[Fic – RonalSi] + [Part 30…END] เรื่องวุ่นวายของนายตัวดี! – Ronaldo x Messi

ฮร๊ายยยยยยยยยยยยยยย ง่อวววววววววววว  Part สุดท้ายมาแล้วค่ะ ><  มาแล้วค่ะ  ถึงจะมาช้า แต่มาชัวร์ค่ะ ฮี่ๆๆๆ  มาถึงบทสรุปและตอนจบของเรื่องกันแล้วค่ะ  บอกตามตรงค่ะ ไรท์ประทับใจมากๆ เลยค่ะ  ที่เขียนเรื่องนี้และมีรีดๆ ค่อยให้กำลังใจและติดตาม........ขอบคุณรีดสักพันครั้งก็ยังไม่พอ

หวังว่าทุกท่านคงจะพอใจไม่มากก็น้อยสำหรับฟิคเรื่องนี้นะคะ ><  และขอบคุณอีกครั้งสำหรับกำลังจากทุกๆ ท่านค่ะ  ไม่ว่าจะเป็นคอมเม้นท์ในบล็อกก็ดี  คอมเม้นท์ในเฟสบุ๊ค หรือแชทก็ดีค่ะ  ไม่เพียงแค่กล่าวถึงเนื้อเรื่องเท่านั้น  รีดบางท่านยังให้กำลังใจในยามที่ไรท์ท้อแท้อีกด้วยค่ะ ><  ขอบคุณมากๆ เลยนะคะ  ไรท์จะไม่ลืมเลยล่ะค่ะ ^^

และตอนนี้เฮียกับเหมียวรอรีดๆ กันอยู่ค่ะ  อ่านไปเรื่อยๆ ใจร่มๆ นะคะ ฮิๆๆๆ  ไปอ่านกันเลยค่าาาา  ส่วนไรท์ขอตัวไปร้องไห้ก่อนค่ะ TUT  ฮอลลลลล  จบแล้วอ่าาา  //ฟูมฟาย หาทิชชู่ไม่ทัน//

---------------------------------------------------------------------------

 

“โอ้ ลีโอ....มันชัดเจนด้วยความหมายของมันเอง”

.

.

********************************************************************

.

.

ร่างเล็กจูบตอบแต่โดยดี.......ก็นี่นั่นแหละคือสิ่งที่เจ้าตัวไม่กล้าแอบอ้างว่าร่างสูงนั้นคิดเห็นเป็นเช่นเดียวกับเค้า........และร่างสูงก็เลือกทำอย่างที่ตัวเองคิด  โรนัลโด้ดันท้ายทอยของเมสซี่ให้เข้ามาอีก แล้วลดมือทั้งสองลงไปจับที่เอวซึ่งเล็กกว่า ในขณะที่ร่างเล็กเองก็สัมผัสท้ายทอยของร่างสูงอย่างที่เค้าเคยจำได้

และนี่ไม่ใช่การจุมพิต แต่มันคือจูบแห่งความเสน่หา......ไม่รู้จบ

ทั้งสองเบียดตัวเข้าหากัน ด้วยการชักนำของร่างสูง  โรนัลโด้ดูดดึงริมฝีปากเมสซี่เบาๆ  ก่อนที่เจ้าของริมฝีปากบางจะเปิดปากออกน้อยๆ เพื่อยอมให้ลิ้นของร่างสูงได้ล่วงล่ำเข้ามาได้  และไม่รอช้าลิ้นร้อนของโรนัลโด้ก็ตรงเข้าไปกวาดต้อน  สำรวจและลากลึกถึงในโพรงปากของอีกคนหนึ่งทันที

เค้าใช้ลิ้นลากไล้ผ่านทุกส่วน  ไล่ต้อนและเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นของเจ้าของโพรงปากอ่อนนุ่มหอมหวานอย่างไม่ยอมความ  ซึ่งลิ้นเล็กพยายามหลีกหนีแต่ก็ต้องจนมุมทุกครั้งไป เมื่อลิ้นร้อนอันช้ำชองของร่างสูงตวัดเข้ามาเกี่ยวรูดกับลิ้นเล็กของคนถูกสำรวจ  ทั้งคู่โรมรันกันไปมา.....ราวกับว่า พวกเค้าควรทำสิ่งนี้มาตั้งนานแล้ว

...........จูบอย่างลึกล้ำและเสน่หา  ไม่ใช่เพียงแค่การสัมผัสริมฝีปากของกันและกันดังเช่นที่ผ่านๆ มา...........

โรนัลโด้ใช้ลิ้นซอกซอนลึกเข้าไปอีก  เค้าแทบจะกลืนกินริมฝีปากของอีกคนหนึ่งเข้าไปเลยด้วยซ้ำ  ร่างเล็กเป็นฝ่ายถูกปลุกปั่น เพราะร่างสูงนั้นจัดเจนมากในเรื่องนี้  ดังนั้นเมสซี่จึงทำได้เพียงแค่รับการชักนำของอีกคนหนึ่งไว้  ร่างสูงหันหน้าปรับองศาบ่อยขึ้น  และนอกจากการจูบที่ร้อนแรงแล้ว โรนัลโด้ยังบดขยี้อีกคนหนึ่งด้วยอ้อมกอดของเค้าอีกต่างหาก  ร่างสูงแกร่งดันปากตัวเองเข้าไปอีกราวกับการลิ้มรสนี้ ช่างหอมหวานอย่างไม่รู้หาย..........

ทั้งสองคนจูบกัน  ไร้ช่องว่างใดๆ ขวางกัน..........เบื้องหน้าพวกเค้าคือ ภาพเมืองอันสวยงามซึ่งกว้างไกลภายใต้รูปปั้นที่อยู่สูงขึ้นไป  ซึ่งเบื้องหลังนั้นคือทะเลสีครามอันไร้ขอบเขตทอดตัวโอบล้อมชายฝั่งไว้  และด้วยท้องฟ้าที่งดงามยิ่งกว่าถูกฉาบไปด้วยสีชมพูปลั่งตัดขอบสีส้มแห่งดวงอาทิตย์

ร่างสูงไม่เคยเจอจูบที่แสนหวานขนาดนี้มาก่อน  แม้ว่าร่างเล็กจะดูหมดแรงสู้กับเค้าแล้วก็ตาม แต่เค้าก็ยังคงระดมจูบและลากไล้ต่อไปอย่างไม่ยอมหยุด  โรนัลโด้ไม่เคยเจอคนที่อ่อนเดียงสาอย่างนี้มาก่อนเลย  ทุกครั้งที่เค้าสัมผัสโดนตัวของเมสซี่อีกฝ่ายหนึ่งจะตัวสั่นและดวงตาไหวระริกด้วยความประหม่า  เป็นท่าทีไม่ประสาที่ดูอ่อนต่อโลกแต่ทว่าก็น่าหลงใหลในตัวตนของร่างเล็กยิ่งนัก

โรนัลโด้ป้อนจูบต่อไป เป็นเหตุให้มีน้ำใสๆ ไหลออกมาจากมุมปากของร่างเล็ก  และเค้าดูดกลืนเอาน้ำหวานนั้นเข้าไปจนหมดสิ้น  โรนัลโด้เลื่อนมือขึ้นมาสอดไปที่กลุ่มผมนุ่มมือของเมสซี่ในขณะที่ร่างเล็กเองก็เริ่มหมดลมหายใจแล้ว  คนโดนจูบจึงขยำเสื้อนอกของร่างสูงแล้วกระตุกเบาๆ

โรนัลโด้จึงต้องผละจูบออกมาอย่างนึกเสียดาย  เค้าอ้อยอิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยอมออกไปแต่โดยดี........น้ำใสๆ ยืดออกมาจากปากของทั้งสองฝ่าย

พวกเค้าปากบวมเจ่อ และหอบหายใจอยู่บนอกของกันและกัน  โรนัลโด้โน้มหน้าผากลงมาทับกับหน้าผากของคนที่หายใจไม่ทัน  เค้าหอบนิดๆ ก่อนจะเผยรอยยิ้มขณะพูดออกไป

“ทีนี้....คุณอยากให้ผมพูดต่ออีกไหม”

เมสซี่หน้าแดงและหมดแรงแล้ว  เค้าพิงตัวในอ้อมกอดของร่างสูงแล้วซบหน้าลงบนอกของอีกคน  ไม่ตอบโรนัลโด้เพราะหน้าชาเห่อ

“ถ้าผมพูด คุณจะเหนื่อยกว่านี้อีก”

โรนัลโด้เอ่ยแค่นั้น ก่อนจะจับร่างเล็กจูบอีกรอบ และอีกรอบ  ในขณะที่ท้องฟ้าสว่างกระจ่างเป็นสีขาวบริสุทธิ์........

วันนี้พวกเค้าจะลงเขาไปด้วยกัน และพูดถึงเรื่องราวของกันและกันจนหลายๆ คนจะต้องแปลกใจไปเลยล่ะ.............

กับช่วงเวลาเพียงแค่คืนเดียวของพวกเค้า

..............ช่วงเวลาเพียงแค่คืนเดียว

อันแสนสำคัญ............

.

.

.

.

THE END.

.

.

.

.

ไรท์เคยบอกรีดว่า เรื่องทั้งหมดนี้ไม่ใช่ความจริง ที่เกิดขึ้นนี่เพราะไรท์ฟินล้วนๆ ใช่ไหมค่ะ  งั้นเราไปหลุดโลกกันอีกหน่อยล่ะกันค่ะ.............

.

.

.

***********************************************************************

ขบวนรถขนนักโทษที่ตำรวจริโอขอยืมมาใช้เป็นการพิเศษวิ่งขลุกขลักไปมาบนทางถนนคอนกรีตที่ไม่ค่อยจะดีนัก ก่อนจะโค้งหักศอกขึ้นไปยังถนนใหญ่ซึ่งรถราเบาบางเป็นพิเศษ

ภายในรถหุ้มตะแกรงคันสีดำมะเมื่อมเต็มไปด้วยผู้ก่อการร้ายที่บุกโรงแรมหรูชื่อดังแห่งเมืองริโออย่างอุกอาจและไร้หัวคิด  ชายฉกรรจ์สิบกว่าคนถูกใส่กุญแจมือแน่นหนากองสุมรวมกันแน่นคันรถ  และทุกครั้งที่รถกระแทกกับทางที่ไม่ได้รับการพัฒนานั้น  เหล่าว่าที่นักโทษทั้งหลายก็หัวโขกกันไปมาราวกับตุ๊กตาเก่าๆ

ใช่  เพราะส่วนมากยังอยู่ในสภาพสลบสไลกันอยู่นั่นเอง..............

กรมตำรวจของริโอห่างไปไม่มากนัก  ใกล้ถึงแล้วเป็นเวลาเดียวกับที่หนึ่งในนักโทษบนรถฟื้นขึ้นมาพอดี  ชายคนนั้นทำตาสะลึมสะลือและสะบัดหัวไปมา ก่อนจะหันไปเจอเพื่อนที่มีสภาพไม่ต่างกันนัก จึงใช้เท้าที่ยังเป็นอิสระอยู่เตะเข้าไปที่หน้าขาของเพื่อนเต็มๆ

“โอ๊ย! อะไรของแกว่ะ!” ชายที่โดนเตะไปเสียเต็มรักเอ็ดอย่างหัวเสีย  แต่อีกคนหนึ่งหัวเสียยิ่งกว่า เค้าโวยวายใส่หน้าเพื่อนอย่างกินเลือดกินเนื้อ

“ฉันบอกแกแล้วใช่ไหมว่าอย่าไป! ไม่เคยฟังกันบ้าง  แล้วเป็นไงเห็นไหม....เราลงไปนอนกองกับพื้นแถมตื่นขึ้นมายังเป็นอย่างงี้อีก เป็นเพราะแกคนเดียวแท้ๆ เลยเลโซ”

“อ้าว  ว่ากันอย่างงี้ได้ไงวะ  แกก็พุ่งตามหลังกันมาติดๆ ไม่ใช่เหรอซานโตส” คนที่อยู่ๆ ก็ถูกโบ้ยความผิดยืดตัวขึ้นเพราะเริ่มมีน้ำโห

“ก็ไอ้คนที่แกเห็นว่ามันไม่สำคัญนั่นไงที่ฉันบอกว่าอย่าประมาทน่ะ”

“ห๊ะ....อะไร  แกหมายถึงไอ้คนที่ชื่อ โรนัลโด้อะไรนั่นน่ะเหรอ?” ทีนี้คนโดนเตะเริ่มคลายอารมณ์หงุดหงิดลงแล้วเปลี่ยนมาเป็นอาการไม่เข้าใจแทน..........ไอ้เพื่อนคนนี้มันเกิดสมองกลับอะไรขึ้นมาอีก

ซานโตสทำหน้าเหมือนเจอทอง “ก็เออน่ะสิว่ะ! ข้าบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าเข้าไปใกล้มัน...อย่าเข้าไปใกล้มัน  มันน่ะตัวอันตรายของแท้เลย” ซานโตสทำตาโตเหมือนเจอห่านทองคำ  เลโซยกปากหนาเตอะของตัวเองขึ้นมาแล้วขมวดคิ้วไม่เข้าใจ

“แกพูดยังกะจะโยนความผิดให้ฉันคนเดียวงั้นแหละ.....แกรู้ล่วงหน้ารึไงว่าเราไม่ควรไปยุ่งกับมันน่ะ”

“โอ๊ย ไอ้ไง่!” ซานโตสคำราม  เลโซผงะเพราะเพื่อนจอมบื้อไม่เคยทำพฤติกรรมแบบนี้ใส่เค้ามาก่อนเลย  บนรถมีแค่เค้าสองคนที่ได้สติและตื้นอยู่  ส่วนผู้คุมก็นั่งอยู่บนตอนหน้าของรถซึ่งมีผนังโลหะหนาๆ กั้นอยู่จึงไม่ได้ยินเสียงที่พวกเค้าพูดกัน

ซานโตสกระชากคอเสื้อเลโซทั้งๆ ที่ยังใส่กุญแจมือ “แกจำไม่ได้รึไง  งานที่เราบุกไปกองกำกับการตำรวจเพื่อไปชิงเอกสารสำคัญทางการเงินไปให้กับพวกชีคน่ะ.....ตอนนั้นที่นั่นมันมีอะไรที่สำคัญกว่านั้น”

ซานโตสเปลี่ยนระดับเสียงมาเป็นกระซิบกระซาบผ่านไรฟัน  เลโซพยายามนึกตาม  แต่ก็จำได้แค่ว่าวันนั้นเค้าเอาแต่ไล่ต้อนตำรวจสาวๆ ที่ฟาดปืนใส่เค้า

“ทางการปาตาโกเนียหรือ...หรือประเทศบ้าอะไรสักอย่างก็ตามเหอะ ฉันไม่แน่ใจ......พวกนั้นมีเอกสารสำคัญทางรัฐบาลที่ต้องส่งไปกรมราชลับของ D.C.  มันจ่าหน้าว่าอย่างนั้น แต่ต้องหยุดเพื่อพักของที่ประเทศของเรา  มันเป็นซองเอกสารปึกหนึ่งที่ดูไม่สำคัญเลยถ้ามันไม่ว่างอยู่บนโต๊ะของผู้ว่าการตำรวจ.....” ซานโตสมองซ้ายขวาดูว่าคนอื่นๆ ตื่นมาหรือยัง

“......และดูเหมือนเพิ่งเอาออกมาจากเชฟเพื่อเตรียมการส่งต่อไปยังปลายทาง” เค้ากระซิบชัดถ้อยชัดคำ

“เซฟในห้องของผู้ว่าการงั้นเหรอ!?  มันต้องสำคัญไม่ใช่เล่นเลยนะนั่น” เลโซถึงแม้จะตามไม่ทัน  แต่เค้าก็ประเมินค่าได้ว่ามันสำคัญมากแค่ไหนเมื่ออยู่ในส่วนนั้นของกองกำกับการ......แต่ดูท่าตอนนี้เค้าคงจะเป็นคนหัวช้าแทนซานโตสไปเสียแล้ว  เลโซเอียงคอ

“แล้วมันเกี่ยวยังไงกันกะไอ้หมอนั่นว่ะ  ฉันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี”

“ก็มันเป็นเอกสารของหมอนั่นไง!” ซานโตสพูดแล้วทำตาโตราวกับจะบอกว่าเลโซควรให้ความสำคัญกับคำเตือนของเค้าตั้งแต่แรกแล้ว  ชายบราซิลถูกใส่กุญแจมือดึงคอเสื้อเพื่อนแรงอีก  เหงื่อกาฬผุดมาตามขมับของเค้าในขณะที่พูดไล่รายละเอียด

 “คริสเตียนโน่   โรนัลโด้  สถานะปัจจุบัน : ลาออกจากงานรัฐบาล .....ใช่ ย้ำโว้ย  งานรัฐบาล!  ไอ้หมอนั่นมันทำงานลับให้รัฐบาลสหรัฐไง  เป็นซะยิ่งกว่า CIA ซะอีก  หน้าซองมันเขียนว่า ‘เอกสารต้นฉบับ ไม่มีการทำแทบดำ’ นั่นหมายความว่าประวัติของหมอนั่นที่ D.C. ต้องมีการทำแทบดำปกปิดรายละเอียดเกือบทั้งหมดในระหว่างการทำงานแน่ๆ เลย........แต่ตอนนี้หมอนั่นออกแล้ว  ฉันไม่รู้เว้ย! ว่ามันออกทำไม  แต่ดูแล้วมันคงจะหาตัวจับยาก  หัวข้อภารกิจมันของยาวเป็นหางว่าว”

ซานโตสพูดจนน้ำลายกระเฉาะ  กลืนลงไปอีกแล้วพูดต่อ “แกรู้ไหม ว่าไอ้หมอนี่แหละที่โค่นล้มรัฐบาลราส ดาสฮาน ปลดแอกคนที่อยู่ภายใต้การปกครอง จนพวกเราขาดรายได้ขายอาวุธไปตอนนั้นน่ะ”

“อะไร! จริงเหรอวะ.....แกแน่ใจได้ไง  มันเป็นนักฟุตบอลนะโว้ย” เลโซทำหน้าอึ้ง  แต่ก็ยังคงกังขาไม่เชื่อในคำให้การของเพื่อนที่เหงื่อแตกพลั่กๆ

“แน่สิโว้ยย! ก็มันมีรูปไอ้หมอนี่แนบอยู่ในเอกสารเยอะแยะเต็มไปหมด  มีรูปตอนมันเตะบอลด้วย  ดูเหมือนแม้ว่าจะออกมาแล้ว แต่รัฐบาลก็ยังตามดูอยู่เพราะไอ้หมอนี่น่ะมันเป็นตัวอันตราย  พวกรัฐบาลที่เป็นพันธมิตรกับสหรัฐก็ขอยืมตัวหมอนี่ไว่วานให้ไปทำงานลับๆ อยู่บ่อยๆ ......เรื่องของมันมีเยอะเกินจนข้าอ่านไม่ไหว แต่จำหน้ามันได้ขึ้นใจเลยล่ะ”

“แกมั่วแล้ว จำผิดคนรึเปล่า” เลโซพูด ต่อมาโดนตบหัว

“ผิดบ้าอะไร  ชุดทีมชาติโปรตุเกตุ กับ เรอัล  มาด์ดริก เบอร์เจ็ดนี่นะ! ถึงข้าจะไม่ได้เอามา แต่อ่านแค่แวบเดียวก็ขึ้นใจแล้วโว้ยย”

เสียงเอะอะของสองคนเพื่อนซี้ ทำให้โจรสังกัดเดียวกันที่อยู่ข้างๆ ตื่นขึ้นมาพอดี  คนเหล่านั้นตื่นได้สักพักหนึ่งแล้ว แต่ยังคงมึนหัวอยู่เพราะโดนตำรวจรมควัน  แต่แล้วชื่อชุดทีมชาติและหมายเลขก็ทำให้คนที่นั่งเงียบอยู่นานถึงกับโพลงขึ้นด้วยความไม่พอใจทันที

“ไอ้โปรตุเกตุเบอร์เจ็ด....ไอ้เจ็ทโด้นั่นน่ะเหรอ!”

ซานโตสกับเลโซตกใจ  แต่ก็เอ่ยกลับไปให้หายข้อข้องใจ

“ใช่....มอโตร่าแกมีอะไร”

แต่คนโดนตอบกระฟึดกระฟัด “เอาอีกแล้ว! อย่าเรียกชื่อแม่! ข้าบอกกี่ทีแล้วว่าอย่าเรียกชื่อแม่....ไอ้พวก*!@#$%^&**((((_*%$...” คนที่ยืมชื่อแม่มาใช้ก็ด่าทอคำหยาบคายพรั่งพรูออกมาจนคนข้างๆ ตกใจในการด่าอันสละสลวยของฝ่ายนั้น

“ไอ้หยาบคาย” ซานโตสถอยห่าง(ดูเหมือนนอกจากลำดับความเป็นลูกพี่ลูกน้องแล้ว ซ่องมาเฟียนี้ยังจัดจำแนกกันด้วยลักษณะของคำพูดอีกด้วย)  แต่คนที่โดนด่าแม่บ่อยๆ กลับไม่สนใจแล้ววกกลับมาพูดเรื่องเดิมต่อ

“แล้วทำไม ถ้ามันเก่งอย่างที่แกว่า โค่นล้มรัฐบาลได้จริง แล้วทำไมจะต้องวิ่งหนีพวกข้าไปกับเพื่อนของมันด้วยล่ะว่ะ”

“อ๋อ เพื่อนของมัน....เป้าหมายที่หัวหน้าให้เราไปจับใช่ไหม?” เลโซออกความคิดเห็น 

“ใช่ ใช่ๆๆ คนนั้นล่ะ.....นี่มอโตร่าแกหัดใช้หัวคิดบางสิ ถ้าคนมันอยากจะล้างมือ ปกปิดไม่ให้คนอื่นรู้ถึงภูมิหลังของตัวเองแล้วมันจะแสดงอาการบอกคนอื่นเค้าไปทำไมว่าเมื่อก่อนมันเคยทำอาชีพอะไรมาน่ะ ฉันขอถามหน่อยซิ......โอ๊ย!”

“บอกแล้วว่าอย่าเรียกแม่!”

ซานโตสหัวโยก  และพวกเค้าก็เริ่มทะเลาะกันบนรถขนผู้ต้องหาคดีอุกฉกรรจ์ที่สุดในรอบปีแห่งริโอ  รถเริ่มโคลงตัวแรงขึ้นเนื่องจากพวกที่ฟื้นขึ้นมา ร่วมตะลุมบอลกันด้วยทั้งคัน   และข้อมูลลับของคนที่เป็นความลับก็ไม่มีใครพูดถึงอีกเลย............. 

ไม่มีใครรู้นอกจากทางการของหน่วยงานลับสหรัฐและนานาชาติ  และมาเฟียต็อกต๋อยระดับล่างเจ็ดแปดคนซึ่งยื้อหยุดกระชากหน้าของกันและกันอยู่

เป็นไปได้ไหมที่เรื่องนั้นจะเป็นจริง  และคนๆ นั้นก็ยังคงเก็บเงียบเรื่องของตัวเองอยู่ เพียงเพราะเค้าอยากลืมสิ่งที่ตัวเองเคยเป็น    ลืม....ว่าตัวตนที่แท้จริงของตัวเองนั้นเคยเป็นใครหรืออะไรมาก่อน

แล้วคุณล่ะ  เชื่อหรือเปล่า

เชื่อไหม  ว่าชายที่ใส่ชุดกัปตันทีมชาติโปรุเกตุเบอร์เจ็ดที่เพิ่งจะเป็นคนใกล้ชิดกับกัปตันทีมอาร์เจนติน่าในชุดเบอร์สิบนั้น จะเป็นคนๆ เดียวกันกับที่ได้กล่าวไปเมื่อครู่นี้

...........คุณล่ะ เชื่อหรือเปล่า..........

.

.

.

[จบเห๊อะ!!]

--------------------------------------------------------------------------------------------

อร๊ายยยยยย! >{}<  จบแล้วค่ะจบแล้ววววววว //ว. ล้านตัว  จะพิมพ์ก็เกรงใจรีดค่ะ 555//  ไรท์ขอร้องไห้ก่อนนะคะ TWT  จบแล้วอ่าจบแล้วววว  นี่ไรท์ลงเรื่องนี้มากี่เดือนคะเนี่ย  มีกิจกรรมดีๆ และมีรีดดีๆ ที่น่ารักเพิ่มขึ้นมาอีกกี่คนกันนนน  ฟิคเรื่องนี้สร้างความทรงจำอันมีค่าให้กับไรท์จริงๆ เลยค่ะ

รีดบอก....อย่าเพิ่งดราม่าไรท์  อิช่วงสุดท้ายนี่มันอัลไลลลลลล!? ตอบม๊าาาา >[]<

555555555555  ไรท์เองก็ด่าตัวเองเหมือนกันค่ะ  นี่เอ็งคิดจะทำอะไรเนี่ย  คิดจะพิมพ์อะไรไปก็พิมพ์ได้อย่างนั้นหรือ?  อร๊ายยยยย  กรี๊ดดดดดดด! >{}<  เฮีย...ฮะ เฮีย....//หายใจไม่ทัน//  เฮียเป็นสายลับค่ะ!  หน่วยงานพิเศษของรัฐบาลสหรัฐและนานาชาติ! >{}<  โอ้  เฮียขาาา  สุดยอดค่ะ! ><

โม้เป็นคู้เป็นแควมากเลยค่ะ  5555  Ray – Aund บ้าไปแล้ววววว  เขียนไรเนี่ยยย เฮียเค้าเป็นนักฟุตบอลและนายแบบ(?)แท้ๆ อยู่ก็ดีแล้ว  แต่ว่าไรท์ได้ดูหนังเรื่องหนึ่งค่ะ และก็กลับมาเปิดดูรูปเฮียกะเหมียวในคอม  แล้วไรท์ก็พบว่าตัวเองไม่สามารถละสายตาไปจากเฮียที่ทำหน้าตาจริงจังมีเสน่ห์นั้นได้เลยค่ะ  เฮียแบบ......ไม่น่าเกิดมาเป็นแค่นักฟุตบอลนะคะ  น่าจะเป็นอย่างอื่นที่ร่างกายเฮียได้ใช้งานด้วย(แน่ล่ะ  เป็นแฟนเหมียวล่ะอย่างหนึ่ง ชัวร์ๆ 555555) ไรท์ก็เลยเขียนพล็อตลงกระดาษแบบมือสั่นๆ เลยค่ะ //ไม่กล้าพิมพ์ใส่โน็ตในคอมไว้ค่ะ  เพราะมันเยอะเหลือเกิน  เป็นการกดดันตัวเองทางอ้อมด้วย -*-//

กระดาษแผ่นนั้นยังอยู่เลยค่ะ  ไรท์ใช้เวลาครึ่งชั่วโมงในการเขียน  สมองมันไบร์ทมากเลยค่ะตอนนั้น  บรรเจิดมากก  และบ้าบอมากเลยค่ะ  ลิงโลดเสียจนเฮียเราได้กลายเป็นเจ้าหนาที่สุดคาดคิดไปเลย 5555555  อันที่จริงเฮียเค้าเก่งเว่อร์แบบมีมาดนะคะ  แต่เค้าแอ๊บอยู่ค่ะ เลยไม่ค่อยจัดเต็มเท่าไร //โถ  นี่ขนาดแอ๊บ//   มักจะทำอะไรๆ ให้ดูเหมือนเรื่องบังเอิญมากกว่าค่ะ  พยายามปิดเหมียวเต็มที่  แต่ก็โถ อนิจจา  เหมียวน้อยๆ ไม่รู้อะไรเลยค่ะ TUT  ไม่ต้องลำบากปิดก็ได้นะคะเฮียย 555555  //เหมียวไม่รู้เหมียวมุ้งมิ้งค่ะ 555//

ฮาาาา  ก็จบไปแล้วค่ะสำหรับ Fic – Ronaldo x Messi ที่กินเวลาและมีเนื้อหายาวนานที่สุดเรื่องแรกของไรท์  และสร้างความประทับใจให้ไรท์อย่างยิ่งยวดมากมายจริงๆ ค่ะ  และรีดๆ ก็เช่นกันค่ะ  เรื่องทั้งหลายทั้งแหล่นี้จะเกิดขึ้นไม่ได้เลย  ถ้าไม่มีรีดๆ ค่ะ  รีดทุกท่านคอยกระตุ้นเตือนให้ไรท์รู้ว่ายังคงมีคนรออ่านฟิคเรื่องนั้นเรื่องนี้อยู่ค่ะ  เพียงแค่การคอมเม้นท์ในเฟสบุ๊คเล็กๆ น้อยๆ ก็ทำให้ไรท์รับรู้ได้แล้วค่ะว่า  มีรีดๆ รออ่านกันอยู่ และนั่นเป็นแรงผลักดันที่สำคัญของไรท์ค่ะ  เข้าเฟสไป ทักไรท์ได้  เม้นท์ไรท์ได้นะคะ  ไรท์ไม่กัดค่ะ  อยากมากกกก 55555 รีดไม่ต้องเขินนะคะ ^^

รักรีดทุกท่านมากเลยค่ะ //โอบกอด//  เราจะรักเฮียกับเหมียวไปด้วยกัน  และฟินไปด้วยกันตลอดไปนะคะ >///<  //ชูนิ้วก้อย//  และสำหรับจะมีอะไรต่อไปจากนี้หรือไม่ ก็ต้องติดตามค่ะ  รีดอยากทราบกันต่อไหมคะ?  555555  คะยั้นคะยอค่ะ  ไรท์ชอบบบบบบบ 55555 //เป็นคนพิกลนัก// 

อุ๊ย  รุ่นพี่เฟี้ยวเล่ม 2 เค้ามีข่าวว่าจะเปิด Word ด้วยล่ะค่ะ  มีข่าวมานะคะ  มีข่าวมา 555555  เล่ม 1 ตอบรับดีมากเลยค่ะ  และเล่ม 2 ก็อยากจะออกมาให้รีดๆ ได้ติดตามความอลเวงที่อบอวลอยู่รอบๆ ความรักของเฮียกับเหมียวต่อไปค่ะ  ขอกำลังใจกันหน่อยนะคะ >///<  //ซึ่งๆ หน้าเลยค่ะ 555//

นี่เฟสไรท์ค่ะ  >>แฟนฟิค ฮอลลีวู้ด<<  จิ้มๆ เลยค่ะ เอาไว้ติดตามข่าวสารต่างๆ ของฟิคไรท์นะคะ  //ถึงแม้บางครั้งไรท์จะไร้สาระก็ตามค่ะ -*- 555 //

รักรีดทุกท่านมากๆ เลยนะคะ  ขอบคุณจากหัวใจที่ไรท์มีเลยล่ะค่ะ  //จูบ// แล้วพบกันในเรื่องหน้านะค้าาาาา ><  //โบกมือรัวๆ//  ขอบคุณทุกท่านมากๆ เลยค่ะ...สวัสดีค่ะ

--- RonalSi จะอยู่ในหัวใจของเราไปตลอดกาล ---

ด้วยรักและแรงหื่น

Ray - Aund

[FIC - TMI] + [Part 23] Your Heart...หัวใจนายเป็นของฉัน - Magnus x Alec

อ่าาาาาา  สวัสดีค่ะรีดๆ ทุกท่านทั้งหลายของไรท์ -3-  หายไปประมาณชาติภพเศษๆ เลยทีเดียวค่ะสำหรับ MaLec ของไรท์  แฮ่ๆๆ //หัวเราะแห้ง//  ขอโทษนะคะที่ไรท์หายไปนานเลยเรื่องนี้ ไรท์กะจะลง เฮียกะเหมียวให้เสร็จก่อนน่ะคะ  และตอนนี้ “เรื่องวุ่นวายของนายตัวดี!” ก็ได้ปิดจอไปแล้วเรียบร้อยค่ะ  ต้องขอบคุณสำหรับการติดตามจริงๆ ค่ะ M_ _M  //เอ้ย  เดี๋ยว....นี่คนละเรื่องกันหนิ  แล้วเกี่ยวกันไหม?//

ปู้ดดด  ข้ามไปค่ะ ข้ามไป นี่ TMI เนอะ 555555 ^^  ถือว่าอัพเดตค่ะ 5555  และเนื่องด้วยหายไปนาน  เป็นเดือนเลยค่ะ  เพราะงั้นหากรีดท่านใดอยากให้ได้อรรถรสที่สมบรูณ์ต่อเนื่องก็รบกวนย้อนไปอ่าน Part 22 นะคะ ><  จิได้ต่อกัน

และ Part นี้  ที่ขาดไม่ได้ และห้ามลืมบอกเลยค่ะ.....Part นี้จะมีคนๆ หนึ่งปรากฏขึ้นมาค่ะ //พูดจาแปลกๆ เนอะไรท์//  เอาใหม่ค่ะ  ตอนนี้จะเปิดตัวละครใหม่ที่เป็นตัวละครเก่าค่ะ......?

อ๊ากกกกก  งงยิ่งกว่าเดิมอีกค่ะ TUT  งั้นเอาเป็นว่าเราไปอ่านกันเลยนะคะ  อย่าให้เสียเวลาอย่าช้าทีอยู่ใย  ไปหาคำตอบและไขความลับกันเลยค่าาาาา  >{}<

-----------------------------------------------------------------------------------------

ผมบึ่งไปคอนโด  แต่ก็ไม่รีบเท่าไรนัก และติดจะนึกภาพไม่ออกเสียด้วยซ้ำว่าผมจะทำหน้ายังไงใส่เอลซ่าดี  ผมคิดว่าเธอคงรู้แล้วว่า ผมคิดอะไรอยู่ในใจเกี่ยวกับเรื่องพิรุตของเธอในวันนั้น  และใช่ ผมจะไม่หลอกตัวเองอีกแล้ว

ผมจอดรถในที่จอดรถส่วนตัวแล้วขึ้นลิฟต์อย่างกระตือรือร้นนิดๆ  ผมไม่รู้ว่าเพราะอะไร  ทั้งๆ ที่เอลซ่ามีเปอร์เซ็นที่จะทำเรื่องไม่คาดฝันเป็นอย่างมากในสภาพจิตใจเช่นนั้นแต่ผมก็คิดถึงเธอน้อยกว่าอเล็คมาก  ถ้าทำได้ผมคงจะตัดสินใจอยู่กับอเล็คต่อ และบอกสิ่งที่อยากบอกกับอเล็คไป.........ผมคำนึงในใจ มันจะสายเกินไปรึเปล่านะ?  มันจะสายเกินไปไหม ถ้าผมเพิ่งได้รู้ถึงความรู้สึกตัวเอง

และใช้เวลาไม่นานเลย  ลิฟต์ก็มาหยุดอยู่ที่ชั้นของผม  ผมเดินออกไปและเห็นเอลซ่ายืนร้องไห้กับประตูห้องของผมอยู่ อนึ่งเหมือนบานไม้แข็งๆ นั่นเป็นอกของผม  และทันทีที่เห็นผม  เอลซ่าก็รีบวิ่งเข้ามาซุกหน้ากับอกจริงๆ ของผมอย่างรวดเร็ว  ผมจับไหล่เธอให้ผละออกมา ก่อนผมจะเปิดประตูห้องพร้อมเชิญเธอเข้ามา

“เกิดอะไรขึ้น?” ผมว่า ในขณะที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวโปรดและเอลซ่านั่งอยู่บนตัวถัดไป  หน้าของเธอเต็มไปด้วยร่องรอยการละลายตัวของมาสคาร่า  ผมไม่เคยเห็นเธอลุคนี้มาก่อนเลย และติดจะตกใจนิดๆ ...............ก็เธอไม่เคยปล่อยตัวอย่างนี้เลยนี่นา

เอลซ่าขยำกระโปรง  และเบะปาก “ฉันรู้สึกแย่....” เธอเอ่ยสั้นๆ และใบหน้าดูรวดร้าว  ผมจ้องมองเธอด้วยสีหน้าที่ไม่แสดงอารมณ์ เพราะผมไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกกับเธอเช่นไรดี

“แย่กับอะไรงั้นหรือ” ผมเอ่ยถาม  ดูตรงไปตรงมา  แต่แล้วจู่ๆ เอลซ่าก็ย้ายมานั่งข้างๆ ผมแล้วกุมมือผมไว้  เล็บสีหวานของเธอครูดกับมือของผม

“แม็กนัส...” เธอร่ำร้อง “.....ฉันคิดถึงคุณ” เธอทำหน้าปวดใจ อย่างตอนที่แสดงหนังดราม่าเรื่องล่าสุด  ผมนึกอยากตบหน้าเตือนสติตัวเองในใจซะให้ได้.....นี่เธอกำลังดูเดือดร้อนอยู่นะ ผมคิดบ้าอะไรอยู่กันแน่เนี่ย

ผมไม่ได้พูดอะไรออกไป และเอลซ่าก็ยังคงเข้าประชิดตัวผมต่อไป “ฉันรักคุณแม็กนัส.....โอ้ ฉันรักคุณมากเหลือเกิน” เธอบอกรักผม  แต่ทำไมถึงต้องทำหน้าเหมือนผมกำลังจะบอกเลิกเธออย่างนั้นด้วยนะ  และผมก็ไม่เข้าใจการกระทำของเธอว่าต้องการจะสื่ออะไรกันแน่.........

“โอ อะ เอ่อ...” ผมถอยเพราะโดนเธอเบียด  และอยากให้เธอหยุดทำมันซะ “ทำไมคุณถึงไม่เข้ามานั่งรอในห้องล่ะ” ผมเอ่ยถามออกไป  เพื่อให้เอลซ่าหยุดทำแบบนั้นซะ และมันก็ได้ผล  เอลซ่านิ่งไปและตอบอย่างปรกติ

“ฉันจะเข้ามาได้ยังไงกัน  ฉันยืนรอคุณอยู่หน้าห้องตั้งนานแหนะ” เธอทำเสียงสะอิกสะอ้อยอีก  แต่ผมกลับงงจัด

“ไม่ใช่ว่าคุณเข้ามาเมื่อไรก็ได้ไม่ใช่หรือ” ผมว่า และเงียบไป  เช่นเดียวกับเอลซ่าที่ชะงักค้าง  ผมเห็นเธอหลุบตาก้มมองต่ำแล้วกลอกไปมาคลายกำลังคิดอะไรบ้างอย่าง  ก่อนคนที่จับมือผมจะเงยหน้าขึ้นมาแล้วจิกมือของผมอีก

“ฉันรักคุณแม็กนัส!  ฉันไม่อยากห่างจากคุณเลย  ฉันทำได้ทุกอย่างเพื่อคุณ” เอลซ่าพูด  และมันทำให้ผมรู้สึกอยากจะพิสูจน์ขึ้นมาเสียแล้วสิ

ผมกล่าวเสียงเรียบ “งั้นคุณให้คำตอบเรื่องไวน์ขวดนั้นกับผมได้ไหม” ผมพูดและทำให้เธอทำท่าทีแปลกๆ นั่นอีก  กระทั่งเอลซ่าตัดสินใจกรีดร้อง

“มันเป็นเรื่องผิดพลาด  ฉันไม่ได้ตั้งใจ.....” เอลซ่าทำตาโต  คล้ายกับว่าเธอเพิ่งหลุดปากในสิ่งที่ไม่ควรพูดออกมา

“มันเป็นของคุณจริงๆ ใช่ไหม?” ผมผงะ  ก่อนจะแกะมือตัวเองออกมาแล้วขยับถอยห่างโดยอัตโนมัติ............และหัวใจผมเหมือนโดนเสียดแทง  ความเจ็บจี๊ดแล่นเข้ามาหาหว่างคิ้ว

ผมไม่เข้าใจ  ทำไมเธอจะต้องทำแบบนี้ด้วย

เอลซ่าละลำละลัก “สาบานได้  ฉันไม่ได้.....มันไม่ใช่ของฉันจริงๆ นะ  ที่ฉันมานี่ก็เพื่อให้คุณมั่นใจ และบอกให้คุณรู้ว่าฉันรักคุณ” มือที่เต็มไปด้วยเล็บซึ่งเคยจิกผมนั้นเอื้อมออกมา หมายจะจับเข้าที่แก้มของผม  แต่ผมปัดออกอย่างเบามือ

ผมไม่คิดเลยว่าเธอจะทำแบบนี้

“แต่ผมไม่คิดว่าคุณจะทำแบบนี้” ผมไหวไหล่ เหมือนสมเพสตัวเองที่ทำตัวโง่เง่า

เอลซ่าบีบน้ำตาอีก “แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น  ฉันทำไปก็เพื่อคุณนะ......”

“ด้วยการวางยาผมอย่างนั้นหรือ?!” ผมผุดลุกขึ้น  สองมือกำแน่นเมื่อแน่ชัดแล้วในข้อสงสัยของตัวเอง

“ได้โปรดเถอะอภัยให้ฉันด้วยแม็กนัส  มันไม่ใช่ความคิดฉัน....ฉัน  ฉันถูกชักจูง! คุณก็รู้ว่าฉันโดนชักจูงง่ายเสมอ  มีคนเกลี้ยกล่อมให้ฉันทำ!” เธอเอ่ยถึงความใสซื่อของตัวเอง  ที่วันนี้ผมเพิ่งจะได้รู้แล้วว่าเธอเองก็ไม่ได้ใสซื่อเป็นเพียงอย่างเดียว

“ใครจะบอกให้คุณทำ! ผมไม่คิดว่าผู้หญิงที่เก่งไปซะทุกอย่าง อย่างคุณจะไม่ยอมคิดถึงผลที่จะตามมาในอนาคตหรอกนะ” ผมยกมือขึ้นแล้วอ้าแขนออก

“ฉันเปราะบาง” เธอเอ่ยเสียงน้อย ราวกับขอความสงสารจากผม  และลุกขึ้นมาหาผมในที่สุด “มีหลายอย่างที่คุณยังไม่รู้เกี่ยวกับฉัน  นอกจากจะถูกชักจูงง่ายแล้วยังมีอีกหลายอย่างที่คุณต้องศึกษาฉัน  และฉันก็ไม่เคยรู้จักคุณมากกว่าตอนที่เราเจอกันเลย” เธอว่า เหมือนกำลังจะบอกว่าผมเป็นคนผิดเสียอย่างนั้น ที่ไม่เข้าใจเธอ

ผมไม่เข้าใจผู้หญิงเลย  โดยเฉพาะเอลซ่าในตอนนี้

“ยังมีอะไรที่คุณจะต้องรู้จักผมอีกงั้นหรือ?” ผมทำเสียงเหมือนกลั้นขำ เพราะให้ตาย  ใครกันล่ะที่แอบเข้ามาในห้องผมแล้วทำความสะอาดให้แทบทุกคืนจนผมไม่ต้องเรียกใช้บริการของแม่บ้านเลย  ยกเว้นช่วงหลังๆ มานี้

แต่เธอกลับโพล่งขึ้นเสียงดัง “โอ้ แม็กนัสที่รัก! แค่ตู้เย็นของคุณฉันก็ยังไม่รู้เลยว่ามันอยู่ตรงไหนกันแน่น่ะ!  เห็นมันเป็นสี่เหลี่ยมๆ ดำๆ เหมือนกันไปหมด” เอลซ่าโบกไม้โบกมือ  แต่ผมค้าง........

เธอว่าอะไรนะ?.........

เธอกำลังพูดเหมือนเธอไม่ได้เป็นคนเข้ามาในห้องผมอย่างที่เป็นบ่อยๆ  แล้วใครเป็นคนจัดระเบียบความสะอาดสะอ้านในห้องของผมและทำอาหารให้ผมกัน?!

ผมนิ่งไป  รู้สึกชาถึงครึ่งตัว  ใบหน้าของผมเสไปทางอื่นอย่างขบคิด   ก่อนจะหันกลับมาหาเอลซ่าอย่างไม่รีบร้อน  ผมพูดช้าๆ “เรื่องนั้น คุณก็ไม่ได้บอกด้วยใช่ไหม” เอลซ่าทำหน้างุนงง และผมก็พูดต่อไป “ที่คุณไม่ยอมทำอาหารหรือทำอะไรๆ โดยที่มีผมอยู่ก็เพราะว่าคุณไม่ใช่คนทำมันอย่างนั้นหรือ” ผมตั้งคำถามและนึกถึงกระดาษโน็ตรูปแมวสีดำน่ารัก หลายต่อหลายใบที่ลงชื่อเธอ.........

หลังจากผมเอ่ยจบ  เธอก็ทำหน้าเหมือนโดนแทงจากข้างหลังแล้วยกมือขึ้นปิดปากของตัวเอง.........ท่าทางเอลซ่าเหมือนกำลังช็อค  แต่มันไม่ถูกหรอก  เป็นผมเองเสียมากกว่าที่จะต้องช็อค เพราะโดนแฟนสาวโกหกมาโดยตลอด

และเป็นอีกครั้งที่ผมรู้สึกเหมือนโดนเสียดแทง “ผมไม่คิดว่าคุณจะ.....”

“แต่ฉันทำไปก็เพื่อคุณ!  เพราะฉันรักคุณ! ฉันก็เลยต้องทำทุกอย่าง.....ออกรับทุกอย่างที่จะมัดใจคุณได้!” เอลซ่าพูดขัดประโยคของผมอย่างร้อนใจ  เธอดูเหมือนพร้อมแลกกับทุกอย่างเพื่อให้ผมยังคงรักเธอต่อไป  “เพราะว่าคุณชอบ  คุณดูมีความสุขเมื่อพูดถึงสิ่งที่ฉันไม่ได้ทำ  มันเลยทำให้ฉันรู้สึกเหมือนกำลังจะเสียคุณไป!  ฉันเลยต้องทำแบบนั้น  พูดคำว่า อ่อใช่ ฉันเป็นคนทำเอง  เพื่อให้คุณยังคงรักฉันต่อไป”

“นั่นหมายถึงการโกหกผมมาโดยตลอดหลายปีอย่างนั้นหรือ” ผมทำหน้าเจ็บปวดใจ  และเอลซ่าก็สังเกตเห็น

เธอทำร้ายหัวใจผมได้อย่างร้ายกาจ

และผมก็เกลียดคนโกหกเอามากๆ เลยด้วย

เอลซ่าชักสีหน้าประหลาดใจกับตัวเองแล้วมีทีท่าราวกับว่าหลุดปากพูดเรื่องที่ไม่ควรเอ่ยออกมาเสียแล้ว...........เธอดูเป็นคนละคนกับที่ผมเคยรู้จัก  ดูหวงแหน  ดูอ่อนแอ  และดูบ้าคลั่ง  เธอเอาแต่ให้เหตุผลกับผมด้วยเสียงโวยวายและกรีดร้องเมื่อผมพูดเรื่องที่เธอเสแสร้งขึ้นมา  และใช่ มันเป็นเรื่องจริง  ที่เธอพูดว่า เรายังต้องศึกษากันอีกมาก............

เอลซ่าเปลี่ยนสีหน้าเสียใหม่เป็นเจ็บปวดอีกครั้ง ก่อนจะยื่นมือเดินเข้ามาหมายจะสัมผัสหน้าผม “โอ้ แม็กนัส......”

แต่ผมถอยหนี  เธอจึงหยุดเอ่ยปาก

ผมคาดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าเธอจะทำกับผมได้ “เอลซ่า” ผมพูด  จ้องมองใบหน้าเธอด้วยสายตาที่อ่อนลง “เราเลิกกันเถอะ” ผมประหยัดคำแต่ทว่าทำให้เธอแสดงอัปกิริยาได้อย่างมากมายนัก

อดีตแฟนสาวของผมทำหน้าไม่เชื่อหูของตัวเอง อย่างที่ผมเองก็ไม่เคยเห็นมาก่อน  ดวงตาของเธอเหลือกออกจากกัน “อะไรนะ?.....คุณ คุณว่าอะไรนะ” ก่อนนิ้วมือที่เรียงตัวเต็มไปด้วยเล็บยาวสีหวานสวยของเธอจะถ่างออกจากกันแล้วหยิกงอ  ใบหน้าของเธอแสดงอาการเหมือนเพิ่งโดนตบ

เอลซ่ากรีดร้องจนผมเกือบตกใจ “คุณพูดอะไรออกมา!  เห็นความรักของฉันมันไม่มีค่ารึไง!  จะมีใครรักคุณเท่าฉันไหม.....ไม่  ไม่มีใครรักและอยากอยู่ใกล้คุณเท่าฉันอีกแล้ว!” เธอเป็นบ้าอะไรน่ะ  โอ้ พระเจ้า

“ผมต้องการคนที่รักผมเพราะตัวจริง  ไม่ใช่เพราะชื่อเสียงหรือเงินทอง  ผมไม่สนว่าใครจะอยากอยู่ใกล้ผมมากที่สุดหรือชื่นชอบผมมากที่สุดหรอกนะ  ที่ผมต้องการคือคนที่เข้าใจผม  และเห็นชัด...ว่าคุณไม่ใช่คนๆ นั้นเอลซ่า” ผมพูด และยักไหล่เล็กน้อย  พยายามทำให้ประโยคชี้แจงนั้นดูเล็กน้อยที่สุด

แต่เธอก็ยังคงโวยไม่เลิก  คราวนี้เอลซ่ากรีดกรายนิ้วที่ขึ้นรูปหงิกงอของตัวเอง วาดไปบนอากาศ  รอบศีรษะของตัวเองอย่างหัวเสียมากและมองขึ้นไปด้านบน  ก่อนจะหันมาสนใจผมที่เพิ่งบอกเลิกกับเธอ แล้วเดินหน้าเข้ามาหาผม “เพราะไอ้เด็กนั่นใช่ไหม?!  เพราะเจ้าเด็กตาสีฟ้าคนนั้น....เป็นเพราะมัน คุณเลยไม่รักฉัน!  คุณเลยทิ้งฉันไป!”

เธอกู่ร้อง  และผมก็ฉุนขาด “อเล็คอายุน้อยกว่าผมแค่สองปี  และอีกอย่างเค้าไม่ใช่เด็กแล้วด้วย” ผมว่าเสียงแข็ง ก่อนจะจับไปที่ข้อมือของเอลซ่าซึ่งตรงเข้ามาหาผม  และผมก็ไม่ชอบเป็นอย่างยิ่งที่เธอพูดถึงอเล็คแบบนั้น 

ผมสะบัดมือเธอออก “เค้ายังน่าคบมากกว่าคุณเสียอีก” 

“กรี๊ดดดดด!” เธอกรีดร้องเหมือนโดนน้ำกรดสาดหน้า  แล้วผมก็ถอยหนี “ฉันเกลียดมันนน!”

“โอ้ พระเจ้าเอลซ่า.....คุณเป็นอะไรของคุณน่ะ” ไม่....นั่นเธอบ้าไปแล้ว  ผมเคยคบกับผู้หญิงที่มีอาการทางจิตมากขนาดนี้เชียวหรือนี่  และมากเกินพอแล้วสำหรับการแสดงของเธอผมจึงบอกปัด ประกาศออกไป “ผมว่าเราไม่มีอะไรที่จะต้องคุยกันอีกแล้วล่ะ  คุณกลับไปได้แล้ว  เรื่องที่คุณโวยวายวันนี้ผมจะลืมมันไปซะและไม่บอกเรื่องนี้กับสื่อมวลชน”

ผมดันเธอออกไปอย่างสุภาพ  แต่เอลซ่าก็ตบแขนผมแล้วสะบัดออก “คุณหมายความว่ายังไง!  คุณจะทิ้งฉันไปหาไอ้หมอนั่นอย่างงั้นหรือ แม็กนัส   เบน!” เอลซ่าง้างมือจะตบผมทันทีที่จบประโยคอันแสนจะกรีดแทงเยื่อแก้วหูนั้นของเธอ  แต่ทันใดนั้นผมก็รับฝ่ามือของเธอไว้ แล้วจับมันบีบแน่น  ผมกดเสียงต่ำลงอย่างเย็นยะเยียบ

“ใช่  ผมรักเค้า”  ผมเอ่ยชัด  ก่อนจะลากเธอไปที่ประตู ท่ามกลางเสียงโวยวายและความไม่ยินยอมพร้อมใจนั้น  ผมก็เหวี่ยงเธอออกจากประตูห้องไป

“ผมเสียใจจริงๆ ที่หลงไปรักคนอย่างคุณ...” ผมกล่าวจากใจ  ก่อนผมจะส่ายหน้าน้อยๆ อย่างนึกสมเพสทั้งตัวเอง และสภาพของเอลซ่าในตอนนี้ที่ดูแทบไม่ได้เลย

“บ้า! คนบ้าเอ้ย!  รู้ไหมว่าฉันน่ะมีคนหลงใหลมากมายแค่ไหน!  ทำไมถึง.....”

ปัง!

ผมปิดประตูใส่หน้าเธอและเสียงก็เงียบไป หลังจากถูกกลืนกินด้วยประตูเก็บเสียงของผม จนไม่มีเสียงใดสามารถเล็ดรอดออกมาได้  ผมหมดแรงไปเลย   ในเวลานั้นผมทรุดตัวลงกับบานประตูและรู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนน้อยๆ เมื่อเอลซ่าออกแรงทุบใส่ประตูซึ่งแข็งแรงของผม  แต่ก็เป็นอย่างนั้นไปได้ไม่นาน  มันก็หายไป  อาจเป็นเพราะมีคนเดินผ่านไปผ่านมาตรงทางเดินนั้น  เห็นเธอเข้า  เอลซ่าจึงต้องยอมล่าถอย  เธอคงจะไม่อยากให้คนอื่นๆ มองเธอเป็นอื่นไปแน่นอน............คนพวกนั้นก็เหมือนกับผมที่หลงคิดไปว่าเธอใสซื่อและน่ารัก  แต่มันไม่ใช่เลย  ไม่ได้ใกล้เคียงกับตัวตนที่แท้จริงของเธอเสียด้วยซ้ำ

ผมรู้สึกหนักอึ้งไปทั้งตัว  ภาพและความรู้สึกที่ผมมีร่วมกับอดีตแฟนสาวลอยเข้ามา และสุดท้ายนั่นคือภาพของอเล็คที่ผมทำใจแข็งเมินเฉยใส่เค้ามาโดยตลอด........ภาพของอเล็คพรั่งพรูออกมา  และที่ผมเสียใจที่สุดคือผมนับไม่ได้แล้วว่าผมทำร้ายจิตใจเค้าไปมากมายกี่ครั้งแค่ไหนกัน

ผมนี่มันบ้าที่สุด  น่าสมเพสชะมัดที่ไม่รู้ว่าตัวเองมีอะไรอยู่ข้างกายตลอดเวลา  จนกระทั่งผมกำลังจะเสียเค้าไป...........

ผมมันโง่ที่สุด

และตอนนี้ผมต้องการเวลา.....เวลาที่ผมจะลบภาพของเอลซ่าออกจากใจ  มันคงจะทำได้ไม่ยากนัก เพราะเธอไม่ใช่คนที่น่าจดจำอะไรเลย  ผมคิดว่าตอนนี้ผมอยากพัก  ผมควรจะพักผ่อนให้ทุกอย่างได้เริ่มใหม่  และผมคงไปพบอเล็คในสภาพอย่างนี้ไม่ได้แน่นอน  แต่ผมจะไปหาเค้าแน่..........ผมจะไปหาอเล็คและบอกเค้าว่าผมคิดยังไงกับเค้า

***********************************************************************

เป็นเวลาย่ำค่ำแล้วของมหานครที่ไม่เคยหลับใหลแห่งนี้...............

อเล็คซานเดอร์   ไลต์วู้ด กำลังนั่งเช็ดผมซึ่งเกาะพราวเต็มไปด้วยหยดน้ำ หลังจากที่เจ้าตัวเพิ่งจะได้อาบน้ำชำระร่างกายเสร็จไปเมื่อสักครู่นี้นี่เอง  ร่างบางสวมเสื้อสเวตเตอร์ตัวโคร่งทับกับเสื้อยืดสีเทาตัวบางซึ่งหากจะสังเกตไปแล้วมันก็ยังดูเหมือนจะใหญ่เกินไปสำหรับตัวเค้าอยู่ดี

.........อเล็คยังคงไม่ยอมใส่เสื้อแขนสั้นธรรมดา  เพราะร่องรอยที่แม็กนัสได้ฝากไว้ยังคงปรากฏชัดอยู่อย่างชัดเจน..........

อเล็คไม่กล้า  เค้ารู้สึกกลัวและโดดเดี่ยว  ซึ่งหากจะเอ่ยจริงๆ แล้วหลังจากที่แม็กนัสไปหาเค้าที่บ้านของพ่อกับแม่นั้น  อเล็คก็เกิดความรู้สึกแปลกประหลาดอย่างบอกไม่ถูก.......ดีใจหรือ?  ใช้คำนี้ได้รึเปล่านะ  ใช่ ดีใจ คำนี้ล่ะที่บ่งบอกถึงความรู้สึกของร่างบางได้อย่างถูกต้องที่สุดในขณะนั้น

และพอกลับมาถึงห้องพักเก่าๆ แถมเล็กเป็นรังหนูของเค้า เพื่อนร่างสูงก็พูดจาแปลกๆ  เอ่ยในสิ่งที่คาดไม่ถึงกับเค้า  อเล็คก็เริ่มตามไม่ทัน  จนกระทั่งก่อนไปแม็กนัสได้ฝากรอยจูบไว้กับเค้าและทำในสิ่งที่เป็นเหตุให้อเล็คต้องหัวใจไหวสั่น.......ร่างบางรู้สึกสับสนในที่สุดจากสัมผัสของริมฝีปากอุ่นร้อนคู่นั้น  แต่ทว่าเมื่อแม็กนัสกลับไปแล้ว  ความรู้สึกราวกับถูกว่าคุ้มครองอันไม่มีที่มานั้นก็จางหายไปอย่างรวดเร็ว เปรียบเสมือนกับได้ปิดไฟในหัวใจของเค้าไป

จู่ๆ ร่างบางก็รู้สึกอ้างว้างขึ้นมาโดยไม่สามารถหาสาเหตุได้.........เหมือนกับวันแรกที่รู้ว่าแม็กนัสมีแฟนและพยายามทำตัวออกห่างจากเค้า

อเล็คส่ายหน้า  นึกภาวนาในใจขออย่าให้เป็นเพราะว่าเค้ายังรักแม็กนัสเหนี่ยวแน่นเช่นเมื่อก่อน  ดังนั้นร่างบางจึงได้คิดหาข้อแก้ตัวให้กับตัวเอง...............

...........หรือเค้าอาจจะรู้สึกอ้างว้างไปเอง  เพราะตัวเค้าเองนั้นกำลังจะจากที่นี่ไป.............

จากคนที่เคยรู้จัก และรักเช่นครอบครัว  เพื่อนๆ ในร้านลาเฟ่ต์  บรรดาลูกค้าที่ชื่นชอบรอยยิ้มบางๆ ของเค้า  และอีกหลายๆ อย่างที่อเล็คเองก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ารัก.......ว่าเค้ารักความทรงจำดีๆ เหล่านั้นมากมายแค่ไหน

และอเล็คก็รักแม็กนัสด้วยเช่นกัน

ดังนั้น ท้ายที่สุดร่างบางแสนอ่อนโยนและเปราะบางคนนี้ก็ไม่สามารถปฏิเสธข้อเท็จจริงนั้นได้เลย  ว่าเค้ารักแม็กนัส.........

ร่างบางหยุดมือที่กำลังถือผ้าขนหนูลง แล้วโปะมันไว้บนศีรษะแทน  อเล็คเม้มปากเป็นเส้นตรง..........ดูสิ ว่าเค้ามีอะไร  เค้าตกงาน  มีห้องพักเล็กๆ  และเงินติดบัญชีที่ไม่นานก็คงจะต้องถูกแม่ถอนไถ้ไปใช้จนหมดแน่ๆ อย่างไม่มีข้อสงสัย (และใช่  ถ้าหากเค้าคิดจะเปิดร้าน ครอบครัวก็จะต้องเกิดข้อกังขา ก่อนจะตั้งคำถามอย่างดูแคลนตามมาเป็นพรวน.....”จะไปรอดหรืออเล็ค?” แม่ของเค้าจะต้องพูดแบบนั้นแน่  นั่นเป็นสัญญาณซึ่งหมายความว่าทุกๆ คนจะไม่เห็นด้วย อเล็คไม่ชอบเลยที่คนในบ้านชอบจับตามองเค้า)

และแม็กนัสล่ะ  มีอะไร  เพื่อนร่างสูงของเค้ามีงานดีๆ ที่ได้ค่าตอบแทนอย่างมหาศาล  มีเงินให้ใช้อย่างไม่ขาดมือ เผลอๆ จะเหลือเฟือเผื่อคนอื่นเสียด้วยซ้ำ  และแม็กนัสก็มีห้องพักที่แพงที่สุดในย่าน มากเกินกว่าที่ใครๆ จะจ่ายไหวนั่นอีกด้วย

“ฉันกับนายเราอยู่คนละโลกกันเลยรู้ไหม” อเล็คเอ่ยถึงบุคคลซึ่งไม่อยู่ที่นี่ แต่คล้ายกับว่าเค้ากำลังรำพึงกับตัวเองเสียมากกว่า  และนั่นคือเหตุผลหลักว่าทำไมร่างบางจึงมีความต้องการที่จะย้ายกับไปอยู่บ้านเก่าของตระกลู

สีหน้าอเล็คดูเศร้าหมอง  วันพรุ่งนี้เค้าจะเริ่มเก็บของในห้องนี้แล้วค่อยโทรบอกลาแม็กนัสทีหลัง  เมื่อเค้าพร้อมออกเดินทางก็แล้วกัน.......นั่นมันเป็นการดีสำหรับเค้าที่สุดแล้ว

และร่างบางก็คงจะเริ่มจากชั้นหนังสืออันแสนหวงแหนของเค้าก่อนเป็นแน่..........สเวตเตอร์สีอ่อนร่นลงมาจากหัวไหล่บางเล็กน้อย เป็นเหตุให้เห็นเสื้อยืดเนื้อบางเบาซึ่งปกคลุมกายขาวอยู่ด้านใน  อเล็คกำลังวางแผนเรื่องการจัดวางหนังสือเข้ากล่องอย่างไรจึงจะสามารถรักษาสภาพของมันเอาไว้ได้ดีที่สุด  ในขณะที่บานประตูสีเขียวอ่อนของเค้าถูกเคาะจนเกิดเสียงขึ้นเบาๆ พอให้เค้าสามารถได้ยินได้

เสียงที่หน้าประตูดังขึ้นอย่างสุภาพ  อเล็คฉงนเล็กน้อยก่อนจะเร่งเดินไปเปิดประตูนั้นเพื่อไม่ให้เสียมารยาทจากการปล่อยให้แขกที่หน้าห้องต้องรอนาน  และทันทีที่ร่างบางเจ้าของห้องได้หมุนลูกบิดเก่าๆ ที่ให้ความรู้สึกเหมือนได้ย้อนยุคไปในสมัยที่มีนักล่าปีศาจนั้นออก แล้วเปิดประตูจนปรากฏกายของแขกผู้มาเยือนในยามวิกาลเช่นนี้ให้เจ้าของห้องได้เห็น

............เป็นใครไปไม่ได้เลย..........

อเล็คระบายยิ้มให้อย่างเป็นมิตร  และคนๆ นั้นก็เอ่ยทักทายอย่างสุภาพเช่นทุกครั้ง

“สวัสดีอเล็ค” คาร์ลยิ้มอย่างอ่อนโยนและไม่ได้เอ่ยอะไรเพิ่มเติม  แว่นหน้าเตอะของเค้ายังคงสะอาดเอี่ยมราวกับว่าเพิ่งจะแกะกล่องออกมาใช้ใหม่

ร่างบางซึ่งโดนทักทายเหยียดยิ้มกว้างขึ้นอีก แล้วเอียงศีรษะเล็กน้อยอย่างสงสัย “มีอะไรหรือครับ  วงจรของผมมีอะไรผิดปรกติสะกิดความรู้สึกคุณอีกแล้วหรือ” อเล็คถามเสียงน่ารักอย่างยิ่งในความรู้สึกของหนุ่มไฮสคลูผู้มาเยือน  คาร์ลหัวเราะในลำคอเล็กน้อย

และชายหนุ่มผู้สวมเสื้ออย่างมิดชิดก็เชื้อเชิญตามมารยาท “คุณเข้ามาก่อนสิ....ผมคิดว่าผมมีเรื่องบางอย่างอยากจะบอกคุณ” เค้าว่าก่อนจะหมุนตัวบนสันเท้าแล้วเดินนำเข้าไปในเขตห้องของตนเอง  คาร์ลซึ่งถูกเชื้อเชิญเดินตามเข้า แต่ทว่า.........

“ผมเสียใจจริงๆ ที่คงจะต้องบอกกับคุณว่าผมไม่สามมารถเปิด......” เสียงเจื้อยแจ้วแต่ทว่าแฝงด้วยความเศร้าอย่างน่าใจหายของร่างบางนั้นขาดหายไป  และตัวเค้าเองก็รู้สึกแสบที่จมูกอย่างรุนแรง

ลูกชายคนโตแห่งตระกลูไลต์วู้ดสัมผัสได้ถึงสิ่งที่โอบรัดรอบตัวเค้าไว้  ซึ่งมันสอดเข้ามาจากทางด้านหลังและมาพร้อมกับอาการแสบจมูกที่เค้ารู้สึก  อเล็คพยายามดิ้น  สะบัดตัวเองออกจากการเกาะกุมแม้จะไม่แน่ใจในที่มานัก  แต่ทว่าแขนซึ่งโอบรัดร่างกายของเค้าไว้กลับแน่นขึ้น........มันแข็งแรงเป็นอย่างยิ่งอย่างน่าเหลือเชื่อ

อเล็คจิกมือไปที่ฝ่ามือซึ่งประกบบางอย่างใส่จมูกของเค้าอย่างไร้ประโยขน์  ในเมื่อมันไม่มีทางคลายออกได้เลย  อเล็คดิ้นอย่างสุดแรงเกิด และภาพสุดท้ายที่เค้าเห็นคือชั้นหนังสือที่เค้าคิดจะเก็บลงใส่กล่องเป็นอย่างแรก

“สวัสดีอเล็ค” ชายผู้ที่มีร่างบางซึ่งหมดสติลู่ไหลอยู่ในอ้อมกอดของตัวเองพูดขึ้น เสียงฟังดูทุ้มต่ำและเยียบเย็น  คาร์ลแสยะยิ้มมุมปาก.........ถึงไม่บอกผมก็รู้ว่าคุณกำลังจะทำอะไร

คาร์ลเคยบอกชื่อจริงของเค้ากับใครไปไหมนะ?

.........ไม่  ไม่เคยบอกหรอก  ว่าชื่อจริงของเค้าน่ะ

คือ มิคาเอล   คอว์ส...........

.

.

.

TBC.

-------------------------------------------------------------------------------------------------

ฮร๊ายยยยยยยยยย  อย่าทำอะไรอเล็คนะ >< !!  ห้ามๆๆ  จิฟ้องแม็กนัสนะคะ  อย่าเลยเชียว  อย่าทำอเล็คนะ

เค้าออกมาแล้วค่ะ  คนที่ไรท์ชอบและเก็บงำมาโดยตลอดค่ะ(?) //เดี๋ยว Part รีดก็จะว่าแกประหลาดปนน่าสะพรึงที่ชอบเค้า -=-//  55555  งั้น Part หน้าเป็นต้นไป  ไรท์ไม่ชอบเค้าแล้วก็ได้ค่ะ -..-  5555+  //Ray – Aund สองใจ//   ชอบไม่ชอบก็เม้มท์ๆ กันด้วยนะคะ  อยากอ่าน Part ต่อไปรึเปล่าเอ่ย??  ฮาาาา  รอติดตามกันด้วยนะคะ  เรื่องนี้ก็กำลังจะได้ลงจอ  เอ้ย! ปิดจอเหมือนกันกับเฮียเหมียว เค้าแล้วล่ะค่ะ >///<  และเร็วๆ นี้ ไรท์กำลังจะปิดจองรวมเล่มของเรื่องนี้ค่ะ  คู่นี้เลยประเดิมคู่แรกของชีวิตไรท์ค่ะ

[FIC - TMI] Your Heart...หัวใจนายเป็นของฉัน - Magnus x Alec  PreeOder…Is Coming Soon!

กำลังอยู่ในขั้นตอนการจัดทำและเรียบเรียงค่ะ  ซึ่ง!  ในรวมเล่มของไรท์นั้นจะมี Nc สมานแผลใจของอเล็คด้วยค่ะ  อะ 5555! ฮี่ๆๆๆๆ!  (และ Nc อื่นๆ ตามมาอย่างมากมาย  กระจายค่ะงานนี้ 5555) ก็....รีดก็คงจะชอบกันค่ะ  เป็น Nc MaLec อีกแนวหนึ่งที่รีดยังไม่เคยได้อ่านแน่นอนค่ะ  พร้อมทั้งตอนพิเศษต่อจากตอนจบของเรื่องนี้ด้วยค่ะ  ไรท์จะแต่งต่อเป็นเรื่องราวหลังจากที่เค้าตกลงปลงใจกันได้แล้ว  และจะมีเหตุการณ์เกิดขึ้นอีกค่ะ!  

แต่ไม่ได้เครียดหรือลุ้นจนรีดตัวโก่งหรือปวดหัวกันหรอกนะคะ  ในตอนพิเศษ...ซึ่งคาดว่ายาวแน่ค่ะ  ไม่ได้มีแค่ 20 หน้า -*-.....ก็จะมีเรื่องราวน่ารักกุ๊กกิ๊กของแม็กนัสกับอเล็คด้วยค่ะ >///<  น่ารักและหวานเว่อร์มากค่ะ  เป็นมุมหวานๆ ของสองคนนี้เนอะ^^  รวมเล่มชุดนี้ไรท์ตั้งใจทำมากๆ เลยค่ะ  ถึงยังไม่ได้ออกมาเป็นเล่ม  แต่ตอนนี้ก็เป็นรูปเป็นร่างแล้วค่ะ  ไรท์ออกแบบรูปเล่มแล้ว  และคิดของแถมไว้แล้วค่ะ ^^  ช่วยไรท์อุดหนุนหน่อยนะคะ   ขอให้เป็นความประทับใจแรกของการรวมเล่มครั้งแรกในชีวิตของไรท์ด้วยนะคะ M><M  รบกวนรีดๆ ช่วยรับพิจารณาด้วยนะคะ ><!!  

และไรท์จะออกมาเปิดเผยเรื่องรวมเล่มตอนไหนนั้น  ติดตามได้ใน เฟสบุ๊คของไรท์เลยค่ะ 

>>แฟนฟิค ฮอลลีวู้ด<<  จิ้มได้เลยค่ะ ^^

 ขอบคุณรีดทุกท่านสำหรับการติดตามนะคะ  รักรีดทุกท่านมากๆ เลยค่ะ ><

ด้วยรักและแรงหื่น

Ray - Aund