[SF - TMI]
Magnus x Alec
….Nc แบบจัดเต็มคนแรกของประเทศไทย
วะ ฮะ ฮ่า
กิ๊กกริ้วววววววว ------ Ray ยังไม่ตายค่ะ ---- ยังไม่ต๊ายยยย ------ ก่อนอื่นเลยต้องขออภัยอย่างสุดซึ้ง /// โค้งงามๆ แทบติดดิน
/// ที่เงียบเหงาไปนานมากกกกกกกกกก [มากจริงๆ (- -)] ที่จริงกำลังเต่ง
Fic ของหมอแมคคอยกับน้องเชคอฟอยู่ค่ะ มันเป็นอะไรที่ท้าทายมากๆ .........เพราะยังไม่ได้คิดพล็อตเรื่องอะไรเล้ยยยยยยยย!!!!
(>[]<) คิดอย่างเดียวในหัวคือ ซูลูกับหมอต้องตั้งทัพแย่งน้องกั๊นนนนนน
แต่ลืมนึกไปมันต้องมีอะไรๆ มาก่อนดิเนอะ อา อ่า เอ้ยยยย! ปากรั่วแล้วนะนี่!
อย่าเพิ่งบอกเด๊!!!!!
มันยังไม่โอเคค่ะ
กำลังแต่งตอนแรกๆ อยู่ [แต่งไป ฮาตัวเองไป ....มรึงแต่งไปได้ยังไง นี่พวกเค้าเป็นบุคลากรผู้ทรงเกียรติแห่งสตาร์ฟลีทเลยนะเฟ้ย]
คิๆ
ยิ่งพูดถึงยิ่งฮาตัวเองค่ะ
งั้นไม่พูดแหละ...........ถ้าพร้อมเมื่อไรก็จะลงมาให้ได้เสพ เอ้ย อ่านกันนะคะ Ray
จะต้องตรวจทานทุกขั้นตอนค่ะ
เพราะอยากให้รีดเดอร์ทุกคนมีความสุข
และได้อ่านอะไรที่มันสนุกจริงๆ...........ถ้ายังไงขอความกรุณารบกวนอย่างสูงงงงงงงง
รอเค้าหน่อยนะตะเอ๊งงงงง [>0<]!!!
**************************
และสำหรับ SF – Magnus x Alec เรื่องนี้ก็ขอฝากไว้ในอ้อมใจของทุกคนอีกเช่นเคยค่ะ
Ray จะเป็นคนที่ลง Nc Magnus x Alec แบบจัดเต็มคนแรกของประเทศไทย.......ย้ำ! แบบจัดเต็ม!!!!!!!!!
วะ
ฮะ ฮ่าาาา เปิดอ่านเรื่องไหน
ทีไรก็ไม่มีอะไรที่มันอั๊พแอนด์ด๊าว์ใต้สะดือให้ชื่นใจกันเลยสักเรื่อง บางเรื่อง
ของคู่นี้ Nc – 13 ......ก็....ฮื๊ออออออออออ ขัดใจเจ๊จีง – จีงงงงง--- เลียหัวไหล่ กอด
และ จูบ แล้วก็เข้าห้องไปโซเดมาคอมกันอย่างเมามัน......แค่ในนั้นน่ะ! ไม่ออกมาบอกเราเลยว่ามันหนุกหนานแค่ไหน
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ลงแดงค่ะ........ยอมไม่ด้ายยยยย ก็รู้ๆ กันอยู่ว่า Ray มันเป็นคนมัก Nc
หลายๆ
(เออ.....นี่มึงเป็นไรกะ Ncเนี่ย -*-) เลยขอสักหน่อยเห๊อะ........จะเอาให้อเล็คลุกไม่ขึ้น
นอนหยอดข้าวต้มไปสามวันเลย ...คอยดู๊.......ว่าแล้วก็ไปอ่านกันเลยค่ะ
ไม่ได้เจอกันนานเลยเมาท์ยาวไปหน่อย (หน่อยเรอะ?)
อ๋อออออ ถ้าใครอยากติดตามความเคลื่อนไหวของ Sf หรือ Fictions
ต่างๆ
หรือจะมาเมาท์มอยกันก็ได้ค่ะ ตามมาเลยที่ www.facebook.com/แฟนฟิค
ฮอลลีวู้ด จริงๆ นะ เข้ามาคุยกะเค้ามั่ง เค้าเหงาจะเป็นบ้าเป็นหลังอยู่แล้ว T^T
....................อ่านแล้วชอบไม่ชอบหรือยังไงก็ช่วยเม้มด้วยนะค่ะ
ไปเม้มที่ face book ก็ได้ค่า เปิดมาหน้าเฟสแล้วมันโล่งรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่โดดเดี่ยวยังไงไม่รู้
=*=
เอาล่ะไปอ่านกันเร้ยยยยยย...............>0<!!!!!!
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“ฉันไม่ได้ชอบนาย........”
คำพูดของร่างสูงทำให้ร่างเล็กที่กำลังแปะพลาสเตอร์ยาให้เค้าชะงักมือลง ใจของคนตัวเล็กกว่าดิ่งวูบราวกับจะสลาย
หากแต่กระนั้นก็ยังคงทำเป็นเข้มแข็ง......เงยหน้าขึ้นมองร่างสูงแว็บหนึ่งแล้วก้มหน้าก้มตาแปะพลาสเตอร์ยาต่อไป
“ถ้านายคิดว่านี่จะทำให้ฉันคิดแบบเดียวกับนายล่ะก็....ผิดแล้ว
ทั้งหมดนี้ที่ฉันคิดกับนาย ก็แค่ในฐานะเพื่อนเท่านั้น..........”
ยิ่งพูดยิ่งทิ่มแทง คนตัวเล็กละมือออกมาจากมือของอีกคนเมื่อทำธุระเสร็จแล้ว
“..........เสร็จแล้วล่ะ” รอยยิ้มบางๆ
เคลือบอยู่บนริมฝีปากสีสดน่ารัก ซึ่งตัดกับผิวสีขาวซีดของเจ้าตัว เค้าลุกขึ้นแล้วจับตั้งหนังสือวางไว้ข้างๆ
ร่างสูงผิวสีเข้ม
“การบ้านของนายฉันทำเสร็จแล้วนะ......วางไว้ตรงนี้”
แล้วมือเล็กก็สอดเข้าไปหยิบบางอย่างในกระเป๋าสะพายข้างที่ทำจากหนัง
ใบเก่งของตัวเอง
“แล้วก็นี่......ฉันจดแล็กเชอร์เผื่อนายไว้แล้ว” มือเล็กยื่นสมุดเล่มบางไปวางไว้บนตั้งหนังสืออย่างกล้าๆ
กลัวๆ เพราะมือไม้ของเค้าตอนนี้สั่นไปหมดแล้ว
หลังจากนั้นเค้าก็รีบหมุนตัวแล้วทำท่าจะเดินออกจากตรงนั้นทันที
และในระหว่างที่เดินออกไปนั้น คนที่เอาแต่พูดจาเจ็บแสบตั้งแต่เมื่อกี้ก็เอ่ยขึ้น
“อเล็ค.......นี่นายไม่ได้ฟังฉันเลยใช่ไหม”
ตึก! ตึก! ตึก!
คำพูดประโยคนั้น ทำให้คนที่ถูกเอ่ยถึงรีบสาวเท่าก้าวให้เร็วกว่าเดิม
จนกระทั่งเดินลับออกจากห้องไป
...............ใช่ วันนี้ร่างสูงไม่ได้ไปโรงเรียน
เนื่องด้วยทางครอบครัวต้องไปทำธุระ เลยต้องเอาเค้าติดสอยห้อยตามไปด้วยก็เท่านั้น
และวันนี้บรรดาอาจารย์ก็ดันพร้อมใจสั่งการบ้านกันโดยไม่ได้นัดหมาย......สมุดที่เค้าใช้ท้าวแขนอยู่ตอนนี้ก็เลยกองพะเนิน
ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
..............ทำไมจะต้องทำให้ฉันด้วย แค่โทรมาบอกก็พอแล้ว
แถมยังแล็กเชอร์ให้อีกต่างหาก.................ผู้ชายที่ไหนเค้าทำให้เพื่อนกัน
ร่างสูงสะโอดสะองส่ายหน้าอย่างหัวเสีย
เค้าไม่ได้มีใจรักให้กับผู้ชายด้วยกันเลยสักนิด
แล้วผู้ชายที่แอบชอบนาย
ก็ดันเป็นเพื่อนสนิทนายซะด้วยนะแม็กนัส
บ้าไปแล้ว.............
ยิ่งคิดก็ยิ่งหัวเสีย
หัวคิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากันแน่นจนดูน่าปวดหัว ขณะนั้นก็มองนิ้วที่ถูกแปะด้วยพลาสเตอร์ยาด้วยความหงุดหงิดไม่แพ้กัน
............นายคงไม่ได้เป็นอย่างที่ฉันคิดหรอกใช่ไหม
อเล็ค ไลท์วู้ต..............
***********************************************************************
ตึก! ตึก! ตึก! ตึก! ตึก!
บ้า! บ้า! บ้า! นายมันบ้าที่สุด
แม็กนัส เบน!!
คนตัวเล็กเมื่อครู่ย้ำเท้าทั้งเร็วและแรงอยู่บนถนนสายหนึ่ง
หลังจากออกมาจากอาร์พาร์ทเม้นของเพื่อนตัวสูงได้สักพัก
เค้าก็รู้สึกว่าตัวเองเก่งแค่ไหนที่สามารถกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลต่อหน้าแม็กนัสได้
แต่ตอนนี้มันไหลออกมาอย่างกับน้ำป่าไหลหลากไปซะแล้ว
อเล็คยกแขนขึ้นมาเช็ดอย่างลวกๆ
ไหล่ทั้งสองข้างกระเพื่อมขึ้นลงเป็นเหตุมาจากอาการสะอื้นอย่างสุดกลั้น
ทำไมกัน.......ฉันอุตส่าห์นั่งทำการบ้านที่ห้องสมุดของโรงเรียนให้นายตั้ง
1 ทุ่ม หอบมันมาให้นายวันนี้ เพราะกลัวพรุ่งนี้นายจะโดนอาจารย์ทำโทษอีก......ทางเดินก็เปลี่ยว......แต่พอฉันเอามันมาให้นาย
นายดันพูดในสิ่งที่ฉันกลัวมากที่สุด........บ้าเอ้ยยย รู้ได้ไงเนี่ย
ฉันคิดว่าฉันเนียนแล้วนะ แต่นายก็ดันรู้! แล้วยังมาพูดจาแบบนั้นอีก.......ให้ตายสิ......จ่ายค่าพลาสเตอร์ยาของฉันมาเลยนะ
เจ้าบ้าแม็กนัส เบน!
หงูหงี้ – หงูหงี้ อยู่คนเดียว
แถมยังร้องไห้ฟูมฟายไม่หยุดอีกต่างหาก ถึงจะดูน่าสงสารเพียงไร แต่ก็ไม่มีใครสังเกตเห็น............เป็นแบบนี้มาตลอดตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว
ที่อเล็ค ไลท์วู้ต
จะต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว เค้าไม่มีใครเลย
และก็ไม่ได้นับรวมถึงพ่อแม่และน้องสาวของเค้าที่กำลังเห่อน้องชายคนใหม่อยู่หรอกนะ
พวกนั้นแทบมองไม่เห็นเค้าเลยด้วยซ้ำ ....หากมีอยู่วันหนึ่ง อเล็คโดนแกล้งจนเนื้อตัวเต็มไปด้วยบาดแผล
นั่นก็เป็นเรื่องที่พวกเค้าไม่เคยใส่ใจ เกิดขึ้นทุกๆ วันยังไม่แปลกเลยด้วยซ้ำ และพ่อก็จะพูดว่า...............
“เกิดเป็นลูกผู้ชายแท้ๆ แต่ดันสู้เค้าไม่ได้
ไม่ไหวจริงๆ เลย........” เออ เอาเหอะ พ่อคงปลงแล้วล่ะ..........มันเป็นปัญหารายวันที่ครอบครัวไลท์วู้ตรู้ดี
แต่สิ่งที่เปลี่ยนชีวิต
เปลี่ยนความรู้สึกของอเล็คที่มีต่อโลกใบนี้ก็เกิดขึ้น..................
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-------------------------------------------------------------------------------------
----------------------
............เมื่อ 8 ปีก่อน..........
“แก ไอ้เด็กเนิร์ท.....นี่แนะ!”
“โอ้ย!.......ฉันเจ็บนะ”
เด็กที่ถูกผลักลงกับพื้นทำหน้าเหยเก แต่ก็ยังข่มน้ำตาของตัวเองไว้
ไม่ให้ไหลออกมาได้
“บ้านรวยหนิ.......วันก่อนฉันยังเห็นแกปั่นจักรยานมาโรงเรียนอยู่เลย
แล้วทำไมวันนี้ไม่ปั่นมาอีกล่ะ” ไอ้เด็กหัวโจ่พูดขึ้น
“ว...วันนี้มันเป็นของน้องสาว....” เด็กน้อยที่นั่งอยู่พูดเสียงอ่อย
“โอ๊ะ.......มีแบ่งของให้น้องสาวใช้ด้วยแฮะ.....แล้วพวกนายแบ่งโบว์ผูกผมกันใช้ด้วยรึเปล่าล่ะ ฮ่าๆๆๆๆ” เจ้าเด็กหัวโจ่ทำหน้าล้อเลียน แล้วหันไปหัวเราะกับเพื่อนๆ
ในแก็ง
“เปล่านะ! ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย” เด็กน้อยตะโกนออกมา
พร้อมกับน้ำตาที่ไหลราวกับเขื่อนแตก
“แกตะโกนใส่ใครห๊ะ!.......พวกเราตีมันเลย!”
ไอ้เด็กหัวโจ่เลือดขึ้นหน้า รู้สึกไม่ดีที่โดนหยามเกียรติต่อหน้าลูกน้อง
จึงใช้มาตรการขั้นเด็ดขาด สั่งจัดการเด็กไม่มีทางสู้ ทั้งสเก็ตบอร์ดและกระเป๋า
ต่างถูกใช้เป็นอาวุธเพื่อสั่งสอนเด็กน้อยให้หลาบจำ
“โอ๊ย! โอ๊ยๆๆๆๆๆ พอแล้ว พอแล้ว...........แง๊งงงงงง
อิซาเบลลลล!!........”
แต่กลุ่มเด็กเกเรก็ยังไม่ยอมหยุด
จนกระทั่ง.............
“เฮ้ย! ทำอะไรกันน่ะ!” เสียงหนึ่งดังมาจากหลังของพวกเค้า
เมื่อได้ยินดังนั้นทุกคนก็หันควับไปทางต้นเสียงโดยอัตโนมัติ ภาพที่เห็นคือ เด็กผู้ชายผิวสีแทน
อายุน่าจะแก่กว่าประมาณสองสามปี กำลังยืนถือลูกบาสมองมาทางนี้ และตัวเค้าก็สูงมากๆ
เมื่อเทียบกับกลุ่มเด็กที่อยู่ทางนี้
เมื่อวัดจากขนาดตัวดูแล้ว ก็รู้ว่าคงสู้ไม่ได้
เจ้าพวกเด็กเกเรจึงตัดสินใจรีบวิ่งออกไปทันที ทิ้งให้เด็กชายตัวเล็กๆ
กอดตัวเองกลมดิกอยู่ข้างถนน เด็กชายผิวสีแทนรีบวิ่งเข้าไปดูก้อนกลมๆ นั้นทันที
ทันทีที่แตะโดนแขนของผู้เคราะห์ร้าย
เจ้าตัวก็ร้องเสียงหลงซะลั่น “อย่า.....อย่าทำอะไรฉะนเลย ฉันกลัวแล้ว”
“ไม่เป็นไร........พวกมันไปแล้วล่ะ” เด็กชายตัวโยงพูดอย่างใจเย็น เด็กที่กอดตัวเองอยู่ก็ค่อยๆ คลายอ้อมแขนลง
“ใช่.......ไม่เป็นไรแล้วล่ะ...”
“อือ...ฮึก”
“นายร้องไห้ทำไม”
“ฉันเจ็บ.....”
“ถ้างั้นฉันจะไปส่งนายที่บ้านเอง มาสิ”
เด็กตัวสูงกว่าโยนลูกบาสทิ้งไป แล้วนั่งหันหลังให้เด็กน้อย
“เอ้า มาสิ....ฉันรอนายอยู่นะ” เด็กชายตัวเล็กมองแผ่นหลังนั้นอย่างกล้าๆ
กลัวๆ แต่สุดท้ายก็ยอมขึ้นขี่หลังนั้นจนได้
“แล้ว.......ลูกบาสของนายล่ะ” เด็กน้อยถาม ไม่ค่อยเต็มเสียงนัก
“ช่างมันเถอะ วางไว้หน้าบ้านฉันมันไม่หายหรอก”
(อ่อ......เมื่อกี้นี่มันหน้าบ้านเอ็งเองรึ -*- : Ray - Aund)
“.........”
“อิซาเบลเป็นใครหรือ” อยู่เด็กชายก็ถามขึ้น
“น....น้อง น้องสาว”
ครางนี้เสียงที่ตอบเบายิ่งกว่าเดิมจมเลย
(ว๊ากกกก! ร้องหาน้อง........จะน่ารักไปไหนลูก :
Ray - Aund)
“นายนี่ไม่ไหวเลยน้า......โดนแกล้งแบบนั้น
แล้วร้องหาน้องสาวอย่างนั้นเหรอ.....น่ารักจังเลยแฮะ” เสียงเด็กชายติดหัวเราะนิดๆ
ทำให้คนที่เกาะอยู่ข้างหลังหน้าร้อนเป็นแถบๆ แต่ก็ไม่ได้ปริปากพูดอะไร
“นายชื่ออะไร” อยู่ๆ
เด็กชายตัวโยงก็ถามออกมาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
“.......อ...อเล็ค” ตัวเลขเดซิเบลของเสียงเริ่มลดลงเรื่อยๆ
ผิดกับเสียงที่ตอบรับอย่างร่าเริงของเด็กชาย
“ฉันชื่อแม็กนัส.....แม็กนัส เบน......ถ้านายเรียกหาน้องสาวเวลากลัวล่ะก็
จะต้องโดนเจ้าเด็กพวกนั้นหัวเราะเยาะอีกแน่เลย” เด็กชายเงียบไปอย่างใช้ความคิด “
เอางี้ ให้นายเรียกหาฉันแทนล่ะกัน
ต่อไปนี้ห้ามเรียกอิซาเบล ให้เรียกแม็กนัส
เบนแทน โอเคไหม.....” ...........คำพูดนั้นทำให้อเล็ครู้สึกเหมือนว่าโลกหยุดหมุน..............
...............มีด้วยหรือ คนที่คิดจะสนใจ
และสังเกตเห็นว่าเค้าก็มีตัวตนอยู่จริงๆ..............
อเล็คยิ้มให้กับไหล่แข็งแรงของแม็กนัส
เป็นรอยยิ้มที่น่ารัก สดใส และน่าดูที่สุดในโลกเลยก็ว่าได้
และในระหว่างทางทั้งคู่ก็ได้คุยกัน
ทำให้อเล็คได้รู้ว่าแม็กนัสเรียนอยู่ชั้นเดียวกับเค้า เพียงแต่คนละห้องกันเท่านั้น แม้จะอายุห่างกันถึงสามปี
เพราะมีปัญหามาจากการที่เด็กชายตัวสูงเพิ่งย้ายมาจากไต้หวัน หลายๆ
อย่างเลยไม่พร้อม
แต่ที่เจ๋งที่สุดคือทั้งสองสามารถเดินไปโรงเรียนด้วยกันได้
(แล้วใครกันล่ะที่ไปรับ.....ก็แม็กนัส
เบนไง ไปยืนออรออยู่ที่หน้าบ้านอเล็คตั้งแต่เช้า -..- : Ray - Aund)
และนับจากนั้นมา อเล็คก็รู้ว่าเค้าจะไปโรงเรียน
ตื้นแต่เช้า ขยันทำการบ้าน และออกไปเล่น ทำตัวร่างเริง
เหตุผลทั้งหมดนี้เพื่อใคร..............แม็กนัส
เบน ผู้เปรียบเสมือนทุกสิ่งทุกอย่างของเค้า
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-------------------------------------------------------------------------------------
----------------------
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ชอบกันป่าววว
ช่วยเม้นท์ --- ช่วยเม้นท์ [- [] -]
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น