//ภาพนี้ตั้งแต่ภาค 1 เก่าแล้ว แต่ว่าพอมองเเผ่นหลังที่มินโฮเดินตามหลังโทมัสแล้สมันรู้วึกประทับใจภาพนี้ยังไงไม่รู้ค่ะ -u- มินโฮจะปกป้องโทมัสตลอดปายยยยย ฮร๊ายยยยย ล่องลอยค่ะ ><//
ฮร๊ายยยยย
สวัสดีค่ะรีดที่รักยิ่งของไรท์ทุกท่าน! ดีใจมากเลยค่ะวันนี้มาต่อเร็วมาก จากเมื่อวานี้นี่เอง //รีดยังตกใจ// 55555 ถึงตอนนี้ไรท์เองก็ยังหนึกไม่ออกเลยค่ะว่าสุดสัปดาห์นี้มีการบ้านต้องทำรึเปล่า กำลังนึกๆ อยู่เลยค่ะ แต่ถ้านึกออกในวันนี้อาจทำไม่ทันได้ หรือถ้าทันก็คงจะเละตุ้มเป๊ะแน่ๆ
เลยค่ะ 5555555
//ออกมาเอ๋อ// โอเคค่ะ เข้าเรื่องกันเลยดีกว่านุ ^^ ......ต่อจากความเดิมตอนที่แล้ว
มินโฮเข้ามาในห้องน้ำของโทมัสแล้วยังไงคะ????
//ทำมือหงิก// จะแค่เข้ามาคุยกันน่ะเหรอคะ
โอ้ โอ้ๆๆๆๆๆๆ ตายแล้วว รีดๆ
อยากรู้แล้วล่ะค่ะ งั้นไปหาคำตอบกันเลยค่ะ
ฮี่ๆๆๆ อ๋อๆๆๆ อ่อ แล้วรีดๆ อย่าลืมเอากระดาษที่รีดจดคำถามที่เกิดขึ้นเกี่ยวกับฟิคเรื่องนี้ขึ้นมาด้วยนะคะ ความลับถูกแง้มตั้งแต่ Part ที่แล้วแล้วล่ะค่ะ
และตอนนี้มันกำลังจะถูกเปิดออกมาจนหมดเปลือกเลยล่ะค่ะ -^-
ไปอ่านกันเลยค่าาาา >[]<!!!
------------------------------------------------------------------------------------------
“หา นายพูดว่าอะไรนะ?!”
มินโฮมีสีหน้าเรียบตึงและรู้สึกตึงมากกว่ากับคำพูดเมื่อกี้ของโทมัส ร่างสูงเผลอเอ็ดเสียงไม่อยากเชื่อออกไปก่อนจะโดนโทมัสที่เก็บมุมปากน้อยๆ
ของตัวเองไว้ไม่ได้ ห้ามปรามเรื่องการส่งเสียงที่ดังเกินไป
“ช่าย เอ่อ อันที่จริงเค้าแอบชอบนายมาพร้อมๆ กับที่ชอบอัลบี้น่ะ
เค้าบอกว่าแอบมองนายอย่างเงียบๆ มานานแล้วน่ะ”
เด็กหนุ่มสมยานามกุ้งแห้งคนล่าสุดของท้องทุ่งยักไหล่แล้วยิ้มใส่อย่างช่วยไม่ได้แต่อีกคนหนึ่งกลับทำหน้าไม่เชื่อหูตัวเอง
“ไม่” มินโฮส่ายหน้าช้าๆ
ทำเหมือนโทมัสเป็นน้องชายที่อยากให้เค้าพาไปขี่หลังโศกาในวงกต
“นายสนุกมากเกินไปแล้วนะโทมัส
นี่...นายพูดเล่นอยู่ใช่ไหม?” ร่างสูงพยายามยกยิ้มเหมือนถูกล้อเล่นอย่างที่ว่าจริงๆ
“ไม่ ฉันไม่ได้โกหก
ฉันเคยโกหกนายเหรอ?
นิวท์บอกเอง
เค้าบอกว่าถ้านายเล่าเรื่องที่นายเข้าใจผิดให้ฉันฟังมันจะยิ่งแย่เข้าไปกันใหญ่เพราะนั่นไม่ใช่ความจริงเลย”
เด็กหนุ่มที่โดนสายน้ำเส้นเล็กๆ กระเซ็นใส่กระพริบตา “เค้าไม่ได้ชอบฉัน แต่ชอบนาย”
โทมัสจิ้มนิ้วไปที่หน้าอกข้างซ้ายของมินโฮ
“เค้าดูน่าสงสาร...ที่รู้ว่านายคิดแบบนั้น”
ร่างบางที่ได้รับการบดบังสายน้ำอุ่นจากฝักบัวแสตนเลตอย่างดีมองตามนิ้วมือของตัวเอง
แต่ทว่าสายตาของเค้ากลับหมองลงเมื่อเข้าใจถึงความรู้สึกของนิวท์ว่าเป็นเช่นไรหากคนที่แอบชอบนั้นไปชอบคนอื่นแล้วมิหนำซ้ำคนๆ
นั้นยังเข้าใจผิดไปอย่างไม่น่าให้อภัยอีกต่างหาก
นอกจากคำกล่าวขอโทษแล้วโทมัสก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรเพื่อปลอบใจนิวท์
เนื่องจากอีกฝ่ายหนึ่งก็แน่นอนอยู่แล้วว่ารู้เรื่องระหว่างโทมัสกับมินโฮแล้ว
แต่ทว่านิวท์ก็มีฐานของคำว่าหัวหน้าที่ได้รับช่วงต่อมาจากอัลบี้จึงไม่ได้แสดงท่าทางใดๆ
ออกมาเลยสักนิด
หนุ่มผมบล์อนที่ตัวเล็กกว่าใครหลายๆ
คนคุยกับโทมัสอย่างจริงจังและไม่เผยถึงแววของความรู้สึกหวั่นไหวอะไรเลยทั้งนั้น
จริงอยู่ที่เรื่องนี้มันเกินเหลือเชื่อ
นอกจากจะต้องหาทางเอาชีวิตรอดอย่างไม่จบไม่สิ้นในวงกตแล้วก็ยังต้องมีเรื่องชุลมุนวุ่นวายเงียบๆ
นี้เข้ามาให้ปวดหัวเพิ่มอีก
แต่นิวท์ก็ถือว่าใจกล้าและช่างตัดสินใจไม่น้อยที่บอกเรื่องนี้กับโทมัสให้รู้ก่อนเพราะรู้ว่าไม่วันใดก็วันหนึ่ง
มินโฮที่ไม่รู้ความจริงว่าเป็นเช่นไรอาจจะโวยวายขึ้นมาเข้าได้สักวันและมันจะพาลทำให้ความแตกจนเพื่อนที่เหลือรอดคนอื่นจะรู้เรื่องนี้เข้า
นิวท์ไม่ได้ประกาศกับทุกคนว่าเค้าเป็นเกย์ ฉะนั้นมันจึงเป็นความลับที่เค้าอยากจะเก็บเอาไว้เพียงคนเดียว
แต่กระนั้นการสร้างหลักประกันโดยการบอกเรื่องนี้กับเพื่อนเพียงแค่สองคนก็ไม่ใช่เรื่องที่เสียหายอะไร
“เค้าชอบ เค้าชอบอัลบี้อย่างงั้นเหรอ”
มินโฮคล้ายดูพรำเพ้อกับตัวเองก่อนโทมัสจะเสริมให้
“เค้าชอบนาย
ตอนนี้อัลบี้ตายไปแล้ว” ร่างบางไม่ยอมให้เบี่ยงประเด็นเลย
แต่นั่นก็เป็นความจริงที่ว่านิวท์ควรได้รับความเห็นใจบ้างอย่างน้อยมินโฮก็ควรรู้เรื่องนี้เอาไว้
“พูดเป็นเล่น” มินโฮงึมงำ
แต่ไม่เบานัก
งั้นเรื่องในวันนั้นที่นิวท์บอกว่าห้ามยุ่งกับโทมัสก็หมายความว่าไม่อยากให้เค้าตกหลุมหลงรักโทมัสอย่างนั้นหรือ?
“แต่หน้าตาเค้าตอนนั้นดูยั๊วะมากเลยนะ แทบจะฆ่าฉันได้เลยด้วยซ้ำ”
มินโฮยังคงอยากปลอบใจตัวเอง
แต่โทมัสยิ้มให้เค้า
“ก็นายดันบอกว่าเค้าชอบฉัน ทั้งๆ ที่จริงแล้วเค้าชอบนายนี่” ร่างบางว่า
“เป็นใครจะไม่ยั๊วะล่ะ”
มิน่าล่ะ
ทำไมหลังจากที่เค้าพูดจบแล้วนิวท์ถึงได้ทำหน้าโกรธซะขนาดนั้น
คงจะหงุดหงิดที่เค้าบอกว่าอีกฝ่ายชอบโทมัสทั้งๆ
ที่ก็เป็นเค้านี่เอง
ฉันนี่มันทึ่มชะมัด....ร่างสูงคิดในใจ
แต่ถึงกระนั้นเค้าเองก็คงจะไม่สามารถตอบรับนิวท์ไปได้หากเป็นเช่นที่โทมัสว่าเอาไว้จริงๆ เป็นเพราะมินโฮไม่ได้มองนิวท์ด้วยความรู้สึกที่มากกว่าเพื่อนเช่นโทมัส มินโฮนับถือเพื่อนผมบล์อนในหลายๆ ด้าน ทุกๆ อย่าง แต่ไม่ใช่มากกว่าเพื่อน
เสียงฟรายดังขึ้นอีกรอบอย่างสดชื่นเป็นเหตุให้สองร่างที่เกือบจะแนบชิดกันต้องตื่นตัวน้อยๆ
อีกครั้ง.....เพื่อนผิวเข้มเตือนเค้าทั้งสองว่าที่นี่ไม่ได้มีแค่พวกเค้าเพียงลำพัง
ชายหนุ่มทั้งสองที่หันหน้าเข้าหากันนิ่งเงียบอย่างไม่ต้องมีใครเตือนใครและตอนนั้นเองที่มินโฮเพิ่งจะได้สังเกตแผ่นอกขาวแต่มอมแมมด้วยเศษฝุ่นและดินที่โทมัสยังล้างออกไม่หมด
ซึ่งมันก็ไม่ได้ทำให้ผิวเนียนนุ่มตรงหน้าดูน่าสัมผัสน้อยลงเลย
มินโฮใช้ฝ่ามือเช็ดมันออกไปพร้อมกับสายน้ำที่เค้าเบี่ยงกายออกมาเล็กน้อยให้โทมัสได้โดนน้ำอุ่นๆ
นั้นบ้าง
เด็กหนุ่มที่โดนสัมผัสโดยไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยก็ใจเต้นโครมครามเสียจนอีกคนหนึ่งรู้สึกได้ และโทมัสเองก็รู้สึกได้ว่าสายตาของมินโฮไม่ได้เหม่อมองไปทางไหนเลย
เด็กหนุ่มที่เป็นเจ้าของห้องอาบน้ำเสมองไปตามน้ำที่ไหลลงรู้ระบายน้ำ
“บางทีเค้าอาจจะรู้สึกดีขึ้นที่รู้ว่านายรู้ความจริงแล้ว...นะ
นิวท์คงไม่ชอบที่นายเข้าใจผิด” โทมัสเอ่ยออกไป
พยายามควบคุมเสียงของตัวเองให้อยู่ในพื้นฐานของความปรกติในขณะที่ร่างกายของมินโฮเริ่มไม่อยู่สุขเสียแล้ว
ชายหนุ่มรูปร่างกำยำขยับใบหน้าเข้ามาใกล้โทมัสมากขึ้นทุกที
และตอนนี้ก็เคลื่อนมาอยู่ที่ไรผมข้างแก้มของโทมัสแล้ว
“นะ
นายจะทำยังไงถ้าเค้ารู้ว่านายรู้...อึก มินโฮ” ร่างบางเสียงติดขัดอีกครั้งเพราะขนอ่อนที่ลุกอยู่แถวบริเวณต้นคอ
“ฉันจะบอกเค้าว่าฉันเสียใจ”
ชายหนุ่มไม่ได้ฟังคำรั้งรอของอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย
เค้าจูบตรงไปที่ต้นคอขาวซึ่งเกาะพราวเต็มไปด้วยหยดน้ำอุ่นใสสะอาด
จนเป็นเหตุทำให้โทมัสเกาะแน่นไปบนไหล่กว้างของมินโฮอย่างแรง
“มินโฮ..อึก...ไม่ เราไม่ควร อ่า นายจะทำอะไรน่ะ?”
ร่างบางที่โดนร่างสูงจูบไม่หยุดก็เริ่มหวาดหวั่นถึงสิ่งที่เจ้าตัวก็ไม่อาจรู้ได้แน่ชัดนัก
โทมัสพยายามใช้มือห้ามมินโฮไว้แต่อีกฝ่ายหนึ่งกลับเปลี่ยนจากการจูบไปเป็นการกอดที่ไม่อยู่สุข โทมัสรับรู้ได้ถึงอุณหภูมิร่างกายที่เพิ่มสูงขึ้นของคนตัวสูง
และผ่านไปเพียงไม่นาน
มินโฮไม่ได้ทำการจ้าบจวงโทมัสไปมากกว่าจูบแต่กระนั้นก็ทำให้ร่างบางไม่สามารถปฏิเสธถึงความร้อนรุมที่พวยพุ่งขึ้นสูงพอๆ
กันกับอีกคนหนึ่งได้
มินโฮจูบโทมัสและลูบไล้ไปตามผิวเนียนลื่นมือของคนในอ้อมกอดเช่นเดียวกับโทมัสที่กอดรัดแผ่นหลังกำยำของคนที่มอบความอบอุ่นให้
ไม่มีใครอยู่ที่นี่แล้ว
ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่เรื่องจริงแต่ชายหนุ่มทั้งสองก็อยากจะทำใจเชื่อให้ลงเสียให้ได้จริงๆ
ในเมื่อสุ่มเสียงของน้ำที่ดังขึ้นหลังจากถูกใช้พร้อมกันนั้นยังคงดังอยู่อย่างต่อเนื่องและไม่มีใครเลยที่จะสละเวลามาสนใจมินโฮที่หายเข้ามาอยู่ในห้องอาบน้ำของโทมัส....แหงล่ะ
ก็ไม่มีใครรู้เสียด้วยซ้ำนี่นา
หนุ่มเอเชียยังคงรุกคืบต่อไปถึงแม้ว่าจะไม่ได้มีอะไรมากมายกว่าจูบแต่เค้าก็เริ่มได้ยินเสียงลมหายใจของโทมัสแล้ว ร่างกายสีแดงระเรื่อยามเมื่อตื่นเต้นและกอปรกับน้ำอุ่นที่ทำให้เลือดไหลเวียนดีขึ้นยิ่งทำให้เจ้าตัวไม่น่าละสายตาไปมากอีกเป็นเท่าตัว มินโฮรู้ว่าเค้ากำลังทำอะไร
รู้ด้วยซ้ำว่าไม่ควรทำเนื่องจากไม่มีใครรับประกันได้ว่าการกระทำนี้จะปลอดภัยลอดหูลอดตาเพื่อนๆ แต่มินโฮก็ยังอยากทำมันอยู่ดี
“ฮาา มินโฮ ฉะ ฉันร้อน”
และเพียงไม่นานเด็กหนุ่มที่กวาดดวงตาฉ่ำน้ำขึ้นมาขอความเว้าวอนโดยไร้เล่เหลี่ยมจากเพื่อนตัวสูงก็ทำให้มินโฮหัวใจขาดผึ่ง
เค้าลวงมือเข้าไปใต้ก้นที่โทมัสยกขาขึ้นมาเกี่ยวเค้าไว้อย่างอ่อนเรี่ยวหมดแรงแล้วออกแรงจับ คนโดนลูบสัมผัสตัวสั่นผวา ดึงตัวเองออกมาจากอีกคนหนึ่งแต่ทว่าหลังก็ติดกับพนังกระเบื้องของห้องน้ำเสียแล้ว
เจ้าตัวไม่รู้ว่ามินโฮกำลังจะทำอะไรแต่เพื่อนร่างสูงก็ยังไม่ได้ปล่อยมือออกจากสะโพกด้านล่างของเค้าเลย
“โทมัส”
ร่างสูงเรียกชื่อให้คู่สนทนาหันมาสนใจตนเอง
ก่อนจะเริ่มหนักข้อขึ้นด้วยการจูบที่เพิ่มความรุนแรง หนักหน่วง
พร้อมกับมืออีกข้างหนึ่งที่ล้วงลงไปจับส่วนอ่อนไหวด้านหน้าของโทมัส
คราวนี้ร่างบางใช้มือทั้งสองข้างรวบมาจับมือซุกซนของมินโฮเอาไว้อย่างฉับพลันบ้าง
ร่างสูงผละจูบออกมาให้คนที่ร้องประท้วงได้หายใจและหอบอากาศเข้าไป ก่อนอีกฝ่ายจะบ่นเค้าอีกครั้ง
“อย่ามินโฮ พวกเค้าจะรู้...พวกเค้าจะได้ยินเสียงของเรา”
โทมัสทำหน้าอ้อนวอน ด้วยความกังวลทุกอย่างที่เค้ามี รู้สึกกลัวว่าถ้าหากเพื่อนๆ
รู้แล้วเค้าทั้งสองอาจจะถูกตำหนิอย่างรุนแรงเอาได้และดีไม่ดีอาจได้รับการดูแคลนจากพวกเพื่อนพ้องด้วยซ้ำไป
แต่มินโฮตัดสินใจว่าความประหวั่นของโทมัสนั่นเป็นเพียงแค่การถือกฎแล้วยึดมันไว้โดยไม่ตามใจตัวเอง
ซึ่งในเวลานี้ร่างสูงของชายหนุ่มเชื้อสายเอเชียไม่ได้มีใจอยากที่จะปฏิเสธความต้องการของตัวเองเลยแม้แต่เศษเสี้ยวเดียว
และโทมัสเองก็เหมือนกัน...การปล่อยให้ความร้อนเดือดระอุอยู่แบบนี้รังแต่จะทำให้ทรมานไปซะเปล่าๆ
คิดยังไม่ทันไรก็ไวเท่าใจนึก
ร่างสูงเบียดกายซึ่งตั้งชันของตัวเองให้เข้าไปหาโทมัสมากขึ้นแล้วนวดคลึงความชูชันทั้งสองไปพร้อมกันโดยไม่ลังเล
คนโดนจับคู่ไปด้วยสะดุ้งตัวอย่างแรง
“อะ อ๊าา มินโฮ” โทมัสเอนหลังหลบหนีการสัมผัสของมินโฮอย่างเต็มที่แต่ทว่าก็ทำได้แค่ถูแผ่นหลังไปมากับกระเบื้องของผนังห้องน้ำจนผิวเป็นรอยแดงเพียงเท่านั้น ร่างสูงรีบจูบปิดปากคนช่างโวยวายทันที เดี๋ยวก็ห้ามเดี๋ยวก็อย่า
ปากบอกไปว่าอย่างนั้นแต่ก็ไม่ได้ดูสภาพความเป็นไปของตัวเองเลย
เสียงผละจูบดังขึ้นพร้อมกับริมฝีปากที่เจ่อออกมา
“แค่อยู่เงียบๆ น่าโทมัส”
มินโฮพูดอย่างเอาแต่ใจแต่นั่นก็เป็นไปเพราะความต้องการความเด็ดขาดและเค้าเองก็กระทำทุกอย่างอย่างอ่อนโยนเสมอ
คนโดนดุยอมเงียบแต่โดยดีด้วยใจรู้ว่าท่าทีเอาจริงเอาจังเช่นนี้ของมินโฮคงจะออกปากปรามไม่อยู่เสียแล้ว
มือแข็งแรงที่อยู่ต่ำลงไปด้านล่างก็ลูบไล้ไปมาและไม่ยอมเลิกวนเวียนกับก้นกลมกลึงนุ่มนิ่มของโทมัสสักที
เด็กหนุ่มซึ่งเป็นชายหนุ่มคนล่าสุดของท้องทุ่งกัดริมฝีปากของตัวเองอย่างทรมานเมื่อฝ่ามืออุ่นร้องทั้งสองข้างของมินโฮทำเอาเค้าแทบอยู่ไม่สุข
โทมัสฝืนเก็บเสียงไว้อย่างอึดอัดพร้อมทั้งเกาะและจับแขนกำยำของมินโฮแน่นขึ้นไปอีกอย่างหาที่พึ่ง ร่างบางขยับตัวยุกยิกเขย่งตัวขึ้นไปมา
บ่งบอกได้ชัดเจนว่าพ่ายแพ้ต่อสัมผัสของมินโฮแล้วโดยสิ้นเชิง
กระทั่งมันเริ่มพาให้หัวใจสูบฉีดจนร่างกายร้อนวูบวาบมากขึ้น ร่างสูงก็วาดมือเข้าไปใต้สะโพกของคนที่ถูกจับให้พาดขาขวาอยู่บนท่อนแขนแข็งแรงนั้นโดยไม่มีทางให้ขยับหนีได้เลย
โทมัสก็สะดุ้งสุดตัวและยอดอกของเจ้าตัวตอนนี้ก็กลายเป็นของหวานของมินโฮซึ่งครอบครองมันด้วยโพรงปากไปเสียแล้ว
“อึก ฮา มินโฮ...อยะ อย่า
ได้โปรดเถอะ” โทมัสยังกลัวอยู่เล็กน้อยพลางกระซิบบอกเพื่อนร่างสูงเสียงพร่ากระเซ้า
แต่ทว่าคนที่กำลังง่วงอยู่กับยอดอกสีหวานก็ไม่ได้ทำท่าจะสนใจเลยแม้แต่น้อย
หนำซ้ำมินโฮยังจงใจใช้นิ้วที่แปรเปลี่ยนมาจากการใช้ฝ่ามือ
ถูวนอยู่ที่ปากช่องทางลื่นมือนั่นอย่างเดียว
สายน้ำอุ่นๆ ไหลย้อนมาตามลำแขนของมินโฮไปยังช่องทางของโทมัสเป็นเหตุให้เด็กหนุ่มยิ่งฝังเล็บลงไปบนกล้ามแขนของอีกฝ่ายอย่างจำใจเพราะความเสียวซ่านได้ขับไล่สติสัมปชัญญะของเจ้าตัวไปจนหมด
ชายหนุ่มเอเชียเลิกหยอกล้อกับยอดอกแข็งขืนของโทมัสแล้ว เค้าหันมาใช้คางเกยไปบนไหล่คู่น้อยๆ
ที่สั่นเทาของร่างบางตรงหน้า
เสียงหอบครางอันเบาบางดังลอดมาจากปากของมินโฮที่ซึ่งก็ปฏิเสธไม่ได้เช่นกันว่าตัวเค้าเองก็ไม่เคยมีประสบการณ์เช่นนี้มาก่อน เพียงแต่สัญชาติญาณบางอย่างในตัวเค้ามันเรียกร้องไปตามธรรมชาติของมันเองก็เท่านั้น ความรู้สึกอยากกระแทกใส่ก่อตัวขึ้นมาในใจของเค้า
ถึงแม้จะไม่รู้หนทางแต่มันก็ไม่ยากนักหากจะเรียนรู้
มินโฮล้วงนิ้วเข้าไปในช่องทางที่นุ่มลื่นแต่กลับบีบตัวต่อต้านเค้าอย่างจริงจัง
โทมัสเผลอปล่อยเสียงและยกสะโพกหนีเค้าก่อนจะโดนกดไว้เหมือนเดิมอย่างง่ายดาย มือด้านบนของมินโฮขยับช้าลงเพราะมัวแต่ให้ความสนใจกับการรุกล่ำด้านล่างที่โทมัสไม่ยินยอมจะเล่นด้วย ร่างบางสะดุ้งเป็นพักๆ
เมื่อมินโฮทำเป็นไม่สนใจมือที่พยายามผลักดันของเจ้าตัวและหาทางรุกเข้าข้างในต่อไป
“อึก...มินโฮ...มันเจ็บ” โทมัสว่า
“หยะ หยุดเถอะฉันขอร้อง”
มินโฮหอบหายใจ“แต่ดูนายสิโทมัส
ฉันเองก็ด้วยเหมือนกัน” ร่างสูงคล้ายไม่ยอมแพ้
เสียงเค้าแหบพร่ามากกว่าที่คิดเอาไว้พร้อมกับอุณหภูมิที่พวยพุ่งเป็นไอออกมาจากปาก
“แล้วนายจะทำยังไง...ทำอะไรน่ะ? อ่าา
ใช้แค่มือไม่ได้เหรอ?” โทมัสกระซิบ
เพราะร่างบางเองก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้สุดท้ายแล้วจะสิ้นสุดลงเช่นไรแต่ทว่านิ้วของมินโฮที่กำลังจะเข้ามานั้นทำให้เจ้าของร่างรู้สึกเจ็บปวด...โทมัสแค่กลัวและกระวนกระวาย แต่แล้วความรู้สึกที่อยากให้มินโฮทำแบบนั้นซ้ำแล้วซ้ำอีกก็ผุดขึ้นมาโต้แย้งด้วย
“ไม่รู้สิ
ฉันเองก็ไม่รู้แต่ว่า...อ่า..ฉันต้องการนายโทมัส ฉันต้องเข้าไปในนั้น”
ร่างสูงพูดเสียงสิ้นหวัง ยืนยันเจตจำนงนั้นอย่างยากที่จะเลี่ยงได้
พร้อมกันนั้นก็เบียดตัวเข้าไปหาเพื่อนร่วมวงกตมากขึ้นไปอีกแล้วออกแรงที่นิ้วมากยิ่งขึ้น
เป็นเหตุให้โทมัสยิ่งสะท้านกาย
บิดเร้าไปมาเมื่อนิ้วแข็งแรงของมินโฮนิ้วแรกสามารถดึงเข้าออกได้อย่างสะดวกขึ้นแล้ว
มินโฮต่อสู้กับแรงตอดรัดและการบิดเร้าของโทมัสอยู่หลายอึดใจ
มันช่างเป็นเวลาที่แสนจะยาวนานสำหรับร่างบาง เจ้าตัวหายใจรวยรินอยู่บนลาดไหล่ของมินโฮ ไม่รู้ว่าเหตุใดความร้อนของตัวเองถึงยังไม่ลดลงเสียทีมิหนำซ้ำความต้องการยิ่งพุ่งสูงขึ้นกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำ
ก่อนร่างสูงที่ทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้วจะถอนนิ้วอันแสนจะดึงดันของตัวเองออกไป ความร้อนที่ขยายอย่างเต็มที่ไม่สามารถรอได้อีกแล้วเค้ากำลังจะเสรีในไม่ช้า
พร้อมกันนั้นโทมัสที่ตัวสั่นหงึกหงักในอ้อมกอดของเค้าก็แทบจะปลดปล่อยความต้องการออกมาได้อยู่แล้วรอมร่อ
มินโฮจับขาของโทมัสให้ลอยสูงมากขึ้นกว่าครั้งไหนๆ
ช่องทางที่บอบช้ำจากนิ้วแข็งแรงของหัวหน้านักวิ่ง
ได้รับการขยายเปิดอย่างรีบร้อน
“กอดฉัน” มินโฮสั่ง “กอดฉันแน่ๆ
โทมัส” เค้าแทบจะเปล่งเสียงในลำคอของตัวเองออกมาได้อยู่แล้ว
ในตอนที่ขยับสะโพกตัวเองขึ้นแล้วโทมัสก็ถลากอดเค้าแน่นตามสั่ง
แกนกายที่ขยายอย่างรอไม่ได้อีกแล้วของมินโฮทิ่มเข้าไปที่ช่องทางนุ่มลื่นของโทมัส
มันทำให้ทั้งร่างสูงและร่างบางที่เกร็งตัวแน่นปล่อยเสียงในลำคอออกมาพร้อมๆ
กัน
คนที่พาดขาอยู่บนแขนของร่างสูงกัดไปที่ไหล่แข็งแรงอย่างทรมาน
เจ้าตัวรู้สึกไม่คุ้นชินอย่างรุนแรงกับสัมผัสนั้นแต่ก็รู้สึกดีอย่างประหลาดไปด้วยกัน
“มินโฮ..อะ ฮึกก”
ร่างบางกระซิบเสียงกระเซ้า
ในใจหวังไม่อยากให้เพื่อนคนไหนมารับรู้ทั้งสิ้นและอีกใจหนึ่งก็อยากได้รับความดูแลจากอีกคนหนึ่งด้วยเช่นกัน และไม่ต้องให้บอกเลย
มินโฮกอดตอบโทมัสที่ตัวสั่นเทาแล้วขยับออกมาเล็กน้อยก่อนจะดันสะโพกตัวเองกลบไปที่เดิม
“อื้ออ”
การสอดใส่ไม่ได้ดำเนินไปจนถึงสุดความยาวของร่างสูง ได้เพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น แต่นั่นก็เพียงพอที่จะทำให้ทั้งคู่รู้ว่ามันเป็นเช่นไร
ร่างสูงรู้ว่ามันสามารถเข้าไปจนได้สุดความต้องการของเค้าแต่ทว่าตอนนี้โทมัสกลับดูไม่ไหวเสียแล้วเพียงแค่ส่วนน้อยนิดของเค้า
อีกคนหนึ่งก็แทบจะยืนไม่ได้เสียแล้ว
มินโฮจึงทำได้แค่ขยับเข้าออกตามที่สัญชาติญาณนำพาเค้าไป
“อ้าา มินโฮ”
ใบหน้าของโทมัสบิดเบี้ยวลง ความรู้สึกแปลกใหม่แวะเข้ามาเยี่ยมเยือนเจ้าตัวอีกครั้ง
การเสียดสีเพียงแค่นิดเดียวเติมเต็มความต้องการที่เดินทางมาถึงสุดท้ายของเจ้าตัว
มันทำให้ส่วนนั้นของโทมัสสั่นระริกและสมองก็ขาวโพลนพร้อมกับการปลดปล่อยครั้งแรกของเค้า
“อ้า อื้ออ!”
ร่างบางสั่นผวากอดแน่นจนมินโฮรู้สึกถึงของเหลวอุ่นข้นที่หน้าท้องของพวกเค้า และร่างสูงเองก็ตามไปติดๆ
ด้วยแรงตอดรัดที่บีบแน่นเสมอต้นเสมอปลายของคนในอ้อมกอด มินโฮฉีดน้ำรักของตัวเองเข้าไปยังช่องตื้นๆ
ที่เค้ากดแกนกายแช่ไว้ตรงนั้นของโทมัส ก่อนจะหมดแรงไปแต่ก็ยังประคับประคองทั้งตัวเองและคนในอ้อมกอดได้อยู่อย่างมีหน้าที่
บางส่วนที่มินโฮปล่อยออกมาล้นออกมาอยู่นอกกายของโทมัสแต่ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรเลยเมื่อเทียบกับความรู้สึกแปลกใหม่ที่ทั้งสองเพิ่งจะได้รู้จัก
เรี่ยวแรงของมินโฮกลับมาได้อย่างรวดเร็ว
แตกต่างไปจากโทมัสที่ทำตัวอ่อนปวกเปียกราวกับอยากจะยืมไหล่ของเค้านอนพักชั่วคราวไปเล็กน้อย
แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้หากเจ้าตัวต้องการเช่นนั้นจริงๆ
ร่างสูงควรเห็นใจเสียหน่อยเพราะวันนี้โทมัสตามใจเค้ามากเกินไปแล้ว
ผ่านไปนานพอสมควร
จนมินโฮได้ยินเสียงปิดฝักบัวของเพื่อนบางคนก่อนโทมัสยอมผงกหัวขึ้นมาแล้วทำตัวมีเรี่ยวแรงอีกครั้งแต่มือของเจ้าตัวก็ยังคงเกาะอยู่บนลาดไหล่ของมินโฮอย่างต้องการที่พึ่ง ร่างสูงจูบโทมัสอีกครั้ง
“นายโอเคไหม?” ร่างสูงถาม
ดูเป็นห่วงแต่ก็ดีใจที่โทมัสไม่เกลียดเค้า
“คิดว่านะ”
คนโดนถามตอบกลับไปและขยับตัวเพื่อทดสอบเล็กน้อย
และปรากฏว่ามันไม่มีปัญหาอะไรเลย
“พวกเรารีบไปกันเถอะ
ก่อนพวกนั้นจะสงสัยเอา” มินโฮแจงเล็กน้อยถึงแม้ว่าตัวเค้าเองจะไม่อยากเร่งรัด
ทำตัวไม่มีเวลาแก่โทมัสนักก็ตาม
แต่ก็ไม่สามารถหยุดเวลาหรือแกล้งทำเป็นเมินเฉยต่อคนข้างนอกนั้นได้ ทั้งสองจึงทำความสะอาดเป็นครั้งสุดท้ายแล้วออกไปแต่งตัว
ก่อนจะไปสมทบกับเพื่อนๆ ที่ถามพวกเค้าเป็นพิธีว่าหายไปไหนมา ทำไมถึงได้ช้ากันนัก?
แต่ถึงกระนั้นคำตอบอ้อมแอ้มอันแนบเนียนก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ฟรายซึ่งอยากรู้อยากเห็นไปทั่วหยุดให้ความสนใจไปได้ เวลาผ่านไปไม่นานแจนสันกลับเข้ามาแล้วพาเด็กหนุ่มทุกคนที่ยืนเกาะกลุ่มเรียงแถวกันอยู่อย่างสำรวจตรวจตราไปยังห้องตรวจรวม ที่นั้นเค้าบอกว่าทุกๆ
คนจะได้รับการดูแลเป็นอย่างดีพร้อมกับตรวจสอบร่างกายอย่างละเอียดเพื่อรักษาอาการต่างๆ
ที่อาจแทรกซ้อนขึ้นมาได้
ชายหนุ่มสองคนที่มาช้าสุดเดินปิดท้ายขบวน พวกเค้าจับมือ กระชับความอบอุ่นน้อยๆ
นั้นผ่านอุ้งมือของกันและกันอย่างเงียบๆ
แล้วเดินตามเพื่อนๆ เข้าไปยังที่ซึ่งการค้นหาความจริงกำลังรอคอยพวกเค้าอยู่
พร้อมทั้งบทสรุปที่อาจทำร้ายจิตใจและทำให้พรั่นพรึงได้ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าวงกตมฤตยูที่เพิ่งจากมาเลย
.
.
********************************************************************************
.
.
6 วันต่อมา
“เฮ้ โทมัส
นายว่านิวท์คิดยังไงกับแอชกัน?”
“ห๊ะ?”
คนโดนถามด้วยเสียงกระซิบที่ไม่เบานักแต่พอให้ได้ยินกันแค่สองคน มีน้ำเสียงสูงตั้งคำถามไม่น้อยเมื่ออยู่ๆ
มินโฮที่เดินอยู่ข้างๆ เจ้าตัวก็ถามเรื่องทำนองนี้ขึ้นมา
“นิวท์น่ะ แล้วก็แอช นายไม่เห็นบ้างเหรอสองคนนั้นดูเกร็งๆ
นะเวลาอยู่ใกล้กันโดยเฉพาะนิวท์ ฉันเห็นเค้าแปลกๆ ไปเวลาอยู่กับแอชแล้วก็ตอนหมอนั่นอยู่ใกล้สาวๆ นายคิดว่าเค้าจะชอบหมอนั่นไหม?” มินโฮทวนถามและขยายความอีกรอบ
เค้าเก็บความสงสัยนี้มานานอยู่พอสมควรและรู้สึกดีไม่น้อยที่ได้มีคนไถ่ถามถึงข้อสงสัยนี้เสียที
โทมัสมองตรงไปข้างหน้าแล้วหันมายิ้มน้อยๆ
ให้มินโฮ
สองมือก็ซุกอยู่ในกระเป๋าเสื้อแจ็คเก็ตไปด้วย ด้วยอุณหภูมิที่ลดต่ำลงของวัน
“ร้อยเปอร์เซ็นเลย”
ไม่ต่างอะไรจากที่เค้าคิดไว้นัก....มินโฮคิดในใจ
ใบหน้าของเค้ามองไปข้างหน้าเช่นเดียวกับโทมัส
กำลังจะพูดถึงอะไรบ้างอย่างแต่ก็ต้องชะงักไปแล้วหันกลับมาใหม่อย่างไม่แน่ใจ
“เอาจริง?” ร้อยเปอร์เซ็นดูจะฟันขาดไปหน่อยสำหรับคนที่คอยเฝ้าสังเกตการณ์อยู่ใกล้ๆ
แต่กระนั้นโทมัสก็ยังคงไม่ลดหย่อนความมั่นใจของตัวเองลง
ร่างบางเพียงแค่หันมายิ้มอีกครั้งแต่ครั้งนี้เค้าฉีกยิ้มยิ่งกว่าเดิมมากนัก
“ชัวร์สิ” โทมัสพูด
“เค้าบอกฉันเองว่าเค้าชอบนายนะ”
“เคยโทมัส ขอร้องล่ะเรื่องของฉันเข้ามาเกี่ยวตั้งแต่เมื่อไรกัน
เรากำลังพูดถึงหมอนั่นอยู่นะให้ตายสิฉันไม่ฮาด้วยนะ” โทมัสหัวเราะ
มินโฮเลิกคิ้วทำหน้ายอมแพ้ “โอเค งั้นเอาเป็นว่าเค้าชอบหมอนั่นร้อยเปอร์เซ็น ได้ นายพูดถูกแล้ว นายชนะโอเคไหมโทมัส”
คนได้ชัยหัวเราะอีก
และพบว่าตัวเองไม่สามารถหุบยิ้มลงได้เลย
ก่อนเสียงเรียกจากเพื่อนร่วมวงกตของเค้าจะดังขึ้น
เรียกให้ทั้งสองขึ้นไปสมทบกับพวกเค้าโดยเร็ว มินโฮกับโทมัสจึงเดินขึ้นไปบนชะง่อนผาเพื่อไปหานิวท์และฟราย
.
.
.
FIN.
กลับไปอ่านตอนที่ฟรายกับนิวท์เรียกโทมัสกับมินโฮใหม่นะค่ะ
555555
----------------------------------------------------------------------------------------------------
อร๊ายยยยยยยยยยย! >{}< นี่คือครั้งแรกสินะคะ >///< แหมๆๆๆๆๆ
จัดอีเว้นท์อีกแล้ว....ออกมานอกทุ่ง 5555555555
//โดนไม้เสียบ//
แบบว่าไรท์เองก็ตรวจไปยิ้มไปค่ะ 5555555
เดี๋ยวรอให้มีบ้านเป็นของตัวเองก่อนนะมินโฮโทมัส....จะยังไงก็ได้แล้วแต่เลยค่ะ
>///<
และนี่แหละค่ะรีดที่รักของไรท์! ความลับขั้นสุดท้ายที่ไรท์อยากจะบอกรีดตั้งแต่จบภาค
1 แล้วค่ะ ว่านิวท์แอบชอบมินโฮอยู่ค่ะ!! ฮร๊ายยยย นิวท์อกหักตั้งแต่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะ แต่ไม่ต้องห่วงค่ะ ไรท์ส่งแอชไปดามใจให้แล้วเรียบร้อยค่ะ แอชเป็นคนร่างสูงโปร่งและเซ็กซี่...เหมาะกับหนูที่สุดแล้วจ๊ะ
ฮี่ๆๆๆ //รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นแม่คนแล้วยังไงไม่รู้เลยค่ะ จับคู่กะคนนั้นคนนี้ -*-//
และการผจญภัยรวมทั้งความรักของพวกเค้าจะเป็นอย่างไร นิวท์และแอชจะใจตรงกันหรือไม่ (ซึ่งไรท์รู้ค่ะว่าเล่ม
3 ในหนังสือเป็นอย่างไร TwT)
และโทมัสจะพามินโฮออกมาได้สำเร็จไหม
รึเรื่องมันจะเป็นอย่างไรต่อไป (พระเจ้าช่วย ฉากสวีทไรท์เขียนทีไรมันส์มือทุกทีเลยค่ะ
5555) ต้องรอติดตามในภาคที่ 3 กันต่อค่ะ >/////<
ในภาค 2 The Scorch นี้ หวังว่าคงจะทำให้รีดๆ
พอใจไม่มากก็น้อยนะคะ M_ _M ขอบคุณสำหรับการติดตามและหลงเข้ามาอ่านค่ะ
555555 รักรีดทุกท่านมากๆ เลยนะคะ แล้วพบกันใหม่ในภาคต่อไปค่ะ ><
ด้วยรักและแรงหื่น
Ray - Aund
