//เนื่องจากมีรูปน้อย
เราจึงต้องขอสงวนการลงรูปไว้ เพื่อเก็บไว้ให้แก่เรื่องอื่นบ้างค่ะ 555 เรื่องยาวน่าจะได้ใช้เยอะอยู่ เรื่องย่อยนี้จะขอให้รูปอันเป็นโลโก้ของเรื่องไปเลยล่ะกันนะคะ
^^// +
//ใครมีความใจบุญบริจาค
แฟนฟิค ฮอลลีวู้ด.....//
อ่าา
สวัสดีวันอาทิตย์สุดสัปดาห์ และสวัสดีรีดๆ ทุกท่านค่ะ ^^ ไรท์กลับมาแล้วววว อยากจะบอกว่าลงฟิคไล่เลี่ยกับเขียนไปด้วยแบบ Part
ต่อ Part เนี่ยมันเป็นอะไรที่ลำบากมากเลยค่ะ มีไอความกดดันที่ไรท์สร้างขึ้นเองเบาๆ ลอยอยู่รอบตัวเลยค่ะ
55555 เพราะงั้นส่วนมากไรท์เลยมักจะเขียนให้จบก่อนแล้วค่อยลงทีเดียวนะคะ มันจะได้ไม่กดดันตัวเองและไม่ช้าเกินไปด้วย แต่ว่าเรื่องนี้มันเกิดขึ้นเร็วมากเลยค่ะ
เลยต้องทำแบบนี้เป็นครั้งแรก 5555
อ่าา
จากความเดิมตอนที่แล้วกรินเดนวัลด์ทำอะไรกับน้องนะ? แล้วคุณเกรฟส์จะรู้และมาช่วยน้องได้ทันรึเปล่า ต้องไปติดตามกันค่ะ ^^
และใน Part รีดอย่างงกับการเล่าเรื่องนะคะ
เป็นแบบใหม่ที่ไรท์เองก็ยังไม่เคยเขียนลงบล็อกเลยเหมือนกันค่ะ ^^ โอเคค่ะ เมื่อพร้อมแล้วเราก็ไปอ่านกันเลยค่าาา ><
---------------------------------------------------------------------------------------
วันนี้เป็นวันหยุดของคุณ อ่า ใช่ วันหยุดนี่เอง
คุณถึงได้มาปลุกเด็กหนุ่มที่เตียงตั้งแต่เช้า คุณนั่งอยู่ข้างเค้า พลิกดูหน้าหนังสือที่มีลายมือและรูปวาดของเด็กหนุ่มคนโปรดของคุณเต็มไปหมด คุณเพลิดเพลินอย่างถึงที่สุดและครีเดนซ์ก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นคุณนั่งอยู่ข้างตัวเค้า
คุณยิ้ม...เราแน่ใจว่าคุณยิ้มแน่นอนเพอร์ซิวัล เราเห็นคุณวาดรอยยิ้มพอใจให้เด็กหนุ่มที่ทำหน้าตาตื่นตกใจใส่คุณ
“คะ คุณเกรฟส์” ดูเหมือนเค้าจะไม่ชินนักกับการที่ถูกรอให้ตื่น คุณไม่ควรทำให้เค้าตกใจเลย
“อรุณสวัสดิ์ครีเดนซ์” คุณพูดด้วยใบหน้าที่มองข้ามความเลิกลักของเค้าไป
ก่อนจะลูบศีรษะของเค้าด้วยความเบามือ
ครีเดนซ์ชอบ แน่นอนเค้าต้องชอบแน่เพราะเค้าหน้าแดงไม่เลิกเลยที่คุณทำแบบนั้น วันนี้คุณคงจะได้อยู่กับเค้าตลอดทั้งวัน ดังนั้นอันดับแรกคุณจึงบอกให้เค้าไปเข้าห้องน้ำแล้วรอทานมื้อเช้าพร้อมกันกับเค้าซะเลย
ครีเดนซ์ดูตกตะลึงและดีใจมากที่คุณมีเวลาแม้กระทั่งทานมื้อเช้ากับเค้า และดูเหมือนการร่วมโต๊ะกับคุณจะทำให้เด็กคนนั้นประหม่ามาก เค้าทำแยมสตรอว์เบอร์รี่เลอะมุมปากโดยไม่รู้ตัว มันยิ่งขับให้เค้าดูน่าเอ็นดูมากขึ้น โอ้ ช่าย ครีเดนซ์น่ารักไม่หยอกเลย เรารู้ดี
มันจึงเป็นเรื่องที่อดไม่ได้เลยที่คุณจะเอื้อมมือขึ้นไปเช็ดให้เค้าในเมื่อเด็กหนุ่มของคุณเอาแต่ทำหน้าตาไม่รู้เรื่องเมื่อคุณชี้ที่มุมปากตัวเองให้เค้าดู และเราก็รู้ด้วยเหมือนกันว่าคุณจงใจไม่ให้เค้ารู้เรื่อง ก็ครีเดนซ์แสนซื่อจะตาย โธ่เอ้ย! เราหมายถึงคุณน่ะมันร้ายกาจเพอร์ซิวัล!
วันนี้เด็กหนุ่มคนโปรดที่สุดของคุณสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดและผูกหูกระต่ายสีดำอันเล็กๆ
ให้คุณดูเพื่ออวดว่าเค้าผูกได้แล้ว
คุณจึงบอกให้เค้าอย่าแก้มันออกและใส่ต่อไปตลอดทั้งวัน ครีเดนซ์แก้มแดงระเรื่อแล้วก้มหน้าหนีคุณ เค้าดูน่ารักมาก คุณลงความเห็นว่าอย่างนั้น แขนเสื้อที่ปลดกระดุมออกให้กระพือไปมาอยู่รอบข้อมือที่ประกอบไปด้วยนิ้วเรียวสวยของเค้านั้นช่างเข้ากันกับความเดียงสาเมื่อยามยืนอยู่ท่ามกลางแสงแดดจ้า
เค้าวิ่งนำพาคุณไปยังทุ่งหญ้าที่เค้าชอบไป คุณเดินล้วงกระเป๋าเดินตามเค้าไปอย่างช้าๆ
คุณดูผ่อนคลายและไร้ความตึงเครียดอย่างที่เคยเป็นมา ความสงบจิตสงบใจของคุณมันเกิดขึ้นโดยที่คุณไม่ทันได้รู้ตัวเลยแม้แต่น้อย
ซึ่งนั่นถือเป็นเรื่องดี
คุณจุดยิ้มบางๆ มองดูครีเดนซ์อ้าแขนหมุนตัวกลับมาหาคุณ
“ดูสิครับ
ตรงนี้สวยมากเลย มีดอกไม้ขึ้นเต็มไปหมด”
แสงแดดส่องผ่านเนื้อผ้าออกมาให้เห็นร่างกายที่อยู่ใต้สิ่งทอนั้น และผมที่เริ่มยาวของเค้าก็พลิ้วระเรื่อยไปตามสายลมทะเล
“มันเป็นที่โปรดของผม
มองดูวิวตรงนี้สวยที่สุดเลยครับคุณเกรฟส์” เค้าชี้แจงให้คุณฟัง
คุณจึงเดินเข้าไปใกล้ๆ เค้า ยืนอยู่เคียงข้างเด็กหนุ่มที่ทอดมองทะเลสีครามด้วยดวงตาสุกใสอันเบิกกว้างของเค้า
เพอร์ซิวัลคุณจ้องด้านข้างใบหน้าของเค้าอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยว่า
“เธอชอบมาที่นี่งั้นเหรอครีเดนซ์?”
“ครับ” เค้าหันมามองคุณ “พระอาทิตย์ตกตรงนี้สวยมาก”
“งั้นเหรอ”
“ถ้าคุณมาเห็นมันด้วยก็คงจะดี” ครีเดนซ์พูดด้วยความเดียงสาที่เค้ามีมันอยู่อย่างเต็มเปี่ยม และเพราะอย่างนั้นเด็กหนุ่มจึงไม่รู้จักปิดบังอะไรเลย คุณหันมองกลับไปก่อนจะกอดเค้า คุณรู้สึกแย่ใช่ไหมเพอร์ซิวัล แน่นอนเรารู้ว่าคุณรู้สึกผิดแค่ไหนที่ไม่สามารถทำทุกอย่างให้แสนวิเศษเพื่อครีเดนซ์ได้ถึงแม้คุณจะพยายามมากแล้วก็ตาม แต่กรินเดนวัลด์และหูตาของมาคูซ่ากดดันให้คุณต้องเอาเค้ามาเก็บไว้จนต้องตัวคนเดียวแบบนี้
เรารู้ เราเข้าใจว่ามันทำร้ายคุณแค่ไหนไม่ใช่เพียงแค่ครีเดนซ์
แต่ถ้าคุณไม่ทำ
ทุกคนก็จะเจอตัวครีเดนซ์ และท้ายที่สุดแล้วมันก็จะเลวร้ายยิ่งกว่าการปล่อยให้เค้าอยู่คนเดียวบนเกาะแห่งนี้...
“คุณเกรฟส์” เสียงของเค้าเมื่อเรียกคุณในยามนี้ช่างฟังดูเว้าวอน
ก่อนคุณจะสัมผัสได้ถึงความเปลี่ยวเหงาของเค้า
ความออดอ้อนแฝงอยู่ในน้ำเสียงเพื่อเหนี่ยวรั้งให้คุณอยู่กับเค้าตลอดไปแต่คุณก็รู้ว่ามันจะต้องเป็นไปได้แน่ ก็คุณกำลังต่อสู้เพื่อตัวเค้าอยู่นี่ ใช่อย่างนั้นไหมล่ะ?
ในหลายอึดใจต่อมาคุณก็เป็นฝ่ายผละกอดออกมาเสียก่อนที่ครีเดนซ์จะทำตัวเองหายใจไม่ออกด้วยการกดหน้ากับอกเสื้อของคุณแล้วไม่ปล่อย สีหน้าเค้าดูจะยืนยันถึงความอ้อนวอนต่อคุณจริงๆ
แหม
ช่างดูน่าสงสารเสียจริง คุณไม่ได้จะหายไปตลอดกาลเสียหน่อย....
“เฮ้
ดูนี่สิ” เมื่อเห็นสีหน้าที่ไม่สื่อถึงความสนุกอื่นใดแล้ว คุณจึงหยิบไม้กายสิทธิ์ของตัวเองขึ้นมา.....เฮ้
เค้ารู้ไหมว่าคุณเป็นพ่อมด
อ่อ ใช่ เค้ารู้สิ เค้ารู้ โทษที เราลืมไป ฮ่ะๆๆ
พอคุณหยิบไม้กายสิทธิ์ขึ้นมาแล้ว คุณก็จี้มันกลางอากาศ ตรงหน้าระหว่างเค้ากับคุณ ก่อนจะปรากฏเป็นแสงไฟดวงกลมสีส้มเรืองแสงสว่างไสวให้ครีเดนซ์ได้เบิกตากว้างอย่างตกตะลึง....เอ่อ
เค้ารู้ใช่ไหมว่าคุณเป็นพ่อมด...เออ ใช่ ใช่ เค้ารู้!
คุณดันดวงไฟนั้นให้ล่องลอยไปหาทุ่งหญ้าเบื้องหลังคุณ มันลอยคว้างเอื้อยเฉยในตอนแรก ก่อนจะขยับไปมาแล้วลอยฉิวไปเหมือนลูกควิดดิชที่เป็นอิสระแต่ดูไม่น่ารำคาญเท่า มันทิ้งแสงสีส้มเป็นหางและเกล็ดละอองสีสวยระยิบตาชวนให้ไล่ตาม
“ตามมันไปสิ” คุณว่า ก่อนครีเดนซ์จะทำตามที่คุณบอกหรือเพราะความสนใจจนซุกซนส่วนตัวของเค้าเราก็ไม่แน่ใจนัก เด็กคนนั้นของคุณวิ่งตามมันไปเรื่อยๆ ผ่านต้นหญ้าที่ขึ้นสูงและดอกไม้ที่แข่งกันชูดอกบานสะพรั่งอวดความสวยอยู่รอบตัวเค้า
ครีเดนซ์วิ่งเร็วมาก และจับมันได้ในที่สุดก่อนลูกไฟสีเรืองตาที่คุณสร้างจะแตกกระจายกลายเป็นผงเพชรระยิบระยับพุ่งขึ้นร่วงโรยอยู่รอบตัวของเด็กหนุ่ม แน่นอน เค้าตกใจในคราแรกแต่ไม่นานนักก็หันมายิ้มแล้วหัวเราะให้คุณ
การได้เห็นครีเดนซ์หัวเราะเป็นสิ่งล่ำค่าที่สุดสำหรับคุณ ในวันนั้นคุณอยู่กับครีเดนซ์ตลอดทั้งวัน นั่งอยู่ข้างเค้า เดินตามหลังเมื่อเค้าต้องการจะไปที่ต่างๆ
และหลายครั้งความไม่รู้จักครุ่นคิดทำให้เด็กหนุ่มถามคุณออกไปว่าทำไมวันนี้คุณถึงได้อยู่กับเค้านานนัก มันเป็นช่วงเวลาที่ดีซึ่งหาได้ยากยิ่งของคุณ
ก่อนพระอาทิตย์จะคล้อยต่ำลงอย่างรวดเร็วพร้อมด้วยใบหน้าหงองเหงาอันแสนเสียดายของเด็กหนุ่ม
คุณได้นั่งดูมันตกลงที่เส้นขอบฟ้าพร้อมกับครีเดนซ์เป็นครั้งแรกอย่างที่เจ้าตัวหวังอยากให้เป็น และคุณเองก็คิดว่ามันไม่เลวเลย
ครีเดนซ์นั่งทิ้งหัวไหล่อย่างผ่อนคลายก่อนจะค่อยๆ
เอียงลงมาซบไหล่ของคุณอย่างแผ่วเบาด้วยความรู้สึกกลัวว่าจะทำให้คุณไม่พอใจเข้าหรือไม่ แต่คุณเพียงแค่หลุบเปลือกลงมองเรือนผมเค้าที่ข้างไหล่ของตัวเองเพียงเท่านั้นและไม่ได้ว่าอะไรทั้งนั้น คุณยินดีที่จะเป็นที่พักพิงให้เค้า พวกคุณนั่งอยู่อย่างนั้นนานพอสมควรจนแสงเริ่มจางหาย ท้องฟ้าเป็นสีน้ำเงินเข้มก่อนคุณจะรู้ว่าครีเดนซ์หลับไปนานแล้ว
“ครีเดนซ์” คุณพยายามปลุกเค้า “ครีเดนซ์ตื่นเถอะ
เราต้องไปกันแล้ว” ดูท่าเค้าคงจะเหนื่อยเพราะวิ่งเล่นโดยที่มีคุณนั่งดูอยู่ตลอดทั้งวัน คุณพลิกตัวประคองเค้าไว้แล้วออกแรงแตะแก้มใสนั่นน้อยๆ
“ครีเดนซ์” เด็กคนนั้นหายใจเป็นจังหวะใส่คุณอย่างสม่ำเสมอ
เค้าไม่ตื่นน่ะ...
ดังนั้นจึงจะเป็นอย่างไรเสียไม่ได้เลยนอกจากต้องรบกวนให้คุณพาเค้าไปส่งยังห้องนอนของตัวเอง คุณถอนหายใจอีกครั้งจนนับไม่ถ้วนหลังจากทำมันมาทั้งวันเพราะครีเดนซ์ทำตัวอยากรู้อยากเห็นมากเกินไป
การให้อริสะเค้าเหมือนกับว่าทำให้เด็กหนุ่มได้ย้อนไปมีช่วงเวลาในวัยที่ไม่เคยได้รับรับอีกครั้ง
คุณคงอยากพูดใช่ไหมว่าเค้าซนมาก
คุณอุ้มเค้าขึ้นมาแล้วพาออกตัดทุ่งหญ้าที่ถูกย้อมไปด้วยสีน้ำเงินไปยังประภาคารแสนโดดเดี่ยวที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงนั้น เมื่อคุณพาเค้ามาถึงห้องนอนจึงวางคนที่ขยับยุกยิกไปมาบนเตียงแล้วเค้าก็ตื่นขึ้นมาพอดีในตอนที่คุณโน้มตัวลงไปเพื่อใช้หมอนหนุนรองศีรษะให้เค้า
ครีเดนซ์ตกใจมาก เค้าทำเหมือนเห็นแม่ของเค้ายืนอยู่ตรงหน้าแล้วสะดุ้งขึ้นสุดตัว.....คุณทำให้เค้าตกใจ
เพราะงั้นคุณเลยถอยออกมาแล้วบอกว่าเค้าเพียงแค่หลับไปในเวลาที่ไม่เหมาะสมเท่านั้นเอง
“ฉันไม่อยากปลุกเธอก็เลยพาขึ้นมาที่นี่ด้วยตัวเอง”
คุณบอก
“ผมขอโทษครับ” เด็กคนนั้นพูดเสียงฟังดูเหมือนรู้สึกผิดเป็นอย่างมากทั้งที่ตกใจใส่คุณและทำให้คุณต้องเดือดร้อน แต่ไม่เลยคุณไม่เคยถือสา การได้อยู่ใกล้ชิดกับเค้าถือเป็นเรื่องที่ดีเหลือเกินสำหรับคุณ
และเค้าดูกังวลมากขึ้นไปอีกเมื่อคุณไม่ได้พูดอะไรต่อจากนั้น ดังนั้นคุณจึงลงนั่งข้างเค้าแล้วมอบอ้อมกอดให้อีกครั้ง
เค้ากอดตอบโดยไม่ต้องให้รอนานเลย และทำไมกันนะคุณถึงรู้สึกเช่นนั้นขึ้นมา...
เพอร์ซิวัล คุณดันครีเดนซ์ออกมาจากอ้อมแขน จับไหล่ของเค้าไว้ จ้องมองไปยังใบหน้าที่ตระหนกถึงความผิดที่หลงคิดไปเอง
เค้าดูเหมือนจะร้องไห้อีกแล้วแต่คุณก็ทาบฝ่ามือไปที่ผิวแก้มใสของเค้า เกลี่ยนิ้วไปมาอย่างแสนถนอม ดวงตากลมแวววาวตรงหน้าคุณไหวระริกก่อนคุณจะโน้มใบหน้าไปหาเค้าและจรดริมฝีปากกับเค้าในที่สุด
ครีเดนซ์ตัวแข็งทื่อไปเลย เค้าเอนหลังหนีคุณเล็กน้อยก่อนคุณจะรวบแผ่นหลังของเค้าไว้อย่างอ่อนโยนแต่ทว่าแน่นหนา ครีเดนซ์ไม่ยื้อตัวหนีอีกแล้วแต่เด็กหนุ่มก็รู้ว่าที่คุณทำอยู่นี่คืออะไร
และสิ่งถัดมาที่เค้าทำคือข่มตาหลับเหมือนกันกับคุณ
เมื่อเค้าไม่ขัดขืน คุณย้ำจูบอีกครั้งและอีกครั้ง ก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปทำเอาเด็กคนนั้นตัวสั่นหงึกๆ
อย่างกับลูกแมวแสนขี้กลัวไปเลย จนเราเริ่มคิดแล้วว่าครีเดนซ์ยอมคุณหรือแค่กลัวกันแน่ แต่อย่างไรก็ตามคุณก็ไม่ได้ยั้งใจหรือห้ามตัวเองอีกแล้วจนเด็กคนนั้นสะดุ้งเฮือกเมื่อลิ้นของคุณแตะเลียและเริ่มไล่ต้อนอย่างไม่อ้อนข้อให้แก่เค้าที่ไม่เคยแม้แต่จะจุมพิตกับใครเลย
เด็กคนนั้นรั้งปกเสื้อโค้ทของคุณไว้ก่อนออกแรงขยำมันแน่นขึ้น
เนื้อตัวของเค้าเกร็งไปหมดจนดูน่าสงสาร
เพอร์ซิวัล คุณจะไม่สงสารเค้าหน่อยหรือ?
อ่า ใช่ ในที่สุดคุณก็ยอมเลิกรุกล้ำเค้าและถอนปากออกมาเสียที
คุณดูลำบากมากที่ต้องหักห้ามใจตัวเองแต่ครีเดนซ์ที่มองคุณด้วยดวงตารื้อน้ำตาและเผยอริมฝีปากแวววาวนั้นดูจะตกใจอยู่ไม่น้อยที่คุณทำแบบนั้น คุณจูบเค้า
เราเห็นคุณชักสีหน้าตำหนิตัวเองด้วยการขบกรามแล้วหลับตาลงช้าๆ
ก่อนจะพูดกับเค้าว่าต้องไปแล้วและก้าวเดินออกไปอย่างง่ายดาย ทิ้งให้เค้าต้องนั่งอยู่บนเตียงมองตามเสื้อโค้ทที่พลิ้วสะบัดของคุณด้วยใบหน้าร้อนผ่าวและดวงตาที่รื้นด้วยน้ำ
**********************************************************
นี่เค้าทำอะไรลงไป?
ไหนบอกว่าจะคอยดูแล คอยปกป้องเด็กคนนั้นอย่างไรล่ะ?
เค้ารู้ เพอร์ซิวัลรู้ว่าเค้าทำอะไรลงไปและลึกๆ
แล้วรู้สึกอย่างไรกับครีเดนซ์ จะช้าหรือเร็วเรื่องแบบนี้อาจจะเกิดขึ้น
เพอร์ซิวัลไม่คิดว่ามันจะเป็นไปได้ที่เค้าจะสามารถหักห้ามใจของตัวเองเพื่อไม่ให้ล่วงล่ำร่างบางที่แสนจะไร้เดียงสานั้นได้
ก็เค้ารักครีเดนซ์นี่
แต่ว่านี้มันเร็วเกินไป ในความคิดของเค้าครีเดนซ์จะต้องไม่ตัวสั่นและทำหน้าคล้ายจะร้องไห้อยู่ร่ำๆ
แบบนั้น และที่สำคัญต้องไม่ใช่ในตอนที่ทุกอย่างดูยุ่งเหยิงและยังไม่พร้อม…..ครีเดนซ์ยังอยู่ในที่หลบภัยนี้และตัวคุณเองก็ยังคงมีความตึงเครียดจากธุระมากมายที่จำเป็นต้องไปจัดการ
เมื่อเพอร์ซิวัลจูบครีเดนซ์ครั้งแรกมันควรสมบรูณ์แบบมากกว่านี้ ไม่ใช่เพียงเพราะอารมณ์ชั่ววูบที่เผลอใจไปให้กับใบหน้าแสนน่าสงสารนั้น.....เค้ารู้ ใช่ เค้ารู้ ว่าเค้ารักเด็กคนนั้นมากแค่ไหนแต่การกระทำผลีผลามอาจทำร้ายครีเดนซ์ได้
มือปราบมารยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเอง...เค้ากำลังทำให้เด็กหนุ่มกลัวและสับสน
ถึงแม้จะค่อนข้างแน่ใจก็ตามว่าครีเดนซ์คิดเช่นไรกับเค้า แต่ว่ามันเร็วเกินไปสำหรับเด็กแสนบริสุทธิ์คนนั้น
ในใจเค้าอยากจะจูบเด็กหนุ่มในบ้านของตัวเองเสียมากกว่า ไม่ใช่คุกแสนสวยอย่างที่นี่
*************************************************
มันไปแล้ว
กลับไปยังมหานครที่เจ้านายส่งข้ามา
ข้า...คือความหวังครั้งสุดท้ายของเจ้านายผู้ฝักใฝ่ในศาสตร์มืด
ข้าเฝ้ามองมันเดินออกมาแล้วหายวับไปเยี่ยงพ่อมด ข้าจึงรอ...รออย่างใจจดใจจ่ออยู่ในเงามืดของป่า ข้าไม่สามารถเข้าไปหาเด็กคนนั้นได้เป็นเพราะคาถาคุ้มกันของเพอร์ซิวัล
หากเข้าไปใกล้ข้าคงได้เป็นอันสูญสลายก่อนได้ทำงานสำเร็จเป็นแน่ งานของข้าคือต้องล่อทั้งเด็กนั่นและมันออกมา...
และมันไม่ยากเลยเมื่อปราศจากหูตาอันเชียบแหลมของมือปราบมาร ข้ารู้ดีมันเป็นเช่นไร แต่เพอร์ซิวัลเก่งกาจกว่านั้นมากดังนั้นข้าจึงต้องพาเด็กคนนั้นมาก่อน
ให้ทุกอย่างเป็นไปตามแผนของข้า
เอาล่ะ
ไหนดูซิ เจ้าเด็กนั่นทำอะไรอยู่
*************************************************************
กลุ่มควันไหววูบราวกับผ้าสีดำที่ลอยอยู่ในผืนน้ำนั้นขยับไปมา
แอบซ่อนตัวเองอยู่ในชายป่าใกล้กับทุ่งหญ้า
มันกำลังหลอกล่อให้ครีเดนซ์ออกมาจากอาณาเขตอารักขาด้วยตัวเอง
และที่นั่น บนห้องใหญ่ชั้นบนสุดของประภาคาร
เด็กหนุ่มก็บังคับหัวใจตัวเองไม่ให้เต้นรัวไม่ได้เลย มันไม่ยอมสงบ
ไม่ว่าครีเดนซ์จะบอกตัวเองว่าอย่างไร เจ้าตัวก็อดคิดถึงดวงตาเชียบคมฉายแววเยือกเย็นที่จ้องมองลงมานั้นไม่ได้เลยไหนยังจะริมฝีปากอุ่นร้อนที่พาให้ใจเต้นระรัวและตัวสั่นระริกนั่นอีกล่ะ
ครีเดนซ์ตัวร้อนผ่าวไปหมด เจ้าตัวไม่รู้ว่าอาการเช่นนี้คืออะไรจึงได้แต่นอนพลิกไปมาอย่างกระสับกระส่าย ภาพอันใกล้ชิดของเพอร์ซิวัลก็ยังคงเด่นชัดอยู่ทุกขณะ จนท้ายที่สุดแล้วเด็กหนุ่มเลยนั่งกอดเข่าตัวเองอยู่ที่ปลายเตียง ทอดมองออกไปยังสภาพแวดล้อมอันสวยงามถึงแม้จะถูกปกคลุมด้วยความมืดรอบข้างก็ตาม...แต่ว่าคืนนี้ไม่น่ากลัวเหมือนคืนก่อนๆ
พระจันทร์เต็มดวงทำให้ทุกอย่างที่ครีเดรซ์มองเห็นเป็นสีฟ้าคราม
เจ้าของห้องที่เปลี่ยวเหงาเหม่อมองออกไปยังท้องทุ่งที่วันนี้เค้าได้ออกเดินไปพร้อมกับคุณเกรฟส์ ผืนป่านั่นยังคงมืดมนดั่งเช่นที่มันเป็น แต่แล้วจู่ๆ นัยน์ตาของครีเดนซ์กลับเห็นเป็นแสงสีฟ้าเรืองออกมาจากชายป่า
เด็กหนุ่มขยี้ตาแล้วจ้องมองใหม่ก่อนจะทำซ้ำอีกครั้ง แสงสีฟ้าเล็กๆ เรืองรองอยู่ตรงนั้นก่อนจะเด่นชัดขึ้นเป็นก้อนกลมๆ
ที่มีหางเป็นแสงไฟและเกล็ดพราวระริบระยับ
เด็กหนุ่มยกตัวขึ้นบนขอบหน้าต่าง ก่อนมันจะชัดเจนขึ้นอีก เค้าแทบได้ยินเสียงระยิบระยับของมันด้วยซ้ำหากฟังไม่ผิด.....คุณเกรฟส์เหรอ?
“ครีเดนซ์...” มีเสียงแววดังมาตามสายลมทำให้เด็กหนุ่มสะดุ้งเฮือก เจ้าตัวใจหวิวในตอนแรกพร้อมกับมองเลิกลักไปมาอย่างนึกหาต้นตอ
“ครีเดนซ์” และก็ถูกย้ำเตือนว่าไม่ได้คิดไปเอง
เสียงนั้นชัดเจนและหนักแน่นขึ้น
เด็กหนุ่มจึงรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด “ครีเดนซ์มานี่สิ...” เสียงของเพอร์ซิวัลดังขึ้นมากับสายลมอีกครั้ง จึงไม่เป็นการยากเลยที่จะทำให้เด็กหนุ่มวิ่งลงบันไดออกมานอกประภาคารของตัวเองได้อย่างไม่ต้องให้กระตุ้นซ้ำ
เด็กหนุ่มผู้มีผิวขาวและผมสีดำขลับราวกับเจ้าหญิงในเทพนิยายนั้นเดินลัดเลาะไปหาแสงไฟในป่า และในตอนนั้นเองที่เค้าแน่ใจว่าต้องเป็นเพอร์ซิวัล เพราะทั่วทั้งป่านั้นถูกเรืองรองด้วยแสงดวงเล็กๆ
นับหมื่นราวกับว่ามีหิ่งห้อยตัวเล็กๆ สีฟ้ากำลังบินกระพือปีกอยู่ในนั้น
เด็กหนุ่มไม่ได้ใคร่ครวญสิ่งใดอยู่ในหัวอีกแล้ว หลักจากที่อยู่ๆ อีกฝ่ายหนึ่งก็เดินออกไป
ครีเดนซ์ก็กลัวแสนจับใจว่าได้ทำให้เพอร์ซิวัลไม่พอใจอะไรหรือไม่ หรือว่าโกรธเค้าและจะไม่มาหาเค้าอีกแล้วกัน? ครีเดนซ์กลัวมากจึงวิ่งไปหาแสงระยิบระยับและดวงไฟที่ล่องลอยไปมาอยู่ในป่านั้น เค้าใช้แขนแหวกต้นหญ้าสูงๆ ให้ตัวเองได้ก้าวเดินต่อไปได้อย่างราบรื่น
“คุณเกรฟส์”
เด็กหนุ่มกระซิบ
“มานี่สิครีเดนซ์ มาหาฉัน...” เสียงนั้นตอบกลับมา ทว่าเด็กหนุ่มกลับไม่เห็นตัวคนพูด แต่จะถึงอย่างไรเท้าเปล่าที่ปราศจากรองเท้าก็เหยียบย้ำเข้ามาในเขตเมฆไม้ที่บดบังดวงดาวบนท้องฟ้าเสียแล้ว และในทันใดนั้นเองเมื่อย่างปลายเท้าสัมผัสพื้นดินอันอ่อนนุ่มก็พลันมีลมหอบเบาบางพัดเข้ามาพร้อมกับลมหายใจของใครคนหนึ่งมาประชิดอยู่ใกล้หู
ครีเดนซ์ยืดตัวขึ้นแล้วห่อไหล่ มองไปรอบตัวว่ามีใครอื่นอีกหรือไม่
เด็กหนุ่มหยุดอยู่กับที่ ไม่ได้วิ่งเหมือนคราแรกแล้วแต่ค่อยๆ
ย่างเท้าไปเข้าในป่าที่มีแสงวิบวับสีฟ้าตามต้นไม้และพื้นดินแทน มีเสียงวิ้งๆดังขึ้นช้าๆ
เหมือนระฆังใบน้อยทำให้เด็กหนุ่มเชื่อหมดใจว่ามันคือเวทมนต์ที่คุณเกรฟส์เชี่ยวชาญนักหนา
แสงน้อยใหญ่เรียงตัวแหวกทางเป็นสายเชื้อเชิญให้เด็กหนุ่มเดินตามไป
“ครีเดนซ์
มาหาฉัน...” เสียงนั้นเย็บเยียบแต่เด็กหนุ่มไม่ได้ฉุดคิดหรือสนใจทั้งสิ้น
เค้าเดินไปตามทางอย่างไร้ทางเลือก
ลึกเข้าไปพอสมควรแต่โชคดีที่ป่ายังคงสว่างไสวด้วยแสงสีฟ้าอันเรืองรองแต่สบายตา และใต้ต้นไม้ใหญ่เบื้องหน้านั้นคือเงาสีดำของชายผู้สวมเสื้อคลุมยาวหันหน้าพูดคุยอยู่กับต้นไม้นั่นเอง เด็กหนุ่มวาดยิ้มขึ้นมาเท่าที่เค้าจะทำได้แล้ววิ่งเข้าไปหา
“คุณเกรฟส์ฮะ...”
“สวัสดีครีเดนซ์” แล้วคนที่หันกลับมาก็ทำให้ครีเดนซ์ต้องตกใจ ถอยหลังล้มลงกับพื้น
.
.
.
TBC.
-------------------------------------------------------------------------------
What?? อัลไลค่ะ What?
อร๊ายยยยยยย อย่าทำอะไรครีเดนซ์น้าาา
แล้วกะลาครอบน้อยๆ
หนูออกมาทำไมลูก??
เค้าไม่ใช่คุณเกรฟส์หรอกนะจ๊ะ (บอกไม่ทันแล้วน้องไปแล้ว -*-) โอ๊ยยยยย จะทำอะไรน้องฉานเนี่ยยย //ไหลติดเก้าอี้//
อร๊ายยยย
ต้องมาลุ้นกันค่ะ แต่ที่ต้อง
อร๊ายๆๆๆๆๆๆ ก็คือคุณเกรฟส์ปล่อยตัวปล่อยใจจุ๊บน้องไปแล้วค่ะ
อร๊ายยยยยย ในใจไรท์ตอนแรกอาหื่นกระหายมากเลย
แต่เฮ้ย ไม่เอาดีกว่า เดี๋ยวมันจะเข้าชื่อเรื่องเลยโดยที่มนต์ของกรินเดนวัลด์ยังไม่ออกโรง
55555555
คุณเกรฟส์ค่ะ
นี่คิดจะปล้ำน้องมาแต่ไหนแต่ไรเลยใช่ไหมคะ? (นี่ฉันพูดอะไร??) //โดนสายฟ้าฟาด// นี่ถ้าเรื่องเงียบแล้วจะเอาน้องเข้าบ้านแล้วสถาปนาอย่างสมเกรียติเลยชิมิเคอะ
หืออ? โอ๊ยยยยยยย //กลิ้ง//
จะยังไงก็เหอะ
น้องเข้าไปในรังโจรแล้วค่ะอา! น้องไปแล้ว ไปช่วยน้องเร็ว!
(จะคุณเกรฟส์หรือจะอากันแน่)
ไปเลววววว ไปเดี๋ยวนี๊ >[]< //ลากยาวจนเสียงหาย//
ดูสิคะน้องไปตัวคนเดียว ใสๆ
จะทำอะไรได้ ออปส์คูเรียลก็ไม่ได้เป็นแล้วด้วย รองเท้าน้องยังไม่ได้ใส่ อร๊ายยยยยยยยยย อย่าทำอะไรน้องฉานนนนน //ชอบเด็กสติปัญญาไม่เต็มเป็นชีวิตจิตใจ// +
//จิตไปอีกตู -=-//
อร๊ายยยยยยยยย
เค้าจะไปทันไหมอ่าาา รีดๆ ต้องติดตามอ่านกันค่ะ ขอบคุณสำหรับการอ่านและแวะเข้ามาพูดคุยนะคะ ^^ เลิฟยู๊วววว เอาล่ะค่ะ ไรท์เชื่อว่าตอนนี้หลายท่านคงจะเผาพริกเผาเกลือใส่กรินเดนวัลด์ไปแล้วครึ่งราชอาณาจักร เดี๋ยวไรท์ก็จะไปเผาอยู่เหมือนกันค่ะ ว่าแล้วก็ลาเลยนะคะ //หอบตะกร้าพริกเกลือ หิ้วถุงถ่าน// ขอบคุณทุกท่านมาก ค่าาา แล้วอย่าลืมติดตาม Part หน้าด้วยนะคะ
^^
ด้วยรักและแรงหื่น
Ray - Aund
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น