[SF – Fantastic Beasts] + [Part 5...END] Don’t Rape Me! - Percival x Credence

โอยยยยยย คุรอาพาระทวยย  อรั๊ยๆๆๆๆๆๆ! >0<  อย่าทำหน้ายังงั้นสิคะคุณอาาา >< อร๊ายยยยย 55555   ดูสิคะรีดดูความเซ็กซี่ของคุณอา  อร๊ายยยยย ไม่ให้หลงได้อย่างไรรร  อือ หืมมม  สูดกำเดารัวๆ เลยค่ะ

  

อย่า!  อย่าข่มขืนน้องค่ะคุณอา  อย่าทำ!!  น้องไม่ชอบให้มัดค่ะ  ฟาดเลย!  เฮ้ย  ไม่ใช่และ 555  คือเอาจริงๆ ไรท์อยากให้ฟาดค่ะ แต่แค่น้องก็บอบช่ำมากเกินพอแล้ว  ปล่อยครีเดนซ์ไปตามเวรตามกรรมที่ทำร่วมไว้กับคุณเกรฟส์แล้วเรามานั่งดูกันดีกว่าค่ะ  //นั่งเอามือท้าวข้างหน้าจอ//

ยอดเยี่ยม  ไรท์จะกดเล่นต่อแล้วนะคะ  ถ้ารีดท่านใดลุกไปเข้าห้องน้ำเสร็จแล้วก็มาต่อกันเลยค่ะ //กดรีโมท//

สำหรับท่านใดที่โผล่มา Part นี้แล้วต้องการล่วงรู้ถึง Part ที่แล้ว  กดตรงนี้เลยค่ะ  Part 4

--------------------------------------------------------------------------------------------

.....เพอร์ซิวัลดึงแกนกายของตัวเองออกมา

“อะ อาา...” ครีเดนซ์ท้องน้อยกระตุก

เด็กคนนี้กำลังอ้าขาให้เค้าอยู่  บนผ้าห่มใต้ก้นกลมกลึงนั้นก็มีน้ำสีขุ่นไหลทะลักออกมาด้วย  ครีเดนซ์หมดแรงและมีสิ่งที่ต้องการความดูแลเป็นพิเศษนั้นก็ขยายขึ้นมาอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว  เพอร์ซิวัลครอมกายอยู่เหนือร่างอันโรยราของครีเดนซ์  เด็กหนุ่มหอบหายใจแต่ดูเหมือนไม่มีแรง ก่อนจะเปล่งเสียงอันแหบพร่าเพราะเจ็บคอของตัวเองออกมา

“อะ อือ” เด็กหนุ่มเผลอครางอย่างไม่สบายตัวและอยากให้หยุดได้แล้วเสียที “คุณ...คุณเกรฟส์” แต่เสียงทั้งหมดประโยคนั้นล้วนแล้วแต่เบาอ่อยทั้งสิ้น  เพอร์ซิวัลกระพริบแพขนตายาวของตัวเองอย่างเบาบางก่อนจะเสียบกายเข้าไปลึกในทีเดียว

“อือ อ๊า!” ครีเดนซ์แอ่นตัวขึ้นมามากที่สุดเท่าที่ร่างกายอันไร้แรงจะทำได้เพราะการเสียบใส่อย่างไม่มีความเห็นใจของมือปราบ  เด็กหนุ่มปวดร้าวไปทั่วทั้งตัว  ตัวสั่นเทิ้มเพราะถูกสาดอารมณ์ใส่อีกครั้งโดยไม่สนใจว่าเค้าจะทนได้หรือไม่...เค้าอ้อนวอนแล้ว ครีเดนซ์อ้อนวอนแล้วแต่เพอร์ซิวัลกลับดันสะโพกเข้ามาติดกับก้นกลมแน่นนั้นแล้วโน้มตัวเข้ามาใกล้เด็กหนุ่มที่ทำหน้าหวาดหวั่นไร้ที่พึ่ง

เค้าไม่ไหวอีกแล้ว  แค่ตอนที่ถูกตรึงก็แทบจะสิ้นสติ  ครีเดนซ์ไม่เคยรู้สึกเจ็บปวดขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิตแม้แต่ตอนที่โดนแม่ตีก็ยังไม่เจ็บเท่า  แต่ทว่ากลับมีสิ่งหนึ่งที่เด็กหนุ่มไม่รู้เลย  นั่นคือทุกครั้งที่เพอร์ซิวัลมุดเข้ามาเสียดสี เค้าจะรู้สึกดีมากๆ  มากจนมีน้ำแฉะๆ เจิ่งออกมาจากปลายแกนกายที่สั่นระริกของตัวเอง

“อ่า  คุณเกรฟส์!” ครีเดนซ์แอ่นตัวอยู่ใต้ร่างของมือปราบมารอย่างทุรนทุราย  ไม่รู้เลยว่าตัวเองเป็นอะไรทำไมถึงได้ร้อนผ่าวถึงขนาดนี้ ก่อนอาการเสียวปลาบไปทั่วร่างจะส่งผลให้ช่องทางที่บาดเจ็บนั้นตอดรัดขึ้นมากกว่าเดิมถึงสองเท่า

เพอร์ซิวัลขบกรามแน่น  เส้นเอ็นบนลำคอของเค้าพาดผ่านขึ้นจนเห็นเด่นชัด  พ่อมดขยับแรงขึ้นและเร็วขึ้นเมื่อเด็กหนุ่มของเค้าแอ่นก้นน้อยๆ นั่นขึ้นมาแนบชิดกับหน้าท้องของเค้า  ครีเดนซ์ดวงตาปรือปรายก่อนแรงบีบรัดที่แก่นกายของเพอร์ซิวัลจะรัดแน่นมากกว่าครั้งไหนๆ  เด็กผู้น่าสงสารเอวกระตุกอย่างรุนแรง

“อะ อร๊าา!” แล้วปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมาเปรอะหน้าท้องของตัวเองและอีกคนหนึ่งอย่างท่วมท้น  ครีเดนซ์รู้สึกขาวโพลน  เหนอะหนะ  และอึดอัดที่ด้านหลังในเวลาเดียวกัน  ก่อนแรงกระตุกรัดครั้งสุดท้ายนั้นจะทำให้การใส่กระแทกเข้ามาแรงขึ้น

“อาา คุณเกรฟส์...อือ!” เพอร์ซิวัลจับหน้าขาครีเดนซ์เข้ามากดแนบกับเอวของตัวเองก่อนจะปล่อยน้ำรักให้ทะลักล้นอยู่ในนั้น ให้ตัวของเด็กหนุ่มอ้ารับและโอบอุ้มเค้าเอาไว้ทั้งหมด  จนสุดท้ายมันไหลออกมาท่วมรูเล็กๆ นั้นของครีเดนซ์ในตอนที่เค้าดึงแก่นกายของตัวเองออกจากช่องทางของครีเดนซ์ที่อ่อนยวบและอักเสบ  ก่อนมันค่อยๆ บีบน้ำรักของเพอร์ซิวัลให้ไหลออกมาและตัวเข้ากลับรูปเดิมถึงแม้จะฉีกขาดไปแล้วก็ตาม

เด็กหนุ่มนอนหอบหายใจรวยริน น้ำตาจากความเสียวซ่านมีมากจนไหลลงมาจากหางตาที่ปรือปรายใกล้ปิดนั่น และเพอร์ซิวัลก็สูดหายใจเข้าเพื่อรักษาเรี่ยวแรงของตัวเอง  เหงื่อกาฬผุดพรายขึ้นเกาะที่ข้างขมับของเค้า  ก่อนเด็กหนุ่มที่นอนตะแคงหุบขาเข้าหากันจะกระเพื่อมหัวไล่ขึ้นลงอย่างเป็นจังหวะ  น้ำสีขาวไหลเคลือบร่องก้นน่ารักและแก้มก้นงอนงามนั้น เรื่อยลงมาจนรวมเป็นแอ่งอยู่ที่ผืนผ้าห่ม

เพอร์ซิวัลลูบเนินสะโพกนุ่มนิ่มนั้น  จงใจลากนิ้วชี้ผ่านร่องที่เต็มไปด้วยน้ำฉ่ำเยิ้มสีขาวของตัวเอง  ครีเดนซ์สะดุ้งเฮือกพร้อมปล่อยเสียงหลงอย่างหวาดวิตกออกมาเล็กน้อย  แต่นิ้วช่างซอกซอนและหยักสวยนั้นก็ลากผ่านมันขึ้นไปยังแผ่นหลังที่เย็นเชียบเพราะสิ้นเรี่ยวแรง  เพอร์ซิวัลโน้มตัวลงมาเล็กน้อย  ใช้แขนอีกข้างท้าวอยู่ใกล้ๆ ตัวของเด็กหนุ่ม

แล้วทันใดนั้นบาดแผลรอบตัวครีเดนซ์ก็เริ่มสมานกัน  ทั้งรอยช้ำและรอยสีชาดของเลือดนั้นหายไปหมดแล้ว  เหลือเพียงแต่เนื้อเนียนขาว  และไม่นานก็ไม่หลงเหลืออะไรให้เรียกว่าบาดแผลอีกเลย

“ถ้าฉันใจร้ายขนาดนั้น ฉันคงจะฆ่าเธอไปแล้วครีเดนซ์  ฆ่าซะตั้งแต่ตอนนี้” พ่อมดพูดเสียงแหบพร่าจนเหมือนกระซิบ

“แต่คุณก็กำลังฆ่าผม” เด็กหนุ่มหมายถึงว่าตัวเองเจ็บมาก และไม่เข้าใจการทำรักของผู้ใหญ่  เพอร์ซิวัลก้มลง จูบไปที่ใบหูซึ่งเริ่มอ่อนสีลงของครีเดนซ์และนอนลงข้างเด็กคนนั้น

“แล้วเธอตายจริงหรือเปล่าล่ะ?” เสียงที่ใจเย็นของมือปราบมารกลับมาอีกครั้ง  และสุดท้ายเค้าใช้หลังนิ้วเกลี่ยไปที่ข้างแก้มเปรอะคราบน้ำตาที่มีรอยบาดเล็กๆ อยู่ประปรายก่อนมันจะหายไป  พร้อมทั้งเช็ดน้ำตาของเด็กหนุ่มไปด้วย “ตอนนี้เธอรู้สึกยังไงครีเดนซ์  หวาดกลัวหรือปลอดภัย?”

“ผมกลัว...” เด็กหนุ่มว่า แววตาไหวระริกแต่ไม่ได้หวาดกลัวเช่นนั้นไปเสียทั้งหมด  เจ้าตัวชะงักคำไปคล้ายจะพูดแต่ก็ไม่  การกระทำและคำพูดของเพอร์ซิวัลทำให้ชวนสับสนจริง

ชีวิตของครีเดนซ์อยู่ในกำมือของเพอร์ซิวัล  ถ้าเค้าไร้ความห่วงใยจะทำกับครีเดนซ์มากกว่านี้ก็ได้  หรือไม่จำเป็นต้องรักษาแผลหรือพูดเบาๆ ด้วยความเป็นห่วงเช่นนี้ก็ได้   ครีเดนซ์จึงสับสนหนัก

“แต่...” เด็กหนุ่มเอ่ยอย่างไม่แน่ใจนัก ก่อนจะเปลี่ยนหัวข้อ “ผมไม่แน่ใจอะไรอีกแล้วคุณเกรฟส์” แล้วน้ำตาคลอเริ่มจะร้องไห้อีกครั้ง  พ่อมดกอดเด็กหนุ่มผู้มีสภาพจิตใจอันเปราะบางไม่มั่นคงเอาไว้  ให้เด็กไร้ที่พึ่งพิงผู้น่าสงสารซบและทำน้ำตาเปียกปอนบนอกของเค้า

“ไม่เป็นไรนะครีเดนซ์” เพอร์ซิวัลบอกเป็นเชิงว่าเค้าไม่ได้มีเจตนาดุด่าเด็กหนุ่มถึงแม้เค้าจะร้องไห้ซ้ำแล้วซ้ำอีกก็ตาม

“ผมไม่รู้ว่าผมควรจะเชื่ออะไรอีกแล้ว” เสียงอู้อี้สะอึกสะอื้นนั้นฟังดูข่มขื่น  เพอร์ซิวัลอยากหยุดแล้วให้ครีเดนซ์ได้พักเสียที แต่เค้าก็พูดด้วยเสียงที่เบาแทบกระซิบอีกครั้งเหนือกลุ่มผมดำขลับของเด็กหนุ่ม

“แค่เชื่อใจตัวเองก็พอครีเดนซ์” เพอร์ซิวัลไม่ได้ยินอะไรอีกเลยต่อจากนั้น  มีเพียงแค่เสียงสูดจมูกพยายามบอกให้ตัวเองเงียบของครีเดนซ์  ก่อนเค้าจะรู้สึกจังหวะการหายใจที่บ่งบอกว่าหลับไปแล้วอย่างเหนื่อยอ่อนของเด็กหนุ่ม

หากครีเดนซ์เลือกที่จะเชื่อใจตัวเอง  อีกไม่นานเค้าก็จะได้รู้แล้วว่าเด็กคนนี้รักเค้ามากพอที่จะทิ้งอดีตหรือไม่  เพอร์ซิวัลกกกอดเด็กหนุ่มที่เค้าหวงแหนแต่เพียงหนึ่งเดียวเอาไว้แนบอกให้ได้ไออุ่นตลอดทั้งคืน

***************************************************************************************

รุ่งอรุณมาเยือน  เสียงนกร้องและแสงของความอบอุ่นสาดส่องดั่งเช่นเมื่อวาน  ทุกอย่างเหมือนเดิมหมด  ยกเว้นเสียแต่เรื่องราวและความรู้สึกของเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่ชอบเดินลัดเลาะไปตามทุ่งหญ้าที่ถูกแซมด้วยดงดอกไม้ซึ่งแผ่ขยายเต็มพื้นที่ขนาดใหญ่ ความรู้สึกของเค้าไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว  เสียงนกร้องและความสว่างของแสงอาทิตย์ปลุกครีเดนซ์ให้ตื่นขึ้น

เด็กหนุ่มตื่นขึ้นมาด้วยความตระหนกและวิตกกังวลราวกับถูกปลุกโดยฝันร้าย เมื่อเจ้าตัวรู้ว่านี่ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว เพราะงั้นจะทำสบายใจเหมือนเดิมอีกไม่ได้  แต่เพอร์ซิวัลยังนอนอยู่ข้างเค้า  ยืนยันว่าอย่างน้อยเรื่องเมื่อคืนครีเดนซ์ก็ไม่ได้ฝันไป  และความป่าเถื่อนแต่อ่อนโยนคล้ายจะปลอบประโลมในตอนท้ายก็ทำให้เด็กหนุ่มกลับมาสับสนอีก  และเพราะมนตร์รักษาที่ดีอย่างเหลือเชื่อของพ่อมด ครีเดนซ์จึงลุกขึ้นเดินได้อย่างไม่มีปัญหา  เด็กหนุ่มไม่รู้หรอกว่ามันจะแย่แค่ไหนหากไม่มีมนตร์รักษาของเพอร์ซิวัล

ครีเดนซ์ใส่กางเกงที่ไม่ได้ถูกฉีกจนขาดออกไปเสียก่อนเมื่อคืนนี้ แล้วเดินลงไปด้านล่าง  ฟังเสียงนกและลัดเลาะทุ่งตามไปอย่างที่เคยทำ  เด็กหนุ่มแค่ต้องการเวลาคิดทบทวน  และที่นี่เหมาะสมที่สุดแก่การทำแบบนั้น

สิ่งที่อยู่ในป่าเมื่อคืนนี้ทำให้เค้าจำได้ทุกอย่างแต่มันก็น่ากลัวเหลือเกิน  เด็กหนุ่มไม่แน่ใจว่าจะไว้ใจมันได้ไหม  แต่การกระทำของเพอร์ซิวัลเมื่อคืนก็ทำให้ชวนสั่นกลัวในอกเช่นเดียวกัน

“ถ้าฉันใจร้ายขนาดนั้น ฉันคงจะฆ่าเธอไปแล้วครีเดนซ์  ฆ่าซะตั้งแต่ตอนนี้”

พ่อมดบอกเอาไว้  และครีเดนซ์เห็นด้วยถึงแม้จะคิดว่าไม่สมควรก็ตาม  แต่เค้าทำให้เพอร์ซิวัลโมโหถึงขนาดนั้น อีกฝ่ายกลับไม่ทำอะไรอย่างที่คิดเอาไว้(ซึ่งครีเดนซ์คิดว่าตัวเองจะต้องถูกฆ่า) แถมยังรักษาแผลให้เค้าอีกต่างหาก

“แย่จริง” เด็กหนุ่มบ่นตัวเอง เพราะไม่สามารถตัดสินใจได้อย่างเด็ดขาด  เจ้าตัวรู้สึกจะโอนอ่อนไปตามเพอร์ซิวัลเพราะหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะเสียงดังในอก  ครีเดนซ์จับหน้าอกข้างซ้ายที่เปลือยเปล่าของตัวเองพลางหลับตาแล้วฟังเสียงมัน

จะผิดไหมถ้าเค้ายอมรับเพอร์ซิวัลแล้วลืมเรื่องในอดีตที่แสนจะเลวร้ายไปซะ

แต่แล้วทันใดนั้นเองเด็กหนุ่มไม่รู้เลยว่าเค้าเดินออกมานอกเขตอารักษ์ขาอีกแล้ว แต่คราวนี้ด้วยความเผลอเลอของตัวเอง  มนตร์ของกรินเดนวัลด์ยังคงอยู่เพื่อทำสิ่งสุดท้ายอันแสนสำคัญของภารกิจให้สำเร็จ  นั่นคือการฆ่าเพอร์ซิวัลและกำจัดเด็กหนุ่มของพ่อมดไปซะ

ครีเดนซ์ยังคงไม่รู้สึกตัว  เด็กหนุ่มมองดอกหญ้าและดอกไม้ลู่ไหวไปตามกระแสลมอ่อนที่พัดขึ้นมาจากท้องทะเลอย่างเหม่อลอยและเพลิดเพลิน  ไม่อาจรู้เลยว่ากลุ่มควันสีดำที่เคลื่อนไหวราวกับมีชีวิตกำลังตรงมาหาเค้าอย่างเงียบเชียบ  มันกำลังคิดหาวิธีจัดการกับครีเดนซ์

บีบให้หายใจไม่ออกดีหรือเปล่านะ  หรือว่าจะทะลุผ่านแล้วเอาหัวใจของเด็กคนนี้ออกมาด้วยดีไหม  อ่อ มันรู้แล้ว  สูบพลังชีวิตออกมาดีกว่า อย่างไรก็ดีมันจะช่วยได้มากเมื่อถึงคราวที่ต้องฆ่าเพอร์ซิวัล

มนตร์ครั้งสุดท้ายที่แสนซื่อสัตย์ต่อเจ้านายม้วนตัวเข้าไปหาเด็กหนุ่มผู้ไม่รู้อะไรเลย  ผิวของเค้าสัมผัสได้ถึงกระแสลมที่อ่อนโยนแต่ไม่อาจล่วงรู้ได้เลยว่ากำลังจะถูกหมายตาเอาชีวิต  ตอนนี้ในใจของครีเดนซ์มีแต่คำตอบที่เค้ากำลังค้นหาให้แก่ตัวเอง

มันตั้งท่าก่อนจะมีเสียงเรียกดังขึ้น

“ครีเดนซ์!” เด็กหนุ่มตกใจหันกลับไปมองด้านหลัง  เห็นเป็นพ่อมดกำลังชี้ไม้กายสิทธิ์มาทางเค้า  และแทบจะในทันทีเมื่อครีเดนซ์เอียวตัวออกมาพ้นรัศมีแล้วเพอร์ซิวัลก็ปล่อยแสงวาบราวกับสายฟ้านั้นออกไปอย่างรวดเร็ว  แสงแปลบปลาบสะท้อนอยู่ในดวงตาของเด็กหนุ่มก่อนจะมันจะหายไป  แล้วครีเดนซ์ก็จำกลุ่มก้อนของความน่าสะอิดสะเอียนที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งได้ มันคือกลุ่มควันในป่าเมื่อคืนนี้  เมื่อมือปราบมารหยุดรูปร่างของมันก็บิดเบี้ยวไป  กระแสไฟแทรกตัวผัวพันไปด้วย

เพอร์ซิวัลลดไม้กายสิทธิ์ลงทันทีแล้วกระโดดเข้าไปกอดครีเดนซ์มอบลงกับพื้น  ก่อนจะเกิดเสียงช็อตจนเสียงระเบิดและกลิ่นไหม้จางๆ ในอากาศก็ลอยเข้ามาเตะจมูกครีเดนซ์  เด็กหนุ่มพบว่าตัวเองนั่งลงบนพื้นหญ้าที่เอนราบอยู่รอบตัวโดยที่มีพ่อมดเพียงคนเดียวที่เค้ารู้จักกำลังกอดรัดอยู่รอบตัวอย่างปกป้อง

ครีเดนซ์จับไปที่ต้นแขนของเพอร์ซิวัล “คุณเกรฟส์” เด็กหนุ่มไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นและงงงวยอย่างถึงที่สุด  ก่อนเพอร์ซิวัลจะพยุงเจ้าตัวลุกขึ้นแล้วมองให้แน่นใจด้วยสายตาเชียบคมนั้นว่าครีเดนซ์ปลอดภัยแล้ว

“เวทมนตร์ของกรินเดนวัลด์” มือปราบมารพูดช้าๆ  ครีเดนซ์งงมากกว่าเดิมเป็นสองเท่า  เพอร์ซิวัลจับไหล่เด็กหนุ่มให้หันหลังให้กับสิ่งที่เพิ่งกระจายสลายไปกับอากาศแล้วแถลงความสั้นๆ “เค้าเป็นคนที่ฉันเคยหักหลัง”

ครีเดนซ์เผลอกัดริมฝีปาก  ห่อไหล่แล้วหลุบตามองต่ำ เมื่อเจ้าตัวเองก็เคยโดนหักหลังโดยชายคนนี้มาก่อนเหมือนกัน  แต่แล้วเพอร์ซิวัลก็ช้อนคางมนให้เงยขึ้นมาสบตากับเค้าแล้วเอ่ยเสริมว่า “เพื่อเธอ” 

ครีเดนซ์เลิกคิ้วขึ้น  ผูกมันเข้าไว้ด้วยกัน แล้วบอกเพอร์ซิวัลว่าไม่เข้าใจ

“มันอาจฟังดูน่าขำ เธอคงไม่เชื่อฉัน  แต่ที่ฉันหลอกใช้เธอเพราะเค้าสั่ง” เพอร์ซิวัลทำหน้ากลัดกลุ้มอยู่ครั้งหนึ่ง “เพราะเค้าบอกว่าจะทำร้ายเธอ” สีหน้าของเพอร์ซิวัลไม่มีแววโกหกอย่างที่ครีเดนซ์จำได้  เด็กหนุ่มมีสีหน้าเปลี่ยนไป

“ฉันรู้เธออาจไม่เชื่อ แต่ฉันไม่ขออะไรเธอมาก ไม่ได้ต้องการให้เธอเชื่อฉัน แต่ขอให้เชื่อถ้าฉันบอกให้เธออยู่นี่” พ่อมดบีบไหล่ของเด็กหนุ่มแน่นขึ้นระดับหนึ่ง “อย่างน้อยก็จนกว่าเธอจะปลอดภัยจริงๆ ตอนนี้คนข้างนอกนั่นกำลังตามหาตัวเธอกันอยู่และฉันเกรงว่ามันจะส่งผลไม่ดีกับเธอนักหากโดนพวกเค้าจับได้ครีเดนซ์...” พ่อมดผู้เยือกเย็นและเก่งกาจถอนหายใจอย่างอ้อนวอนเป็นครั้งแรก “ฉันอยากให้เธอปลอดภัย และอยู่ที่นี่ไปก่อนจนกว่าฉนจะมั่นใจว่าเธอเป็นอย่างนั้นจริงๆ”

เพอร์ซิวัลก้มหน้า มือจับอยู่บนหัวไหล่อของครีเดนซ์  เค้าไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรแล้วให้เด็กหนุ่มยอมเชื่อเค้าเพื่อตัวเอง  แต่ถ้าหากมันไม่ได้ผลถึงแม้จะต้องกักขังครีเดนซ์ไว้เค้าก็จำเป็นจะต้องทำ

“ทำไม?” เสียงเด็กหนุ่มอย่างกล้าๆ กลัวๆ “ทำไม...คุณถึงอยากให้ผมปลอดภัยล่ะคุณเกรฟส์?”

“เพราะเธอเป็นคนเดียวในโลกที่ฉันอยากให้อยู่ เป็นคนสุดท้าย” เค้าตอบอย่างสั้นๆ เพอร์ซิวัลเลื่อนมือมาประคองลำคอขาวนั้นไว้  นิ้วหัวแม่มือของเค้าแตะเกลี่ยไปที่ข้างแก้มใส “นั่นแหละทั้งหมดที่ฉันต้องการ”

“คุณไม่ว่าผมเพี้ยนเหรอ?”

“ไม่ ฉันไม่เคยคิดแบบนั้น”

“ไม่มีใครชอบอยู่ใกล้ผม”

“พวกเค้าก็แค่คนเห็นแก่ตัวที่ไม่สนใจคนอื่นครีเดนซ์”

“แม่บอกว่าผมไร้ค่า  และบอกว่าแม่แท้ๆ ของผมเป็นผู้หญิงเลวร้ายที่สุด” ครีเดนซ์น้ำตาไหล  แต่เพอร์ซิวัลกลับใช้หัวแม่มือทั้งสองเช็ดน้ำตาให้จนหมดแล้วพูดว่า

“ฉันเชื่อว่ามันไม่ได้เป็นแบบนั้นแน่นอน  แมร์รี่ ลูไม่ได้วิเศษพอที่จะพูดแบบนั้น เธอแค่มีความเกลียดชังมากเกินไปและนั่นก็ทำร้ายเธอด้วยเช่นกันครีเดนซ์  เลิกคิดถึงผู้หญิงที่ทำร้ายเธอคนนั้นซะ  เพราะถ้าเธอคิดว่าไม่มีใครรักเธอแล้ว  อย่างน้อยก็ฉันคนหนึ่งที่ไม่ได้เป็นแบบนั้น”

ครีเดนซ์จับแขนของเพอร์ซิวัลราวกับเป็นที่พึ่งสุดท้าย  เด็กหนุ่มร้องไห้  แล้วก็ร้องไห้อย่างสุดจะกลั้น  เพราะท้ายที่สุดแล้วคนที่ยืนอยู่ตรงนี้เมื่อเจ้าตัวร้องไห้งอแงไม่เลิกก็คือเพอร์ซิวัล “คุณเกรฟส์...ฮึก คุณเกรฟส์...”

“ฉันอยู่นี้” พ่อมดเอ่ยเสียงเบาปลอบประโลม

ครีเดนซ์ฝืนอาการสะอึกสะอื้นแล้วกระชับฝ่ามือบนแขนของอีกคน “คุณพูดจริงไหม?”

“แน่นอนสิครีเดนซ์ ฉันพูดจริง” มือปราบมารรวบกอดเด็กหนุ่มผู้เปราะบางและตื่นตระหนกง่ายของเค้าเอาไว้ ก่อนครีเดนซ์จะกอดตอบแล้วยอมเชื่อใจเพอร์ซิวัลดูสักครั้ง

และครั้งนี้เค้าจะไม่ผิดหวังเลยที่เลือกตามใจตัวเอง

สายลมอ่อนไหวของทุ่งหญ้าพัดผ่านพวกเค้าไป  เพอร์ซิวัลยังแต่งตัวไม่เรียบร้อยนักเพราะรีบออกมา  เสื้อเชิ้ตที่ติดกระดุมไม่ครบเม็ดของเค้าปลิวไหวๆ ไปตามสายลม  ครีเดนซ์กดศีรษะตัวเองลงบนหน้าอกของเค้า

.

.

อ่า ตอนนี้เค้าอยู่กับคุณแล้วเพอร์ซิวัล  จะทำอย่างไรกับเค้าล่ะ  คุณจะกอดเค้าไว้ด้วยแรงทั้งหมดที่มีอย่างที่คิดไว้หรือเปล่าหรือว่าจะเก็บเค้าเอาไว้คนเดียวอย่างหวงแหนตลอดไป

เรารู้คำตอบสุดท้ายของคุณจะเป็นไปเพื่อเค้าเสมอ  เพราะคุณรักเค้า...

รักเค้าอย่างสุดหัวใจ

เช่นเดียวกับที่ครีเดนซ์เองก็เป็น

.

.

.

FIN.

--------------------------------------------------------------------------------------

โอ่ววววววววววววว  Goddddd  ถ้าจะหวานกันขนาดนี้ก็ไม่ต้องข่มขืนก็ได้ค่ะ (?)  น้องดูเจ็บมากทั้งกายและความรู้สึก  กว่าอาจะบอกให้เค้าอยู่ด้วยกันได้เนี่ยไรท์ว่าน้องคงเข็ดไม่กล้าขึ้นเตียงกับอาอีกแล้วล่ะค่ะ 5555555555

ก็จบไปแล้วนะคะสำหรับ ฟิค gradence รวมทั้ง Nc แบบที่...อืม ข้ามไปล่ะกันเนอะ 555555

อันที่จริงนี่ไม่ใช่เรื่องที่ของ gradence เรื่องแรกที่ไรท์แต่งหรอกนะคะ  ยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่แอบเก็บไว้มิให้รีดรู้ (จริงอ่ะ 5555) เรื่องจะยาวและดูจริงจังกว่าเรื่องนี้มากค่ะ....อ้ะ ไรท์ยอมรับเลยเรื่องนี้ไร?ทำได้ไม่ค่อยซะเท่าไรเพราะว่าอารมณ์ชั่ววูบแล้วเครื่องดันดับกลางคันแต่ก็เข็นตัวเองจนมาถึงจุดหมายของคำว่า “เสร็จ” จนได้  เฮ้อ  เหนื่อยใช่ได้เลยค่ะ

คุณเกรฟส์และน้องครีเดนซ์ในอุดมคติและมีความเป็นจริงจากในหนังในใจของไรท์ไม่ได้เป็นแบบในเรื่อง Don’t Rape Me! นี้ค่ะ  แต่ก็ล่ะเนอะ....แอบหวังชั่ววูบให้เค้า SM กันแบบนี้บ้าง 555555

เรื่องยาวของคู่นี้อย่างที่เคยบอกไว้แล้วนะเฟสค่ะ (อ๊ะๆๆ  ท่านใดที่อยากเกาะเฟสไร?และตามข่าวการลงฟิครวมทั้งเรื่องไร้สาระของไรท์ ก็จิ้มเข้ามากันได้ที่นี่ค่ะ  แฟนฟิค ฮอลลีวู้ด  แวะมาพูดคุยกันได้นะจ้าา) เรื่องยาวของ gradence ที่ไรท์ยังไม่ได้ลง (ยังไม่เสร็จ) นั้นจะพาทุกท่านกลับไปหาตัวละครคนอื่นๆ (รวมทั้งตัวด้วย)ให้หายคิดถึงกันค่ะ ^^  ไรท์รู้สึกดีมากๆ เลยค่ะในตอนที่แต่งเรื่องนั้นไปด้วย

มันรู้สึกอบอุ่นมากเหมือนกำลังอยู่ท่ามกลาวงพวกเค้า  ถึงแม้น้องจะน่าสงสารมากก็ตาม TUT  ใช่แล้วค่ะ  น้องครีเดนซ์จะน่าสงสารมากกว่าเรื่องนี้สองเท่า.....//ขำตัวเองแล้วส่ายหน้า//  หลายเท่าเลยค่ะ 55555  คือชีวิตหนูจะแย่ไปไหนลูก  โอยยยยย  ว๊อดดา.------  (เซ็นเซอร์)

แลคุณเกรฟส์ก็จะ...โอ้ พระเจ้าช่วย!  ในแบบของเค้าค่ะ 555555  แต่ไม่ใช่ในเรื่องนี้นะเออ  โอยยยย ขุ่นอาน่าเดินเข้าไประทวยในอ้อมแขนเหลือเกินค่ะ ฮาาา  สปอยล์หนัก  5555

งั้นเอาเป็นว่าเดี๋ยวไรท์จะส่งข่าวอีกทีล่ะกันเนอะว่าจะมาเมื่อไร  รบกวนติดตามกันด้วยนะค้าาา

ขอบพระคุณที่ให้โอกาสและอ่านฟิคของไรท์ค่ะ  รักรีดทุกท่านจากใจมิมีบิดเบือนน  //โปรยดอกไม้//  สำหรับวันนี้ราตรีสวัสดิ์ทุกท่านค่าาา  ^^  //พรุ่งนี้ไปเรียน//   เบะปากร้องไห้ได้ไหม  อร๊ายยยยยยยย

รักนะค้าาา  

ป.ล.คอมเม้นท์เป็นกำลังใจในการลงเรื่องต่อไปให้ไรท์ด้วยนะคะ

ขึ้นต้นด้วยอาแล้วก็ปิดท้ายด้วยอา  อร๊ายยยยยย  ไรท์จะไม่ทนค่ะ ไรท์จิม่ายโทนนนนน

และต้องขอขอบพระคุรพี่สาวผู้มีใจอารีของไรท์อีกครั้งหนึ่งค่ะ 55555  ช่างรู้ใจและสงสารคนไม่มีเวลาเสพอย่างไรท์ ฮืออ TUT

ด้วยรักและแรงหื่น

Ray - Aund