[SF – Fantastic Beasts] + [Part 4] Don’t Rape Me! - Percival x Credence

//โมเดลของเนื้อหา NC ใน Part นี้ค่ะ  ไร?ืไม่ได้วาดเองนะจ๊ะ  เป็นของคนอื่นค่ะ  ไม่รู้เครติดไม่ว่ากันเนอะ  แต่เหนือสิ่งอื่นใดต้องขอขอบพระคุรพี่สาวของไรท์ที่เอื้อเฟื้อรูปดีๆ ฟินๆ มาให้ไรท์นะคะ  ขอบคุณมากๆ เลยค่าาา//

สวัสดีค่ะรีดๆ ขาา  โอย กว่าจะมาได้!  ต้องบอกเลยค่ะว่าหินมาก! 5555 //ลั่น//  หินเพราะมันดันอยู่ในช่วงเทศกาลและเปิดเทอมพอดีเลยค่ะ  ไรท์ก็เลยอยากทำอะไรก็ทำๆ ไปก่อน  เพิ่งจะมาปั่นเอาช่วงหลังๆ นี่แหละค่ะ 5555

ว่ากันต่อเลยเนอะ  แนะนำให้กลับไปอ่าน Part 3 ใหม่ค่ะ  รู้สึกเว้นช่วงมานานเกิน เดี๋ยวจะลืมกันไปซะก่อน 55555  อา...เอ่อ คุณเกรฟส์...เอาเป็นอาล่ะกันเนอะ  อาโหดมากเลยค่ะ....เอ๊ะ ไม่โหดหรอกแต่ดูโรคจิต.....(ไม่แกน่ะแหละจิตอิบ้า!)  คือไรท์ตรวจไปแล้วก็โอ๊ะ! อาคะอย่าทำอย่างนั้น  อย่าทรมานน้อง น้องดิ้นเดี้ยวๆ แล้วค่ะ 555555

ช่วงหลังๆ มาอานี่แบบทำไรท์ตาโต + ระทวยมากเลยค่ะ  โอย อัลไลจะ...ดูไม่ตามวัยขนาดนั้นค่ะ  ถึงจะสู้จาเร็ดซึ่งเป็นนางฟ้าของหนูไม่ได้ก็เถอะนะ  อือ เค้าเป็นนางฟ้านี่เนอะ ส่วนอาเป็นคนเถื่อน.....//โดนร่ายเวทย์ + โดนยิง + โดนแทง + โดนคลิปหนีบกระดาษเสียบ//  อั๊ก เอ่อ...ก็อาสายเมะนี่เนอะ  แล้วหน้าอานอกเรื่อง Fantastic Beasts เนี่ยคือ....โห อย่าว่ากันเลยนะคะอา  อาเถื่อนมาก!!

แต่ถึงกระนั้นก็ยังเอาใจหนูไปอย่างง่ายดาย....เฮ้อ  ยอม  ยอมให้เลยค่ะคุณอา

ส่วนนุ้งเอซไรท์จะไม่พูดอะไรมากค่ะ  ยิ่งรู้จักนางยิ่งรู้สึกใจแตก เพราะความรั่วและสุดโต่ง 55555  เอาไงดี  ในเรื่องไรท์เขียนซะหนูเหมือนไม่เคยเจอโลกเลยนะลูก 55555

ก็สนุกกันไปค่ะ ในเรื่องของการปั้นคาแรกเตอร์และวางพล็อต 55555  งั้นเอาเป็นว่าเราไปเสพ Nc gradence กันเลยดีกว่านะคะ ^^  อย่าให้เสียเวลา  งั้นพุ่งไปกันเลยค่าาา

---------------------------------------------------------------------------------

เด็กหนุ่มไม่ได้พูดอะไรต่อ ได้แต่บิดข้อมือตัวเองไปมา สู้แรงที่ไม่น่าเชื่อว่าจะต่างกันได้ถึงเพียงนี้ของมือปราบมารไปอย่างไร้ประโยชน์  รอยบาดจากใบหญ้าบนใบหน้านั้นถูกน้ำตาชะล้างไปจนแทบไม่เห็นสีแดงของเลือดที่ซึมออกมาแล้วแต่ถึงกระนั้นครีเดนซ์ก็ยังคงดูเหมือนคนที่ถูกทุบตีจนดูน่าเห็นใจมากมายอยู่ดี  เด็กหนุ่มไม่ทันรู้ตัวว่าตัวเองได้แผลเต็มตัวตอนวิ่งหนีออกมาจึงยังไม่ทันได้รู้สึกเจ็บปวด  และเมื่อเห็นว่าเพอร์ซิวัลไม่ยอมปล่อยหรือแม้แต่คลายมือสักที  ครีเดนซ์จึงเอ่ยเสียงสั่นเครือออกมาในที่สุด

“ปละ ปล่อยผม” เสียงนั้นฟังดูไม่กล้าหาญนักเช่นตอนที่เค้าตะโกนใส่เพราะโกรธเพอร์ซิวัล “คุณทำผมเจ็บ...” และเด็กหนุ่มเสียงอ่อยไม่ได้กล่าวเกินจริง  รอบข้อมือของเค้าขึ้นรอยแดงและมีเหงื่อออกแล้วในตอนนี้

พ่อมดยอมปล่อยแต่โดยดี ก่อนจะผลักเด็กที่ร้องไห้ลงบนเตียงด้วยแรงที่ไม่เบานัก  เพอร์ซิวัลไม่ยอมให้ครีเดนซ์หนี เค้าตามขึ้นไปคร่อมก่อนเสียงกรีดร้องของเด็กหนุ่มจะดังขึ้น  ดังขึ้น  ดังขึ้น  ป่านจะขาดใจ.....

.

.

.

“อึ อ๊าา  คุณเกรฟส์!  คุณเกรฟส์ผมไม่อยากได้อีกแล้ว  ปล่อยผมเถอะ  ปล่อยผม...อ้า!” เสียงฉีกขาดดังขึ้นอีกครั้งแล้ว  ครีเดนซ์ตัวสั่นนอนอ้อนวอนด้วยเสียงอันดังแต่ทว่ากลับดูอิดโรยเพราะเหนื่อยหอบหายใจรวยรินอยู่บนเตียงที่มีเลือดของตัวเองเปรอะเปื้อนเต็มไปหมด  เสียงขยับตัวดังขึ้นพร้อมกับความชื่นแฉะของบางอย่างที่คั่งอยู่ข้างในตัวของเด็กหนุ่ม  ทำให้เค้าต้องจิกพื้นที่นอนจนเจ็บนิ้วอีกครั้ง

“อ๊ะ  อ้าาา!  อา...ฮะ  อึก...อ๊าา” ครีเดนซ์ลากเสียงยาวเพราะเจ็บปวด  เด็กหนุ่มเจ็บแล้วกรีดร้องจนจวนจะหมดแรงอยู่รอมร่อ แต่การกระทำซ้ำไปมาในช่องทางอันไม่เคยได้พบเจอใครมาก่อนก็เป็นเรื่องยากทีเดียวที่จะหลับตาลงได้โดยไม่สนใจมัน

ภาพของเด็กหนุ่มจากซาเล็มที่สองในตอนนี้ไม่น่าดูนัก  เจ้าตัวนอนไร้เรี่ยวแรงเพราะถูกทารุณอยู่บนเตียงที่เคยหลับได้อย่างสบายใจ  ทว่าตอนนี้กลับยับย่นพร้อมทั้งมีเศษเสื้อผ้าที่ถูกฉีกกระชากจนขาดของเด็กหนุ่มหล่นเกลื่อนกระจายอยู่เต็มไปหมด  ครีเดนซ์ร้องไห้จนปวกเปียกและเหม่อลอย มีเนคไทด์สีดำเนื้อดีคล้องอยู่บนคอของเค้าและรอยช้ำตรงข้อมือก็ไม่ใช่เพียงแค่อย่างเดียวที่เพอร์ซิวัลทำเอาไว้ 

หากย้อนไปเมื่อราวๆ ครึ่งชั่วโมงก่อนที่เด็กหนุ่มผู้สะอื้นไห้คนนี้จะอ่อนแรงจากการโดนทำร้ายนั้น  ครีเดนซ์ตบตีเพอร์ซิวัลอย่างสะเปะสะปะไปหลายทีก่อนจะโดนมัดไว้ด้วยผ้าพันคอของพ่อมดหลังจากถูกผลักให้นอนราบลงกับเตียงหลังกว้าง  และไม่เพียงเท่านั้นในเมื่อเจ้าตัวยังสามารถดิ้นขัดขืนได้อยู่อีกเลยถูกมัดโยงเข้ากับโคมไฟที่ยื่นออกมาจากผนังตรงหัวเตียงซึ่งคอยให้แสงสลัวยามค่ำคืนแต่บัดนี้มันกลับทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกไม่ชอบในแสงสีนวลอันอบอุ่นของมันเสียแล้ว

ครีเดนซ์เหมือนเงือกตัวน้อยที่ถูกมัดให้เกยตื่นอยู่บนฝัง  แต่ทว่าการเปรียบเทียบกับสัตว์ชั้นสูงนั้นดูจะใช้ไม่ได้เพราะเด็กหนุ่มเป็นเพียงแค่เด็กที่ถูกระบายอารมณ์โกรธใส่เท่านั้น  เจ้าตัวถูกแขนทั้งสองข้างของตัวเองเบียดจนปวดแก้มไปหมด  เพอร์ซิวัลมัดแน่นเกินไป  แต่พ่อมดไม่ได้สนใจ เค้าแค่รู้สึกพอใจที่เจ้าหนูของเค้าหยุดดิ้นได้แล้วเสียที  ครีเดนซ์ตบและเพิ่มรอยให้เค้ามากขึ้นซึ่งนั่นก็ยิ่งเพิ่มพายุในใจให้แก่ชายผู้มีเสน่ห์ถึงแม้จะมีความเคร่งขรึมฉาบฉายอยู่บนใบหน้าอย่างเยือกเย็นก็ตาม

ความดื้อดึงและต่อต้านของครีเดนซ์ทำให้เค้าหงุดหงิดกับโกรธมากขึ้น

เสื้อเชิ้ตที่เค้าเคยชมว่ามันสวย เข้ากับผิวขาวๆ ของครีเดนซ์เป็นที่สุด ในตอนนี้มีรอยเลือดเส้นเล็กๆ นับสิบรอยพาดผ่านอยู่ไปมาราวกับรอยพู่กันสีแดงสะเปะสะปะบนผืนผ้าใบ  เพอร์ซิวัลจึงเลือกที่จะกระชากเสื้อเปื้อนเลือดนั้นออกซะ  ครีเดนซ์ตัวสั่น เด็กหนุ่มสะอื้นไห้ถี่ขึ้นกอปรกับแรงกระเพื่อมจากการหอบหายใจเข้าออกอย่างรุนแรงยิ่งทำให้หน้าอกขาวเนียนแต่มีรอยตำหนินั้นดูตื่นตระหนก

แผลสดรอยเล็กๆ แต่มากมายนั้นทำให้ดูมีตำหนิจริง แต่พ่อมดกลับลงความเห็นว่ามันสวยงามเมื่ออยู่บนร่างของเด็กหนุ่มที่กำลังตื่นกลัวจนตัวลนลาน  และปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเค้าละสายตาไปไม่ได้เลยแม้สักวินาทีเดียว

เค้ารู้  เพอร์ซิวัลรู้ว่าตัวเองควรพูดอะไรบางอย่างไม่ให้เงียบจนเกินไป  แต่เค้าก็เบื่อแล้วกับการฟังเสียงที่เค้นออกมาด้วยความพยายามที่จะโต้เถียงของครีเดนซ์  เด็กหนุ่มของเค้าไม่รู้สึกเจ็บคอบ้างเลยหรือไง  แต่จะเอางั้นก็ได้  ถ้าเจ้าหนูนี่อยากร้องนักพ่อมดก็จะให้ร้องอย่างสมใจจนไม่อยากอีกเลยทีเดียว  และแน่นอนเค้าจะไม่ยอมให้ครีเดนซ์หยุดอ้าปากน้อยๆ นั้นเป็นแน่

พ่อมดที่อยู่เหนือร่างของเด็กหนุ่มลากนิ้วเรียวยาวหยักสวยทั้งหมดของตัวเองลงบนลำตัวที่มีบาดแผล  ก่อนคนโดนจับจะสะดุ้งสุดตัวเมื่อมีสัมผัสเย็นๆ จากปลายนิ้วนั้นจูบลงมาอย่างแผ่วเบา  ครีเดนซ์บิดตัวก่อนจะรู้สึกเจ็บข้อมือ

“อะ อ้ะ อือ...อืออ  ไม่...ฮะ...ไม่” ครีเดนซ์บอก  เจ้าตัวดิ้นแต่พบว่ามันยิ่งทำร้ายตัวเอง  เพราะเคยเจ็บมาก่อนจึงเข็ดขยาดและไม่อยากที่จะแวะไปเยี่ยมเยียนมันอีกแล้ว เค้าจึงหยุดขยับ “อือ...อึก!” เด็กหนุ่มขบกัดริมฝีปากอย่างทรมานเจ็บทั้งข้อมือและไม่ชอบนิ้วมือเย็นๆ ที่ทำให้รู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งตัวของเพอร์ซิวัล

“อย่าจับผม...ฮึก  อา อย่า...” นิ้วมือของมือปราบมารเปรอะประปรายไปด้วยเลือดที่ซับอยู่ในบาดแผล  มันไล่สูงขึ้นมาแล้วและครีเดนซ์ก็รู้สึกไม่ดีไปอีก  มันเป็นความรู้สึกที่ไม่เคยได้ทำความรู้จักเลยจึงทำให้กลัวได้ไม่ยากนัก  แต่มือปราบมารกลับปล่อยลมหายใจอย่างผ่อนคลายแล้วส่งเสียงผ่านผิวปาก

“ชู่...ชู่” เค้าปลอบและสั่งให้อยู่นิ่งๆ  ดวงตาสีน้ำตาลหลบต่ำลงอยู่ภายใต้เปลือกตาที่สงบเยือกเย็นนั้น  เพอร์ซิวัลไล่ปลายนิ้วอย่างวาบหวามไปหายอดอกอันไร้ที่ติของเด็กหนุ่ม  ครีเดนซ์สะดุ้งหนักขึ้น  เสียงสะอึกในลำคอดังออกมาชัดเจนอย่างถึงที่สุด  เจ้าตัวงอกาย  หลับตาแน่นแล้วซุกหน้ากับแขนที่เบียดเข้าหากันของตัวเอง  แล้วร้องเสียงหลงอกกระตุกเร้าในตอนที่เพอร์ซิวัลขยี้มันด้วยนิ้วหัวแม่มือของตัวเอง

“อ้า! อื้อ!  ฮึก..อืออ” ครีเดนซ์ทำหน้าเหยเกเพราะความรู้สึกจั๊กจี้แล่นเข้ามาหาอย่างเฉียบพลัน  เจ้าตัวหอบหายใจถี่รัวและไม่เข้าใจว่าเหตุใดถึงได้ทรมานเช่นนี้  เพอร์ซิวัลกำลังปลุกเร้าเด็กหนุ่มที่ไร้ประสบการณ์และอ่อนเดียงสาให้รู้สึกว่าตกที่นั่งลำบาก

และดูเหมือนเค้ากำลังสนุกภายใต้ใบหน้าอันสงบเยือกเย็นแต่ก็กระหยิ่มใจไปด้วยด้วยการลูบวนปลายนิ้วที่เปื้อนเลือดนั้นเบาๆ จงใจให้เสียดสีอย่างวาบหวามจนรู้สึกถึงขาคู่ที่ไม่ยอมอยู่สุขของเด็กหนุ่มซึ่งบิดกันไปมาอย่างอึดอัดแต่ซื่อตรงอยู่ใต้สะโพกของเค้า  ก่อนพ่อมดจะก้มลง อ้าปากแลบลิ้นออกมาชิมรสฝาดประแล่มของเลือดที่แต่งแต้มอยู่บนยอดอกของครีเดนซ์

“อ๊าา! คุณเกรฟส์...ไม่  ฮาา ไม่...” เด็กหนุ่มแอ่นหน้าอกขึ้นแล้วกระระทวยราวกับโดนบีบหัวใจ  หน้าอกของเด็กผู้อ่อนต่อโลกนั้นมีความอ่อนไหวอย่างถึงที่สุด เพอร์ซิวัลรู้ข้อนั้นดีและเลือกที่จะเอ็นดูมันด้วยความเต็มใจ

มือปราบมารเลียวนไปมาจนจุกน้อยของครีเดนซ์สะอาดปราศจากเลือด ก่อนจะใช้ปลายลิ้นเรียวแหลมของเค้าสะกิดเข้าไปที่ปลายยอดอกตูมที่มีรูน้อยๆ เบ่งบานอยู่ตรงนั้น

“อ๊าา!” ครีเดนซ์แอ่นอกขึ้นสุดกาย  เจ็บแปลบไปทั่วท้องน้อยและขนอ่อนลุกชันไปทุกอณูของร่างกาย  เด็กหนุ่มน้ำตาเล็ดออกมา  ทว่ามันกลับไม่ใช่น้ำตาแห่งความเศร้าโศก “อะ อย่า...คุณเกรฟส์อย่าได้โปรด...ฮึก!  อ่า” เจ้าตัวแทบดิ้นทุรนทุรายเมื่อเพอร์ซิวัลมิได้ฟัง  พ่อมดแหย่ลิ้นลงไปในรูตื้นๆ บนยอดอกนั้นอย่างรุนแรงและช่ำชอง

จนกระทั่งยอดอกอันอ่อนนุ่มทั้งสองข้างของเด็กหนุ่มบวมเด้งเป็นสีเดียวกันไม่ต่างอะไรไปจากรอยแผลบนตัวของตนเองนักพ่อมดก็ผละปากออกมาจากการหยอกล้อ  ยืดตัวเต็มความสูงเท่าที่ท่าคุกเข่าของตัวเองจะเอื้อได้  เค้าพินิจดูยอดอกสีแดงช่ำมันวาวซึ่งถูกรายล้อมเต็มไปด้วยรอยสีแดงเส้นเล็กเส้นน้อยจากการโดนบาดของใบหญ้าหนา  มันเป็นสีแดงแบบเดียวกัน  เพอร์ซิวัลกลืนน้ำลายลงลำคอ  และมันก็เป็นรสชาติฝาดปนหวานเดียวกันที่อยู่ในปากของเค้า

“อือ  คุณเกรฟส์...” ครีเดนซ์ครางอย่างอ่อนแรง เจ็บข้อมือและหน้าอกอย่างยิ่ง  เด็กหนุ่มน้ำตารื้นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ  เพอร์ซิวัลหรี่ตาลงอีกครั้ง  แพขนตายาวพอประมาณนั้นเกือบแนบสนิทกับขอบตา ก่อนเค้าจะจรดนิ้วชี้ลงบนริมฝีปากเรียวอิ่มแล้วส่งเสียงให้สงบปากเสียอย่างนุ่มนวล  จมูกโด่งของมือปราบมารเชิดขึ้น เปลือกตาที่หรี่เข้าหากันของเค้าทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกราวกับว่าพ่อมดตรงหน้ากำลังอ่านใจเจ้าตัวด้วยปลายนิ้วที่แตะประทับริมฝีปาก

แต่เปล่าเลย  เมื่อครีเดนซ์เงียบเสียงลง  เพอร์ซิวัลก็ก้มลงใช้ปลายลิ้นที่เค้าไม่เคยบอกใครว่ามันช่ำชองไล่เลียไปบนแผลของเด็กหนุ่ม  ครีเดนซ์กระตุกพร้อมสกัดกลั่นเสียงของตัวเองเอาไว้ ความแสบจากบาดแผลเล็กๆ แล่นเข้าสู่หัวใจอย่างรวดเร็วแต่พร้อมกันนั้นเด็กหนุ่มก็ร้อนรนไปทั่วทั้งร่างกาย

ครีเดนซ์กลั้นเสียงตัวเองไว้  ปกปิดความเจ็บปวดที่ถูกบิดเกลียวไปด้วยบางสิ่งที่ตรงกันข้ามกัน  กลั้นแล้วกลั้นอีก  จนไม่สามารถทนต่อไปได้อีกแล้ว

“อ๊า! คุณเกรฟส์อย่า…อ่า! ผมเจ็บ...อา..เจ็บ...เจ็บจัง...อืออ  ไม่เอาแล้ว อยะ อย่าเลีย  ได้โปรดอย่าทำอย่างนั้นเลย...” เด็กหนุ่มน้ำตาไหลออกมาจากห่างตาแล้วมีสีหน้าเว้าวอนเช่นนั้นจริงอย่างถึงที่สุด

มือปราบมารยังคงลิ้มรสหวานล่ำของเลือดที่เด็กหนุ่มดูจะหวงแหนมันเสียเหลือเกินอยู่ต่อไป  เค้าได้มันจนพอใจและมีความตั้งใจอย่างยิ่งยวดที่จะทำให้ครีเดนซ์อ่อนวอนต่อเค้าและบิดกายอยู่ใต้ตัวราวกับถูกทำทารุณให้ต้องทรมานแทบขาดใจ  ในที่สุดเพอร์ซิวัลจึงยอมถอยออกมา  มองดูผลงานความสะอาดสะอ้านที่ถูกละเลงด้วยน้ำลายของตัวเอง  ในปากของเค้าคะคลุ้งเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด  แต่มันดี....เพอร์ซิวัลเลียริมฝีปากที่เปื้อนสีลิ่มแดงของตัวเอง

ครีเดนซ์ของเค้ากำลังตัวสั่นเพราะความเจ็บปวดและหวาดกลัว

อย่างนั้นแหละดี  เพราะมันยังเทียบไม่ได้แม้สักครึ่งเดียวในตอนที่ถูกมาคูซ่าทำร้ายก่อนจะสังหารบนเก้าอี้มรณะตัวนั้น  หรือบางทีครีเดนซ์อาจโชคร้ายกว่านั้นมาก  กฎของโลกเวทมนตร์โหดร้ายเพราะอย่างนั้นเค้าถึงได้ร่วมมือกับกรินเดนวัลด์เพื่อโค่นล้มสภาพ่อมดในคราวก่อน แต่ตอนนี้จุดประสงค์ของเค้าเปลี่ยนไปแล้ว

พ่อมดคนสำคัญแห่งมาคูซ่าทอดมองเรือนกายที่สั่นระริกอย่างปกปิดไม่มิดของเด็กหนุ่มจากซาเล็มที่สอง  เด็กคนนั้นร้องไห้  และอ่อนวอนขอให้ปล่อยด้วยใบหน้าอันเหยเกแต่มันกลับทำให้คนกระทำอย่างเค้าต้องการจะเห็นต่อไปเรื่อยๆ อย่างไม่รู้สึกเบื่อ

มือปราบมารคลายเนคไทด์ของตัวเองออกพร้อมกับถอดเสื้อกั๊กไปด้วย  ครีเดนซ์ระริกเปลือกตา กลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็นแล้วฝืนขยับตัวทั้งๆ ที่ทุกการเคลื่อนไหวนั้นจะยิ่งทำให้ตัวเองเจ็บ  เด็กหนุ่มห่อไหล่แล้วกระเถิดตัวหนีด้วยเท้าเปลือยเปล่าที่ลื่นไถลไปบนผ้าห่ม

เพอร์ซิวัลปลดเนคไทด์ของตัวเองออกมาในที่สุด เค้าปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ใส่ไปทำงานทุกวันแล้วใช้เนคไทด์เส้นเดิมผูกดวงตาที่ตื่นตระหนกของเด็กหนุ่มเสีย

และในตอนนี้เด็กหนุ่มที่ตัวสั่นระริกเพราะความเหนื่อยล้าก็ตกเป็นเหยื่อของมือปราบมารแล้วโดยสมบรูณ์  จะไม่มีการเล่นอ้อยอิ่งอะไรอีก  เด็กหนุ่มรู้สึกประวิงในใจแปลกพิกล  ครีเดนซ์กลัวมาก เค้าพยายามฟังเสียงแต่ก็ได้ยินเพียงแต่เสียงสวบสาบของเสื้อผ้าเท่านั้น  เจ้าตัวสั่นเทิ้ม ขยับใบหน้าไปทางนั้นทีทางนี้ทีอย่างหวาดวิตกครั้งแล้วครั้งเล่า

“อย่า...ได้โปรด  อย่าทำผมเลย” เสียงกล้าๆ กลัวๆ นั้นเอ่ยขึ้นไม่เต็มเสียงเสียด้วยซ้ำ  เพราะต่อมาเสียงก็เงียบไปเสียดื้อๆ  คุณเกรฟส์ของเค้าไม่อยู่ตรงนี้แล้วหรือ?

แต่ทันใดนั้นแรงขยำที่กางเกงก็ทำให้เด็กหนุ่มต้องคิดใหม่และปรับโทนเสียงจนไม่ทันได้ตั้งตัว “อ๊า...อือ  คุณเกรฟส์! อือ  คุณเกรฟส์” ครีเดนซ์เสียงดังแต่ทว่ากลับฟังดูเหมือนคนกำลังเจ็บปวดอย่างถึงที่สุด  เพอร์ซิวัลกำลังจับไปที่เป้ากางเกงที่ขึ้นรูปและเปียกชื่นของครีเดนซ์

“ไหนดูซิ  ตรงนี้ของเธอมันเป็นอะไรกัน” เค้าว่าแต่กลับถูกห้ามปรามหนักเข้าไปอีก

“อย่า  อย่า! ไม่  ไม่เอา ได้โปรดคุณเกรฟส์อย่าทำเลย  คุณเกรฟส์...อ้าา” แต่ไม่ทันเสียแล้ว มือปราบมารล่วงมือเข้าไปในนั้นจนสุดมือ  เค้าจับมันราวกับว่าเป็นเพียงแค่ส่วนเล็กจ้อยส่วนหนึ่งเพียงเท่านั้น  ครีเดนซ์เกร็งตัวไปหมด  เด็กหนุ่มร้องอึกอักหลายรอบในระหว่างที่เพอร์ซิวัลถอดกางเกงของเจ้าตัวออกแล้วเหลือเพียงแค่ชั้นในตัวบางที่เปียกชื่นกำลังแนบตัวอยู่กับบางสิ่งที่ชูชันขึ้นมา

“เธอนี่เป็นเด็กไม่ดีเลยนะครีเดนซ์” เพอร์ซิวัลว่า แต่แววเสียงของเค้าฟังดูเหมือนกำลังสนุกเป็นอย่างยิ่ง

ครีเดนซ์สั่นระริกภายใต้ชั้นในเบาบางเพียงตัวเดียว  เจ้าตัวหนีบขาเข้าหากัน บิดตัวไปมาแล้วบิดตัวไปมาอีกอย่างกระมิดกระเมี้ยน  นึกน่าอายขึ้นมาเมื่อต้องให้อีกคนหนึ่งเห็นตนในสภาพนี้  มันไม่ดีเอาเสีย  ไม่น่าดูเลยสักนิด  ตัวของเค้ามีแต่แผลและรอยขีดข่วนเต็มไปหมด  ร้องไห้โยเยไม่ต่างไปจากเด็กเล็กๆ  แถมยังทำกางเกงชั้นในเปียกอีกต่างหาก  ครีเดนซ์เบะปากเงียบไม่อยากถูกดูแคลนจากเพอร์ซิวัล  ถึงแม้จะเกลียดอีกฝ่าหนึ่งแต่ก็น่าอายเหลือเกินที่ต้องมาอยู่ในสภาพเช่นนี้

“ฮึก  ฮึกก  อย่ามองผม  ฮืออ  อย่ามอง...”  ผ้าผูกตาของเค้าแน่นเหลือเกินจนเด็กหนุ่มรู้สึกเหมือนถูกบีบรัดจนตาบอด

ถึงแม้ว่าเด็กหนุ่มจะพูดอย่างไรเพอร์ซิวัลก็ไม่ได้ทำการโต้ตอบใดๆ ทั้งสิ้น  มือปราบมารทำตามเกมส์ของตัวเอง  เค้าแยกขาของเด็กหนุ่มออก  ฟังเสียงร้องไห้คละเคล้ากับเสียงครางน้อยๆ ที่เล็ดรอดออกมาในบางช่วง  กางเกงชั้นในขาวบางแต่เปียกตัวนั้นถูกเปิดออกเผยให้เห็นสิ่งที่เฉอะแฉะมากกว่านั้น  แกนกายที่เพิ่งจะปลดปล่อยไปด้วยความไร้เดียงสาอย่างถึงที่สุดของครีเดนซ์กำลังสงบตัวและกลับมาปวกเปียกอีกครั้ง

พ่อมดจึงร่ายมนตร์สุดล่ำค่าด้วยมือของเค้าเอง  ครีเดนซ์บิดกายปล่อยเสียงครางอย่างหยุดไม่ได้  เท้าข้างหนึ่งต่อสู้กับความตึงขึงของผ้าห่มและอีกข้างหนึ่งถูกเพอร์ซิวัลยกข้างไว้  เด็กหนุ่มทำอะไรไม่ได้เลย  เกิดอารมณ์อีกครั้งก่อนจะปลดปล่อยให้มันพุ่งทะยานออกมาเต็มหน้าอกของเพอร์ซิวัล  พ่อมดสอดนิ้วเข้าไปใต้สะโพกแน่นๆ นั้น  ครีเดนซ์สะดุ้งเฮือก  ดิ้นขลุกขลักและอ้อนวอนขอร้องให้มือปราบมารหยุดทำแบบนี้และปล่อยเจ้าตัวไป

แต่เพอร์ซิวัลกลับใช้ปลายนิ้วลูบไปบนรอยนูนที่หุบเป็นกลีบตูมอยู่ในจุดซ่อนเร้นนั้นแล้วแหย่เข้าไปด้วยแรงที่ไม่ออมเลยสักนิด  ครีเดนซ์ร้องเสียงดังแต่ถึงกระนั้นนิ้วของเพอร์ซิวัลก็ไม่สามารถเข้าไปได้ถึงครึ่ง  เค้าจึงลองใหม่ด้วยน้ำลายของตัวเอง  เด็กหนุ่มเริ่มร้องไห้ถึงแม้จะมีเนคไทด์ปิดตาอยู่แต่มือปราบมารก็รับรู้ได้จากจมูกโด่งที่แดงระเรื่อนั้นของเจ้าตัว  เพอร์ซิวัลเลียริมฝีปากที่แห้งผากของเค้า  เมินเฉยต่อคำวอนที่เคล้าไปด้วยเสียงร้องของครีเดนซ์

จนในที่สุดช่องทางของเด็กน้อยก็บวมแดงและสามารถรับนิ้วทั้งสามของเพอร์ซิวัลเข้าไปได้  มันเปียกน้ำลายของเค้าผสมกับน้ำรักของครีเดนซ์จนชุ่มแฉะ  ดูไม่ดีนักแต่ก็พอถูไถได้ไปก่อน  เด็กหนุ่มปิดตาอยู่จึงยังไม่เห็นความใหญ่โตที่ขยายตัวจนเต็มที่แล้วของอีกคนหนึ่ง  พ่อมดจับมันแล้วรูดกับมือตัวเองอยู่หลายครั้ง  มองเด็กหนุ่มของเค้าที่อ่อนเรี่ยวแรงและไร้ที่พึ่งพาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนเพราะไม่มีใครจะช่วยเจ้าตัวได้แม้แต่ตัวเค้าเอง ก่อนจะกดแก่นกายเข้าไปในรูน้อยๆ ที่กำลังจะปิดใต้สะโพกตึงแน่นนั้นอย่างช้าๆ

“อ๊า!  อ๊า คุณเกรฟส์...อึก อ่า ผมเจ็บ...โอ๊ย  เจ็บ...อือ ไม่เอา  ไม่เอาแล้...อ้า!” แต่คงจะปฏิเสธไม่ทันเสียแล้ว  เมื่อพ่อมดคนสำคัญของมาคูซ่ากำลังหอบหายใจอย่างหนักหน่วงและดันกายต่อสู้กับความคับแน่นอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ของเด็กหนุ่มที่เค้าตั้งใจจะเก็บมาเลี้ยงตั้งแต่เห็นยืนแจกใบปลิวอยู่ที่มุมถนน

“อ้าา! ฮะ อ้าา...า  อื้ออ” ครีเดนซ์อยากดิ้นแต่โดนเพอร์ซิวัลแทรกกลางตัวและเจ็บข้อมือมากเหลือเกินแล้ว  มากเกินกว่าจะหาเรี่ยวแรงไหนมาคิดหาทางต่อรองได้อีก

“อ่า  ครีเดนซ์อย่ารัดนักสิ” เพอร์ซิวัลเองก็ไม่อยู่สุขนัก  เมื่อตัวแทนของเค้ากำลังเคลื่อนตัวมุดลอดความเล็กแคบนั้นไป มันก็บีบรัดเค้ามากขึ้นทุกทีจนแทบขยับต่อไปไม่ได้  แต่เด็กชายจากซาเล็มที่สองไม่รู้จักคำว่า รัด ของเพอร์ซิวัลจึงผ่อนคลายไม่ได้  แล้วเสียงปริแตกก็ดังขึ้น

มันสะเทือนไปทั้งกายของคนทั้งสองแล้วครีเดนซ์ก็ร้องไห้หนักขึ้นเมื่อความเจ็บแปลบแทบขาดใจพุ่งเข้ามาทำร้ายอย่างไร้ความเห็นใจ  แม้เพอร์ซิวัลก็ไม่สงสาร  มือปราบมารรู้สึกถึงความชื่นแฉะของๆ เหลวที่ช่วยนำพาเค้าได้จึงขยับกายเข้าไปอีก

“อะ อ๊าา  อ๊า ฮะ อึก...อา  เจ็บ  อือ ฮือ...โอ๊ย  ผมเจ็..บ” เสียงครีเดนซ์ในคำสุดท้ายจู่ๆ ก็เบาลงราวกับจะขาดใจเมื่อเพอร์ซิวัลเข้าไปจนสุดแล้ว  หัวหน่าวของพ่อมดติดกับก้นกลมกลึงของเด็กหนุ่ม มันทำให้เค้าต้องกดกายแช่อยู่พักหนึ่งเลยกว่าจะกลับมาขยับได้อีกครั้ง  ในตัวของครีเดนซ์บริสุทธิ์คับแน่นมากเกินไป  และตอนนี้เค้าก็กำลังฉีกกระชากมันจนขาดกระจุย

พ่อมดขยับสะโพกเข้าออกอย่างเชื่องช้าคลอไปด้วยเสียงร้องครางอย่างเจ็บปวดของอีกคนหนึ่ง  ถึงแม้จะเป็นถึงหัวหน้ามือปราบมารที่ไม่ต้องคอยทำอะไรด้วยตัวเองแต่เพอร์ซิวัลกลับแข็งแรงและกำยำผิดจากที่เห็นเมื่ออยู่ภายใต้ชุดทำงานอย่างเป็นทางการของตัวเอง  และความใหญ่โตนั้นก็ไม่อาจหาที่เปรียบได้เลย

“อะ อ๊าา...า” และนั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมครีเดนซ์จึงได้ร้องเสียงดังถึงเพียงนั้น “ฮึ  คุณเกรฟส์...อ่าา  พอเถอะ  ผมกลัว  อ้าา! เจ็บ..ฮือ  เจ็บจัง” เด็กน้อยเอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด แต่เสียงขยับกายอย่างเฉอะแฉะก็ไม่ได้ปล่อยขวัญเจ้าตัวเลยแม้สักนิด  เพอร์ซิวัลที่บัดนี้มีคามต้องการอย่างถึงที่สุดไม่อาจเห็นใจเด็กหนุ่มของเค้าได้อีกแล้ว  มือปราบมารขยับกายเข้าไปไม่ยั้งเพราะความแน่นนั้นกำลังบีบรัดเค้าให้พุ่งทะลักออกมาในที่สุด

“อ่าา  ครีเดนซ์  อา” คนอยู่ด้านบนจับสะโพกเต็มมือไม้นั่นให้ดันติดกับช่วงล่างของตัวเองอย่างแนบชิดก่อนจะปล่อยออกมาทั้งๆ ที่ยังเคลื่อนเข้าออกอยู่  เด็กหนุ่มรับมันไว้ทั้งหมดแต่มันเยอะมากจนไม่นานก็ไหลย้อนออกมาพร้อมการชักกายออกของเพอร์ซิวัล  และมือปราบมารทำเค้าเลือดออกด้วย

“อา ฮาา ฮะ...อึ  อืออ” ครีเดนซ์หมดเรี่ยวแรงลู่ตัวลงกับผนังเหนือหัวเตียง  เนื้อตัวสั่นไปหมดเพราะถูกทารุณ  แต่แล้วมือปราบมารก็ตัดสินใจได้ว่าตัวเค้ายังได้ไม่พอ  และยังคงต้องการอีกจึงแก้มัดเด็กหนุ่มที่ห้อยตัวกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ตรงนั้น  คลายผ้าปิดตาของครีเดนซ์ออก มันร่นลงมาให้เห็นดวงตาฉ่ำวาวที่แตกสลายและเจ็บปวดอย่างยิ่งยวด

เพอร์ซิวัลโยนเด็กหนุ่มข้ามฝั่งมายังปลายเตียงแล้วจับคว่ำหน้าลง  ก่อนยกสะโพกที่ยังเลอะไปด้วยน้ำรักขึ้นก่อนจะเสียบกายเข้าไปใหม่อย่างป่าเถื่อน

“อร๊าา!” ครีเดนซ์หน้าจมไปกับพื้นเตียงหนานุ่ม  สะโพกของเค้าสั่นระริก แทบตั้งตัวไม่อยู่แต่เพราะมันถูกคาด้วยแก่นกายของอีกคนหนึ่งอยู่จึงไม่ล้มครืนลงไปเสียก่อน  เพอร์ซิวัลใช้มือประคองไว้ก่อนจะตอบสนองความต้องการอันดิบเถื่อนของตัวเองด้วยการขยับอันหยาบโลน ไม่มีการผ่อนปรบใดๆ ทั้งสิ้น

ครีเดนซ์รู้สึกเจ็บแสบที่ช่องทาง  เด็กหนุ่มน้ำตาไหล มือทั้งสองก็ขยำผ้าปูที่นอนเพื่อยึดไม่ให้ไถลไปด้วย “อึ อ๊าา  คุณเกรฟส์!  คุณเกรฟส์ไม่อยากได้อีกแล้ว  ปล่อยผมเถอะ  ปล่อยผม...อ้า!” เสียงฉีกขาดดังขึ้นอีกครั้งสงบคำขอร้องอันไร้ประโยชน์ของเด็กหนุ่มไปเสียสิ้น  ก่อนตัวเค้าจะสั่นคลอไปด้วยแรงส่งจากสะโพกของพ่อมดคนเก่ง  ช่องทางของเด็กหนุ่มเป็นสีเข้มตัดกับความขาวไร้ที่ติของก้นงอนงามแล้วมันก็ถูกฟาดด้วยฝ่ามือหนักๆ ของมือปราบมารก่อนเพรอ์ซิวัลจะเร่งขยับแก่นกายอีกอย่างบ้าคลั่ง

ครีเดนซ์ทำให้เค้าไม่เป็นตัวของตัวเองอย่างสุดขีด...

“อ๊ะ  อ้าาา!  อา...ฮะ  อึก...อ๊าา” เด็กหนุ่มลากเสียงยาวปะปนกับเสียงร้องไห้  รู้สึกเจ็บจนใกล้หมดแรง  แต่คนด้านหลังก็ไม่ยอมให้เจ้าตัวได้มีโอกาสทิ้งตัวอย่างเหนื่อยล้าลงบนพื้นฟูกน่านอนนั้นเลย  เค้ากดเข้าไปจนสุดแล้วเริ่มขยับอย่างบ้าคลั่งอีกครั้ง  และในตอนนี้เพอร์ซิวัลกำลังกระแทกเข้าไปไม่ยั้งจนก้นกลมแน่นอันแสนจะน่ารักของครีเดนซ์นั้นเด้งสั่นไปมาด้วยแรงกระแทกของเค้าเอง

“อ้าๆๆๆๆ ฮึก โอ๊ย อา!....ฮืออ” เด็กหนุ่มร้องถี่รัวเนื่องจากถูกจิ้มโดนจุดซ้ำๆ ไปมา  บางสิ่งที่อ่อนยวบไปแล้วกลับมาแข็งตัวขึ้นอีกครั้ง  เด็กหนุ่มหัวขาวโพลนไปหมด เค้าไม่รู้สึกถึงแม้แต่ลมหายใจที่กระหืดกระหอบเพราะความเหนื่อยจนแทบขาดใจของตัวเองด้วยซ้ำ  ความเสียวแล่นปลาบไปทั่วทั้งตัวก่อนครีเดนซ์จะร้อนผ่าวไปทั้งตัว  เด็กหนุ่มร้องอีก  ครั้งแล้วครั้งเล่า  ช่องทางที่อ่อนนุ่มแต่บาดเจ็บนั้นตอดรัดพ่อมดที่อยู่ด้านหลังแน่นขึ้นจนต้องขยับช้าลง

เพอร์ซิวัลพลิกตัวคนที่รัดเค้าจนแทบเสร็จให้หันกลับมา  และภาพที่เห็นคือเด็กผู้ชายที่ผิวขาวราวกับชาวเงือกมีรอยสีแดงของบาดแผลและรอยจูบอยู่ทั่วทั้งเรือนร่าง  เค้าจำได้มันสะอาดเพราะลิ้นและน้ำลายของเค้าเอง  แต่น้ำตาที่พาลทำให้เปรอะเปื้อนเต็มไปหมดนั้นเค้าเลือกที่จะอยากเห็นมันต่อไปอย่างไม่รู้เบื่อ  ครีเดนซ์ใบหน้าแดงระเรื่อ  สีหน้าไม่ดีนัก  เด็กคนนั้นคงจะเจ็บมาก...ใช่ เจ็บมากๆ เลยทีเดียว  เนคไทด์ของเค้าคล้องหลวมๆ อยู่รอบคอของครีเดนซ์  เพอร์ซิวัลดึงแกนกายของตัวเองออกมา

“อะ อาา...” ครีเดนซ์ท้องน้อยกระตุก

.

.

.

.

TBC.

----------------------------------------------------------------------------------------

อุ! ไปต่อที่อีก Part หนึ่ง  หรือกดที่นี่เลยค่าา  ไปแบบเร่งด่วน  ไปโลดดดด 55555

>>Partจบ  จิ้มฉันสิเธอรออะไร 555<<

//สักพักโดนรีดโบก//


คอมเม้นท์เป็นกำลังใจในการลงเรื่องต่อไปให้ไรท์ด้วยนะคะ

ด้วยรักและแรงหื่น

Ray - Aund