[FIC - Star Trek]+[Into] You Or You? - Mccoy x Checov [After Rain 3]

 แอ็น แอน แอ๊นนนนนนน......................มาแล้วค่าฟิคหมอกะน้อง ที่รอคอย(Ray) กันมานานแสนนาน 

วันนี้ ลงมาให้ได้อ่านกันแล้วนะค่ะ ....ต้องขอโทษด้วยค่ะ ที่หายไปนาน และเถลไถลไปนิสหนึ่ง(?) แต่ก็เสร๊จสักทีค่ะ ตอนเริ่มเรื่อง (เนี่ย ยากสุด) 

จะประมาณว่า.......เออ อ่านเองดีกว่าเนอะ เดี๋ยวเยอะ มีสปอลย์ 555 แต่งไปแต่งมาเป็นแบบนี้ค่ะ งงตัวเองเหมือนกัน .......รู้สึกว่าผู้ใหญ่สองคนง๊องแง๊งมากกกกกกค่ะ  5555

ชอบไม่ชอบยังไง ช่วยคอมเม้นด้วยนะค่ะ ^^

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

บทนำ

            เป็นเวลานานแล้วที่เค้าต้องมายืนกดกริ่งหน้าบ้านของเพื่อนร่วมงานโดยไม่มีการตอบรับ

.............นี่ก็ผ่านมาห้านาทีแล้วนะ หมอแมคคอยไปไหนกัน  ผ้าม่านก็เปิดอยู่ เป็นไปไม่ได้แน่ที่คนเนี้ยบอย่างนั้นจะออกจากบ้านโดยไม่ปิดบ้านให้เรียบร้อยน่ะ 

งั้น...รออีกสักพักล่ะกันแฮะ...........

ว่าแล้วก็ตั้งหน้าตั้งตากดกริ่งต่อไป

กริ๊งงง...ง..ง...ง  กริ๊งงง...ง..ง...ง

            เงียบ............

**สามนาทีผ่านไป**

กริ๊งงง...ง  กริ๊งงง

เงียบอีก...............

**อีกห้านาทีต่อมา**

กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

(ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก  ตู๊ด... ตู๊ด... ตู๊ด... ตู๊ด...-_-“ : Ray - Aund)

โวยยย  ไปไหนว่ะเนี่ยยยยย!

แขกไม่ได้รับเชิญ(?) เริ่มหัวเสีย.........อันที่จริงเค้าค่อนข้างจะใจเย็นกว่านี้ แต่ครั้งนี้ความรู้สึกที่สุมอยู่ในอกมันทำให้เค้าร้อนใจจริงๆ  เพราะไม่ว่ายังไงต้องถามให้ได้ว่า........หมอแมคคอยรู้รึเปล่าว่าเชคอฟอยู่ที่ไหน.........

ซูลูเที่ยวตามหาซะทั่ว ไม่ว่าจะถามใครก็บอกเป็นเสียงเดียวกันว่าเห็นเชคอฟครั้งสุดท้ายอยู่กับหมอแมคคอย

เพราะงั้น เค้าเลยรีบบึ่งมาที่บ้านของนายแพทย์ใหญ่ทันที..................ถ้าไม่ยอมออกมาเปิด ถึงจะต้องพังประตูเข้าไปเค้าก็ยอม.............

นิ้วเรียวกดไปที่ปุ่มสแกนเนอร์แรงขึ้น  มันสแกนเค้าตั้งแต่หัวจรดเท้า ยืนยันผลการสแกน แล้วก็ส่งเสียงกริ๊งให้ดังขึ้นอีกรอบ...........เป็นรอบที่ร้อยได้แล้วมั่ง

กริ๊งงงงงง  กริ๊งงงงงง

“คุณหมอแมคคอย คุณอยู่ไหมครับ!..........คุณหมอ!” ซูลูเพิ่มเสียงเรียกเข้าไปอีก

“คุณหมอแมคคอย  ผมเองครับซูลู.........ผมมีเรื่องอยากจะถามคุณ”

“คุณหมอแมคคอ......”

แอ๊ด.....

“โอ๊ย คุณหมอแมคคอยอะไรกันนักกันหนา หา....” ในที่สุดประตูก็ยอมเปิดออกสักที บุรุษเจ้าของบ้านแทรกตัวออกมาพร้อมกับทำหน้าตาออกรำคาญ (เนียนได้อีกนะหมอ.....-_-“ : Ray - Aund)

แต่นั่นก็ไม่ได้อยู่ในความสนใจของซูลูเลยแม้แต่น้อย ในหัวเค้าตอนนี้มีแต่เรื่องของเชคอฟ  ทันทีที่เห็นหน้าหมอแมคคอยซูลูก็ถามคำถามขึ้นมาก่อนที่จะเป็นคำทักทาย

“คุณหมอแมคคอย ขอโทษนะครับคุณเห็นเชคอฟบ้างไหม”

คำถามแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยทำให้หมอหนุ่มเกิดอาการคิ้วกระตุกขึ้นมา.......ถึงแม้เค้าจะรู้ว่าที่ซูลูรีบร้อนขนาดนี้ ก็เพื่อมาตามหาเชคอฟ  แต่ก็อดหงุดหงิดไม่ได้ที่ไม่ยอมทักทายเจ้าของบ้านอย่างเค้าเลยสักคำ

........ไม่รู้ ซูลูมันจะอะไรนักหนาก็อีแค่มาตามหาน้องต่างสายเลือดเนี่ย.........

.............ทำยังกะของสำคัญหายอย่างงั้นแหละ................

ร่างสูงถอนหายใจ ก่อนจะตอบไปอย่างหน่ายๆ กับท่าทีโอเว่อร์ เหมือนบ้านกำลังจะไฟไหม้ ของซูลู

“อ๋อ อยู่ข้างในน่ะ..........พอดีเมื่อคืนฉันเมาซะปริ้น ....กลับบ้านไม่ได้  หมอนั่นเลยมาส่งน่ะ” แมคคอยพูดพลางงัดนิ้วโป้งไปข้างหลัง

ซูลูไม่รอช้า เดินเบียดเข้าไปในบ้านอย่างร้อนใจทันที  จนแมคคอยเซออกไปจากวิถีที่ตัวเองยืนอยู่

คิ้วหนาขมวดอย่างไม่พอใจ

อะไรของแมร่งว่ะ...... คิดในใจ

จริงอยู่ที่พ่อแม่ของซูลูกับเชคอฟเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเรียน  ต่อมาเลยทำให้ลูกทั้งสองของพวกเค้าสนิทสนมกัน   ด้วยความที่ว่าครอบครัวของซูลูมีซูลูก่อน  เชคอฟที่เกิดทีหลังมาจากอีกครอบครัวหนึ่งจึงต้องเรียกซูลูว่าพี่โดยปริยาย  รู้มาว่าตอนเด็กสองคนนั้นเคยวิ่งเล่นอยู่ด้วยกันเป็นประจำ สองครอบครัวนี้สนิทสนมกันมาก....ทำไมเค้าจะไม่รู้   แต่เจ้าเด็กนั่นก็ไม่เคยเรียกซูลูว่า ‘พี่’ ในเวลางานเลยด้วยซ้ำ เพราะเข้าใจดีถึงหน้าที่ๆ ต้องปฏิบัติ นอกเวลาหรืออะไรนอกเหนือจากนั้น ลีโอนร์าด  แมคคอย ก็ไม่เคยรับรู้ด้วยหรอก

แต่ไอ้ท่าทีแสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของแบบนี้น่ะ  มันน่าหมั่นไส้จริงๆ นั่นแหละ

แถวนี้มีใครให้แกอวดกันห๊ะ.......

แมคคอยส่ายหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเดิมตามเข้าไปในบ้าน

ซึ่งตอนแรกที่ซูลูเข้าไปถึง  ภาพที่เค้าเห็นก็อดทำให้โล่งใจไม่ได้

..........เชคอฟกำลังนั่งดูทีวีอยู่..........

ซูลูระบายยิ้มบนใบหน้าอย่างเอ็นดู สาวเท้าก้าวเข้าหาโดยไม่รีบเร่งเท่าตอนแรก.............ภาพก้อนนุ่นบนหัว(?)  ดวงหน้าอันอ่อนเยาว์  และสายตาที่ไร้เดียงสานั่น เป็นสิ่งที่เค้าไม่เคยลืมเลือนเลย...........เชคอฟกำลังตั้งหน้าตั้งตาดูรายการโปรดอยู่..............

“ไง เชคอฟ” ซูลูเอ่ยเสียงนุ่มนวล  พร้อมกับนั่งลงข้างๆ เด็กหนุ่ม

เชคอฟหันไปหาคนใกล้ตัวทันที  ส่งยิ้มไปให้ซูลู แล้วก็เผลอกลืนน้ำลายลงคอดังเอื๊อก 

“หวะ หวัดดีฮะ  คุณซูลู......” เชคอฟตอบเสียงอ่อยๆ

แต่ไม่ทันไร ผู้ปกครองที่แสนนุ่มนวลก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคนทันที

“เมื่อคืนนายหานไปไหนมาห๊ะ  ฉันตามหานายซะทั่วเลย” ซูลูทำเสียงดุ

เชคอฟทำท่าอึกอัก อ้าปากพะงาบๆ เด็กหนุ่มไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดยังไงดี ........สายตาหันไปหาความช่วยเหลือจากบุรุษแดนใต้ที่ยืนอยู่ข้างหลังซูลู

“ก็อย่างที่บอกแหละเพื่อน........เมื่อคืนฉันคลำหาทางกลับบ้านตัวเองไม่ได้ เลยต้องให้หมอนี่ช่วยคลำให้” แล้วแมคคอยก็ส่งสายตามาเป็นคำตอบเหมือนเชิงว่า แค่นี้เองไม่เห็นจะยากเลย...........

เด็กน้อยทำหน้าหงอลงไปอีก

ก็จริงสิ.......ใครจะไปเนียนได้เหมือนคุณล่ะ..............

“หึ งั้นเหรอ  ผมไม่นึกว่าคุณจะเคย ‘ทำตัวเมาหัวราน้ำ’แบบนั้นด้วย..........และอีกอย่างผมก็ไม่ได้ถามคุณ” ซูลูเอียวตัวหันไปพูดใส่คนที่ยืนค้ำหัวเจ้าตัวอยู่ ไม่รู้ทำไมเชคอฟคิดไปเองรึเปล่า ว่าซูลูพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชันอีกคนซะขนาดนั้น

แต่หมอใหญ่แห่งยาน Enterprise ก็เกิดอาการคิ้วกระตุกขึ้นมาโดยไม่ต้องบอกสาเหตุ........เค้าไม่ชอบตั้งแต่ไอ้คำว่า ‘ทำตัวเมาหัวราน้ำ’ เรื่อยมาจนท้ายประโยค......ใช่ ท้ายประโยคนี่ล่ะ  มันทำให้เค้ารู้สึกหงุดหงิดสุดๆ ไปเลย  คิ้วของนายแพทย์หนุ่มผูกปมเข้าหากันอีกครั้ง พร้อมกับเสียงที่รอดผ่านไรฟัน

“เมื่อกี้นายว่าอะไรนะ........”

เชคอฟที่นั่งอยู่ริมสุดเห็นท่าจะไม่ดีเลยห้ามทัพหมอแมคคอย...พูดดักสถานการณ์ไว้ “เอ่อ เอ่อ......ใช่ครับ ผมเป็นคนอาสาขับมาส่งคุณหมอเองฮะ.......คุณซูลูผมขอโทษ...ที่ไม่ได้บอกก่อน......” ท้ายประโยคเสียงเล็กก็เบาหวิวลง และก้มหน้างุดอย่างรู้สึกผิด.....ใช่ ถ้าเค้าส่งข้อความไปบอกซูลูสักนิดก็คงไม่ทำให้ใครเดือดร้อนแบบนี้แน่ๆ ทั้งซูลูที่เที่ยวตามหาเค้าซะทั่ว และหมอแมคคอยก็คงจะไม่............

ซูลูที่เมื่อครู่เหมือนจะเปิดศึกปะทะคารมกับแมคคอยก็เป็นอันต้องล้มเลิกความคิด แล้วหันมาใส่ใจกับเชคอฟด้วยการพูดปลอบโยนอีกคนแทน “ไม่เป็นไรหรอกเชคอฟ........มันเป็นหน้าที่ของฉันอยู่แล้วที่ต้องดูแลนาย” พูดพลางลูบหัวที่เต็มไปด้วยก้อนนุ่น นุ่มๆ นั่น

อ้วก.....แมคคอยอยากจะอ้วกโว้ย บุรุษเจ้าของบ้านยืนกอดอก พิงฝาบ้านมองดูทั้งสองอย่างไม่สบอารมณ์

ไม่รู้ทำไม......คงเป็นเพราะเจ้าสองคนนี้ทำเหมือนเป็นบ้านของตัวเองมากกว่าที่จะรับรู้ว้าเค้า...ซึ่งเป็นเจ้าของบ้านตัวจริงยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้.........หรือเพราะอะไรกันแน่

.......ได้ลูบหัวน้อยๆ นั่นอย่างสนิทใจ..........

เฮ่ย คิดอะไรอยู่ว่ะเนี่ย แมคคอยสะดุ้งนิดๆ เหมือนมีคนสะกิดให้ตื่นจากฝัน  แล้วหันกลับมาสนใจสองคนที่ทำตัวเป็นห่วงกันจนเว่อร์อยู่บนโซฟาแทน

“พวกนายจะดินเนอร์ที่นี่เลยไหมเพื่อน........ได้ สองที่เลยนะ” เจ้าของบ้านเริ่มประชดประชัน

“ผมไม่อยู่นี่นานหรอกคุณหมอแมคคอย” ซูลูสวนขึ้นมาทันควัน หันไปมองเชคอฟทีหนึ่ง แล้วหันกลับมาพูดต่อว่า “ผมเสร็จธุระที่นี่แล้ว ไม่จำเป็นต้องอยู่” พร้อมกันนั้นเค้าก็ยืนขึ้นเต็มความสูงอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหันไปพูดกับเด็กหนุ่มหัวนุ่นที่นั่งเจ๋อไม่รู้อิโหน่อิเหน่อยู่บนโซฟา “กลับกันเถอะเชคอฟ.......” พร้อมกับยืนมือออกไปให้จับ

โอ....มีประคองกันกลับบ้านด้วยเว้ย อยู่บ้านเดียวกันเลยรึเปล่าล่ะเนี่ย แมคคอยเหน็บแนมในใจ พร้อมกับบิดมุมปาก ขมวดคิ้ว แล้วถอนหายใจอย่างไม่พอใจ ไม่รู้ว่าที่นึกหงุดหงิดขึ้นมาเป็นเพราะซูลูเสียมารยาทรึเพราะอะไรกันแน่

“โอ้โหแฮะ......... ถึงขั้นต้องจูงมือกลับบ้านกันเลยงั้นรึ เจ้าหนูนี่ไม่ได้โดนฉันล้างสมองจนกลับบ้านไม่ถูกหรอกนะพวก” คำพูดของแมคคอยทำให้มือของเชคอฟที่กำลังเอื้อมมือขึ้นไปจับชะงักทันที

...........เชคอฟอยากจะตีมือตัวเองเสียงดังฉาดเสียจริงถ้าไม่ติดว่ามีคนอื่นอยู่ด้วย.......

.............ที่เอื้อมมือไปจับน่ะ มันเป็นความเคยชินล้วนๆ ต่างหากล่ะ เพราะตั้งแต่เด็กๆ แล้ว ที่ซุลูมักจะยื่นมือคู่นั้นมาให้เค้าอยู่เสมอ  ไม่ว่าจะหกล้ม หรือเดินกลับบ้านด้วยกัน มือของพวกเค้าก็จะได้สัมผัสกันเสมอ

ที่เอื้อมมือจะไปจับเมื่อกี้มันก็เป็นเพียงแค่ความเคยชินเท่านั้นเอง....................

เชคอฟตัวแข็ง ซูลูที่เห็นดังนั้นก็กลับเป็นคนฉวยข้อมือของเด็กหนุ่มเสียเอง แล้วดึงให้ลุกขึ้นอย่างรวดเร็วจนลืมนึกไปว่าตัวเองออกแรงมากไปหน่อย

ให้ตาย คิดว่าฉันอยากอยู่นักรึไง พูดจาไม่ต้อนรับแขกแบบนี้แล้วยังพาเชคอฟหายไปทั้งคืนอีกต่างหาก......กลับดีกว่าวุ้ย อยู่นานเดี๋ยวได้ต่อยคนแหงๆ...........ซูลูคิดในขณะที่ลากเชคอฟตามหลังเค้าไปติดๆ แต่ก็ไม่ลืมปั้นหน้าทำเป็นยิ้มขอบคุณตามมารยาท “ขอบคุณมากนะครับคุณหมอ.......ที่ดูแลเชคอฟตอนที่ผมไม่อยู่” (กัดฟันนิดๆ นะนั่นน่ะ -_- : Ray - Aund)

“อ๋อ ไม่เป็นราย  หึๆ” (นี่ก็เสียงสูงพลางยิ้มเยาะ -_-* : Ray - Aund)

.......เออ ถ้าเอ็งไม่ขอบคุณนะ จะเตะให้หน้าหงายเลย อย่าคิดว่าไม่เห็นนะไอ้ที่นินทาในใจเมื่อกี้น่ะ สีหน้าเอ็งมันฟ้อง............แมคคอยกัดฟันกรอดๆ

........พูดเสียงกวนฉิบ อย่าได้ใจไปหน่อยเลย เดี๋ยวนอกรอบเจอกัน วันนี้ฝากไว้ก่อน.........ซูลูเส้นเลือดปูดขึ้นหัว

(ตีกันแม่งเลยอ่ะ ไม่ต้องไปสนใจเชคอฟหละ...ต่อยกันแม่งเลย จะได้รู้ไปเลยว่าใครจะได้เชคอฟไป เรื่องจะได้ไม่ต้องยืดเยื้อจนถึงตอนจบ......อ้าว เฮ้ยยยย!!! ได้ไง๊! อย่าสปอยล์เด๊!!!! พอๆๆๆ เลิกๆๆๆๆ : Ray - Aund)

.

.

.

.

TBC.

--------------------------------------------------------------------

ต้องไปเป็นไงบ้างค่ะ   ติชม หน่อยน้าาาาาา

และชืื่อเรื่อง ยังชั่งใจอยู่ค่ะ ว่าจะให้ชื่อ  You Or You?   หรือว่า  Just You  ดี

ไปช่วยโหวตกันใน >>แฟนฟิค ฮอลลีวู้ด<< ได้เลยค่ะ

ร่วมเป็นส่วนหนึ่งด้วยกันนะค่ะ ^^


----------------------------------------------------------------------------------



โอเค เอาเป็ว่าชื่อ You Or You? ล่ะกันนะค่ะ ^^