[Fic – God Of Egypt] + [Part 2] Eternally...ชั่วนิจนิรันดร์ – Horus x Bek

มาแล้วค่ะ รีดๆ ขาาา  ไรท์กลับมาแล้ววววว ><  วู้วๆๆๆๆ  //เหวี่ยงผ้าเหนือหัว// 5555  จะบ้าไปไหน  หลังจากที่เมื่อวานได้ลง Part แรกไปแล้วไรท์ก็ได้รู้ค่ะว่าตัวเองทำตัวน่าถีบมาก ฮา!  รีดรอกันเต็มเล้ย! >{}<  คือรู้สึกผิดหนักมาก  ยอดวิวทะลุชาร์ตเลยค่ะ  วันนี้เลยมาอัพแต่วันเลยค่ะ 55555

และต้องขอบคุณมากๆ เลยนะคะที่เข้ามาอ่านกัน  และให้โอกาส ฟิค ฮอรัส เบค ที่ไรท์เขียน  //ยิ้มแล้วก้มหน้า//  ฮ่อลลลล  มี NC ตอบแทนรีดด้วยแหละ (อ้าว อย่าเพิ่งบอกสิว้อยย!!) 5555  มีแน่ค่ะ 55555  ตัวเองหัวเราะแต่เคะร้องไห้....สไตล์เดิมล่ะค่ะ  สไตล์ที่นิ้วโรคจิตของไรท์มันชอบเขียนเลย  (โทษนิ้ว ไม่โทษตัวเอง -*-) 

ง่อวววว  Part นี้ก็ต่อจาก Part ที่แล้วเลยค่ะ ^^  ซาญ่านางเหมือนจะผลักไสเบคให้ฮอรัสเลยค่ะ “เช่นนั้น ข้าคงสงสารเจ้า”  ชริ บอกเค้าไปเลยสิว่าไปหาฮอรัสเถอะไป!  อะไรเทือกนั้นน่ะค่ะ  พูดเลย เบคปากแข็งแถมดื้ออีกต่างหากต้องโดนจี้แบบตรงจุดแบบนี้ค่ะ 55555  //แกไปเล่นเองเลยไหม?//

55555  พอและ  เลิกรั่วเสียเถิด Ray – Aund มิฉะนั้นเทพราจะเนรเทศเจ้าไปอยู่กับอะโพฟิส เค้าฝากเตือนมา......โอ้ โอ้ โอเค งั้นเชิญรีดๆ วาปป์ไปไอยคุปต์ต่อจากเมื่อวานได้เลยค่าาา ><

------------------------------------------------------------------------------------------

“เช่นนั้น ข้าคงจะสงสารเจ้า” หญิงสาวร่างเพรียวหย่อนกายลงบนพื้นแล้วเดินไปที่เตียง

.

.

ทำไมนางจะไม่รู้กัน  งานราชการไม่ยากเย็นขนาดนั้นหรอก ถึงเบคจะมือไว...ใช่ เคยมือไว  แต่เค้าก็เป็นคนฉลาดและละเอียดอ่อน  ไหวพริบเค้าเป็นเลิศ  หนำซ้ำยังมีอำมาตย์คอยให้คำปรึกษาอีก  เทพธอทก็เดินทางมาศึกษาเค้าอยู่เรื่อยๆ (จากคำบอกเล่าที่ไม่ใคร่จะมีใครเข้าใจนักของเค้า) ธอทบอกแนวทางแก้ไขปัญหาราษฎรให้นำไปใช้ได้เสร็จสรรพ  ในคราแรกซาญ่านึกว่าเบคจะหลงระเริงกับความง่ายของการครองเมืองเสียแล้ว

แต่กลับไม่เป็นเช่นนั้น จริงอยู่ที่ทุกฝ่ายพยายามช่วยเบคบริหารบ้านเมืองอย่างเต็มที่มากกว่าที่ฮอรัสซึ่งเป็นกษัตริย์ตัวจริงควรจะได้  ทว่าหลายคราที่นางเห็นว่าการดูแลอียิปต์ไม่ได้อยู่ในสายตาของเค้ากลับเป็นเงาของฮอรัสที่ฉายสะท้อนกลับมาให้นางเห็นแทน

เอาเถิด จะอย่างไรก็อย่างนั้น  ซาญ่าไม่คิดว่าเบคจะทนคิดถึงฮอรัสได้ถึงแม้ไม่รู้ว่าตอนที่นางเดินทางไปโลกหลังความตายจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง แต่หากดูแล้วมันคงไม่เล็กน้อยเอาเสียเลย  ซาญ่าคิดว่าดีแล้วที่เบคกำลังหาคำตอบให้ตัวเอง ไม่ว่าเค้าจะเลือกใครซึ่งนางก็รู้ดีอยู่แก่ใจ  ซาญ่าจะไม่โกรธเค้า  อย่างน้อยตอนนี้นางก็ดูแลตัวเองได้แล้ว  นางจะดีใจมากหากเค้าพบความสุขที่แท้จริง

ไม่นานนักหญิงสาวก็รู้สึกถึงพื้นเตียงที่อ่อนยวบลงไป แต่ห่างจากนางไปอีกฝั่งหนึ่ง  เบคล้มตัวลงนอนและไม่แตะต้องนางมานานแล้ว

“ถ้าเจ้ารักฮอรัส ข้าก็ไม่ว่า” นางพูดก่อนจะหลับตาพริ้มลง  รอยยิ้มสวยวาดขึ้นน้อยๆ หลังพลิกกายหนีมา  ดูนางจะสนุกกับการทำเช่นนี้

แต่ทว่าคนโดนเหย้าแหย่ให้หมดความอดทดก็ตรงกันข้ามไปเลยทีเดียว  เบคใจเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะเหมือนกลองในวันงานพิธี มันหนักขึ้นมากเกินกว่าเมื่อครู่นี้ที่ซาญ่าทำให้เค้าร้อนวาบไปทั้งร่างหลังจากเอ่ยถึงฮอรัส  แต่จะให้โอนเอนตามนางและเออออตอบไปได้อย่างไรในเมื่อมันเป็นเรื่องจริง! หากทำเช่นนั้นเค้าจะไม่ได้ถูกนางหัวเราะอีกหรือที่คิดเช่นนั้น ถึงแม้ใจจริงซาญ่าจะอยากให้เค้ายอมรับออกมาใจจะขาด  แต่เบคก็ยังคงโกรธเคืองเทพแห่งท้องฟ้าคนนั้นอยู่ดี

ป่านนี้คงจะกำลังเสวยสุขแล้วก็ทำรักอยู่กับฮาธอร์กระมัง!......เบคขบกรามพลางข่มตานอน

จะทำอะไรก็ทำไปเลย ไอ้เทพบ้า!

*********************************************************************

วันนี้ไม่มีอะไรแตกต่างจากเดิมมากนัก หากไม่นับรวมการก่อจลาจลเพื่อแย่งชิงเมล็ดอินทผลัมที่ดีที่สุดจากอาระเบียของชาวไร่และพ่อค้าที่เห็นแก่ตัว  เบคเดินเตร็ดเตร่ไปเรื่อย  ห่างออกมาจากห้องว่าราชการที่เค้ารักษาการแทนมาได้สักพักหนึ่งแล้วแต่ก็ยังคงไร้วี่แววว่าเจ้าของเดิมจะมาทวงมันกลับไป...

เค้าเบื่อ  เบคเบื่อมากกับการพบปะขุนนางที่ให้ความรู้สึกตื่นเต้นในคราแรกที่รู้ว่าจะได้เจอ แต่ความรู้  เจ้ากี้เจ้าการ  และความเป็นผู้ที่ทำได้แต่พูดก็ทำให้เค้าแทบอยากจะเอาม้วนปาปิรัสฟาดหัวทุกคนในห้อง แต่จะทำได้อย่างไร ดังนั้นจึงเลือกที่จะเป็นบ้าแทน  เวลาผ่านไปนานจากหนึ่งปีเป็นหลายฤดูการเก็บเกี่ยวฮอรัสก็ยังคงไม่กลับมา  ชายหนุ่มไม่เข้าใจ ฮอรัสทำใจได้ยังไงกันที่จะทิ้งอำนาจการปกครองจากอียิปต์ทั้งหมดเพื่อไปอยู่กับหญิงที่ตนรักได้อย่างไม่มีวันหวนกลับมาแบบนี้  เหตุใดฮอรัสจึงไม่ยึดติดกับอำนาจ เฉกเช่นที่เบคเองก็เป็น.....

ลุ่มแม่น้ำไนล์ทอดตัวแน่นิ่งอยู่ตรงหน้า  ชายหนุ่มที่อาจถูกมองว่าเป็นเด็กแต่งตัวดี มัดผมรวบไว้ เก็บซ่อนปลายผมที่หยักลอนเป็นอิสระนั้นอย่างมีระเบียบไพ่มือไปข้างหลัง  เบคมองแม่น้ำที่เหมือนงูใหญ่ซึ่งคอยหล่อเลี้ยงชีวิตและโอบอุ้มอียิปต์เอาไว้......บางที ถ้าเค้าไร้หัวใจเช่นแม่น้ำก็คงจะดี

แต่จู่ๆ กลับมีเสียงเรียกดังขึ้นสะกิดความรู้สึกเค้า  อ่า เป็นนางกำนันนี่เอง  ชายหนุ่มที่สีหน้ายังคงมีสีของความหม่นหมองหันไปถามว่ามีธุระอะไร

“เทพฮอรัสเจ้าค่ะ  พระองค์ทรงกลับมาแล้ว!”

.

.

นับจากนางกำนัลหายไปอย่างรวดเร็วระคนตื่นเต้น  เบคเดินตามนางไป ด้วยใจรู้ว่าคนที่เพิ่งมาถึงอยู่ที่ไหน  เค้าได้ยินเสียงฝีเท้าของตัวเองดังก้องไปทั่วโถงและสวนที่เดินผ่าน......ดังมากกว่าทุกครั้งที่เค้าเคยย่างกราย  จะว่าเป็นเพราะความขุ่นเคืองในใจหรือเพราะความตื่นเต้น  ตื้นตันใจก็ไม่ว่าได้  ชายหนุ่มไม่สามารถตอบได้ถูก  แต่ทันทีที่เดินไปถึงยังท้องพระโรงทองทรงสูง ด้านบนก็ปลอดโปร่งเห็นท้องฟ้านั้น เค้าเห็นฮอรัสอยู่ท่ามกลางเหล่าบริวารในวังมากมายทั้งขุนนางอำมาตย์  ทหาร  และนางกำนัล

ทุกคนดูดีใจที่จ้าวแห่งท้องนภาปรากฏตัว  ฮอรัสที่อยู่ท่ามกลางเหล่าผู้คนยิ้มและพูดคุยกับเหล่าผู้รับใช้อย่างไม่ถือตัว  ราวกับว่าอีกฝ่ายหนึ่งก็คิดถึงอียิปต์เช่นเดียวกัน

โกหก.....เบคเม้มริมฝีปาก เจ้าตัวเกาะอยู่ข้างเสาหินอ่อนต้นใหญ่นึกกับตัวเองในใจว่าอย่าเข้าไปจะดีกว่า  ตอนนี้ยังเร็วไปที่เค้าจะเข้าไปหาคนโป้ปดที่บอกว่า ‘ข้าจะไปไม่นาน’ 

แต่ว่าก็ไม่ทันเสียแล้ว  เทพร่างสูงใหญ่ที่อยู่ในร่างของเทพเหยี่ยวดูเงางามนั้นก็สังเกตเห็นเค้าเข้าเสียก่อน  ใบหน้าของฮอรัสหันมาหาเค้าก่อนเบคจะบังเอิญสบเข้ากับดวงตาสีท้องนภาที่เค้าเป็นคนขโมยเองกับมือ......สบกันนานเกินไป  และจากกันมานานเกินไป  เบคจึงเบือนหน้าหนี ชายหนุ่มลืมไปแล้วว่าควรทักอย่างไรเช่นมิตรสหายที่ไม่ได้เจอกันนาน ในเมื่อความรู้สึกภายในมีแต่ความแง่งอนที่เกิดมาจากอย่างอื่นที่ไม่บริสุทธิ์ใจเฉกเช่นในฐานะเพื่อน

เบคหันหนีไม่พอ ยังหมุนตัวกลับราวกับว่ากำลังจะเดินหายไปจากตรงนั้นอีกต่างหาก  ฮอรัสจึงหยุดการพูดคุยด้วยมารยาททั้งหมดแล้วเดินตามสหายตัวน้อยออกไป “เบค” เค้าเรียกชื่อ แต่อีกคนหนึ่งไม่หัน  ท้ายที่สุดกษัตริย์จึงทิ้งผู้ติดตามให้ยืนฉงนอยู่ด้านหลังแล้วเดินตามเด็กหนุ่มไป

“เบคเดี๋ยวก่อน!” ฮอรัสขึ้นเสียงดังเสียจนโถงทางเดินก้องกังวาน  เบคหยุดแล้วสะดุ้งก่อนอีกคนหนึ่งจะรู้ตัวว่าเอ่ยดังไปหน่อยแต่สุดท้ายก็ได้ผลดีเพราะคนที่ดูเหมือนเด็กหนุ่มตรงหน้ายอมหยุดจ้ำอ้าวหนีเสียที  คนที่ตัวเล็กลงไปถนัดตาเมื่ออยู่เคียงข้างกับเทพสูดหายใจเข้าเล็กน้อย พร้อมทั้งบอกตัวเองว่าไม่ควรทำตัวเป็นเด็ก แสดงกิริยาไม่พอใจที่ฮอรัสหายออกไปให้เค้าเห็นเพราะหากคิดถูก  จ้าวแห่งท้องฟ้าคนนี้ก็อาจจะดูเค้าออกเช่นเดียวกับซาญ่า

เบคหันมา  ใบหน้าอ่อนเยาว์แม้เคยเป็นชนชั้นระดับล่างมาก่อนของเจ้าตัวเรียบเฉย ร่างที่เล็กกว่าฝืนความพยายามที่จะไม่ขึงตาเขียวใส่ฮอรัสที่ไม่เคยส่งข่าวคราวมาเลยจนเบคคิดว่าหลงลืมเมืองของตัวเองไปเสียแล้ว

“ว่าไง?” เสียงที่จงใจทำให้เป็นปรกติมากเกินไปกล่าวออกมา “ท่านหาทางกลับบ้านเจอแล้วหรือ?” นั่นไง  หลุดปากออกไปจนได้

คำประชดนั้นทำเอาฮอรัสปั้นสีหน้าฉงนไปแวบหนึ่ง  ก่อนโอรสแห่งโอซิริสจะแปลงกายกลับมาเป็นดั่งปุถุชนคนทั่วไป แต่ถึงกระนั้นเสื้อผ้าอาภรณ์ที่สวมใส่อยู่กลับดูสมเป็นกษัตริย์อย่างยิ่ง  ร่างสูงใหญ่เดินเข้าไปใกล้สหายตัวน้อยที่เริ่มตีสีหน้าบูดบึ้งใส่เค้า “ไม่เจอกันตั้งนานเจ้ากล่าวต้อนรับข้าอย่างนี้น่ะหรือ?” ฮอรัสพูดเนื้อหาใจความอยากหยอกเย้าแต่ทว่าอารมณ์ขุ่นมัวที่ถูกปล่อยให้รอของเบคกลับไม่เล่นด้วย

เด็กหนุ่มตอบไปเสียงห้วน คนเป็นผู้ใหญ่กว่าจึงทำเป็นไม่ถือสา  จริงอยู่ที่เบคอาจอารมณ์เสียเพราะฮอรัสทิ้งบัลลังไปนานอยู่พอสมควร  แต่เทพแห่งนภาเองก็ใช่ว่าจะอยากปล่อยไป หากแต่การตามหาเทพีแห่งความรักนั้นช่างยากเย็นกว่าที่เค้าคาดเอาไว้  ฮาธอร์เดินทางรอนแรมไปหลายที่เพื่อหลบหนีวิญญาณชั่วร้ายที่ตามล่านาง  แต่ละแห่งที่ฮอรัสตามนางไปต้องทำมากมายเพื่อฝ่าฝันไปให้ถึง  เค้าหวังอย่างสุดหัวใจว่าฮาธอร์จะได้กำไลคืนในที่สุด  เนื่องจากนางถอดมันก็เพราะคำโกหกของเค้าที่โป้ปดแก่เบค

ดังนั้นความรับผิดชอบนี้ ราชาองค์ใหม่แห่งลุ่มแม่น้ำไนล์จึงจำเป็นต้องทำให้สำเร็จ  แต่ทว่าเมื่อจากไปได้เพียงไม่นานกลับไม่ใช่เพียงฮาธอร์ที่เค้าคิดถึงคำนึงหา   มีอยู่หลายครั้งฮอรัสเกือบหันไปคุยกับภาพมายาของเบคที่อยู่ข้างกาย  เค้าคิดถึงใบหน้าที่ยิ้มให้เพื่อบอกให้รู้ว่าฮอรัสยังมีเพื่อนร่วมทาง  คิดถึงเสียงเจื้อยแจ้วที่ช่างจ่อไม่หยุดจนดูน่ารำคาญนั้น  คิดถึงทรงผมฟูฟ่องที่ทำให้ตนขบขัน  และคิดถึงเงาน้อยๆ ที่คอยทาบเคียงเวลาเค้าก้าวเดิน......ฮอรัสคิดถึงเบคอย่างปฏิเสธไม่ได้เลยจริงๆ  

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไร  แต่พอเจอฮาธอร์หลังจากร่างสูงมอบกำไลเพื่อคุ้มภัยให้นาง  เทพีแห่งความรักก็ทึกทักเอาถึงอาการถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่าของเค้าเสียแล้ว  แม้จะไม่รู้ว่าเป็นโจรแสนเก่งกาจคนใดกันที่ขโมยหัวใจของฮอรัสไปจากนางได้  แต่ฮาธอร์ก็รู้ดีถึงสายตาที่เปลี่ยนใจไปแล้วคนรัก

“หากท่านจะกลับไปหาใครก็ไปเถิดยอดรัก  ข้ารู้มันอาจเจ็บปวดสำหรับข้าแต่ไม่  ข้าจะไม่เป็นอย่างนั้น...เพื่อท่าน” ฮาธอร์รั้งใบหน้าที่เหม่อมองออกไปเพราะรู้สึกผิดจนไม่กล้าสู้หน้าให้หันมาสบตากับนาง  อดีตเทพีแห่งตะวันตกมีแต่รอยยิ้มให้เค้า ใช่ใบหน้าที่เจ็บปวดจวนจะคลั่งของหญิงผู้เสียรักไม่  นางลูบแก้มกร้านแดดจากการตรากตรำตามหาเพื่อคืนกำไลของฮอรัส

“ฮาธอร์ข้า...” ฮอรัสจับแขนที่สวมกำไลของนาง  กำไลสี่สิบสองดวงดาวยังคงส่องแสงพราวระยิบเช่นครั้งแรกที่เค้าสวมให้นาง  ฮอรัสกล่าวอะไรไม่ออก  ดวงตาสีนภาหลุบลงอย่างหดหู่แทนความรู้สึกของนาง  หากแต่ฮาธอร์ไม่ได้เป็นเช่นนั้นเลย

“กำไลนี่ข้าจะเก็บไว้เป็นที่ระลึก  เพียงแค่นี้ที่ข้าจะขอรับไว้จากท่าน” นางพูดฟังดูเสียสละเป็นอย่างยิ่ง แต่ถึงกระนั้นความเข้มแข็งและเด็ดเดี่ยวก็แฝงอยู่ในน้ำเสียงนั้นด้วย   ฮาธอร์ดึงมือกลับมาแล้วเดินไปด้านหลังของฮอรัส “ลืมข้าซะเถอะ” นางกระซิบข้างหูของเค้าก่อนจะถอดกำไลแล้วจากไปในห้วงอากาศ

ฮอรัสนิ่งงัน  นึกตำหนิตัวเองในใจอยู่หลายรอบ......ฮาธอร์จำเป็นต้องทำ หากนางไม่ไปเสียเดี๋ยวนั้น  ไม่แสดงท่าทีว่าไม่ต้องการฮอรัส บางทีเทพแห่งท้องฟ้าอาจลำบากใจมากกว่านี้   ฮาธอร์ทำถูกแล้วอย่างน้อยมันก็ดีที่สุดเท่าที่นางจะทำได้

ไปจากเค้าเสีย......

มันยากสำหรับฮอรัสที่จะไม่รู้สึกติดค้างกับเทพีแห่งความรัก  แต่ถึงอย่างไรความรู้สึกคิดถึงเบคก็แจ่มชัดขึ้นมาอยู่ทุกที  ดังนั้นเทพแห่งท้องนภาจึงเร่งบินกลับบ้านด้วยความร้อนใจ  ทว่าบัดนี้โอรสคนโปรดองค์เดียวของโอซิริสกลับคิดไม่ตกกับอารมณ์แปรปรวนของเบค

“เจ้าจะให้ข้าทำอย่างไร? ก็มันช่วยไม่ได้นี่” ฮอรัสพูดเหมือรู้ความคิดที่ว่าเบคน้อยใจตนเพราะห่างหายไปนาน  แขนกว้างใหญ่ผายไปทางท้องฟ้า ร่ำๆ ในใจอยากจะบอกว่าเค้าไม่ใช่เทพราจึงจะสามารถหายตัวไปไหนมาไหนว่องไวได้อย่างแสงอาทิตย์

ต้องยอมรับว่างุนงงอยู่ไม่น้อยเลย ที่เจอหน้าสหายเก่าก็โดนประชดประชันใส่เสียแล้วมิหนำซ้ำยังโดนอีกฝ่ายหงุดหงิดใส่อีกด้วย

“งั้นท่านก็ไม่ต้องทำหรอก! ข้ายังไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำ!” เบคขึ้นเสียงดังกลับไป บ่งชัดว่าไม่พอใจสิ่งใดอยู่แน่ๆ  อีกฝ่ายรู้ว่าร่างเล็กหงุดหงิดที่เค้าหายไปนานแต่ถ้าหากอยากรู้สาเหตุคงจะแย่หน่อยเพราะเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลตรงหน้านี้ช่างปากแข็งเสียเหลือเกิน

“แล้วทำไมเจ้าถึงต้องทำท่าทางโมโหอย่างนั้นล่ะ?” คนเป็นเทพถาม ดวงตาสีฟ้าที่เบคเคยเป็นคนขโมยคืนมาให้ฮอรัสเองกับมือ บัดนี้มันฉายแววมีเสน่ห์ชวนให้หวั่นไหวแต่ทว่าความขุ่นเคืองที่แข็งกร้าวจากดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเด็กหนุ่มก็มีมากพอที่จะปิดความในใจเอาไว้ได้มิด

“ก็ท่าน...”

“ฮอรัส จ้าวแห่งนภา ถึงเวลาที่ท่านควรสลัดเสื้อผ้าเก่าๆ นั่นทิ้งไปได้แล้ว” เบคกำลังถลึงตาใส่เทพร่างสูงอีรอบ  แต่แล้วจู่ๆ กลับมีเสียงดังแว่วขึ้นตามหลังฮอรัสมาไม่ต้องรอให้เห็นหน้าก็รู้ คงจะหนีไม่พ้นหัวหน้านางกำนันที่คอยเจ้าระเบียบทำตนเจ้ากี้เจ้าการเป็นแน่แท้  เบคจำนางได้ดีเนื่องจากเค้าก็เคยเจอฤทธิ์ของหัวหน้านางกำนันที่แสนเจ้าระเบียบมาเหมือนกัน

“เวรล่ะ” ฮอรัสสบถ  ตอนนี้ยังไม่พร้อมที่จะเจอนางอีกครั้งหลังจากหลายปีที่ปลอดภัยจากคำบ่นมาได้  เค้านึกว่านานขนาดนี้นางจะไม่อยู่แล้วเสียอีก

เบคเองก็มีท่าทีนิ่งงันทำอะไรไม่ถูกเช่นฮอรัสด้วยเหมือนกัน  หากเจอกันอีกคงมิวายโดนหญิงแก่คนนั้นบ่นถึงเรื่องผมของตัวเองอีกแน่ๆ ......นางเป็นคนเดียวที่คอยกวดขันให้เบครวบผมเอาไว้เพื่อให้เหมาะสมกับที่ทางอันศักดิ์สิทธิ์เช่นพระราชวังแห่งนี้  แต่แค่ยอมตัดผมตามคำบอกของนางก็เหลือจะทนเต็มกลืนอยู่แล้ว

 เด็กหนุ่มถอยหลังไปสองสามก้าว  แต่โชคยังดีที่คนร่างสูงยังพอรวบสติได้ พร้อมกันนั้นฮอรัสก็จัดการรวบตัวเบคขึ้นมาข้างเอวอย่างเช่นที่เคยทำมาโดยตลอดเมื่อเบคทำตัวเชื่องช้าไม่ได้ดั่งใจ  เค้าออกขายาวแข็งแกร่งก้าวเดินอย่างรวดเร็วในขณะที่เด็กในอ้อมแขนก็ดิ้นขลุกขลักยิ่งกว่าเด็กเอาแต่ใจ  เทพที่เพิ่งกลับมาวิ่งและกระโดดเข้าข้างพงต้นกกปาปิรัสที่ใช้ตกแต่งเพื่อแสดงถึงความมีสติปัญญาตามความเห็นของธอทอย่างไม่ต้องคิด

แซกก!!

“อุ๊บ!” ตัวของเบคกระแทกและจุกแอ๊กถึงแม้จะมีฮอรัสคอยเป็นเบาะรองรับให้ก็ตาม แต่อีกคนหนึ่งก็ตัวใหญ่เกินไปที่จะรู้สึกเจ็บ “ข้าเจ็บนะ!” เด็กหนุ่มบ่นอุบ

“ชู่ว์ เงียบๆ สิ เดี๋ยวก็โดนนางเจอเข้าหรอก” ฮอรัสที่นอนราบอยู่ก็ผงกหัวขึ้นมากระซิบรอดไรฟันกับเบค  เด็กหนุ่มที่นอนหมอบอยู่บนอกแกร่งซึ่งประดับเกราะหนังสัญลักษณ์แห่งท้องนภานั้นเป็นผู้อาศัยที่ไม่ดีเอาเสียเลย เจ้าตัวไม่เกรงใจคนที่รับบทเป็นฟูกนอนเลยแม้แต่น้อย

“ท่านไม่คิดจะถามข้าบ้างเลยหรือไง!” เบคกำหมัดแน่นแล้วทุบอกอีกคนหนึ่งอย่างเต็มแรง  ถึงแม้จะรู้ว่าไม่มีผลอะไรก็ตาม “ท่านไม่เคยถามข้าเลยสักครั้งหนิ  อ่อใช่!” เค้าเออออเอาเองฝ่ายเดียวก่อนฮอรัสจะทำเป็นไม่ได้ยินมันเสีย

“เงียบก่อน  เบค!” ร่างสูงนึกอยากจะหยิกเจ้าเด็กหัวดื้อคนนี้เสียจริง “ให้ตายเถอะขอร้อง  เว้นแต่เจ้าอยากจะให้เราถูกขัดจนตัวแดงทั้งคู่ล่ะก็”

“ไม่ นั่นมันท่านต่างหาก....อุ๊บ!”

“ฮอรัส พระองค์...” เสียงแหบพร่าของหญิงมีอายุดังแทรกขึ้นมา ทันทีที่มือใหญ่ตะครุบปิดปากของเด็กขี้โมโหได้สำเร็จ “ไหนเจ้าบอกว่าพระองค์ทรงเดินมาทางนี้อย่างไรล่ะ?” หญิงเจ้าระเบียบสุดสะพรึงของราชาและผู้รักษาการหันไปพูดกับนางกำนันชั้นผู้น้อยซึ่งเดินตามหลังมา  และไม่นานนักเสียงเครื่องประดับกระทบกันเมื่อยามก้าวเดินของนางก็ดังห่างออกไปยังทางที่จากมา

......เกือบไปแล้ว......

“อืออ  อื้ออ.....อ่า! ให้ตายเถอะ ท่านจะฆ่าข้าอีกรอบหรือไง ข้าหายใจไม่ออกนะ” เมื่อหัวหน้านางกำนันไปแล้วเค้าจึงคลายมือออก คนที่โวยวายแต่แรกจึงคืนอิสระแก่ปากตัวเองและดำเนินการต่อ   เบคยังคงขู่ฟ่อเหมือนลูกแมวหลงถิ่นแต่ฮอรัสกลับทำท่าเหมือนเป็นผู้มีความรู้ที่กำลังทะเลาะอยู่กับคนโง่และดื้อดึง ถึงแม้ในความเป็นจริงแล้วไม่เคยมีใครเรียกเค้าแบบนั้นก็ตาม......โดยเฉพาะธอท  เค้าบอกว่าฮอรัสมีสติยั้งคิดน้อยที่สุด

คนที่เป็นเบาะได้อย่างดีเยี่ยมท้าวศอกกับพื้น  ไม่ได้ลุกขึ้นให้เบคตกลงมาแต่อย่างใด  เค้าถอนหายใจเบาๆ “ทำไมเจ้าถึงโมโหไม่เลิกนะเบค”

“ข้าโมโหเหรอ?” คนมีเบาะที่เยี่ยมที่สุดในโลกยันตัวเองขึ้นมานั่งอย่างยากลำบากแล้วเค้นเสียงหัวเราะ “ถ้าข้าโมโห ท่านคงตายไปนานแล้วล่ะ” ว่าไปนั่น  เจ้ามนุษย์เอ๋ย  ใยจึงได้อวดเก่งจนน่าขันถึงเพียงนี้นะ......ฮอรัสไม่ได้หัวเราะตอบกลับไปเนื่องจากรู้ว่าจะทำให้คนตัวเล็กหงุดหงิดใจยิ่งกว่าเก่า  ถึงจะจากกันไปนานแต่นิสัยของสหายคนนี้ก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเลย    เบคอ่อนลงแล้ว  อย่างน้อยตอนนี้ร่างเล็กๆ ที่นั่งแปะอยู่บนกายเค้าก็ไม่ได้เสียงดังหรือพยายามถอยหนีแต่อย่างใด

เบคนั่งนิ่งอยู่บนตัวของฮอรัส  ดูเหมือนเด็กน้อยตัวเล็กกำลังเล่นอยู่กับพี่ชายที่แสนใจดี  หากแต่ความเป็นจริงแล้วหนุ่มน้อยที่สวมเสื้อคลุมขลิบชายด้วยด้ายไหมน้อยสีเงินเพิ่งจะตระหนักถามกับตัวเองว่าตนมาอยู่บนร่างของอีกฝ่ายหนึ่งได้อย่างไร  เมื่อครู่นี้ก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟใส่เค้าอยู่ไม่ใช่หรือ  เพียงแค่ได้อยู่ใกล้เค้าและได้ยินน้ำเสียงทุ้มกังวานนั้นก็ใจอ่อนเสียแล้ว......ไม่เอาน่า!

ว่าแล้วคนที่ผูกใจบอกตัวเองว่าควรโกรธก็รีบกลิ้งลงมาจากตัวของอีกคนหนึ่งทันที  เบคบอกตัวเองว่าอย่าดีใจเพราะฮอรัสกลับมา นั่นมันทำให้ดูงี่เง่า  เด็กหนุ่มที่ยังคงเหมือนเดิมทุกระเบียบนิ้วไม่เปลี่ยนแปลงเลยจากหลายปีมานี้ปัดตัวเองแก้เก้อถึงแม้ตัวของฮอรัสที่เจ้าตัวเพิ่งกลิ้งลงมาจะสะอาดมากก็ตาม

อยู่กับเทพองค์นี้ต่อไปก็รังมีแต่จะทำให้ว้าวุ่นใจอย่างไม่ใช่เวลาเสียเปล่าๆ  เด็กหนุ่มที่ผมหยักเป็นลอนสวยงามยิ่งกว่าเด็กสาวคนไหนจึงยักไหล่หน่ายๆ แล้วเอ่ยน้ำเสียงไม่จริงใจคล้ายเด็กที่ถูกแม่บ่น “ดีใจที่ท่านกลับมา” เบคพูด กลอกตาขึ้นฟ้าแล้วเดินหนีไป  รักษาชีวิตตัวเองไว้ได้ก่อนที่ริ้วสีแดงบนแก้มจะปรากฏชัดจนอีกฝ่ายหนึ่งสังเกตเห็น

“ดีใจที่ท่านกลับมานะ” นั่นเป็นสิ่งที่ร่างสูงคิดเอาไว้  น้ำเสียงเจื้อยแจ้วพร้อมกับประโยคมีชีวิตชีวาที่ดูเดียงสาจนน่ารัก  ไม่ใช่น้ำเสียงทื่อๆ ที่จงใจให้รู้ว่าไม่ตั้งใจพูดแบบนี้......เบคโกรธเค้าเรื่องอะไรกัน?  หากเป็นเรื่องที่ฮอรัสออกไปตามหาฮาธอร์นานเป็นแรมปีล่ะก็ไม่น่าดูฝังจิตฝังใจขนาดนี้  เทพร่างสูงเดาว่าคงมีเรื่องอะไรที่มากกว่านั้นเป็นแน่  แต่อะไรกันล่ะ?

เห็นทีฮอาธอร์อาจลงโทษข้าเสียแล้ว  ข้าหอบหัวใจอันแสนอาทรกลับมาหาเจ้าแต่เจ้ากลับอยากจะวิ่งหนีข้าไปซะอย่างนั้น......ฮอรัสยืนขึ้น มองตามเบคที่เดินหนีหายไป  ชายผ้าคลุมขลิบด้วยไหมน้อยหายากนั้นปลิวตามตัวเด็กหนุ่มเข้าใจยากคนนั้นไป และลับสายตาไปจากชายผู้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

รึเคยทำให้ไม่พอใจมาก่อนหน้านี้ก็ไม่ใช่  โอ้ แน่นอน หากไม่นับรวมเรื่องที่เค้าชอบหยอกเย้าเบคเพื่อความสำราญของตัวเองล่ะก็นะ

“อ่า เจอตัวล่ะ  ฮอรัส นึกไม่ถึงว่าจากกันไปนาน ท่านจะไม่คิดถึงข้าเลย” เสียงหนึ่งดังขึ้นสาปหินใส่หัวใจของโอรสแห่งโอซิริส “ข้ามีฉลองพระองค์ที่ทรงเหมาะกับท่านมากอยู่ในห้องฉลองพระองค์ หลังท่านชำระล้างร่างกายเสร็จแล้วท่านคงชอบมันมากและเห็นว่าข้าน่าคิดถึงมากแค่ไหน” หัวหน้านางกำนันเดินเข้ามาหาเค้าพร้อมนางกำนันชั้นผู้น้อยอีกสองคน  ฮอรัสยิ้มแห้งใส่นางแม้รู้ว่าไม่จริงใจเท่าไรก็ตาม

.....ท่านก็แก่กว่าเดิมจมเลยอโนซิส......

และคนโดนจับได้ก็พอจะรู้แล้วว่าใครกันที่ทำให้เค้าถูกเจอ  พวกนางมาทางเดียวกับที่อีกคนหนึ่งหายไป “เบค”

“ว่าอะไรนะ? ท่านอยากพบเบคหรือ?  นึกว่าพวกท่านเจอกันแล้วเสียอีก  เค้าเพิ่งบอกข้าว่าท่านอยู่นี่”

ฮอรัสยิ้มแฮ่  แต่คราวนี้ดูจริงใจกว่าครั้งแรกมาก “งั้นเหรอ” เค้าพูดก่อนจะโดนดึงไปห้องอาบน้ำ

.

.

.

TBC.

----------------------------------------------------------------------------------------

เบคกี้เจ้าร้ายกาจมาก  นี่ขนาดบอกตัวเองว่าให้ทำตัวเป็นผู้ใหญ่ยังแอบไปฟ้องอโนซิสนะ 5555  โอ้ๆๆๆ  ป้าอโนซิสคือนางกำนันที่ปลุกฮอรัสไปอาบน้ำในตอนต้นเรื่องของหนังค่ะ  5555  มโนเอาว่าป้าแกยังอยู่อย่างคงกระพัน (?)  และแต่งชื่อให้เค้าเสร็จสรรพเลยค่ะ 55555  ไรท์ว่าป้าต้องน่ากลัวที่สุดในพระราชวังแน่เลยค่ะ  เป็นที่สะพรึงของหนุ่มๆ เพราะคอยกวดขันให้อยู่ในระเบียบและขนบธรรมเนียนเสมอ

โอเค ข้ามเรื่องป้าไปก่อน!  ฮอรัสกลับมาแล้ววว ><  เบคก็อย่างงอนเลยค่ะ 5555  คือมีความเคืองแรงมาก  ที่ฮอรัสหายไปนาน  ง่อววว  น้อยใจเค้าล่ะซี่ น่ารักจริงๆ เลย 5555  //เอานิ้วจิ้มจมูกเบครัวๆ// + //โดนเชือกรัดคอ//  ฮ่อลลลลล....โอ้ ใช่ ไรท์ว่าซาญ่าจะโชคดีที่สุดในเรื่องค่ะ เพราะไม่โดนไรท์เล่นเอา 55555

นางทำหน้าที่คอยเชียร์ทั้งคู่ให้สมหวังค่ะ  อันที่จริงจะไม่ละเว้นนางแล้วค่ะ //มีความร้ายกาจ// แต่ว่าเห็นแกที่ซาญ่าเป็นคนริเริ่มให้คนที่ไม่เชื่อในตัวตนของเทพอย่างเบคได้เข้าไปเกี่ยวพันกับฮอรัส  (หาเรื่องให้เบคไปตายรึเปล่านะเนี่ย?)  และทำให้ทั้งสองได้พบกันค่ะ  ถ้านางไม่บอกให้เบคไปขโมยตาฮอรัส  ทั้งคู่ก็คงจะไมได้มีซัมติงและรู้ใจตัวเองเช่นที่เป็นอยู่นี้  ฮ๋อลลลลล (เฮ้ยย อันนี้มันเข้าที่แกมโนแล้วหนิ)  555555  หวังว่าคงชอบกันนะคะ  รักรีดมากมายเลยค่ะ  ขอบคุณมากๆ เลยค่ะสำหรับทุกกำลังใจและแรงรบเร้า

MY FACEBOOK >>แฟนฟิคฮอลลีวู้ด<<

ด้วยรักและแรงหื่น

Ray - Aund