[SF - The Maze Runner] + [Part 4...END]The Maze - Minho x Thomas

อร๊าาาา สวัสดีค่าา >{}<!! รีดเดอร์ผู้น่ารักทูกท่านนน  ไรท์มาแล้วค่ะ ไรท์มาแล้วว  กับตอนสุดท้ายของฟิคเรื่องนี้  ได้ข่าวมาว่าภาคสองเริ่มถ่ายทำกันแล้วค่าา เดี๋ยวอีกหน่อยเราก็จะได้ดูกันต่อแล้ว ฮิ้วววว//จุดพลุ//

แล้วพอถึงตอนนั้น ฟิคภาคสองเราก็จะได้ถูกปล่อยออกมาค่ะ [มีรีดเดอร์ท่านหนึ่งบอกมาว่ามินโฮไม่ตาย อยู่คู่กะหนูโทมัสจนจบเล่มสี่เลยนะเออ....สำหรับข้อมูลนี้ต้องขอบคุณมากเลยค่ะ ><]  ตอนแรกไรท์ก็งงๆ ค่ะว่าเทเรซ่ามาตอนไหน แต่พอไปพอมาก็ตัดออกแมร่งเลย! ไม่สนใจและ เพราะเดี๋ยวภาคสองเธอก็จะหายตัวไป ///แอ๊ก!! .....โดนตบหัวเพราะสปอยล์มาก พอแล้วแก///

แฮ่ๆ สำหรับ Part นี้ซึ่งเป็นตอนจบของ The Maze Runner ไรท์หวังว่ารีดทุกท่านคงจะชอบกันนะค่ะ  เอ้า!! ไปอ่านกันเล้ยยย

-------------------------------------------------------------------------------------------------

“หยุดนะกัลลี่! นิวท์อยู่ข้างนอก  เค้าบอกว่า  เอ่อ...ถ้านายต่อยมินโฮก็ถือว่าผิดกฎเหมือนกัน  เค้าจะบอกเรื่องนี้กับอัลบี้แน่”

*************************************************************************************

อา  ใช่  โทมัสผู้กล้าหาญ........

            เค้าทำตัวกล้าหาญอีกแล้วในวันนี้  โดยการผลักประตูเข้ามา แล้วส่งเสียงขู่กัลลี่ ทำเอาหมอนั่นยอมหยุดจากผม ก่อนจะมองหน้าโทมัสราวกับจะกินเลือดกินเนื้อแล้วเดินออกไปอย่างไม่พอใจเลยล่ะ  โทมัสถือว่ากล้าหาญมากทีเดียว....ผมคิดนะ เพราะถ้านิวท์อยู่นี่จริงๆ ให้หมอนั่นเข้ามาพูดเองก็ได้ นิวท์ไม่หวาดกลัวกัลลี่อยู่แล้ว  แต่นี่เค้ากลับพุ่งเข้ามาเองและดูเหมือนผู้กล้าของผมจะดูหอบนิดๆ แฮะ

            แต่กัลลี่ก็ถือว่าลูกหมาไม่ใช่น้อยเลย  เพราะคนที่โทมัสบอกว่าจะฟ้องน่ะยังนอนไม่ได้สติอยู่บนเตียงอยู่เลย.......เจ้าหมอนี่คงจะกลัวอัลบี้จนหัวหดจริงๆ

กัลลี่เดินออกไปแล้ว  และผมก็ได้ยินเสียงของนิวท์จริงๆ เค้าพูดอะไรบ้างอย่างที่ทำให้กัลลี่ยอมเดินตามไปแต่โดยดี โดยมีนิวท์เดินตามหลังเหมือนเป็นผู้คุม

ผมยืนท้าวเอวแล้วนึกขำอยู่ในใจกับการที่กัลลี่โดนกำราบได้อย่างราบคาบโดยคนที่เค้าเคยสบประมาทเอาไว้อย่างมากมาย  ผมก้มมองพื้นอมยิ้มอยู่คนเดียว จนไม่รู้ว่าโทมัสมองผมอยู่นานแค่ไหนแล้ว.....ผมจึงเลิกยิ้มคนเดียวแล้วเปิดฉากพูดกับเค้า

"ขอบใจนะ ที่นายเข้ามาห้ามหมอนั่นทันพอดีเลยน่ะ"

“เอ่อ.....อันที่จริงนิวท์จะเข้ามาบอกเองล่ะ  แต่ฉันไม่รู้ว่าเค้าคิดอะไรอยู่ถึงส่งฉันเข้ามาแทน” ท้ายประโยคดูเหมือนเค้ากำลังจะโทษการตัดสินใจของนิวท์อยู่ยังไงยังงั้นเลย  ผมกลั้วหัวเราะในลำคอ

“แต่ถ้านายบอกเค้าไปสักหน่อยว่าไม่อยากเข้ามา เค้าก็คงจะยอมเดินมาบอกเองนะรู้ไหม” ยังมีอีกหลายอย่างที่โทมัสต้องเรียนรู้เกี่ยวกับนิวท์.......ความซื่อของเค้าทำให้ผมอมยิ้มอีกแล้วในวันนี้

ผมกำลังจะพูดต่อถึงเรื่องกัลลี่  แต่พอมองใบหน้ามอมแมมนั้นแล้ว ดูเหมือนเค้ามีอะไรบ้างอย่างจะบอกผม  ผมเผลอมองเค้าไปตรงๆ อย่างเสียมารยาทเป็นเหตุให้โทมัสจ้องผมกลับด้วยอารามตกใจ “นายมีอะไรอยากจะคุยกับฉันรึเปล่า” ผมถามเค้าในขณะที่เพิ่งนึกได้ว่าไม่ควรจ้องเค้าไปแบบนั้น

โทมัสดูเหมือนกำลังต่อสู้กับตัวเองอยู่ และท้ายที่สุดเค้าก็ตัดสินใจเดินเข้ามาใกล้ผมสองสามก้าว แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่มั่นใจเท่าท่าทาง “ฉันขอบใจนายมากเลยนะที่ช่วยฉัน.....จาก เอ่อ....คือฉันหมายถึงอยู่เป็นเพื่อนฉันน่ะ” เค้าดูไม่แน่ใจเอาเสียเลย

"เป็นเพื่อนหรือ?"

“.....ไม่ให้ฉันฝันร้ายน่ะ” ทีนี้ท่าทีมั่นใจของเค้าแฟบหายไปจนหมด เหลือเพียงแต่เสียงเล็กๆ ที่ไม่แน่ใจในตัวเอง  ผมนิ่งไปแล้วมองเค้าอย่างต้องการให้เค้าอธิบายต่อ

โทมัสไหวไหล่ “เอ่อ  คือฉัน....ตั้งแต่มาอยู่นี่คืนแรกฉันก็เอาแต่ฝันถึงเรื่องเดิมๆ น่ะ ฝันว่าพวกเค้าส่งฉันมายังไงและมันเลวร้ายมาก.....แต่เมื่อคืน เป็นคืนแรกที่ฉันไม่ได้ฝันถึงมัน”

“งั้นเหรอ” ผมพูดในขณะที่นั่งลงบนที่นั่งในห้องประชุมตามเค้า  แต่สายตาของผมกลับเอาแต่มองเค้าอย่างค้นหา............ผมฟังเค้าพูดต่อ

“บางที...อาจเป็นเพราะความหนาวที่ทำให้ฉันรู้สึกแย่เลยเอาแต่ฝันถึงเรื่องร้ายๆ แต่เมื่อคืนฉันไม่รู้สึกหนาวเลย....” โทมัสหันมามองหน้าผมกลับ เหมือนต้องการจะบอกส่วนที่เหลือของประโยคโดยไม่ต้องเอ่ย  ผมก็ถึงกับพูดต่อไม่ออกเลยทีเดียว........ผมไม่กล้าคิดไปว่าเค้ากำลังจะหมายถึงผมหรืออะไร ผม เอ่อ ผมไม่......

“มินโฮ....มินโฮ”

“อะ ห๊ะ อะไร.....อ๋อ ใช่ ทำไมเหรอ....ฉันฟังนายอยู่” ผมพูดขึ้นพร้อมกับเสียงกลั้นหัวเราะของเค้าที่ดังขึ้น

“โทษที....นายดูเหมือนเหม่อๆ นะ”

“อ๋อ คือ....” ผมใบ้กินอีกครั้งอย่างช่วยไม่ได้ ตอนนี้ผมคงดูเหมือนไอ้โง่สุดๆ ไปเลย  แต่โทมัสกลับยิ้มและระเบิดเสียงหัวเราะใส่ผม พาให้ผมที่นั่งมองอย่างงงๆ พลอยขำไปด้วย  เราหัวเราะกันอย่างไร้เหตุผลไปได้สักพักโทมัสก็หยุดหัวเราะลงเพราะท้องแข็งจนเหนื่อย

ผมลุกขึ้นแล้วพูดกับเค้า “เอาล่ะ พรุ่งนี้นายจะได้ไปวิ่งกับฉัน” พร้อมกับจับมือโทมัสให้ลุกขึ้น  แต่แล้วเสียงกวนใจก็ดังขึ้น

“แต่ก่อนอื่นนายจะต้องไปลงหลุมกับเรา” เสียงที่หน้าประตูเรียกให้ผมและโทมัสหันไปมอง

..........พวกของกัลลี่........

สองคนนั้นคงมาพาโทมัสไปขังไว้ที่หลุมเพื่อลงโทษ......เป็นเวลาหนึ่งคืน.....ผมเดินไปบังหน้าโทมัสไว้จากเจ้าพวกนั้น  สองคนนั้นหยุดอยู่กับที่อย่างชั่งใจ สีหน้าของพวกมันดูไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น

“ฉันจะพาเค้าไปเอง” ผมพูด ได้ยินเสียงอุทานในลำคอของโทมัสที่อยู่ข้างหลัง เจ้าสองคนนั้นดูช่างใจอีกรอบและนิ่งไป มองหน้ากันเหมือนจะยอมทำตามที่ผมบอก แต่แล้วก็เกิดเปลี่ยนใจ

“กัลลี่บอกว่าให้เราสองคนมาพาตัวเจ้าเด็กใหม่นี่ไปที่หลุม” มันพูดเสียงแข็งแล้วจากนั้นก็เดินเข้ามา เหวี่ยงผมออกจากจุดยืนแล้วกระชากตัวโทมัสไป  ผมวิ่งไปดึงแขนเจ้าหมอนั่นไว้

“อย่ายุ่งกับเค้า” ผมพูดเสียงฟังดูเดือดดาลอีกครั้ง เมื่อเจ้าสองคนนี้กระชากโทมัสไปจนตัวปลิวและไม่สนใจว่าเค้าจะเจ็บหรือไม่

เจ้าคนที่โดนผมดึงแขนไว้ชักสีหน้าและสะบัดมือผมออก ก่อนจะเข้ามาผลักผมลงพื้น

“อย่านะ!....เฮ้ อย่า! อย่าทำอะไรเค้า” ผมได้ยินเสียงโทมัสพูดขึ้น ผมจ้องเค้าอย่างไม่เข้าใจในสีหน้าที่เหมือนจะเป็นคนเจ็บปวดเสียเอง..........แล้วเจ้ายักษ์สองคนนั้นก็ดึงโทมัสออกไปทิ้งให้ผมนั่งอยู่กับพื้นอย่างไม่เข้าใจในสีหน้าของโทมัส

................เค้ากำลังจะบอกอะไรผมกันนะ............

********************************************************

มืดแล้ว........สีหน้าของโทมัสยังคงติดอยู่ในหัวผม มันวกวนอยู่เรื่อยมาอย่างหาคำตอบไม่ได้........ถ้าเค้ากำลังจะบอกผมว่าไม่ต้องเป็นห่วงล่ะก็ คงไม่ใช่เพราะสีหน้าแบบนั้นมัน....มากมายกว่านั้น

ความคิดหลายอย่างตบตีกันอยู่ในหัวของผมเริ่มจากสีหน้าของโทมัสในที่ประชุมเมื่อตอนกลางวัน  ภาพโทมัสในวงกต  ภาพเค้าตอนวิ่งหนีโศกา  ภาพเค้าเบียดตัวเข้ามาหาผมในวงกต แล้วตามมาด้วยภาพเค้าที่กำลังจะเดินมาชนผม  หัวผมไล่ภาพของโทมัสไปจนถึงตอนแรกที่ผมเห็นเค้าแล้วมันก็ฉายซ้ำอีก  ครั้งแล้วครั้งเล่า ผมไม่สามารถอยู่เฉยๆ และนอนหลับได้เลยทั้งๆ ที่ผมก็เป็นคนนอนง่ายแท้ๆ แต่วันนี้สีหน้าของโทมัสมัน..........

 ผมลุกออกจากเปลอย่างหัวเสีย กับความรู้สึกที่ตัวเองไม่เข้าใจ......ทั้งๆ ที่คืนนี้ผมควรจะนอนเพราะต้องออกวิ่งแต่เช้าแท้ๆ แต่ผมกลับทำไม่ได้  การควบคุมตัวเองอย่างดีเยี่ยม ผมสูญเสียมันไปเสียแล้ว  เปลของผมอยู่ห่างจากเปลของคนอื่นๆ เมื่อผมลุกออกมาและหัวฟัดหัวเหวี่ยงใส่ตัวเองจึงไม่มีใครได้ยินผม

“บ้าเอ้ยไอ้กัลลี่....” ผมสถบเพราะเริ่มเข้าใจแล้วล่ะว่าผมอารมณ์เสียเพราะอะไร  ในขณะที่ทุกคนในที่พักกำลังหลับสนิทกันอยู่บนเปลนั้นผมตัดสินใจเดินออกไป แล้วมุ่งหน้าสู่หลุมซึ่งอยู่ห่างไปพอสมควร

..........กัลลี่ หมอนั้นสั่งลงโทษโทมัสอย่างไร้เหตุผมแถมยังส่งลูกน้องมาลากตัวโทมัสไปอีก  ผมรู้แล้วว่าผมหงุดหงิดอะไร  ผมไม่พอใจ....ที่โทมัสโดนกระทำแบบนั้น เค้าน่าสงสาร  สีหน้าที่หวาดกลัวในครั้งแรกที่เจอกัน และสีหน้าที่ไม่ได้หมายความว่าไม่ต้องเป็นห่วงเมื่อตอนกลางวัน แต่เป็นสีหน้าที่แสดงว่าเป็นห่วงผม..........ใช่ ตอนนี้ผมเข้าใจแล้ว

ผมวิ่งเหยาะๆ ไปถึงสถานที่ๆ โทมัสอยู่ในเวลาไม่ช้า  ผมหยุดแล้วหลบเมื่อเห็น.....อ๋อ ชักนี่เอง เค้าคงเอามื้อค่ำมาให้โทมัส  ผมนั่งมองพวกเค้าสองคนคุยกันจนกระทั่งเด็กอ้วนตุ๊ต๊ะคนนั้นเดินเช็ดน้ำตาออกไปจากหลุม.....เค้าคงคุยกันถึงเรื่องพ่อแม่ ชักเคยคิดถึงคนที่เค้าจำหน้าไม่ได้เสมอแล้วร้องไห้ออกมาอวดเราทุกคนในทุ่ง เรื่องนั้นผมจำได้ดีแต่ตอนนี้ผมไม่สนใจหรอก

เมื่อชักหายไปแล้วผมจึงวิ่งเข้าไปหาโทมัสและนำคบไฟอันหนึ่งไปด้วย  พอผมโผล่หน้าไปเค้าก็ทำหน้าตกใจใส่ผมทันที

“มินโฮนายมาทำอะไรที่นี่!” เค้ากระซิบ เสียงเหมือนผมตอนที่เราช่วยกันซ่อนอัลบี้แล้วโศกาโผล่มาเลยล่ะ

“ฉันแค่นอนไม่หลับน่ะ......ฉันมาหานาย” ผมพูดและทำเค้านิ่งไปครู่หนึ่ง  โทมัสทำหน้าเหมือนเค้าไม่มีค่าอะไรให้ใครๆ ต้องคิดถึง  ผมหงุดหงิด “ทำไมนายต้องทำหน้าแบบนั้นด้วย”

“เอ่อ...ฉันไม่คิดว่านอกจากชักหรือนิวท์แล้ว ก็คงไม่มีใครอยากมาหาฉันแล้วล่ะ” เค้ายิ้มแห้งๆ ใส่ผม 

“เลิกพูดถึงเจ้าพวกนั้นสักที.....เอ่อ ฉันหมายถึง....ฉันมาหานาย เพราะแค่อยากคุยกับนายน่ะ”

“อะไรกัน เมื่อคืนฉันนอนไม่หลับ แล้วคืนนี้นายก็นอนไม่หลับอย่างนั้นหรือ” เค้ายิ้มเมื่อเห็นผมทำหน้าบิดเบี้ยวในแสงไฟ  ผมถอนหายใจออกมา....อย่างน้อยเค้าก็พูดกับผมแล้ว และเลิกพูดถึงเจ้าพวกนั้นจริงๆ สักที  ผมหายใจเข้าลึกๆ แล้วเข้าเรื่อง

“เอาล่ะ....นาย เมื่อตอนกลางวันในที่ประชุมตอนที่พวกของกัลลี่มาเอาตัวนายน่ะทำหน้าแบบนั้นหมายความว่าไง....เป็นห่วงฉันงั้นเหรอ” ผมพูดตรงเกินไปรึเปล่านะ  ดูท่าโทมัสจะอ้าปากค้างไปเลย  และเค้าก็หลบหน้าผมซะอย่างนั้น

“ฉันแค่...แค่ไม่อยากให้นายเจ็บตัวน่ะ  พวกของกัลลี่ชอบใช้แต่กำลังและพรุ่งนี้นายต้องวิ่ง....”

“แล้วนายล่ะ ไม่ต้องวิ่งกับฉันงั้นเหรอ....ไม่จำเป็นต้องไปก้มหัวให้พวกพันธุ์นั้นหรอกน่า พวกมันไม่กล้าทำอะไรฉันหรอก....นายนั้นแหละที่พวกมันได้ใจ เพราะเห็นว่าเป็นเด็กใหม่....อยู่เฉยๆ แล้วดูฉันจัดการแค่นั้นก็พอแล้ว” เมื่อผมพูดจบ อยู่ๆ โทมัสก็เงียบไปแล้วจ้องมองผมผ่านลูกกรงซึ่งทำจากไม้แข็งแรง  และในที่สุดเค้าก็พูดในสิ่งที่ทำให้ผมพูดไม่ออกบ้าง

“แล้วนายล่ะ เป็นห่วงฉันงั้นเหรอ” เค้าเดินเข้ามาเกาะลูกกรงไม้แล้วพูดด้วยเสียงที่ได้ยินกันเพียงสองคน  ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น แล้วมองเค้ากลับไป  สายตาเราสบกันอยู่แบบนั้น.....จะให้ผมพูดออกไปยังไงล่ะ “ก็เออน่ะสิ! ฉันเป็นห่วงนายโคตรๆ” งั้นเหรอ......คงไม่เวิร์ก  แต่คงไม่มีประโยชน์อะไรถ้าจะปิดบังความรู้สึก เพราะพรุ่งนี้ผมจะต้องออกวิ่งไปกับเค้า

ผมพยักหน้าน้อยๆ “ใช่ ฉันเป็นห่วงนาย” ผมพูดแค่นั้นแล้วเค้าก็ลดมือลงจากลูกกรงไม้อย่างทำอะไรไม่ถูก แต่ผมกลับจับมือเค้าไว้เสียก่อน  โทมัสมีสีหน้าตกใจในคราแรก แต่ก็ไม่ได้ดึงมือกลับไปแต่อย่างใด “เฮ้” ผมเรียกเค้าให้หันมาสนใจผม

“ฉันเป็นห่วงนาย โอเค้....และฟังฉันนะ ในวันพรุ่งนี้ที่นายจะได้วิ่งเข้าไปในวงกตมรณะนั่นกับฉัน ฉันอยากให้นายวิ่งไปอย่าหยุดจนกว่าฉันจะบอกว่าหยุด และอย่าตกเป็นเหยื่อของโศกาเป็นอันขาด”

“ให้ฉันสัญญาเหรอ...”

“ไม่ นายต้องทำตามที่ฉันบอก” ผมพูดตัดประโยคที่ฟังดูเลื่อนลอยของโทมัส แล้วสบตาเค้าอย่างมาดมั่นและแน่วแน่..........พอมาคุยกับเค้าแล้ว ผมก็แน่ใจแล้วว่าที่ผมหงุดหงิดและนึกถึงเค้า ไม่อยากเห็นเค้าโดนทำร้ายนั้นเพราะอะไร  เพราะผมต้องการปกป้องเค้านั้นเอง........ไม่เคยมีใครที่แสดงความอ่อนแอต่อหน้าผมมาก่อน และที่เค้าทำแบบนั้นไม่ใช่เพราะต้องการแสดงให้ผมรู้ แต่เพราะนั้นคือสัญชาติญาณที่เค้าแสดงออกมาโดยธรรมชาติเมื่อเค้ากลัว...........

สีหน้าตื่นตระหนัก และตัวที่สั่นเทาเมื่อยามที่เค้ากลัวน่ะตรึงอยู่ในใจผม  แต่กระนั้นเมื่อถึงเวลาที่คับขันจริงๆ เค้าก็พร้อมที่จะกล้าหาญเพื่อสิ่งที่คิดว่าถูกต้อง.....นี่ก็ตรึงอยู่ในใจของผมอยู่เหมือนกัน  ใบหน้าของเค้าในตอนที่เห็นผมแบกอัลบี้กลับเข้ามา และความสับสนที่ประเดประดังอยู่บนใบหน้าของเค้าก่อนจะตัดสินใจวิ่งเข้ามาคิดจะช่วยผมและอัลบี้ ถึงแม้จะต้องติดอยู่ในวงกตด้วยกันก็ตาม..........เค้าไม่ลังเลเลยที่จะทำมัน

เมื่อมีความกล้าหาญย่อมมีความกลัว และผมคิดว่าผมควรปกป้องเค้า........โทมัสทำให้ผมรู้สึกอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนในรอบสามปี หรือตั้งแต่ผมจำอะไรได้นั้นแหละ  นอกจากแผนที่ในวงกตนั้นแล้วภาพของเค้าก็วนเวียนอยู่ในหัวของผมตลอด......สัมผัสที่ท้ายทอยนุ่มๆ ของเค้าในคืนที่ผมกอด ผมยังคงจำได้ดี  ตัวเค้าเล็กและบอบบางมากกว่าที่ผมคิดไว้......และยามเมื่อผมกอดเค้า ผมเองก็รู้สึกดี

โทมัสมีแววตาเป็นประกายในความมืด “ได้ ฉันจะทำ” เค้าพูด รับปากผมเสียงนักแน่น

ผมได้ยินเสียงสายลม และใบหญ้าของทุ่งที่ลู่กระทบกันจนเกิดเสียง.....เปลวไฟของคบเพลิงไหวไปตามกระแสลมเบาบางที่เอื่อยมา  ผมปล่อยมือจากโทมัสแล้วหันไปแก้เชือกผูกลูกกรงไม้ออก

“นั่นนายจะทำอะไรน่ะมินโฮ!” โทมัสท้วง  แต่ไม่ทันเสียแล้วล่ะ ผมแก้เสร็จแล้ว.........ผมเปิดลูกกรงไม้แข็งแรงนั่นออก เห็นสีหน้างงงวยของโทมัสที่ยืนอยู่ในหลุมมืดๆ  ผมจึงกระโดดลงไป

โทมัสมีสีหน้าประหลาดใจมากกว่าเดิม  ถอยห่างออกจากผมเพราะไม่รู้ว่าผมทำแบบนี้เพื่ออะไร  แต่ผมรั้งแขนเค้าไว้แล้วเป็นฝ่ายเดินเข้าไปใกล้เค้าเสียเอง  โทมัสไหล่กระตุกและเริ่มสั่น.......ผมกำลังทำเค้ากลัวอยู่สินะ

“นายจะทำอะไร....”

“เฮ้ นายไม่ต้องกลัวหรอก.....ฉันไม่ได้ทำอะไรนาย” ผมพูดในขณะที่เกี่ยวเอวของเค้าเอาไว้แล้วออกแรงเพียงเล็กน้อยให้ตัวเราใกล้ชิดกัน  โทมัสไม่ได้ขัดขืนผมแต่เค้าผละใบหน้าออกห่างจากผมเมื่อเราต่างรู้สึกถึงลมหายใจของกันและกัน เค้ากลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง สายตาของเค้าเป็นประกายและเต็มไปด้วยแววของความสงสัย

“มินโฮ” เค้าส่งเสียงเรียกผมให้หลุดออกจากภวงค์ด้วยเสียงที่แหบพร่า ถ้าผมฟังไม่ผิดน่ะนะ.......

ผมเบนสายตามองออกไปด้านนอก ดูว่ามีใครเดินผ่านมารึเปล่า  เมื่อแน่ใจแล้วว่าในบริเวณนี้มีเพียงผมกับโทมัส ผมจึงเบียดตัวเข้าหาเค้ามากขึ้น ทำให้โทมัสห่อไหล่เข้าหากันแล้วก้มมองส่วนล่างที่ติดกันของเรา

“เอ่อ มิน.....” โทมัสพูดได้แค่นั้น ก่อนผมจะจูบเค้า.......ริมฝีปากอุ่นร้อนของผมทาบทับลงไปบนริมฝีปากบางของอีกคนอย่างเบาบาง และแปรเปลี่ยนเป็นความหนักหน่วงที่ผมกดย้ำลงไป  โทมัสอึ้งจนเบิกตาโพลงในตอนแรก แต่พอผมไม่ได้ละออกมาเค้าก็ยอมอยู่เฉยๆ และหลับตาพริ้มรับจูบของผมในที่สุด...........ผมรู้สึกดีใจที่เป็นแบบนั้น ที่เค้ายอมรับจูบของผม..........

ผมจึงละออกมาอย่างนึกเสียดาย  มีเสียงเกิดขึ้นเล็กน้อยเมื่อริมฝีปากของเราถูกดึงออกจากกัน แต่ไม่ต้องรอนานผมประกบปากเข้าไปใหม่  แต่คราวนี้.....ผมเข้าไปสำรวจเค้าข้างในด้วย  ลิ้นของผมไล่สำรวจโพรงปากของโทมัสอย่างนุ่มนวล ไปตามแนวฟันและเพดานปากของเค้า ผมลากลิ้นไปทั่วบริเวณดังกล่าว  ก่อนจะเข้าไปไล่เกี่ยวกับลิ้นเล็กที่หลบผมอยู่ ผมไล่ต้อนจนจับได้แล้วชักนำเค้าให้เต้นรำไปกับผมในโพรงปากของกันและกัน

มือของผมเลื่อนมาจับเค้าเข้าที่สะโพกและเอวผอมบาง ก่อนจะเลื่อนขึ้นมาเป็นท้ายทอยและแผ่นหลังบางตามลำดับ  ผมเหมือนจะพาเค้าเต้นรำจริงๆ เพราะเอวของเรากำลังเอนเอียงไปทางนู่นทีทางนี้ที  เราต่างผลัดกันลูบไล้และขย้ำเสื้อผ้าของกันและกันอย่างแผ่วเบา  ผมแอบล้วงมือเข้าไปใต้สาบเสื้อของโทมัสและสัมผัสผิวเนียนนุ่มของเค้า

เราโรมรันกันจนโทมัสหมดอากาศหายใจพยายามดึงริมฝีปากกลับนั่นแหละ  ผมจึงยอมปล่อยเค้าและคิดเสียดายอยู่ลึกๆ  เค้าหอบแหกกับการแบ่งลมหายใจในครั้งนี้ หน้าผากของเค้าพิงอยู่บนหน้าผากของผมอย่างเหนื่อยอ่อน ผมก็เช่นกันแต่ผมแค่ตื่นเต้นไม่ได้เหนื่อย........โทมัสยิ้มแล้วหลุดหัวเราะออกมา จนผมต้องเบนสายตาขึ้นมองเค้าแล้วสุดท้ายก็ยิ้มตามอย่างเสียไม่ได้  ผมกอดรอบตัวของเค้าไว้

“เอาล่ะ....ฉันคงต้องออกไปแล้ว แต่ไม่ต้องกลัว...ฉันจะอยู่ข้างนอกนี่กับนาย  แค่ต้องระวังไว้ว่าพวกกัลลี่จะกลับมาดูเมื่อไรก็เท่านั้น” ผมพูดออกไปเสียงอ่อนโยน เมื่อโทมัสมีสีหน้าหม่นหมองลงตอนที่ได้ยินว่าผมต้องออกไป  ผมปลอบเค้าก่อนจะกระโดดขึ้นไปอย่างเงียบเชียบแล้วผูกเชือกกลับไว้เหมือนเดิม  ผมไม่อยากทำแบบนี้เลยสาบานได้.....อยากจะเข้าไปนอนกอดเค้าให้หายหนาวเหมือนเมื่อคืนก่อนเสียด้วยซ้ำ

แต่ทำไม่ได้  ผมก่อความรู้สึกและความสัมพันธ์นี้กับโทมัสแล้ว และจะไม่ให้ใครรู้เด็ดขาดจนกว่าเราจะได้ออกไปจากที่นี่

 ..........ใช่ เราจะออกไปจากนรกบ้าๆ นี่ด้วยกัน.........

ผมสัญญากับตัวเองในใจเงียบๆ แล้วเอนตัวพิงกับลูกกรงไม้  สอดมือเข้าไปจับกับโทมัส  นานพอสมควรก่อนผมจะบอกให้เค้านอนพักได้แล้ว เพราะพรุ่งนี้เราต้องใช้แรง  เค้ายอมนอนแต่โดยดี โทมัสมองมาทางผมจนเค้าหลับไปและผมเองก็เฝ้ามองเค้าเช่นกัน......เราทั้งคู่หลับไปในคืนนั้นด้วยกันอีกครั้ง

*******************************************************************

เช้ามืดของวันรุ่งขึ้น............

เด็กหนุ่มเอเชียร่างสูงแข็งแรงตื่นขึ้น แล้วออกมาจากหลุมก่อนที่จะมีคนมาปล่อยตัวเด็กหนุ่มร่างผอมบางออกไป  เค้าวิ่งกลับไปที่พักและเตรียมตัวที่จะวิ่งอย่างเงียบๆ อยู่ในที่ของเค้าอย่างที่ทำเป็นประจำทุกวัน  เค้าดูมาดมั่นและมีความหวังอย่างสูงสุดในวันนี้  แต่แล้วก็มีเพื่อนคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเค้า

“เฮ้ มินโฮ...” เพื่อนที่มาใหม่เรียก  เจ้าของชื่อเพียงแต่หันกลับไปมองเท่านั้นแต่นั่นก็ถือว่าคนเรียกได้รับการตอบรับมาแล้ว “.....ฉันขอคุยอะไรด้วยหน่อย” เค้าพูดก่อนจะเดินนำมินโฮออกมา แล้วเดินต่อไปยังที่ๆ ปลอดคน

“นายมีอะไรงั้นเหรอนิวท์” เด็กหนุ่มเชื้อสายเอเชียถามขึ้นเมื่อพวกเค้ามายืนอยู่ในจุดที่นิวท์ต้องการ

“เมื่อคืนนายไปไหนมา” นิวท์ถามเสียงเรียบ เค้าดูเหมือนคอยสอดส่องทุกอย่างของทุ่งไปซะหมด  มินโฮกระพริบตาแล้วมองนิวท์อย่างพยายามอ่านใจเค้า  แต่มินโฮก็ยอมตอบไปตามตรงเพราะคิดว่านิวท์เป็นคนไม่ชอบถามซอกแซก

“ฉันไปหาโทมัสที่หลุมมา แค่ไปบอกเค้าว่าควรทำยังไงตอนวิ่ง”

“ฉันคิดว่าแค่ วิ่ง เค้าก็น่าจะรู้อยู่แล้วนะ” มินโฮชักสายตากลับไปมองเพื่อนผมสีบล์อนเมื่อคำพูดที่ตัดประโยคเค้ามันฟังดูคุกคามเอามากๆ นิวท์พูดต่อไป

“นายทำผิดกฎนะมินโฮ”

มินโฮหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ “ฮ่ะ นี่นายคลั่งกฎตามกัลลี่ไปแล้วหรือ”

แต่ทว่านิวท์ไม่ขำด้วย “.....ฉันหมายถึงที่นายแก้เชือกกรงแล้วเข้าไปจูบโทมัสน่ะ” และได้ผล เค้าทำลายอารมณ์ขันหลงฤดูของมินโฮไปจนหมดสิ้น  เด็กหนุ่มรูปร่างกำยำจ้องกลับไปอย่างตื่นตกใจ และไปเจอเข้ากับสายตาที่วาวโรจน์ไม่แพ้กัน

“นาย...” มินโฮพูดรอดไรฟัน

“ใช่  ฉันมองอยู่ ฉันมองเค้าอยู่ตลอดนั่นแหละ จนกระทั่งหมอนั่นเบียดวงกตเข้าไปหานาย...หาที่ตายชัดๆ แต่พวกนายก็รอดมาได้  และฉันก็ตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่ให้โทมัสคลาดสายตาไปได้อีก.....แต่พอกลับมาหมอนั่นก็เริ่มเปลี่ยนไป.....” นิวท์บีบเปลือกตาเข้าหากันเพ่งมองมินโฮอย่างจ้องจะจับผิด

“......เอาแต่พูดถึงเรื่องนาย บอกว่านายเป็นฮีโร่และอบอุ่น  รู้ไหมตอนแรกฉันก็งงๆ กับไอ้คำว่าอบอุ่นของหมอนั่นนะ แต่ว่าพอเห็นเมื่อคืนแล้วฉันก็เข้าใจกระจ่างเลยทีเดียว” นิวท์เดินเข้ามาใกล้มินโฮมากขึ้นอย่างคุกคาม

“นายคิดจะทำอะไรนิวท์.....บอกทุกคนงั้นเหรอ” มินโฮยังคงยืนปักหลักอยู่ที่เดิมอย่างมั่นคง ไม่ได้เดินถอยหลังไปไหนเมื่อนิวท์เดินเข้ามา

“ไม่.....ฉันไม่คิดจะทำอะไรหรอก  แต่ฉันดูแลโทมัสอยู่ นายอย่ามายุ่ง”

“อะไร....นายกำลังจะบอกว่านายหลงรักโทมัสงั้นเหรอ” มินโฮเอนศีรษะถาม  ถึงทีที่เค้าจะต้องถือไพ่เหนือกว่าบ้างแล้ว  และนิวท์ก็ถอยออกไปเล็กน้อยแล้วรู้สึกเหมือนมีคนฟาดหัวเค้าด้วยท่อนซุง

มินโฮยังคงพูดต่อไปอย่างเอาแต่ใจ “แล้วไง...ถ้านายคิดได้ ทำไมฉันจะคิดไม่ได้ แต่มันต่างกันตรงไหน....รู้ไหม” มินโฮยกนิ้วขึ้นเช็ดจมูก “.....มันต่างกันตรงที่ว่า เค้ายอมรับฉันไง”

นิวท์เส้นเลือดปูดขึ้นที่ข้างขมับ  แต่ก็ยังคงสะกดอารมณ์ไว้....เค้าค่อนข้างใจเย็น “แต่นายจะไม่ได้คิดอย่างนั้นนานหรอกมินโฮ” เด็กหนุ่มผมบล์อนพูดทิ้งท้ายเพียงเท่านั้น ก่อนจะเป็นฝ่ายเดินออกไป เพราะถ้าอยู่นานกว่านี้ เค้าอาจจะทำผิดกฎอีกคนหนึ่งก็ได้..........(เรื่องกฎใครจะไปสน แต่ที่นิวท์สนตอนนี้คือ เค้าไม่อยากให้ใครนอกจากมินโฮรู้เรื่องนี้ก็เท่านั้น รวมถึงโทมัสด้วย)

เด็กหนุ่มเชื้อสายเอเชียแลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปากที่แห้งผากของตัวเองเบาๆ แล้วออกวิ่งไปยังทุ่งเมื่อเสียงเปิดประตูของวงกตดังขึ้น........

เค้าจะไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นหรอก ไม่ยอมแน่ๆ ถึงจะยังเป็นเพื่อนกันอยู่แต่นิวท์ก็น่าอันตรายไม่น้อยเลย.........มินโฮจะได้ออกไปพร้อมกับโทมัส เค้าได้สัญญาไว้แล้วและจะทำมันให้ได้........จะมีเพียงความตายเท่านั้น ที่พรากพวกเค้าออกจากกันได้  เด็กหนุ่มรูปร่างกำยำยังคงวิ่งต่อไป.........

วิ่งไปยังวงกตที่อีกไม่กี่ชั่วโมงพวกเค้าจะได้ออกไปจากนรกซึ่งแสนโหดร้ายนี่จริงๆ และต่อจากนั้น มันจะโหดร้ายยิ่งกว่า.............

.

.

.

FIN

--------------------------------------------------------------------------------------------------

            อร๊ายยยย ชอบกันไหมอ่าาา >//<  มี Love Scenes แล้วตบท้ายด้วยฉากหักมุมด้วย แต่จะหักมุมมากกว่านี้แน่นอนค่ะ ไรท์สัญญาพอภาคสองมาไรท์แพลนไว้เรียบร้อยและค่ะ 555+ //หัวเราะชั่วร้าย//

อร๊ายยยย นิวท์---! .........ความลับของนิวท์มีไรท์คนเดียวเท่านั้นที่รู้และมันลับกว่านี้เอามากๆ เลยค่ะ 555 [สักพักแว่วเสียงมีดลอย......ไรท์หลบได้อย่างว่องไว]

            แอ่....แปะเฟสค่ะ หากท่านใดต้องการติดตามความเคลื่อนไหว ตื๊ดๆๆๆ ก็เข้ามาเป็นเพื่อนกะไรท์ได้เลยค่าา ที่ >>แฟนฟิค ฮอลลีวู้ด<< ยินดีรับเจ้าค่ะ

            และขอฝากฟิคเรื่องอื่นๆ ไว้ในอ้อมใจของทุกท่านด้วยนะคะ  และหากท่านใดยังอินกับความรักท่ามกลางความลุ้นระทึกอยู่ล่ะก็ ไรท์ขอแนะนำ ฟิค The Hunger Game2  The Impossible  – Finnick x Peeta ค่ะ จิ้มเลยยย  เรื่องนี้เป็นฟิคเก่านำมาเล่าใหม่  สำหรับท่านใดที่ยังไม่เคยอ่าน เรื่องนี้ไรท์ภูมิใจนำเสนอเป็นอย่างมากเลยค่ะ [จะมีภาคต่อกะเค้าเหมือนกันนะเออ // กระซิบ]

ฮู๊ยยยย อยากให้อ่นกันน่ะ ไรท์ชอบบบบบ >{}< อ่านกันนะคะ อ่านน้าาาา

[สักพักหนึ่งมีดที่เพิ่งหลบไปวนกลับมาที่เดิม]  อั๊กก! ไปก่อนนะค่ะรักรีดทุกท่านค่ะ

ด้วยรักและแรงหื่น -..-

Ray - Aund