[SF – Star Trek] + [Prat 2 END] The First – Mccoy x Chekov [After Rain 2]

มาต่อแล้วค่าาาา ขอโทษที่มาช้าไปหน่อย(รู้ตัวนะเอ็ง -*-) ช่วงนี้งานเยอะยิ่งกว่าม็อบที่กรุงเทพซะเองค่ะ (อ๊กกกกกกกกกก เค้าเปล่าล้อเลียนนะ) เอาเถอะค่ะ พูดมากขี้เกียจพิมพ์ ไปอ่านกันดีกว่าเนอะ ^^

-----------------------------------------------------------------------------------------

“ค...คุณหมอ  คุณโอเครึเปล่าฮะ” เด็กหนุ่มถามออกไปเสียงสั่นเครือ

“นายไม่น่ามาอยู่ที่นี่เลย เชคอฟ.....” พูดออกไปแบบนั้นก็เพราะตอนนี้เค้ารู้สึกว่าร่างกายมันแปลกๆ เหมือนมันต้องการมีความสัมพันธ์แบบเชิงชู้สาวยังไงยังงั้น (หมอ....นี่หมอแอบดูเคิร์กกะสป็อคมากไปป่ะเนี่ย......เฮียแกเลยอยากมั้งงง : Ray - Aund)

แต่เด็กหนุ่มกลับคิดไปว่า อีกคนไม่อยากให้เค้าเหยียบเข้ามาในบ้านส่วนตัวของเจ้าตัว  หมอแมคคอยอาจจะไม่ชอบเค้าจริงๆ ก็ได้   ที่โดนดุโดนบ่นอยู่ทุกวันก็เพราะหมอไม่อยากอยู่ใกล้เค้านั่นเอง  เชคอฟน้ำตารื้นขึ้นมาทันที เค้าทั้งเสียใจและน้อยใจอย่างรุนแรง

.........ก็ได้ ผมจะกลับบ้าน......

“ปละ... ปล่อยเถอะครับคุณหมอ  ผมจะได้กลับบ้าน....” ยังไม่ทันที่เด็กหนุ่มจะพูดจบ หมอหนุ่มก็ตัดบท ด้วยการบดขยี้ริมฝีปากลงไป  เด็กหนุ่มตาโตด้วยความตกใจ หัวใจเค้าหยุดเต้น ........ทำไมล่ะ ในเมื่อบอกไม่ชอบ แต่ทำไมทำแบบนี้............. มันทำให้เด็กหนุ่มสับสน.......... หรือบางทีมันอาจเป็นผลมาจากอาการเมา

 .......คุณหมอแมคคอยอาจจะมีคนที่ชอบอยู่แล้ว และอาจคิดว่าเราเป็นคนๆ นั้นอยู่ก็ได้............

ความคิดนั้น พาลให้น้ำตาของเด็กหนุ่มไหลออกมา

 หมอหนุ่มดูดดุนริมฝีปากเค้าอยู่นาน และเริ่มใช้ลิ้นเลียให้เค้ายอมเปิดปากเสียที แต่เชคอฟตกใจและไม่รู้จะทำยังไง จึงไม่ยอมทำตามดังที่ร่างสูงต้องการ  นายแพทย์เริ่มหงุดหงิด เค้าจึงใช้มือบีบปากของอีกคนให้อ้าออก แล้วใช้ลิ้นล้วงเข้าไปในช่องปาก กวาดต้อนลิ้นเล็กที่สั่นระริก ลากผ่านทุกส่วนในปากของเชคอฟเหมือนจะดูดวิญญาณเค้าติดออกมาด้วย เด็กหนุ่มไม่ประสาเรื่องนี้และไม่เคยมีจูบที่ลึกล้ำขนาดนี้มาก่อน ได้แต่นอนนิ่งหลับตาปี๋ ให้หมอหนุ่มเล่นสนุกอยู่ในปากของเค้าต่อไป  จนกระทั่งอากาศหายใจเริ่มหมด เชคอฟจึงออกแรงผลักอกคนที่คร่อมอยู่ข้างบนให้ออกไป 

แต่แมคคอยกลับใช้มือทั้งสองข้างบีบไหล่ของเด็กหนุ่มไว้แน่น แล้วจูบลึกล้ำและรุนแรงกว่าเดิม

แมคคอยไม่ได้เป็นหมออีกต่อไปแล้ว  ตอนนี้เค้าคือผู้ล่า...................

จนในที่สุดร่างสูงก็ยอมถอนปากออกมาจนได้  เชคอฟเกือบตาย.......แต่ก่อนจากแมคคอยก็ไม่ลืมที่จะกัดปากของเด็กน้อยจนห่อเลือด  และหมอหนุ่มก็เริ่มไปเกาะเกะที่ส่วนอื่นต่อ เค้าจับชายเสื้อยืด ดึงมันขึ้นแล้วถอดมันทิ้งไป   เชคอฟร้องเสียงหลง

“ค..คุณหมอ....คุณหมอจะทำอะไรฮะ...........อย่านะฮะ...อยะ.......”

แมคคอยไม่ฟังเสียงโวยวายของเด็กหนุ่ม เค้าก้มลงกัดยอดอกน้อยๆ ทั้งสองข้าง.......เชคอฟเจ็บจนน้ำตาปริ่ม  เท่านั้นยังไม่พอร่างสูงยังเที่ยวสร้างรอยเอาไว้ทั่วทั้งลำตัวบอบบาง หน้าอกขาว และลำคอเนียนละเอียด ไม่เว้นแม้แต่ไหล่ทั้งสองข้าง

สภาพเด็กตัวน้อยตอนนี้น่าสงสารเหลือเกิน.........ตาที่มีน้ำใสๆ คลออยู่เต็มหน่วย  ริมฝีปากที่แดงช้ำจากการโดนกัด  และทุกจุดบนลำตัวที่เต็มไปด้วยรอยกัดและรอยจูบ................และทุกการกระทำของแมคคอยไม่มีแม้แต่ความอ่อนโยน

เด็กหนุ่มเริ่มมีเสียงสะอื้น  การกระทำแบบนี้มันทำร้ายร่างกายกันชัดๆ คนๆ นี้ไม่ใช่หมอแมคคอยที่เค้าเคยรู้จักแล้วหรืออย่างไร  ทำไมถึงต้องทำเรื่องร้ายกาจเช่นนี้ด้วย ไม่เพียงแต่ร่างกายเท่านั้นที่โดนทำร้าย จิตใจที่บอบช้ำของเด็กหนุ่มก็โดนทำร้ายไม่ต่างกัน..........เด็กน้อยกลัวจนทำอะไรไม่ถูก  หรือจริงๆแล้วเค้าทำอะไรไม่ได้เลยต่างหาก อีกคนหนึ่งทั้งแรงเยอะกว่าและตัวใหญ่กว่าเค้ามาก.................เชคอฟทำอะไรไม่ได้เลย.....................

แมคคอยดึงรั้งกางเกงยีนส์ตัวหนาของเชคอฟ.....เด็กหนุ่มผลักไสมือของแมคคอยสุดชีวิต ทั้งดัน ผลัก และดึงมือออก แต่ก็ไม่เป็นผลเลย สุดท้ายกางเกงตัวน้อยก็ถูกสะบัดลงข้างเตียง

“ไม่....ผมไม่เอา......ได้โปรดเถอะคุณหมอ......อย่าทำ...อย่าทำเลยนะฮะ” เด็กหนุ่มพูดจาอย่างไรเดียง หวังว่าถ้าขอดีๆ หมอแมคคอยอาจจะยอมปล่อยเค้าไป  แต่สิ่งที่ควบคุมแมคคอยหาใช่สติสัมปชัญญะไม่ กลับเป็นฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่กำลังควบคุมเค้าอยู่  แมคคอยไม่รับรู้อะไรทั้งนั้นนอกจากตอบสนองความหฤหรรษ์ของตัวเอง...................

เชคอฟพร่ำพูดไม่หยุด หวังจะเรียกสติแมคคอยกลับมาให้ได้ ซึ่งตอนนี้มันเป็นไปไม่ได้หรอก “คุณหมอแมคคอยผมรู้ว่าคุณเมามาก แล..และ และ...และคุณคงจะอยากพัก..เอ่อ ผมหมายถึงนอนพัก.......คุณต้องนอนนะไม่ใช่...อ๊ะ!”

นายแพทย์ร่างสูงก้มลงไปที่ส่วนอ่อนไหวของเชคอฟ จับสิ่งนั้นที่สั่นระริกอยู่ในมือ แล้วรูดขึ้นลงเบาๆ เด็กหนุ่มกำผ้าปูที่นอนแน่นตัวสั่นระริกเหมือนลูกนกไร้ขน และกำลังจะโดนหมอหนุ่มให้ความอบอุ่นด้วยโพรงปาก

“อยะ อย่านะฮะหมอแมคคอย...ไม่........อ๊าาา” เชคอฟเกือบเด้งตัวขึ้นเพื่อตอบสนองความอบอุ่นนั้น แต่ไม่นานความเสียวซ่านก็เริ่มกัดกินความรู้สึกเค้า เมื่อคนคุมเกมส์เพิ่มจังหวะการขยับปากให้เร็วขึ้น  เด็กหนุ่มบิดเร้า และกำผ้าปูที่นอนแน่นจนนิ้วเป็นสีขาว ขาทั้งสองข้างพยายามหนีบเข้าหากัน แต่ติดตรงที่ไหล่กว้างของแมคคอย ทั้งคนตัวสูงยังใช้มือกดต้นขาเรียวติดไว้กับเตียงไม่ให้ขยับไปไหนได้อีก

“ไม่.....อา......ไม่เอา......พอแล้ว....หยะ...หยุด....พอ..อา..อื้อ....” เด็กหนุ่มยิ่งบิดเร้ามากขึ้น เลือดในกายไหลไปรวมกันอยู่ที่จุดกึ่งกลางกาย เชคอฟรู้สึกได้เลยว่าส่วนนั้นของเค้ากำลังร้อนและอยากปลดปล่อยมันออกมา เค้าจึงใช้มือดันหัวของแมคคอยออกไป

“พอแล้วครับคุณหมอ...อื้อ....ผมจะ...อือ...อย่าทำอย่างนั้น...ผมไม่ไหวแล้ว.......อ๊าาาา” เชคอฟกรีดร้องลั่นเด้งตัวขึ้นจากที่นอนสุดตัว น้ำตาหยดเล็กๆ ไหลผ่านหางตา  แล้วเด็กหนุ่มก็ทิ้งตัวลงบนที่นอนอย่างอ่อนแรงพลางหายใจหอบ สายธารของเด็กหนุ่มพุ่งเข้าไปในปากของร่างสูงและล้นทะลักออกมา

“ดูเหมือนนายจะไม่เคยนะ หนูน้อย” หมอหนุ่มพูดเสียงต่ำ พลางใช้นิ้วปาดน้ำของเชคอฟออก แล้วป้ายมันไปตรงที่ล่างสุดของร่างกายเด็กหนุ่ม

เชคอฟสะดุ้งสุดตัวเมื่อรู้สึกถึงนิ้วที่นวดคลึงไปมาในบริเวณนั้น “อย่า.....อย่าทำนะฮะ.....ผมยอมแล้ว...อย่าทำผมเลย....ผมกลัว....” แมคคอยขมวดคิ้วแล้วทำเสียงจุปากถี่ๆ เหมือนกำลังปลอบเด็กน้อยให้หยุดร้องไห้ เค้าก้มลงกระซิบข้างหูเด็กตัวเล็ก “เฉยไว้ แล้วทุกอย่างจะดีเอง” แล้วนิ้วเรียวก็แทงเข้าไปข้างในกายของเชคอฟ เด็กหนุ่มหยัดกายขึ้นด้วยความเจ็บปวด และร้องออกมา  นายแพทย์หนุ่มกอดเค้าไว้เพื่อไม่ให้ดิ้น เพราะมันอาจจะทำให้เด็กน้อยเจ็บไปมากกว่านี้

“ชู่ว์....ใจเย็นหนูน้อย.......ทุกอย่างจะเรียบร้อย” เสียงอบอุ่นของหมอแมคคอยกลับมาอีกครั้ง เชคอฟนิ่งเงียบ ตอนนี้เค้าสับสน.........ไม่รู้ว่าคนตรงหน้าจะเอายังไงแน่ .......หมอแมคคอยกำลังปลอบโยนเค้ายังงั้นหรือ............

“ผมเจ็บ”  เชคอฟสะอื้นไห้ บอกคนที่กำลังโอบกอดเค้า

“ฉันรู้...ไม่เป็นไร อีกเดี๋ยวก็จะไม่เจ็บแล้วนะ” แมคคอยลูบหัวเด็กน้อยที่กำลังร้องไห้เบาๆ แล้วนิ้วเรียวก็ขยับเข้าออกช้าๆ เช่นกัน เชคอฟสะอื้นหนักกว่าเดิม

“ไม่ ไม่เอา” ถึงแม้จะมีสิ่งช่วยหล่อลื่น แต่เชคอฟผู้ไม่เคยมีประสบการณ์ในเรื่องทำนองนี้ ก็ยังรู้สึกเจ็บปวดที่สุดในชีวิตอยู่ดี เด็กหนุ่มส่ายหน้าไปมาเพื่อบ่งบอกว่าเค้าไม่ไหวแล้ว  นายแพทย์หนุ่มก็จับท้ายทอยน้อยๆ ไว้แล้วมอบจูบที่ดูดดื่มยิ่งกว่าจูบใดๆ ให้แก่เด็กหนุ่มเพื่อเบนความสนใจและบรรเทาอาการเจ็บปวด  และเชคอฟก็ตอบรับมัน เด็กหนุ่มเคลิบเคลิ้มตามอย่างงายดาย

ร่างสูงใช้จังหวะนี้เพิ่มนิ้วเข้าไปเรื่อยๆ จนครบสามนิ้วและเค้ามั่นใจว่าช่องทางนั้นพร้อมแล้ว ก็ถอนนิ้วออกและจัดการเหวี่ยงเสื้อผ้าที่ติดตัวเค้าอยู่ออกไปให้หมดอย่างรวดเร็ว  ส่วนเด็กน้อยที่นอนนิ่งรอรับชะตากรรม ก็คิดรำพึงในใจ

................หากเค้าเป็นตัวแทนของใครสักคนที่หมอแมคคอยกำลังคิดถึงอยู่....แม้จะทำรักร่วมกัน.....เค้าก็คงจะเรียกชื่อของคนอื่น ที่ไม่ใช่เชคอฟ.........

ดวงตากลมโตกระพริบเร็วๆ ทั้งตาและจมูกของเค้าแดงจากการร้องไห้ไม่จบไม่สิ้น...........เพราะคิดเอาเองว่าหมอมีคนที่ชอบอยู่แล้ว...........

แมคคอยอยู่ในร่างเปลือยเปล่าไร้อาภรณ์ปกปิดกายเช่นเดียวกับเชคอฟ........ทั้งที่พวกเค้าก็มีอะไรๆ เหมือนกัน แต่เด็กหนุ่มกลับหน้าแดงเบนหน้าหนีจากภาพตรงหน้าคือ ผิวสีแทนคมเข้มตามฉบับคนแดนใต้ ไหล่กว้างผายดูแข็งแกร่ง กล้ามเนื้อหน้าท้องที่แข็งแรงนั้น และ.....................

เชคอฟหน้าแดงเมื่อรู้สึกถึงสายตาที่บุรุษแดนใต้กำลังมองลงมา..........ใช้สายตามองสิ่งต่างๆ ของเค้าหมดทุกซอกทุกมุม

“อยะ อย่ามองผม.....ห้ามมองนะ” เหมือนเพิ่งรู้สถานะของตัวเอง  เด็กน้อยขดกายงอเข่าเข้าหาตัวและใช้แขนกอดตัวเองไว้เหมือนจะช่วยป้องกันตัวเองจากหมอแมคคอยได้

แต่แมคคอยก็ก้มลงจูบที่ขมับชื้นเหงื่อ แล้วแกะมือที่กอดตัวเองของเชคอฟออก เปลี่ยนมาเป็นกอดร่างสูงของเค้าแทน “กอดฉันไว้”

“ฮะ.....”

นายแพทย์หนุ่มแยกเรียวขาเชคอฟออก ยกสะโพกของเด็กหนุ่มให้ลอยขึ้น แล้วสอดใส่แกนกายร้อนเข้าไปในช่องทางอ่อนนุ่ม ของเชคอฟ

“อ้าาา!” เชคอฟร้องสุดเสียง มือเล็กก็ขยำไปบนแผ่นหลังสีเข้มของแมคคอยสุดแรง

“ไม่เอา เจ็บ.....ผมเจ็บ....อึก..ฮือ” เลือดได้ไหลย้อนออกมาจากการฉีกขาดทางช่องด้านหลังของเด็กน้อย เพราะไม่เคยมีใครได้ล่วงล้ำมาก่อน แต่ร่างสูงก็ยังเสือกกายเข้าไปไม่ยอมหยุด  มันค่อนข้างยากลำบากสักหน่อย เพราะนี่เป็นครั้งแรกของเด็กหนุ่ม และขนาดของแมคคอยก็ไม่ใช่เล่นๆ เลยด้วย..............และมันเป็นธรรมชาติที่ครั้งแรกจะต้องเจ็บเสมอ............เด็กน้อยเจ็บจนน้ำตาเล็ดออกมาอย่างหยุดไม่อยู่......................

...................แต่ความเจ็บปวดนั้น แฝงไปด้วยความสุขสมอย่างเหลือเชื่อ.................

คิ้วหนาของแมคคอยขมวดเข้าหากันพร้อมกับคำรามในลำคอ ข้างในของเชคอฟช่างคับแน่นจริงๆ อาจจะต้องใช้แรงดันกายเข้าไปมากกว่าที่คิด

“พอแล้วๆ ....อา...ผมไม่เอาแล้วครับ....ได้โปรดเถอะ” เชคอฟอ้อนวอนคนร่างสูง แต่คนๆ นั้นก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดกระทำเลย  จนในที่สุดแกนกายของแมคคอยก็เข้าไปจนสุด

เด็กน้อยตัวสั่นเทิ่ม จมูกแดง และใบหน้าที่เปื้อนน้ำตานั้น ทำให้นายแพทย์หนุ่มอยากจะครอบครองทั้งหมดนี้ไว้แต่เพียงผู้เดียว ร่างสูงเริ่มเคลื่อนกายเข้าออก ในขณะที่คนในอ้อมกอดก็เริ่มส่งเสียง

“อะ อ๊ะ.....อือ......อึก” เด็กหนุ่มรู้สึกเจ็บปวดเกินบรรยาย แต่ที่แปลกที่สุดคือเค้าก็รู้สึกดีไปด้วยเช่นกัน

“ไม่เป็นไรนะเด็กน้อย.....” แมคคอยปลอบประโลมข้างหู และใช้มือช่วยขยับส่วนอ่อนไหวของเชคอฟเพื่อให้เค้าผ่อนคลายลง  ไม่เพียงแต่คับแน่นเท่านั้น ข้างในกายของเด็กหนุ่มยังอุ่นร้อนอีกด้วยบวกกับเสียงร้องของเจ้าตัว ทำให้แมคคอยอดไม่ได้ที่จะกระแทกกายเร็วขึ้น

“อะ อา คุณหมอ....คุณหมอแมคอย...อือ...อือ..” เด็กหนุ่มกัดริมฝีปาก รู้สึกอายที่เผลอเรียกชื่อร่างสูงออกไป

แต่ร่างสูงกลับชอบมัน เพียงแต่เต็มยศไปนิด “แมคคอย......เรียกฉันว่าแมคคอย......อา....”

“แมคคอย....อึก...ผม.....อ่า.....อื้อๆๆ....ฮ่า....แมคคอย.....”

เชคอฟเริ่มคล้อยตามความสุขที่แมคคอยมอบให้ เด็กหนุ่มเลื่อนมือมาโอบรออบคอของนายแพทย์หนุ่มไว้แน่น  ปล่อยกายไปตามการเคลื่อนไว้ที่อีกคนได้ชักนำ.........ตอนนี้ไม่ว่าแมคคอยจะพาไปไหนเค้าก็ไปทั้งนั้น..........

“อ๊า...อา..อา...แมค..คอยย.....”

“เชคอฟ.....อืม......เชคอฟ” ร่างสูงก็ประกาศชื่อของเค้าเช่นกัน

เชคอฟมีความสุข แม้จะเป็นเพียงเสียววินาที เค้าก็มีความสุข.......อีกคนหนึ่งกำลังโอบอุ้มเค้าด้วยความอบอุ่น ทว่าในขณะเดียวกันก็ร้อนแรงเช่นกัน

แมคคอยจับขาขาวของเชคอฟยกขึ้นมาพาดบ่า แล้วใส่แรงกระแทกให้เร็วขึ้น เมื่อเค้าเองก็กำลังจะถึงเส้นชัยอยู่รอมร่อ แต่การเพิ่มจังหวะโดยไม่บอกไม่กล่าวนี้ทำให้หนุ่มน้อยเตรียมการรับมือไม่ทัน “อะ อ๊าาา....” เชคอฟทำหน้าเหยเก ใช้มือขยุมผ้าปูที่นอนจนเกือบหลุด  ทุกครั้งที่ร่างสูงกระแทกไปโดนจุดสำคัญของเชคอฟ......เด็กหนุ่มก็จะร้องดังขึ้นเรื่อยๆ  และทุกครั้งที่เชคอฟส่งเสียงดังขึ้น......หมอแมคคอยก็จะกระแทกแรงขึ้นอีก..........

“อา..า.....อืม....เชคอฟ...” ร่างสูงพรมจูบทั่วต้นขาเนียนที่พาดอยู่บนบ่าของเค้า ในขณะเดียวกันคนที่อยู่ข้างล่างก็ต้านทานแรงเสียวซ่านไม่ไหว บิดเร้าและยกสะโพกขึ้นสุดตัว ปลดปล่อยออกมา........ทะยานเต็มหน้าอกแกร่ง

“อ่า!.....หมอแมคคอย.....”

“อืม....เชคอฟ.....อา....” และร่างสูงก็ตามมาติดๆ  ฉีดน้ำรักเข้าไปในกายของอีกคนจนหมด สิ่งนั้นไหลย้อนออกมาพร้อมกับเลือดสีแดงสดที่บ่งบอกถึงความบริสุทธิ์

แมคคอยหอบเหนื่อย เม็ดเหงื่อเกาะพราวเต็มใบหน้าและแผ่นหลัง ราวกับว่าเค้าเพิ่งผ่านการวิ่งออกกำลังกายตอนเช้ามา  ส่วนอีกคนก็หมดสติทันทีที่เจ้าตัวปลดปล่อย ทุกอย่างถาโถมเข้ามาใส่เค้าทั้งความเหนื่อยล้า ความอ่อนเพลีย และความสุข  เด็กหนุ่มมีรอยยิ้มบางๆ ติดตัวเข้าห้วงนิทราไปด้วย

..........คำที่เค้าได้ยินจากปากหมอแมคคอยอันเป็นที่รักก็คือชื่อของเค้า......เชคอฟ..............

...........เชคอฟ....หมอแมคคอยเรียกชื่อของเราด้วย...เชคอฟ...............

หมอหนุ่มถอดแกนกายออก พินิจมองดูเด็กน้อยหัวฟูที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียงของเค้า  รอยยิ้มที่ไม่ค่อยมีใครได้เห็นแย้มขึ้น อย่างไม่มีเหตุผล........ให้กับเด็กคนนี้คนเดียว

และก็เช่นกันความง่วงไม่เคยปราณีใครลีโอนาร์ด  แมคคอยล้มตัวลงนอนข้างเชคอฟ แล้วตามเข้าห้วงนิทราไปเช่นกัน

------------------------------------------------------------------------------------

ช่วงบ่ายอ่อนๆ ของวันต่อมา.....................

แสงแดดทางตะวันตกส่องผ่านเข้ามาในหน้าต่างของห้องนอน ทำให้ร่างสูงต้องตื่นขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้  สัมผัสอุ่นๆ ในอกของเจ้าตัวทำให้เค้าประหลาดใจ

......ฉันซื้อหมอนข้างมาตั้งแต่เมื่อไรว่ะเนี่ย......แล้วทำไม....ฉันถึงไม่ใส่เสื้อผ้าล่ะนี่.......

แต่พอก้มลงมองหมอนข้างที่อยู่ในอ้อมกอด นายแพทย์หนุ่มก็แทบแหกปากลั่นด้วยความตกใจ แต่ดีที่เบรกปากตัวเองไว้ได้ทัน เดี๋ยวจะพานให้อีกคนตื่นขึ้นมาอย่างเสียมิได้

จะไม่ให้ตกใจได้ยังไงกัน ก็ไอ้หมอนข้างที่ว่าน่ะ มันเป็นคนน่ะสิ!!!.........

......ดูคุ้นๆ แฮะ.....หัวฟูๆ หยิกๆ แบบนี้มัน.........

แมคคอยก้มหน้าลงไปดูให้เห็นกับตาชัดๆ

..........เฮ้ย! เชคอฟ!!!!

โอ้ พระเจ้าช่วยบอกที นี่มันไม่ใช่ความจริงใช่ไหม!!!!

นายแพทย์หนุ่มตาโต เค้าตกใจยิ่งกว่าตอนลืมมีดผ่าตัดไว้ในท้องของคนไข้ชาวเดรออนซะอีก.......แมคคอยขยับตัวออกมา แต่เชคอฟก็ขยับเข้าหาความอบอุ่นในอกเค้าอีก  ร่างสูงจึงนิ่งนับหนึ่งถึงสิบในใจแล้วเคลื่อนตัวออกมาอย่างแผ่วเบาที่สุดอีกครั้งหนึ่ง ทิ้งให้เด็กหนุ่มนอนไม่รู้เรื่องอยู่คนเดียว

แมคคอยยอมรับว่าเค้าตกใจเข้าขั้นช็อค พอตื่นขึ้นมาเห็นหน้าไอ้เด็กที่ร่วมงานด้วยกันนอนอยู่ข้างๆ  นายแพทย์หนุ่มนั่งอยู่ข้างเตียง ใช้มือกุมขมับตัวเองอย่างใช้หัวคิด.............

.............เรื่องเมื่อคืนนี้ เค้าจำได้สิ  จำได้ดีอยู่แล้ว ทำไมจะจำไม่ได้ ก็ในเมื่อมันทำให้เค้ามีความสุขจนถึงขั้นต้องมีแสงอาทิตย์ยามบ่ายมาช่วยแย้มเปลือกตานั่นแหละ เค้าถึงจะตื่น...........แต่มันผิดตรงที่ว่านายแพทย์หนุ่มดันคิดไปว่ามันคือความฝันที่เกินจริงและเจ๋งสุดๆ เท่าที่เคยฝันมาน่ะสิ..........ใช่ แน่นอนเค้ามีความสุขมาก

แต่ทำไมมันไม่เป็นแค่ความฝัน...........!!

ไม่ๆๆ มันน่าจะเป็นแค่ความฝันสิ

แมคคอยตรวจดูสภาพตัวเอง.......เค้าไม่ใส่เสื้อผ้า......และหน้าอกก็มีคราบเหนี่ยวเหนอะละเลงอยู่เต็มไปหมด ดูแล้วน่าจะเป็นสิ่งที่ผู้ชายจะปล่อยออกมา เวลาสำเร็จความใคร่   ร่างสูงพินิจอกตัวเองแล้วหันไปมองเด็กที่นอนอยู่บนเตียงของเค้า ไถลไปเลิกผ้าห่มขึ้นดูก็ก็ต้องเหวอเพราะผ้าปูที่นอนเต็มไปด้วยรอยยับย่น และคราบเลือดเป็นหย่อมๆ .................เมื่อคืนคงจะมันส์น่าดูแฮะ.................

มือใหญ่เลื่อนมือดึงผ้าห่มไปเรื่อยๆ จนถึงสะโพกของเด็กหนุ่ม  ด้วยความที่ว่าเชคอฟนอนนอนตะแคงจึงทำให้เห็นร่องรอยหลักฐานของเมื่อคืนได้อย่างแจ่มชัด  คราบน้ำรักที่ไหลย้อนออกมาพร้อมคราบเลือด ที่แห้งกรังติดตั้งแต่ร่องเลยลงมาจนถึงขาอ่อน  แมคคอยตัดสินใจถลกผ้าห่มออกจากตัวเชคอฟให้หมด จนเหลือแต่ร่างเปลือยเปล่า  แต่เป็นฝ่ายเค้าเองที่ต้องกลืนน้ำลาย เพราะร่างน้อยเต็มไปด้วยรอยจูบ ไม่สิ ต้องเรียกว่ารอยช้ำเป็นจ้ำๆ มากกว่า มันมีอยู่ทุกซอกทุกมุมของเนื้อผิวเนียนละเอียดของเด็กน้อย บางแห่งก็มีเลือดไหลซิบออกมา เกิดจากการถูกกัด...........แมคคอยหน้าถอดสี........นี่เค้าทำเรื่องเลวร้ายอะไรลงไปเนี่ย............

หมอหนุ่มใช้มือทั้งสองพาดไว้บนหัวของตัวเองอย่างรู้สึกผิด

.......ฉันควรจะทำยังไงดี.........

สภาพกายของเด็กน้อยตอนนี้ทำให้แมคคอยเพิ่งนึกสิ่งที่พึงกระทำขึ้นมาได้  นายแพทย์หนุ่มคว้ากางเกงที่ถูกถอดทิ้งบนพื้นเมื่อคืนมาใส่ แล้วหาผ้าสะอาดชุบน้ำมาเช็ดทำความสะอาดร่างกายให้แก่คนที่นอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่บนเตียง มือเรียวของนายแพทย์มากประสบการณ์ค่อยๆ บรรจงเช็ดคราบต่างๆ ออกจากร่างกายเชคอฟอย่างเบามือที่สุด..........ไม่อยากให้อีกคนต้องตื่นเร็วนัก  เค้ายังหาคำพูดไม่ได้เลย ถ้าอยู่ๆ เชคอฟตื่นขึ้นมาแล้วเห็นสภาพตัวเองเป็นแบบนี้...........ยิ่งคิด ร่างสูงก็ถอนหายใจออกมา พร้อมกับขมวดคิ้วหนัก ตำหนิตัวเองที่......ทำอะไรไร้สติแบบนั้นลงไป

ผ้าสะอาดอีกผืนถูกจุ่มลงไปในน้ำแล้วบิดน้ำออกพอหมาดๆ ถูกจับไปอังกับใบหน้าเล็กเพื่อปรับอุณหภูมิ เช็ดไปสุ่มสี่สุ่มห้าอาจทำให้อีกคนตื่นได้ จากนั้นแมคคอยก็ไล่ผืนผ้านั้นไปทั่วใบหน้าขาวระเรื่อที่มีเส้นเลือดฝาดอยู่ แสดงถึงความไร้เดียงสาเป็นอย่างยิ่ง..........ทุกการกระทำของร่างสูงเต็มไปด้วยความอ่อนโยน.............

เชคอฟขยับใบหน้าเล็กน้อย  ความเย็นทำให้เค้าผ่อนคลาย “...อื้อ....คุณหมอแมคคอย....” เสียงเรียกแผ่วเบาหลุดออกมาจากปากบางที่ขยับเพียงเล็กน้อย  หากแต่ดวงตานั้นก็ยังคงปิดสนิท  ทำให้แมคคอยอุ่นใจที่เด็กหนุ่มยังไม่ตื่น  เค้าถอนมือออกจากใบหน้านั้นแล้วจ้องดูอาการของอีกคนต่อไป

เชคอฟห่อไหล่ “คุณหมอ...ผ..ผมเจ็บ........ฮึก” เด็กหนุ่มทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ออกมาให้ได้  อาการพูดพร่ำถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาแล้วแบบนี้ เค้าเรียกว่าอาการเพ้อชัดๆ  ร่างสูงจึงใช้ฝ่ามืออบอุ่นนั้นจับไปที่ใบหน้าอ่อนเยาว์ของเด็กหนุ่ม แล้วพูดปลอบอีกคนอย่างช่วยไม่ได้

“ใจเย็นๆ ไม่เป็นไรนะเชคอฟ.....นายปลอดภัยแล้ว.....ไม่มีอะไรแล้วเจ้าหนู  ฉันอยู่นี่.....” แมคคอยไม่รู้เลยว่าเสียงของตัวเองในเวลานี้ฟังดูอบอุ่นใจแค่ไหน  เชคอฟจึงสงบลงและเงียบไป

ใช้เวลาไม่นาน หมอหนุ่มก็จัดการทำธุระให้เด็กหนุ่มจนเสร็จ  แล้วสมองอันชาญฉลาดของนายแพทย์ใหญ่ก็รำลึกได้ว่า เจอเรื่องอย่างงี้เข้าไป พอตื่นขึ้นมาเชคอฟคงต้องเจ็บไม่น้อยแน่....ทำหน้าเบ้ แล้วก็ร้องไห้  จะให้เห็นเด็กอายุสิบเจ็ดโตเป็น...(คิดเอง).....นอนร้องไห้น่ะเหรอ....โอย ไม่เอานะ.....-_-“ ......ฉันขอผ่าน

...........เฮ้อ เซ็งจริงๆ...........

ร่างสูงจึงเดิน ลงบันไดไปข้างล่างเพื่อหาเข็มฉีดยากับยาแก้อักเสบบวกยาแก้ปวดชนิดได้ผลชะงัด

 แผ่นหลังสีเข้มกลายเป็นสีทองเมื่อถูกอาบด้วยแสงอาทิตย์ยามบ่าย ขับให้ร่างสูงดูมีเสน่ห์ขึ้นมาอีกเท่าตัว  ถ้าเชคอฟมาเห็นต้องละลายแน่ๆ เลย....แต่จะเป็นไปได้ไง ก็เจ้าหนูหัวฟูนอนคอพับคออ่อนอยู่บนห้องนี่นา -*-........โอเค ตัดไปบนห้องเหอะ...............(ออกมากวนให้เสียอารมณ์ -6- แฮ่ๆ : Ray - Aund)

เมื่อได้สิ่งที่ต้องการแล้ว แมคคอยก็ไม่รีรอฉีดตัวยาทั้งสองเข้าไปที่สะโพกกลมกลึงน่าฟัดนั้น? และจัดการใส่เสื้อผ้าให้อีกคนเป็นขั้นตอนสุดท้าย

“เฮ้อ..........” นายแพทย์หนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างรู้สึกเหนื่อยมากๆ เหมือนเวลาผ่านไปแสนเนินนาน การอยู่กับเด็กคนนี้เพียงลำพังมันอันตรายจริงๆ นั่นแหละ

อยู่กับเจ้าเด็กนี่แล้วมันรู้สึก......แปลกๆ ยังไงพิกล เค้าจะสูญเสียความเป็นตัวเอง  ขี้บ่นมากกว่าเดิมสองเท่า รู้สึกหงุดหงิดตัวเองขึ้นมาอย่างงั้นซะดื้อๆ เพราะมันรู้สึกประหม่า..........

.......หึ.......

ยิ่งคิดยิ่งนึกฮาตัวเอง ที่มันเป็นแบบนั้นคงเพราะบังเอิญทุกครั้งที่เด็กหนุ่มเข้ามาเค้าคงมีงามยุ่งอยู่  ไม่เกี่ยวกับเจ้าเชคอฟเป็นแน่

ตึ๋ง.....ง...

เสียงนาฬิกาแขวนผนังรุ่นคลาสสิก(ยังหามาได้นะหมอ...-_-“ : Ray - Aund) ส่งเสียงบอกว่านี่ บ่ายสองโมงแล้ว

และมันเป็นดั่งเสียงเตือนสติเค้าเช่นกันว่า  ให้กลับมาจดจ่อกับเรื่องปัจจุบันที่อยู่ตรงหน้าได้แล้ว

อ๊ากกก ผ้าปูที่นอนยังแดงเถือกอยู่เลย...........เหมือนเนียนแต่ไม่เนียน  แต่ถึงยังไงถ้าเชคอฟฟื้นขึ้นมาก็จะต้องจำเรื่องเมื่อคืนได้อย่างแน่นอน

แล้วจะทำยังไงดีล่ะว่ะเนี่ยยยยยย!.................ร่างสูงได้แต่กู้ร้องในใจ เป็นครั้งแรกที่แมคคอยหาทางออกไม่ได้ ทั้งๆ ที่เค้าเป็นคนที่คอยหาทางออกให้กับคนอื่นอยู่เสมอแท้ๆ

ร่างสูงของหนุ่มแดนใต้เดินวนเวียนไปมาในห้องในสภาพกึ่ง...... ร่างกำยำที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ มีเพียงกางเกงยีนส์สีเข้มเนื้อดีเท่านั้นที่ปกปิดช่วงล่าง

เรื่องสำคัญแบบนี้บอกใครสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้หรอก............และถ้าเป็นเรื่องสำคัญเค้าจะปรึกษาใครล่ะ...........

............ก็ไอ้เพื่อนซี้สุดแสบไง!!

ว่าแล้วแมคคอยก็รีบตรงดิ่งไปควานหามือถือทันที 

เค้ากดหาคนที่คิดว่าบอกเรื่องนี้ได้และไว้ใจได้มากที่สุด

ตรู๊ด............ตรู๊ด...........ตรู๊ด..........

“ครับ......คุณหมอแมคคอย”

“...สป็อคหรือ........นายมารับโทรศัพท์จิมได้ยังไง!  หมอนั้นอยู่ไหน” ดูเหมือนร่างสูงจะตกใจมาก  เพราะเค้าแน่ใจแล้วนะ ว่าตัวเองไม่ได้กดเบอร์ผิด

“ตอนนี้กัปตันยังไม่ว่างรับสายของคุณครับ” วัลแคนหนุ่มตอบกลับมาเสียงเรียบ

“ฉันมีเรื่องด่วนอยากจะคุยกับเค้า  ไปตามหมอนั้นมาคุยที..” เวลาไม่คอยท่าหรอกนะ.....ถ้าเจ้าเด็กนั่นตื่นมาซะก่อนล่ะ.............

“ผมคงต้องขอปฏิเสธ.........เพราะผมคงไม่สามารถให้คุณรบกวนเวลาพักผ่อนของคนรักของผมได้” หา....อะไรของเอ็งนะ เฮ้ย!

“เฮ้ยๆ เดี๋ยวก่อ.....”

ตรู๊ด  ตรู๊ด  ตรู๊ด..........

หมอใหญ่ที่ขึ้นชื่อเรื่องความหงุดหงิดจนลูกเรือบนยานถึงกับผวา โดนตัดสายกันซึ่งๆ หน้าเลยทีเดียว

“อะไรของมันว่ะ  ไอ้หูแหลมนี่” หมอแมคคอยสบถเบาๆ ออกมาอย่างหัวเสีย หวังอยากจะให้ไอ้คนที่ตัดสายเค้าทิ้งเมื่อกี๊ มันได้ยินจริงๆ

.......ไอ้หนูผีไร้สาระ.......

นายแพทย์หนุ่มส่ายหัวอย่างไม่สบอารมณ์  ทันใดนั้นก็มีเสียงเบาๆ ของเครื่องยนต์ที่เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อม ดังขึ้นที่หน้าบ้านของเค้า

แมคคอยรีบกระโดดไปตรงหน้าต่างแล้วชะโงกดูทันทีว่าใครกันที่เอาราชรถมาเกยถึงหน้าบ้านเค้าในเวลาแบบนี้

...........หมอหนุ่มแทบร้องออกมาเป็นสำเนียงบ้านเกิด.........

“ฉิบหายแล้ว....ซูลูมา!!!”

.

.

.

THE END

(....มั่ง)

---------------------------------------------------------------------------------------------------

ม่ายยยย มันยังไม่จบ....มีต่อค่ะ

ซูลูมาทำอะไร แล้วมันจะเป็นอย่างไรต่อไป  หมอของเราจะซ้อนน้องเชคอฟอย่างไร? หรือเค้าจะเปิดเผยเรื่องทั้งหมด ติดตามได้ใน After Rain ที่ 3 ค่ะ ^0^ [เป็น Fiction ค่ะ] [แก๊หางานให้ตัวเองอีกเเล้วเร๊อะ]