อร๊ายยยยยยยยยยย
กราบสวัสดีค่ะรีดที่รักทุกท่านนน T^T //กอดแรงงงงงงง// คิดถึงมากๆ เลยค่ะ กี่วันแล้วนะที่ยังไม่ได้ลง ฮืออออออ ยิ่งคิดยิ่งเจ็บใจ ระบมมาก อ่าาาา
พอเถอะ Ray – Aund เลิกโวยวายสักที ก็เดินทางมาถึง Part 25
แล้วนะคะ >< อร๊ายยยยย
เรื่องนี้จะจบแล้วค่ะ การเดินทางและร่วมผจญภัยของเฮียกับเหมียวกำลังจะจบลงแล้วค่ะ TWT //ผจญภัยจริงๆ ค่ะ 555//
อ่านต่อจาก Part 24 ได้เลยนะคะ ท่านใดที่อ่านไปแล้วไรท์แนะนำให้อ่าน Part
24 อีกรอบค่ะจะได้อารมณ์อย่างต่อเนื่องค่ะ //ต้องโทษไรท์ที่มาลงช้ามาก
555 เอาหัวโขกโต๊ะ// Part นี้เป็นของเฮียโด้ค่ะ ^^ เฮียเค้าสาธยายในส่วนของเค้าค่ะ
รีดจิได้ไม่งงกันนะคะ >,.< เฮียเก่งเว่อร์--------- อร๊ายยยยยยยยยยย!
ทำเพื่อเหมียวล้วนๆ เลยนะเออ! >///<
เอาล่ะค่ะ
ที่นี้ก็เชิญไปอ่านกันได้เลยค่าาาาา
------------------------------------------------------------------------------------------------
ผมได้ยินเสียงพวกมันคุยกันหลังจากที่ผมแกล้งสลบ ดูเหมือนจะมีบางคนเข้ามา.......บางคนที่สำคัญมากๆ
มากพอที่จะทำให้พวกมันเลิกส่งเสียงจ้อกแจ้กจอแจน่ารำคาญหูนั่นไปได้
แต่ผมฟัง......นอนฟังว่าพวกมันมีกันกี่คน
สิบเอ็ดคน ที่ผมนับได้
............สามคนห่างออกไปทางซ้ายมือ สองคนกำลังเดินมาหาผมจากที่มันยืนเถียงกับเพื่อนอีกสองคนที่อยู่ด้านหน้าไม่สำเร็จ มันเดินมาอ้อยอิ่ง
ดูไม่ชอบงานเก็บกวาดคนเจ็บที่เป็นภาระอย่างผมเสียเท่าไร และอีกสองคนที่คุมตัวลีโอ......ถัดไปเป็นไอ้ชั่วจาโรกับหัวหน้าของมัน!
ไม่น่าผิด ผมไม่เคยนับพลาด.......ผมไม่ได้ยินเสียงพวกมันเก็บปืนและขว้างออกไปจากผม มันห่างออกไปไม่มากนักหากผมลุกขึ้นก็สามารถเอื้อมไปถึงและพอจะหยิบมันขึ้นมาได้
แต่แล้วพวกมันก็หยุดเดิน ผมก็ชะงักทั้งๆ ที่ก็นิ่งอยู่แล้ว ตอนที่มันนิ่งดูจะมีสมาธิมากกว่าตอนที่พวกมันเดินผมเลยไม่กล้าที่จะทำอะไรต่อ เพราะต้องรอโอกาสและจังหวะที่ดี
สองคนที่เดินมาหาผมขยับฝีเท้าและเดินมาหาผมต่อ
แต่ผมก็ยังรอที่จะลุกขึ้น..........
ผมยอมรับ ไม่ได้หมดสติตั้งแต่แรกหรอก
โกหกทั้งเพ....แต่ผมแค่รู้ว่าตัวเองกำลังจะหมดแรงเลยต้องชิงคว้าโอกาสนี้ไว้ ให้พวกมันตายใจว่าผมหมดกำลังแล้วจริงๆ เพราะผมจะเก็บกำลังเฮือกสุดท้ายที่คิดว่าน่าจะยังมีเหลืออยู่เอาไว้ใช้ในแผนสำรอง...........
ผมทนได้.....ใช่ บางครั้งก็มีคนบอกว่าผมอดทนได้มากกว่าคนปรกติ
แต่ถ้าขืนปล่อยให้คนถึกสี่คนซ้อมผมมากเกินไปกว่านี้
ผมอาจเสียแผนได้
ผมเจ็บเสียดที่ซี่โครงและรู้สึกระบมไปหมด แต่ช่างเถอะ....ไม่เป็นไร ผมทนได้ ผมได้ยินเสียงลีโอ ร้องไห้และบอกว่าอยากอยู่กับผม ให้ตายเถอะ ผมดีใจแทบคลั่ง แต่ก็รู้ๆ กันอยู่ว่าผมแสดงอาการออกไปตอนนี้ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด
ตอนนี้ลีโอคงคิดว่าผมตายแล้ว หรืออาจใกล้ตาย แต่ผมก็อยากที่จะเห็นใบหน้าผิดหวังของเค้าในเรื่องนี้เอามากๆ
ไม่รู้ว่าเค้าจะทำหน้ายังไงและจะวิ่งเข้ามากอดผมไหมนะในตอนที่รู้ว่าผมยังไม่ตาย
สองคนนั้นที่ต้องมาลากผมไปเดินเข้ามาใกล้ขึ้นอีกแล้ว แต่ยังก่อน......ผมต้องรอก่อน
ผมว่าตัวเองคงต้องผิดคำสัญญาที่ให้ไว้นิดหน่อย เพราะดูจากรูปการแล้วเป็นไปไม่ได้เลยที่สามคนซึ่งอยู่ด้านข้างผมจะไม่ยิงผมเมื่อผมหันไปยิงจาโรหลังจากที่จัดการกับชายสองคนที่กำลังเดินเข้ามาลากตัวผมไป พอผมหันมาจะจัดการกับพวกมัน........ตอนนั้นผมคงได้โดนยิงตายก่อนพอดี
เพราะผมถอดที่เก็บเสียงของรัสเซียออกแล้วในตอนที่ลีโอช่วยห้ามเลือดให้ผม ถ้าผมลั่นไกออกไป......แค่ครั้งเดียว พวกมันจะต้องได้ยินแหงอยู่แล้วไม่ต้องพนันก็รู้เลย
ผมคิดว่าจะไม่ต้องใช้ปืนอีกแล้วเชียว
............แต่ผมคิดผิด ลีโอมีค่าเกินมากกว่าพวกมันจะปล่อยไปได้ง่ายๆ และผมต้องรับมือให้ได้ไม่ว่าจะยังไง
ผมก็ต้องทำให้ได้
เสียงบู๊ตหนักๆ ย่ำดังใกล้เข้ามาอีก
ใกล้เข้ามาแล้ว แต่ยังก่อน
ยังต้องรอ........
ผมสูดหายใจเงียบๆ และบางเบาอย่างที่สุด
ไม่พยายามให้พวกมันสังเกตเห็น และเพื่อเตรียมพร้อม หากพวกมันยังไม่ขาดสมาธิแต่ถ้าสองคนข้างหน้ามาถึงตัวแล้ว ผมก็ต้องเริ่มเลย
และโชคก็มักจะเป็นของผมเสมอ............
“ตำรวจ! ตำรวจแห่กันมาแล้ว.....อย่าชักช้า! รีบหนีเร็วไอ้พวกโง่.....”
ไอ้เวรนั่นแหกปากเสียงดัง ถ้าผมเป็นลูกน้องมันก็ต้องหัน แต่ถึงจะเป็นใครๆ
ก็ต้องหันและเสียสมาธิกันทั้งนั้น และในตอนนั้นเองผมก็ลุกขึ้นแล้วเอื้อมไปคว้าปืนจนสุดตัว
มันเกิดขึ้นเร็วมากดั่งเช่นทุกที ไม่มีใครเห็นผมนอกจากเจ้าสองคนที่ทำหน้าอึ่งกิมกิอยู่ข้างหน้าผม
และกระทั่งผมลุกขึ้นในท่าคุกเข่า ตั้งปืนให้ขนานกับพื้นแล้วลั่นไก........เก็บสองคนที่อยู่ตรงหน้า อีกสามคนที่เยื้องไปทางซ้าย อีกสองตรงหน้าที่ห่างออกไปอีกซึ่งกำลังยกปืนขึ้นมายิงผมแต่ไม่ทัน.........
ผมเจ็บไหลขวา เลือดกำลังหยุดไหล แม้มันจะไม่ได้หมายความว่าจะไม่ไหลออกมาอีกแล้วก็เถอะ แต่มือซ้ายผมก็ยังใช้การได้ดี เพราะเมื่อยิงออกไปแล้วพวกมันตายสนิท ไม่ลุกขึ้นมาอีกเลย...........
ผมกลั้นใจลุกขึ้นจนเต็มความสูง ยกปืนขึ้นตั้งฉากอีก ยิงสวนออกไปหาสองคนที่เพิ่งปล่อยลีโอลงพื้น คนพวกนี้ยืดยาดเทอะทะ และพบจุดจบเดียวกัน.......สองคนนั้นตายทั้งๆ
ที่ยังไม่ได้วิ่งออกมาห่างจากลีโอเลยด้วยซ้ำ ผมมองลีโอด้วยสายตาที่แปรเปลี่ยนไปเล็กน้อย.........จากสุขุมบาดลึกเป็นวูบไหว
เค้าช่างตัวเล็กและบอบบางสุดๆ
ไปเลยเมื่อแวดล้อมไปด้วยเจ้าพวกนั้น เค้านั่งแบะลงกับพื้นมองไปข้างๆ
และผมเห็นเค้าเหมือนเพิ่งหยุดร้องไห้เพราะสถานการณ์ที่ผมได้สร้างขึ้น ลีโอมองชายสองคนที่ผมยิงร่วงลงไปกับพื้น
สีหน้าเค้าก็แน่นอนต้องประหลาดใจอยู่แล้ว
แต่ผมเห็นริมฝีปากที่เผยอขึ้นน้อยๆ และดวงตากลมโตที่ขึ้นเป็นสีชมพูระเรื่อ.....ระเรื่อไปทั้งใบหน้า น้ำตาเค้าคลอหน่วย และใช่เลย......เค้ายังไม่เห็นผม
แค่กำลังตกใจว่าเกิดอะไรขึ้น
ผมโฟกัสสายตาไปที่ลีโอเพียงแค่แป๊บเดียวเท่านั้น
ก่อนจะมองเลยเค้าไปอีกเป็นไอ้สารเลวที่ผมอยากจะฉีกมันออกเป็นชิ้นๆ
จาโร.......
ผมเหวี่ยงกระสุนไปเต็มข้อนิ้ว และทะลุเข้าไปที่อกข้างซ้ายของมันอย่างตรงเผง.......ผมจ้องหมอนั่นตาเป็นมันอย่างคุกคามและต้องการปองร้าย
และผมทำสำเร็จ.......จาโรมองหน้าผมกลับมาเหมือนไม่อยากจะเชื่อและโกรธจัดที่ผมลอบกัดมันกับพวกพ้องได้ ก่อนจะล้มลงกระแทกหน้าลงกับพื้นอย่างแรง ตายอยู่ตรงนั้น...........
ผมอาจดูไม่ต่างไปจากพวกมันที่คุกคามเราในตอนนี้ แต่ที่ผมทำไปก็เพราะต้องการจะปกป้องคนที่ผมรัก ที่ทำไปทั้งหมดนี่ก็เพื่อลีโอ............แม้เค้าจะไม่รู้และอาจคิดว่าผมทำเพื่อเอาตัวรอด แต่ผมก็ไม่คิดอยากจะบอกเค้าไปหรอกว่าผมเริ่มคิดถึงแต่เรื่องของเค้ามากขึ้นทุกนาที และมันก็แก้ไม่หายเลยตั้งแต่ที่ผมได้เจอเค้าในคืนนี้..............
............เป็นคืนสุดแสนสำคัญที่ผมจะไม่มีวันลืม............
จาโรตายแล้ว ไม่กระดิก
ลีโอตกใจมากกว่าเดิมแล้วหันมาหาคนยิง
พอเจอผมเท่านั้นแหละเค้าก็ทำหน้าตกใจยิ่งกว่าเดิมก่อนผมจะเห็นเค้ายิ้มแบบที่เรียกว่าน่าจะเป็นการร้องไห้มากกว่า
แต่ก็ใช่ว่าผมจะทำหน้าที่จำเป็นเสร็จแล้ว.............
คนสุดท้ายที่ยืนจังก้าทำอะไรไม่ถูกอยู่ห่างออกไปไม่มากนัก ใช่ ผมใช่คำว่า ‘ทำอะไรไม่ถูก’ น่ะถูกแล้ว.......หัวหน้าของซ่องโจรวิ่งมาข้างหน้าคิดจะหยิบปืนจากลูกน้องที่ไม่มีวันตื่นขึ้นมาสู้กับผมบ้าง แต่ผมก็ยังไม่ได้ลดปืนของตัวเองลง และส่งสายตาเตือนไปว่า “ขยับอีกนิดเดียวแกตาย”
และผมไม่ได้ล้อเล่น
เจ้าอ้วนตัวโตท่าทางเหมือนคนจิตไม่ดีนั่นหยุดมือ ยกค้างไว้แล้วถอยห่างออกจากปืนอย่างรู้หน้าที่เมื่อตกเป็นเบี้ยล่าง.........และมันก็คิดอะไรโง่ๆ
ชายที่อ้างฐานะว่าตัวเองเป็นหัวหน้าของผู้ติดตามที่ไม่รู้เลยว่านายของตัวเองกำลังจะแย่แบบสาหัสคนนี้กำลังจะชะตาขาด ทำไมน่ะเหรอ?
ลีโอนั่งอยู่ตรงนั้นห่างจากเจ้าหมอนั่นเพียงแค่นิดเดียว........เจ้าอ้วนนั่นอยู่ใกล้กว่าผมมาก และมันมองเค้าด้วยสายตาที่ผมเองก็อ่านแล้วรู้เลยว่ามันคิดจะทำอะไร
ด้วยความที่เป็นหัวหน้าให้ลูกน้องคอยถืออาวุธหนักๆ
ให้ พอเบ้ตายกันหมดก็ไร้แขนขาสินะ แต่คนเป็นมาเฟียยังไงก็หัวใจมาเฟีย...........
ชายร่างสูงใหญ่ที่อยู่ข้างหลังลีโอและหมดหนทางนั้น
กำลังเล่นเกมส์วัดใจกับผมว่าผมจะยิงมันอย่างที่ขู่ไว้จริงหรือไม่ ด้วยการวิ่งเข้าไปคิดจะชาร์ตตัวลีโอไว้เป็นเครื่องต่อรองกับผม
.............แต่ก็เท่านั้นล่ะ แม้ตัวจะมาเฟียหรือหัวใจจะมาเฟียแค่ไหนก็ต้องแพ้ลูกตะกั่วกันทั้งนั้น เพราะผมพูดจริง
ข้อนิ้วของผมขยับใช้งานอีกครั้ง ผมลั่นไกแต่ไม่มีลูกกระสุนออกไป
แกร๊ก
เจ้าอ้วนสะดุ้งเมื่อเสียงแกร๊กดังขึ้น เพราะคิดว่ามันจะมีกระสุนออกมาจริงๆ แต่ปืนของผมดันเป็นหมันซะก่อนนี่สิ!
บ้าเอ้ย!
ผมมองกระบอกปืนสายตาเรียบเฉยแต่เซ็งสุดๆ
แล้วย้อนกลับขึ้นไปมองคนที่ยกมือค้างแต่ยิ้มแฮ่ๆ ใส่ผม
“แฮ่ๆ ปืนแกกระสุนหมด” มันแสยะยิ้มราวกับจะซ้ำเติมผม
เออ อันนั้นฉันรู้แล้วเว้ย.........ผมลดเปลือกตาลงครึ่ง
ทำเหมือนเจ้านั้นพูดเรื่องปัญญาอ่อน
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ลดปืนลง คนที่บอกผมในเรื่องที่ไม่ควรบอกก็พุ่งเข้าไปหาลีโอทันทีที่พูดจบ ผมเลยขว้างปืนออกไปสุดแรงเกิดเท่าที่แขนซึ่งออกกำลังบริหารทุกวันของผมจะทำได้
และก็ตรงเป้าอย่างที่ผมไม่เคยพลาด.........ปืนปั่นตัวกลางอากาศไปโดนกลางหัวของเจ้านั้นเต็มๆ
และคงจะแรงอยู่พอดู เพราะทันทีที่โดนเข้าไป
ร่างสูงใหญ่แต่เทอะทะนั้นก็หัวโยกจากแรงส่งของผมแล้วล้มลงไปทันที ท่าเหมือนคนลื่นเปลือกกล้วยล้มยังไงยังงั้นเลย........ฮ่ะ
อย่าพูดย้ำนะ ผมไม่อยากขำออกมาอีก ให้ตายบ้าชะมัด
ใครๆ ก็รู้ ว่าหลังจากกระสุนหมดไปแล้วปืนก็ยังมีประโยชน์อยู่ ไอ้ตรงที่เสียงดังปึกพอไปโดนหัวคนอื่นนี่แหละ ผมยังไม่ได้บอกเลยใช่ไหมว่าผมใช้ปืนเป็นได้อย่างเกิดประโยชน์สูงสุดเลยล่ะ.................
และในที่สุด ผมก็ทำหน้าที่ของตัวเองสำเร็จสักที...........พวกนั้นตายกันหมดแล้วและลีโอก็ปลอดภัย ไม่มีใครมาอีกแล้ว พวกนั้นกำลังจะเตรียมเผ่นออกจากที่นี่กัน ผมถอนหายใจและโล่งอกอย่างบอกไม่ถูกจริงๆ ทุกอย่างโอเคแล้ว ผมไม่ได้ยินเสียงวิ่งย่ำของรองเท้าบู๊ต
อีกแล้ว ได้ยินแค่เสียงลม.........สายลมที่พัดขึ้นมาจากทะเลที่ผมเคยบอกลีโอไว้............
ให้ตาย ยังกะในหนังที่ผมเคยดูยังไงยังงั้นเลย พอเรื่องจบลงทุกอย่างออกมาดีแล้ว ก็เพิ่งจะมารู้สึกเจ็บเอาตอนนี้นี่แหละ...........เก็บหัวหน้าซ่องได้
ผมก็สูดกลิ่นอายเค็มๆ
เข้าไปแล้วก็รู้สึกเจ็บที่ซี่โครงทันที ผมกุมมันไว้แล้วเจ็บแปลบไปทั้งตัว ผมทรุดลง
ไม่ไหวแล้ว..........เฮือกสุดท้ายที่ผมเก็บไว้ได้หมดลงแล้ว ผมกำลังรอให้ลีโอวิ่งมากอดผมด้วยความดีใจ
แต่ให้ตายสิ ลีโอรู้สึกตัวช้าชะมัดเลย
ผมก็อยากให้เวลาเค้านะ แต่พอรู้ตัวอีกทีผมก็นอนราบลงกับพื้นไปซะแล้ว และเห็นภาพลีโอวิ่งเข้ามาหาผม..........ลมแรงพัดมาอีกระรอกหนึ่ง
ทำให้ต้นไม้ด้านหลังของเค้าใบไหวไปมาราวกับจะมีพายุก่อนผมจะไม่รับรู้อะไรอีกเลย
แต่ผมยังได้ยินนะ.......ลีโอกำลังเรียกชื่อผม ชื่อของผม
ซ้ำแล้วซ้ำอีก............
-----------------------------------
----------------------------------------------------------------
--------------------------------------------------------------------------------------------------
“คริส! คริส....เฮ้
คริส! เดี๋ยวก่อนสิ คริส ฟื้นขึ้นมาอยู่กับผมก่อน....”
.
.
.
TBC.
-----------------------------------------------------------------------------------------------
อร๊ายย! เฮียขา!
>{}< เอาใจไรท์ไปเลยค่ะ อ๊ากกกก เก็บเฮือกสุดท้ายเอาไว้ช่วยเหมียว
แล้วไม่เก็บเอาไว้จูบเหมียวอีกรอบหรือคะ? 5555555
ปั๊กกก! //โดนโบก//
เชียร์ให้จูบกันอีกค่ะ >////< จูบเลยๆๆๆๆๆๆๆ //เชียร์//
แต่เดี๋ยว! แล้วเฮียจะเป็นอะไรมากไหมค่ะนั่น o..O (ได้ข่าวว่าล้มลงหน้าคว่ำพื้นไปแล้ว) ฟื้นก่อนสิคะเฮีย....ฟื้น! //จ้วงคอเสื้อแล้วตบหน้าเฮีย//
ฟื้นขึ้นมาปลอบเหมียวและจูบเหมียวก่อนสิคะ
ตอนจบแบบแฮปี้เอ็นดิ้ง เคะเมะเค้าจะต้องจูบกันสิคะ
อร๊ายยยยยยยยย! เฮียอย่าเป็นอะไรไปนะคะ ไม่ได้นะคะ
ไม่ด้ายยยยยยย >[]<!! ฟื้นขึ้นมาก่อนนนนน เหมียวกลัวตัวสั่น น่าสงสารนะคะ >< ต้องการให้เฮียปลอบ
//กลัวเฮียตายนั่นแหละค่ะ//
ฟื้นนนนนนนนนนนนนนน!! >{}<
สักพักแววเสียง ผั๊วะ! เฮียลุกขึ้นมาตบหัวไรท์ทิ่ม โทษฐานเสียงดังน่ารำคาญ
55555
อ่อ
และอีกข่าวหนึ่งสำหรับรีดๆ สาวก RonalSi รวมเล่ม บุ๊ค แฮนเมค
รุ่นพี่เฟี้ยวกับแก็งน้องเฮี้ยวสุดซ่า – Ronaldo x Messi ที่ไรท์ประกาศขายนั้น ตอนนี้หมดแล้วนะคะ และปิดรับเรียบร้อยแล้วค่ะ ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามและอุดหนุนนะคะ ช่วงนี้ไปกลับม. ต้องออกตังค์เองค่ะ แม่ไปสนใจเลย ได้เงินรีดๆ ส่งค่ารถและค่าข้าวนี่แหละค่ะ T^T
เงินหมด
ไรท์วางแผนไว้ว่าจะไปนอนเป็นลมอยู่หน้าบ้านเฮียแล้วขอตังค์เค้าค่ะ 555555 อย่างน้อยเหมียวอยู่ด้วยเหมียวต้องสงสาร
5555 //แผนชั่ว// ฉันว่าตังค์ค่าตั๋วแก
จ่ายค่าเทอมได้หลายงวดเลยนะ -_-“ บ้าจีงงงงงงงงง
และสามารถเข้ามาร่วมพูดคุยกับไรท์ได้นะคะที่เฟสของไรท์
>>แฟนฟิค ฮอลลีวู้ด<< จิ้มเลยค่ะ แล้วเค้าไปคอมเม้นท์หรือพูดคุยกับไรท์ได้เลยนะคะ ไม่ต้องกลัวไรท์รำคาญค่ะ ไรท์กลัวไปมีใครคุยด้วยค่ะ 55555555 บ้าน้ำลายฝอยกระจายยยยยย
Part หน้าจะเป็นอย่างไรต่อ
บทของเฮียในคืนอันสุดแสนจะยาวนานนี้จะจบแล้วหรือไม่ ติดตามได้ใน Part หน้าค่ะ^^ และขอบคุณทุกท่านสำหรับการติดตามและการสนับสนุนค่ะ ร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกที่สุดโลยยยยยยยยยยยยยยย
-3- //จุ๊บบบบ//
ด้วยรักและแรงหื่น
Ray - Aund
1 ความคิดเห็น:
งื้ออออออ เฮียยยยย ดีงามมะขามป้อมมากค่ะ แต่อย่าเพิ่งหลับเซ่ ตื่นมาอยู่กับเหมียวก่อนนน ><
รอมาหลายวันค่ะ ในที่สุดก็มาต่อแล้วววว ฟินที่สุดเลยค่ะ รอพาร์ทหน้าว่าจะเป็นยังไง อย่าลืมมาต่อนะคะ สู้ๆค่ะไรท์ ^^
แสดงความคิดเห็น