[SF – The Amazing Spiderman 2]+[Prat 2...END] In The Dream – Peter x Harry

สวัสดีค่ะรีดเดอร์ที่น่ารักน่าหอมทุกท่านพร้อมกับบทความสุดท้ายสั่งลาของเรา -_-“ ..........

ก่อนอื่นเลยค่ะ.....อร๊ายยยยยยยยยยย!!! ในที่สุดคอมฉันก็กลับมาแล้ววววววววว >[]<!!!  ไม่อยากจะบอกเลยว่ารอนานมากๆ  เรื่องนี้ Ray ต้องขออภัยด้วยจริงๆ ค่ะ ที่ล่าช้าไปเป็นอย่างมากกกกกกก

  ย้ำ    มากกกกกกกกก

 -------- กลับมาปัจจุบัน ---------

โอ่ยยยย งานยอะงานแยะจริงๆ ค่ะ  มันจะเยอะทำไมเยี่ยงนี่นะ.......เค้าไม่มีรู้รึไงว่าเรามีอาชีพหลัก คือ การเขียนฟิคเนี่ย!! >[]<  เซ็งสิ้นดีเลยอ่ะ

เพราะงี้แหละค่ะเลยกะจะลาตายด้วยผลงานสุดท้ายใน Prat นี้

หลังจากช่วงนี้คงหายไปนานอยู่พอสมควรค่ะ (ใครบอกเดี๋ยวแป็บหนึ่ง แกก็แอบดอดมาหาฟิคจนกลายเป็นเรื่องเป็นราวขึ้นมาอีกเรื่องนั่นแหละ) 5555 เค้ากลัวคนอื่นเหงาหาว่าเค้าหนีง่ะ เลยมาบอกไว้ก่อน

ส่วนเรื่องที่ทวงๆ กันมาก็ขอความกรุณารอหน่อยนะค่ะ เราจะรีบค่ะ (เสร็จงานอาจารย์ ลากเก้าอี้ไปคุยกะหมอสองคน จะเอาไงกะตอนต่อไปดี -_+) ทวงกันมาได้เรื่อยๆ ค่ะ แล้วถ้ายิ่งหยอดคำอวยพรกันมาอีกสักหน่อยก็จะเป็นกำลังใจอย่างดีให้เราเขียนต่อได้อีกเยอะเลยค่ะ ^^

มาทวงกันได้ที่ >>แฟนฟิคฮอลลีวู้ด<< เลยค่ะ

------------------------------------------------------------------------------------------

และร่างของสไปเดอร์แมน หรือ ปีเตอร์  ปร์าคเกอร์ ก็ค่อยๆ โรยตัวลงมาจากเพดานห้องอย่างเงียบเชียบและรวดเร็วในเวลาเดียวกัน  ที่ๆ เค้าเลือกลงสัมผัสพื้น คือข้างๆ โซฟาของคนที่เพิ่งนอนไปเมื่อกี้

ไม่มีเสียงใดๆ เกิดขึ้นทั้งนั้น  ในสถานที่นี่เงียบสงบ  มีเพียงคนที่นอนหายใจสม่ำเสมออยู่อย่างเหนื่อยอ่อน และอีกคนที่เฝ้าดูอยู่ข้างๆ เท่านั้น  ปีเตอร์คุกเข่าลงกับพื้นเฝ้ามองคนร่างน้อยๆ ของเค้ากำลังนอนกอดเสื้อที่เค้าทิ้งไว้ให้

“ฉันไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้หรอกแฮร์รี่.....” นิ้วมือที่ถูกสวมทับด้วยถุงมือสีแดงไล่ไปที่หางตาที่บวมช้ำจากการร้องไห้

“ที่ฉันทำไปก็เพื่อนาย”

ปีเตอร์อยู่นี่มาตั้งนานแล้ว จำไม่ได้ว่าห้อยหัวอยู่นี่นานเท่าไร  อันที่จริงเมื่อคืนเค้านอนไม่หลับเลยด้วยซ้ำ  แฮร์รี่วนเวียนอยู่ในหัวเค้าตลอดเวลา จนป้าเมย์ที่ลุกขึ้นมากลางดึกแทบหัวใจวายเมื่อเห็นเค้านั่งอยู่ในห้องครัวคนเดียว

“ไปนอนซะปีเตอร์  ไม่ หลานต้องไปนอนเดี๋ยวนี้ เดี๋ยวจะป่วยเอาอีก ไม่ ป้าบอกว่าไม่ไง คราวที่แล้วก็เหมือนกันที่หลานยืนยันว่าจะซักเสื้อผ้าเองแล้วย้อมเสื้อผ้าทั้งหมดกลายเป็นสีน้ำเงินกับสีแดง  แล้วก็บอกป้าว่าซักธงชาติ.....อันนั้นป้าพอรับได้  แล้วรู้ไหม ป้าก็เหมือนกันที่กำลังจะบอกว่า หลานต้องไปนอนโดยไม่มีข้อโต้แย้ง  ไม่งั้นป้าจะเป็นคนซักผ้าเอง ทั้งหมด”

ปีเตอร์เดินเข้าห้องไปโดยไม่มีข้อโต้แย้ง  แต่จริงๆ แล้วเค้าไม่ได้เข้านอนหรอก  แต่สวมชุดเก่งแล้วโหนใยออกมาหาแฮร์รี่ต่างหาก

ตอนนี้คนที่เค้าคิดถึงเพียงคนเดียวมีแค่แฮร์รี่เท่านั้น

--------------------------------------------------------------------------

“แกมันไม่ได้เรื่อง.....แม่แกเท่านั้นแหละที่คิดว่าแกมีประโยชน์” เสียงที่เค้าคุ้นเคยดังก้องอยู่รอบตัวเค้า

“ไม่....ไม่จริง  พ่อโกหก...” แฮร์รี่หันไปมองรอบทิศทาง แต่ก็ไม่ปรากฏใครอื่นเลยนอกจากตัวเค้าเอง

..............ความมืดมันอยู่รอบตัวเค้า ไม่มีแสงสว่าง  แฮร์รี่มองไม่เห็นอะไรเลย..........

“ฉันไม่น่าปล่อยให้แกเติบโตมาจนป่านนี้เลย  แกมันไม่เคยทำอะไรให้ฉันภูมิใจ....ก็เหมือนกับแม่แกที่ตายไปแล้วนั่นแหละ”

“ไม่  ไม่จริง  พ่อเองก็ตายไปแล้วเหมือนกันนั่นแหละ!” แฮร์รี่เอามือปิดหูแน่นและหลับตาปี๋  เค้าไม่อยากรับรู้อะไรที่พ่อพูดอีกแล้ว..........ไม่อยาก.........

“แกจะต้องตาย...ตายอย่างอนาถเหมือนกับฉัน ฮ่าๆๆๆ”

“ไม่! ไม่!! ผมไม่อยากตาย ผมอยากอยู่กับปีเตอร์.....ไม่เอา!!” แฮร์รี่ทรุดตัวลงกับพื้น  ก้มหน้างุดเข้าหาตักของตัวเองและยิ่งเพิ่มแรงกดที่หูมากขึ้น

“แกมีสิทธิ์เลือกด้วยรึไง! คนที่จะบอกว่าแกจะอยู่หรือตายก็คือฉัน!  ฉันคนเดียว” เสียงที่เค้าหาไม่เจอกลับตะโกนดังขึ้นจนแฮร์รี่เผลอสะดุ้ง  เค้าพยายามบอกตัวเองว่ามันเป็นแค่ความฝัน.......

มันก็แค่ฝันร้ายแฮร์รี่ นายแค่ต้องตื่นซะ แค่ต้องตื่น........

“ฮ่าๆๆๆ”

แต่ทว่ามันไม่ได้ง่ายอย่างที่ร่างบางคิด  เหมือนยิ่งเค้าอยากจะออกไปจากที่นี้มากเพียงใด เสียงที่เค้าเกลียดก็ยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ ดั่งมันกำลังดังอยู่ใกล้ๆ หูเค้า

แฮร์รี่ตัวสั่น  และเริ่มกลัว  เค้าอยากตื่นเสียที แต่ทำไม่ได้.....เค้าอยากตื่น  ได้โปรดเถอะ ใครก็ได้ช่วยด้วย!! 

“ฮ่าๆๆ  ฮะ ฮ่าๆๆ” มันดังใกล้ขึ้นอีก

........เค้าไม่ไหวแล้ว.......

“อึก ปีเตอร์ช่วยด้วย.....” แฮร์รี่ร้องไห้ซบกับหน้าตักของตัวเองและร้องเรียกหาคนที่เค้าคิดถึงอยู่ตอนนี้

ช่วยฉันด้วยปีเตอร์  ช่วยด้วย.........

-------------------------------------------------------------------------------

ปีเตอร์ถอดหน้ากากออกแล้ว และกำลังบรรจงเช็ดคราบน้ำตาให้กับแฮร์รี่อยู่ เค้ากระทำทุกอย่างด้วยความอ่อนโยนเพราะรู้สึกผิดอยู่บ้างที่เมื่อวานทำรุนแรงกับเพื่อนตัวน้อยเกินไปหน่อย และไม่ต้องการให้คนที่นอนอยู่ตื่นขึ้นมา “ฉันขอโทษแฮร์รี่  ขอโทษ ขอโทษ....” ปีเตอร์พร่ำกระซิบคำขอโทษอยู่ไม่ขาดปาก

แต่จู่ๆ อีกคนก็มีสีหน้าไม่ดีและขย้ำเสื้อโค๊ตที่อยู่ในอ้อมกอดเล็กๆ แน่น  ปีเตอร์ชะงักมือกลางอากาศ และขมวดคิ้วแน่นเมื่อเห็นท่าทางแฮร์รี่หายใจเข้าออกแรงๆ

ตอนแรกร่างสูงแกร่งคิดว่าคนตัวเล็กจะตื่น  แต่ไม่นานเค้าก็แน่ใจว่าอีกคนหนึ่งแค่ฝันร้ายไปเท่านั้น  เพราะเสียงละเมอที่บ่งบอกถึงความรู้สึกที่ไม่ดีนัก “ปีเตอร์ช่วยด้วย....” ร่างสูงแปลกใจ

นายฝันว่าอะไรแฮร์รี่ นายเรียกชื่อฉัน ให้ฉันช่วยงั้นเหรอ......

ร่างเล็กที่ละเมอฝันออกมาโดยไม่รู้เลยว่ามีคนมองดูเค้าทำหน้าเหมือนโดนทำร้ายและเจ็บปวดอยู่

“แฮร์รี่” ร่างสูงขยับตัวเข้าไปใกล้อีกคนหนึ่งมากขึ้นอย่างเป็นห่วง

...........จะปลุกก็ยังไงอยู่ เค้าไม่ต้องการให้แฮร์รี่รู้ว่าเค้าเป็นใคร  แต่ก็ไม่อยากให้เพื่อนของเค้าต้องฝันร้ายอีกด้วยเช่นกัน............

..............บางทีการทำให้เค้ารู้สึกว่าเรายังอยู่ใกล้ๆ อาจทำให้เค้าเลิกฝันร้ายและรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาได้  ใช่ ป้าเมย์เคยบอกปีเตอร์ไว้ว่าอย่างนั้น............

“แฮร์รี่...” ปีเตอร์กระซิบเสียงแผ่วเบา แต่ทว่าอบอุ่นในคราเดียวกัน  ร่างสูงใช้ฝ่ามือแกร่งและอบอุ่นไม่แพ้น้ำเสียงนั้นทาบไปบนใบหน้าเย็นเฉียบของอีกคน  แล้วใช้นิ้วหัวแม่มือเกลี่ยไปมาที่บริเวณแก้มใส

“ฉันอยู่นี่แฮร์รี่ ไม่ต้องกลัว....”

--------------------------------------------------------------------------

“ฮ่าๆๆ.....แกต้องตาย”

“ไม่ ไม่เอา...ผมจะอยู่กับปีเตอร์!” ร่างเล็กของแฮร์รี่ยังคงต่อสู้อยู่กับพ่อของตนเองต่อไปโดยไร้หนทางหนี

“ไม่เอา....พอแล้ว  เลิกพูดแบบนั้นสักที! ฮึก”

พ่อจะทำร้ายผมไปถึงไหนกัน  พอเถอะได้โปรด.......อย่าพูดแบบนั้นอีกเลย  ไม่เอา อย่าพูด

แฮร์รี่ร้องไห้ออกมาอย่างไม่แคร์สิ่งใด ถึงนี่จะเป็นแค่เพียงความฝันก็ตาม แต่เค้าก็ตั้งใจแล้วว่าจะไม่แสดงความอ่อนแอให้พ่อเห็นเด็ดขาด

แต่นี่มันเกินไปแล้ว มันมากเกินไป.........กำลังใจอันน้อยนิดของแฮร์รี่ถูกบดขยี้จนไม่เหลือชิ้นดี โดยคำพูดร้ายกาจจากคนที่เค้าเกลียดที่สุดในชีวิต  สิ่งที่เค้าต้องการมากที่สุดตอนนี้คือ หลุดออกไปจากฝันบ้าบอนี่ให้ได้  ออกไปให้พ้นจากคำบอกกล่าวที่ว่า เค้าจะไม่ได้เจอปีเตอร์อีกเป็นครั้งที่สอง

“ไม่  ได้โปรดเถอะ....ได้โปรด....พอ....”

.......ปีเตอร์......

“แฮร์รี่..” และเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น ท่ามกลางความมืดมิดที่มองไม่เห็น  มันไม่ใช่เสียงน่ารังเกียจของผู้ที่ให้กำเนิดเค้า  แต่เป็นเสียงที่เค้าต้องการจะได้ยินมาตลอด  ร่างบางคลายตัวและเงยหน้าขึ้นมาเพื่อมองหาต้นเสียงที่นุ่มทุ้มนั้น “พีท...” เค้ากระซิบ

“ปีเตอร์” และเริ่มพูดดังขึ้น เมื่อเสียงนั้นเงียบไป พร้อมกับที่เค้ามองเห็นตัวเองอยู่ในวงกลมส่องสว่างท่ามกลางความมืด แฮร์รี่มองไปรอบๆ ตัว หวังอยากให้พื้นที่โดยรอบนี้มีแสงสว่างเช่นเดียวกับจุดยืนของตนบ้าง

........ปีเตอร์อยู่ที่ไหนกันนะ?............

ความเหน็บหนาวและโดดเดี่ยว......แปรเปลี่ยนไป

แฮร์รี่รู้สึกถึงความอบอุ่นที่เริ่มแผ่ซ่านเข้ามาทั่วทั้งแผ่นหลังของเค้า และแก้มเค้า....มันอบอุ่น......

แฮร์รี่ทาบมือไปที่แก้มของตัวเอง พูดเสียงสั่นเครือ “ปีเตอร์..” แล้วเค้าก็ต้องเบิกตากว้าง

“แฮร์รี่...” ที่นั่น  เบื้องหลังของร่างเล็กผู้โดดเดี่ยว ปรากฏบุรุษผู้หนึ่งซึ่งมีแสงเรืองรองสาดส่องออกมาจากทางด้านหลังของเค้า ราวกับว่าเค้าเพิ่งผลักประตูบานหนึ่งเข้ามาในห้องที่มืดมิด ซึ่งมีเพียงเด็กน้อยคนหนึ่งที่หลงทางนั่งร้องไห้อยู่ในนั้น

“ปีเตอร์!” ทันทีที่แฮร์รี่หันกลับมาเจอคนที่ยืนหลังตน ก็แทบจะไม่เชื่อสายตา

............ปีเตอร์  เป็นปีเตอร์จริงๆ ด้วย.........

ปีเตอร์ส่งยิ้มมาให้แฮร์รี่.......เป็นยิ้มที่อบอุ่นดุจแสงตะวัน

และแฮร์รี่ก็ชอบมันมากๆ ด้วย..............

“ปี...” ยังไม่ทันที่จะได้เรียกชื่อจบ  ร่างสูงแกร่งก็เข้ามาถึงตัวและสวมกอดเค้าไว้เสียแล้ว

“ฉันอยู่นี่แฮร์รี่ ไม่ต้องกลัว....” คำพูดและอ้อมกอดที่อบอุ่นยิ่งกว่า โอบอุ้มร่างน้อยๆ นี้เอาไว้

----------------------------------------------------------------------

ไม่นานเมื่อปีเตอร์ทาบทับความห่วงใยไป สีหน้าของแฮร์รี่ก็ดีขึ้น  และถ้าหากมองไม่ผิด ร่างสูงสังเกตเห็นรอยยิ้มบางๆ ที่มุมปากน่าจูบของร่างบางด้วย

ดีขึ้นแล้วสินะ.......รอยยิ้มบางๆนั้น พาให้ปีเตอร์อดที่จะยิ้มตามอย่างเอ็นดูไม่ได้

มือแกร่งอีกข้างลูบปอยผมสีอ่อนให้ลงมา เพื่อไม่ให้มันแหย่ตาจนเพื่อนของเค้าต้องรำคาญ

และปีเตอร์ก็เพิ่งได้รู้ ว่าเค้าเองก็เริ่มที่จะห่างจากเพื่อนตัวน้อยๆ นี้ไม่ได้ซะแล้วสิ.........

ไม่เหมือน.....มันแตกต่างจากตอนที่เค้าคบกับเก็วน  การรักเธอกับการเป็นซูปเปอร์ฮีโร่ มันสามารถทำควบคู่กันได้ และเค้าก็ทำมันได้ดีทั้งสองอย่าง ถึงแม้อย่างแรกเค้าจะทำมันได้ไม่ดีเต็มทีนักก็เถอะ

...........แต่เมื่อเก็วน  สเตย์ซี่หลุดออกไปจากใจของเค้าแล้ว  ซึ่งถูกแทนที่ด้วยคนที่ร่างสูงรู้สึกห่วงใยมากกว่าเป็นล้นพ้น  เค้ากลับหยุดคิดถึงอีกคนไม่ได้เลย อย่าว่าแม้แต่สักนาทีเดียวเลย เรื่องกู้โลกและสันติสุขของผองชนก็ไม่ได้อยู่ในเศษเสียวของความนึกคิดของเค้าเลยแม้แต่น้อย.......เชื่อเลย  เค้าเป็นเอามากจริงๆ

มันเป็นสิ่งที่ปีเตอร์ไม่มีทางเข้าใจ......ว่าทำไมถึงรู้สึกกับเพื่อนตัวเล็กได้อย่างมากมายขนาดนี้  จนร่างสูงอดไม่ได้ต้องระบายยิ้มออกมาอีกรอบ พลางส่ายหน้าน้อยๆ อย่างจนใจ

ปีเตอร์  ปราคเกอร์ ผู้ที่รักใครแล้วจะรักสุดหัวใจ และเมื่อเค้าแน่ใจแล้วก็จะรักตลอดไป.........

ใช่  เค้ารักแฮร์รี่ในฐานนะ ปีเตอร์  ปราคเกอร์  ไม่ใช่ สไปเดอร์แมน

และความรู้สึกนี้ก็คงจะต้องเก็บเงียบต่อไป เมื่อมันไม่มีประโยชน์อะไรให้บอกกล่าว

..........แฮร์รี่ไม่จำเป็นต้องรู้หรอก  แค่เค้ารู้ก็พอแล้ว  แค่ได้คอยปกป้องอยู่ห่างๆ ก็ดีแค่ไหนแล้ว...........

ซึ่งปีเตอร์คิดไว้แล้วว่าเค้าจะปกป้องแฮร์รี่ และจะไม่ทำร้ายเพื่อนตัวน้อยนี้เด็ดขาด  ร่างสูงจะไม่ยอมให้เลือดของตนกับคนที่ยังไม่อับจนหนทาง  ปีเตอร์จะหาทางช่วยแฮร์รี่ให้ได้........ไม่ว่าจะยังก็จะช่วยให้ได้.......

นายไม่ต้องกลัวนะแฮร์รี่  ฉันจะช่วยนายเอง.......

ฝ่ามือแกร่งนั้นลูบไปที่กลุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนนุ่มมืออีกครั้ง ก่อนจะกระซิบข้างหูของอีกคนหนึ่งว่า “ตื่นจากฝันร้ายได้แล้วแฮร์รี่.....ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัว...ฉันจะอยู่ข้างนายเอง”

------------------------------------------------------------------------------

แฮร์รี่ยังคงจมอยู่ในอ้อมกอดของปีเตอร์  และไม่คิดจะผละออกไปไหน  เพราะร่างสูงแข็งแรงเองก็ตระครองกอดร่างเล็กๆ นี้ไว้ด้วยเช่นกัน  มือแกร่งคอยลูบเรือนร่างผอมบางและปัดป่ายให้ความอบอุ่นไปทั่วอยู่ไม่ห่าง

และร่างน้อยๆ นั้นก็ไม่อยากจากอ้อมกอดอันแสนสบายนี้ไปเลย แต่แล้วร่างสูงแห่งความสว่างไสวก็ผละตัวออกมาจากกันและกัน  ก่อนจะปัดปอยผมที่ตกลงมาปรกหน้าของร่างบางออกแล้วถัดมันไว้หลังใบหูเล็ก  และลูบเบาๆ ไปที่เรือนผมสีอ่อนหนานุ่มนั้นเป็นครั้งสุดท้าย

ปีเตอร์ยิ้ม “ตื่นจากฝันร้ายได้แล้วแฮร์รี่.....ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัว...ฉันจะอยู่ข้างนายเอง” แล้วเค้าก็ลุกขึ้นพร้อมกับจับมือทั้งสองของแฮร์รี่ ออกแรงดึงให้ลุกขึ้นตามกันมา

คนโดนฉุดรั้ง ยอมทำตามอย่างว่าง่าย  และเดินไปยังเส้นทางแห่งแสงสว่าง ตามหลังปีเตอร์ไป

.........มือของทั้งสองยังคงไม่ปล่อยออกจากกัน...........

และทั้งสองก็พากันเดินออกประตูบานนั้นไป.......สู่แสงสว่าง

---------------------------------------------------

เสียงหายใจแบบสม่ำเสมอหายไป  แปรเปลี่ยนเป็นการตักตวงอากาศเข้าไปให้เต็มปอด  นิ้วมือเรียวเล็กกระตุกเล็กน้อยและหยุกหยิกไปมา  เช่นเดียวกับเปลือกตาสีมุกที่เริ่มขยับ

.............แฮร์รี่กำลังจะตื่น............

อา คงตื่นจากฝันร้ายแล้วสินะ..........ปีเตอร์ผละมือออกมาอย่างใจเย็น  ก่อนจะบรรจงจุมพิตลงไปบนริมฝีปากบางนุ่มหยุ่นนั้น  ปีเตอร์จูบนานเท่าที่เค้าจะกล้า ถึงแม้มันจะไม่ถึงสามวิก็ตามเถอะ.......แต่จูบนั้นก็เต็มไปด้วยความเสน่หาอันไม่รู้จบของปีเตอร์  ปร์าคเกอร์

แล้วร่างสูงคล่องแคล้วก็คว้าหน้ากากสีแดงของตนไว้ ก่อนจะพ่นใยดีดตัวขึ้นไปบนเพดานตามเดิม  เค้าสวมหน้ากากไว้แล้วมองดูแฮร์รี่อีกครั้ง

แฮร์รี่กำลังจะตื่นขึ้นมาแล้ว นายจะต้องบอกเค้าเดี๋ยวนี้.....ตอนนี้เลยปีเตอร์  อย่าให้เค้าต้องวิ่งไล่ตามนายอีก ถ้านายไม่อยากให้เค้ารู้ความลับของนาย  และบอกเค้าไปว่านี่มันไม่ใช่ทางเดียวที่จะช่วยเค้าได้ ..........เออ ถึงแม้ว่าจะยังไม่รู้ก็เหอะ  แต่ก็ต้องปฏิเสธไปล่ะนะ.......เลือดนายมันอันตรายกับแฮร์รี่ จะให้เค้าไปไม่ได้.........

แต่ถึงแม้จะบอกตัวเองหนักแน่นแค่ไหน ปีเตอร์ก็ยังคงไม่แน่ใจว่าตัวเค้าเองจะห้ามใจไหวหรือไม่  เมื่อเห็นแววตาเศร้าสร้อยและหมดหนทางคู่นั้น

..........เค้าไม่อยากให้แฮร์รี่ทำหน้าแบบนั้น  ปีเตอร์อยากจะเดินเข้าไปมอบออ้มกอดให้อย่างที่ควรจะเป็นและบอกเพื่อนตัวน้อยของเค้าเหลือเกินว่า ยังมีเค้าที่อยู่ตรงนี้อีกทั้งคน.............

..........นายยังมีฉันอยู่ตรงนี้ แฮร์รี่.........

แต่ถ้าเกิดรหัสฉุกเฉินขึ้นมา ปีเตอร์ตั้งมาตรการไว้แล้วว่าจะรีบหนีทันที โดยไม่มีข้อโต้แย้ง (คำนี่เค้าใช้กับป้าเมย์แค่สองคนเท่านั้นนะ)

Ex. อย่างเช่น  ถ้าเค้าทนไม่ไหว จะพูดความลับหรือสิ่งที่ไม่ควรออกไป ก็ให้โหนใยหนีได้เลย โดยไม่มีข้อโต้แย้ง

โอเค....ง่ายๆ ปีเตอร์ จัดเลย

สไปเดอร์แมนหายใจเข้าออกเร็วๆ สามที  ก่อนจะค่อยๆ ห้อยหัวลงมาหาคนที่กำลังจะตื่นจากห้วงนิทรา..........

.

.

.

ฉันจะทำได้ไหมว่ะเนี่ย.....

.

.

.

.

FIN

-------------------------------------------------------------------------------------

อุ...ไม่รู้จะชอบกันไหมนะเออ  ยังไงก็เข้ามาติชมพูดคุยกันได้ในเฟสนะคะ ^^

รักทุกคนและทุกแรงกำลังใจเลยทีเดียวเชียวแหละค่ะ >///<!!!

ด้วยรักและแรงหื่น

Ray - Aund