ง่อว
สวัสดีค่ะรีดๆ ที่รักของไรท์ทุกท่านนน!! >//< อูยยย เกือบจะสิ้นปีซะแล้วสิ แฮ่ๆๆ
ปีนี้ไรท์มาช้ามากเลยค่ะ TUT
ถ้าทำให้รีดท่านใดแอบเซ็งก็ต้องขออภัยด้วยนะคะ M><M
งานเทอมนี้เยอะมากๆ เลยค่ะ เฮ้อออ
มาพูดถึงฟิคเรื่องปัจจุบันที่เรากำลังอ่านอยู่ตอนนี้กันดีกว่านะคะ ตอนแรกไรท์กะจะแค่แต่งสนองนีด ปลอบใจตัวเอง
เพียงแค่เรื่องเดียว ซึ่งนั่นก็คือเรื่องก่อนหน้านี้ค่ะ
(กดดูในสารบัญฟิคได้นะเออ) แต่ว่าสองคนนี้ตรึงใจไรท์เหลือเกินค่ะ
TUT ฮืออ น่าสงสารทั้งคู่เลยอ่ะ ทำไมเรื่องเศร้าที่สุดจะต้องเกิดกับคู่พระ-นายของฉันด้วยยยย
//ล้มลงเช็ดน้ำตา//
ด้วยความที่ว่าสองคนนี้เป็นคู่เอกของเรื่อง
(ก็ไม่มีคู่อื่นแล้วล่ะ) ในหนังสือเลยค่อนข้างโดดเด่นมากค่ะ โดยเฉพาะอีเล่มสุดท้ายสวีทกันเหลือเกิน
ขนาดสถานการณ์เครียดไม่เอื้ออำนวยยังหวานกันได้ขนาดนั้น
แบ้วถ้าทุกอย่างจบลงจะมดขึ้นกันขนาดไหน
ไรท์ก็รอชมเลยค่ะ แต่ว่าปรากฏฟ้าผ่าเลยค่ะ!
มันไม่เป็นอย่างที่คิดไว้อ่ะ
T^T พวกเขามีช่วงเวลาแห่งความสุขกันน้อยเหลือเกิน
ไรท์เลยคิดว่าเรื่องนี้พอจะทดแทนในจุดนั้นได้ค่ะ (ก็สนองนีดตัวเองอีกล่ะนะเออ 55555) มันเป็นอย่างที่ไรท์คิดว่าอยากให้พวกเขาเป็นค่ะ...เฮ้อออ
คิดตามแล้วก็ชีวิตดี๊ดีค่ะ
อร๊ายยยยยยยยยยยยยย!!! //ลงไปกลิ้งกับพื้น//
สำหรับท่านใดที่อ่าน Half Lose จบแล้วและสต็อปการอ่านไม่ทันไปเจอบททำร้ายจิตใจก็เข้ามาด้ามใจกันได้ที่นี้นะคะ จบดีค่ะจบดี! 55555
//โลกแห่งการหลอกลวง// +
//เฮ้ยยย แต่มันจริงสำหรับฉันนะแก!//
อีนี่เข้าขั้นแล้ว
คุยคนเดียวค่ะ -*- ไปกันเถอะค่ะ สำหรับสาวก นาทาน เกเบรียล
ไปเสพกันเลยจ้าาา (ถ้าโดนไรท์กัดก็อาจติดเชื้อได้นะคะ แนะนำอย่ามาใกล้ค่ะ มีความบ้ามาก 55555)
ป.ล. อ๋อ เรื่องนี้ไม่มีชื่อเรื่องอีกแล้วนะคะ
5555 ไม่มีชื่อไหนเหมาะกับเรื่องนี้เลยค่ะ
(ความสามารถในการตั้งชื่อเรื่องของไรท์ติดลบค่ะ TUT)
-------------------------------------------------------------------------------------------
สองปีหลังจากไม่มีใครได้พบเห็นนาทานและเกเบรียล
พวกเขาทั้งสองก็หายสาบสูญไปจากโลกของพ่อมดแม่ขาวและดำ ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาอยู่ไหน
บางคนว่าพวกเขาตายในระหว่างการบุกเขายึดสภาเพื่อโค่นล้มโซล
บ้างก็ว่าเมื่อสิ้นสุดภารกิจเพื่อคนหมู่มากแล้วพวกเขาก็หายตัวไป
เข้าสู่ดินแดนสนทยาที่จะอยู่อย่างเป็นนิรันดร์ตลอดกาล
แต่ไม่มีใครรู้เลยว่าพวกเขาอาศัยอยู่ในพื้นที่ราบลุ่มในหุบเขาแห่งหนึ่งในอเมริกาใต้
มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ว่าพวกเขาอยู่ที่นี่ ทุกๆ วันผ่านไปได้ด้วยดี ไม่รีบร้อน
และเอื้อยเฉื่อยเสมอสำหรับนาทาน
ถึงแม้เกเบรียลจะมีส่วนให้เขารู้สึกแบบนั้นเพราะอุ่นใจจนเกินไปก็ตาม
แต่หนุ่มฝรั่งเศสผมยาวก็ไม่ได้กระตือรือร้นน้อยเช่นแฟนหนุ่มของเขา
หลังจากที่กระโดดน้ำลงจากหน้าผา
และปีนเขาอยู่สองอาทิตย์
เกเบรียลก็บอกนาทานว่าพวกเขาควรมีบ้านที่ไม่ใช่แค่รังจากพุ่มไม้หนามที่นาทานเป็นคนสร้างขึ้นเพื่อนอนและใช้ร่วมรัก
แต่พวกเขาต้องมีบ้าน บ้านจริงๆ ไม่รู้สิ คราวแรกเกเบรียลคิดหนักอยู่ทั้งวันเลยว่าจะหาเหตุผลให้นาทานเห็นด้วยกับเขาได้ยังไง
เราต้องมีที่เก็บของนะ มีห้องรับแขกเผื่ออาร์รันหรือเลดเจอร์มาหา
หรืออะไรอีกก็ตามที่เขายังคิดไม่ออกในตอนนี้
เกเบรียลครุ่นคิดและอยู่กับตัวเองตลอดทั้งวัน
จนกระทั่งนาทานแตะแก้มเขาแล้วถามเสียงเบาว่าเป็นอะไร เพราะเกเบรียลไม่ค่อยเป็นแบบนี้บ่อยนัก
ไม่เคยทำท่าไม่สบายใจจนลืมไปแล้วว่าเขาเองก็อยู่ข้างๆ มาก่อน
แต่เมื่อเกเบรียลบอกสิ่งที่ทำให้เขาต้องครุ่นคิดกับตัวเองออกไป
ก็พบว่าเจ้าตัวแปลกใจมากแค่ไหนเมื่อนาทานไม่มีข้อแม้กับความคิดของเขาเลยแม้แต่นิดเดียว
“ได้สิ” นาทานบอก
“เราจะให้มันเหมือนบ้าน มีห้องครัว ห้องรับแขก
ห้องนั่งเล่น และห้องนอน” แล้วเขาก็ผลักเกเบรียลลงกับพื้นหญ้าก่อนประกบตัวลงตามมาจุมพิต
บ่งบอกว่าห้องนอนที่เขาพูดถึงไม่ได้หมายความว่าเอาไว้เพื่อหลับนอนในตอนกลางวันอย่างเดียวเท่านั้น
เกเบรียลยิ้มเมื่อนาทานผละจูบออกมา แต่ยังคงอยู่เหนือร่างของเขา
“เราจะมีห้องนอนของแขกสักห้องสองห้องก็ได้ เผื่อแขกแก่ๆ ของเราจะบ่นโอดโอยเรื่องหลังกับการเดินทางของเธอ”
แล้วเกเบรียลก็หัวเราะ นาทานคงหมายถึงซีเลีย อาร์รันเคยบอกว่าเธอคิดถึงเขาและจะมาเยี่ยมในไม่ช้า
ครั้งแรกเมื่อพี่ชายผู้อ่อนโยนพูดถึงหญิงแกร่งที่เคยดูแลนาทานมานั้น
นาทานดูสนใจและอยากรู้ว่าเธอเป็นอย่างไรบ้าง สบายดีไหม แต่พออาร์รันบอกว่าเธอจะมาเยี่ยมสักสองสามอาทิตย์
นาทานก็ถึงกับหน้าบึ้งไปเลย
“บอกเธอว่าฉันไม่ต้อนรับ”
นาทานบอกกับอาร์รันหน้าตาย
แต่เกเบรียลหัวเราะคิกคักเหมือนชอบใจ
นาทานดูเหมือนเด็กเสมอเมื่อพูดถึงซีเลีย
“เธอเป็นผู้คุมนักโทษ” นาทานบอก
ผ่ายมือเหมือนจะบอกว่าเขานี่แหละนักโทษของหญิงน่าเกลียดคนนั้น
“เธอไม่ใช่แล้ว” เกเบรียลบอก
และยังคงยิ้มด้วย
“แต่เธอเป็นทหาร” ยังคงพยายาม
“เธอแค่เคยเป็นน่ะนาทาน”
และเกเบรียลก็ยิ้มอ่อนใจ เขาดูใจเย็นเสมอ
และชอบที่นาทานพูดมากกว่าเมื่อก่อน
“เธอน่ารำคาญมากเกเบรียล” อีกฝ่ายคงไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรให้เกเบรียลไม่ต้อนรับเธออย่างไรแล้ว
เลยทำหน้าเหมือนเขาไม่ชอบให้ซีเลียอยู่นานขนาดนั้น “เธอจะน่าเบื่อมาก ฉันหมายถึงเธอกดด่านายได้ด้วยใบหน้าน่าเกลียดๆ
ของเธอและท่าเดินของเธอเลยนะ”
และเกเบรียลก็หัวเราะอีก แล้วเดินหนีไป
คิดว่าพอแล้วสำหรับการสนทนาที่เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ ไม่ว่ายังไงหากซีเลียอยากจะมา เธอก็จะมาอยู่ดี เกเบรียลชอบเธอ เธอเป็นตัวแทนของความมีระเบียบวินัย แข็งแกร่ง
พึงพาได้ และลึกๆ
แล้วเธอยังมีความเป็นแม่อยู่ในนั้นด้วย
ที่เธอมาก็เพราะเป็นห่วงนาทาน
และหลังจากที่ตกลงกันได้แล้วว่าพวกเขาจะสร้างบ้านจากต้นไม้ หลังไม่เล็กหรือใหญ่มาก
ห่างจากริมน้ำมาประมาณห้าสิบหลา และพวกเขาก็ช่วยกันทำ
เป็นเวลาพอสมควรกว่าทุกอย่างจะออกมาเสร็จสมบรูณ์อย่างที่ทั้งคู่คาดหวังเอาไว้เพราะนาทานไม่ได้ใช้พรสวรรค์ของเขา หากใช้ก็จะเพียงเล็กน้อยเพื่อให้งานเคลื่อนไปได้ด้วยดี
เกเบรียลมองเขาแล้วยิ้ม
ทั้งตอนที่นาทานรู้และไม่รู้ตัว
เกเบรียลชอบที่เขาทำตัวเหมือนมนุษย์ธรรมดา
ไม่หลงไปกับพรสวรรค์เหลือเชื่อมากมายในมือของตัวเอง
และแน่นอนเกเบรียลเป็นผู้ที่รู้ดีที่สุดว่านาทานเป็นพ่อมดที่ยิ่งใหญ่มากเพียงใด
แต่ทว่าเขาชอบนาทานที่เป็นแบบนี้มากกว่า
ชอบนาทานที่สงบ มีความสุข
อบอุ่น ขี้เล่น แข็งแกร่ง
และรักเขา
เมื่อมีบ้านพวกเขาก็มีกิจกรรมที่แปลกใหม่มากยิ่งขึ้นนอกเหนือจากการปีนเขา สำรวจป่า หรือว่ายน้ำ เกเบรียลมีแปลงผักเล็กๆ ข้างบ้าน เขาดูแลมัน
เก็บเกี่ยว ล้างมัน และเก็บผลผลิตไว้ในบ้านของพวกเขา หนุ่มฝรั่งเศสอบครัวซองค์เยอะมาก
อย่างที่เขาต้องการ
จนหลายครั้งนาทานต้องบอกให้เกเบรียลทำอย่างอื่นบ้าง อย่างน้อยอาหารหลักของพวกเขาควรเป็นอย่างอื่นนอกจากครัวซองค์บ้าง
ส่วนนาทานก็ทำหลายอย่างเพื่อดูแลความเป็นไปของพวกเขาทั้งสอง เขาออกไปหาฟืนทุกๆ สองสามวัน
แล้วผ่ามันด้วยขวานที่เขาทำเองด้วยพรสวรรค์ที่ทำให้เหล็กบิดงอหรือเปลี่ยนรูปร่างได้ดั่งใจ
และทำอะไรหลายๆ
อย่างที่เกเบรียลเองก็แปลกใจว่าเขาทำมันโดยไม่บ่นได้อย่างไร
“ฉันไม่ใช่คนหม่นหม่องแถมสันหลังยาวนะ”
นาทานพูด เขายิ้มไปด้วย
และเกเบรียลรู้ในทันทีเลยว่าที่นาทานทำไปนั้นเพราะมีความสุข
ไม่ว่าอีกฝ่ายจะมีความสุขเนื่องด้วยเรื่องอะไรแต่เกเบรียลมีความสุขที่ได้อยู่กับนาทาน
และมีความสุขยิ่งกว่าเดิมเมื่อนาทานเองก็มีความสุข
ในเวลาว่างนาทานจะวาดรูปและเกเบรียลก็นั่งอยู่ข้างๆ
หลายครั้งเขาพบว่านาทานวาดรูปเขาตอนหลับข้างนาทาน หรือนั่ง
เดิน ว่ายน้ำ อยู่กับแปลงผัก แม้กระทั้งยิ้มให้นาทาน
นาทานวาดเอาไว้มากมายเหลือเกิน
ปรกติแล้วนาทานมักเป็นคนทำอาหารเอง
เขาทำให้เกเบรียลแปลกใจด้วยการทำอาหารอย่างคล่องแคล่ว
และปฏิเสธไม่ได้ว่าเกเบรียลก็ชอบมันมาก
มีบางวันที่พวกเขานอนในพุ่มไม้หนามที่นาทานสร้างขึ้นโดยพรสวรรค์ที่สามารถทำให้ต้นไม้เติบโตหรือตายได้ของเขา และทำอะไรๆ ด้วยกันในนั้น มันเป็นเรื่องที่ดีหลายอย่าง แต่ส่วนมากทั้งสองมักจะนอนบนชั้นดาดฟ้าบนบ้านหลังเล็กๆ
ของพวกเขา มันทำให้พวกเขามองเห็นดาว
ไม่กระวนกระวายเมื่ออยู่ในที่ร่มตอนกลางคืน และมันทำให้พวกเขาทั้งคู่รู้สึกดี
วันนี้ก็เช่นกัน หลังค่ำคืนอันแสนยาวนานและอบอุ่นผ่านไป เกเบรียลตื่นขึ้นมาพบว่านาทานไม่ได้อยู่ข้างตัวแล้ว หนุ่มฝรั่งเศสผมยาวจึงลุกขึ้น
เดินลงไปและได้กลิ่นพายเนื้อกวางอบอวลอยู่ในเตา
“ว้าว น่ากินจัง” เกเบรียลยิ้ม ก่อนนาทานจะยิ้มตอบและเดินมาจูบเขา
หนุ่มฝรั่งเศสเชื่อว่านั่นเป็นเนื้อที่นาทานหามาได้เมื่อวานนี้ พวกเขาเข้าไปในป่า แยกย้ายกัน
และเกเบรียลได้กระต่ายหนึ่งตัวในตอนที่นาทานย่องมาหาเขาพร้อมกับกวางตัวอ้วนใหญ่
ตอนนั้นหนุ่มฝรั่งเศสดูหงุดหงิด
เขาบ่นกระปอดกระแปดว่านาทานคงแอบใช้พรสวรรค์
แต่คนถูกกล่าวหาบอกเพียงแค่ว่ามื้อค่ำนี้กินกระต่ายของเกเบรียลก็คงจะพอแล้ว
พวกเขากินพายเนื้อกวางกันจนอิ่ม แล้วออกไปข้างนอก ข้างริมแม่น้ำ
ที่นั่นมีต้นไม้ใหญ่อยู่ต้นหนึ่ง
มันให้ร่มเงาและความรู้สึกชุ่มช่ำ
พวกเขานั่งอยู่ด้วยกัน
แขนแตะโดนกัน
มองดูผืนน้ำที่เต้นระยิบระยับเล่นกับแสงแดด พูดคุยกันเกี่ยวกับหลายเรื่องที่ผ่านมาและกำลังจะเกิดขึ้น กระทั่งหลับไปด้วยกันจนบ่ายคล้อย
แล้วก็มีคนมาเยี่ยมพวกเขา
เกเบรียลประหลาดใจแต่ไม่มาก
แต่นาทานไม่พูดอะไรเลยนอกจากตอบคำถามสองสามคำที่ถูกถามว่าสบายดีหรือไม่
“ก็ดีกว่านี้ก่อนคุณมา”
นาทานทำหน้าว่างเปล่า
ก่อนผู้มาเยี่ยมจะเดินเลียบแม่น้ำออกไป
เธอดูผ่อนคลายมากเมื่อเทียบกับทุกครั้งที่เกเบรียลเคยเห็นมา...อย่างน้อยก็ไม่ตึงเครียดเหมือนเมื่อก่อนแล้ว
ซีเลีย
นาทาบอกเกบรียลว่าอย่าเข้าไปใกล้เธอ
นอกจากไม่พูดอะไรกับเธอมากเหมือนอย่างที่เคยทำแล้ว เขายังคอยมองซีเลียที่เดินห่างออกไปหลายไมล์เหมือนสำรวจตรวจตราอีกด้วย เกเบรียลตามไป
ถามนาทานว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
“ฉันขอให้ตัวเองคิดผิด”
นาทานหน้าบึ้งแล้วพาเกเบรียลกลับบ้าน
“ฉันว่าเราน่าจะชวนเธอมากินมื้อค่ำด้วยกันนะ”
เกเบรียลบอก
เพราะอย่างน้อยเธอก็เพิ่งมาถึงได้แค่ไม่กี่ชั่วโมง
ปรากฏว่าคืนนั้นเธอมาร่วมโต๊ะอาหารใต้แสงจันทร์กับพวกเขา
พ่อมดดำไม่สามารถทนอยู่ในที่ร่มได้ในตอนกลางคืน
ดังนั้นตั้งแต่หัวค่ำเป็นต้นไปก่อนจะถึงเช้าทั้งนาทานและเกเบรียลจึงไม่ค่อยอยู่ในบ้านนัก
แต่สำหรับแม่มดขาวอย่างซีเลีย
ไม่มีปัญหา เธออยู่ได้ทุกที่
แม้กระทั่งเฝ้าสังเกตการณ์อยู่ในโคลนที่มีอากาศทำให้รู้สึกเหนอะหนะตลอดสามวัน
ซีเลียชื่นชมอาหารในค่ำนี้ และบอกพวกเขาว่าพัธมิตรได้นำสมาชิกสภาและฮันเตอร์ทุกคนขึ้นศาลยุติธรรมแล้ว ทุกคนได้ไต่สวนและได้รับความยุติธรรมอย่างถึงที่สุด
นอกจากนั้นสมาชิกพันธมิตรยังก่อตั้งสภาใหม่ขึ้นแทนสภาเก่าที่ถูกโค่นล้มไปของโซลอีกด้วย
และที่เด็ดที่สุดคือ
ซีเลียบอกว่าเธอกำลังมองหาที่พักผ่อนทั้งกายและใจอยู่
“ที่นี่ดูสดชื่นดีนะ” เธอพูด แต่นาทานคิ้วกระตุก
“ฉันไม่แปลกใจเลยว่าทำไมพวกเธอถึงชอบที่นี่” ซีเลียพูดอีก
เกเบรียลยิ้มตอบ เขาหันไปมองนาทานที่มองซีเลียตาไม่กระพริบ ถือช้อนค้างไว้ในมือ
เกเบรียลมองทั้งคู่สลับกัน คนหนึ่งกินอาหารต่อ ส่วนอีกคนหนึ่งตัวแข็งทื่อและเลิกกินในทันที
ค่ำนั้นซีเลียไม่ได้ค้างที่บ้านของพวกเขา
เธอกลับเดินออกไปและบอกว่ามีที่พักอยู่แล้ว แต่นาทานกลับทำหน้าบึ้งไม่พอใจยิ่งกว่าตอนแรกที่เจอเธอเสียอีก
เกเบรียลรู้ว่าไม่ใช่เพราะซีเลียไม่อยากค้างที่นี่ ถึงแม้เธอจะไปแล้วแต่นาทานก็ยังคงหงุดหงิดอยู่ เขาบอกว่า
“เธอกำลังทำให้เราถูกก่อกวน”
“โดยใคร” เกเบรียลถาม
“โดยเธอไง”
นาทานระเบิด
“แล้วไง”
เกเบรียลไม่เห็นว่าซีเลียจะดูคุกคามขนาดนั้น
เธอเป็นคนดีจะตาย
“ไม่”
นาทานอ่านความคิดเกเบรียลออกถึงแม้เขาจะไม่ใช้พรสวรรค์ก็ตาม “นายไม่เข้าใจเหรอ
ถ้าเธอบอกว่ากำลังหาที่พักอยู่และบอกว่าที่นี่ดี นั่นก็หมายความว่าที่นี่เหมาะกับการเป็นที่พักของเธอไง”
“ถามจริง” หนุ่มฝรั่งเศสไม่คิดว่านาทานจะสติแตกขนาดนี้ เกเบรียลเก็บรอยยิ้มไว้ได้อย่างแยบยลทีเดียว
“ฉันจะโกหกไปทำไม”
นาทานบอก “ฉันคิดว่าที่นี่มีแค่เราก็ดีแล้ว”
คราวนี้เกเบรียลหลุดยิ้มออกมาแล้ว แต่เป็นยิ้มที่อ่อนโยน “งั้นเหรอ”
แล้วพวกเขาก็ลืมเรื่องที่กำลังถกเถียงกันไปชั่วขณะด้วยจูบหลังมื้อค่ำที่เลยเถิดไปในที่สุด
.
.
.
TBC.
---------------------------------------------------------------------------------------------------
พอทุกอย่างแฮปปี้แอนดิ้ง
นาทานมันก็คิดแต่เรื่องพรรค์นี้อย่างเดียวเลยค่ะ
ดูจากตอนที่มันเห็นด้วยกับแกบบี้เรื่องสร้างบ้าน สาธิตให้ดูว่าใช้ทำอะไรตั้งแต่ยังไม่ได้สร้างเลยค่ะ
5555555
ป้าซีเลียเป็นคนที่ขาดไม่ได้เลยค่ะ ถ้าไม่มีแกก็ไม่มีนาทานในวันนี้เนอะ
(แต่ป้าโหดมากเลย 5555)
เกเบรียลเป็นตัวแทนของความมีสติปัญญา สุขุมเยือกเย็น และการมีรักอันหาที่สุดไม่ได้จริงๆ ค่ะ
เฮ้อออ //ละลายใส่เกเบรียล// รักของหนูมั่นคงมากเลยจ๊ะ
ถึงแม้ไอ้เด็กเวร...ประจำวันนั่นมันจะเคยทำให้หนูเสียใจมาหลายต่อหลายครั้งแล้วก็ตาม
(ที่ให้อภัยไม่ได้ก็คือเรื่องผู้หญิง!!!) แต่อินาทานในตอนนี้ก็เหมาะสมกับหนูที่สุดแล้วจ๊ะ ไอ้หมอนั่นจะดูแลหนูเองนะจ๊ะ ^^
ขอบคุณสำหรับการแวะเข้ามาอ่านนะคะ ไปต่อกัน Part 2 เลยจ้าาา >///<
ด้วยรักและแรงหื่น
Ray - Aund
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น