[FIC - Star Trek]+[Prat 1] You Or You? - Mccoy x Chakov [After Rain 3]

กริ๊ววววววววววววววววววววววววว มาต่อกันแล้วว >0< (โดนไล่ปารองเท้า//ทำไมเอ็งมานานจัง)  5555 โทษทีค่ะ  ตอนนี้กำลังเร่งเขียนเรื่อง  [SF - TMI] Your Heart……หัวใจนายเป็นของฉัน – Magnus xAlec อยู่ค่ะ เราอยากให้เสร็จเป็รเรื่องๆ ไปก่อน  แต่ก็จะลงเรื่องอื่นอีกแหละ 55555 บ้าจริงเลยเรา

แต่ก่อนจะทำให้เสร็จบริบรูณ์  กะว่าจะลงของหมอกะน้องทิ้งทวนซะหน่อยค่ะ  เดี๋ยวจะลืมกัน 5555

ถ้าอบากอ่านหมอกะน้องอีกก็ ให้กำลังใจกันเยอะๆ นะค่าาา ช่วยไลท์ ช่วยเม้มในบล็อก หรือในเฟสได้เลยค่ะ >>แฟนฟิคออลลีวู้ด<<  รึแฟนเพจ เราก็มี  >>Fic สป็อค เคิร์ก<<

แต่ถ้าเฟสจะดีกว่าค่ะ เพราะแฟนเฟจฟิคป็อคเคิร์ก เราจะลงของคู่นี้(มีคู่อื่นมานิดหนึ่ง)โดยเฉพาะ  เฟสเกาะติดทุกอย่างค่ะะะะะ

ปล. ถ้าพิมพ์ผิดมั่ง เบลอมั่งก็อย่าว่ากันนะค่ะ เพิ่งมานั่งเปิดพิมพ์เเละลงเมื่อกี้เองค่ะ แฮ่ๆๆ   รักทุกคนค่าาาาาา

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ตอนที่1

ทันทีที่ขึ้นรถได้ซูลูก็เอาแต่ถามเชคอฟซอกแซกเกี่ยวกับเรื่องของเมื่อคืน ซึ่งคำถามส่วนมากก็คงหนีไม่พ้นเรื่องเกี่ยวกับความปลอดภัยของตัวหนุ่มน้อยเองเป็นแน่ เริ่มด้วย...........

“นายโอเครึเปล่าเชคอฟ หมอแมคคอยไม่ได้ทำ........เอ่อ ฉันหมายถึง เค้าไม่ได้ให้นายนอนบนโซฟาหรอกใช่ไหม!?”

“เอ่อ........เปล่าฮะ” เชคอฟตอบ

“...............” ซูลูนิ่ง  ดูเหมือนคำตอบแผ่วๆ เมื่อกี้นั้นคงไม่พอ

“ผมนอนบนเตียงครับ” เชคอฟเงยหน้าขึ้นเพื่อขยายความเมื่อครู่ และซูลูดูพอใจขึ้น

“แล้วเมื่อคืนตอนนายออกจากบาร์ไป ทำไมไม่บอกฉันก่อนล่ะ........ ติดต่อนายก็ไม่ได้ แล้วดึกขนาดนั้นออกไปส่งหมอแมคคอยคนเดียวเนี่ยนะ......ให้ตายสิ เชคอฟ  ฉันแทบบ้าไปเลยตอนนายหายไป นายคงไม่รู้หรอกว่าฉันเป็นห่วงนายแค่ไหน........เที่ยวตามหานายซะทั่ว ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็ไม่มีใครเห็นนายเลยสักคน” ซูลระบายซะยาวเหยียด ปากก็พูดไป ส่วนมือใหญ่ก็บีบเข้าที่หัวไหล่เล็กราวกับควบคุมสติตัวเองไม่ได้

..............เค้ารู้สึกโกรธมากๆ ที่เชคอฟหายไปโดยที่เค้าไม่รู้อะไรเลย นี่ถือเป็นครั้งแรกที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น และเค้าเองก็จะไม่ยอมให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก…………..

เด็กน้อยเองก็เช่นกัน......นี้ก็เป็นครั้งแรกที่ซูลูดูโมโหมากขนาดนี้ มากกว่าตอนที่จับได้ว่าเค้าทำจานแตก แล้วแอบเก็บเศษจานออกไปเอง จนมือต้องเต็มไปด้วยบาดแผล ซะอีก

ซูลูก็ยังคงบีบหัวไหล่นั้นอยู่จนเนื้อผ้าบริเวณนั้นเริ่มยับย่น เมื่อเค้าได้พูดออกไปแล้วว่าเป็นห่วงเด็กน้อยแค่ไหน เชคอฟก็เอาแต่นิ่ง จนซูลูเริ่มใจหวิว มือที่บีบหัวไหล่อยู่ก็เริ่มผ่อนแรงลง

..................เค้าคงจะพูดแรงเกินไป..................

“เชคอฟ........”

“...ฟืด......”

“หือ.......-.-”

.............เอ๋................

“.......ฟืด...”

“เชคอฟ” ซูลูช้อนคางของเชคอฟให้เงยหน้าขึ้นมาหาเค้า

ว๊ากกก! ตูว่าแล๊วววว!

คางน้อยๆ สั่นอยู่บนฝ่ามือแกร่ง ริมฝีบากสีชมพูที่ขบเม้มเข้าหากันก็กำลังสั่นเช่นเดียวกัน  ถ้ามองสูงขึ้นไปอีกนิด คุณก็จะเห็นดวงตากลมโตสีเข้ม และคลอหน่วยเต็มไปด้วยน้ำตา

ว๊ากกก! เชคอฟ!

“...ฟืดด...” จมูกน้อยๆ ขยับนิดหน่อย จากการสูดน้ำมูกของเจ้าตัวเอง

“โอ่ว ขอโทษเชคอฟ ฉัน.....” เมื่อรู้ตัวซูลูก็รีบขอโทษขอโพย .......เค้าไม่ได้ตั้งใจจริงๆ .........

“อึก.....ฮึก..ก...” แต่เหมือนยิ่งพูดยิ่งยุ .......ยิ่งซูลูปลอบมากขึ้นเท่าไร เชคอฟก็ปล่อยสะอื้นออกมามากขึ้นเท่านั้น (หนูเชคอฟ หนูร้องไห้ง่ายไปไหมลูก.....: Ray - And)

น้ำตาเม็ดน้อยเล็ดออกมาจากหางตาของเด็กน้อยอย่างน่าสงสาร ซูลูจึงลดระดับลงมาให้ใกล้ใบหน้าของเชคอฟมากยิ่งขึ้น  พลางใช้นิ้วหัวแม่มือเกลี่ยน้ำตานั้น ให้จางหายไป “พี่ขอโทษเชคอฟ........พี่ขอโทษ.......ไม่เอาน่า อย่าร้องไห้........พี่ไม่ได้ตั้งใจ พี่ขอโทษนะ.........”

เสียงซูลูปลอบประโลมอย่างนุ่นนวลอยู่เคียงข้างเชคอฟ ซึ่งเป็นเสียงที่ไม่เคยมีใครได้ยินจากฮิคารุ   ซูลู เลยแม้สักครั้งเดียว

“หยุดร้องไห้ซะที่รัก....... อย่าร้อง.......น้ำตาน่ะไม่เหมาะหรอก.........” ซูลูใช้ฝ่ามือทั้งสองข้างลูบไปที่ข้างขมับของอีกคนเบาๆ รอยยิ้มอ่อนโยนถูกจุดขึ้นเพื่อปลอบประโลมเด็กน้อย

“เชื่อพี่นะ.......” เชคอฟพยักหน้ารัวๆ พลางใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำตาออกอย่างลวกๆ  ซูลูดึงแขนนั้นออก แล้วแทนที่ด้วยผ้าเช็ดหน้าผืนสีเข้มของเค้าเอง  

ไม่รู้ว่านานเท่าไรกว่าเชคอฟจะหยุดร้อง แต่คนที่เช็ดก็ไม่ได้หยุดมือเลยสักนิด

...........ลองให้เชคอฟได้ร้องไห้สิ หยุดง่ายๆ กันซะที่ไหน...........

แค่มีเรื่องให้สะเทือนใจนิดเดียว ก็สะกิดต่อมน้ำตาของเด็กคนนี้ให้ไหลกระเจิงออกมาได้ง่ายๆ เลยทีเดียวล่ะ

.............นับภาษาอะไรกับเรื่องโดนดุ..........

(ซูลูนายก็รู้....แล้วยังจะไปดุน้องอีก.......-0- : Ray - Aund)

“..ฟืด....ผมขอโทษ...ฟืด...ขอโทษฮะ”

“ไม่เป็นไร..... นายไม่เป็นไรก็ดีแล้ว” ซูลูยิ้มให้เด็กน้อยที่นั่งตาบวมอยู่ฝั่งตรงข้าม

“เอาล่ะ ทีนี้.....จะบอกพี่ได้ไหม ว่าเมื่อคืนเป็นยังไงบ้าง” ซูลูพูดอย่างใจเย็น

“ผม......ผมขอโทษที่ปิดมือถือครับ นั่นเป็นเพราะว่าผมไม่อยากให้อะไรมารบกวนสมาธิตอนผมขับรถ.......................อุ๊บ!....” เด็กน้อยใช้มือตะปบปากตัวเอง แต่ไม่ทันเสียแล้ว เค้าเผลอพูดคำว่าขับรถออกไปเสียแล้ว  เชคอฟทำหน้าตาเลิกลั่ก ในขณะที่ซูลูหูผึ่งชักสีหน้า สะบัดสายตามามองเค้าแบบทันทีทันใด

“นายว่าอะไรนะ......นายขับรถเหรอเชคอฟ” ซูลูพูดเสียงเย็น

“เอ่อ......ฮะ” เชคอฟทำหน้าเหยเก

..........โดนฆ่าแน่เลยเรา...........

ซูลูทำหน้าเหมือนมีคนชนท้ายรถเค้า และอ้าปากกำลังจะฟูดอะไรบ้างอย่าง .........เชคอฟกัดริมฝีปากแน่นรอรับระเบิดลง

“..........”

“............”

แต่ผิดคาด ซูลูเงียบลง หุบปากเก็บไว้ แล้วหันกลับไปหาพวงมาลัยแทน

เฮ้ออ.......เชคอฟแอบลอบถอนหายใจเบาๆ บางทีซูลูอาจไม่โกรธเค้าแล้วก็ได้

“คุณซูลู.......ไม่โกรธผมเหรอฮะ” เชคอฟเม้มปาก ทำตาโต แล้วยื่นหน้าไปหาอีกคนอย่างมีหวัง

ไม่ ไม่โกรธนายหรอกเชคอฟ........แต่เกลียดตัวเองที่ทำให้นายรู้จักกับพวงมาลัย  ทำไมฉันถึงไม่เลือกเชื่อสัญชาติญาณตัวเองนะ........ใช่ แค่มองดูก็รู้แล้วว่าเชคอฟไม่ถูกกับพวงมาลัยยยยย ถึงจะเป็นต้นหนที่ยอดเยี่ยมก็เถอะ แต่.......ฮึ่ม!! ........หมอแมคคอย ถ้าจบเรื่องนี้แล้ว ผมจะกลับไปคิดบัญชีกับคุณแน่ โทษฐานทำให้เชคอฟพาตัวเองไปตาย..........!

ซูลูขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างเก็บอาการอยู่เงียบๆ  เด็กน้อยเลยทึกทักเอาเองว่าผู้ปกครองไม่โกรธและอนุญาตให้เค้าขับรถได้แล้ว

ซูลูสแกนปลายนิ้วทั้งห้าบนจอใสๆ

“คุณซูลู.........ผมขอขับรถได้ไหมครับ” เชคอฟยิ้ม

“ไม่” ซูลูสตาร์ทรถ แล้วออกตัวทันที

สงสัยผู้ปกครองจะยังไม่หายโกรธ............เชคอฟกลับมาทำหน้าจ๋อยเหมือนเดิมอีกแล้ว

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

-------------------------------------------------------------------------------------

----------------------

สัญญาณไฟบนเครื่องปรับอากาศกำลังเซตตัว มันกลายเป็นไฟสีแดงจุดเล็กๆ และค้างไว้แบบนั้น  แมคคอยนั่งอยู่บนโซฟาตัวยาวกำลังมองดูจุดไฟสีแดงที่ไร้การกระพริบ  แล้วร่างสูงจึงตัดสินใจวางถ้วยกาแฟที่เพิ่งจิบ ลงบนโต๊ะเตี้ยๆ ข้างหน้า เค้าทำการปิดมันเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว............ตั้งแต่ตอนที่ซูลูเข้ามาแล้วพาเชคอฟออกไป..............ไม่มีหตุผลอะไรที่ต้องเปิดใช้มันอีก ก็เค้ามันเป็นคน ECO ตัวพ่อนี่นา

อยู่คนเดียวแล้วจะเปิดทำไม  เปิดหน้าต่างรับลมธรรมชาติดีกว่า มันดีต่อสุขภาพกว่าเยอะ..........

อย่างตอนที่จิมมาค้างบ้าน (เพราะเมาค้าง)  กัปตันหัวทองยังโวยวายเลยว่าทำไมถึงไม่เปิดแอร์ปล่อยให้มันร้อนตับแลบอยู่ได้

‘มีแต่นายคนเดียวนั่นแหละที่ร้อนตับแลบจิม.......ที่นี่ 28 c^๐ ไม่ได้สะกิดให้เหงื่อออกเลยสักกะติ๊ดเดียว’ แล้วเจ้าของบ้านก็พูดกลับไปแบบนั้นทุกทีที่โดนเพื่อนซี้บ่นเรื่องเครื่องปรับอากาศ

แต่วันนี้ประหลาด  ไม่รู้ทำไมเค้านึกคึกอะไรขึ้นมา เปิดเครื่องปรับอากาศไปที่ 23 c^๐

............เปิดเย็นเป็นประวัติกาล................ (ไม่ได้ว่านะหมอ....: Ray- Aund)

เพื่อให้เจ้าหนูรัสเซียตัวน้อยนั่นได้นั่งดู TV LED Double Full HD ขนาด 65 นิ้ว อยู่บนโซฟาตัวโปรดของเค้าอย่างเย็นฉ่ำ  แต่พอเจ้าซูลูเข้ามา (แบบเสียมารยาทสุดๆ)

ไม่รู้ทำไมมันจะกดอะไรนักหนา แค่ครั้งเดียวก็รู้เรื่องแล้วโว้ย  คนจะคุยกันไม่ได้รึไงห๊ะ............ร่างสูงได้แต่กู้ร้องในใจอย่างเซ็งๆ (แล้วทำไมไม่พูดออกไปตั้งแต่ตอนนั้นล่ะหมอ......หึๆ เดี๋ยวมีโชคเลือด : Ray - Aund)

พอซูลูเข้ามาพูดๆๆๆๆๆ แบบกะจะเปิดสงครามเย็นและสงครามร้อนกับเค้าได้เลย ทำหน้าหาเรื่อง  แล้วก็พาเชคอฟออกไป  เท่านั่นแหละเครื่องปรับอากาศก็ถูกปิดทันที.............

...............เหมือนไม่รู้ว่าจะเปิดไปเพื่อใคร  เค้ามันไม่ใช่พวกขี้ร้อนหรอกนะ  เหมือนเปิดเครื่องปรับอากาศเพียงเพื่อให้เชคอฟได้รู้สึกสบายตัวก็เท่านั้น...............

ก็เท่านั้นเอง

ยิ่งคิดก็ยิ่งถามตัวเอง

ยิ่งถามตัวเองก็ยิ่งหาคำตอบไม่ได้

นี่เราเป็นอะไรไปเนี่ย.........แมคคอยถอนหายใจออกมาเสียงดัง

“บางที อาจจะเปิดเพราะกลัวเด็กมันโยเยก็ได้” นั่นคิดไปนั่น  แมคคอยพูดกับตัวเอง แล้วกลอกตาไปมาอย่างใช้ความคิด

“อากาศมันร้อนไม่เหมาะกับพัฒนาการของเด็ก” นั่นคิดได้ยังไง (กี่ปีแล้วหมออออ เชคอฟกี่ปีแล้ว........ห้าขวบรึ! บ้าน่า......จะคิดอะไรก็ให้มันสมเหตุสมผลกว่านี้หน่อยเซ่!! >0< : Ray - Aund)

ไม่ไหวจะเคลียร์กับความคิดของตัวเอง เพราะมันตีกันจนยุ่งเหยิงไปหมด  ลีโอนาร์ด   แมคคอย จึงตัดสินใจลุกขึ้นไปอาบน้ำชำระร่างกายของตัวเองซะที...............ทำให้หัวตัวเองเย็นลงซะบ้างเถอะ....................

แมคคอยถอดเสื้อผ้าออก เข้ามาในห้องน้ำแล้วเปิดผักบัว ให้สายน้ำเย็นๆ รดใส่หัวของตัวเอง  ร่างสูงเพียงอยากจะให้สายน้ำเย็นชะล้างเอาความสกปรกออกไป.............

............อาจร่วมถึงความสกปรกที่เค้าได้ทำลงไป..............

แต่ถึงกระนั้นก็มิอาจทำให้เค้าลืมเหตุการณ์ที่ผ่านมาได้

...................เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจากความผิดพลาดของเค้า..................

...................มันเป็นความผิดพลาดของเค้าเอง..................

ใช่  ถ้านายไม่เมา  มันก็คงไม่เกิดขึ้นแมคคอย..............

------------------------------------------------------------------------------------

-----------------------------------------------------------------

---------------------------------------

++++++++ เมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว ++++++++++++

ร่างสูงกำยำตามแบบฉบับคนแดนใต้ เดินวนเวียนอยู่ในห้องของตัวเองมาได้สักพักหนึ่งแล้ว  มือให้ยกขึ้นจับท้ายทอยของตัวเองอยู่เป็นระยะๆ  ท่าทางของเค้าดูเหมือนคนที่กำลังคิดไม่ตก

ที่หน้าบ้านของเค้ากำลังมีแขก  ซึ่งคนๆ นั้นก็เป็นคนที่เค้ารู้จักดี เพราะเป็นเพื่อนร่วมงานกันนั่นเอง  แมคคอยรู้ว่าแขกที่หน้าบ้านของเค้ามาเพื่ออะไร............

มาตามหาเด็กชายหัวนุ่นคนหนึ่งที่ไม่ได้กลับบ้านเมื่อคืนนี้.............

และเด็กชายหัวนุ่นที่ว่านั้นก็นอนอยู่บนเตียงของเค้านี่เอง............

สิ่งแรกที่เค้าต้องพูดคืออะไรนะ..........แมคคอยจำไม่ได้เสียแล้ว

ในขณะที่ร่างสูงของนายแพทย์กำลังกดด่าตัวเองและคิดหาคำพูดทักทายเด็กน้อยอยู่นั้น  ร่างที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงก็เริ่มขยับ  นายแพทย์ใหญ่หันไปมองทันที

อา  เชคอฟตื้นแล้ว

.

.

.

.

TBC.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

หนูเช!! ตื้นเร็วจังลูกกกก  หมอยังเกาหงอกอยู่เลย  เอ็า งานเข้าแล้วหมอ.... จะบอกน้องยังไงล่ะนี่

ติดตามได้ในตอนต่อไปที่อยู่บนเส้นทางฝันค่ะ -_-*

5555555555

อย่างเพิ่งฆ่าเค้าน๊าาาาาาาาาาาา M >0< M !!!!! 

อยากอ่านกันเร็วๆ ก็ให้กำลังใจและความคิดเห็นกันมาเยอะๆ นะค่ะ

รักรีดเดอร์มากมาย.................

ด้วยรักและเเรงหื่น

Ray - Aund -..-