อ๊ากกกก มาแล้วค่ะรีดขาาา >[]< //จงใจทำเมินข้อสอบไฟนอลที่กำลังจะได้ขึ้นเขียง// ไรท์คิดว่าไรท์หายไปนานมากเกินไปแล้วค่ะ เดี๋ยวรีดๆ จะลืม MaLec ไปเสียก่อนค่ะ ฮ่อลลลล
จวนจะสอบแล้วค่ะ แต่ไรท์ยังไม่รู้เหนือรู้ใต้เลยค่ะ
555555..5..5...5... //หัวเราะแห้ง//
แต่ว่า! ตอนนี้อเล็คน้อยๆ
น่าเป็นห่วงมากๆ เลยค่ะ อ๊ากกก มิคาเอลอย่าน้าาา อย่าทำอะไรอเล็๕ของไรท์และรีดๆ นะ >< ตอนแรกก็ชอบมิคาเอลที่ทำตัวซ่าใส่พี่สาวนะคะ แต่ตอนนี้เริ่มสะพรึงแล้วค่ะ.....สะพรึงตัวเองนะคะ ไม่คิดว่าจะออกมาน่ากลัวขนาดนี้ พ่อคุณเอ้ยยยยย! ไรท์ว่าเรื่องนี้โรคจิตสุดของไรท์แล้วค่ะ
//ไม่นับรวม SF - The Amazing Spiderman2 เรื่องแรกของไรท์นะคะ อิพีทมันบ้าไปแล้ววว ทำตัวงี้เค้าจะเอาเข้าก๊วน The Avengers
ได้ไงเนี่ยห๊าา//
โอเคค่ะ ไปอ่านกันเลยค่ะ และเข้าไปคุยกับไรท์ได้ที่เฟสบุ๊คของไรท์ค่ะ
ขายรวมเล่มก็จะประกาศข่าวในเฟสนะคะ
^^
ตอนนี้พร้อมแล้วไปอ่านกันเล้ยค่าาาา
>//<
-----------------------------------------------------------------------------------------
“ปละ...อ๊ะ! ปล่อยผมนะ คุณ..อึก...อย่า ผมจะ....ผมเจ็บ....” อเล็คว่า
แต่ก็ไม่สามารถทำให้คนที่เกาะกุมอยู่หยุดมือได้เลย
“ถ้าคุณจะโกหกเพื่อปกป้องมันล่ะก็ลืมไปได้เลยอเล็ค ผมรู้
ผมรู้ว่ามันทำอะไรกับคุณ!” ว่ายังไม่ทันขาดคำ
เจ้าของผู้มีดวงตาสีฟ้ากระจ่างวาวโรจน์
ก็จับร่างกายที่แข็งแรงน้อยกว่าเค้ามากกระแทกลงกับพื้นเตียง
และกดไหล่คู่เดิมอันน่าสงสารของอเล็คแนบลงไปกับเตียง
อเล็คดิ้น
และพยายามผลักดันอกของมิคาเอลซึ่งอยู่สูงขึ้นไปให้ปล่อยไหล่ของเจ้าตัวออกไปสักที แต่ก็ไร้ผลเหมือนเดิม “อยะ อย่า!
คุณจะทำอะไร...ได้โปรดเถอะ
ปล่อยผมไป ได้โปรดอย่าทำแบบนี้!
อึก ฮือ ไม่เอา!” ร่างบางว่าน้ำตาไม่ขาดสาย
ท่าทางของมิคาเอลช่างคล้ายกับท่าทางของแม็กนัสเมื่อหลายวันก่อนเสียจริง และนั่นมันทำให้เจ้าตัวกลัวมาก....กลัวขึ้นมาจับหัวใจว่าประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยเดิม
“ ‘อย่าทำแบบนี้’
อย่างนั้นเหรอ!?”
ร่างที่อยู่ด้านบนกดเสียงต่ำทวนคำของร่างบางอย่างเย็นเยียบ แล้วเลื่อนมือลงมาบนอกเสื้อสเวตเตอร์ที่อเล็คสวมใส่แบบเอียงกะเท่เล่อย่างรวดเร็ว
และแทบจะทันที
มือแกร่งแข็งแรงมากกว่าที่เห็นนั้น ก็ออกแรงกระชากสเวตเตอร์สีเทาตัวโคร่งของร่างบางให้ขาดออกจากกันอย่างไม่ปราณี จึงเรียกเสียงร้องอย่างตื่นตกใจของเจ้าของเสื้อได้เป็นอย่างดี
แคว๊กก!
“อ๊าาา! ฮะ อึก ฮึก ม่ายย”
อเล็คจับเศษสเวตเตอร์ที่ขาดแล้วของตัวเอง
ก่อนจะโดนมิคาเอลไล่จับข้อมือนั้นแล้วตรึงไว้กับเตียงอีก ร่างโปร่งเอ่ยอย่างทนไม่ไหว
“ผมแค่เผลอไปแปบเดียว....แปบเดียวเท่านั้นอเล็ค คุณก็ตกไปเป็นของมันซะแล้ว! ไอ้เรื่องบ้าบอแบบนั้นน่ะ
ผมไม่ยอมรับหรอกนะ
คุณจะต้องเป็นของผมคนเดียวเท่านั้น
เป็นของผมคนเดียวอเล็ค! เพราะผมจะไม่ยอมยกให้ใคร....”
“คุณมันบ้าไปแล้ว!
ผมไม่ใช่ของๆ ใครทั้งนั้นนะ....ไม่ใช่แบบนั้นเลย คุณคิดเองแล้วก็พูดเอาเอง แถมยังแอบตามผมไปแบบนั้นอีก คุณต่างหากล่ะที่เป็นคนไม่ดี คุณต่างหกที่โกหก...อ๊ะ!” อเล็คว่าอย่างหวาดกลัวกระทั่งมันระเบิดออกมา
แต่ก็โดนบีบแรงขึ้นอีกเป็นเท่าตัวเป็นเหตุให้ร่างบางต้องถูกระงับประโยคไว้ราวกับโดนปิดปาก
มิคาเอลจ้องอเล็คเขม็ง แล้วใช้แรงที่ยังคงมีมากอย่างเหลือเชื่อรวบข้อมือบางเอาไว้เหนือหัวของเจ้าของ
แล้วใช้นิ้วเรียวยาวของเค้าเกลี่ยไปที่แก้มเนียนซึ่งเปียกเปื้อนเต็มไปด้วยน้ำตา มิคาเอลทำหน้าเหม่อลอย
“คนพวกนั้นทำให้คุณเป็นแบบนี้ใช่ไหมอเล็คของผม...ทำให้คุณเป็นเด็กไม่ดี ไม่เป็นไรนะ ผมจะทำให้คุณกลับมาเป็นคนเดิมเอง ไม่ต้องกลัวนะอเล็คของผม”
เค้าระบายยิ้มอย่างที่เรียกว่าอบอุ่น
แล้วทำเป็นไม่รู้สึกถึงแรงดิ้นสุดชีวิตของร่างด้านใต้
ในขณะที่เค้าเองก็กำลังกระชากเสื้อยืดตัวบางของอเล็คให้พ้นหูพ้นตาตามสเวตเตอร์ไปเสีย
“...ไม่ อย่านะคาร์ล อ๊า! อย่าทำ...!” อเล็คทำอะไรไม่ได้มากนัก
เพราะร่างของเจ้าตัวโดนคร่อมทับไว้
แคว๊กก!
และเมื่อร่างกายขาวนวลอันสั่นระริกเพราะความหวาดวิตกได้ปรากฏสู่สายตาที่ปราศจากเลนส์จอมปลอมขว้างกั้นนั้นแล้ว
ก็สามารถเรียกความร้อนจากกายของร่างโปร่งด้านบนได้ไม่ยากนัก
แต่ที่ดูจะขัดตาไปก็คงจะเป็นร่องรอยการฝากรักของแม็กนัสที่ยังคงไม่หายดี
รอยจูบและรอยกัดสีน้ำตาลอ่อนบางเบานั้นทำให้มิคาเอลนึกขัดใจอยู่ไม่น้อย
แต่ทว่าเค้ากลับรู้สึกสนุกที่ได้เห็นอเล็คร่ำร้องและดิ้นรนหาหนทางหนีเยี่ยงลูกแมวที่ถูกต้อนให้จนตรอก
“เจ้าแม็กนัสคงจะทำร้ายคุณน่าดูเลยสินะ จุๆ โธ่....อเล็คที่น่าสงสารของผม“
เค้าว่าพลางจุปากอย่างเห็นใจ
แต่ก็กักเก็บแววตาของตัวเองไว้ได้ไม่มิดนัก “แต่ผมก็อดคิดไม่ได้นะ ว่าคุณจะทำท่าทางยังไงกันในเวลาที่โดนกอดน่ะ”
มิคาเอลเพิ่มแรงบีบข้อมืออเล็คมากขึ้น
“อ๊ะ!”
“คุณขัดขืนไหม? ช่ายย
ต้องทำสิ เพราะผมรู้จักคุณดี แล้วคุณจะทำไงในเวลาที่ขัดขืนกัน...”
“อ๊า! อึก ไม่ อย่านะ อยะ...”
มิคาเอลใช้มืออีกข้างปัดผ่านแล้วเขี่ยยอดอกที่เริ่มแข็งตัวของอเล็ค
“คุณร้องแบบไหน...”
“อ๊าา!...อืมม ฮึก”
คนโดนกระทำกัดริมฝีปากอย่างรุนแรง
เมื่อคนด้านบนจู่ๆ ก็ก้มลงมาแล้วใช้ลิ้นไล่เลีย
และรับยอดอกหวานที่ออกสีช่ำนั้นมาไว้ในโพรงปาก
ทำเช่นว่ามันคือลูกกวาดที่มีรสหวานที่สุดในโลก
“อ่าา...อา...ฮะ...อ้าา”
ร่างบางสกัดกลั้นเสียงของตัวเองไม่สำเร็จ ในตอนที่มิคาเอลละริมฝีปากออกมา น้ำใสๆ ไหลเยิ้มออกมาจากปากของเค้า มิคาเอลเลียมัน
“แล้วคุณจะดิ้นเร่าๆ ไหมในเวลาที่ผมใส่เข้าไปในตัวคุณ!”
มิคาเอลก้มลงมาซุกไซร้ซอกคอซึ่งขาวดุจดั่งหิมะแรกของฤดูหนาวของอเล็คอย่างหื่นกระหาย
ในขณะที่มือซึ่งยังว่างอยู่ก็เลื่อนลงไปแก้กางเกงของร่างบางไปด้วย อเล็คพยายามดิ้น ทำแล้วแต่ว่าก็ไม่เป็นผล ร่างบางไม่สามารถสู้แรงอันน่าเหลือเชื่อของแฮคเกอร์ซึ่งหาตัวจับยากคนนี้ได้เลย
“อ๊าาาา!
ไม่...ไม่! อย่าทำผมเลย ผมไม่เอาอีกแล้ว” ร่างบางตัวสั่น
ร้องไห้อ้อนวอนเพราะฝังใจกับเหตุการณ์อันน่าสะพรึงกลัวนั้น
“แค่จินตนาการถึงท่าทางพวกนั้นมันทำให้ผมแทบคลั่งเลยรู้ไหม?”
“ไม่! ไม่เอา ผมไม่อยากทำอย่างนั้นอีกแล้ว...ไม่
ได้โปรดเถอะ อย่า...” อเล็คอ้อนวอน
ร้องไห้จนหูอื้อ และไม่รับรู้อะไรต่อจากนั้นแล้ว
ร่างกายทุกส่วนของร่างบางทำทุกวิถีทางขัดขืนมิคาเอลเพื่อไม่ให้เป็นดั่งเช่นคืนนั้นได้อีก
คืนที่เค้ารู้สึกเหมือนโดนฉีกกระชากออกเป็นชิ้นๆ
และเหนือสิ่งอื่นใด
มันทำให้อเล็คคิดถึงภาพอันน่ากลัวของแม็กนัสที่เค้ารัก
ในตอนนั้นแทบไม่เหลือเวลาให้เค้าหายใจหายคอเลยด้วยซ้ำ....มันน่ากลัวมากๆ
ไม่เอาอีกแล้ว อเล็คไม่อยากรู้สึกแบบนั้นอีกแล้ว
“คุณทำไมถึงตัวสั่นได้น่ารักขนาดนี้นะอเล็ค....หึ ช่างน่ารักจริงๆ” มิคาเอลยิ้มกริ่ม และหัวเราะอย่างเอ็นดูในขณะที่ใช้ลิ้นลากไล้
เลียผ่านแก้มใสของอเล็ค
ร่างสูงโปร่งลิ้มชิมรสเค็มประแล้มๆ ที่ปลายลิ้น อเล็คตัวสั่นน้ำตาไหลด้วยความขนลุก...แม็กนัสไม่เคยทำแบบนี้
การกระทำของมิคาเอลทำให้เจ้าตัวรู้สึกหวาดวิตกกว่ามากนัก
มือเรียวยาวแข็งแรงนั้นของเค้ากำลังจะล่วงเข้าไปเชยชมส่วนที่สวยงามที่สุดอีกส่วนหนึ่งของร่างกายอันเย้ายวน
สั่นเทาของอเล็ค
คุณจะต้องเป็นของผมคนเดียว ผมจะไม่ยอมยกให้ใครอีกเป็นอันขาด
ร่องรอยของไอ้หมอนั่นผมจะเป็นคนลบล้างมันเอง ลบให้หมด
ผมจะล้างให้หมดแล้วประทับรอยที่ผมเป็นเจ้าของคุณ ลงไปแทน
ร่างสูงที่คิดการอันชั่วร้ายของมิคาเอลกำลังมัวเมาอยู่กับความต้องการ ปรารถนาอันร้อนแรงที่สะสมมานานของตนเอง
แต่แล้วในที่สุดเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นอย่างกะทันหัน เป็นเหตุให้เค้าต้องหันควับไปมองยังแหล่งกำเนิดโดยสัญชาติญาณทันที
ปัง!
ปัง!
ปัง! ปัง!
เสียงนั้นดังขึ้นอีก ไม่ได้เกิดขึ้นมาจากที่ไหนไกล ดูเหมือนมันจะมาจากประตูห้องของเค้านี่เอง มิคาเอลชักสีหน้าเล็กน้อย
ดึงมือออกมาจากใต้กางเกงของอเล็คอย่างแผ่วเบา ก่อนที่จะตีหน้าครึมเตรียมลุกขึ้นผละออกมาจากอเล็ค
อะไรกัน! ยัดเงินเจ้าพวกข้างห้องไปแล้วหนิ ยังจะมาวุ่นวายอะไรกันอีก!!....เค้าคิดในใจ
ก่อนจะหันไปดูจอมอนิเตอร์ของกล้องวงจรปิดขนาดจิ๋วแนบเนียนที่เค้าได้นำไปติดไว้ที่หน้าห้องของตัวเองก่อนหน้านี้แล้ว
ส่วนอเล็คที่เค้ายังไม่ได้ปล่อยให้เป็นอิสระไปไหนก็ยังคงหลับหูหลับตาดิ้น จมดิ่งกับความรู้สึกหวาดผวาของตัวเองต่อไป
และไม่ได้รับรู้ถึงสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นจนเป็นเหตุต้องให้มิคาเอลหยุดมือไปในขณะนี้เลย
มิคาเอลหันหน้าไปทางซ้ายมือ
เพื่อจะมองดูจอภาพซึ่งแสดงภาพด้านนอกของห้องตัวเอง....และมันว่างเปล่า
หลังจากเสียงดังโครม! ดังขึ้นในชั่วเสี้ยววินาทีต่อมา
โครมม!
บานประตูของมิคาเอลแทบจะหลุดออกจากบานพับเลยทีเดียว ในตอนที่มันถูกกระแทกจนดีดออกจากกรอบประตูซึ่งหนาแน่นไม่แพ้กัน
ตัวล็อคกระจายออก กระเด็นกระดอน
ตกลงสู่พื้นอย่างแรง
ในขณะที่แม็กนัสปรากฏกายอยู่หน้าประตูนั้นซึ่งถูกพังไปเสียยับเยิน ร่างสูงสะโอดสะองเดินเข้ามาอย่างไม่รั้งรอ
และเมื่อเห็นหน้าของ แม็กนัส เบน ที่เค้าแสนเกลียดชังแล้ว มิคาเอลก็ถึงกับผงะถอยไปด้วยความตกใจเล็กน้อย ก่อนจะกลับมาทำหน้าคุกคามใส่ในตอนหลังอย่างเดือดดาล
“แกเข้ามาได้ยัง?!” มิคาเอลตวาด มือแข็งแรงเกินกว่าที่จะเป็นของแฮคเกอร์กำแน่น แต่แม็กนัสกลับเลือกที่จะไม่สนใจเค้า ร่างสูงที่มีสีหน้าหงุดหงิดใจอยู่ไม่น้อย
หันไปเจอเข้ากับเพื่อนตัวน้อยของเค้าที่นอนคุดคู้เอาสองมือปิดหูของตัวเองอยู่บนเตียงที่เต็มไปด้วยเศษเสื้อที่ถูกกระชากออก
แม็กนัสถึงกับหน้าเปลี่ยนสีด้วยความโมโหโกรธาทันที
แม็กนัสหันมาจ้องมิคาเอลตาขว้าง “ไอ้ระยำเอ้ย!” ว่าเพียงแค่นั้น
ก่อนจะถลาเข้าใส่เจ้าห้องผู้ทำตัวลึกลับยิ่งกว่าอะไร
ราวกับว่าคับแค้นกันมานานหลายต่อหลายปี
มิคาเอลกัดฟันกรอดเตรียมตัวจะพุ่งเข้าไปปะทะกับแม็กนัสบ้าง แต่ทว่าพอมารู้ตัวอีกที
ร่างสูงสะโอดสะองนั้นก็เคลื่อนไหวเร็วกว่าที่เค้าคิด
เป็นเหตุให้หมัดเสยของแม็กนัสอัดเข้าไปยังหน้าของเค้าอย่างเต็มแรงเข้าเสียก่อนที่มิคาเอลจะได้ทำอะไร
ร่างสูงโปร่งซึ่งยังไม่ทันได้ตั้งตัวดี
กระเด็นไปยังพื้นเบื้องล่างด้วยแรงที่มีทั้งหมดของร่างสูงผู้มาใหม่
มิคาเอลรู้สึกเจ็บแสบที่มุมปากและรู้สึกถึงรสขมฝาดที่ละลายอยู่บนลิ้น ชายหนุ่มผนสีน้ำตาลไหม้ยกนิ้วขึ้นเช็ดมุมปากในบริเวณที่โดนแม็กนัสต่อย เค้าเหลือบตาดู
บ้าเอ้ยย ไอ้พวกที่จ้างให้เฝ้าหน้าอาร์พาร์ทเมนท์ไว้มันมัวแต่ไปหมุดหัวอยู่ไหนกันหมดนะ! ปล่อยให้ไอ้หมอนี่หลุดเข้ามาได้ยังไงกัน....มิคาเอลคิดในใจ
ขณะที่มองดูเลือดบนนิ้วหัวแม่มือของตัวเองอย่างคับข้อง เค้าใช้แขนยันตัวเองขึ้นมา กำลังลุกขึ้นเพื่อที่จะตอบโต้กลับไป ก่อนที่จะรู้ว่า แม็กนัส เบน วิ่งเข้ามาขึ้นคร่อมเค้าแล้วเหวี่ยงหมัดใส่แบบไม่ยั้งในตอนที่ชายหนุ่มยังไม่ทันที่จะได้ลุกขึ้นมาเสียด้วยซ้ำ
ผั๊วะ!
ผั๊วะ!
แต่ใช่ว่าร่างสูงเจ้าของห้องจะยอมให้เป็นอย่างนั้นตลอดไป มิคาเอลคว้าแขนซึ่งกำลังจะเหวี่ยงหมัดมาใส่หน้าของเค้าเอาไว้
ก่อนจะสวนเข้าไปด้วยหมัดหนักๆ ของตัวเอง
ให้ผู้บุกรุกได้ลิ้มรสของความเจ็บปวดบ้าง
แต่หมัดสะกิดความรู้สึกระดับปานกลางแบบนี้
พอเทียบกับหมัดของเจซที่แม็กนัสเคยได้สัมผัสแล้ว รสจูบของหมัดมิคาเอลก็เกรดตกไปเลย แค่นี้เอง
ไม่สามารถทำให้เค้ารู้สึกเจ็บได้หรอก
เพราะแม็กนัสกำลังเลือดขึ้นหน้าอย่างแรง
ดีนะที่ยังไม่รีบหุนหันออกไปตามหาข้างนอกก่อน
ไม่งั้นก็คงไม่รู้หรอกว่าอเล็คถูกพาตัวมาไว้ที่นี่....
แม็กนัสทำหน้าดุดัน เลิกคิดถึงเหตุและผลที่ไม่ควรจะต่อยคนแปลกหน้าที่ไม่รู้จักคนนี้
แต่มิคาเอลเองก็ใช่ย่อย
ดวงตาสีฟ้ากระจ่างราวกับอัญมณีหายากแต่ทว่าก็มีความชิงชังอยู่อย่างเต็มเปี่ยมนั้นก็จ้องเขม็งกลับไปอย่างวาวโรจน์ วันนี้ได้เจอตัวเป็นๆ แล้วสินะ คนที่ทำให้อเล็คของเค้าต้องแปดเปื้อน....
ต่างฝ่ายต่างมีความคับแค้นในใจ ดังนั้น
แม็กนัสกับมิคาเอลจึงยื้อหยุดความเคลื่อนไหวของอีกฝ่าย
และชิงโอกาสกระแทกหมัดใส่กันอย่างเอาเป็นเอาตาย
กระทั่งมิคาเอลเริ่มตกเป็นรองในเวลาเพียงแค่ไม่นานนัก....บ้าเอ้ย!
เจ้าพวกที่จ้างไว้ไปไหนกันหมดฟะ หายหัวไปไหนกัน!!
มิคาเอลเลือดกบปากและจมูก
เป็นเวลาเดียวกับที่มีความเคลื่อนไหวใหม่เกิดขึ้น
โครม!
จู่ๆ
ร่างของผู้ชายร่างใหญ่บึกบึนแต่ว่าสะบักสะบอมก็กลิ้งเข้าประตูมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
แล้วตามมาด้วยร่างของเจซที่ย่างเท้าเข้ามาตามหลัง ร่างสูงผมบล์อนโหนประตูอย่างได้เชิง
“ไง ตามหานี่อยู่เหรอ”
เค้าว่าพลางยักคิ้วให้กับมิคาเอลที่นอนเบิกตาโพลงอยู่บนพื้น
คนที่จ้างไว้เพื่อกันไม่ให้สองคนนี้เข้ามาได้
โดนจัดการหมดเลยหรือนี่!
เจซก้มมองดูหมัดของตัวเอง คิดในใจว่าโชคดีที่เค้าชอบใส่แหวนเยอะแยะ
แม้วงที่ใหญ่ที่สุดจะเป็นของพ่อก็ตาม “ก็เห็นพวกมันทำตัวน่าสงสัยอยู่หน้าอาร์พาร์ทเมนท์อ่ะนะ แถมยังไม่ยอมให้ฉันขึ้นมาอีก ฉันกะไอ้ขายถ่านนี่ก็เลยซัดซะหมอบไปเลย”
เค้าทำปากครุ่นคิด ในขณะที่แม็กนัสหันมาค้อนใส่
“นายหมายความว่าไง?” ร่างสูงสะโอดสะองที่เปิดฉากได้เปรียบอยู่
ไม่ชอบให้เจซเรียกชื่อนี้
“แต่เห็นได้ชัดว่ามันยังไม่หมอบดีน่ะนะ ฉันก็เลยพามันมาส่งให้ถึงห้องของแกเลย”
เจซต่อให้จบ
ก่อนจะหันไปเจออเล็คแล้วทำหน้าไม่พอใจขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เค้ากำลังจะรุดเข้าไปดูอเล็คแต่ทว่า....
“เจซข้างหลังนาย!” แม็กนัสตะโกน และแทบจะในทันทีชายอีกสามคนซึ่งเพิ่งฟื้นตัวมาจากการโดนซ้อมแบบพลิกล็อคที่ทางเข้าอาร์พาร์ทเมนท์ด้านล่างก็พุ่งตัวเข้ามาในห้อง
ตามมาเล่นงานเจซกับแม็กนัส
แต่เห็นได้ชัดว่าตอนนี้ร่างสูงสะโอดสะองยังไม่ว่าง
เพราะฉะนั้นเจซจึงต้องรับมือกับชายร่างใหญ่สามคนด้วยตัวเอง เค้าโดนเหวี่ยงไปติดกำแพงแต่ก็ยังไหวอยู่
“ให้ตาย! ช่วยกันบ้างสิโว้ยย
แกติดคิวอยู่คนเดียวรึไง
เห็นตอนที่ต่อยกันอยู่ข้างล่างแกก็...อั๊ก แกก็จัดการพวกมันได้สบายๆ
เลยนี่...เอ่อ โดยที่มีฉันค่อยช่วยด้วยน่ะ” เจซโวย ขณะโดนทุบหลัง
“เห็นไหมฉันยุ่งอยู่”
แม็กนัสทำเป็นอ้อยอิ่ง ก่อนจะเกือบหลบหมัดเสยของมิคาเอลไม่ได้
แต่เค้าก็ตอบแทนกลับไปด้วยหมัดกระแทกดั้งที่มีผลข้างเคียงจนอาจทำให้ดั้งหักได้ และร่างกายของมิคาเอลก็ยอมแพ้ในที่สุด
ร่างสูงผมสีน้ำตาลไหม้มีเลือดไหลอยู่เต็มจมูก นอนแผ่แขนอยู่บนพื้นไม้ขัดเงาเก่าๆ
ของอาร์พาร์ทเมนท์ และดวงตาสีฟ้าอ่อนของเจ้าตัวก็ปรือปิดลงแต่ทว่าก็ยังคงมีสติอย่างเลือนราง
“เวรเอ้ย! มันว่างแล้ว นู่น
แกเห็นไหม!” เจซตวาดใส่ชายที่เค้าล็อคตัวเอาไว้ได้แต่ไม่ค่อยมั่นใจว่าจะเอาอยู่เสียเท่าไร
ก่อนชายคนนั้นจะหันไปหาแม็กนัสแล้วเจอเจซสวนแหวนที่พราวเต็มนิ้วใส่เอาตอนเผลอ ชายคนนั้นเข่าอ้อนแล้วกุมท้องตัวเอง
แม็กนัสลุกขึ้นมาแล้วถีบชายคนนั้นต่อจากเจซ
จนบุคคลดังกล่าล้มลง ก่อนร่างสูงจะทำเช่นเดียวกันกับชายคนที่สองซึ่งย่างเท้าเข้ามาหาอีกอย่างไม่น้อยหน้า
แล้วตามมาด้วยคนที่สาม
จนกระทั่ง ไม่ต้องใช้เวลามากมายเลย ทั้งแม็กนัสและเจซก็เป็นเพียงสองคนที่ยังคงได้ยืนอยู่ในห้องเล็กๆ
ที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์ฮาร์ดแวร์เหล่านั้น ร่างสูงที่ยืนหอบอยู่อย่างไม่น้อยหน้าคนข้างๆ
เลย
หันไปเจอมิคาเอลซึ่งนอนหมดสภาพอยู่ที่มุมห้องเข้า
“อ้าว ทำไมไอ้หมอนั้นถึงไปนอนอยู่ตรงนั้นล่ะ?”
เจซเอ่ยอย่างสงสัยและปากดี
“มันเส็งเคร็งไง”
แม็กนัสยักไหล่ ไม่สนใจ
ก่อนจะเดินข้ามร่างชายตัวใหญ่ไปหาอเล็คซึ่งนอนคุดคู้ติดกำแพงอยู่บนเตียง เพื่อนร่างบางมีเพียงกางเกงที่หลุดลุ้ยและตัวสั่นสะท้านราวกับลูกนกเจอพายุฝน แม็กนัสไปถถึงเตียง คุกเข่าลงอย่างแผ่วเบา ในขณะที่เจซเดินเข้าไปดูหน้ามิคาเอลสลับกับมองไปที่แม็กนัสซึ่งยื่นมือเข้าไปแตะตัวอเล็คอย่างเป็นห่วงเช่นเดียวกัน
“อเล็ค...” แม็กนัสเรียก แต่อเล็คผวาจัด
“ฮึ! อย่าทำผมนะ...ฮึ...อย่า” ร่างบางดิ้นหนียังคงไม่ยอมรับรู้อะไร
และยังคงคิดว่าเป็นมิคาเอลที่เรียกชื่อของเจ้าตัวไม่ยอมหยุด
แม็กนัสรู้สึกไม่ดี
แต่ก็รวบกอดเพื่อนตัวน้อยที่เสียขวัญไว้อย่างอ่อนโยนแม้จะโดนขัดขืนใส่ก็ตาม แต่เค้าก็รู้ว่าอเล็คนั้นไม่ได้ตั้งใจ
“อย่า...อย่าทำแบบนั้นกับผมอีกเลย....”
“อเล็ค ชู่ว์
ไม่....ไม่ต้องกลัวนะ ฉันเอง
แม็กนัส....ฉันมาช่วยนายแล้ว
ไม่ต้องกลัวนะ
หมอนั่นไม่มีทางทำร้ายนายได้อีกแล้วล่ะ” แม็กนัสปลอบ
แต่ถึงกระนั้นอเล็คก็ยังคงดันตัวเองออกมาจากอกของร่างสูงสะโอดสะอง
แม็กนัสจึงจับไหล่ของเพื่อนตัวน้อยไว้แล้วออกแรงเขย่าเบาๆ
“อเล็คนี่ฉันเอง นายมองดูสิ
ฉันแม็กนัสไง....เห็นไหม
ฉันไม่ทำอะไรนายหรอก
นายปลอดภัยแล้วนะ” แม็กนัสเอ่ยเสียงชัดเจน
เพื่อเรียกสติของอเล็คให้กลับมาอีกทางหนึ่งด้วย และมันก็ได้ผล เสียงทุ้มของแม็กนัสบวกกับฝ่ามือที่อบอุ่นอันผิดแผกไปจากมิคาเอลทำให้ร่างบางผู้สั่นกลัวเริ่มได้สติ
และทันทีที่รู้ว่าเป็นแม็กนัสจริงๆ
ร่างบางก็ถึงกับถลากลับเข้าไปกอดเพื่อนร่างสูงทันที
.
.
.
TBC.
------------------------------------------------------------------------------------------------
ฮ๊ากกกกกกกก กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด!! >[]< กรี๊ดดังลั่นเลยค่ะฉากนี้ ฮร๊ายยยย! เหมือนเหล่าอัศวินมาเพื่อช่วยเคะตัวน้อยๆ
จริงๆ เลยค่ะ >< อร๊ายยยยย อเล็คจ๋าา
ไม่ต้องกลัวนะมีคนมาช่วยแล้วววว
โอ้ นี่เป็นครั้งแรกเลยค่ะ
ที่ไรท์เห็นอิตาเบนและเจซร่วมมือกัน
แหม่...ภาพนี้หาดูยากนะคะ สำหรับเจซที่จ้องจะขบคอแม็กนัสมาโดยตลอดและแม็กนัสเองก็ใช่ว่าจะชอบหน้าเจซจอมปากดีเสียด้วยนะ ฮาาาา
โอ้ววววว
ในที่สุดมิคาเอลก็โดนจัดการค่ะ
อเล็คปลอดภัยเสียที TUT สงสารหนูมาหลาย Part แล้วจ๊ะ แต่รอพระเอกเค้าเปิดตัวมาช่วยเท่านั้นเอง
และเรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป ความเข้าใจของอเล็คกับแม็กนัสจะนำพามาสู่ความสัมพันธ์ใหม่หรือไม่ ต้องติดตามชมใน Part ต่อไปค่ะ >///< รู้ตัวเลยว่าอาจจะอีกพักหนึ่งค่ะ เพราะอาทิตย์หน้าก็จะสอบแล้วค่ะ!! อ๊ากกกกก ไม่รู้ว่าตารางสอบจะให้สอบกี่อาทิตย์ด้วย
(ประเด็นคือมันยังไม่ออกเลยค่ะ -*-) แต่อาจารย์บอกว่าสองค่ะ โอ้
เอามีดแทงไรท์เถอะค่ะ ไม่ยุติธรรม!!
TET อัลไลลลลลล???!!!
แต่ก็นั่นล่ะค่ะ เดี๋ยวไรท์ก็กลับมา 55555 ตอนนี้กำลังเร่งแก้คำผิดในฟิคเรื่องนี้อยู่ค่ะ จะรวมเล่มแน่นอนค่ะ รีดๆ แฟนคลับ MaLec เตรียมเก็บเงินรอเลยค่ะ
555555 //สักพักโดนเก้าอี้เฟาด....หน้าเงินมากไปแล้วแก ทวงตั้งแต่ยังไม่ออกเลย -..-//
ติดตามชมใน Part ที่
28 กันนะคะ รักรีดทุกท่านมากเลยค่ะ และขอบคุณที่ยังให้การติดตามฟิคเรื่องนี้ค่ะ เพราไรท์นี่กว่าจะมาลงได้เถลไถลไปหลายเรื่องเหลือเกินค่ะ
55555555 //ส่งจูบ//
ด้วยรักและแรงหื่น
Ray - Aund
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น