[SF – The Amazing Spiderman2]+[Prat 2..END] It’s you be over her – Peter x Harry

ไปไหน...เราไปด้วยกัน........

อืมมมมม ฉากนี่เลยค่ะ...โซฟาตัวนั่นเลยที่แฮร์รี่โดนขืนใจ >//< อ๊ายยยย!!! โซฟาตัวข้างหลังสไปดี้อ่ะ 555 .......เอ๋  รึว่าจะให้แฮร์รี่โดน “สไปเดอร์แมน” ขืนใจบนโซฟาตัวนั้นอีกรอบดี  อ๊ะ....ตอนที่โดนปีเตอร์กอด  แฮร์รี่ก็ยังไม่รู้นี่นาว่าปีเตอร์เป็นสไปเดอร์แมน  งั้นโดนกอดอีกรอบแบบเวอร์ชั่นเป็นสไปเดอร์แมนดีมะ -..-

ตอนนี้เป็นตอนที่แฮร์รี่ได้คุยกับสไปเดอร์แมน หลังจากขอร้องปีเตอร์ให้ช่วยแล้วค่ะ [ช่วยแบบ.....เฮื่อออออ สะบาดือฮึ่ย....ใน SF ของเรา 55555]

เอาเลยนะคะรีดเดอร์ทั้งหลาย  ใน SF เรื่องนี้แฮร์รี่ใส่ชุดนี้ค่ะ จิ้นกันให้ดีๆ นะค่ะ 5555  น่ากอดน่ากระชากอ่ะ [ซาดิดส์]

เอ้า!!   ไป Nc กันต่อออออออ >0<!!!


เดี๋ยววววว เดี๋ยวก่อนค่ะ! เรามาบอกข้อผิดพลาดค่ะ  พอดีเราเข้าใจผิด อันที่จริงโซฟาตัวที่เค้าจู๋จี้กันอยู่ทางขวามือของทุกท่านค่ะ  ข้างๆ แฮร์รี่อ่ะค่าาาาา  อุ๊ย เค้าขอโต๊ดดดด

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

-----------------------------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------------

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

+++++++++++เวลาปัจจุบัน++++++++++

“เจ็บ..บ..” แฮร์รี่ดิ้นรนอย่างอ่อนแรง และเค้ารู้สึกเหมือนสติกำลังจะเลื่อนหลุดไป แต่ความรู้สึกที่ชัดเจนคือความปวดร้าว ราวกับว่าร่างกายกำลังแตกเป็นเสี่ยงๆ และฉีกขาดออกจากกัน

ปีเตอร์กำลังขยับอย่างเนิบช้า  สะโพกหนากว่าออกแรงขับเคลื่อนให้สะโพกบางกระเถิดไปข้างหลังด้วยการดันและกระแทกบ้างเป็นครั้งคราว

“เจ็บ....พีท ได้โปรด.....โอ๊ย ฉันเจ็บ..บ..ฮื้อออ!” บางทีร่างบอบบางของเพื่อนตัวจ๋อย อาจจะเจ็บทั้งจากช่องทางที่บวมช้ำ และสายโทรศัพท์ที่รัดข้อมือเล็กนั้นจนเป็นรอยแดงห่อเลือด  ปีเตอร์เริ่มใจอ่อน เค้าเอื้อมมือไปลูบเข้าที่กลุ่มไหมสีทองนั้น จนเจ้าตัวสะดุ้งเล็กน้อยแต่ก็ยอมอยู่นิ่งๆ แต่โดยดี

ไม่นานหลังจากการลูบหัวที่ควบคู่ไปพร้อมๆ กับการขยับอย่างเนิบช้า ปีเตอร์ก็เลื่อนมือไปแก้สายโทรศัพท์ออกจากข้อมือไร้เรี่ยวแรงนั้น  คนข้างบนลูบเบาๆ ไปตามรอยช้ำ ก่อนจะจับมันตรึงไว้กับโซฟาแล้วเริ่มขยับเร็วขึ้น

“อา  อา แฮร์รี่....” ปีเตอร์เทน้ำหนักตัวมาข้างหน้า กดทับร่างข้างใต้มากขึ้น

“ฮึก ฮา! ปีเตอร์  อะ อึก....พีท  อย่า....อยะ อ๊ะ อ่าาๆๆ” แฮร์รี่น้ำตาไหลพราก พร้อมกับความรู้สึกเจ็บปวดที่มากกว่าเดิม

..........แต่เค้าก็ยอมโอนอ่อนตามแรงอารมณ์ของร่างสูงอย่างน่าประหลาด  รู้สึกต้องการมากขึ้นทุกที..........

รึว่าจะเป็นเหล้าที่ปีเตอร์เทใส่...........

“เหล้าจะซึมซับจากทางนี้ ได้ดีกว่าตอนดื่มด้วยปากซะอีกนะ นายรู้ไหม  อา..า” ปีเตอร์กระแทกไปยังจุดที่เค้ากำลังพูดถึง  การขยับอย่างเร็วของร่างสูง กลายเป็นการขยับอย่างถี่รัว

“ฮึก....อา  ฮ่า  อาๆๆๆๆ” แฮร์รี่กรี๊ดร้องออกมา ข้างในอกเค้าร้อนดังไฟแผดเผา........มันร้อนรุ่ม  แต่ทว่าในขณะเดียวกันก็รู้สึกดี

“อึก  อือ อ่าาา แฮร์รี่......อา...า” ปีเตอร์กำลังคลั่งและคุมตัวเองไม่อยู่ ร่างสูงส่งเสียงครางอย่างไม่กระดากอาย ดังก้องไปทั่วห้อง  พร้อมกับก้มลงดูดเลียลำคอขาวนั้นอย่างหื่นกระหาย

“ฮึก.....ฉัน.....อื้อออ....อ่า..า.า!” ความปวดร้าวทำให้แฮร์รี่แทบพูดไม่ออก ได้แต่ส่งเสียงร้องตามสัญชาติญาณเมื่อเจ็บปวด

“เรียกชื่อฉันสิ....อา....เรียกสิแฮร์รี่” ปีเตอร์กระซิบเสียงแหบพร่า

แฮร์รี่หลับตาปี๋  เค้าไม่รู้ว่าต้องทำยังไง เพราะไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้มาก่อน  และสุดท้ายจึงยอมทำตามคำแนะนำของอีกคน “พะ พีท....ปีเตอร์...อื้ออ......ปี..อ๊า!”

เสียงคนตัวเล็กขาดหายเมื่อมีการเปลี่ยนจังหวะแบบกระชันชิด

“อาาาา”  ปีเตอร์ขยับกระชับถี่ขึ้นและกกกอดคนข้างใต้ไว้แน่น  กล้ามเนื้อทุกมัดเกร็งแน่น  แตกต่างจากสะโพกของทั้งสองที่กำลังสั่นสะเทือนกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ทั้งแรงและเร็ว

แฮร์รี่รั้งแขนอ่อนแรงขึ้นโอบกอดคนข้างบนตอบบ้าง  เค้าเองก็ไม่ไหวแล้ว  ทุกอย่างที่เป็นเหตุผลมลายไปสิ้น  สิ่งผิดชอบชั่วดีที่ต้องคำนึงถึงไม่ได้อยู่ในหัวอีกต่อไปแล้ว  ร่างบางยกขาขึ้นเกี่ยวเอวของร่างสูงพลางครางกระเซ้าอย่างไม่รู้ตัวข้างหูอีกคน

โซฟาตัวยาวราคาแพง ไม่ต่างอะไรจากเตียงสำหรับร่วมรักราคาถูกในโรงแรมเก่าๆ  มันสั่นไปมาและส่งเสียงราวกับจะประท้วงว่า ผู้ใช้ทั้งสองใช้มันไม่ถูกกับประโยชน์ใช้สอยเสียแล้ว  โซฟาสีเข้มเคลื่อนไปมาราวกับมีคนกำลังดันมันไปอีกทางทีละเซนสองเซน

เรื่องนี้อธิบายได้ไม่ยาก คงเนื่องมาจากแรงอัดอันมหาศาลเหนือมนุษย์ของร่างสูงที่กำลังขย่มอย่างเมามันอยู่เป็นแน่แท้ และอีกคนก็ไม่น้อยหน้าตั้งรับด้วยการเกาะเกี่ยว พร้อมกับพยายามขยับตามจังหวะที่เร็วจนตามไม่ทัน

ปีเตอร์เลียติ่งหู และจูบแก้มของแฮร์รี่จนเกิดรอยแดง  ร่างบางจับไปที่ใบหน้าของเพื่อนรัก

“จูบ...ฉันสิ...” เค้าพูด  อีกคนจึงไม่แม้แต่จะรีรอ ตรงเข้าไปจูบกับคนช่างอ้อนที่อ้าปากรอรับไว้อยู่แล้ว  ทั้งสองแลกลิ้นกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ต่างหันหน้าปรับองศาในการจูบกันอย่างไม่ยอมหยุด จนบางครั้งสามารถเห็นลิ้นของทั้งสองกำลังโรมรันกันอยู่แลบออกมาจากช่องปาก  และเริ่มมีน้ำใสๆ ไหลออกมาจากมุมปากของพวกเค้า แต่ทั้งคู่ก็หาได้สนใจไม่ ยังคงโรมรันกันเมามัน ทั้งทางปากและสะโพก

เสียงจ๊วบจ๊าบจากรสจูบผสมกับเสียงครางอื้ออึงในลำคอ จึงทำให้ไม่สามารถแยกออกได้เลยว่าเสียงใครเป็นเสียงใครกันแน่  ทั้งยังเสียงของเหลวชื้นแฉะกับเสียงเนื้อกระทบกันซึ่งเกิดจากร่วมรัก ที่ฟังดูหยาบโลนนั่นอีก  ถ้ามีคนแอบฟังอยู่ ก็คงจะรู้ได้เลยว่าทั้งสองคนที่อยู่ในห้องตอนนี้ร้อนแรงกันแค่ไหน

ปีเตอร์กัดเข้าที่ลาดไหล่ขาวของแฮร์รี่อย่างสุดหฤหรรษ์  ในขณะที่อีกคนก็ข่วนเข้าที่แผ่นหลังแกร่งของเค้า

ร่างสูงเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นอีก จนน่ากลัวว่าไฟอาจจะลุก “อา...อ่า....แฮร์..รี่ อึก อาๆๆๆ”

“พีท...พีท...อา...พีท ฉันจะถึงแล้ว .......อือ อ่าๆๆๆๆ” เสียงครางกระชันถี่ตามจังหวะการกระแทก

“อีกนิด..อา...อีกนิดเดียว....” ร่างสูงโอบกอดแผ่นหลังบางเข้าหาตนให้ตัวของพวกเค้าไม่เหลือช่องว่างใดๆ และกดหัวอีกคนไว้กับซอกคอของเค้าแน่น เพื่อเร่งจังหวะเมื่อตัวเค้าเองก็เกือบจะถึงฝั่งฝันแล้วเช่นกัน  แต่ครั้งแรกของพวกเค้า ร่าสูงอยากให้ทั้งคู่ไปถึงพร้อมกัน

แฮร์รี่รู้สึกร้อนวาบขึ้นมาที่รูเข้าออก  “ฮึก” ร่างบางจึงกัดริมฝีปากตัวเองอย่างเคยชินเมื่อเริ่มรู้สึกทรมาน

..............ร้อนแรงราวกับไฟลุก และแผดเผาทั้งใจของพวกเค้า..............

“อื้อออ..อ.....อ้าา...า!” ปีเตอร์ดันสะโพกเข้าไปลึกมาก จนสุดโคนแล้วถอดออกมาใหม่  ใส่เข้าไปอีก เร็วมากจนอย่างไม่น่าเชื่อ

แฮร์รี่เริดหน้าไปข้างหลังและกรีดร้องเสียงดังลั่น “อ๊า! อา! พีท...ไปแล้ว ไม่หวะ.....อ๊าาา!” แกนกายที่เล็กกว่าสั่นระริกและกระตุกเกร็ง ก่อนที่จะปลดปล่อยน้ำรักออกมาอย่างสุดกลั้นเต็มหน้าท้องของทั้งคู่  น้ำอุ่นๆ ทำให้ปีเตอร์รู้ว่าอีกฝ่ายไปถึงแล้ว จึงกระแทกของๆ ตัวเองเข้าไปสุดแรง

“อะ ฮ้า โอ....อ้า!” แล้วสายธารแห่งความต้องการก็พวยพุ่งเข้าไปในช่องทางอันอ่อนนุ่มที่พังยับเยินของแฮร์รี่   

คนตัวเล็กเมื่อรับรู้ถึงของเหลวอุ่นๆ ที่พุ่งเข้ามาในตัว  ปราดแรกเค้าก็หดเกร็งช่องทางนั้นอย่างตื่นตัว รัดความใหญ่โตของอีกคนไว้แน่นโดยสัญชาติญาณ  และสิ่งนั้นทำให้ร่างสูงแทบอยากจะแทงเข้าไปข้างในให้มากกว่าความยาวของตัวเองเสียอีก  เพราะมันทำให้เค้ารู้สึกถึงความอ่อนนุ่มที่โอบอุ้มสิ่งนั้นของเค้าไว้ จากความร้องของผนังที่เต้นตุ้บๆ อยู่ข้างในทำให้ปีเตอร์ฉีดความต้องการของตัวเองออกมามากกว่าปรกติ

นั่นทำให้แฮร์รี่สะดุ้ง “อ้ะ!.....ฮ่าา!” ร่างบางผวาเข้ากอดคนที่อยู่ข้างบน  ขาเรียวหนีบเอาเอวร่างสูงไว้แน่นและเกร็งนิ้วเท้าจนมันสั่นระริก

“อา..า” ปีเตอร์จูบขมับและลูบหัวคนที่นอนหลับตาปี๋อย่างอ่อนโยน  หลังจากที่เค้าปลดปล่อยทุกหยาดความต้องการของตัวเองเสร็จแล้ว ร่างสูงก็ขยับเข้าออกอย่างเชื่องช้า เพื่อชะลอผลที่ตามมาของกิจกรรมเมื่อครู่  เมื่อรู้ว่ายังเอาออกตอนนี้ทันทีไม่ได้ มันจะทำให้คนในอ้อมกอดของเค้าเจ็บมากๆ  ทุกครั้งที่ขยับออกทีละน้อยจะมีน้ำรักที่ค้าเพิ่งฉีดเข้าไปไหลย้อนออกมาด้วย

ทั้งสองยังกอดกันอยู่  จนกระทั่งร่างสูงถอดกายออกมาได้สำเร็จ ของเหลวบางส่วนไหลย้อนออกพร้อมกับร่างสูง  คนข้างใต้ที่ถูกกระทำมาตั้งแต่แรกนอนซบกับโซฟาอย่างหมดแรงและสลบไปแล้ว  ร่างสูงจึงสวมเสื้อผ้าของตนแล้วจัดการเก็บของต่างๆ ที่เค้าหยิบมาใช้ไว้ที่เดิมเหมือนมันไม่เคยถูกหยิบนำมาใช้งาน

เหลือไว้แต่ร่างขาวนวลที่ทอดกายเปลือยเปล่าอย่างน่าสงสารอยู่บนโซฟา  ร่างสูงยืนถือสายกระเป๋าเตรียมจะออกไปก่อนที่สายตาเค้าจะไปสะดุดกับร่างนั้น

..............เค้าอยากให้แฮร์รี่จดจำเค้าไว้  ว่าใครเป็นคนทำ..............

...............แต่การทิ้งสภาพแบบนี้ไว้ให้เจ้าตัวดู อาจจะไม่ใช้สิ่งที่เค้าต้องการมากที่สุด..............

ร่างสูงของปีเตอร์จึงจิปากอย่างนึกไม่พอใจตัวเอง ก่อนจะโยนกระเป๋าสะพายทิ้งไปแล้วตรงเข้าไปหาอีกคน 

ใช้เวลาเพียงไม่นานร่างบอบบางก็ใส่เสื้อผ้าครบเกือบทุกชิ้น เว้นก็แต่เสื้อยืดเนื้อดีที่ร่างสูงได้ฉีกทิ้งไปแล้ว  ปีเตอร์จัดท่านอนให้แฮร์รี่ได้นอนสบายที่สุด  แล้วจึงนั่งลงข้างๆ ร่างที่หลับใหลอยู่อย่างเงียบเชียบ  มือแกร่งลูบไปที่ใบหน้าอ่อนแรงและซีดเซียวของอีกคน

สิ่งที่นายคิดว่าช่วยนายได้  แท้จริงแล้วมันไม่ใช่หรอกนะ.........เชื่อฉันเถอะ  มันจะเปลี่ยนนายไปเป็นอีกอย่างหนึ่งต่างหาก และมันจะเลวร้ายยิ่งกว่าเดิมแฮร์รี่........ได้โปรดเถอะ

ปีเตอร์ก้มลงจูบริมฝีปากบางของแฮร์รี่อย่างแผ่วเบา เพราะกลัวว่าเจ้าตัวจะตื้น  และร่างสูงก็ลูบกลุ่มผมลื่นมือนั้นเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะลุกขึ้นแล้วถอดเสื้อนอกของตัวเองห่มคลุมให้กับเพื่อนตัวน้อย  แล้วก็เหยียบขึ้นไปบนขอบหน้าต่าง

เส้นใยเหนียวแน่นสีขาวถูกส่งให้พุ่งออกไปนอกหน้าต่างบานนั้น และเกือบในเวลาเดียวกันร่างสูงของ สไปเดอร์แมน ก็พุ่งออกไปจากขอบหน้าต่างบานนั้นเช่นกัน

สิ่งที่ทำให้ปีเตอร์ประหลาดใจหลังจากออกมาจากที่นั้นก็คือ ภาพเกว็น   สเตย์ซี่ไม่ได้วนเวียนอยู่ในหัวของเค้าอีกต่อไปแล้ว.......เป็นครั้งแรกที่ภาพของเธอหลุดออกไปจากใจของเค้า และถูกแทนที่ด้วยใครบางคน.......

ร่างสีเด่นตาห้อยโหนซ่อนเร้นไปตามตึกราบ้านช่อง เพื่อมองหาความช่วยเหลือจากคนเมืองชาวนิวยอร์กทั้งหลาย  และเค้ารู้แล้ว ว่าพรุ่งนี้แต่เช้าตรู่ในขณะที่ทุกคนออกไปทำงาน เค้าจะเฝ้าดูใครเป็นคนแรก...........

เค้าจะเฝ้ามองคนๆ นั้นอย่างน้อยวันละหนึ่งครั้ง.............

..............หรือบางวันอาจมากกว่านั้น

...........อย่าง

ไม่ต้องสงสัยเลย..............

.

.

.

.

FIN

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

เราว่าเรื่องสั้นๆ เอาเป็น FIN ดีกว่าเนอะ  THE END ยิ่งใหญ่ไป -..- (มีงี้ด้วยยย)

55555 อารมณ์จิ้นแบบหื่นสุดๆ อ่ะ  มาถึงก็โซเดมาคอมกันอย่างเมามันตั้งแต่ต้นจนจบ ---- Ray – Aund บ้ะปายเล้วอ่าาา ------ 5555

สปอลย์หน่อย.....ในหนังจริงๆ ตอนจบนางเอกตายยยย 555555555 นี่แหละ  สวรรค์ของสาววาย  ทีนี้ก็เหลือแต่หนุ่มๆ เฮือ 5555 (ชั่วร้ายอีกรอบ)   ดูเหมือนปีเตอร์จะรักเกว็นมากก็จริง  แต่ตอนจบเธอก็ดันตายหนีซะนี่  เพราะงี้ไง เราถึงเขียนให้ปีเตอร์มีใจให้กับแฮร์รี่ตั้งแต่ตอนที่ จุด จุด จุด ....................อ๊ากกกก มี SXE เพื่อลืมเธอออออ ตรงใช้ได้เลยแฮะ

รักรีดเดอร์ทุกคนค่ะ  แล้วพบกันใหม่ตอนหน้าค่าาาาาาาาาาา

ด้วยรักและเเรงหื่น

Ray - Aund