[FIC – The Maze Runner] + [Part 8...END] The Scorch Trials – Minho x Thomas [The Maze Runner 2]

//ภาพนี้ตั้งแต่ภาค 1 เก่าแล้ว แต่ว่าพอมองเเผ่นหลังที่มินโฮเดินตามหลังโทมัสแล้สมันรู้วึกประทับใจภาพนี้ยังไงไม่รู้ค่ะ -u-  มินโฮจะปกป้องโทมัสตลอดปายยยยย ฮร๊ายยยยย ล่องลอยค่ะ ><//

ฮร๊ายยยยย สวัสดีค่ะรีดที่รักยิ่งของไรท์ทุกท่าน! ดีใจมากเลยค่ะวันนี้มาต่อเร็วมาก  จากเมื่อวานี้นี่เอง //รีดยังตกใจ// 55555 ถึงตอนนี้ไรท์เองก็ยังหนึกไม่ออกเลยค่ะว่าสุดสัปดาห์นี้มีการบ้านต้องทำรึเปล่า  กำลังนึกๆ อยู่เลยค่ะ  แต่ถ้านึกออกในวันนี้อาจทำไม่ทันได้ หรือถ้าทันก็คงจะเละตุ้มเป๊ะแน่ๆ เลยค่ะ 5555555

//ออกมาเอ๋อ//  โอเคค่ะ เข้าเรื่องกันเลยดีกว่านุ ^^ ......ต่อจากความเดิมตอนที่แล้ว

มินโฮเข้ามาในห้องน้ำของโทมัสแล้วยังไงคะ???? //ทำมือหงิก// จะแค่เข้ามาคุยกันน่ะเหรอคะ  โอ้ โอ้ๆๆๆๆๆๆ  ตายแล้วว รีดๆ อยากรู้แล้วล่ะค่ะ  งั้นไปหาคำตอบกันเลยค่ะ ฮี่ๆๆๆ  อ๋อๆๆๆ อ่อ แล้วรีดๆ อย่าลืมเอากระดาษที่รีดจดคำถามที่เกิดขึ้นเกี่ยวกับฟิคเรื่องนี้ขึ้นมาด้วยนะคะ  ความลับถูกแง้มตั้งแต่ Part ที่แล้วแล้วล่ะค่ะ และตอนนี้มันกำลังจะถูกเปิดออกมาจนหมดเปลือกเลยล่ะค่ะ -^-

ไปอ่านกันเลยค่าาาา >[]<!!!

นี่เฟสไรท์ค่ะ คลิกเบาๆ >>แฟนฟิค ฮอลลีวู้ด<< คลิกให้ติดนะเออ...ยั๊วะ!! //โดนกระทะตบ//

------------------------------------------------------------------------------------------

“หา นายพูดว่าอะไรนะ?!” มินโฮมีสีหน้าเรียบตึงและรู้สึกตึงมากกว่ากับคำพูดเมื่อกี้ของโทมัส ร่างสูงเผลอเอ็ดเสียงไม่อยากเชื่อออกไปก่อนจะโดนโทมัสที่เก็บมุมปากน้อยๆ ของตัวเองไว้ไม่ได้ ห้ามปรามเรื่องการส่งเสียงที่ดังเกินไป

“ช่าย  เอ่อ อันที่จริงเค้าแอบชอบนายมาพร้อมๆ กับที่ชอบอัลบี้น่ะ เค้าบอกว่าแอบมองนายอย่างเงียบๆ มานานแล้วน่ะ” เด็กหนุ่มสมยานามกุ้งแห้งคนล่าสุดของท้องทุ่งยักไหล่แล้วยิ้มใส่อย่างช่วยไม่ได้แต่อีกคนหนึ่งกลับทำหน้าไม่เชื่อหูตัวเอง

“ไม่” มินโฮส่ายหน้าช้าๆ ทำเหมือนโทมัสเป็นน้องชายที่อยากให้เค้าพาไปขี่หลังโศกาในวงกต “นายสนุกมากเกินไปแล้วนะโทมัส  นี่...นายพูดเล่นอยู่ใช่ไหม?” ร่างสูงพยายามยกยิ้มเหมือนถูกล้อเล่นอย่างที่ว่าจริงๆ

“ไม่  ฉันไม่ได้โกหก  ฉันเคยโกหกนายเหรอ?  นิวท์บอกเอง  เค้าบอกว่าถ้านายเล่าเรื่องที่นายเข้าใจผิดให้ฉันฟังมันจะยิ่งแย่เข้าไปกันใหญ่เพราะนั่นไม่ใช่ความจริงเลย” เด็กหนุ่มที่โดนสายน้ำเส้นเล็กๆ กระเซ็นใส่กระพริบตา “เค้าไม่ได้ชอบฉัน แต่ชอบนาย” โทมัสจิ้มนิ้วไปที่หน้าอกข้างซ้ายของมินโฮ “เค้าดูน่าสงสาร...ที่รู้ว่านายคิดแบบนั้น”

ร่างบางที่ได้รับการบดบังสายน้ำอุ่นจากฝักบัวแสตนเลตอย่างดีมองตามนิ้วมือของตัวเอง  แต่ทว่าสายตาของเค้ากลับหมองลงเมื่อเข้าใจถึงความรู้สึกของนิวท์ว่าเป็นเช่นไรหากคนที่แอบชอบนั้นไปชอบคนอื่นแล้วมิหนำซ้ำคนๆ นั้นยังเข้าใจผิดไปอย่างไม่น่าให้อภัยอีกต่างหาก  นอกจากคำกล่าวขอโทษแล้วโทมัสก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรเพื่อปลอบใจนิวท์ เนื่องจากอีกฝ่ายหนึ่งก็แน่นอนอยู่แล้วว่ารู้เรื่องระหว่างโทมัสกับมินโฮแล้ว  แต่ทว่านิวท์ก็มีฐานของคำว่าหัวหน้าที่ได้รับช่วงต่อมาจากอัลบี้จึงไม่ได้แสดงท่าทางใดๆ ออกมาเลยสักนิด

หนุ่มผมบล์อนที่ตัวเล็กกว่าใครหลายๆ คนคุยกับโทมัสอย่างจริงจังและไม่เผยถึงแววของความรู้สึกหวั่นไหวอะไรเลยทั้งนั้น

จริงอยู่ที่เรื่องนี้มันเกินเหลือเชื่อ  นอกจากจะต้องหาทางเอาชีวิตรอดอย่างไม่จบไม่สิ้นในวงกตแล้วก็ยังต้องมีเรื่องชุลมุนวุ่นวายเงียบๆ นี้เข้ามาให้ปวดหัวเพิ่มอีก  แต่นิวท์ก็ถือว่าใจกล้าและช่างตัดสินใจไม่น้อยที่บอกเรื่องนี้กับโทมัสให้รู้ก่อนเพราะรู้ว่าไม่วันใดก็วันหนึ่ง มินโฮที่ไม่รู้ความจริงว่าเป็นเช่นไรอาจจะโวยวายขึ้นมาเข้าได้สักวันและมันจะพาลทำให้ความแตกจนเพื่อนที่เหลือรอดคนอื่นจะรู้เรื่องนี้เข้า

นิวท์ไม่ได้ประกาศกับทุกคนว่าเค้าเป็นเกย์  ฉะนั้นมันจึงเป็นความลับที่เค้าอยากจะเก็บเอาไว้เพียงคนเดียว  แต่กระนั้นการสร้างหลักประกันโดยการบอกเรื่องนี้กับเพื่อนเพียงแค่สองคนก็ไม่ใช่เรื่องที่เสียหายอะไร

“เค้าชอบ  เค้าชอบอัลบี้อย่างงั้นเหรอ” มินโฮคล้ายดูพรำเพ้อกับตัวเองก่อนโทมัสจะเสริมให้

“เค้าชอบนาย ตอนนี้อัลบี้ตายไปแล้ว” ร่างบางไม่ยอมให้เบี่ยงประเด็นเลย แต่นั่นก็เป็นความจริงที่ว่านิวท์ควรได้รับความเห็นใจบ้างอย่างน้อยมินโฮก็ควรรู้เรื่องนี้เอาไว้

“พูดเป็นเล่น” มินโฮงึมงำ แต่ไม่เบานัก  งั้นเรื่องในวันนั้นที่นิวท์บอกว่าห้ามยุ่งกับโทมัสก็หมายความว่าไม่อยากให้เค้าตกหลุมหลงรักโทมัสอย่างนั้นหรือ? “แต่หน้าตาเค้าตอนนั้นดูยั๊วะมากเลยนะ แทบจะฆ่าฉันได้เลยด้วยซ้ำ” มินโฮยังคงอยากปลอบใจตัวเอง  แต่โทมัสยิ้มให้เค้า

“ก็นายดันบอกว่าเค้าชอบฉัน  ทั้งๆ ที่จริงแล้วเค้าชอบนายนี่” ร่างบางว่า “เป็นใครจะไม่ยั๊วะล่ะ”

มิน่าล่ะ  ทำไมหลังจากที่เค้าพูดจบแล้วนิวท์ถึงได้ทำหน้าโกรธซะขนาดนั้น  คงจะหงุดหงิดที่เค้าบอกว่าอีกฝ่ายชอบโทมัสทั้งๆ ที่ก็เป็นเค้านี่เอง

ฉันนี่มันทึ่มชะมัด....ร่างสูงคิดในใจ  แต่ถึงกระนั้นเค้าเองก็คงจะไม่สามารถตอบรับนิวท์ไปได้หากเป็นเช่นที่โทมัสว่าเอาไว้จริงๆ  เป็นเพราะมินโฮไม่ได้มองนิวท์ด้วยความรู้สึกที่มากกว่าเพื่อนเช่นโทมัส  มินโฮนับถือเพื่อนผมบล์อนในหลายๆ ด้าน  ทุกๆ อย่าง แต่ไม่ใช่มากกว่าเพื่อน

เสียงฟรายดังขึ้นอีกรอบอย่างสดชื่นเป็นเหตุให้สองร่างที่เกือบจะแนบชิดกันต้องตื่นตัวน้อยๆ อีกครั้ง.....เพื่อนผิวเข้มเตือนเค้าทั้งสองว่าที่นี่ไม่ได้มีแค่พวกเค้าเพียงลำพัง  ชายหนุ่มทั้งสองที่หันหน้าเข้าหากันนิ่งเงียบอย่างไม่ต้องมีใครเตือนใครและตอนนั้นเองที่มินโฮเพิ่งจะได้สังเกตแผ่นอกขาวแต่มอมแมมด้วยเศษฝุ่นและดินที่โทมัสยังล้างออกไม่หมด ซึ่งมันก็ไม่ได้ทำให้ผิวเนียนนุ่มตรงหน้าดูน่าสัมผัสน้อยลงเลย  มินโฮใช้ฝ่ามือเช็ดมันออกไปพร้อมกับสายน้ำที่เค้าเบี่ยงกายออกมาเล็กน้อยให้โทมัสได้โดนน้ำอุ่นๆ นั้นบ้าง

เด็กหนุ่มที่โดนสัมผัสโดยไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยก็ใจเต้นโครมครามเสียจนอีกคนหนึ่งรู้สึกได้  และโทมัสเองก็รู้สึกได้ว่าสายตาของมินโฮไม่ได้เหม่อมองไปทางไหนเลย  เด็กหนุ่มที่เป็นเจ้าของห้องอาบน้ำเสมองไปตามน้ำที่ไหลลงรู้ระบายน้ำ

“บางทีเค้าอาจจะรู้สึกดีขึ้นที่รู้ว่านายรู้ความจริงแล้ว...นะ นิวท์คงไม่ชอบที่นายเข้าใจผิด” โทมัสเอ่ยออกไป พยายามควบคุมเสียงของตัวเองให้อยู่ในพื้นฐานของความปรกติในขณะที่ร่างกายของมินโฮเริ่มไม่อยู่สุขเสียแล้ว  ชายหนุ่มรูปร่างกำยำขยับใบหน้าเข้ามาใกล้โทมัสมากขึ้นทุกที  และตอนนี้ก็เคลื่อนมาอยู่ที่ไรผมข้างแก้มของโทมัสแล้ว

“นะ นายจะทำยังไงถ้าเค้ารู้ว่านายรู้...อึก มินโฮ” ร่างบางเสียงติดขัดอีกครั้งเพราะขนอ่อนที่ลุกอยู่แถวบริเวณต้นคอ

“ฉันจะบอกเค้าว่าฉันเสียใจ” ชายหนุ่มไม่ได้ฟังคำรั้งรอของอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย เค้าจูบตรงไปที่ต้นคอขาวซึ่งเกาะพราวเต็มไปด้วยหยดน้ำอุ่นใสสะอาด จนเป็นเหตุทำให้โทมัสเกาะแน่นไปบนไหล่กว้างของมินโฮอย่างแรง

“มินโฮ..อึก...ไม่  เราไม่ควร อ่า นายจะทำอะไรน่ะ?” ร่างบางที่โดนร่างสูงจูบไม่หยุดก็เริ่มหวาดหวั่นถึงสิ่งที่เจ้าตัวก็ไม่อาจรู้ได้แน่ชัดนัก  โทมัสพยายามใช้มือห้ามมินโฮไว้แต่อีกฝ่ายหนึ่งกลับเปลี่ยนจากการจูบไปเป็นการกอดที่ไม่อยู่สุข  โทมัสรับรู้ได้ถึงอุณหภูมิร่างกายที่เพิ่มสูงขึ้นของคนตัวสูง

และผ่านไปเพียงไม่นาน  มินโฮไม่ได้ทำการจ้าบจวงโทมัสไปมากกว่าจูบแต่กระนั้นก็ทำให้ร่างบางไม่สามารถปฏิเสธถึงความร้อนรุมที่พวยพุ่งขึ้นสูงพอๆ กันกับอีกคนหนึ่งได้  มินโฮจูบโทมัสและลูบไล้ไปตามผิวเนียนลื่นมือของคนในอ้อมกอดเช่นเดียวกับโทมัสที่กอดรัดแผ่นหลังกำยำของคนที่มอบความอบอุ่นให้

ไม่มีใครอยู่ที่นี่แล้ว  ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่เรื่องจริงแต่ชายหนุ่มทั้งสองก็อยากจะทำใจเชื่อให้ลงเสียให้ได้จริงๆ  ในเมื่อสุ่มเสียงของน้ำที่ดังขึ้นหลังจากถูกใช้พร้อมกันนั้นยังคงดังอยู่อย่างต่อเนื่องและไม่มีใครเลยที่จะสละเวลามาสนใจมินโฮที่หายเข้ามาอยู่ในห้องอาบน้ำของโทมัส....แหงล่ะ ก็ไม่มีใครรู้เสียด้วยซ้ำนี่นา

หนุ่มเอเชียยังคงรุกคืบต่อไปถึงแม้ว่าจะไม่ได้มีอะไรมากมายกว่าจูบแต่เค้าก็เริ่มได้ยินเสียงลมหายใจของโทมัสแล้ว  ร่างกายสีแดงระเรื่อยามเมื่อตื่นเต้นและกอปรกับน้ำอุ่นที่ทำให้เลือดไหลเวียนดีขึ้นยิ่งทำให้เจ้าตัวไม่น่าละสายตาไปมากอีกเป็นเท่าตัว  มินโฮรู้ว่าเค้ากำลังทำอะไร   รู้ด้วยซ้ำว่าไม่ควรทำเนื่องจากไม่มีใครรับประกันได้ว่าการกระทำนี้จะปลอดภัยลอดหูลอดตาเพื่อนๆ  แต่มินโฮก็ยังอยากทำมันอยู่ดี

“ฮาา  มินโฮ ฉะ ฉันร้อน” และเพียงไม่นานเด็กหนุ่มที่กวาดดวงตาฉ่ำน้ำขึ้นมาขอความเว้าวอนโดยไร้เล่เหลี่ยมจากเพื่อนตัวสูงก็ทำให้มินโฮหัวใจขาดผึ่ง เค้าลวงมือเข้าไปใต้ก้นที่โทมัสยกขาขึ้นมาเกี่ยวเค้าไว้อย่างอ่อนเรี่ยวหมดแรงแล้วออกแรงจับ  คนโดนลูบสัมผัสตัวสั่นผวา ดึงตัวเองออกมาจากอีกคนหนึ่งแต่ทว่าหลังก็ติดกับพนังกระเบื้องของห้องน้ำเสียแล้ว  เจ้าตัวไม่รู้ว่ามินโฮกำลังจะทำอะไรแต่เพื่อนร่างสูงก็ยังไม่ได้ปล่อยมือออกจากสะโพกด้านล่างของเค้าเลย

“โทมัส” ร่างสูงเรียกชื่อให้คู่สนทนาหันมาสนใจตนเอง  ก่อนจะเริ่มหนักข้อขึ้นด้วยการจูบที่เพิ่มความรุนแรง  หนักหน่วง  พร้อมกับมืออีกข้างหนึ่งที่ล้วงลงไปจับส่วนอ่อนไหวด้านหน้าของโทมัส คราวนี้ร่างบางใช้มือทั้งสองข้างรวบมาจับมือซุกซนของมินโฮเอาไว้อย่างฉับพลันบ้าง  ร่างสูงผละจูบออกมาให้คนที่ร้องประท้วงได้หายใจและหอบอากาศเข้าไป  ก่อนอีกฝ่ายจะบ่นเค้าอีกครั้ง

“อย่ามินโฮ  พวกเค้าจะรู้...พวกเค้าจะได้ยินเสียงของเรา” โทมัสทำหน้าอ้อนวอน ด้วยความกังวลทุกอย่างที่เค้ามี  รู้สึกกลัวว่าถ้าหากเพื่อนๆ รู้แล้วเค้าทั้งสองอาจจะถูกตำหนิอย่างรุนแรงเอาได้และดีไม่ดีอาจได้รับการดูแคลนจากพวกเพื่อนพ้องด้วยซ้ำไป

แต่มินโฮตัดสินใจว่าความประหวั่นของโทมัสนั่นเป็นเพียงแค่การถือกฎแล้วยึดมันไว้โดยไม่ตามใจตัวเอง  ซึ่งในเวลานี้ร่างสูงของชายหนุ่มเชื้อสายเอเชียไม่ได้มีใจอยากที่จะปฏิเสธความต้องการของตัวเองเลยแม้แต่เศษเสี้ยวเดียว และโทมัสเองก็เหมือนกัน...การปล่อยให้ความร้อนเดือดระอุอยู่แบบนี้รังแต่จะทำให้ทรมานไปซะเปล่าๆ

คิดยังไม่ทันไรก็ไวเท่าใจนึก  ร่างสูงเบียดกายซึ่งตั้งชันของตัวเองให้เข้าไปหาโทมัสมากขึ้นแล้วนวดคลึงความชูชันทั้งสองไปพร้อมกันโดยไม่ลังเล

คนโดนจับคู่ไปด้วยสะดุ้งตัวอย่างแรง “อะ อ๊าา มินโฮ” โทมัสเอนหลังหลบหนีการสัมผัสของมินโฮอย่างเต็มที่แต่ทว่าก็ทำได้แค่ถูแผ่นหลังไปมากับกระเบื้องของผนังห้องน้ำจนผิวเป็นรอยแดงเพียงเท่านั้น  ร่างสูงรีบจูบปิดปากคนช่างโวยวายทันที  เดี๋ยวก็ห้ามเดี๋ยวก็อย่า ปากบอกไปว่าอย่างนั้นแต่ก็ไม่ได้ดูสภาพความเป็นไปของตัวเองเลย  เสียงผละจูบดังขึ้นพร้อมกับริมฝีปากที่เจ่อออกมา

“แค่อยู่เงียบๆ น่าโทมัส” มินโฮพูดอย่างเอาแต่ใจแต่นั่นก็เป็นไปเพราะความต้องการความเด็ดขาดและเค้าเองก็กระทำทุกอย่างอย่างอ่อนโยนเสมอ  คนโดนดุยอมเงียบแต่โดยดีด้วยใจรู้ว่าท่าทีเอาจริงเอาจังเช่นนี้ของมินโฮคงจะออกปากปรามไม่อยู่เสียแล้ว  มือแข็งแรงที่อยู่ต่ำลงไปด้านล่างก็ลูบไล้ไปมาและไม่ยอมเลิกวนเวียนกับก้นกลมกลึงนุ่มนิ่มของโทมัสสักที  เด็กหนุ่มซึ่งเป็นชายหนุ่มคนล่าสุดของท้องทุ่งกัดริมฝีปากของตัวเองอย่างทรมานเมื่อฝ่ามืออุ่นร้องทั้งสองข้างของมินโฮทำเอาเค้าแทบอยู่ไม่สุข

โทมัสฝืนเก็บเสียงไว้อย่างอึดอัดพร้อมทั้งเกาะและจับแขนกำยำของมินโฮแน่นขึ้นไปอีกอย่างหาที่พึ่ง  ร่างบางขยับตัวยุกยิกเขย่งตัวขึ้นไปมา บ่งบอกได้ชัดเจนว่าพ่ายแพ้ต่อสัมผัสของมินโฮแล้วโดยสิ้นเชิง  กระทั่งมันเริ่มพาให้หัวใจสูบฉีดจนร่างกายร้อนวูบวาบมากขึ้น ร่างสูงก็วาดมือเข้าไปใต้สะโพกของคนที่ถูกจับให้พาดขาขวาอยู่บนท่อนแขนแข็งแรงนั้นโดยไม่มีทางให้ขยับหนีได้เลย  โทมัสก็สะดุ้งสุดตัวและยอดอกของเจ้าตัวตอนนี้ก็กลายเป็นของหวานของมินโฮซึ่งครอบครองมันด้วยโพรงปากไปเสียแล้ว

“อึก ฮา มินโฮ...อยะ อย่า ได้โปรดเถอะ” โทมัสยังกลัวอยู่เล็กน้อยพลางกระซิบบอกเพื่อนร่างสูงเสียงพร่ากระเซ้า  แต่ทว่าคนที่กำลังง่วงอยู่กับยอดอกสีหวานก็ไม่ได้ทำท่าจะสนใจเลยแม้แต่น้อย หนำซ้ำมินโฮยังจงใจใช้นิ้วที่แปรเปลี่ยนมาจากการใช้ฝ่ามือ ถูวนอยู่ที่ปากช่องทางลื่นมือนั่นอย่างเดียว  สายน้ำอุ่นๆ ไหลย้อนมาตามลำแขนของมินโฮไปยังช่องทางของโทมัสเป็นเหตุให้เด็กหนุ่มยิ่งฝังเล็บลงไปบนกล้ามแขนของอีกฝ่ายอย่างจำใจเพราะความเสียวซ่านได้ขับไล่สติสัมปชัญญะของเจ้าตัวไปจนหมด

ชายหนุ่มเอเชียเลิกหยอกล้อกับยอดอกแข็งขืนของโทมัสแล้ว  เค้าหันมาใช้คางเกยไปบนไหล่คู่น้อยๆ ที่สั่นเทาของร่างบางตรงหน้า  เสียงหอบครางอันเบาบางดังลอดมาจากปากของมินโฮที่ซึ่งก็ปฏิเสธไม่ได้เช่นกันว่าตัวเค้าเองก็ไม่เคยมีประสบการณ์เช่นนี้มาก่อน  เพียงแต่สัญชาติญาณบางอย่างในตัวเค้ามันเรียกร้องไปตามธรรมชาติของมันเองก็เท่านั้น  ความรู้สึกอยากกระแทกใส่ก่อตัวขึ้นมาในใจของเค้า ถึงแม้จะไม่รู้หนทางแต่มันก็ไม่ยากนักหากจะเรียนรู้

มินโฮล้วงนิ้วเข้าไปในช่องทางที่นุ่มลื่นแต่กลับบีบตัวต่อต้านเค้าอย่างจริงจัง  โทมัสเผลอปล่อยเสียงและยกสะโพกหนีเค้าก่อนจะโดนกดไว้เหมือนเดิมอย่างง่ายดาย  มือด้านบนของมินโฮขยับช้าลงเพราะมัวแต่ให้ความสนใจกับการรุกล่ำด้านล่างที่โทมัสไม่ยินยอมจะเล่นด้วย  ร่างบางสะดุ้งเป็นพักๆ เมื่อมินโฮทำเป็นไม่สนใจมือที่พยายามผลักดันของเจ้าตัวและหาทางรุกเข้าข้างในต่อไป

“อึก...มินโฮ...มันเจ็บ” โทมัสว่า “หยะ หยุดเถอะฉันขอร้อง”

มินโฮหอบหายใจ“แต่ดูนายสิโทมัส ฉันเองก็ด้วยเหมือนกัน” ร่างสูงคล้ายไม่ยอมแพ้ เสียงเค้าแหบพร่ามากกว่าที่คิดเอาไว้พร้อมกับอุณหภูมิที่พวยพุ่งเป็นไอออกมาจากปาก

“แล้วนายจะทำยังไง...ทำอะไรน่ะ? อ่าา ใช้แค่มือไม่ได้เหรอ?” โทมัสกระซิบ เพราะร่างบางเองก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้สุดท้ายแล้วจะสิ้นสุดลงเช่นไรแต่ทว่านิ้วของมินโฮที่กำลังจะเข้ามานั้นทำให้เจ้าของร่างรู้สึกเจ็บปวด...โทมัสแค่กลัวและกระวนกระวาย  แต่แล้วความรู้สึกที่อยากให้มินโฮทำแบบนั้นซ้ำแล้วซ้ำอีกก็ผุดขึ้นมาโต้แย้งด้วย

“ไม่รู้สิ ฉันเองก็ไม่รู้แต่ว่า...อ่า..ฉันต้องการนายโทมัส ฉันต้องเข้าไปในนั้น” ร่างสูงพูดเสียงสิ้นหวัง ยืนยันเจตจำนงนั้นอย่างยากที่จะเลี่ยงได้ พร้อมกันนั้นก็เบียดตัวเข้าไปหาเพื่อนร่วมวงกตมากขึ้นไปอีกแล้วออกแรงที่นิ้วมากยิ่งขึ้น เป็นเหตุให้โทมัสยิ่งสะท้านกาย บิดเร้าไปมาเมื่อนิ้วแข็งแรงของมินโฮนิ้วแรกสามารถดึงเข้าออกได้อย่างสะดวกขึ้นแล้ว

มินโฮต่อสู้กับแรงตอดรัดและการบิดเร้าของโทมัสอยู่หลายอึดใจ  มันช่างเป็นเวลาที่แสนจะยาวนานสำหรับร่างบาง  เจ้าตัวหายใจรวยรินอยู่บนลาดไหล่ของมินโฮ  ไม่รู้ว่าเหตุใดความร้อนของตัวเองถึงยังไม่ลดลงเสียทีมิหนำซ้ำความต้องการยิ่งพุ่งสูงขึ้นกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำ  ก่อนร่างสูงที่ทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้วจะถอนนิ้วอันแสนจะดึงดันของตัวเองออกไป  ความร้อนที่ขยายอย่างเต็มที่ไม่สามารถรอได้อีกแล้วเค้ากำลังจะเสรีในไม่ช้า พร้อมกันนั้นโทมัสที่ตัวสั่นหงึกหงักในอ้อมกอดของเค้าก็แทบจะปลดปล่อยความต้องการออกมาได้อยู่แล้วรอมร่อ

มินโฮจับขาของโทมัสให้ลอยสูงมากขึ้นกว่าครั้งไหนๆ  ช่องทางที่บอบช้ำจากนิ้วแข็งแรงของหัวหน้านักวิ่ง ได้รับการขยายเปิดอย่างรีบร้อน

“กอดฉัน” มินโฮสั่ง “กอดฉันแน่ๆ โทมัส” เค้าแทบจะเปล่งเสียงในลำคอของตัวเองออกมาได้อยู่แล้ว ในตอนที่ขยับสะโพกตัวเองขึ้นแล้วโทมัสก็ถลากอดเค้าแน่นตามสั่ง  แกนกายที่ขยายอย่างรอไม่ได้อีกแล้วของมินโฮทิ่มเข้าไปที่ช่องทางนุ่มลื่นของโทมัส  มันทำให้ทั้งร่างสูงและร่างบางที่เกร็งตัวแน่นปล่อยเสียงในลำคอออกมาพร้อมๆ กัน  คนที่พาดขาอยู่บนแขนของร่างสูงกัดไปที่ไหล่แข็งแรงอย่างทรมาน เจ้าตัวรู้สึกไม่คุ้นชินอย่างรุนแรงกับสัมผัสนั้นแต่ก็รู้สึกดีอย่างประหลาดไปด้วยกัน

“มินโฮ..อะ ฮึกก” ร่างบางกระซิบเสียงกระเซ้า ในใจหวังไม่อยากให้เพื่อนคนไหนมารับรู้ทั้งสิ้นและอีกใจหนึ่งก็อยากได้รับความดูแลจากอีกคนหนึ่งด้วยเช่นกัน  และไม่ต้องให้บอกเลย มินโฮกอดตอบโทมัสที่ตัวสั่นเทาแล้วขยับออกมาเล็กน้อยก่อนจะดันสะโพกตัวเองกลบไปที่เดิม

“อื้ออ” การสอดใส่ไม่ได้ดำเนินไปจนถึงสุดความยาวของร่างสูง  ได้เพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น แต่นั่นก็เพียงพอที่จะทำให้ทั้งคู่รู้ว่ามันเป็นเช่นไร ร่างสูงรู้ว่ามันสามารถเข้าไปจนได้สุดความต้องการของเค้าแต่ทว่าตอนนี้โทมัสกลับดูไม่ไหวเสียแล้วเพียงแค่ส่วนน้อยนิดของเค้า อีกคนหนึ่งก็แทบจะยืนไม่ได้เสียแล้ว  มินโฮจึงทำได้แค่ขยับเข้าออกตามที่สัญชาติญาณนำพาเค้าไป

“อ้าา มินโฮ” ใบหน้าของโทมัสบิดเบี้ยวลง ความรู้สึกแปลกใหม่แวะเข้ามาเยี่ยมเยือนเจ้าตัวอีกครั้ง การเสียดสีเพียงแค่นิดเดียวเติมเต็มความต้องการที่เดินทางมาถึงสุดท้ายของเจ้าตัว มันทำให้ส่วนนั้นของโทมัสสั่นระริกและสมองก็ขาวโพลนพร้อมกับการปลดปล่อยครั้งแรกของเค้า

“อ้า อื้ออ!” ร่างบางสั่นผวากอดแน่นจนมินโฮรู้สึกถึงของเหลวอุ่นข้นที่หน้าท้องของพวกเค้า  และร่างสูงเองก็ตามไปติดๆ ด้วยแรงตอดรัดที่บีบแน่นเสมอต้นเสมอปลายของคนในอ้อมกอด  มินโฮฉีดน้ำรักของตัวเองเข้าไปยังช่องตื้นๆ ที่เค้ากดแกนกายแช่ไว้ตรงนั้นของโทมัส ก่อนจะหมดแรงไปแต่ก็ยังประคับประคองทั้งตัวเองและคนในอ้อมกอดได้อยู่อย่างมีหน้าที่  บางส่วนที่มินโฮปล่อยออกมาล้นออกมาอยู่นอกกายของโทมัสแต่ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรเลยเมื่อเทียบกับความรู้สึกแปลกใหม่ที่ทั้งสองเพิ่งจะได้รู้จัก

เรี่ยวแรงของมินโฮกลับมาได้อย่างรวดเร็ว แตกต่างไปจากโทมัสที่ทำตัวอ่อนปวกเปียกราวกับอยากจะยืมไหล่ของเค้านอนพักชั่วคราวไปเล็กน้อย  แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้หากเจ้าตัวต้องการเช่นนั้นจริงๆ ร่างสูงควรเห็นใจเสียหน่อยเพราะวันนี้โทมัสตามใจเค้ามากเกินไปแล้ว

ผ่านไปนานพอสมควร จนมินโฮได้ยินเสียงปิดฝักบัวของเพื่อนบางคนก่อนโทมัสยอมผงกหัวขึ้นมาแล้วทำตัวมีเรี่ยวแรงอีกครั้งแต่มือของเจ้าตัวก็ยังคงเกาะอยู่บนลาดไหล่ของมินโฮอย่างต้องการที่พึ่ง  ร่างสูงจูบโทมัสอีกครั้ง

“นายโอเคไหม?” ร่างสูงถาม ดูเป็นห่วงแต่ก็ดีใจที่โทมัสไม่เกลียดเค้า

“คิดว่านะ” คนโดนถามตอบกลับไปและขยับตัวเพื่อทดสอบเล็กน้อย  และปรากฏว่ามันไม่มีปัญหาอะไรเลย 

“พวกเรารีบไปกันเถอะ ก่อนพวกนั้นจะสงสัยเอา” มินโฮแจงเล็กน้อยถึงแม้ว่าตัวเค้าเองจะไม่อยากเร่งรัด ทำตัวไม่มีเวลาแก่โทมัสนักก็ตาม  แต่ก็ไม่สามารถหยุดเวลาหรือแกล้งทำเป็นเมินเฉยต่อคนข้างนอกนั้นได้  ทั้งสองจึงทำความสะอาดเป็นครั้งสุดท้ายแล้วออกไปแต่งตัว ก่อนจะไปสมทบกับเพื่อนๆ ที่ถามพวกเค้าเป็นพิธีว่าหายไปไหนมา ทำไมถึงได้ช้ากันนัก?

แต่ถึงกระนั้นคำตอบอ้อมแอ้มอันแนบเนียนก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ฟรายซึ่งอยากรู้อยากเห็นไปทั่วหยุดให้ความสนใจไปได้  เวลาผ่านไปไม่นานแจนสันกลับเข้ามาแล้วพาเด็กหนุ่มทุกคนที่ยืนเกาะกลุ่มเรียงแถวกันอยู่อย่างสำรวจตรวจตราไปยังห้องตรวจรวม  ที่นั้นเค้าบอกว่าทุกๆ คนจะได้รับการดูแลเป็นอย่างดีพร้อมกับตรวจสอบร่างกายอย่างละเอียดเพื่อรักษาอาการต่างๆ ที่อาจแทรกซ้อนขึ้นมาได้

ชายหนุ่มสองคนที่มาช้าสุดเดินปิดท้ายขบวน  พวกเค้าจับมือ กระชับความอบอุ่นน้อยๆ นั้นผ่านอุ้งมือของกันและกันอย่างเงียบๆ  แล้วเดินตามเพื่อนๆ เข้าไปยังที่ซึ่งการค้นหาความจริงกำลังรอคอยพวกเค้าอยู่ พร้อมทั้งบทสรุปที่อาจทำร้ายจิตใจและทำให้พรั่นพรึงได้ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าวงกตมฤตยูที่เพิ่งจากมาเลย

.

.

********************************************************************************

.

.

6 วันต่อมา

“เฮ้ โทมัส นายว่านิวท์คิดยังไงกับแอชกัน?”

“ห๊ะ?” คนโดนถามด้วยเสียงกระซิบที่ไม่เบานักแต่พอให้ได้ยินกันแค่สองคน มีน้ำเสียงสูงตั้งคำถามไม่น้อยเมื่ออยู่ๆ มินโฮที่เดินอยู่ข้างๆ เจ้าตัวก็ถามเรื่องทำนองนี้ขึ้นมา

“นิวท์น่ะ แล้วก็แอช  นายไม่เห็นบ้างเหรอสองคนนั้นดูเกร็งๆ นะเวลาอยู่ใกล้กันโดยเฉพาะนิวท์ ฉันเห็นเค้าแปลกๆ ไปเวลาอยู่กับแอชแล้วก็ตอนหมอนั่นอยู่ใกล้สาวๆ  นายคิดว่าเค้าจะชอบหมอนั่นไหม?” มินโฮทวนถามและขยายความอีกรอบ  เค้าเก็บความสงสัยนี้มานานอยู่พอสมควรและรู้สึกดีไม่น้อยที่ได้มีคนไถ่ถามถึงข้อสงสัยนี้เสียที

โทมัสมองตรงไปข้างหน้าแล้วหันมายิ้มน้อยๆ ให้มินโฮ  สองมือก็ซุกอยู่ในกระเป๋าเสื้อแจ็คเก็ตไปด้วย ด้วยอุณหภูมิที่ลดต่ำลงของวัน “ร้อยเปอร์เซ็นเลย”

ไม่ต่างอะไรจากที่เค้าคิดไว้นัก....มินโฮคิดในใจ  ใบหน้าของเค้ามองไปข้างหน้าเช่นเดียวกับโทมัส  กำลังจะพูดถึงอะไรบ้างอย่างแต่ก็ต้องชะงักไปแล้วหันกลับมาใหม่อย่างไม่แน่ใจ

“เอาจริง?” ร้อยเปอร์เซ็นดูจะฟันขาดไปหน่อยสำหรับคนที่คอยเฝ้าสังเกตการณ์อยู่ใกล้ๆ แต่กระนั้นโทมัสก็ยังคงไม่ลดหย่อนความมั่นใจของตัวเองลง  ร่างบางเพียงแค่หันมายิ้มอีกครั้งแต่ครั้งนี้เค้าฉีกยิ้มยิ่งกว่าเดิมมากนัก

“ชัวร์สิ” โทมัสพูด “เค้าบอกฉันเองว่าเค้าชอบนายนะ”

“เคยโทมัส  ขอร้องล่ะเรื่องของฉันเข้ามาเกี่ยวตั้งแต่เมื่อไรกัน  เรากำลังพูดถึงหมอนั่นอยู่นะให้ตายสิฉันไม่ฮาด้วยนะ” โทมัสหัวเราะ มินโฮเลิกคิ้วทำหน้ายอมแพ้ “โอเค งั้นเอาเป็นว่าเค้าชอบหมอนั่นร้อยเปอร์เซ็น  ได้ นายพูดถูกแล้ว  นายชนะโอเคไหมโทมัส”

คนได้ชัยหัวเราะอีก และพบว่าตัวเองไม่สามารถหุบยิ้มลงได้เลย  ก่อนเสียงเรียกจากเพื่อนร่วมวงกตของเค้าจะดังขึ้น  เรียกให้ทั้งสองขึ้นไปสมทบกับพวกเค้าโดยเร็ว  มินโฮกับโทมัสจึงเดินขึ้นไปบนชะง่อนผาเพื่อไปหานิวท์และฟราย

.

.

.

FIN.

กลับไปอ่านตอนที่ฟรายกับนิวท์เรียกโทมัสกับมินโฮใหม่นะค่ะ 555555

----------------------------------------------------------------------------------------------------

อร๊ายยยยยยยยยยย! >{}<  นี่คือครั้งแรกสินะคะ >///<  แหมๆๆๆๆๆ จัดอีเว้นท์อีกแล้ว....ออกมานอกทุ่ง 5555555555  //โดนไม้เสียบ//  แบบว่าไรท์เองก็ตรวจไปยิ้มไปค่ะ 5555555  เดี๋ยวรอให้มีบ้านเป็นของตัวเองก่อนนะมินโฮโทมัส....จะยังไงก็ได้แล้วแต่เลยค่ะ >///<

และนี่แหละค่ะรีดที่รักของไรท์! ความลับขั้นสุดท้ายที่ไรท์อยากจะบอกรีดตั้งแต่จบภาค 1 แล้วค่ะ ว่านิวท์แอบชอบมินโฮอยู่ค่ะ!! ฮร๊ายยยย  นิวท์อกหักตั้งแต่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะ  แต่ไม่ต้องห่วงค่ะ ไรท์ส่งแอชไปดามใจให้แล้วเรียบร้อยค่ะ  แอชเป็นคนร่างสูงโปร่งและเซ็กซี่...เหมาะกับหนูที่สุดแล้วจ๊ะ ฮี่ๆๆๆ //รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นแม่คนแล้วยังไงไม่รู้เลยค่ะ  จับคู่กะคนนั้นคนนี้ -*-//

และการผจญภัยรวมทั้งความรักของพวกเค้าจะเป็นอย่างไร  นิวท์และแอชจะใจตรงกันหรือไม่ (ซึ่งไรท์รู้ค่ะว่าเล่ม 3 ในหนังสือเป็นอย่างไร TwT) และโทมัสจะพามินโฮออกมาได้สำเร็จไหม  รึเรื่องมันจะเป็นอย่างไรต่อไป (พระเจ้าช่วย ฉากสวีทไรท์เขียนทีไรมันส์มือทุกทีเลยค่ะ 5555) ต้องรอติดตามในภาคที่ 3 กันต่อค่ะ >/////< 

ในภาค 2 The Scorch นี้ หวังว่าคงจะทำให้รีดๆ พอใจไม่มากก็น้อยนะคะ M_ _M ขอบคุณสำหรับการติดตามและหลงเข้ามาอ่านค่ะ 555555  รักรีดทุกท่านมากๆ เลยนะคะ  แล้วพบกันใหม่ในภาคต่อไปค่ะ ><

ด้วยรักและแรงหื่น

Ray - Aund