[SF - RonalSi] + [Part 3...END] My Boy – Ronaldo x Messi

ฮ่อลล สวัสดีค่ะ รีดที่รักของไรท์ทุกๆ ท่าน T^T  คือเกือบหายสาบสูญไปเลยอ่ะ  ตอนแรกสารภาพเลยค่ะว่าเกือบลืมไปเลยว่าตัวเองจะต้องลง Part นี้วันนี้ 55555  //โดนรีดโบกเข้าให้//   งือออ ช่วงนี้ใกล้สอบแล้วค่ะ ไรท์กำลังจิได้เป็นไทในช่วงเวลาสั้นๆ แล้ววววววว  //ชูกำปั้น//  แต่มันต้องผ่านสงครามก่อนเราจะออกมาพักร้อนได้ //หน้าหนาวหนิ ต้องพักหนาว.....อุบาทว์ไป -*-//

โอเคค่ะ  เราก็มาถึงบทสรุปของ เอ่อ...ของ....(อุ) ของเรื่องราวที่เหมือนจะแสนหวานและน่ารักมากตอนเด็กๆ แต่พอไปพอมากลับกลายเป็นความจริงของชีวิตอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ของทั้งคู่กันแล้วนะคะ.......ฮ่ะ! //สูดหายใจ เมื่อกี้พูดยาวมากเลยค่ะ  คืออารายยย//  คือเหมียวยังอยู่ดีเป็นเด็กดีของพ่อกับแม่ค่ะ  แต่ชีวิตเฮียค่อนข้างหนักกว่าค่ะ เลยเป็นอะไรที่ทำร้ายเหมียว....อุ๊บ!! อย่าสปอยล์!!  

โอเคค่ะไปอ่านกันเลยค่ะ ขืนอยู่นานกว่านี้ ไรท์ได้สปอยล์หมดแน่ๆ เลยค่ะ  ไม่ได้คุยกะรีดนาน 5555   โอเคค่า ไว้เจอกันที่อีกฝั่งหนึ่งของ part ค่ะ   ฟิ้วววววววววววววว >3<

------------------------------------------------------------------------------------------

คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายที่เค้าจะได้กอดน้องชาย...

.

.

ช่วงบ่ายของวันต่อมา...

“ห๊ะ พี่คริสไปไหนนะครับ?!” เด็กชายตัวน้อยที่หนีบลูกบอลลูกเดิมมาในบ้านพี่ชายตัวแข็งอยู่ที่หน้าประตูแล้วกล่าวทวนคำอย่างไม่เชื่อหู หลังจากที่คุณป้าบอกว่าอีกคนหนึ่งขึ้นเครื่องไปตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วเพราะมีกำหนดการมาใหม่  หลังจากที่ร่างเล็กกลับบ้านไปเพียงไม่กี่นาทีนี่เอง

“อ้าว  คริสยังไม่บอกลีโออีกเหรอ?  ป้าก็นึกว่าล่ำลากันแล้วเสียอีก” หญิงที่กำลังถือผ้าชำรุดเพื่อซ่อมแซมอยู่มีสีหน้างุนงงก่อนเธอจะเปลี่ยนเป็นคิดถึงอย่างแสนเศร้า

ลูกบอลที่เหน็บอยู่ข้างเอวเล็กกลิ้งตกลงพื้น  และหญิงเจ้าของบ้านก็รีบวิ่งกรูเข้าไปหาเด็กน้อยที่ร้องไห้จ้าโดยไม่มีสาเหตุอย่างกับเด็กๆ  โดยกลายเป็นว่าแม่ของเจ้าตัวต้องมารับกลับบ้านเพราะเด็กน้อยโยเยเรียกหาแต่พี่ชายที่จากไปแล้วท่าเดียว

“ฮือออ  พี่คริสไม่บอกผมเลยสักคำ  อึก ฮึก  พี่คริสโกหกผม...ฮืออ  ทำไมพี่คริสไม่บอกโผมม  ฮาา ทำไมล่ะฮะคุณป้า ทำไมอ่า ทำมายย” เมสซี่เอาแต่ร้องไห้ไม่ยอมฟังใครทั้งสิ้น  จนกระทั่งเริ่มหมดแรงแล้วก็เบาเสียงร้องลงเอง  ผู้หญิงทั้งสองอธิบายให้ฟังว่าโรนัลโด้จะต้องไปเพราะหน้าที่  ทำในสิ่งที่เค้ารักให้ประสบความสำเร็จสูงสุดซึ่งมันมากเกินกว่าที่เด็กหนุ่มคนไหนจะคาดฝันถึง  แม่บอกเมสซี่ว่าถ้าอยากเจอพี่ชายอีกครั้งก็ต้องตั้งใจเล่นให้เก่งๆ เหมือนเค้าจะได้เจอกันในสักวันหนึ่ง

“อึก..ฮะ ผมจะเล่นให้เก่งๆ...ฮึก...แล้วไปเตะกับพี่คริส” เมสซี่หมายความว่าสักวันหนึ่งหากโชคดี เค้าทั้งสองอาจจะได้เตะฟุตบอลด้วยกัน

“ผมจะไปเตะพี่คริสครับ...ฮึก...พี่คริสบ้าา! จะเก่งกว่าพี่คริสให้ได้เลยคอยดู”

และหลังจากนั้น  เด็กชายที่เติบโตเป็นเด็กหนุ่มก็มุ่งหวังกับการเล่นฟุตบอลเป็นอย่างมาก  จนสโมสรดังๆ ซื้อตัวไปเล่นจนมีชื่อเสียงขึ้นมาแต่เค้าก็ยังแวะเวียนกลับมาเยี่ยมเยือนที่บ้านบ่อยๆ เพื่อหวังว่าอาจจะโชคดีได้พบกับพี่ชายที่มาเยี่ยมคุณป้าบ้าง  แต่หลังจากที่ตระเวนแข่งกับต่างสโมสรจนรู้สึกว่าไม่มีอีกแล้วร่างเล็กก็เริ่มท้อใจ  คิดสงสัยว่าโรนัลโด้ถูกหลอกไปขายเป็นแรงงานเถื่อนเหมือนอย่างที่คุณพ่อเคยหลอกเอาไว้หรือเปล่านะ  ไม่เคยเห็นหน้าของอีกฝ่ายเลยตลอดหลายปีมานี้

แต่ตอนนี้พี่น้องทุกคนของอีกฝ่ายหนึ่งก็กลับมาอยู่บ้านหลังเดิมที่ถูกสร้างใหม่จนใหญ่โตผิดหูผิดตา เรียกได้ว่าดูดีกว่าบ้านในย่านนี้หลายเท่าตัวนัก  ทุกคนดูมีความสุขดีกับคุณป้าที่ดูดีขึ้นจากเมื่อหลายปีก่อน  เมสซี่มองเห็นคนเหล่านั้น  เห็นความสุขของคุณป้าผู้แสนจะใจดีที่มีเหล่าลูกๆ มาอยู่รวมกัน  หางานดีๆ ทำและลงหลักปักฐานอย่างหมั่นคง  เมสซี่ยินดีด้วยเมื่อเห็นทุกคนมีความสุข...ทุกคน  ยกว้นโรนัลโด้ที่เค้าไม่เคยเห็นหน้าอีกคนหนึ่งเลยนับจากตอนนั้น

หรือบางทีโรนัลโด้อาจไปเจอผู้หญิงสวยๆ แล้วใช้ชีวิตกินอยู่กันไปแล้วและลืมคนที่รออยู่ทางนี้แล้วก็ได้  ชุมชนที่มองไปทางไหนก็พบแต่ความทรงจำอันแสนจะยากลำบากตั้งแต่เด็กๆ โรนัลโด้คงจะไม่อยากมาที่นี่แล้วนึกถึงมันเป็นแน่  ไม่ ถ้าเป็นเค้าก็คงไม่อยากจะคิดถึงมันเหมือนกัน  ไม่อยากเห็นเลยทุกๆ อย่าง  รวมทั้งผู้คนที่เป็นส่วนหนึ่งของมันด้วย  พี่ชายคนนั้นจะไม่กลับมาที่นี่อีกแล้ว

เมสซี่เริ่มหมดหวัง  และยังคงหวังที่จะเจอโรนัลโด้ต่อไปอย่างหม่นหมอง  กี่ปีกันแล้วที่เจ้าตัวเฝ้าตามหา  สิบปีมันฟังดูนาน...ใช่ มันก็นานมากจริงๆ แต่มันก็เป็นสิบปีที่เมสซี่ไม่เคยเลยที่จะไม่คิดถึงพี่ชายและมีความหวังเต็มเปี่ยมว่าจะเจอเข้าสักวัน  แต่สิบปีมาแล้ว...สิบปีเลยเชียวนะ

************************************************************************

เมสซี่อายุครบยี่สิบหกเมื่อสามเดือนก่อน...

“ทำไมถึงถอนหายใจบ่อยนักล่ะลูก?”

“อะ เอ่อ เปล่าครับแม่  ผมแค่...แค่รู้สึกเบื่อๆ น่ะครับ”

คนเป็นแม่ท้าวค้างแล้วยิ้มให้ลูกชายอย่างรู้กัน “แล้วสาวอันโตเนลล่าคนนั้นล่ะ หืม?”

เมสซี่ชะงักแล้วหัวเราะออกมาเล็กน้อย “เราเลิกกันแล้วน่ะครับ  ผมคิดว่าเธอควรอยู่กับผู้ชายที่มีเวลาให้เธอมากกว่าผม”

“โถ่ ลูกรัก ก็เราเล่นลงเตะมันทุกงานเลยนี่นาแม่ก็บอกแล้วว่าให้เพลาๆ ลงบ้าง” แม่เดินเข้ามาแล้วประคองดวงหน้าขาวใสไม่ต่างจากตอนเป็นเด็กชายตัวน้อยๆ ไว้ราวกับว่าเมสซี่ยังเป็นเพียงเมสซี่ตัวเล็กๆ เมื่อยี่สิบปีก่อนและมันไม่เคยมีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย  คู่สนทนาพยายามบอกว่าเรื่องแบบนั้นมันทำไม่ได้  มันเป็นหน้าที่ของเค้าที่ต้องลงแข่งขัน แต่ดวงตาที่ปิดบังและมีเรื่องไม่สบายใจก็ยังคงฉายชัดอยู่ดี

“ถ้าเราจะบอกว่าไม่ค่อยมีเวลาก็อย่าถอนหายใจใส่แม่แล้วพูดว่าเบื่อแบบนี้สิ” เธอมองลึกลงเข้าไปในดวงตาของลูกชายแล้วแย้มยิ้มราวกับว่าคนเป็นแม่อ่านออกพร้อมทั้งเข้าใจทุกอย่างอย่างถ่องแท้  เมสซี่ถอนหายใจออกมาอีกแต่คราวนี้ระบายยิ้มออกมาด้วย เค้ากอดแม่และจูบแก้มก่อนจะออกมาเดินเตร็ดเตร่นอกบ้าน  ดั่งเช่นที่ชอบทำอยู่เป็นประจำ

*************************************************************************

“เฮ้ นี่นายแน่ใจเหรอว่าทางนี้น่ะ?”

“ก็ใช่น่ะสิ  ถูกชัวร์”

“นี่ๆ หายไปสิบกว่าปีก็ใช่ว่าทางมันจะเหมือนเดิมนะ”

“พวกนายจะท้วงอะไรกันนักหนาเนี่ยห๊ะ...ไม่เชื่อให้ฉันหลับตาขับให้ดูเลยก็ได้เอ้า” เค้าหลับตา แล้วรถก็ขับเบี้ยว

“เฮ้ยยย!! เชื่อแล้ว! เชื่อแล้วโว้ยย อย่าหลับตาสิคริส! เราเชื่อนายแล้วว  ลืมตาสิโว้ยยย!” เพื่อนที่นั่งอยู่ข้างหลังบีบคอเขย่าเพื่อนคนขับที่ทำทีแกล้งแรงๆ

ร่างสูงเจ้าของรถหัวเราะขำก่อนจะยอมขับตามปรกติแต่โดยดี  ยอมรับว่ารำคาญไม่น้อยที่เพื่อนจอมจุ้นทีมเดียวกันขอติดสอยห้อยตามมาด้วยเค้าเลยไม่สามารถนำรถสปอร์ตคันเก่งของตัวเองมาได้ เลยทำให้ต้องเอารถที่นั่งโดยสารพอดีกับจำนวนคนมาแทน

ฉันรีบกลับบ้านแทบตาย แต่พวกนายดันมาคอยกวนใจฉัน  น่าเบื่อชะมัด...โรนัลโด้กลอกตาขึ้นฟ้า  แต่เสียงเอะอะพลางกล่าววิจารณ์ของเพื่อนก็ดังโหวกเหวกตลอดทาง   ไม่เกรงใจคนที่ถูกรบกวนอย่างร่างสูงเจ้าของรถเลย

เท่าที่โรนัลด้จำได้ บ้านเปลี่ยนไปมาก  และตัวเค้าเองก็เช่นกันตอนอายุสิบห้าที่เริ่มจากมาเค้าเป็นเพียงเด็กหนุ่มตัวผอมแห้งหน้ากร้านแดดเปื้อนสิวที่มีเพียงฟุตบอลติดตัวเหมือนคนอื่นๆ เท่านั้นแต่ว่าชายหนุ่มต้องการที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเอง เพื่อพัฒนาศักยภาพในการเล่นกีฬาให้มากยิ่งขึ้นซึ่งถือว่าเป็นคนที่มีวินัยอย่างมากเมื่อเทียบกับเพื่อนร่วมทีมคนอื่นๆ จนกระทั่งเวลาผ่านไปโรนัลโด้ก็ได้รับการยอมรับและมีฝีมือ ทักษะการเล่นอันเป็นที่โจษจันอย่างเลืองลือ  แต่ทว่าเค้ากลับเอาแต่เก็บตัวเงียบ

ไม่เปิดเผยชื่อเสียงเพื่อเฝ้ามองชื่อเสียงอันโด่งดังของคนๆ หนึ่งมาโดยตลอดตั้งแต่ได้ยินข่าวคราว...

โรนัลโด้คอยเฝ้ามองเด็กน้อยที่เคยวิ่งตามและเรียกหาเค้าอยู่ตลอดเวลา

น้องชายตัวน้อยที่แสนจะน่ารักและไม่ต้องแปลกใจเลย ตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่...ลีโอตัวน้อยของเค้า

“นี่ ถ้าพวกนายไม่หุบปากและทำน้ำอัดลมหกใส่รถฉันล่ะก็ ฉันจะถีบพวกนายลงซะตรงนี้แล้วปล่อยให้โบกรถกลับสเปนเองไปเลย” เจ้าของรถที่สวมแว่นดำพูดเป็นคำสุดท้ายก่อนเค้าจะบอกตัวเองว่าควรทำแบบนี้มาตั้งแต่ไมล์แรกที่ออกมาแล้ว

ใช้เวลาเพียงไม่นาน รถยนต์ที่ดูผิดหูผิดตากับคนในพื้นที่ก็มาจอดอยู่ที่ร้านแห่งหนึ่งเพราะมีผู้โดยสารประท้วงมาว่าปวดฉี่  มันจึงเป็นโอกาสอันดีที่ทุกคนจะได้ออกมายืดเส้นยืดสาย  โรนัลโด้ซื้อน้ำออกมาดื่มอยู่ด้านนอกของร้าน  หันหลังให้ผู้คนซึ่งเดินไปเดินมาทั้งที่พยายามและไม่พยายามมองว่าพวกเค้าเป็นใคร

การมาเยือนครั้งแรกในรอบสิบกว่าปีนี้ร่างสูงตั้งใจมาเยี่ยมครอบครัวกับลบคำสบประมาทของเพื่อนๆ ที่เคยว่าเค้าไว้ในตอนเด็ก  และเหนือสิ่งอื่นใดโรนัลโด้กลับมาหาน้องชายที่เค้าใจร้ายใส่ได้ลงคอเมื่อครั้งที่จากกัน  ไม่แม้แต่จะบอกอีกฝ่ายว่าจะต้องจากกันนานถึงเพียงนี้

“ลีโอ” ร่างสูงไม่รู้แม้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเอ่ยชื่อนั้นหลุดรอดออกมา  ถึงแม้บ้านของเมสซี่จะอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้แต่ใจของเค้าก็ล่องลอยไปรอท่าถึงที่อยู่แล้ว  สายลมที่พัดโชยอ่อนๆ พัดพาเอากลิ่นอายที่คุ้ยเคยมาหวนให้คิดถึงอีกครั้งจนร่างสูงอดไม่ได้ที่จะหันกายไปรอบๆ เพื่อซึมซับความทรงจำในวันเยาว์อีกครั้ง  เค้าหลับตา  ผ่านถนนสายเก่าที่เคยส่งหนังสือพิมพ์  ผ่านบ้านหลังเก่าที่อยู่ฝั่งตรงข้ามร้านแห่งนี้  ผ่านรั้วสีขาวที่เค้าเคยเห็นมันมาตั้งแต่เด็กๆ  และผ่านชายหนุ่มที่ยืนอมไอศกรีมรสนมสตอว์เบอร์รี่อยู่หน้าร้านซูปเปอร์มาร์เก็ต

โรนัลโด้สิ้นสุดการหมุนเพียงเท่านั้น  และยืนประจันหน้ากับคนที่มือหนึ่งถือไอศกรีม อีกมือหนึ่งก็กำลังหย่อนซองพลาสติกลงถังขยะไปด้วย และดวงตาสีน้ำตาลเข้มกลมโตสีเดียวกันกับเค้าก็จ้องมาราวกับโดนสาปให้แข็ง  โรนัลโด้แข็งไปด้วย  ยืนมองคนที่อมไอศกรีมเหมือนเด็กๆ

ชายหนุ่มผิวขาวสะอาดคนนั้นเอาไอศกรีมออกจากปาก  กระพริบตาที่จ้องเค้าสองสามทีราวกับจำผิดคนแล้วกลืนน้ำหวานๆ รสนมสตอว์เบอร์รี่ลงคอ  คนๆ นั้นดูไม่แน่ใจ และโรนัลโด้เองก็เช่นกัน...

“ลีโอ” แต่ถึงอย่างไร ปากของเค้ามันก็พูดออกไปแล้ว  ถึงแม้จะไม่ใคร่แน่ใจนักแต่ว่าเค้าก็ค่อนข้างจำได้  ดวงตากลมโตนั้นที่เหลือบมองอย่างดูออดอ้อน...เป็นมาตั้งแต่ไหนแต่ไร

อีกฝ่ายหนึ่งยื่นไอศกรีมออกห่างจากตัวอย่างช้าๆ “พี่คริส...” เสียงเบาหวิวนั้นเบากว่าของโรนัลโด้มาก  แต่เพียงไม่นานเท่านั้นเมสซี่ก็ทิ้งไอศกรีมแท่งนั้นแล้ววิ่งเข้าไปหาโรนัลโด้  ก่อนจะโถมกอดพี่ชายที่รวบตัวเข้าไปกอดอย่างแนบแน่นเช่นเดียวกัน

เค้าแน่ใจแล้วว่าใครอยู่ตรงหน้า  มั่นใจอย่างที่สุดแล้วว่าใครบีบกายร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนของเค้าในตอนนี้  ไม่เคยต่างจากเดิมเลย น้องชายตัวน้อยของเค้าเคยเป็นอย่างไรก็เป็นอย่างนั้นมาโดยตลอดไม่เคยเปลี่ยนแปลงอย่างน่าอัศจรรย์ใจ  เส้นผมที่นุ่มลื่นราวกับเส้นไหมนี้  ผิวนุ่มลื่นที่โรนัลโด้ไม่เคยเข้าใจว่าเหตุใดจึงได้น่าสัมผัสขนาดนี้  และความคุ้นเคยที่ไม่มีอะไรมาขว้างกั้นนี้  ไม่มีสิ่งใดเลยที่เค้าจะจำไม่ได้  กลิ่นเสื้อผ้าเมื่อครั้งเมสซี่ยังเด็กๆ ก็ยังคงเหมือนเดิม

ทั้งสองกอดรัดกันราวกับหากปล่อยอ้อมกอดนี้ไปจะไม่ได้เจอกันอีกตลอดกาล  ความรู้สึกตลอดระยะเวลาสิบสามปีที่สะสมของเมสซี่ถูกฉีกกระชากให้กระจายออกเดี๋ยวนั้นนี่เอง  โดยมีอ้อมแขนอันอบอุ่นที่แข็งแรงกำยำขึ้นผิดจากเมื่อสิบกว่าปีก่อนเป็นที่พักพิง  แต่ถึงจะเปลี่ยนแปลงไป กระนั้นความรู้สึกที่พร้อมจะมอบทุกอย่างให้ร่างเล็กก็ไม่ได้จางหายไปเลยแม้แต่น้อย

พี่คริสยังคงเป็นพี่คริสคนเดิมที่พร้อมจะโอบอุ้มร่างเล็กเอาไว้ด้วยหัวใจทั้งหมดที่มี

และลีโอก็ยังคงเป็นลีโอคนเดิมที่ขี้แยไม่หาย...

“พี่ขอโทษลีโอ  พี่ขอโทษที่ทิ้งไป” โรนัลโด้รู้ว่าเสียงตัวเองฟังดูสั่นเครือ  แต่เสียงสะอื้นที่ไม่ปกปิดของน้องชายก็ดังยิ่งกว่า  เมสซี่ร้องไห้และร้องไห้อีก บอกไม่ได้ว่ารู้สึกอย่างไรที่พี่ชายกลับมาได้เสียที  จะดีใจดีไหมที่ได้เจอกัน แต่ทว่าก็โกรธที่อีกฝ่ายหายหน้าหายตาไปไม่ยอมบอกสักคำ  ความน้อยใจ  อายที่ร้องไห้  ไม่พอใจ  โล่งใจที่ได้เจอและไม่ตาย  ทุกอย่างหมุนวนผสมกันอยู่อย่างแยกไม่ออก

“อึก...ผม ผมคิดถึงพี่” ร่างเล็กส่งเสียงอู้อี้แต่ฟังออกได้อย่างชัดเจน “ผมตามหาพี่..ฮะ ฮึก...ผมไม่อยากให้พี่หายไป”

“พี่ขอโทษลีโอ ขอโทษจริงๆ พี่เองก็ไม่อยากให้ลีโอต้องมาเสียใจแต่...” เค้ารู้ว่ามันเลี่ยงไม่ได้ “...มันเลี่ยงไม่ได้” ใช่ นั่นแหละถูกต้องแล้ว

“ทำไมพี่ถึงไม่ยอมบอกผม” เมสซี่เช็ดหน้ากับเสื้อเชิ้ตสีดำเรียบแต่พอดีตัวของโรนัลโด้ น้ำเสียงฟังดูน่าสงสารเป็นอย่างยิ่ง

“เพราะมันจะทำให้ลีโอเป็นแบบนี้ไง” ร่างสูงลูบกลุ่มผมนุ่มมือน่าหลงใหลนั้นอย่างปลอบประโลม  แต่เพราะวันนั้นกำหนดการถูกเลื่อนเข้ามาเร็วขึ้นจึงยังไม่มีแม้แต่เวลาที่จะโทรไป

เมสซี่ผละออกมาจากการกอดพี่ชายแล้วเตะเข้าที่หน้าแข้งของอีกฝ่ายอย่างเต็มแรง

“โอ๊ย! ลีโอทำอะไรเนี่ยพี่เจ็บนะ” โรนัลโด้กุมหน้าแข้งตัวเองพลางโดดโหย่งๆ แล้วมองหน้าอีกคนหนึ่งอย่างไม่เข้าใจ  ก่อนเมสซี่จะบอกว่านี่เป็นสิ่งที่เค้าสมควรโดนแล้ว  ใบหน้ายามแง่งอนของร่างเล็กก็ไม่ได้ต่างไปจากเดิมเลย  โรนัลโด้มองน้องชายที่ตอนนี้โตจนผิดไปจากเดิมลิบลับแล้วยิ้มออกมา

“โทษที” เค้าไม่ได้เตรียมตัวมาพูดคำนี้แต่ว่าก็ไม่มีอะไรที่จะอธิบายไปได้มากกว่านี้อีกแล้ว  ร่างสูงขยับเข้าไปกอดร่างเล็กที่หน้ายู่น้ำตานองหน้า กดศีรษะหอมนุ่มที่คอยซบบ่าของเค้าอยู่ตลอดเวลาเมื่อสิบกว่าปีก่อนเอาไว้  และใช่ว่าโรนัลโด้จะไม่รู้ว่าเมสซี่ดีใจแค่ไหนที่ทั้งสองได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง  ใบหน้ายู่ยี่แบบเมื่อครู่นี้ก็เป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่งของร่างเล็กเท่านั้น  แต่แรงกอดที่ตอบกลับมากลับแรงขึ้นทุกขณะราวกับว่าเมสซี่ร้องไห้อีกรอบหนึ่งไปด้วย  และใช่  จากนี้เค้าคงจะต้องมีเรื่องหลายอย่างที่อยากจะเล่าให้น้องชายฟังเป็นแน่  โรนัลโด้รอมานานเพื่อการนี้โดยเฉพาะ  ทั้งขอโทษ  ทั้งเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นมากมาย  และเพื่อกลับมากอดร่างเล็กนี้อีกครั้งหนึ่ง  โรนัลโด้ยิ้มแล้วจูบลงไปที่กลุ่มผมนุ่มลื่น

“พี่กลับบ้านแล้ว”

.

.

.

FIN.

“เฮ้ย นั่นใครอ่ะ?”

“ก็คริสไง”

“มายช่ายย คนนั่นน่ะที่กอดอยู่กะคริสน่ะ”

“เฮ้ย นั่นเมสซี่ไม่ใช่เรอะ!”

“เวรเถอะ เค้าไม่ได้กอดกัน กำลังจะฆ่ากันรึเปล่าว่ะนั่น”

“ไอ้บ้า เค้าจะมาฆ่ากันเรื่องอะไร”

“ก็เสือสองตัวอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้  เชื่อเหอะ พนันได้เลย สองคนนี้ป้ะหน้ากันต้องไม่ลงรอยกันชัวร์”

“คนแพ้ต้องแก้ผ้าโชว์ปิกาจูรอบเมืองนะโว้ย”

“แหม่  เซ้นฉันมันจะไปผิดอะไรเล่า!”

และหลังจากที่โรนัลโด้พาเมสซี่มาให้เพื่อนๆ รู้จัก  เห็นทีวันนี้จะต้องมีคนแก้ผ้าเดินรอบเมืองเป็นแน่.

            -----------------------------------------------------------------------------------------

คือเฮีย! หนูนึกว่าเฮียจะถูกหลอกไปขายจริงๆ ซะแล้วนะเนี่ยยย  เหมียวก็กลัวด้วยเหมือนกัน  เล่นหายไปสิบสามปี เฮียคิดอะไรของเฮียอยู่เนี่ยย!!  เหมียวของหนู //โดนฟาดที่หัว//...ของเฮีย  เหมียวของเฮียร้องไห้คิดถึงเฮียทุกวันเลยรู้ไหมคะ?  นิสัยไม่ดีอย่างนี้สมควรโดนเหมียวเตะค่ะ

คือตอนท้ายจะติดเศร้าเฉยเลยค่ะ  แต่เฮียก็กลับมาแล้ว กลับมาหาน้องชายตัวน้อยของเฮียค่ะ  ฮ่อลลลลล  ไรท์ชอบจังเลยค่ะที่เฮียกอดเหมียวแล้วก็บอกว่า “พี่กลับบ้านแล้ว” ให้ความรู้สึกเหมือนหนังตอนจบ  แล้วดนตรีขึ้นหนึ่งจังหวะก่อนไตเติ้ลจบจะขึ้นค่ะ 55555555 คิดไปนั่น

เป็นยังไงกันบ้างล่ะคะสำหรับฟิคเฮียเหมียวเล็กๆ น้อยๆ ที่ปล่อยออกมาให้หายคิดถึงทั้งคู่กัน  แต่ไรท์รู้ดีค่ะว่าหลายๆ ท่านคงกำลังรอคอย Falling In Love Again ภาค 3 กันอยู่ 5555555!!  ยังไม่ได้แพลนอะไรเลยค่ะสารภาพ!  แต่อย่าเพิ่งตบไรท์นะคะ  ความเครียดจากงานเขียนและการบ้าน งานสอบที่เยอะมากเกินไปทำให้ไรท์เขียนออกมาได้ไม่ดีค่ะ  มันไม่ดีต่อฟิคที่กำลังจะเขียนออกมาค่ะ  ไรท์เลย Let it go  //โดนรีดแทง//  พอถึงเวลาอันเหมาะสมแล้วก็จะออกมาให้รีดๆ ได้หายคิดถึงกันแน่นอนเลยค่ะ ><

ช่วงนี้ไรท์แจกการ์ดปีใหม่อยู่นะคะ ยังเปิดรับรายชื่ออยู่ตั้งแต่ตอนนี้จนถึงวันที่ 16 ธันวาคมเลยนะคะ  มาร่วมสนุกกันเยอะๆ นะเออ  แวะไปหาไรท์ที่เฟสของไรท์ ส่งชื่อที่อยู่ ชื่อเล่นภาษาไทย-อังกฤษมาที่แชทของไรท์แล้วรอรับการ์ดขอบคุณ+ปีใหม่ที่บ้านเลยค่าาา

Facebook  >>  แฟนฟิค ฮอลลีวู้ด

แล้วพบกันใหม่เรื่องหน้านะค้าาา  สำหรับวันนี้สวัสดีค้า  และขอบคุณมากๆ เลยค่ะ ><  รักทูกโคนนนนะเออ

ด้วยรักและแรงหื่น

Ray - Aund