่การเป็นผู้ใหญ่ที่ดี

“แต่ว่าคุณ........”

“ไม่มีแต่....ฉันขับเอง”

...........สภาพไม่น่าให้จับพวงมาลัย............

ถึงหมอหนุ่มจะพูดแบบนั้น แต่ไหล่กว้างก็เริ่มลู่ลง ไถลไปตามพนักพิง เปลือกตาก็เริ่มจะปิดลง

ให้คุณหมอขับรถกลับไปเองไม่ได้หรอก เชคอฟยกมือขึ้นเกาหัว  ถ้าหมอหนุ่มตื่นขึ้นมาแล้วรู้ว่าเด็กอย่างเค้าขับรถมาส่งที่บ้านล่ะก็ ไม่วายโดนดุแหงๆ และหมอแมคคอยก็ต้องขู่ว่าจะตีก้นเค้าอีกแหงๆ

โดนดุอีกแน่เลยเรา....... เชคอฟทำหน้าหงอย แต่เค้าก็จำเป็นจะต้องไปส่งคุณหมอให้ถึงบ้านอย่างปลอดภัย แม้ว่าซูลูจะบอกว่าฝีมือการขับรถของเค้ายังอยู่ขั้นศูนย์ก็ตาม (อ๊ากกก! เชคอฟอย่าคิดสั้นนน 0[]0!!....ฉันยังต้องจ้องตัวนายสองคนไปเล่นอีกหลายเรื่องน้าาา : Ray - Aund)

เด็กหนุ่มจึงทำหน้าที่เป็นสารถี ขับรถไปส่งหมอหนุ่มผู้เมามายให้ถึงบ้าน  เชคอฟตัดสินใจออกมาจากบาร์โดยไม่บอกผู้ปกครองของเค้า ไม่บอกก็รู้ว่าจะต้องโดนโทรตามแหงๆ เด็กหนุ่มจึงปิดโทรศัพท์  (ตัดไฟตั้งแต่ต้นลม : Ray - Aund) เพื่อไม่ให้เสียสมาธิในการขับรถ เค้าไม่ต้องการคนรบกวน ต้องทำตามกฎหมายไม่รับโทรศัพท์เวลาขับขี่พาหนะ (สป็อคสอนมาดี.... -_-* : Ray - Aund)  แต่ถึงยังไงพรุ่งนี้พอเจอหน้ากันก็ต้องถูกซูลูซักอยู่ดี..........ซวยทุกทางเลยแฮะ.........

เชคอฟทำทุกอย่างที่เค้าคิดว่าต้องทำตามมาตรฐานเมื่อขับรถ นั่นคือ.................

ü มือจับพวงมาลัยแน่น.......แต่มือมันแค่ชุ่มเหงื่อ คงไม่เป็นอะไรหรอก 

ü ตาจ้องถนน.......แบบว่าจ้องแต่ถนนสายตรงหน้า แล้วไม่มองรถที่ออกมาจากซอยข้างๆ ก็เท่านั้นเอง 

ü ควบคุมสติ........ด้วยการหายใจเข้าออกแรงๆ

ü ไม่ต้องเปิดเครื่องปรับอากาศแรงนัก เพราะมันทำให้เสียพลังงาน...........สงสัยเค้าจะขี้ร้อน  เหงื่อชุ้มเลย (ข้อนี้เกี่ยวด้วยเหรอหนูเชคอฟ ^_^” : Ray - Aund)

ด้วยการขับรถอย่างระมัดระวังนี้  ทำให้เด็กหนุ่มขับรถจนมาถึงบ้านของคนที่นอนกุมหัวตัวเองอยู่ที่เบาะหลังจนได้  เด็กหนุ่มกระชากมือตัวเองออกมาจากพวงมาลัย......สงสัยจะเกร็งมากไปหน่อย เมื่อกี้มีรถสวนมาด้วย  อันตรายชะมัดเลย…….. (เมื่อกี้ หนูขับรถผิดเลนนะหนูเชคอฟ : Ray - Aund) + (เฮ้อ..ออ กลุ้ม...ขอบคุณพระเจ้า ที่คุ้มครองให้คู่พระ-นางของลูกปลอดภัย แคล้วคลาดรอดพ้นการถูกรถชนมาได้......โอ้ อาเมน : Ray - Aund)

เชคอฟเดินไปที่เบาะด้านหลังคนขับ เพื่อพาตัวนายแพทย์หนุ่มเข้าไปนอนพักผ่อนในบ้าน แต่ท่าทางที่นอนขุดคูของอีกคน ทำให้เชคอฟเริ่มใจไม่ดี

“คุณหมอแมคคอย.......คุณหมอแมคคอยฮะ.....โอเคไหมฮะ” เด็กหนุ่มสะกิดที่ไหล่ของนายแพทย์เบาๆ แต่มือที่ใหญ่กว่ากลับเอื้อมมาจับมือของเชคอฟแทน

“อืม..ม...ถึงแล้วหรือ” เด็กหนุ่มหน้าแดงเล็กน้อย ฝ่ามือของแมคคอยช่างอบอุ่นจริงๆ มือนี้สินะ ที่คอยโอบอุ้มรักษาคนไข้รายแล้วรายเหล่า......สมกับเป็นมือในตำนานจริงๆ

เด็กหนุ่มเหมือนจะกำลังเคลิ้มกับความคิดของตัวเอง แต่เสียงครวญครางของหมอก็เรียกสติเค้ากลับมา..........ตอนนี้ต้องรีบรักษามือในตำนานซะก่อน...........เชคอฟพยุงร่างของอีกคนเข้าบ้านด้วยความทุลักทุเล เพราะอีกคนหนึ่งทั้งสูงกว่าเค้า และก็ไม่ใช่เบาๆ เลยด้วย  เชคอฟใช้การ์ดเปิดประตูบ้านและเปิดไฟเพื่อให้มองเห็นได้สะดวก  พอไฟในบ้านสว่างเชคอฟก็ต้องอึ้ง เพราะการตกแต่งบ้านของคนตัวสูงเป็นมีไลฟ์สไตล์ที่สามารถนำความหรูหราเข้ามาผสมกับความสปอตร์ได้ อย่างลงตัว  แต่ก็ยังมีอุปกรณ์การแพทย์วางระเกะระกะอยู่เป็นบางมุมของห้อง...............ก็แหงสิ เค้าคนนี้เป็นหมอนี่เนอะ  เด็กหนุ่มเดินขึ้นไปบนชั้นสอง ซึ่งมีห้องอยู่ไม่กี่ห้อง เค้าเลือกเปิดประตูที่ใกล้ที่สุดและพบว่า เค้ามาถูกห้องแล้ว เชคอฟโล่งใจ......ดี จะได้ไม่ต้องเปิดหมดบ้าน.......  เด็กหนุ่มพาร่างสูงเดินไปที่เตียง แต่ก็ต้องเกือบล้ม เพราะหมอแมคคอยเกาะเค้าแน่นเหลือเกิน

“คุณหมอครับ.....ถ.ถึงแล้วฮะ” เด็กหนุ่มสะบัดตัวเองออกจากอ้อมแขนของอีกคนจนได้

แต่มือใหญ่ก็ฉุดเด็กหนุ่มลงมาที่เตียงอีกครั้ง แล้วกดเด็กหนุ่มไว้บนที่นอนนุ่ม  เชคอฟตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นอย่างมาก เค้าพยายามดึงมือให้หลุดจากการเกาะกุม แต่ก็ไม่เป็นผล เพราะอีกคนแรงเยอะกว่าเค้ามาก นอกจากนั้นเค้าก็ทำอะไรไม่ได้เลย  แมคคอยซบหน้าลงกับซอกคอของเด็กหนุ่มซึ่งตอนนี้นอนตัวสั่นอยู่ในอ้อมกอดอบอุ่น  ความรู้สึกของเชคอฟตอนนี้คือกลัว...........เค้ากลัวหมอแมคคอยที่เป็นแบบนี้ ไม่ดุ ไม่พูด ไม่อะไรทั้งสิ้น  เป็นคนอีกคนหนึ่งที่เด็กหนุ่มไม่รู้จัก  ถึงแม้อ้อมกอดนี้จะอบอุ่นก็จริง แต่มันอาจเป็นเพราะกายของคนตัวใหญ่อุณหภูมิสูงขึ้นจากแอลกอฮอล์ดีกรีแรงที่เจ้าตัวเพิ่งกินเข้าไปเมื่อสักพักนี้  กลิ่นแอลกอฮอล์จากลมหายใจพิสูจน์ถึงข้อนั้นได้เป็นอย่างดี

จมูกโด่งแตะเฉียดต้นคอของเด็กหนุ่ม ทำให้เชคอฟหดคอหนี อาการสั่นและความกลัวเพิ่มมากขึ้นอีกเท่าตัว หัวใจเค้าเหมือนทำงานผิดปกติ มันเต้นเร็วมากขึ้นเรื่อยๆ ........เค้าไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป...........

ในที่สุดหมอหนุ่มก็ยอมยกหัวออกมาจากจุดเสี่ยงภัยของเชคอฟ  สีหน้าของนายแพทย์หนุ่มเปลี่ยนไป..............

...................เป็นสีหน้าชวนฝัน

.

.

.

.

TBC.

---------------------------------------------------------------------

ตามไป Part 2 เลยค้าา >{}<!!!