[SF - The Maze Runner] + [Part 2] The Maze - Minho x Thomas

ฮึ่มมมม ฉากนี้แหละค่ะที่ไรท์ว่าเค้าดูสมเป็นคู่กัน เพราะหนุ่งโทมัสตัดสินใจวิ่งเข้าไปช่วยพ่อมินโฮในวงกต  พอวิ่งไปถึงปุ๊บวงกตก็ปิดปั๊บ -_-“ ........เอ่อ โทมัสแต่ยังไงหนูก็แสดงตัวว่าเป็นคนดีนะลูก ไม่เป็นไรๆ ดีแล้วจ๊ะ // ลูบหัวปลอบใจ//

Part นี้ดูน้อยเป็นพิเศษนะค่ะ แต่ Part หน้าจุใจแน่นอนเลยค่ะ

เอ้า! งั้นก็ไปอ่านกันเลยค่าาาา >[]<!!!

------------------------------------------------------------------------------------------------

เช้าวันรุ่งขึ้นของทุ่ง ผมมีความสงสัยมากขึ้นเมื่อเห็นอัลบี้วิ่งเข้าไปในวงกตพร้อมกับมินโฮทันทีที่กำแพงเปิดออก  ผมถามนิวท์ว่าทำไม....เกิดอะไรขึ้น  แต่แม้แต่นิวท์ก็ไม่รู้เช่นกัน  ผมไม่เข้าใจ อัลบี้ไม่ใช่นักวิ่งเค้าเป็นผู้นำพวกเรา เค้าจะวิ่งเข้าไปข้างในกับมินโฮทำไม  และผมเพิ่งรู้ข่าวว่านักวิ่งอีกคนหนึ่งขอถอนตัวกับมินโฮเมื่อเช้าหลังจากที่เบนโดนโศกาต่อย........งั้นก็เหลือแค่มินโฮเพียงคนเดียว

วันนั้นทั้งวัน  เราทุกคนต่างเฝ้ารอการกลับมาของอัลบี้และมินโฮ  จนกระทั่งถึงเวลาแล้วที่พวกเค้าจะต้องเดินออกมาจากวงกต  แต่ทว่ากลับไร้วี่แวว  ผมกังวลพอๆ กับนิวท์และชัก 

คนอื่นๆ เริ่มมายืนออกันอยู่ที่หน้าทางเข้าวงกต  และรอ.....รออย่างใจจดใจจ่อว่าเมื่อไรเค้าสองคนจะกลับมา แต่ก็ไม่.......ผมที่มารออยู่เป็นคนแรกก็ไม่น้อยหน้าคนอื่นๆ มายืนรออยู่ด้านหน้าสุดทันที  ใจผมเต้นเสียงดังไม่เป็นจังหวะจนเกือบจะวิ่งเข้าไปตามพวกเค้าข้างในได้อยู่แล้ว........ชีวิตทุกคนในทุ่งล้วนสำคัญ อัลบี้บอกเอาไว้ และผมก็เชื่อแบบนั้น

มีลมหอบใหญ่พัดออกมาจากวงกตเข้าปะทะหน้าของพวกเราพร้อมกับเศษฝุ่นและเสียงของวงกต......เสียงนั้นมันทำให้ผมรู้สึกไม่ดีเอามากๆ มันเขย่าขวัญผมทุกครั้งที่ได้ยินเสียง

ลมและเสียงอันน่าสะพรึงของวงกตหายไปแล้ว  ผมภาวนา........ขอให้อัลบี้และมินโฮโผล่มาก่อนที่กำแพงวงกตจะเริ่มเคลื่อนตัว

โอ้ไม่.....ผมหัวใจกระตุกวูบเมื่อเสียงกำแพงของวงกตดังขึ้นและเริ่มเคลื่อนตัวเข้าหากัน  พวกเค้าสองคนจะต้องตกเป็นเหยื่อของโศกาในคืนนี้อย่างนั้นหรือ........

“เฮ้! ดูนั่น!!” มีเสียงดังขึ้นและผู้คนต่างชี้เข้าไปในวงกต

“โอ้ พระเจ้า...” ผมพูดเสียงฟังดูไม่เชื่อในสายตาของตัวเอง...........ที่สุดทางของวงกตตรงหน้าเรา  ผมเห็นมินโฮกำลังแบกอัลบี้กลับมา  เค้าปรากฏตัวในนาทีสุดท้ายก่อนวงกตจะปิดตัว  อัลบี้บาดเจ็บเค้าคงโดนโศกาต่อย  พวกเราทุกคนตะโกนเรียกพวกเค้าให้รีบ ผมสังเกตเห็นใบหน้าที่เรียบเฉยและอดทนของมินโฮ  บัดนี้มันกลับดูเหนื่อยล้าและอดทนมากกว่าเดิม เมื่อเค้าต้องพาอัลบี้ที่เดินไม่ได้มาด้วย.......

อัลบี้เป็นชายผิวสีร่างใหญ่เค้าไม่รู้สึกตัวและไม่สามารถเดินได้  มินโฮถือว่าแข็งแรงมากทีเดียวที่แบกเค้ามาได้ถึงตรงนี้....ความพยายามของเค้าถือว่าน่าทึ่งมาก แต่ทว่าเวลาตอนนี้กลับไม่พอ..........

ผมก้าวออกไปข้างหน้ากำลังจะวิ่งไปช่วยมินโฮ  แต่คนอื่นห้ามผมไว้  กัลลี่เข้ามาใช้แขนใหญ่รัดผมไว้แล้วพาถอยออกไป......ทุกคนดูวุ่นวายและกำลังจะสติแตก  ชาวทุ่งมีกฎอีกข้อหนึ่งที่ผมยังไม่ได้บอกคุณ คือนอกจากนักวิ่งแล้ว ห้ามชาวทุ่งทุกคนเข้าไปในวงกตเด็ดขาด (แน่นอนอัลบี้เป็นข้อยกเว้นเพราะเค้าเป็นคนตั้งกฎ)

“เร็วเข้าเพื่อน!”

“เร็วเข้ามินโฮ นายทำได้!”

“เร็วๆๆๆๆ เร็วเข้า! เร็วกว่านี้อีก...!”

“มินโฮนายทำได้ เร็วเข้าเพื่อน!!”

เสียงโห่ร้องดังสนั่นข้างหูผม  กัลลี่และคนอื่นๆ เลิกยุ่งกับผมแล้วหันกลับไปลุ้นมินโฮที่ยังคงแบกอัลบี้ วิ่งมาให้เร็วที่สุดเท่าที่ขาอันอ่อนแรงของเค้าจะทำได้

ทำไมไม่มีใครช่วยเค้า!.......ผมคิด มันไม่จำเป็นต้องทำตามกฎเสมอไปหรอกน่าถ้าเพื่อนของคุณกำลังจะตายอยู่ในนั่นน่ะ! ผมหันไปมองเพื่อนคนอื่นสลับกับมินโฮและอัลบี้...........มินโฮผู้เข้มแข็งและแกร่ง ถึงแม้เค้าจะกัดฟันสู้เพียงใด แต่ใบหน้าที่เต็มไปด้วยบาดแผลและความเหนื่อยล้าของเค้าก็เหมือนกำลังจะบอกเราทุกคนว่า “ช่วยด้วย”

พอถึงตอนนี้ไม่ว่าอะไรผมก็ไม่สนใจแล้ว  เสี้ยววินาทีนั้นผมพุ่งเข้าไป สะลัดการเกาะกุมของทุกคนที่ตกตะลึงออกแล้ววิ่งตะแคงข้างเบียดร่างกายกับกำแพงเข้าไป.......กำแพงหนา เส้นทางยาว และมันเริ่มบีบเข้ามาแคบลงทุกที  เสียงที่ผมได้ยินคือเพื่อนทุกคนร้องเสียงหลงอย่างไม่น่าเชื่อ ห้ามผมไล่หลังมา............และเบื้องหน้าคือ สีหน้าตกตะลึงของมินโฮ

มินโฮเลิกแบกอัลบี้ ปล่อยเค้าลงกับพื้นแล้วเดินหน้ามาหาผม  เค้าส่งเสียงเรียกผม กระตุ้นให้ผมวิ่งเร็วขึ้นก่อนกำแพงจะอัดผมจนเละ

“นายทำบ้าอะไรของนาย!”

ผมได้ยินเสียงนั้นก่อนที่กำแพงจะปิดสนิท............

ผมวิ่งเร็วสุดฝีเท้าแบบไม่คิดชีวิต ไม่แม้แต่จะลดความเร็วลงซ้ำด้วยเมื่อพ้นจากกำแพงมรณะมาแล้ว  ผมจึงถลาเข้าหาอ้อมกอดของมินโฮ  เค้ารับผมไว้ และเราทั้งคู่ก็ล้มลง.........อัลบี้นอนอยู่ไม่ห่างไปจากเรานัก

ผมหอบหายใจแรง มินโฮก็เช่นกัน ผมนอนอยู่บนตัวเค้าหลังจากที่ผมทำให้เราทั้งคู่ต้องมานอนอยู่บนพื้น  มินโฮเป็นคนแรกที่รู้สึกตัว เค้าผงกหัวขึ้นมาแล้วกึ่งนั่งกึ่งนอนกับพื้น  เค้าจ้องผมเขม็งในขณะที่ตัวผมกระเพื่อมขึ้นลงตามอกของเค้า

“นายนี่มันบ้าสิ้นดีเลย”  มินโฮพูด......ผมเพิ่งทำเค้าใจหายใจคว่ำหรือนี่ ฮ่ะ ถ้าไม่ติดว่าตอนนี้เราติดอยู่ในวงกตแล้วล่ะก็ผมจะหัวเราะออกมาให้ตัวเองดังๆ สักครั้งหนึ่งเลยล่ะ

ผมเหลือบมองไปเห็นอัลบี้ และลุกออกจากตัวมินโฮอย่างระมัดระวัง ก่อนเข้าไปดูอัลบี้ที่นอนนิ่งอยู่กับพื้น...........เค้ายังหายใจอยู่ แต่ทว่ายังไม่รู้สึกตัว  ผมรู้สึกดีใจบวกกระวนกระวายอีกนิดหน่อย  แต่มินโฮดูกระวนกระวายยิ่งกว่ามาก เพราะเราติดอยู่ในวงกตแล้ว และไม่สามารถออกไปได้

ว่าตามตรง.....ผมไม่รู้หรอกว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ เราจะตายไหมหรือจะเจออะไรที่ผมไม่เคยเจออีกหรือเปล่า  แต่มินโฮรู้............เค้ารู้ว่าเราจะเจออะไรและจะเป็นยังไงต่อไป

เด็กหนุ่มเอเชียร่างสูงแกร่งดูกระวนกระวายยิ่งกว่าเดิมเมื่อแสงของดวงอาทิตย์หมดไป ผมเห็นเค้าวิ่งไปวิ่งมาอยู่ใกล้ร่างของผมกับอัลบี้เหมือนกำลังสังเกตการณ์อะไรบางอย่าง

“มาเร็วเราต้องไปแล้ว” เค้าเร่งผม 

“ไม่....เราต้องช่วยเค้า” ศีรษะของอัลบี้ยังหนุนอยู่ที่ตักของผมในขณะที่ผมพูดกับมินโฮ

“ไม่...เราไม่มีเวลาแล้ว” น้ำเสียงเค้าดูรบเร้ามากกว่าเดิม  แต่ผมไม่สนหรอกอัลบี้เป็นคนดีและผมจะไม่ยอมทิ้งเค้าไว้เด็ดขาด

“ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น เราต้องเอาเค้าไปด้วย” ผมบอกมินโฮเสียงค่อนข้างสั่น ทั้งๆ ที่จริงแล้วผมตั้งใจจะพูดเสียงเด็ดขาดใส่เค้า

“ไม่ เราแบกเค้าไปด้วยไม่ไหวหรอก โศกาฆ่าเราทั้งหมดแน่” มินโฮยังคงรบเร้าผมต่อไป ใบหน้าเค้าดูบิดเบี้ยวด้วยความรู้สึกหลายอย่าง......แต่คงไม่ใช่ความรู้สึกที่ดีเป็นแน่

“งั้นเราก็ซ่อนเค้า” ผมพูดเสียงค่อนข้างชัดเจน  และได้ผล....มินโฮยอมทำตามที่ผมขอเสียที

เราใช้เถาวัลย์เส้นใหญ่ที่ขึ้นอยู่ตามวงกตมาใช้มัดร่างของอัลบี้ แล้วดึงเค้าขึ้นไปสู่ยอดสูงของวงกต......ที่ๆ โศกาจะไม่สังเกตเห็นอัลบี้  มินโฮบอกว่าวิธีนี้จะช่วยซ่อนเค้าได้

แต่แล้วในขณะที่ผมกับมินโฮกำลังช่วยกันดึงอัลบี้ขึ้นไปข้างบนอยู่ด้วยใจลุ้นระทึกนั้น   จู่ๆ มินโฮก็ทำหน้าตกตะลึงและตื่นตกใจ  เค้าเดินกลับมาหาผมสองสามก้าวแล้วกระซิบอย่างเร่งรีบ

“เร็วเข้าเราต้องไปแล้ว”

“ไม่...เดี๋ยว อีกนิดเดียวจะเสร็จแล้ว” ผมบอกเค้าในขณะที่กำเถาวัลย์แน่น

“ไม่ มันมาแล้วเราต้องไป เดี๋ยวนี้!” เค้าพูดและดูตื่นตระหนกมากกว่าเดิมหลายเท่า สายตาของเค้ายังเบนบ่ายไปทางนั้น “เร็วเข้า!”

“เราทิ้งอัลบี้ไม่ได้นะ.....เฮ้ย! เดี๋ยว นายจะทำอะไรน่ะ....เดี๋ยวก่อนมินโฮ!” ผมตกใจเมื่อแรงที่ผมยึดไว้มันมีมากขึ้น มินโฮปล่อยเถาวัลย์แล้ววิ่งหายไป  เหลือแต่ผมที่ต้านทานน้ำหนักของอัลบี้ไม่ไหว จึงเป็นผมซะเองที่ถูกเถาวัลย์ดึง  ตัวผมถูกดึงเข้าหากำแพงด้านหนึ่งของวงกตและตัวอัลบี้ก็ร่นลงมา

ผมเอาเท้ายันกำแพงไว้แล้วกัดฟันสู้ด้วยแรงอันน้อยนิดของผม (ผมเจ็บใจที่ถูกกัลลี่เรียกว่ากุ้งแห้ง แต่ผมก็ไม่สามารถเถียงได้เลย) ผมมัดปลายเถาวัลย์ไว้กับเถาวัลย์อีกเส้นหนึ่ง....และผมได้ยินเสียง เสียงเดียวกันกับที่ผมได้ยินในคืนแรก

........โศกา!!......

โอ้ พระเจ้าได้โปรดเถอะ!.....ผมพยายามมัดให้เร็วและแน่นทีสุดเท่าที่จะทำได้  หัวใจผมเต้นระรัวผมกลัวจนหูผมแทบอื้อ แต่ท้ายที่สุดเมื่อมัดเสร็จผมก็เจอช่องแคบๆ ใต้วงกต เถาวัลย์และใบไม้ช่วยอำพรางมันไว้  และไม่ต้องเสียเวลาคิดเลย ผมสไลด์ตัวเองลงไปซ่อนอยู่ใต้นั้น

ผมได้ยินเหมือนเสียงของแข็งกระทบกับพื้น และเสียงโหยหวนของโศกา......มันเดินมาตรงจุดเก่าที่ผมเคยอยู่.......ตัวของมันดูน่าเกลียดน่ากลัวมาก ผมไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อนเลย

หัวใจผมเต้นระรัวจนผมรู้สึกได้ว่าเป็นอวัยวะเพียงอย่างเดียวของร่างกายเท่านั้นที่ยังทำงานอยู่.........ผมภาวนาขออย่าให้มันหาเจอ ทั้งผมและอัลบี้ แล้วก็มินโฮด้วย ขอให้เค้าปลอดภัยไม่ว่าเค้าจะซ่อนอยู่ทีไหน  ผมไม่โทษเค้าหรอกที่หนีไป คงเป็นเพราะเพื่อนของเค้าตายเพราะมัน และมินโฮก็รู้พิษสงของโศกาดี  เค้ารู้ว่าควรต้องทำอย่างไรถึงจะรอด เพราะงั้นเค้าเลยได้เป็นหัวหน้าของพวกนักวิ่ง.....ไม่ใช่ไอ้โง่ที่แสนโชคดีอย่างผม ที่ตอนนี้กำลังนอนดูโศกาอยู่อย่างใกล้ชิดบัตรหกพัน

ผมบอกไม่ได้ว่าโชคดีแค่ไหนที่เห็นมันเดินออกไปและเสียงของมันก็ดังไปไกลจนผมไม่สามารถได้ยินได้..........มันไปแล้ว..........ผมจึงออกมาจากที่ซ่อน มองไปรอบๆ และทันใดนั้นเอง

“อ๊าาาาา!”

.

.

.

TBC.

-------------------------------------------------------------------------------------

อืมมม ไรท์ว่า Part นี้มันไปหน่อยนะค่ะ  คือเอาตามตรงเลยค่ะว่าไรท์กะไม่ถูกว่าแต่ละ Part จะลงสักกี่หน้าดี เพราะถ้าลงเท่ากันมันก็ไปตัดฉากสำคัญแบบขาดตอนกับ Part  อื่นค่ะ..........เพราะงั้น Part นี้เลยน้อยเป็นประวัติกาลค่ะ 5555

            ต้องขอโทษด้วยนะค่ะที่มาครั้งนี้มันน้อยเหลือเกิน M_ _M แต่ไรท์รับรองเลยค่ะว่า Part หน้าจะต้องเต็มอิ่มแน่นนอนค่ะ เพราะมันมีเยอะกว่าอย่างห็นได้ชัด 5555

ขอบคุณรีดเดอร์ทุกท่านที่แวะเข้ามาอ่านค่ะ  เป็นบล็อกแรกรึเปล่าที่เขียนคู่ Minho x Thomas เพราะดูๆ ในหน้า Google แล้วมีแต่ Minho x Newt ไรท์ก็ถามตัวเอง.......แล้วเมิงเขียนอัลไลลลลลล – เนี่ย เค้าจิ้นคู่นี้กันแล้วหลงกลุ่มหลงพวกมาหา Minho x Thomas ได้ยังไงงงง  แต่ถามไรท์ว่าฟินคู่ที่ไรท์เขียนไหม ก็ใช่เลยค่ะ เพราะเค้าดูนัวเนียกันมากที่สุด(?) เดินออกมาจากโรงหนังก็ตั้งปณิธานเลยว่า >> นี่แหละคู่ที่ตรูใฝ่หา

555 เข้ามาติดจามความเคลื่อนไหวของฟิคเรื่องต่างๆ ได้ที่ >>แฟนฟิค ฮอลลีวู้ด<< ค่ะ จิ้มโล้ดด..........เฟสไรท์เองค่ะ ^^

ด้วยรักและแรงหื่น

Ray - Aund