อร๊ายยย น่ารัก!
อร๊ายยย คู่สร้างคู่สม! >///<
น้องลีโอน่ารักมากๆ
เลยดูจิคะ! พี่อองตวนก็ฮึ๊ยยย! .....พี่ชายผู้แสนดี
แถมหล่อเหลาสุดๆ อีกด้วย! ><
เค้ากอดกันด้วยอ้าา! *0* //รู้สึกว่าอะไรสำหรับไรท์ก็ตื่นเต้นไปหมดเลย...-..-//
กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันแบบ......เค้าซ้อมกันอยู่แค่สองโคนนนนนะคะ
เด็กบาซ่าค่ะ....น่ารักเหมือนเจ้าของทีมเลยอ่า
อิๆ >< เหมียวก็เคะ ลีโอก็เคะ......เอ้า! ดันชื่อลีโอเหมือนกันอีก โอ๊ยยย
ยีนของคนเป็นเคะนี่แรงกล้าจริงๆ เลยว่าไหมค่ะ?
ไรท์ขออุ้มกลับไปเลี้ยงที่บ้านได้ไหมค่ะ.....จะน่ารักเกินไปและ
-3-
ลีโอ : ผมอยู่นี่นะ...พี่อองตวน
//อันนี้ภาพเมื่อวันเสาร์ที่
22 พ.ย.ที่ผ่านมาค่ะ//
พี่ชายผู้หล่อเหลาเอาเสื้อน้องมาส่ายยยย อ๊ะ ล้อเล่นค่าา (รึเปล่า?)
ไรท์ว่าสองพี่น้องนี้คงจะใส่คนละไซส์กันล่ะค่ะ และนี่ก็คงจะเป็นของอองตวนเค้าเอง
แต่ว่าสกรีนหน้าน้อง.....รักน้องมาก ไม่มีอะไรที่เป็นสโลแกนของตัวเองเลย ส่งเสริมน้องชายล้วนๆ เป็นพี่ชายที่น่ารักมากเลยค่ะ
รู้สึกเหมือนลีโอจะกัด
(ซ้ายมือ) จริงรึเปล่าค่ะ?
ถ้าลีโอแวะผ่านมาก็ช่วยไขข้อข้องใจของไรท์ทีนะคะ....ขอบคุณค่ะ
//อ้าว
วอนหาเรื่องซะแล้วแกกกกก//
สวัสดีค่าาาา
เดินทางมาถึงตอนสุดท้ายของเรื่องแล้วนะคะ
ไรท์ขอบอกว่าไรท์ฟีเวอร์จนเขียนอะไรไม่ค่อยรู้เรื่องเลยค่ะ หื่น เอ้ย! ฟินอย่างเดียว 5555
ขอบคุณทุกท่านสำหรับการติดตาม และการวิจารณ์ติชม SF เรื่องนี้นะคะ เป็นเรื่องแรกที่เบออกมาจากฮอลลีวู้ดค่ะ แต่ว่าเพราะไรท์ฟินมากมายเลยทนไม่ไหวค่ะ
ต้องเขียนระบายเหมือนทุกๆ ที ฮาาาาาา
เป็นเรื่องน่ารักๆ
ที่ปราศจาก NC อีกเรื่องหนึ่งค่ะ ฝากไว้ในอ้อมใจของทุกท่านด้วยนะคะ
ขอบคุณสำหรับการเปิดโลกทัศน์ของทุกท่านค่ะ ไปอ่านกันเลยค่าาาา
อ๊ะ เดี๋ยวๆๆๆ เดี๋ยวค่ะ! ขออีกรูปหนึ่ง รู้สึกไรท์จะไม่ไหวเพราะรูปนี้จริงๆ ค่ะ -///-
น่ารักเกินไปและ!!
“สนุกจุงเบยยยยย 5555”
...... -_-
อืมมม จะน่ารักไปไหนจ๊ะ -.,- แบบว่าไรท์จะสำลักความน่ารักของน้องลี่โอ๋ตายอยู่ตรงนี้และล่ะค่ะ
-///- อูยยย พี่อองตวนค่ะ ดูแลน้องชายดีๆ
ด้วยนะคะเดี๋ยวจะโดนหนุ่มอื่นเค้ามาฉุดไปเลี้ยงที่บ้าน.....ไรท์ย้ำค่ะว่าฉุด
เพราะน่ารักมากมายเหลือเกินค่ะคนนี้!
หาน่ารักแบบนี้แล้วไม่ได้แล้นะเออ -////-
งั้นไปอ่านกันเลยจริงๆ
ล่ะกันค่ะ ไรท์ขอตัวไปตาบแปบ......
///รูปทำฟินจนกระอักความน่ารักตายยย
-//- ///
--------------------------------------------------------------------------------------
อีกด้านหนึ่ง..............
“อ้าว...อองตวนๆ เฮ้ยย! อองตวนมัวแต่เหม่ออะไรอยู่!
แฟนเราเค้ามาหาแหนะ.....เห็นว่าไปรออยู่ที่เดิมกับลีโอน่ะ รีบไปเถอะ
เดี๋ยวค่ายแตกก”
“อะ ห๊ะ ครับ....ครับๆ
ขอบคุณมากครับ” ผมรีบลุกขึ้นทันทีที่พี่ในค่ายเดินมาบอกผม แล้วเค้าก็ไม่วายเหน็บถึงเหตุการณ์ที่มักจะซ้ำรอยเสมอทุกครั้งที่เธอมา
ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะรีบลุกขึ้นด้วยความรู้สึกใจร้อนทำไมในเมื่อไปถึงก็จะโดนอารมณ์เสียใส่อยู่ดี.......แต่เธออยู่กับน้องชายของผม.......ผมว่าหวายคงไม่ได้รออยู่โดยที่มีลีโอรอเป็นเพื่อนหรอก
คงจะแค่บังเอิญไปอยู่ตรงนั้นด้วยกันมากกว่า
เพราะว่าหวายไม่ได้คุยอะไรมากกับลีโอ
ถึงแม้ผมจะคะยั้นคะยอให้ทั้งสองคุยเพื่อสร้างความสนิทสนมกันมากแค่ไหน
แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นอย่างที่ผมหวังเอาไว้เสียเท่าไร ลีโอน่ะธรรมดาๆ
เพราะเค้าบอกว่าไม่รู้จะคุยอะไรดี(ซึ่งผมก็แอบงงเล็กๆ กับเจ้าหนูจัมไมคนนี้ที่วันๆ
เอาแต่พูดน้ำไหลไฟดับ)
.................แต่กับหวายนี่สิ
ผมว่าไม่น่าให้สองคนนี้อยู่ด้วยกันหรอกนะ
เดี๋ยวหวายจะทำให้น้องผมอึดอัดหายใจไม่ออกเสียเปล่าๆ .......เอ๊ะ! นี่ผมคิดถึงแต่ลีโออีกแล้วเหรอ?
หลายวันมานี้ที่ทำตัวเหม่อลอย ผมก็ทึกทักตัวเองไปว่าเป็นเพราะคิดถึงหวาย แต่พอไปพอมาแล้วคนที่ทำให้ผมกินไม่ได้นอนไม่ลับก็คือลีโอนั่นเอง......น้องกำลังโกรธผมอยู่.......
และผมก็รู้สึกแปลกๆ
แบบว่าแปลกเอามากๆ .....ใช้คำว่าสังหรณ์ใจได้รึเปล่า เฮ้ย มันไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้น
ก็แค่ไม่อยากให้สองคนนั้นอยู่ด้วยกันก็เท่านั้นเอง คงไม่มีอะไรมากหรอกน่า.......
แต่ขาผมกลับออกวิ่งไปอย่างว่องไว
จนผมเองก็นึกแปลกใจที่พาตัวเองมาถึงที่หมายเร็วเหลือเกิน.......และพอผมมาถึง
ผมก็แทบตะโกนจนลั่นบ้านเมื่อเห็นแฟนของตัวเองกำลังง้างมือทำท่าจะตบน้องชายคนเดียวของผมอยู่
“หวาย! จะทำอะไรน้องพี่น่ะ!” ผมพูดออกไป จำได้เลยว่าทั้งสองคนทำหน้ายังไงตอนผมปรากฏตัว
และที่ผมแทบจะตะโกนลั่นบ้านนั่นไม่ใช่เพราะเค้ากำลังจะทะเลาะกัน..........แต่เป็นเพราะเธอกำลังทำให้น้องผมต้องเจ็บตัว
.............ซึ่งนั่นผมยอมไม่ได้ ไม่ว่าแต่ไหนแต่ไร
ลีโอก็จะเป็นคนสุดท้ายเสมอที่ผมหวังจะให้เป็นอะไรไป ผมดูแลน้องด้วยตัวเองมาโดยตลอด..............
หวายเก็บมือลงข้างตัว
ทำหน้าราวกับคนทำความผิดแล้วมองผมสลับกับลีโอตาเลิกลั่ก
เธอชี้นิ้วไปที่ลีโอซึ่งนั่งอยู่ข้างล่างในที่สุด
“ก็น้องพี่อองตวนน่ะ.....ว่าหวาย
บอกว่าหวายร้องเพลงไม่เพ.....เอ้ย ประหลาด! แล้วแถมยังหาว่าหวายทำตัวไม่น่าคบอีกต่างหาก!
เด็กคนนี้นิสัยแย่สุดๆ เลยอ่ะ”
แล้วหวายก็ทำหน้าเหมือนเธอเป็นคนจะโดนตบเสียเอง
ผมมองตามนิ้วของหวายไปที่น้องชายของผมที่นั่งน้ำตานองหน้าอยู่บนพื้น........อะ
ห๊ะ!
“ลีโอ! ลีโอเป็นอะไรร้องไห้ทำไม....บอกพี่สิ”
ไม่ต้องคิดเลย ผมรีบถลาลงไปหาน้องชายที่นั่งน้ำตาไหลอยู่ทันที ลีโอพยายามเช็ดน้ำตาแล้วเช็ดน้ำตาอีก
แต่มันก็ยังคงไหลออกมาเรื่อยๆ .........แล้วพอเห็นผม น้องก็ร้องไห้หนักกว่าเดิม..............ผมจับมือลีโอรั้งไว้
แล้วเช็ดให้น้องเสียเอง
ผมโอบไหล่ลีโอไว้......น้องไม่เคยร้องไห้หนักแบบนี้มาก่อน
ผมคิด.........แล้วผมก็เงยหน้าขึ้นไปหาคำตอบจากหวายที่ยืนทำหน้าไม่เข้าใจผมอยู่
“ลีโอเป็นอะไรหวาย”
น้ำเสียงของผมทำให้เธอหน้างอยิ่งกว่าเดิม
เพราะมันบ่งบอกว่าผมเป็นห่วงน้องมากแค่ไหน..........ก็แหงอยู่แล้ว
เป็นน้องผมหนิที่ร้องไห้
“พี่นั่นแหละที่เป็นบ้าอะไร! เห็นน้องชายพี่ดีกว่าหวายรึไง
ทำไมถึงได้โอ๋กันดีนัก....กะอีแค่ลงไปเล่นละครบีบน้ำตากับพื้น พี่ก็เห็นใจแล้วเหรอ!?
แล้วหวายล่ะ.....ก็หวายบอกไปแล้วไงว่าน้องพี่มันด่าหวายอ่ะ!!” เธอตบอกตัวเองเสียงดัง จนผมนึกกลัวว่าเธอจะรู้สึกเจ็บบ้างรึเปล่า
ก็มันดังตั๊บๆๆ เลยทีเดียว
ผมชักสีหน้างงอย่างไม่เข้าใจ
“แล้วเพราะแค่นั้นหวายก็ถึงกับต้องทำร้ายน้องพี่ด้วยเหรอ”
ผมพูดอย่างใจเย็นและไม่เข้าใจในเวลาเดียวกัน......หรือควรเข้าใจกันแน่
เพราะเธอก็ทำตัวเอาแต่ใจแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว
“ฮึ๊ยยย!......อะไรกันเนี่ย! สนใจหวายบ้างสิ ช่วงหลังๆ
ที่ผ่านมาน่ะพี่มีเวลาให้หวายบ้างรึเปล่า! แล้วก็อีแค่น้องที่คลุกอยู่กับมันมาตั้งแต่เด็กเนี่ยจะไปนั่งโอ๋มันอยู่ทำไม...โตจนปานนี้แล้ว!” เธอทำเสียงทนไม่ไหว แล้วจ้องเขม้นมาที่ลีโอ และผมเองก็เดือดจัด
“หวาย!!
หยุดพูดถึงน้องพี่อย่างนั้นได้แล้ว” ผมพูดเสียงเดือดดาล
ทำให้ทั้งหวายและลีโอที่อยู่ในอ้อมกอดของผมสะดุ้งเฮือก
............อ๋อ แบบนี้เองสินะ
ที่ทำให้ลีโอโกรธผมเพราะผมพูดเสียงดังน่ากลัวไม่แคร์ความรู้สึกคนอื่นแบบนี้นี่เอง ตอนนั้นผมแค่ยอมรับความจริงไม่ได้จึงตวาดออกไปแบบนั้น แต่ตอนนี้ผมทนไม่ไหวจริงๆ
และเหลืออดกับนิสัยที่เกินตัวของเธอมามากเกินพอแล้ว............
โอ้ นั่นไง
หวายกำลังจะร้องไห้อีกคนแล้ว.....เธอน้ำตาคอแล้วพยายามควบคุมปากตัวเองไม่ให้สั่น
“พี่ตวาดใส่หวายเหรอ?.....เห็นน้องดีกว่าหวายใช่ไหมหา?....เห็นมันดีกว่าหวายใช่ไหม!”
เธอทำท่าเหมือนกำลังจะบ้า
ลีโอกำมือผมแน่นแล้วสะอื้นฮั่กอยู่ในอ้อมอกของผมเหมือนเค้าเองก็พยายามกลัดกลั้นตัวเองไม่ให้ร้องไห้อีก
...........หวายจงใจพูดให้สะเทือนถึงลีโอ...........
ผมจึงหายใจเข้าลึกๆ แล้วพ่นมันออกมาเพื่อเรียบเรียงคำพูดของตัวเอง ผมคิดว่าผมโตพอแล้วที่จะตัดสินปัญหาใหญ่ๆ
ด้วยตัวเอง (พูดอะไรน่ะ
ผมก็ทำเองมาโดยตลอดไม่ใช่เหรอ.....แต่ปัญหานี้มันใหญ่สุดยอดจริงๆ)
และผมก็เหลือบไปเห็นคนอื่นๆ
ในค่ายแอบมุงดูกันอยู่อย่างใจจดใจจ่อที่หัวมุมฝั่งตรงข้าม แต่ละคนสายตาไม่ค่อยจะอยากรู้อยากเห็นเลยแฮะ......ผมจึงส่งสายตาดุๆ
แบบที่พ่อชอบทำใส่พวกเค้า
แล้วก็ได้ผลพวกเค้ายอมหดหัวกลับไป
(แล้วผมก็เพิ่งมารู้ทีหลังว่าพวกเค้าแอบเอาหูฟังแทน)
“หวาย...พี่ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น
และอีกอย่างพี่ไม่ใช่ว่าไม่ให้เวลากับหวายนะ....เมื่อหลายวันก่อนที่หวายบอกว่าจะมากินข้าวกับพี่หวายก็ไม่ได้มาตามที่หวายบอกเอาไว้
แล้วก็ไม่ได้บอกอะไรพี่เลย
พี่พยายามลดช่องว่างระหว่างเรานะ...” ในขณะที่ผมพูดไป
ผมก็รู้สึกได้ว่าตัวของลีโอเริ่มสั่นน้อยๆ ผมกระชับไหล่น้องให้แน่นมากกว่าเดิม
และพอผมพูดจบ ปฏิกิริยาของหวายที่ผมสังเกตได้ก็คือ
นิ่ง....นิ่งจนพูดอะไรไม่ออกแต่ทว่าเธอก็ยังคงแสดงออกมาว่าโกรธมาก
........ผมเองก็ไม่อยากจะเชื่อเลย ที่ปล่อยให้เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น
ผมเคยแน่ใจว่ารักหวาย.....รักหวายมากกว่าใครที่ผมเคยรักมา แต่พอมาวันนี้ผมเพิ่งได้รู้สึกต่างออกไป
แท้จริงแล้วไม่ใช่หวายที่ผมอยากเข้าไปหา....แต่เป็นน้องของผม บอกตามตรงถ้าลีโอไม่ได้ร้องไห้
ผมก็จะวิ่งไปหาน้องโดยไม่คิดชีวิตเลย
สองสามวันมานี้ลีโอทำให้ผมรู้ว่าสิ่งใดที่สำคัญที่สุดในชีวิตผม.....นอกจากพ่อกับแม่แล้ว
ก็คงจะเป็นลีโอนี่แหละที่ผมห่วงใยสุดๆ
.............แต่ตอนนี้ผมจะไม่ยอมให้ใครมาว่ากล่าวอะไรน้องของผมได้ทั้งนั้น............
“พี่ว่าวันนี้เราคงจะคุยกันไม่รู้เรื่องแล้วล่ะ หวายกลับไปก่อนเถอะ....”
ผมพูดพลางมองขึ้นไปอย่างเด็ดขาด
เพราะถ้าอยู่ต่อไปรั้งแต่จะแย่ลง ผมลูบหัวลีโออย่างเบามือ
แต่หวายไม่ยอมหยุด
“วันหลังก็คงจะไม่มีให้คุยแล้วล่ะ! เพราะนับจากวันนี้ไปเราเลิกกัน!!” หวายชี้ไปที่น้องชายของผมในขณะที่ผมทำหน้างง “ถ้าเลือกมันก็จะไม่มีหวาย!
พี่คงจะแน่ใจแล้วใช่ม่ะ!?....ไม่เลือกหวายใช่ม่ะ”
นี่เธอพูดอะไรของเธอเนี่ย ผมงงไปหมดแล้วว่าทำไมจะต้องทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้ด้วย แล้วทำไมผมต้องเลือก!?
ผู้หญิงนี่ชอบให้เลือกไปหมดซะทุกอย่างเลยเหรอยังไงกันนะ
แล้วเธอพูดเหมือนผมก็เลือกที่จะอยู่กับน้องตัวเอง
แต่เธอก็พูดเหมือนอยากให้ผมเลือกเธอเหมือนกัน
ผมเริ่มปวดขมับ.....เธอคงจะแก้ไขปัญหาแบบฉับไวไปหน่อย........
“หวายพูดเรื่องอะไร”
ผมงงจัดเลยในตอนนั้น
แล้วเธอก็ระเบิดเสียงกรีดร้องขึ้นมาอีกครั้ง
“ฮื้ออ....อร๊ายยย!! ถ้าเรื่องแค่นี้ไม่เห็นใจกันก็ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว!....แล้วตกลงพี่จะเลือกลีโอจริงๆ ใช่ม่ะห๊ะ!” หวายทำหน้าเหมือนไม่ได้ดั่งใจ......ก็ให้พี่เลือกเองไม่ใช่เหรอ
แล้วจะไม่พอใจทำไมล่ะ? แล้วหวาย.....เออ!
ช่างมันเถอะ
ผมไม่กระดุกกระดิกไปไหน
ยังคงปักหลักอยู่กับน้องที่เดิม
อันที่จริงผมรู้ว่ามันสามารถเลือกได้ และรั้งหวายไว้ได้ แต่ผมไม่ทำ....ผมแค่คิดว่าบางทีเราก็ไปกันไม่รอดแล้วจริงๆ
ถึงแม้ผมจะพยายามทำตัวมีเหตุผลและอดทนทดแทนส่วนที่เธอไม่มีมากแค่ไหน แต่ผมก็เห็นปลายทางแล้ว
ผมไม่ตอบเธอ
นอกจากมองกลับไปด้วยสายตาแน่วแน่ไม่เอนเอียงว่าผมจะไม่เห็นด้วยกับเธออีกต่อไปแล้ว......และผมเห็นแววตาวาวโรจน์ในดวงตาคู่นั้นของเธอสะท้อนกลับมา
มันเหมือนจะเสียใจแต่เธอไม่แคร์แล้วเธอก็พยักหน้าอย่างเดือดดาลก่อนจะกระแทกส้นสูงเดินออกไป
“ได้....ได้เลย อยากทำอะไรก็เชิญเลย
ฉันไม่ยุ่งแล้ว....จะไม่มาที่นี่อีกแล้ว...เฮงซวยเอ้ย...”
แล้วเสียงบ่นรำพึงก็ไล่หลังเธอไป.....อา จบแล้วงั้นเหรอชีวิตคู่แบบวัยรุ่นของผม
“อึก อยากจะไปไหนก็ไปเถอะ
อย่ากลับมาทำตัวสติแตกที่นี่อีกก็แล้วกัน....เหยียบลงมาได้เจ็บชะมัดเลย
ฮึก...”
แล้วเสียงบ่นอุบก็ลอยตามมาแต่ผมกลับดีใจยิ่งกว่าที่ในที่สุดผมก็ได้ยินเสียงเค้าเสียที
“อ้าว
พูดได้แล้วเหรอไอ้ตัวเล็ก....พี่นึกว่าร้องไห้เป็นอย่างเดียวซะอีก”
แล้วผมก็โดนชกเข้าให้ ลีโอทำหน้ามุ้ยใส่ผม
แล้วผมก็กลั้นขำให้กับหน้าตาที่ช่างสวนทางกับคำว่าโกรธของเค้า
ผมเองก็ไม่อยากเชื่อเหมือนกันว่า ‘อกหัก’ ครั้งนี้ผมแทบไม่ได้รู้สึกถึงความเศร้าเลย ใช่
อย่างน้อยมันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่ควรจะเป็นน่ะนะ
ทั้งๆ
ที่ผมควรจะเสียใจหรือบางทีอาจต้องร้องไห้ออกมาด้วยซ้ำเพราะมีคนบอกว่าผมรักเธอมาก แต่ว่าผมกลับรู้สึกอยากให้ลีโออยู่ข้างๆ
ผมมากกว่าหวาย........ใช่ ก็ลีโอนั่นแหละที่บอกว่าผมรักหวายมากๆ
ไม่ ลีโอไม่รู้หรอก.......ว่าพี่รักลีโอมากกว่าขนาดไหน
ผมยิ้มน้อยๆ ขณะเช็ดน้ำตาให้ลีโอ
ท่ามกลางดวงตาใสซื่อที่แดงน้อยๆ ของเจ้าตัวเอง
ผมทำเป็นมองไม่เห็นสายตานั้นซะและเก็บรอยยิ้มไว้ในใจแต่ว่ามันก็ทำไม่ได้ ผมจึงถามเค้าออกไปแทนที่จะปล่อยให้น้องมองหน้าผมอย่างไม่เข้าใจต่อไป
“หวายทำอะไรเราบ้าง......ไหนขอพี่ดูสิ”
ผมพูดพลางละสายตามาจากดวงตากลมโตของน้อง แล้วไล่ดูตามเนื้อตัวของเค้า ลีโอยกหลังมือซ้ายให้ผมดูแล้วผมก็ต้องจุปากเบาๆ
เมื่อเห็นรอยบุ๋มลึกลงไปบนหลังมือของน้อง
มันช้ำเลือดเลยทีเดียว.......
“หวายทำงั้นเหรอ แล้วนี้รอย......”
“ส้นสูงที่พี่ซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดปีที่แล้วไง.....คู่นั้นเลย” ผมทำหน้าหงุดหงิดนิดๆ
รู้งี้จะไม่ซื้อมันให้เธอหรอกถ้าเธอเอามันมาทำยังงี้กับน้องของผม ผมลูบไปบนนั้นเบาๆ และหยุดชะงักเมื่อลีโอสะดุ้ง
“เจ็บมากไหม”
ผมถามเสียงจริงจังพลางเงยหน้าขึ้นมองน้อง
ลีโอพยักหน้าเร็วๆ และยังคงไม่ละสายตาไปจากแผลของตัวเอง
เหมือนเค้าก็ทึ่งแผลของตัวเองอยู่เหมือนกัน
ผมลุกขึ้นแล้วคุ้ยหาของในตู้ยาก่อนจะกลับมาแล้วทำแผลให้ลีโอเงียบๆ
............คงจะรู้กันอยู่ ว่าผมค่อนข้างจะพูดน้อย
และน้องค่อนข้างจะไฟแลบเวลาพูด............ว่าแล้วลีโอก็เลยเปิดฉาก
“พี่อองตวนไม่เสียใจเหรอ”
“หืม” ผมครางตอบ
และยังคงมีสมาธิอยู่กับการทำแผล
“ก็ที่....พี่เลิกกับพี่หวาย....”
เสียงของลีโอฟังดูไม่แน่ใจ
ผมจึงระบายยิ้มออกมาอีกรอบแล้วเงยหน้ามองลีโอ
“ก็แล้วทำไมถึงไปยอมให้เค้าเหยียบเอาได้ล่ะ
ลีโอไม่ทำผู้หญิงพี่รู้......แต่ว่าคงจะไม่เอามือไปวางบนพื้นให้เค้าเหยียบเล่นๆ
หรอกใช่ไหม” ผมมองหน้าลีโอราวกับรอรับคำสารภาพ
และจำเลยก็จนมุม
ลีโอยกมืออีกข้างหนึ่งที่กำบางอย่างอยู่มาข้างหน้าผม เค้าแบมือออกแล้วเศษ......รูป? ใช่ รูป
มันเป็นเศษรูปสองส่วนที่ถูกฉีกออกจากกัน
มันหล่นลงจากมือของลีโอ
แล้วน้องของผมก็เลือกที่จะหยิบชิ้นหนึ่งในนั้นขึ้นมาอย่างเบามือ
...................ส่วนที่มีรูปของผม..............
ผมมีสีหน้างุนงงในขณะที่ลีโอทำเหมือนอยากจะหลบหน้าผมแล้ววิ่งหนีไป
ผมหยิบรูปมาจากมือลีโอแล้วมองไปที่รูปเพื่อพิสูจน์ว่านั่นคือผมจริงๆ
ก่อนจะหันกลับไปหาลีโอ น้องทำเหมือนอยากหลบหน้าผมอีกแล้ว
“เออ.....คือ
มันเป็นรูปที่ลีโอชอบที่สุดน่ะพี่อองตวน
อืม.....มันทำให้ลีโอนึกถึงตอนที่เราแอบหนีพ่อไปเล่นน้ำด้วยกันสองคนในวันแรกที่เรามาถึง....”
ลีโอเงียบไปแล้วก็ฉวยรูปออกไปจากมือผม..........โอ้ ผมเข้าใจแล้ว ผมยิ้มออกมาแบบเดียวกับในรูปอย่างไม่รู้ตัวแล้วแปะพลาสเตอร์ให้ลีโอเป็นขั้นตอนสุดท้าย
จากนั้นผมก็รวบมือของน้องไว้แล้วบรรจงลูบลงไปบนหลังมือของน้องอย่างสุดถนอม
ก่อนจะจ้องมองเข้าไปในดวงตาใสฉายแววไร้เดียวสาของลีโอ
“ลีโอพี่ขอโทษนะ....ขอโทษสำหรับทุกอย่าง
ที่พี่ทำตัวไม่ดีอย่างที่ควรต้องทำเหมือนเมื่อก่อน พี่รู้ว่าบางครั้งพี่ก็เปลี่ยนไปมาก
และมีแต่ลีโอคนเดียวเท่านั้นที่ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง” ผมกระชับมือน้อง
“ซึ่งนั้นก็เป็นเรื่องดีรู้ไหม.....เพราะลีโอทำให้พี่รู้ว่าเมื่อก่อนเรามีความสุขกันมากแค่ไหน”
พอมาถึงตรงนี้ลีโอก็ก้มหน้างุดแล้วเม้มปากแน่น
“อ๋อ เหรอ.....ลีโอรู้แล้ว แต่ว่าคนอื่นก็ไม่จำเป็นต้องรู้หรอกนะ เค้าแอบฟังเราอยู่กันเกือบทั้งค่ายเลยนะ”
ลีโอทำหน้าเหมือนมีคนแย้งขนมเค้าไปแล้วผมก็เห็นหัวของพวกพี่ๆ
โผล่ขึ้นมาจากขอบกำแพง
ผมกลั้นหัวเราะแล้วมองหน้าลีโอ ซึ่งนั้นทำให้น้องผมยิ้มตามได้ไม่ยากเลย
ก่อนผมจะพาให้ลีโอลุกขึ้นแล้วฉุดมือข้างที่ไม่เจ็บให้ตามผมมา
ลีโอยอมตามมาอย่างว่าง่าย
ก่อนจะเริ่มทำหน้าถอดสีแล้วส่งเสียงถามผมเมื่อเราออกมาจากรั้วบ้าน “พี่อองตวนๆ
พี่อองตวนจะไปไหนน่ะ
เดี๋ยวก็โดนพ่อบ่นอีกหรอก” ผมไม่ตอบแต่กลับพาน้องวิ่งไปเรื่อยๆ เหมือนทุกเช้าที่เราออกไปวิ่งด้วยกัน
และตามทางผู้คนก็พากันมองเราสองคนก่อนจะยิ้มให้แล้วหันกลับไปทำกิจวัตรของตัวเองต่อ
ซึ่งเกิดขึ้นเป็นอาจิณเช่นทุกวันที่พวกเค้ามักคุ้นชิน ผมวิ่งเคียงข้างไปกับน้อง
ล้ำหน้าออกมาเล็กน้อยเพื่อนำทางเค้า
ในตอนแรกสีหน้างุนงงของลีโอฉาบอยู่ตลอดเส้นทางที่วิ่งมา
แต่ก็เป็นได้ไม่นานนัก
ผมลอบสังเกตสีหน้าของลีโอที่ค่อยๆ
เปลี่ยนไปเป็นงุนงงยิ่งกว่าเดิมแล้วรอยยิ้มสดใสนั้นก็ปรากฏชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ และพอมาถึงจุดหมายผมก็หยุดอยู่ที่ริมหาดซึ่งเกือบจะร้างผู้คน
ลีโอวิ่งเลยผมไปแล้วค่อยๆ
ชะลอฝีเท้าจนหยุดลงเหมือนเพิ่งรู้ว่าผมได้หยุดวิ่งไปนานแล้ว
ท่าทางของน้องผมเหมือนไม่เคยเจอทะเลมาก่อน..........เหมือนวันแรกที่เรามาถึง...........ผมค่อยๆ
เดินไปประกบด้านหลังของลีโอ
สายลมพัดพาเอากลิ่นไอของทะเลเข้ามาปะทะหน้าและร่างกายของเรา
ทำให้ทรงผมที่ตัดสั้นปลิวไปตามกระแสลมน้อยๆ และเราทั้งคู่ก็สูดหายใจเข้าลึกๆ
รับมันไว้
ก่อนผมจะก้มลงกระซิบข้างหูของน้อง
“เป็นไง” รอยยิ้มบางๆ ยังคงฉาบอยู่บนใบหน้าของผม
“เป็นไง” รอยยิ้มบางๆ ยังคงฉาบอยู่บนใบหน้าของผม
และผมเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้นี่เอง
ในตอนที่ดูรูปของตัวเองในมือลีโอ....ว่าน้องของผมเป็นเด็กที่เก็บความทรงจำได้ดีมากเหลือเกิน
และเค้าเองก็คงจะหวนคิดถึงมันอยู่บ่อยๆ เป็นแน่
ผมนึกโทษตัวเองที่ลืมช่วงเวลานั้นไปอย่างไม่น่าให้อภัย ผมพยายามนึกถึงประโยคที่เราพูดคุยกัน แต่ทว่ามันกลับเลือนลาง
ผมจำได้แต่เพียงใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มของลีโอ
และผมก็เชื่อว่าน้องของผมจะจำทุกอย่างได้อย่างแม่นยำเลยทีเดียว.......ใช่
ผมเองก็คิดถึง ว่าเราเคยสนุกกันมากแค่ไหนในวันนั้น
“คิดถึงไหม”
ผมพูดก่อนที่จะหมุนหัวไหล่ของลีโอให้หันมาหาผม
โอ๊ะ ให้ตายเถอะ
ผมเกือบหลุดขำออกไปแล้ว.......ลีโอดูอึ่งมากๆ เลย ยังกะเจอผีแหนะ
น้องคงจะไม่คิดว่าผมจะอ่านใจออกว่าเค้าคิดอะไรอยู่........แต่เสียใจน้องชาย
เราอยู่กันมาจนนานเกินไปแล้วถ้าจะลังเลว่าอีกฝ่ายหนึ่งคิดอะไรอยู่
พี่รู้น่า.......
ผมยิ้มอย่างล้อๆ
ในขณะที่ลีโออ้าปากค้างน้อยๆ ก่อนผมจะนิ้วจิ้มเข้าไปในปากเค้า
แล้วเจ้าตัวเล็กก็แลบลิ้มออกมาก่อนจะทำหน้าเบ้
ผมหัวเราะแล้วพูด
“ถ้ากลัวว่าพ่อจะว่า
เดี๋ยวพี่จะรับผิดชอบเอง.....ก็เหมือนทุกทีไง
เหมือนตอนแรกที่ลีโอวิ่งลงน้ำไปแล้วพี่ห้ามไว้ไม่ทันน่ะ” ผมยิ้ม
และยังไม่ทันที่ลีโอจะทำหน้างอใส่ผมอีก
ผมก็ก้มตัวลงแล้วแบกน้องขึ้นพาดบ่าก่อนวิ่งลงไปที่น้ำทะเลซึ่งซัดซาดขึ้นสู่ฝั่ง
ตูมม!!
ผมทุ้มน้องลงทะเล ก่อนจะหัวเราะออกมาเสียงดังแล้วลีโอก็ลุกขึ้นเซๆ
ก่อนจะกระโดดขึ้นหลังผม แล้วเอนตัวให้ผมล้มลงไปพร้อมเค้า แล้วเราก็กินน้ำทะเลไปหลายอึกเลยทีเดียว
เราทั้งคู่หัวเราะด้วยกันเช่นเดียวกับที่เราเคยเป็นเมื่อสิบปีก่อน
“พี่อองตวนบอกแล้วนะว่าจะโดนพ่อดุคนเดียวน่ะ.....งั้นลีโอไม่สนนะ”
น้องผมยิ้มกวนแล้วตีน้ำใส่ผม
ผมตีกลับแต่แรงกว่า ลีโอมีน้ำเข้าจมูก
“ไม่สนจริงอ่ะ”
ผมเลิกคิ้วแล้วยกมุมปากแต่ไม่ได้ยิ้ม
ลีโอหยุดยิ้มบ้างแต่แล้วก็ปล่อยยิ้มออกมาตาหยีแล้วกระโดดกอดผมจนล้มลงไปบนน้ำอีกรอบ ลีโอพูดเสียงสดใสอย่างที่เคยเป็น
“ไม่หรอก ไม่จริงหรอก.....ลีโอล้อเล่น!” แล้วผมก็กดลีโอลงใต้น้ำ
ก่อนน้องจะกัดแขนผมแล้วผมก็ปล่อยเค้าขึ้นมา........เป็นมุขเก่าที่ผมเคยใช้ แต่ให้ตาย
กัดเจ็บชะมัดเลยแฮะ
เราเล่นน้ำจนจนย่ำเย็นและหมดแรง เราแข่งกันงมเปลือกหอยใต้น้ำ และแน่นอนลีโอไม่เคยเก่งเกินผมอยู่แล้ว หอยที่หาได้
ผมหมายถึงทั้งเป็นและตายผมยกให้ลีโอหมด
เจ้าตัวยุ่งยิ้มจนหน้าบานแล้วก็ถามผมอย่างซื่อๆ
ในระหว่างที่เราเดินกลับขึ้นมาจากน้ำว่า “หอยพวกนี้เรากินได้ไหมอ่า
พี่อองตวน.....”
ผมยิ้มอย่างรู้ทันแล้วก็ตอบเค้าไปว่า “ได้สิ” แล้วลีโอก็โยนหอยที่ยังไม่ตายทิ้งลงทะเลไป ผมหัวเราะ ลีโอยื้นปาก
ผมยิ้มอย่างรู้ทันแล้วก็ตอบเค้าไปว่า “ได้สิ” แล้วลีโอก็โยนหอยที่ยังไม่ตายทิ้งลงทะเลไป ผมหัวเราะ ลีโอยื้นปาก
“หืมม
งั้นลีโอก็ไม่กินหรอก....สงสารหอย” เพราะตอนเด็กๆ
คนแถวบ้านเคยจับหอยชายฝั่งมาทำอาหารแล้วก็มีน้ำใจแบ่งมาให้ที่บ้านของเรา
น้องผมก็ไม่ปฏิเสธน้ำใจจัดการจนหมดเกลี้ยงเลยทีเดียว แล้วพอผมไขข้อข้องใจน้องไปว่าหอยที่พวกป้าๆ
เค้าเอามาทำอาหารให้เรานี่น่ะเป็นพวกเดียวกันกับคุณหอยที่ลีโอเจอที่ชายหาด
น้องผมก็อ้วกออกมาหมดทุกอย่างที่กินเข้าไปแล้วก็ร้องไห้ออกมาโทษผมว่าทำไมถึงไม่บอกเค้า
ผมหวนนึกถึงตอนนั้นก็อธิบายถึงการกระทำที่ว่าทำไมลีโอถึงโยนมันทิ้งไป
เหลือไว้เพียงแต่เปลือกหอยสวยๆ ที่ผมเก็บมาให้
ผมยิ้มอย่างเอ็นดูแล้วขยี้หัวน้องก่อนจะจูบเข้าไปที่ข้างขมับของเค้าอย่างที่ชอบทำบ่อยๆ ลีโอนั่งลงบนหาดทรายสีขาวใต้ต้นสนที่พลิ้วไหวไปตามลม ผมนั่งลงข้างน้อง
ใบหน้าขาวใสที่ละไม้คล้ายผมราวกับฝาแฝดแต่ทว่าดูอ่อนเยาว์และไร้เดียวสากว่าหันมาหาผมช้าๆ
สีหน้าของลีโอดูสับสน
“พี่อองตวนจะอยู่กับลีโอไหม......เอ่อ
ลีโอหมายถึง เอ่อ ถ้าต่อไปในอนาคตพี่อองตวนมีแฟนแต่งงานแล้ว พี่อองตวนจะย้ายออกไปอยู่ที่อื่นรึเปล่า”
ลีโอวางเปลือกหอยลงบนพื้นทรายแล้วจัดเรียงไปมา
เค้าดูเหมือนกำลังเศร้า............มาถึงตรงนี้แล้ว
ผมทึกทักเอาเองได้รึเปล่าว่าน้องติดผมน่ะ.............
ผมกอดลีโอแล้วก็กอดแน่นขึ้นอีก ลีโอกอดตอบผมอย่างว่าง่าย
เหมือนกับว่าน้องเองก็รู้สึกแย่เหมือนกันที่เราทะเลาะกัน
แต่ที่ผมกอดน้องนั้นไม่ใช่เพราะผมต้องการจะขอโทษเพียงอย่างเดียว ผมต้องการบอกให้ลีโอแน่ใจด้วย
“ไม่
พี่ไม่ไปไหนหรอกลีโอ.....ครั้งนี้พี่คงจะเข็ดจนขยาดที่จะมีแฟนอีกเลยล่ะ”
ลีโอค่อยๆ ดันผมให้ผละออกอย่างมาแผ่วเบา
แล้วทำปากขมุบขมิบ
“พี่อองตวนอย่างหลงประเด็นสิ ไม่ชัดเจนซะหน่อย.....ลีโอถามว่า
ต่อไปในอนาคตต่างหาก ไม่ใช่เร็วนี้ๆ....”
ศีรษะของลีโอโคลงไปมาในระหว่างที่พูดเหมือนกำลังพูดไปด้วยคิดคำพูดไปด้วย
เออ....เอาเหอะ
พี่คิดว่าจะเอาไว้พูดทีหลังแต่จะเอางั้นก็ได้
ถ้าลีโอพูดงี้พี่ก็จะไม่ขัดเพราะพี่ก็รู้ว่าลีโอน่ะคิดยังไง
แล้วผมก็โน้มหน้าลงไปจูบน้องชายที่จ้อไม่หยุดทำให้เค้าเงียบได้เสียที
แล้วเปลี่ยนมาเป็นอึ้งใส่ผมแทน........
ริมฝีปากเราสัมผัสกันแผ่วเบาในครั้งแรก
เพราะผมยังคงชังใจอยู่กลัวลีโอจะไม่พร้อม
แต่แล้วผมก็กดย้ำลงไปอีกเมื่อลีโอไม่ได้ขัดขืนผม แล้วริมฝีปากของเราก็แนบชิดกันอย่างไม่มีข้อสงสัย ผมดูดริมฝีปากสีชมพูน่ารักของน้องเบาๆ
อย่างแสนรัก
ผมผละออกมา “ไง ชัดเจนพอรึยัง” แล้วถามเค้า ลีโอไม่ได้พูดอะไรเพราะพูดไม่ออก ริมฝีปากที่เผยอออกน้อยๆ
ขึ้นสีระเรื่อเป็นชมพูปลั่งเช่นเดียวกับใบหน้าอ่อนเดียงสาของเค้า และไม่ว่าจะทำยังไงผมก็ไม่สามารถบอกให้ตัวเองหยุดยิ้มได้เลย
“อา...” ลีโอลากเสียงยาวน้อยๆ
ในลำคอ
ผมรอฟังและน้องก็เงียบไปในที่สุด
ไม่ได้พูดอะไรต่อเลย
“หืม...”
“อา...”
“อะไรล่ะเตี้ย พี่รอฟังอยู่”
“ก็...ช่างมันเหอะ
ลีโอคงจะกินน้ำเข้าไปเยอะไปหน่อย” น้องกระพริบตาถี่ๆ แล้วหนไปทางอื่น
ผมจึงเขยิบเข้าไปใกล้แล้วเกี่ยวหน้าลีโอเข้ามาจูบอีก คราวนี้ผมทำให้น้องแน่ใจจริงๆ
ว่าผมคิดเช่นไร เช่นเดียวกับที่ลีโอก็ทำให้ผมแน่ใจเดี๋ยวนี้เองว่าเค้าอยู่เคียงข้างผมมาด้วยหัวใจบริสุทธิ์มานานแค่ไหน
“ที่ถามพี่ว่าจะอยู่ด้วยกันไหม หมายความว่าพี่รักลีโอไหมรึเปล่าน่ะเหรอ?”
ผมยิ้มยักคิ้วหลิ่วตาให้น้องก่อนที่ลีโอจะโถมเข้ามากอดผมแล้วก็พยักหน้าหงึกๆ
บนไหล่ของผม ผมไม่เห็นหน้าน้องหรอก
แต่พอจะรู้ว่าเจ้าตัวยุ่งของผมกำลังร้องไห้อีกแล้ว ผมลูบศีรษะเค้าเบาๆ แล้วพูด “ไม่ต้องห่วง ต่อไปนี้พี่ไม่ไปไหนแล้ว เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปได้ยินไหมลีโอ”
ผมให้คำสัญญาและน้องก็รับมันไว้อย่างรวดเร็ว
เราจูบกันอีกครั้ง
และอีกครั้งก่อนผมคิดว่าเราควรจะกลับกันได้แล้วเพราะป่านนี้พ่อคงจะนั่งโมโหเราอยู่แหงๆ
เลย ผมลุกขึ้นแล้วเตรียมออกวิ่ง
“ใครถึงบ้านก่อนหล่อสุดนะ”
ผมพูดแล้วลีโอก็ส่งเสียงที่ผมเรียกว่าเรียกร้องความสนใจก่อนที่จะกระโดดขึ้นขี่หลังผม
ใช้ผมเป็นเครื่องทุ่นแรงจนไปถึงบ้าน
“ลีโอดิ...ลีโอหล่อที่สุดนั่นแหละ
ฮ่าๆๆ”
แล้ว เรา ไม่สิ ผมก็วิ่งไปเรื่อยๆ
โดยที่มีเสียงหัวเราะของลีโอดังอยู่ข้างหลังไม่ยอมหยุด เมื่อผมแกล้งวิ่งตกหลุมให้เราทั้งสองสั่นไปหมดจนลีโอเกือบตกลงมา น้องหัวเราะเสียงดังขึ้นอีก และก็ผมดีใจนะที่มันเหมือนกับเมื่อก่อน
ใช่ ลีโอ
พี่รู้แล้วว่าลีโออยู่ตรงนี้...............
................อยู่กับพี่ตลอดไป
.
.
.
.
THE END
----------------------------------------------------------------------------------------
เรื่องหน้าของคู่นี้ไรท์เขียนให้อองตวนร้ายได้ไหมค่ะ?
>///<
!!
แบบว่าคิดหื่นอีกแล้วค่ะ....ไรท์เนี่ยย
55555 สะเด็ดสะเด่า 55555
//หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง//
...........นี่ขนาดพิมพ์
"อองตวน ลีโอ" แล้วฟิคแกขึ้นหน้าแรกของ Google นะเนี่ย ยังจะเอาอีกเหรอ? ยังอายเจ้าตัวเค้าไม่พออีกเหรอ?.........
///แบบว่าไรท์ยังคงกลัวว่าสองคนนั้นจะมาเจอฟิคของตัวเองในเวอร์ชั่น
Y ในหน้าสธารณะอยู่น่ะคะ.....แต่ตอนนี้อยากจะเขียน
NC ซะแล้วสิ เอ๊ะ?
....ไรท์เป็นอะไรกับ NC????///
ถ้ามีเรื่องหน้าของอองตวนและลี่โอ๋
ไรท์สัญญาว่าจะเป็น NC แน่นอนค่ะ
แต่ที่บอกว่าให้อองตวนเปลี่ยนคาแรกเตอร์มาเป็นร้ายกาจนี่
อาจจะอีกสักพักหนึ่งค่ะ.......สุดยอดเเน่นอนนนน 5555 //หัวเราะบ้าคลั่งอีกแล้ว -..-
//
แบบว่าไรท์เเพลนไว้แล้ว
(ไรท์)ชั่วมากเลยค่ะ อะๆๆๆ 5555
เห็นเคะน่ารักแล้วมันอดไม่ได้ง่ะ
ชอบให้น้องร้องไห้
ชอบให้น้องขอร้องและครางกระเซ้า(?) .......เฮ้ย
เดี๋ยวๆๆๆ Talk ไป Talk มารู้สึกจะติดเรทและ หยุดความหื่นไว้แค่นี้ก่อน Ray - Aund เวิ่นในหัวแล้วบรรเลงลงคอมเราดีกว่า หุๆ -3- คงจะพักหนึ่งเพราะยังไม่ว่างนะเออ...........สาวกของสองพี่น้องนี้ก็รอหน่อยนะค่ะ
รู้สึกจะไม่ค่อยมีแฮะ
เพราะไรท์บุกเบิกเขียนคู่นี้แล้วหน้าด้านหน้าหนาลงคนแรกเลยชิมิเคอะ?
//หน้าด้านหน้าหนา.....อืม หาคำเรียกตัวเองได้ดีมากเลย//
ขอบคุณทุกท่านมากค่ะที่ติดตาม ครั้งหน้าไรท์จะสอยคู่ไหนมาฝากก็คอยติดตามได้ใน
ได้เลยค่ะ อูยยย ตอนนี้ไรท์ล่ะก็ RonalSi , อองตวน+ลีโอ อยู่นี่ล่ะค่ะ
เมะเคะเค้าสมก๊านนน สมกัน
//ได้ข่าวว่าเมื่อวานแกเวิ่นหมอกะน้องหนิ//
รักรีดทุกท่านมากนะเออ......จุบุๆ
-3-
**ปล. อองตวนกับลีโอคุณกำลังจะดังมากขึ้นอีกเป็นเท่าตัวเพราะเรื่องนี้ เพราะว่าสาววายเยอะมากกกก สักวันหนึ่งสาววายจะครองโลกกก.......จำคำไรท์ ไว้นะคะ จำคำไรท์ไว้!! //ส่งเสียงทิ้งท้าย ขณะโดนลากคอออกไปเหมือนคนบ้าอ//
ด้วยรักและแรงหื่น
Ray - Aund
