กรี๊ดดดดดดดด!! >< กราบสวัสดีค่ะรีดๆ ที่น่ารักแฮงทุกท่านของไรท์ทั้งหลายยยยยย //ส่งจูบรัว//
มาแล้วค่าาา ไรท์มารายงานตัวแล้วค่ะ หลังจากที่ปิดฟิค MaLec ไปแล้วและหายไปตลอดปีใหม่ยันวันนี้เลย ฮาาาา
ขอบอกว่าพอเจอตารางเรียนหลังปีใหม่แล้วเป็นอะไรที่จุกมากเลยค่ะ //น้ำตาไหลพราก// เหมือนว่าเทอม 1 เราปรับตัวแล้ว พอเปิดเทอม 2 เราก็มาปรับตัวใหม่ค่ะ 55555
คืออาจารย์แต่ละคนมาตรฐานเค้าก็ไม่เหมือนกันเนอะ ^^
เอ้ย เดี๋ยว....นี่แกคุยอะไรอยู่ฟะ
Ray – Aund !!!!!! >{}< โอ๊ยยย พอๆๆๆ เลิกๆๆ
ไปเข้าเรื่องไป๊!
โอเคค่ะ
มาที่เรื่องที่ไรท์อยากจะบอกกันนะคะ
คือไรท์สารภาพเลยค่ะว่าเรื่องนี้ไรท์เขียนเสร็จตั้งแต่ปีกว่าๆ
ที่แล้วแล้วล่ะค่ะ ฮ๊าาาาา ง๊าาาาาา
อย่าเพิ่งฆ่าไรท์นะคะ!! >< หากมีรีดที่เป็นแฟนคู่นี้อยู่
ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ค่ะ มีหลายๆ
คู่ที่ไรท์เขียนแล้วก็ลง แล้วก็ลงไปอีก เลยลืมไปเสียสนิทเลยค่ะ
ขอโทษจริงๆ เลยนะคะ >< ง่าาา แต่เรื่องนี้เป็นอะไรที่อิ่มเอมมากเลยค่ะ TUT ถ้าทำเป็นหนังได้ไรท์คงร้องไห้ตามแล้วล่ะค่ะ
ฮือออ
ขัดใจจากในหนังค่ะ ทุกคนมีตอนจบที่ Happy แต่ทำไมไรท์ถึงไม่เห็นสองคนนี้ควงคู่ชู้ชื่นกันเลยอ่าาาา
//เกาะกรงแล้วใช้เท้ายัน// ไม่ยอมๆๆๆๆๆๆ
ไม่ย๊อมค่ะรีดขาาาา! T[]T ไรท์จะทำให้พวกเค้าทั้งสองสมหวังกันให้ได้เลยค่ะ ด้วยเลือดสาวววายที่เรามีอยู่จะไม่ยอมให้คนที่น่าสงสารอย่างโฟรบิตเชอร์กะซิกส์สมิธต้องแคล้วกันค่ะ
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย!! >< ...........พูดมากไปแล้ว -*-
//เบรกตัวเอง// อย่างที่รีดๆ
เห็นในหนังนะคะว่าทั้งสองคนโรแมนติกและน่าสงสารมากกก ไรท์จะดำเนินไปตามเรื่องอขงเค้านะคะ แต่ว่าหลังจากนั้นไรท์มโนเองค่ะ
55555555555555555 //ลั่น//
งานแต่งเรื่องเป็นงานของเราค่ะ 55555555
อูยยย Talk ไม่หมดค่ะ ไปต่อกันที่ท้าย Part นะคะ
หลังจากที่ไปอ่านเนื้อเรื่องกันแล้ว
ถ้าเช่นนั้นแล้วก็อย่ากะไรเพราะความฝอยของไรท์มากเลยค่ะ 5555 ไปอ่านกันเล้ยค่าาา ><
//แปะโปสเตอร์หนังค่ะ เผื่อรีดท่านใดที่นึกไม่ออก เพราะเรื่องนี้ก็ค่อนข้างเก่าแล้ววว ฮ่อลลล สงสารเบน วิชอว์----//
ปล.
อย่าตกใจหรืองุนงงตัวหนังสือของเนื้อเรื่องกับช่วง Talk
ของไรท์นะคะ เป็นใน Part ของโฟรบิตเชอร์จะเป็นสีน้ำเงินค่ะ
ซิกส์สมิธเป็นสีแดงนะคะ ^^ ไม่เกี่ยวกับช่วง Talk ฝอยน้ำลายของไรท์เลยแต่อย่างใดนะคะ
------------------------------------------------------------------------------------------------
ผม.......โรเบิร์ต โฟรบิตเชอร์
.
.
ถ้าทั้งหมดมันคือการลาจาก......................
ถ้าวันนั้นผมตัดสินใจออกมาหาชื่อเสียงและเงินทอง................
แล้วต้องลาจากกับคุณ..................
..............แล้วผมจะทำมันทำไมกันนะ.............
--------------------------------------------------------------------------------
-------------------------------------------
----------------------------
ปี 1937...................
‘การจบเพลงนั้น
ทำให้ผมนึกถึงคืนสุดท้ายของเราในเคลมบริจน์ ...............
ชื่นชมกับอาทิตย์ขึ้นครั้งสุดท้าย
เพลินกับบุหรี่มวนสุดท้าย
ไม่คิดว่าจะมีภาพใดสมบรูณ์ไปกว่า.................
กระทั่งผมเห็นหมวกสีน้ำตาลใบนั้น
พูดตามตรง ซิกส์สมิธ
หมวกใบนั้นทำให้คุณดูตลก
แต่ผมก็ไม่เคยเห็นสิ่งใดสวยงามไปกว่า....................
ผมเฝ้ามองคุณนานเท่าที่ผมกล้า................
ผมว่าไม่ใช่ความบังเอิญ............
ที่ผมเห็นคุณก่อน’
.....................ผมจะเก็บคุณไว้ในใจตลอดไป......................
---------------------------
-----------------------------------------------------
-----------------------------------------------------------------------------------------
‘ผมเชื่อว่ามีโลกหน้าที่รอเราอยู่....ซิกส์สมิธ
โลกที่ดีกว่า…….
..........และผมจะรอคุณอยู่ที่นั่น’
ปังงง!!
เสียงปืนดังขึ้น ฉุดให้ร่างที่กำลังวิ่งขึ้นบันไดอยู่หยุดชะงักในทันที
...........ไม่ดีเอาเสียเลย...........
ลางสังหรณ์บอกเค้าว่าอย่างนั้น
หวังว่ามันจะผิด และเสียงปืนนั้นคงจะไม่ใช่.................
ซิกส์สมิธ
เริ่มออกวิ่งอีกครั้งแต่ครั้งนี้ เค้าวิ่งเร็วกว่าเดิม
เสียงรองเท้ากระทบกับบันไดไม้โรงแรมเก่าๆ
ไม่ได้ระคายหูและทำให้เค้าหยุดเลยแม้แต่น้อย...................
วันนี้เป็นวันดีของเค้า
เป็นวันที่เค้าจะได้เจอกับคนที่เค้าห่วงใยมากที่สุด
.............ทั้งห่วงใยและโหยหา.............
เมื่อวิ่งมาถึงหน้าห้องๆ หนึ่ง
เค้ารีบเปิดประตูและถลาเข้าไปอย่างเสียมารยาท
แต่ไม่ไม่ได้เจอคนที่เค้าต้องการพบ........ จนกระทั่ง.............
..........ในห้องน้ำ
“ไม่...”
ในห้องน้ำ มีร่างๆ
หนึ่งนอนแน่นิ่งอยู่ในอ่างที่โชกไปด้วยเลือด โลหิตสีแดงซาดกระเซ็นไปด้านหลัง
มันกระจายไปถึงพนังห้อง
ซิกส์สมิธ
เดินเข้าไปประคองใบหน้าคนที่นอนแน่นิ่งอยู่
“ไม่ พระเจ้า......ไม่....” ร่างนั้นนิ่งสนิท
และเลือดของเค้าก็เปื้อนมือของซิกส์สมิธด้วย
.........นี่คือความจริงที่รัก
คุณต้องยอมรับมัน............
“พระเจ้า....ไม่...”
.........ผมขอโทษ............
ผมยืนอยู่ข้างเค้า
ขณะกำลังร้องไห้กอดร่างของผม...............
ผมไม่อยากให้เป็นแบบนั้น ผมไม่อยากให้คุณร้องไห้
ผมอยากเห็นรอยยิ้มของคุณ อยากเห็นคุณอยู่ข้างๆ
ผมขณะกำลังแต่งเพลงซึ่งมีคุณเป็นแรงบันดาลใจ บนระเบียงบ้านหลังเล็กๆ ของเราสองคน
...........มันสวยงาม
อย่างที่ผมคิดไว้ มันสวยงามมาก........
ใบหน้าของคุณและผมจะเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มจากมุขตลกของผมอย่างที่เคยเป็นมาตลอด.....ซิกส์สมิธ
และความเย็นจากสายลมของทะเลยามเย็นแก่ๆ
เราสองคนต่างเฝ้ามองดวงอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าด้วยกัน
และจะมีความสุขตลอดไป.................
ทั้งหมดนั้นน่าจะเกิดขึ้นถ้าหากผมไม่ลั่นไกปืนใส่นายจ้างคนล่าสุดไปเสียก่อน ซิกส์สมิธที่รัก....เค้าพยายามแย้งผลงานที่ดีที่สุดในชีวิตของผมไป
สาบานได้ ตอนนั้นผมโมโหมาก เค้าบอกว่าจะไม่ยอมคืนโน๊ตเพลงนั้นให้กับผม
มันเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของผม ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมตั้งใจจะให้กับคุณ ผมเลยตัดสินใจยิงเค้า......
เค้าเคียดแค้นผมเป็นอย่างมาก
จนกระทั่งประกาศจับผม และใส่ร้ายผมด้วยข้อหาที่น่าเจ็บใจที่สุด
ผมอยากพบหน้าคุณเป็นครั้งสุดท้ายเหลือเกิน
ก่อนผมจะตัดสินใจทำแบบนี้ลงไป แต่ถ้าหากผมไปพบคุณหลังจากที่ยิงเค้าแล้ว
ผมกลัว........
กลัวว่าคุณจะพลอยเสื่อมเสียไปด้วย อนาคตคุณแจ่มชัดขึ้นทุกวันซิกส์สมิธ
ต่างจากผม............
ผมขอโทษ
ต่อไปนี้คุณต้องอยู่โดยปราศจากผมแล้ว................
ผมรักคุณ....
-----------------------------------------------------------------------------------------------
----------------------------------------------
-------------------------
ปี 1973...........ซานฟรานซิสโก
36 ปีผ่านมาแล้วที่โรเบิร์ตจากผมไป และไม่เคยกลับมา
เช่นเคยผมกลับมาจากที่ทำงานในเวลาเดิม มาถึงห้องพักของตัวเอง รู้สึกเมื่อยล้า เหนื่อยใจ และโดดเดี่ยว......
แต่พอผมนั่งลงแล้วบรรจงอ่านจดหมายทุกฉบับของคุณ
ใช่....จดหมายทุกฉบับที่คุณเคยส่งให้ผมเลยล่ะ
นั่นมันก็ทำให้ผมรู้สึกสบายใจราวกับมีคุณมาอยู่ข้างๆ
แล้ว
มันเป็นอย่างนี้เช่นเดียวกับทุกวัน
ที่ผมรู้สึกอิ่มเอมใจเมื่อคิดถึงคุณ อ่านทุกตัวอักษรที่เป็นคุณโรเบิร์ต.............
แต่วันนี้แตกต่างออกไป
ในขณะที่ผมกำลังเก็บจดหมายของคุณลงกระเป๋า
วันนี้มีฝูงชนมาตั้งกลุ่มชุมนุมต่อต้านการสร้างเตาปฏิกรณ์อยู่หน้าบริษัทที่ผมทำงานให้เยอะแยะเต็มไปหมด
..........อันที่จริงผมเองก็ไม่เห็นด้วย.........แต่ผมก็ไม่สามารถโต้แย้งผู้มีอิทธิพลเหล่านั้นที่ว่าจ้างผมได้
และก็มีหลายคนที่อยากได้ผลประโยชน์ของมัน
ทันใดนั้นประตูห้องก็เปิดออกแล้วชายคนหนึ่งบุกเข้ามา.....ยิงผม......เค้าคงเป็นอีกคนหนึ่งที่อยากได้ผลประโยชน์
ผมเฝ้ามองดูร่างตัวเองที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง
หลังเค้าเดินออกไป
โรเบิร์ต.........อีกไม่นานเราจะได้พบกันแล้ว
คุณอยู่ที่ไหน............
อันที่จริงผมอยากจะขอบคุณชายคนนั้นด้วยซ้ำ
ที่ช่วยให้ผมได้ไปหาคุณ
คุณได้ยินไหมโรเบิร์ต.......ผมจะได้ไปหาคุณแล้ว
เราจะได้อยู่ด้วยกัน.........ไม่ชาติไหนก็ชาติหนึ่ง
ผมรักคุณ....
-----------------------------------------------------------------------------------------------
---------------------------------------------------
----------------------
ปัจจุบัน ............นิวยอร์กซิตี้
“นายแน่ใจเหรอพวก?”
“ใช่ฉันแน่ใจแล้ว.....ทำไมล่ะ?”
ผมแบมือถามเพื่อนๆ ที่ยืนออกันอยู่
.
.
.
TBC.
-----------------------------------------------------------------------------------------
โอ้ พระเจ้าช่วยย
นี่ไรท์พารีดไปผจญอะไรมาคะเนี่ยย
เหมือนพาไปเจอเรื่องเศร้าเลย แล้วก็พามาปัจจุบันที่ค้างขาดตอน! อ๊ากกก!! ขอโทษนะคะ มันก็คงด้วยเหตุผลเดิมค่ะ
เพื่อความสมดุลของในแต่ละ Part นะคะ ใน Part นี้อาจจะดูน่าเบื่อรึแบบว่า...อะไรกัน
ฉานก็รู้อยู่แล้วดิ๊ เรื่องพวกนี่น่ะ
ใช่ค่ะ นี่คือการเท้าความ 555555555 //แกท้าว Part หนึ่งเลยนะ
-*-// และต่อไป Part หน้าและ Part ต่อไปจะเป็น Part ที่รีดคู่ควรค่ะ เฮื่อฮ่าๆๆๆๆๆ
แบบว่ามันเป็นตอนจบของสองคนนี้ที่ไรท์คิดว่าพอใจที่สดแล้วค่ะ และอยากให้มันเป็นอย่างนั้นตลอดไปค่ะ และหวังว่ารีดๆ เองก็จะพออ่านได้นะคะ ><
ขอฝากไว้นะอ้อมใจนะคะ
และลักษณะการจุด วรรค แน่นอนค่ะมันเป็นตอนแรกๆ ที่ไรท์จับคีย์เขียนฟิค จุดแทบนับไม่ได้ล่ะค่ะ 55555555 //ปล่อยเรื่องนั้นให้ผ่านเลยไปค่ะ//
และต้องขออภัยด้วยนะคะรีดๆ
ที่รออ่าน The Maze Runner 2 กับ The Hunger Game :
Mocking Jay Part 2 อยู่ก็รบกวนรอหน่อยนะคะ
ตอนนี้เพิ่งเปิดเรียนและก็แน่นอนค่ะงานต้องเข้ามาค่ะ 555 //หัวเราะแห้ง// และเปิดจองรุ่นพี่เฟี้ยวกับแก็งค์น้องเฮี้ยวสุดซ่าเล่ม
2 ที่กำลังจะขายแต่เขียนอยู่ อะเฮื่ออออ!!
//พูดแล้วขึ้น
หงุดหงิดกุนแรงมากกก// นั่นทำให้ไรท์ต้องจัดคิวอย่างไวเลยค่ะ บางครั้งก็เขียนควบค่ะ 55555 บ้ามากเลยค่ะไรท์ เพียงแค่อยากบอกรีดให้รบกวนรอไรท์สักหน่อยนะคะ ไรท์กำลังเขียนค่ะ
จะบอกว่าปั่นก็ไม่ได้เพราะเดี๋ยวนี้ฟีลไม่มาเขียนไม่ได้ค่ะ
ขอบคุณรีดทุกท่านที่ติดตามนะคะ และเข้ามาอ่าน SF เรื่องนี้ของไรท์ เข้าไปคุยกันได้ที่
>>แฟนฟิคฮอลลีวู้ด<< ได้เลยค่ะ เฟสไรท์เอง >< รักรีดทุกท่านมากเลยนะคะ ติดตาม Part 2 ได้เร็วๆ
นี้ค่ะ >< //รึ?//
5555 หวังว่าอีกสองวันนับจากนี้จะว๊างงง
ว่างค่ะ 555555
ด้วยรักและแรงหื่น
Ray - Aund
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น