[SF - THG] + [Part 5…END] The Miracle...ขอปาฏิหาริย์เกิดขึ้นแก่เรา - Finnick x Peeta

แอนนี่  เธอก็เป็นแค่น้องสาวนั่นแหละ โฮ๊ะๆๆๆๆๆๆ //หัวเราะแรงง//  และฟินนิคกับนางไม่เคยจูบกันค่ะ  (ในฟิคของไรท์)  เพราะไรท์เป็นคนกำหนดเอง  เอื้อ ฮ่ะๆๆๆๆๆ 55555555  

เดินทางมาถึง Part สุดท้ายของเรื่องแล้วค่ะ  เป็นอย่างไรบ้าง  คอมเม้นท์ง่ายๆ ในบล็อกแบบไม่ต้องสมัครสมาชิก ให้ไรท์หน่อยนะคะ^^   หวังว่า 5 Part ที่ผ่านมาคงจะกินใจรีดไม่น้อยนะคะ

เอ้า! ไปอ่านกันเลยค่าาา

----------------------------------------------------------------------------------------------

“ฟินนิค....ฟินนิค!”

.

.

*******************************************************************************

.

.

ผมกอดเธออย่างคิดถึงและรู้สึกโล่งใจที่น้องสาวยังคงปลอดภัยดี  ผมพูดคุยกับแอนนี่ ถามถึงหลายๆ อย่างที่คนเป็นพี่สมควรพึงกระทำ  หลังจากนั้นผมก็เข้าไปหาคนอื่นๆ อย่างโจฮันน่า.......เธอดูอารมณ์เสียและยังฉุนเฉียวอยู่ แม้ว่าจะอยู่ในสถานที่ๆ ปลอดภัยแล้วก็ตาม  เธอตวาดทีมแพทย์  ไล่ตะเพิดออกไปให้ห่างจากตัวเอง  ก่อนผมจะเข้าไปคุยกับเธอและบอกว่าผมเข้าใจเธอ โจฮันน่าเย็นลงและยอมคุยกับผมด้วย

“ไอ้พวกนรกนั่นมันร้ายกาจ” เธอคำรามรอดไรฟัน “มันสมควรตกนรก!”

“ไม่เป็นไร....ฉันเข้าใจ  ตอนนี้เธอปลอดภัยแล้วนะ  ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงอีกแล้ว” ผมปลอบเธอ เพื่อไม่ให้โจฮันน่าอาละวาดอีก  แต่ถึงกระนั้นหญิงแกร่งอย่างเธอก็ยังคงเย้ยหยัยแคปปิตอลอย่างรังเกียจเดียจฉันไม่เลิก  และผมรู้ว่าตอนนี้แคทนิสก็คงจะอยู่ในห้องของพีต้าแล้ว  แต่ทว่าจู่ๆ เสียงโครมครามก็ดังขึ้นภายในห้องนั้น  มันฟังดูคล้ายมีการกระทบกระทั่งกันไปมาจนข้าวของแตกกระจาย  ในคราแรกผมคิดที่จะเข้าไปดู แต่ทว่าก็มีคนวิ่งเข้าไปและปิดกั้นทางเข้าจนไม่สามารถมองเข้าไปได้เสียแล้ว

ผมได้ยินคนพูดกันว่า “พีต้าจะฆ่าแคทนิส” ก่อนเด็กหนุ่มจะโดนฟาดที่หัวจนสลบไป

.............อะไรนะ  อำผมเล่นหรือเปล่า  พีต้าทำแบบนั้นอย่างนั้นหรือ  แค่ยิงนกเค้าก็ยังทำไม่ได้เลย  พีต้าจะกระโจนเข้าไปกระแทกพร้อมกับบีบคอแคทนิสได้ยังไงกัน  ผมไม่ยอมเชื่อคำบอกเล่าของบ็อกส์

แต่เค้าบอกว่าเค้าเป็นคนฟาดหัวพีต้าเอง ในตอนที่เด็กหนุ่มผู้ที่อยู่ๆ ก็แข็งแกร่งนั้นหมดหนทางควบคุม...................

พลูตาร์ชบอกว่า พีต้าโดนทรมานและล้างสมองจริง (อย่างที่ผมคิดเอาไว้) เค้าโดนทำให้เชื่อฟังในคำสั่งของแคปปิตอล ถึงแม้ว่าจะพยายามต่อต้านมากแค่ไหนก็ตาม  แต่เค้าก็ถูกทำให้เกลียดและมีความคิดที่ว่า จะต้องฆ่าแคทนิสให้ได้ ไปเสียแล้ว.............พระเจ้า เรื่องเลวร้ายแบบนี้เกิดขึ้นได้ยังไงกัน  สโนว์ใช้อะไรคิดว่าทำแบบนี้แล้วเรื่องทั้งหมดจะเป็นอย่างที่เค้าต้องการ  ไม่  มันไม่ใช่เลยสักนิดเดียว

ผมกำหมัดอย่างเคียดแค้นในตอนที่แอนนี่บอกให้ผมพาไปดูโดยรอบของเขต 13  และไม่นานนักประธานาธิปดีอัลม่าก็ออกมากล่าวสุนทรพจน์ปลุกใจคนในเขตอีกรอบ  ผมอยู่ที่นั่นด้วย แต่ก็หาได้สนใจคำพูดของเธอไม่  ผมยังคงคิดถึงใบหน้าที่เหนื่อยล้าแต่ก็ยังดึงดันที่จะหวาดระแวงอยู่ของพีต้า ตัวผอมแห้ง  ซีดเซียวที่ผมไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน..........ผมสงสารเค้าจับใจ

และเมื่อถึงเวลาแยกย้ายผมพาแอนนี่กลับไปพักผ่อน  ก่อนจะเดินตามทางต่อไปเรื่อยๆ อย่างไม่ลังเล  ผมเดินผ่านห้องพยาบาลของแคทนิส  เธอกำลังนั่งอยู่บนเตียง  มีเผือกดามคออยู่แล้วร้องไห้  บางทีเธออาจจะเสียใจที่โดนพีต้าทำร้ายเอาแบบนั้น ทั้งๆ ที่เค้าก็เป็นเพื่อนกับเธอมาโดยตลอด (แคทนิสบอกผมว่าพีต้าเป็นเพื่อนของเธอ)

ผมเดินผ่านประตูห้องที่เปิดแง้มอยู่ของเธอไป โดยไม่ได้หยุดดู  กระทั่งฝีเท้าที่ไม่เร่งรีบแต่ทว่าก็สม่ำเสมอของผมมาหยุดอยู่ตรงที่ๆ เคยเป็นห้องพักฟื้นของพีต้า.......แต่ว่าเค้าไม่อยู่ที่นี่แล้ว  ผมไล่สายตาไปตามข้าวของที่แตกซึ่งยังไม่ได้รับการเก็บกวาดอยู่ทั่วห้อง  ผมกระพริบตาหนักๆ ก่อนจะค่อยๆ เดินต่อไปอย่างเงียบเชียบ  มีกระจกบานใหญ่อยู่ตรงนั้น.......ไม่สิ  ข้างในนั้นมันเป็นห้องต่างหาก  ห้องที่มีกระจกเอาไว้มองเข้าไปข้างใน เหมือนกับห้องสอบสวนที่มีกระจกสองด้าน

ไม่รอช้า  ผมรีบเดินเข้าไปดูทันที  และที่ผมเห็นก็แทบจะฉีกกระชากหัวใจของตัวเองอีกรอบ.......พีต้าอยู่ในนั้น  ถูกมัดตรึงไว้อยู่กับเตียงอย่างแน่นหนา เค้าดิ้น.....ดิ้นแล้วดิ้นอีก  ผมมองเห็นสีหน้าอันเหนื่อยและหวาดกลัวของเค้า  แต่พีต้าก็ยังดิ้นต่อไปหวังว่าตัวเองจะเป็นอิสระ  เค้าไม่ยอมหยุดดิ้นเลยจนกระทั่งผมเดินเข้าไปในห้องนั้น...........

พอเห็นผม  พีต้าดิ้นเล็กน้อย แต่ก็หยุดไปในที่สุด  ร่างของเด็กหนุ่มที่มือไม้สั่นเพราะเริ่มหมดแรงแล้ว กวาดตามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า  ตัวของเค้าเอียงไปด้านข้างเล็กน้อยอย่างไม่ไว้ใจในการมาของผม สายตาเค้ายังคงจ้องเขม็ง ราวกับเห็นว่าผมกำลังถือแส้มาทรมานเค้าอย่างนั้นก็ไม่ปาน

“ไม่เป็นไร....ฉันไม่ทำร้ายนายหรอก” ผมกล่าวเสียงเบาเพราะไม่อยากให้เค้ากลัว  ก่อนผมจะเรียกเค้าอีกจากจิตใต้สำนึกอันห่วงหา

“พีต้า” ผมเพิ่งจะหยุดร้องไห้ไปแต่ก็ทำเป็นเข้มแข็งเอาไว้ในตอนที่เข้ามาหาเพื่อนๆ ในห้องพยาบาล  แต่ทว่าตอนนี้กลับร้างผู้คน  พีต้าหันมามองหน้าผมราวกับไม่คิดว่าผมจะรู้จักชื่อของเค้า  และเค้าไม่มีท่าทีขึงขังเหมือนตอนครั้งแรกที่เจอกันอีกแล้ว  ผมจึงเดินเข้าไปหาเค้าทีละน้อย จนมายืนอยู่ห่างจากเค้าไปเพียงไม่ถึงสองก้าว  พีต้าห่อไหล่แล้วกำมือที่ถูกรัดนั้นจนแน่น  ผมเห็นน้ำตาที่ไหลลงมาจากหางตาช้ำๆ ของเค้าอย่างเบาบาง

“นายคงจะเจ็บมากเลยสินะ” ผมกระซิบอีก แต่แสดงสีหน้าออกไปว่าเห็นใจเป็นอย่างยิ่ง.......ผมไม่อยากให้เค้าต้องเป็นแบบนี้เลย

และสีหน้าของพีต้าก็เปลี่ยนไป  แววตาของเค้าดูสับสน  ริมฝีปากบางแต่ซีดเซียวคู่นั้นก็เม้มเข้าหากันแน่น  ไหล่คู่เล็กๆ นั้นสั่นเทาไปมา บ่งบอกว่ากำลังจะหมดแรง  เส้นผมสีทองที่เคยส่องประกายดุจทองคำก็ดูไร้ชีวิตชีวา  ผมได้เข้ามาอยู่ใกล้พีต้าเป็นครั้งแรกหลังจากเค้ากลับมา  ผมไล่สายตาไปตามรายละเอียดที่ถูกบิดเบือนไปทั้งหมดของพีต้า

...........ผมรู้สึกเจ็บปวด...........

“พีต้า...” ผมเอ่ยออกไปเสียงติดจะสั่นเครือ

“.....ใครทำอะไรกับนาย  เป็นใครกันที่ทำกับนายแบบนี้” ผมแตะแผลตรงหางคิ้วของเค้า  ซึ่งไม่ได้รับการขัดขืนอย่างที่ผมคาดหวังเอาไว้  เด็กหนุ่มตัวเล็กบนเตียงตรงหน้าผมเพียงแค่ขยับหนีเล็กน้อยก่อนจะมีสีหน้าสันสบมากขึ้นไปอีกเมื่อผมแตะรอยช้ำของเค้า

อันที่จริงผมไม่รู้ว่าจะเริ่มแตะตรงไหนก่อนดีด้วยซ้ำ เพราะพีต้าเค้าดูบอบช้ำไปหมด  รอยสีม่วงและเขียวที่กระจายอยู่ทั่วทั้งตัวช่างพาให้หดหู่ใจ  ผมไม่เคยจินตนาการถึงเค้าในแง่นี้มาก่อนเลย.....ผมยอมรับผมคิดถึงเค้าทุกๆ คืนแม้ว่าเราจะไม่ได้จากกัน  และนั่นจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่ผมจะบอกเค้าถ้ามีโอกาส

แต่ในเวลานี้ผมสงสารเค้าเอามากๆ  ผมอยากจะทำบางสิ่งบางอย่าง....จะอะไรก็ได้ เพื่อแบ่งเบาความเจ็บปวดของเค้ามาให้ผมบ้าง  นี่มันหนักเกินไปสำหรับพีต้าหากจะให้เค้าแบกรับเอาไว้คนเดียว  ผมกลัดกลืนของเหลวลงคอไป  หลีกเลี่ยงอาการที่จะร้องไห้เพราะสงสารเค้าอีกครั้ง

“นายเจ็บมากไหม  ฉันขอโทษนะ......เอ่อ ไม่สิ  นายคงจะจำฉันไม่ได้หรอก  แต่ถึงไม่ว่ายังไงมันก็เป็นความผิดของฉันที่นายต้องกลายเป็นแบบนี้” ผมใช้นิ้วเกลี่ยไปที่กลุ่มผมสีหม่นหมองของเค้าอย่างแผ่วเบา เพราะกลัวว่าเค้าจะผงะหนีผมไปเสียก่อน  ในคราแรกพีต้าขมวดคิ้วเป็นปมใส่ผม  แต่เมื่อผ่านไปและเห็นว่าผมไม่ได้ทำอะไรเค้าเลย นอกเสียจากไล่นิ้วไปมาตามเค้าโครงที่หายไปของเค้า  พีต้าก็คลายปมนั้นออกแล้วเลิกคิ้วใส่ผมแทน

ผมจึงนั่งลงที่ขอบเตียง  ข้างๆ เค้า

“นายคงเจ็บปวดมากเลยสินะ  ที่ต้อง....” ผมหยุดคำพูดของตัวเอง  อย่าไปตอกย้ำเรื่องแย่ๆ ใส่ใจของเค้าอีกเลย “.....ฉันขอโทษนะพีต้า” ผมเอื้อนเอ่ยคำพูดที่แสนจะเรียบง่ายแต่แสดงออกถึงความรู้สึกผิดทั้งหมดนี้ของผมออกไป........แต่ถึงกระนั้นมันก็ยังไม่พอหรอก

ผมกระพริบตาถี่ขึ้นเมื่อรู้สึกร้อนที่ขอบตาขึ้นมา  ฝ่ามือของผมไล่อยู่บนสันแก้มของเค้า ก่อนจะละออกมาอย่างอ่อนโยน  ผมอยู่ใกล้พีต้ามากในขณะนี้  ใกล้มากพอที่ผู้ป่วยซึ่งถูกมัดอย่างเค้าจะหันมาต่อยผมได้สบายๆ  แต่พีต้าก็ไม่ได้ทำอะไรเลย นอกจากจ้องมองผมอย่างค้นหา.....หึ เค้าคงจะสงสัยว่าผมเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงได้เข้ามาทำตัวงี่เง่าน่าสมเพสใส่เค้าแบบนี้

ถึงแม้พีต้าจะเปลี่ยนไป  ไม่ใช่เด็กหนุ่มที่เปี่ยมไปด้วยแสงเจิดจรัส  และร่าเริงคนเดิม  ไม่ใช่เด็กหนุ่มที่ไม่ชอบความรุนแรง  แต่กลับกลายไปเป็นคนที่พร้อมจะฆ่าเพื่อนสาวของตัวเองได้ทุกเมื่อ  และถึงแม้จะเป็นแบบนั้น ผมก็อยากที่จะรักษาเค้า......ผมอยากทำให้เค้ากลับมาเป็นเหมือนเดิมถึงแม้จะมีคนในเขต 13 ไม่เห็นด้วยก็ตาม  ผมจะไม่สนพวกเค้า  เพราะผมรู้ดีว่าลึกๆ แล้ว ในนั้นคือพีต้าของผมที่ยังคงมีรอยยิ้มซึ่งบริสุทธิ์อบอุ่นดุจความหวังให้แก่ผมอยู่

เค้าคือสิ่งที่ห่างไกลจากความรุนแรงอันป่าเถื่อนของแคปปิตอลซึ่งแผ่ขยายไปทั่วทั้งพาเน็ม.........ผมเชื่อเช่นนั้น  และผมรักเค้า

ใช่  เพราะงั้นไม่ว่าจะอะไรเกิดขึ้น  ผมก็จะอยู่เคียงข้างเค้า........ผมวาดมุมปากขึ้น  ทำในสิ่งที่น่าจะเรียกว่ายิ้มได้ในตอนที่ม่านน้ำตาเอ่อออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ ผมไม่อยากจะร้องไห้หรือแสดงออกให้พีต้าเห็นว่าผมอ่อนแออะไรทั้งนั้น  ผมยิ้มให้เค้าราวกับจะบอกพีต้าว่า ไม่เป็นไร  ผมจะช่วยเค้าเอง

แต่ทันใดนั้น  หัวใจของผมก็เต้นกระตุกไปทีหนึ่ง  เมื่อมือซึ่งถูกมัดของพีต้ายกขึ้นมากลางอากาศ  ผมนิ่งอึ้งไปเลยเมื่อคิดว่าเค้ากำลังจะต่อยผม  แต่ทว่าก็ไม่ใช่  พีต้าไม่ได้ต่อยผม............

..............ผมรู้สึกถึงฝ่ามือเล็กๆ และเย็นเชียบที่แตะลงมาบนแก้มของผมอย่างสั่นเทา  สัมผัสนั้นคล้ายมือของทารกที่ตัวหนาวเย็น  มันทั้งนุ่ม  แผ่วเบา  และอ่อนโยน  จนกระทั่งพีต้าทาบมือลงมาบนแก้มผมอย่างแนบสนิท  สีหน้าของเด็กหนุ่มราวกับเจอเรื่องอัศจรรย์ใจ.......แต่ผมก็ต้องรู้สึกอัศจรรย์ใจมากกว่าเค้าหลายเท่านัก

ผมรู้สึกว่าน้ำตาที่เอ่อล้นอยู่นั้นไหลลงมาโดยไม่รู้ตัว  เมื่อพีต้าพูดเป็นครั้งแรกหลังจากที่เค้ากลับมา  และมันทำให้หัวใจผมสั่นไหว

-----------------------------------------------------------------------

----------------------------------

ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน...อึก อ่า....ผะ ผมจำได้  จำได้ว่าตัวเองโดนทรมาน  โดนต่อต่อย  มันเจ็บปวด.....ปวดไปทั้งตัว  พวกเค้าบอกผมว่าต้องฆ่าแคทนิส.....ต้องฆ่าเธอให้ได้  ผมไม่มีทางเลือกและก็จำไม่ได้แล้วว่าแคทนิสเป็นใคร แล้วผมคือใคร.....ผมเองก็ยังจำไม่ได้  พวกเค้าทำร้ายผมมากเกินไป

‘พีต้า’  ใช่  เค้าบอกว่าผมชื่อพีต้า  ผมจำได้แค่นั้นก่อนจะโดนทรมานอีก.....มากมายจนรู้สึกชาไปหมด  ผมได้ยินพวกที่ทรมานผมบอกว่าผมมีเพื่อน  มีคนรู้จัก  ผมต้องการที่จะจำพวกเค้าให้ได้เหลือเกิน แต่ทำไม่ได้....ยังไงก็ทำไม่ได้  ผมนึกไม่ออก

“กลับไปถึงที่นั่นแล้วฆ่าแคทนิสซะ! เธอเป็นคนที่ทำให้นายต้องเป็นแบบนี้....ต้องโดนทรมานอย่างไม่มีที่สิ้นสุด  แต่เชื่อเถอะ ว่าถ้านายทำสำเร็จแล้ว นายก็จะไม่ต้องโดนช็อตหรือโดนต่อยด้วยเหล็กในเจ็บๆ นั่นอีกต่อไป.....” พวกเค้าให้ผมดูรูปแคทนิส  อ๋อ เธอหน้าตาเป็นอย่างนี้เองสินะ  คนที่ทำให้ผมต้องเจ็บปวด  และภายในคืนนั้นเองก็มีคนมารับตัวผมไป.......ไปหาแคทนิส  พวกเค้าบอกว่าคนพวกนี้จะพาผมไปหาแคทนิส

ผมจำใครไม่ได้เลย  คนที่นั่งข้างๆ  คนที่เข้ามาเกาะแกะร่างกายผมและเรียกผมว่า “พีต้า”  ก่อนผมจะเจอแคทนิส  และกำลังจะฆ่าเธอ ก่อนจะโดนฟาดเข้าอย่างแรง........ผมทำงานพลาด  เลยต้องโดนทรมานอีกสินะ  หลังจากนั้นนานเท่าไรไม่รู้ผมก็ตื่นขึ้นมา อยู่ในห้องสีขาวชวนปวดตา  ผมถูกมัด  พวกนั้นมัดผมไว้.....ผมทำอะไรผิด!  มัดผมไว้ทำไม  จะเข้ามาทรมานผมอีกอย่างงั้นหรือ?

ผมดิ้นไปมา และตัวสั่น ก่อนจะร้องไห้เพราะความเจ็บปวดที่กำลังรออยู่  และแล้วประตูก็ถูกเปิดออก มีคนเข้ามา........แต่ไม่ใช่คนที่ชอบทรมานผม  ไม่มีเครื่องช็อตหรือแมลงติดมือมาด้วย  แต่เป็นผู้ชายคนที่มาหาผมเป็นคนแรก  ผู้ชายที่ทำตัวแปลกๆ บอกว่ารู้จักผม  แต่ผมจำเค้าไม่ได้.....จำไม่ได้เลยจริงๆ

จนผู้ชายคนนั้นซึ่งมีท่าทางระมัดระวังจะพูดจาแปลกๆ เมื่อเข้ามาอีก  ตอนนั้นผมรู้สึกคุ้นเคยกับเค้าอย่างบอกไม่ถูก.....แต่ผมก็จำเค้าไม่ได้  เค้าเป็นใครกัน  เป็นใคร?

ผู้ชายหัวยุ่งเหยิงเหมือนคนที่ไม่ได้ดูแลตัวเองคนนั้นเดินมานั่งลงข้างๆ ผม  เค้าโน้มตัวลงมาและกระซิบ พร้อมทั้งแตะตัวผมไปตรงนั้นตรงนี้ โดยที่ไม่นึกรังเกียจผม  ไม่ทำสายตาเหยียดหยามใส่เหมือนคนอื่นๆ  อ่อนโยนกับผมเป็นครั้งแรกตั้งแต่จำความได้  ฝ่ามือของเค้าอบอุ่นและทำให้ผมรู้สึกดีอย่างน่าประหลาด  ผมจึงไม่ต่อต้านเค้า.........เค้าบอกว่าเค้าขอโทษที่เรื่องทุกอย่างกลายเป็นแบบนี้......เรื่อง?  เรื่องอะไรกัน?

ก่อนเค้าจะยิ้มให้ผม  และในตอนนั้นเองที่ทุกอย่างในหัวอันแสนสับสนของผมจะมืดสนิท  ไม่มีอะไรอยู่ในนั้นเลย  มีแต่รอยยิ้มของเค้า แล้วผมก็เห็น.......เห็นเค้ายิ้มให้ผมอีกในความทรงจำ 

“พีต้า...” ในความทรงจำเค้ายืนอยู่บนสนามหญ้าไกลสุดลูกหูลูกตาและกำลังเรียกผมอยู่

“พีต้า......หึ นายคิดงั้นหรือ” เค้านั่งลง.....อยู่ข้างผม  และกำลังหัวเราะอยู่เหมือนเรากำลังคุยเรื่องที่สนุกที่สุดในโลกกันอยู่  รอยยิ้มและความใจดีของเค้าทำให้ผมอุ่นใจ

“โอ้ว ระวังหน่อยพ่อหนุ่มเท้าไฟ” และมีอยู่ครั้งหนึ่งที่เค้ารับตัวผมไว้  ในตอนที่ผมกำลังจะลื่นล้มเพราะขากางเกงของตัวเอง..........เค้ายิ้มให้ผม  ยิ้มให้ผมเสมอมาตั้งแต่จำได้ 

เค้าชื่อ....ชื่อ.....อ่า  ใช่  เค้าชื่อนั้นนี้เอง  ผมจำชื่อของเค้าได้แล้ว!  จำได้ถึงเสียงที่เคยเรียกผม  เสียงที่หัวเราะให้ผม  และท่าทางปลอบโยนที่มีให้ผม  ก่อนเค้าจะทำให้ผมจำได้ว่าตัวเองเคยเป็นใครมาก่อน..............

ผมจำเรื่องราวเพียงเศษเสี้ยวอันแสนจะสำคัญได้แล้ว จึงได้รู้ว่าเค้าคือใคร......เป็นเค้าจริงๆ ด้วย  ผมนึกว่าเค้าตายไปแล้ว  มือที่ติดจะสั่นไม่เลิกของผมแตะลงไปบนแก้มกร้านแดดอ่อนๆ ของเค้าอย่างดีใจ......ใช่จริงๆ ด้วย  เป็นเค้าจริงๆ ด้วย  ผมไม่ได้ฝันไป! 

ผมไม่ได้ทำร้ายเค้า  ผมแค่อยากจะยืนยันให้แน่ใจ ว่าความทรงจำนี้ไม่ใช่ความฝัน..........

เพราะผมคือ พีต้า   เมลลาร์ค..............

ผมพูดเป็นคำแรก ในตอนที่น้ำตาของเค้าอยู่ๆ ก็ไหลออกมาเหมือนหยดน้ำ

 “ฟินนิค...”

เค้ามีสีหน้าประหลาดใจ และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองร้องไห้

...............เพราะผมคือ พีต้า   เมลลาร์ค

พีต้า   เมลลาร์ค ที่รัก ฟินนิค   โอแดร์

.

.

FIN.

-----------------------------------------------------------------------------------------------

           

           

            เอ.....รึต้อง TBC. คะเนี่ยยย ><!!  ไรท์บอกแล้วว่าเรื่องนี้ชวนปวดตับปวดขมับกันมากกกกกกก  อยากจะเอาหัวโขกขอบโต๊ะเหลือเกินค่ะ  TUT  ฟินนิคกับพีต้าน่าสงสารนะย้าาาาาาาาา T{}T  //บอกตัวเองค่ะ//

ทามมายยยยยยยย  อ๊ากกกกกกกกก  โอ๊ยยยย //ทึ่งหัวตัวเอง//

แต่อย่างน้อยพีต้าก็จำฟินนิคได้แล้วล่ะเนอะ ^^ นั่นไงคะ  ดูหนังแค่รอบเดียวแล้วอ่านฟิคไรท์ยาวเลยค่ะ...........บิดเบือนเนื้อหาสุดๆ  คนแรกที่พีต้าจำได้คือฟินนิคแมน 555555   ในหนังภาคสุดท้ายจะเป็นยังไงต  ไรท์เขียนตามใจตัวเองเลยค่ะ 5555555

หวังว่ารีดๆ จะชอบกันนะคะ  อย่างน้อยก็ยังมีช่วงท้ายๆ เรื่องที่ค่อยปลอบใจได้บ้าง TUT  //รีดบอก....ไม่พอ!//  ฮาาาาา  ขอบคุณทุกท่านสำหรับการติดตามค่ะ 

ภาคสุดท้ายของสงครามการปฏิวัตรแห่งพาเน็มจะเป็นเช่นไร  และจะเกิดอะไรขึ้นกับความรักที่ไม่สามารถเป็นไปได้ของฟินนิคและพีต้า //เดี๋ยวไรท์จะแอบมาแปะตอนสปอยล์ของภาคต่อไปเร็วๆ นี้ค่ะ -^-//  สงครามจะถูกกบฏหรือกองกำลังแห่งม็อกกิ่งเจย์ช่วงชิงเอาชัยชนะมาได้หรือไม่  แคทนิสจะเป็นเช่นไร  เธอจะรบเร้าพีต้าด้วยความงี่เง่าที่ไม่สมควรอีกต่อไปหรือไม่

และสุดท้ายแล้วความรู้สึกที่แท้จริงของฟินนิคกับพีต้าจะถูกเอ่ยออกมาหรือไม่  หรือทั้งสองฝ่ายจะไม่มีใครได้รู้เลย

ร่วมติดตามกันในภาคต่อไปของ The Hunger Games @ Fan Fictions Hollywood (Thailand) ค่ะ ^^   และท่านใดที่อยากติดตามข่าวสารเกี่ยวกับภาคต่อไปก็จิ้มเบาๆ เข้ามาเป็นเพื่อนไรท์ได้เลยค่ะที่

>>แฟนฟิค ฮอลลีวู้ด<<

ขอบคุณสำหรับการติดตามนะคะ  แล้วพบกับฟินนิค + พีต้ากันใหม่ใน The Hunger Games ภาคต่อไปค่ะ  ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ  รักรีดทุกท่านหมดหัวใจเลยค่ะ -3-

แถมๆๆ ค่ะ  แต่งเอง ประหลาดมากเลยค่ะ  ธรรมดาเว่อร์ 555+  อย่าไปสนใจหัวขาวๆ ของพลูตาร์ชนะคะ  หัวแคทนิสก็ห้ามสนค่ะ 5555 ให้สนแค่หัวทองๆ สองคนที่กำลังมอบปากให้กันก็พอ 555555

ด้วยรักและแรงหื่น

Ray - Aund