[SF – Star Trek]+[Part 2] Really Love You…รักคุณจริงๆนะ- Spock x Kirk [After Rain 1]

...........................................................

มาแว้ววววววว รู้สึกเซ็งๆ กับการทำ SEO ยังไงบอกไม่ถูกค่ะ

มันยากสุดๆ ไปเลย เฮ้อ.....ไม่อยากพูดถึงมันแหละ

.......ไปอ่าน SF กันต่อดีกว่าเนอะ ^^

..............................................................

----------------------..........................------------------------ (ย้อนไปเมื่อกาลก่อน ไม่นานมานี่....หมอนัดคุยกับสป็อคเป็นการส่วนตัว -_-“)

“ก็อย่างที่บอกพวก......จิมมันเปลี่ยนไป”

“ผมไม่เข้าใจคุณ....คุณหมอ  คุณกำลังจะบอกว่ากัปตันเปลี่ยนไปอย่างไรครับ” ร่างสูงของวัลแคนขมวดคิ้วเรียวอย่างสงสัยถึงข้อความที่หมอแมคคอยต้องการสื่อ “ผมไม่สามารถรับรู้ถึงข้อเปลี่ยนแปลงนั้นได้เลย.......แม้ด้วยความที่ว่าผมได้ใช้เวลาอยู่กับกัปตันมากกว่าใครๆ ก็ตาม แต่ข้อคิดเห็นของคุณ  ผมไม่เห็นด้วย”

หมอแมคคอยกลอกตาอย่างเบื่อหน่าย พลางถอนหายใจ “ก็คนที่อยู่ตัวแทบติดกันอย่างนายจะไปสังเกตห่าอะไรล่ะวะ.....ไม่คิดบ้างรึไงว่า.....” หมอแมคคอยเหลือบไปมองซ้ายขวา ทั้งๆ ที่ตอนนี้เค้าลากวัลแคนหนุ่มมาที่ลับตาคนแล้วก็ตาม ”ไอ้เจ้านั่นมันดูสวยขึ้นเห็นๆ”

สป็อคเลิกคิ้วน้อยๆ เอียงคอสิบองศา

หมอแมคคอยถอนหายใจอีกรอบ“ก็ไอ้ที่นายเรียกว่า ‘ชวนตะลึง’นั่นแหละ” นั่นเป็นคำนิยามที่สป็อคได้ให้ไว้กับจิมในวันแรกที่เค้าได้ผูกพันธนการใจกัน

“ครับ”

“จิมไม่รู้ตัวเองหรอก แต่คนอื่นๆ ก็เห็นด้วยกับฉัน ว่าหมอนั่นน่าดึงดูดขึ้น! .......แม้จะเป็นกับเพศเดียวกันก็เหอะ....” ประโยคสุดท้ายหมอสงวนไว้ให้ได้ยินกันสองคนเท่านั้น

“มันไม่สมเหตุสมผล........ในเมื่อความน่าหลงใหลเหล่านั้นควรจะเกิดขึ้นกับผมเพียงคนเดียวเท่านั้น เพราะกัปตันคือคู่ของผม....”

“เอ่อๆ ช่วงนี่มันดูตัวเล็กๆ ผมยุ่งๆ ชอบทำหน้าตาขี้สงสัยนี่หว่า แถมปากก็สีสดผิดปกติ  คนอื่นๆ เห็นมันก็ต้องค้างกันทั้งนั่น....ขนาดพวกผู้หญิงเห็นยังต้องชะงักเลย” หมอแมคคอยยื่นใบบันทึกตรวจสุขภาพครั้งล่าสุดให้กับสป็อค

“ฉันยอมรับว่านายดูแลจิมดีจริงๆ แอลกอฮอล์งด ทานอาหารครบทุกมื้อ บลาๆ ทุกอย่างดีหมด ........ถึงใบนี้มันจะบอกอะไรแบบ....นั้นไม่ได้นะ  แต่ฉันว่าฟีโรโมนวัลแคนของนายทำให้คู่ของนาย........เอ่อ จิมน่ะ...ดูดีขึ้น ในแบบที่เรียกว่าเพศตรงข้ามน่ะ ”

“ผมไม่สามารถอนุมานได้ว่า  จิมจะสามารถรับฟีโรโมนของผมได้อย่างไร........”

“ก็เซ็กซ์ไง” อู่ว์หมอ  ตรงมากก

“ที่พวกนายนอนด้วยกันไง...........ทุกครั้งที่นายเสร็จในตัวหมอนั่นน่ะแหละ” เหมือนหมอจะพูดลำบาก แต่หมอก็พูดไปแล้ว ไม่กระดากปากเลยด้วยซ้ำ

“ ‘เสร็จ’.......ผมคงต้องขอให้คุณขยายความคำนี้ด้วยครับคุณหมอ”

“ก็..ฮืมม” หมอแมคคอยพัก ระบายลมหายใจออกมาเสียงดัง ......ทำไมไอ้หนูผีเลือดเขียวหูแหลมนี่ถึงเข้าใจยากอย่างนี้ฟระ!........

“ก็คือ ‘เมื่อนายปลดปล่อยเข้าไปในตัวของจิม’ไง ไอ้หนูผี!” ฉันไม่ใช่พระอิฐพระปูนนะ ไม่ได้คอยแอบดูเพื่อนซี้มีอะไรกันทุกวี่ทุกวันหรอก ให้พูดบ่อยมันก็ไม่ดีนักหรอกนะ....... (คอยแอบดูทุกวี่ทุกวันงั้นเหรอหมอ.....-_-* : Ray - Aund)

“เข้าใจแล้วครับ” วัลแคนหนุ่มตอบ เหมือนเข้าใจบทเรียนที่อาจารย์กำลังสอนอยู่

“เฮ้อ......สป็อค  เอาเป็นว่าคอยระวังไว้หน่อยแล้วกัน ถ้าเผลอล่ะก็  โดนคนอื่นคาบไปกินแน่ๆ ” หมอแมคคอยก็ค่อนข้างเอือมกับความเย็นชาของคนตรงหน้า จึงได้เตือนเป็นนัยๆ ไว้  เพราะเค้าก็เป็นห่วงเพื่อนของเค้าอยู่เหมือนกัน  เมื่อฟังคำบอกเล่าของหมอแมคคอยสป็อคก็มีท่าทีเฉยๆ  แต่แท้จริงแล้วในอกของสป็อคตอนนี้ร้อนดังไฟ..................

-----------------------------..............................---------------------------------

“วู่ว์..ว..ว...เอาเลย..ย..” กัปตันจิม เคิร์ก กำลังดีดดิ้นอยู่บนฟลอร์เต้นรำอย่างสนุกสนาน ไม่ลืมหูลืมตา ไม่อายฟ้าอายดิน......

“คุณมาคนเดียวหรือครับ” อยู่ๆ ก็มีชายหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้มคนหนึ่งเข้ามาทักจิมกลางฟลอร์เต้นรำ เค้าคนนั้นรูปหน้าเรียวคม เข้ากับตาคมมีเสน่ห์ และที่สำคัญจมูกโด่งรั้นนั้นก็ยังคมเข้าเซ็จทั้งใบหน้า  ช่างเป็นคนที่....หล่อเหลาเสียจริงๆ

“หา  นายว่าอะไรนะ” เสียงเพลงดังมาก  ทำให้เค้าหูไม่ดี

“ผมถามว่า.........คืนนี้คุณมาคนเดียวหรือครับ” คนถามย้ำอีกรอบ  แต่ครั้งนี้เค้าเข้าไปใกล้จิมมากขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก

“หึ  แล้วนายว่าไงล่ะ........” แต่กลับถามคำถามออกไปแทนคำตอบ  แถมจิมมี่ยังยักคิ้วใส่คนตรงหน้าอีกต่างหาก

.............แบบนี้มันจงใจยั่วกันชัดๆ................

“คุณมาคนเดียว.....” หนุ่มรูปหล่อนิรนามเออออให้เสร็จ คืนนี้ที่เค้ารู้สึกสนใจคนๆ นี้ขึ้นมาก็เพราะดวงตาสีฟ้าแวววาวฉ่ำเยิ้มคู่นั้นมีเสน่ห์ดึงดูดอย่างไม่น่าเชื่อ ทำให้ตอนนี้เค้าถึงได้มายืนอยู่ตรงหน้าคนตัวเล็กที่สติสตางค์ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวคนนี้

เนื่องจากทั้งคู่อยู่ห่างกันแค่คืบ ชายหนุ่มจึงใช้แขนทั้งสองข้างเลื่อนมาโอบเอวเล็กของกัปตันที่เมาไม่ได้สติ

เสียงเพลงได้เปลี่ยนเป็นจังหวะช้าๆ แต่ยังคงความแรงของอินโทรนอยู่  จึงดูเหมือนเสียงเพลงจะเป็นใจให้ชายหนุ่มนิรนามถือโอกาสโยกตัวมาแนบชิดกับคนตัวเล็กกว่า

“นายอยากเต้นหรือ” กลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้งออกมาเต็มไปหมด

“ครับ...ผมอยากเต้นกับคุณ” ชายหนุ่มปรากฏรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปากอีกครั้ง  แต่ครั้งนี้ดูหื่นกระหายกว่าเก่า  เค้าก้มลงสูดกลิ่นกายประจำตัวของจิม โดยที่คนถูกกระทำก็ไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น  ตอนนี้จิมรู้สึกแปลกๆ รู้สึกถึงอารมณ์รุนแรง ความโกรธที่กำลังแผดเผาใจของเค้าอยู่  มันทำให้เค้ารู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก  ความรู้สึกนั้นเหมือนจะสามารถฉีกใครได้เป็นชิ้นๆ เลยทีเดียว

หนุ่มหล่อนิรนามเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้หน้าของจิมจนจมูกแทบติดกัน  “ผมว่า...เราไปทำเรื่องอะไรที่มันสนุกกว่านี้ดีกว่านะ” คนเจ้าเล่ห์ยิ้มกริ้ม ก่อนจะเลื่อนหน้าเข้าไปหมายจะจูบกัปตันเคิร์กให้ได้

แต่ทันใดนั้นก็มีมือมากระชากไหล่ของชายหนุ่มออกอย่างแรง รวดเร็วพอๆ กับที่คนกระชากเหวี่ยงหมัดใส่เค้าจนล้มตึงลงไปนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นได้ในหมัดเดียว.........ด้วยแรงที่มากกว่ามนุษย์ธรรมดาถึงสามเท่า

“สป็อค......” นี่เค้าต้องฝันไปแน่ๆ ถึงได้เห็นสป็อคมายื่นอยู่กลางฟลอร์เต้นรำแบบนี้  แถมยังต่อยคู่เต้นเค้าจนสลบเหมือดอยู่คาพื้นอีก ............ฝันๆๆ ฉันแค่ฝัน............. จิมภาวนาขอให้มันเป็นแค่ภาพหลอน  เพราะตอนนี้ภาพสป็อคตรงหน้าเค้าช่างน่ากลัวเหลือเกิน ..........มือที่กำหมัดแน่น  แววตาที่เต็มไปด้วยความเดือดดาล  และคิ้วเรียวที่เคยชี้ บัดนี้กลับดูบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ

...............ไม่.......นี่ไม่ใช่สป็อค..............

.............ต้องเมามากไปแน่ๆ.....ใช่..ฉันแค่เมา.........แล้วก็เห็นภาพหลอนงี่เง่าก็เท่านั้น.................

ร่างสูงเดินเข้ามา จับข้อมือของจิมแล้วกระชากให้ตามเค้าไป

โอ๊ะโอ.......ดูเหมือนจะเป็นของจริง เพราะคนที่อยู่ตรงหน้าจิมตอนนี้จับต้องได้  พูดให้ถูก เค้ากำลังโดนสป็อคลากไปที่ไหนก็ไม่รู้ แถมยังไม่พูดอะไรเลยสักคำ  คงเป็นเพราะสป็อคกำลังโกรธกระมัง

........โกรธเหรอ.......สป็อคก็มีอารมณ์โกรธที่โฉ่งฉ่างเป็นกับเค้าเหมือนกันงั้นเหรอ  แต่การกระชากคนอื่นมาต่อยจนสลบคาพื้นแบบนี้มันไม่สมเหตุสมผล........ไม่ใช่หมอนั่นเลยด้วยซ้ำ ..........แล้วทำไม........................

“สป็อค เดี๋ยว.........เฮ้! สป็อคเดี๋ยวก่อนสิ.......” จิมร้องเรียกตลอดทาง  แต่อีกคนที่เดินนำเค้าก็ไม่แม้จะหันมาสนใจเลย  ทั้งร้องก็แล้วสะบัดมือก็แล้ว  มันไม่ได้สร้างความรำคาญใจให้กับสป็อคเลยสักนิด 

ทั้งคู่ฉุดกระชากลากถูกัน จนมาถึงที่พักของพวกเค้า  ‘ตึกหอพักบุคคลากรของสตาร์ฟลีต’ ร่างสูงดึงให้คนตัวเล็กที่เหนื่อยหอบให้เดินตามไปต่อ จนพวกเค้ามาถึงชั้นที่แปด ซึ่งห้องนอนของพวกเค้าอยู่ประตูตรงข้ามกันเท่านั้นเอง สป็อคเดินมาหยุดอยู่ระหว่างประตูห้องของเค้าและกัปตัน หันไปเปิดประตูห้องของตัวเองแล้วลากเคิร์กเข้าไปด้วยกัน......ทันทีที่สป็อคปล่อยมือ จิมก็อดไม่ได้ที่จะเอามืออีกข้างมานวดข้อมือที่โดนแรงมหาศาลของสป็อคบีบ

“นายเป็นอะไรของนายเนี่ย” จิมหันไปคาดโทษ แต่ก็กลับต้องทำหน้าจ๋อยเพราะอีกคนดูโกรธมากกว่า  อารมณ์โมโหรุนแรงก็ยังคงไม่จางหายไป

“คุณทำอะไร” ในที่สุดคนที่เงียบมาตลอดก็พูดสักที แต่เสียงที่ออกมานั้นดูแข็งกร้าว น่ากลัว  จนจิมต้องถอยหลังไปสองสามก้าว

คนถูกถามไม่พูด  ร่างสูงตรงหน้าทำให้เค้ารู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจจนพูดอะไรไม่ออก

ความรู้สึกกลัวของจิมถูกส่งผ่าน ไปถึงสป็อค............อีกใจหนึ่งก็นึกสงสาร แต่สิ่งที่มาเหนือเหตุผลเค้าตอนนี้ก็คือความโกรธ ..........โกรธที่จิมดื่มเหล้า......โกรธที่มีคนเข้ามาใกล้คนของเค้า........โกรธทุกสายตาที่จ้องมองจิม...........โกรธที่จิมถูกคนอื่นจาบจ้วง.............

“คุณทำอะไร” ถามย้ำอีกครั้ง แต่เสียงฟังดูน่ากลัวขึ้น

“ฉะ ฉันก็แค่......” จิมที่ยังกำมือตัวเองอยู่รู้สึกตัวเล็กลงทันที เค้าละล้ำละลักพูดอะไรไม่ถูก

“คุณไม่เพียงดื่มเหล้าจนขาดสติ.........แต่คุณยังพยายามเชื้อเชิญคนอื่นให้มาสัมผัสตัวคุณอีก..” เสียงเย็นของสป็อคดังขึ้นเรื่อยๆ จนจิมต้องถอยหลังหนี้ แต่มิวายสป็อคก็ยังคงเดินตามไปอยู่ดี  จนหลังของหนุ่มผมทองติดกำแพง.....ไร้ทางหนี

จิมไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย  เค้าไม่เคยเจอสป็อคที่ไร้เหตุผลและโกรธรุนแรงขนาดนี้  มันทำให้เค้ากล้วและหวาดหวั่นยิ่งกว่ากองทัพคลิงออนทั้งดาวซะอีก  สป็อคใช้แขนทั้งสองข้างท้าวกำแพงล้อมจิมไว้ให้อยู่ในออ้มอก  เสียงลมหายใจของสป็อค จิมได้ยินชัดเจน  สป็อคโมโหมากจนอกกระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะหายใจอย่างเห็นได้ชัด  ส่วนคนที่อยู่จนแทบติดอกของร่างสูงก็เม้มปาก มองคนที่กำลังโมโหอย่างตัดพ้อ................โกรธงั้นเหรอ...ใครก็แน่ที่ควรโกรธ!.........

“ก็ฉันเหงานี่” ในที่สุดก็พูดออกมาได้เต็มประโยค แต่จิมก็น้อยใจสป็อคอยู่ไม่น้อยเช่นกัน.............ที่สป็อคโมโห เพราะกำลังหาเรื่องเลิกกับเค้าอยู่รึเปล่า

“นายไม่เคยนึกถึงคนอื่นเลย!....ไม่เคย....แม้แต่ฉัน!  ฉันนึกแล้วว่าสักวันนายก็จะเบื่อฉัน.......คำหวาน คำบอกรักจอมปลอมทั้งหลายน่ะมันเป็นเรื่องโกหกทั้งเพ..........สักวันนายก็จะทิ้งฉันไป ทิ้งฉันไป!.....” จิมระเบิดอารมณ์ใส่หน้าวัลแคนไร้ความรู้สึก นี่ไง......ช่วงเวลาที่เค้ากลัวว่าจะมาถึงในสักวัน  แต่จะช้าหรือเร็วมันก็ต้องเกิดขึ้นอยู่ดี ...........เค้ามันพวกส่ำส่อน หาคู่นอนไม่เลือกหน้า........ (นี้คือคำพูดที่ออกมาจากปากสป็อคในเรื่อง How High the Moon Prat 2 ค่ะ เคิร์กฝังใจอย่างแรง...: Ray - Aund)

สป็อคก็รู้สึกเจ็บไม่แพ้กัน......ตลอดมาเค้าเฝ้าเอาใจใส่  ดูแลจิมด้วยความรัก  ประคบประหงมอย่างดี เหมือนคนตรงหน้าคือลมหายใจของเค้า หากขาดไปแม้แต้นาทีเดียวเค้าคงต้องตายแน่ๆ แม้จะมีบางครั้งที่กัปตันหนุ่มทำตัวเป็นเด็กดื้อ แต่เค้าก็จะใจเย็น และพร้อมมอบความอบอุ่นให้คนตัวเล็กเสมอ  แต่ความคิดของจิมตอนนี้  มันทำให้เค้ารู้สึกโกรธและเจ็บขึ้นมาในคราวเดียวกัน

 ..........ทำไม มาถึงขนาดนี้แล้วยังไม่เชื่อใจกันอีก  ผมได้บอกคุณไปแล้วว่าคุณคือลมหายใจของผม และผมจะรักคุณตลอดไป

แต่คนดื้อดึงกลับไม่ยอมฟัง...........เค้าใช้มือทั้งสองข้างปิดหูไว้แน่น 

 ไม่อยากรับรู้อะไรของนายอีกแล้ว

จิม......

ไม่.....ออกไปให้พ้น......ฉันไม่อยากฟัง........ออกไปจากหัวฉันนะ.......

การที่คนของเค้าดื้อดึงไม่ยอมฟัง  ทำให้อารมณ์โกรธของสป็อคยิ่งทวีคูณและไม่สามารถควบคุมมันได้อีก  วัลแคนหนุ่มใช้มือทั้งสองข้างตรึงหน้าของอีกคนหนึ่งไว้ แล้วบดเบียดริมฝีปากร้อนลงไป...........บดขยี้ริมฝีปากของอีกคน

ความรู้สึกอบอุ่นของริมฝีปากร่างสูงทำให้จิมอดที่จะรู้สึกดีไม่ได้........เค้าต้องการมากว่านี้  ร่างเล็กจึงเผยอปากออกเพื่อให้ลิ้นร้อนของอีกคนจาบจ้วงเข้ามาในปากของเค้าได้  การแลกลิ้นแสนดุเดือดจึงเกิดขึ้น ทั้งลิ้นเล็กและลิ้นหนาต่างเกี่ยวกระหวัดกันและกัน

เนิบนาน........จากการจูบอย่างดูดดื่มและร้อนแรงที่สุด  แม้กัปตันหนุ่มก็ยังแปลกใจ เพราะที่ผ่านมาวัลแคนหนุ่มไม่เคยจูบเนิบนานและร้อนแรงขนาดนี้มาก่อน  จูบนั้นแฝงไปด้วยความร้อนแรงและความเสน่หา กระทั่งความเอาแต่ใจของวัลแคนหนุ่มก็มี

จนจิมหมดอากาศที่จะหายใจเค้าใช้กำปั้นน้อยๆ ทุบเข้าที่อกของอีกคนเป็นการประท้วง  สป็อคยอมถอนริมฝีปากออกมาในที่สุด  แต่ไม่ทันที่จิมจะได้เอยปากพูดอะไร  วัลแคนหนุ่มก็จับเค้าขึ้นเตียง ล็อคแขนทั้งสองข้างให้ติดกับที่นอนอย่างง่ายดาย

“....สป็อค.........”

วัลแคนหนุ่มก้มลงไซร้ซอกคอขาวไรตำหนิของอีกคน สูดดมกลิ่นกายหอมหวนที่อบอวนไปด้วยแอลกอฮอล์อ่อนๆ  ภาพเมื่อครู่ที่หนุ่มผมทองกำลังโดนชายอื่นก้มลงจูบก็ทำให้ร่างสูงยิ่งหงุดหงิดจึงดูดเม้มทิ้งร่องรอยแสดงความเป็นเจ้าของไว้ทั่วลำคอ

สป็อคถล่กเสื้อบางขึ้น ก้มลงจูบอกขาวไม่แพ้คอของอีกคนอย่างหิวกระหาย ทั้งขบเม้มสร้างรอยจางๆ ไว้เต็มไปหมด บางครั้งก็เผลอใช้แรงวัลแคนขบกัดลงไป ทำให้คนตัวเล็กต้องหน้าแบ้ด้วยความเจ็บปวด..........เมื่อวัลแคนหนุ่มรับรู้ถึงความเจ็บนั้น จึงผ่อนแรงลง

..............คุณเจ็บเหรอ...............

...........ก็เอ่อน่ะสิ............

ผมขอโทษ...........ด้วยความเจ็บปวดของอีกคน ทำให้สป็อครู้สึกแย่ขึ้นมา.......ถ้าคู่พันธะของเค้าเจ็บ.....เค้าก็เจ็บด้วย...........

นายเป็นอะไรน่ะสป็อค.......

ผม...ผมขอโทษ.......ผมไม่เคยโกรธมากขนาดนี้มาก่อน ทำให้ความสามารถในการควบคุมอารมณ์ของผมไม่เป็นผลเท่าที่ควร ผมขอโทษ.......ดูเหมือนวัลแคนหนุ่มจะเริ่มได้สติแล้ว

นายโกรธอะไรของนาย...............น่ากลัวชะมัด

คนตัวสูงกว่าหงอยขึ้นมาทันที...........ผมขอโทษ ตอนนั้นผมเห็นคุณอยู่กับชายอื่น และชายคนนั้นกำลัง....จูบคุณ

 “ก็ใช่น่ะสิ! ถ้านายเห็นฉันทำแบบนั้น.....งั้นฉันก็คงจะทำไปก็เพราะนายนั่นแหละ!”

“เพราะผม”

“ใช่ ตลอดมานับจากวันนั้น วันที่นายบอกว่าฉันคือคู่ของนายฉันก็ไม่แตะเหล้าอีกเลย  แต่วันนี้ที่ฉันดื่มจนเมาแอ๋ ก็เพราะมีคนๆ หนึ่งที่ฉันอยากให้เค้ามา แต่ก็ดันไม่มา.........อึก....” อยู่ๆ หนุ่มผมทองก็ระเบิดอารมณ์ใส่วัลแคนแน่นวิชาการ ก่อนเค้าจะมีน้ำตาไหลออกมาซะเอง

คุณร้องไห้หรือ……..วัลแคนหนุ่มบรรจงใช้นิ้วเช็ดน้ำตาให้กัปตันหนุ่มอย่างอ่อนโยน...........หากผมอนุมานไม่ผิด คนที่คุณกำลังรออยู่ คือผมใช่ไหมครับ.......

“จะใครซะอีกล่ะ!”

ไม่มีความจำเป็นที่คุณต้องรอผมเลย.......

“ช่างมันเหอะน่า!  ฉันจะรอหรือไม่รอ มันก็เรื่องของฉัน..........นายเลิกใช้โทรจิตนั้นสักที......แล้วช่วยอ้าปากพูดกับฉันหน่อยจะได้ไหม!”

“ครับกัปตัน”

ถ้าไม่ติดว่าสป็อคใช้มือทั้งสองข้างจับแขนเค้าตรึงอยู่กับที่นอนแล้วล่ะก็  เคิร์กคงจะใช้มันก่ายหน้าผากทั้งสองข้างให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย

เฮ้อออ.....ให้ตายสิ........จะบื้อไปไหนเนี่ย

......................................................

เอืออออออออ หวังว่าจะชอบกันนะคะ