[SF – Percy Jackson] +[Part 2…END] (Not) Just This Night….I Love U – Luke x Percy

สวัสดีค่าาาา  ไรท์กลับมาแล้วค่ะ....ไรท์กลับมาแล้วววว //ส่งจูบ//  รู้สึกหายไปนานค่ะ แฮ่ๆ -//-  แบบว่าโอยยย ยุ่งตั้งแต่เปิดเทอมเลยค่ะ  แล้วหัวไรท์ดันมาไปร์อีตอนที่ยุ่งสุดๆ นี่ด้วย  มีกระดาษหรือทิชชูก็เขียนระบายพล็อตมันไปก่อนล่ะค่ะตอนนี้  โซโล่จริงยังไม่ได้จัดเลย -..-

อัดอั้นฟิคอ่ะ....ไรท์สารภาพค่ะ อยาก....จะหยุดเรียนเขียนฟิคมันจริงๆ เลยค่ะ  แต่เจ๊(ที่ปรึกษา)แกจะเขม็นเอาค่ะ  ไรท์ล่ะเซ็งเป็ดเลยยยย  เฮ้ยย! แต่เราจะทำ  ใครก็รั้งเราไม่ได้หรอก....ยกเว้นการซ้อมพฤติกรรม  ฝ่ายปกครองขู่ซะไรท์แอบทำปากเบี้ยวเลยค่ะ //ให้หนูหยุดหน่อยดิ//  ไม่เคยจะปล่อยให้เด็กชิวล์เลยอ่ะ...โด่-----!!

............เอิ่มมม ไรท์มาทำอะไรค่ะเนี่ยย  มาบ่นเรื่องอาร่ายยยยยย [แกมาลงฟิคอย่างเดียวมิใช่หรือ] อ๊ากกก  น้ำตาตกใน TUT ฮา – ฮ่า -//ร้องไห้ไปด้วยนะเออ//.............

อินี่รีบมากเลยจ๊ะรีดจ๋า.....มิได้พิสูจน์อักษรด้วยนะเออจะบอก  55+

ฮ่าาา ต้องขอโทษด้วยค่ะที่พล่ามไม่รู้เรื่อง  ไปอ่านฟิคกันเลยค่าาาา  นู๋เพอร์ซี่กะเพ่ลุคเค้ารออยู่...............ฮิ้วววววว!! >[]<

แปะรูปค่ะ แปะรูป.... //เพิ่งมาแปะเอาตอนนี้นะแก//

.

.

เริ่มด้วยโปสเตอร์ของเรื่องที่ไรท์คิดว่าน่าจะโอค่ะ //สองรูปเเรก//

รูปสองแตก....//อายย// ก็ภาพต้นฉบับที่เอามาแต่งมันเป็นแบบนี้อ่าาา >[]<!!

และสุดท้าย  ตบท้ายด้วยการขุดรูปเก่าสมัยพระเจ้าเหามาแชร์--

-----------------------------------------------------------------------------

......................เพอร์ซี่กำลังร้องไห้...................

----------------------------------------------------------------------------

สังเกตไม่ยากจากการขบริมฝีปากและน้ำตาที่คลออยู่เต็มหน่วยของบุตรแห่งโพไซดอน  แต่กระนั้นนิ้วของลุค  คาเทนเลนก็ยังคงสวนเข้าไปเรื่อยๆ ทีละน้อยอย่างไม่ให้คนที่กำลังตกใจรับรู้ได้

“ชู่ว์.....ไม่เป็นไร  ฉันไม่ทำอะไรนายหรอก” ร่างสูงใช้วิธีเอาน้ำเย็นเข้าลูบ

“ใครบอก!...อึก....นะ นายยังไม่เอานิ้วออก  จาก....” แต่เพอร์ซี่ก็เริ่มสะอื้นอีกรอบแล้ว

“ใช่...ใช่” ลุคทำหน้าเหมือนเห็นด้วย “....เดี๋ยวเอาออก  โอเคนะ  เดี๋ยวฉันเอาออกแน่...นายไม่ต้องเป็นห่วง....แปบเดียวเท่านั้นเพอร์ซี่” ว่าแล้วลูกชายของเฮอร์มิสก็กอดต้นขาขาวของอีกคนไว้แน่น แล้วแทงนิ้วเข้าไป...ลึกอีกตามลำดับ

“อ๊า!!” เพอร์ซี่หดเกร็งเต็มที่ แม้มันจะไม่สามารถต้านทานสิ่งที่กำลังเข้าออกอย่างตามใจนั้นได้เลย สองมือเรียวเล็กขยำเอาผ้าปูที่นอนจนมันแทบหลุดออกจากฟูก

ไม่รู้ว่านานเท่าไรที่ร่างสูงชำแรกนิ้วของตัวเองเข้าออกช่องทางสีสวยราวกับของเล่น  แต่มันเปรียบเสมือนเวลาชั่วกัปชั่วกัลป์สำหรับเพอร์ซี่ เค้าไม่สามารถพูดอะไรได้เพราะความรู้สึกจุกมันแผ่ซ่านไปทั่วทั้งตัว.....น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลรินร่วงโรยไม่รู้จบอย่างเงียบเชียบ ท่ามกลางเสียงหอบหายใจอันเร่าร้อนของอีกคน...............

...............ที่กำลังจะได้หฤหรรษ์มากกว่านี้อีกหลายเท่านัก

...........อดไม่ไหวกับความต้องการของตัวเอง  ทั้งที่คิดไว้แล้วแท้ๆ ว่าแค่คิดถึงเลยอยากมาพบหน้าเพอร์ซี่ให้คลายเหงาลงบ้าง  แต่ทุกสิ่งที่เป็นตัวของเด็กหนุ่มมันช่างเรียกร้องความต้องการที่ดิบเถื่อนของเค้าให้ออกมาควบคุมทุกอย่าง...........

..........และลงท้ายด้วยการกระทำเช่นนี้...........

และในขณะที่ร่างสูงกำลังคิดไม่ตกอยู่กับความต้องการของตัวเอง  เด็กผู้ถูกกระทำก็กำลังจมดิ่งอยู่ในห้วงแห่งความเศร้า.........

สุดท้ายก็โดนเค้าทำไปจนได้......โดนศัตรูรังแก ในขณะที่นายเองก็ทำอะไรไม่ได้เลยเพอร์ซี่   แจ็คสัน.....น่าสมเพทที่สุด!

และในที่สุด คนที่ควบคุมทุกอย่างก็หยุดมือแล้วโน้มใบหน้าลงมาจุมพิตกับริมฝีปากนุ่ม

“นายสนุกพอรึยัง” เพอร์ซี่ถามทั้งน้ำตายังคงไม่จางหายไปจากใบหน้า  ลุคใช้ปลายนิ้วเกลี่ยน้ำใสๆ และร่องรอยของมันออกไปจนหมด  และพินิจดูใบหน้าที่แสดงอารมณ์ออกมาอย่างชัดเจนของคนที่นอนอยู่เบื้องล่าง

“นอกจากกลัวแล้ว  นายยังรู้สึกอะไรอีกไหมเพอร์ซี่” ลุคถามเสียงอ่อนโยน

“ฉันเกลียดนาย”

โดนตอบกลับเจ็บแสบมาแบบทันควัน แต่ร่างที่ได้คำตอบกลับไม่ใส่ใจ แถมยังคงจ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีแคริเบียนนั้นผ่านความมืดอย่างค้นหาอีกด้วย

“นายยังไม่เข้าใจตัวเองอีกรึไง ว่าต้องการคนปลอบใจและเห็นใจมากขนาดไหน.....ไม่เป็นไร  ฉันจะเป็นคนทำมันเอง”  บุตรแห่งเฮอร์มิสตรงเข้าไปโอบกอดร่างน้อยๆ อันสั่นเทานั้นไว้ แล้วจับขาเพรียวให้หนีบเอวเค้าไว้ด้วย....ส่วนนั้นทั้งสองได้สัมผัสกันอีกครั้ง

“นะ นายจะทำอะไรอีก......อือ ปล่อยฉันนะ” เพอร์ซี่พยายามดันอกอีกคนออก แต่ก็ไร้ผลดังเดิม

“ชู่ว์ เฮ้....อยู่เฉยๆ แค่ทำตามที่ฉันบอกก็พอ....มันจะได้ง่าย ฉันรู้ว่านายเองก็เหงา” ลุคพูดเสียงแหบพร่า แต่ทว่าตรงใจของเพอร์ซี่เป็นอย่างยิ่ง........ใช่ เหงาที่ไม่มีใครเหลียวแลและเข้าใจเค้าจริงๆ..........

บุตรชายของโพไซดอนยังไม่ได้พูดอะไร จนกระทั่งร่างที่อยู่ด้านบนล้วงมือไปข้างล่างแล้วพูดขึ้น “รีบหน่อยดีกว่า ฉันเอานิ้วออกมานานแล้ว” ตอนแรกเด็กหนุ่มค่อนข้างแปลกใจว่าจะรีบทำอะไร แต่ก็ได้ถึงบางอ้อที่เขาโอลิมปัส ก็ต่อเมื่อรู้สึกถึงสิ่งที่ลุคกำลังจับมันให้ทิ่มแทงเข้ามาข้างในรูที่บอบช้ำของเค้า

“อื้อ!  ลุค...มะ ไม่ อะ อึก”

ใบหน้าคมของร่างสูงซบอยู่ที่ไหล่ขาวของเพอร์ซี่ “อา....อ้าขาสิเพอร์ซี่” แต่เพอร์ซี่ไม่ยอมทำ คงเพราะเจ้าตัวกลัวมาก

“นายต้องทำเพอร์ซี่......อืม ฉันเข้าไปไม่ได้” ลุคพูดเสียงนุ่มอย่างอ่อนโยน เค้าพยายามอดทนอดกลั้นให้ได้มากที่สุด

“อา...ถ่างขาออกสิเพอร์ซี่  นายจะได้ไม่เจ็บไง....อืม อย่างนั้นแหละ เด็กดี” ในที่สุดบุตรแห่งท้องทะเลผู้อ่อนเดียงสาก็ยอมทำตามคำอย่างว่าง่ายเสียที  ร่างที่ถูกชักจูงค่อยๆ ถ่างขาของตัวเองออกแล้วร่างสูงก็ดันกายของตัวเองเข้าไปอย่างกระชันชิดติดสถานการณ์

“อะ อา...อย่างนั้นแหละดีแล้ว  นายเก่งมากเพอร์ซี่....อา..า เก่งมาก....”

“อึก...อา...อี้..” เพอร์ซี่พยามยามกลัดกลั้นเสียงของตัวเองเอาไว้ให้ได้มากที่สุด  ในขณะที่ร่างสูงซึ่งตึงแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อกำลังหอบฟึดฟัดอย่างสุขสมด้วยความรู้สึกคับแน่นที่ถูกพนังอุ่นๆ นั้นต่อต้าน  ร่างสูงรู้.........แม้ร่างน้อยใต้ตัวเค้าจะยอมทำตามแต่นั้นก็เป็นเพราะเจ้าตัวไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร...ไม่ได้หมายความว่าจะไว้ใจเค้า  ดังนั้นร่างสูงของนายคาเทนเลนจึงค่อยกระซิบทั้งให้คำแนะนำและคำปลอบโยนแก่เด็กคนนี้อย่างใจเย็น และไม่ดุดันรีบร้อนจนอาจทำให้อีกคนตกใจ  จนเพอร์ซี่เริ่มผ่อนคลายแล้วจริงๆ

“อา อา..โอเค ไม่เป็นไรแล้วเพอร์ซี่.....นาย...เก่งมาก......โอ อา...า ยอดเลย” ลุคระบายลมหายใจออกมาอย่างรู้สึกเสียวซ่านเต็มที  แต่ข้อสำคัญคือเค้าต้องอดทนไว้......ลุคผละออกมาจากซอกคอของเด็กหนุ่ม แล้วเว้นระยะห่างระหว่างใบหน้าพวกเค้าเพียงลมหายใจ  ลุคพยักหน้า

“เอาล่ะ....เอาล่ะ ทีนี้ฉันจะขยับ  ถ้านายเจ็บก็บอกฉันนะ โอเคไหม” เพอร์ซี่พยักหน้าน้อยๆ ความรู้สึกหลายๆ อย่างประดังเข้ามาหาร่างน้อยจนไม่แน่ใจว่าจะควรกรี๊ดร้องออกมาดีหรือไม่  และลุคก็กำลังจะ.....ใช่ แค่กำลังจะ

“โอ้ย เจ็บ...ฉันเจ็บ”

“หา....แต่ฉันยังไม่ได้....เออ เอาเถอะ” ลุคมองหน้าเพอร์ซี่อย่างแทบไม่เชื่อในความรู้สึกว่องไวของเจ้าตัว และตัดสินใจยกตัวเองขึ้น เลื่อนมือข้างหนึ่งไปรูดแกนกายน่ารักของเพอร์ซี่  อีกมือหนึ่งก็บีบเข้าที่ยอดอกไวสัมผัส

“อะ อ้าา..า!  ฮือออ อึ๋ย”

“นั่นแหละ ร้องออกมาสิ.....นายจะได้รู้ว่าตัวเองรู้สึกอย่างไง” ลุคยังคงใช้น้ำเสียงนาบเนินแบบเดิม แต่สะโพกก็เริ่มการขยับจังหวะแรกไปเรียบร้อยแล้ว “ใช่...อา..ใช่  นายทำได้ดีมาก....อึก  ผ่อนคลายนะ” เพอร์ซี่ต้องเลือกทำตามอย่างเลี่ยงไม่ได้ แต่การทำตามคำชี้แนะของคนที่เค้าเกลียดนักเกลียดหนามันก็ไม่แย่อย่างที่คิด  มันกลับทำให้เค้ารู้สึกดีอย่างไม่น่าเชื่อเสียด้วยซ้ำ

แต่การที่มีคนมาล่วงล้ำพื้นที่ส่วนตัวแบบเอาแต่ใจนี่ก็ทำให้บุตรแห่งเทพสมุทรรู้สึกกระอักกระอวนไม่น้อยเลย.......ด้วยแรงที่เริ่มโยกแรงขึ้นเรื่อยๆ และความเจ็บปวดที่แล่นริ้วเข้ามาตามกระแสการเร่งจังหวะ ทำให้เพอร์ซี่อยากจะบอกให้อีกคนหนึ่งช้าลงหน่อยแต่ทว่าก็ได้แค่เรียกชื่อผสานเสียงครางไปเท่านั้น “อืออ  อ่าา...า ลูค.....ลุค อื้มม ละ ลุค...อ้าา!”

แต่เพอร์ซี่หารู้ไม่ว่า การส่งเสียงแบบนั้นเป็นการกระตุ้นต่อมดิบเถื่อนของร่างสูงให้คุกกรุ่นขึ้นมาเป็นอย่างดี  ลุคกอดเพอร์ซี่ไว้แน่นพร้อมกับพร่ำบอกชื่ออีกคนหนึ่งตอบกลับไป........ลุคชอบให้เพอร์ซี่พูดแบบนี้

“เพอร์ซี่....ฮืมม อ่าา อืมม เพอร์....อึก อะ อ่าๆๆ ฉันชอบ....ฉันชอบนาย” ลุคกระซิบข้างหูอย่างคนสติฟุ้งกระจายด้วยตัณหา และไม่ลืมที่จะขบเม้มใบหูนิ่มนั้นตามแรงอารมณ์ของตัวเอง ซึ่งนั้นทำให้เพอร์ซี่รู้สึกเจ็บไม่น้อยเลย.............

“อืมม โอ้! ลุค! อ๊าา ไม่...ฮึกๆๆๆ มันเจ็บบ  อยะ อย่ากัด” เพอร์ซี่จิกไปที่กลุ่มผมสีสว่างของลุค ซึ่งยังคงดูดเลียใบหูเค้าไม่หยุด  เพอร์ซี่น้ำตาเล็ด........

ร่างสูงยอมผละศีรษะออกมาจากใบหูเล็กซึ่งบัดนี้แดงก่ำเต็มไปด้วยน้ำลายของเค้าเอง 

“โทษที  อ้า.....อือ! ตรงนี้นายชอบไหมเพอร์ซี่ ฮะ ฮ่าาา” ร่างสูงขอโทษ พร้อมพาเบี่ยงประเด็นโดยการกดย้ำไปที่จุดซึ่งทำให้ร่างเล็กข้างใต้สั่นเร้าและส่งเสียงดังลั่นออกมาได้เสียวซ่าน

“อ๊าา! อื้ออออ.....” บุตรแห่งโพไซดอนหลับตาปี๋พลางเริดหน้าขึ้นสูงอย่างรู้สึกกระสันเร่า เมื่อถูกกดย้ำเข้าไปด้วยสิ่งที่อุ่นร้อนและใหญ่โต “........มะ ไม่ ไม่รู้ อึก ฮึก” เค้าส่ายหน้า

และมือเล็กๆ นั้นก็ยังคงเกาะเกี่ยวอยู่บนกลุ่มผมของร่างสูง  จนเจ้าของกลุ่มผมต้องยกมือขึ้นดึงมันออกไปแล้วจับไว้แน่นเพื่อไม่ให้อีกคนหนึ่งเอื้อมมาดึงเค้าเอาไว้ได้อีก  และลุคเริ่มขยับแบบกระชันถี่รัว

“อ๊ะ! อ๊า! .....อึก อะๆๆๆๆ อื้ออ” เพอร์ซี่รู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาทันที  เค้าขยำผ้าปูที่นอนซึ่งบัดนี้มันหลุดออกจากฟูกนอนไปแล้วเรียบร้อย แน่นจนข้อนิ้วเป็นสีขาว  และเสียงร้องที่บ่งบอกถึงความเจ็บปวดของร่างเล็กก็ทำให้ลุคถึงกลับหันมามองหน้าอ่อนระโหยโรยแรงของเด็กหนุ่มทันที

“นายเจ็บเหรอ” เค้าถาม และลดจังหวะลง

เพอร์ซี่พยักหน้า และยังคงไม่ยอมคลายมืออกจากผ้าปูที่นอนหรือแม้กระทั่งลืมตาขึ้นมาตอบ  บุตรแห่งเฮอร์มิชครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งแต่ยังคงไม่หยุดกระเคลื่อนไหว เพราะการเริ่มใหม่สำหรับเพอร์ซี่จะทำให้เจ้าตัวเจ็บเอาอีกได้.......ก่อนร่างสูงจะจิปากและสะบัดหัวใส่ตัวเอง แล้วตัดสินใจยกขาทั้งสองของเพอร์ซี่ขึ้นแล้วพลิกตัวบุตรแห่งโพไซดอนทันที ทั้งที่ตัวของพวกเค้าทั้งคู่ยังคงเชื่อมกันอยู่

เพอร์ซี่เกร็งตัวแน่นและรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก  นี่ลุคคิดจะทำอะไรของเค้ากันแน่นะ..........

ตอนนี้ร่างเล็กนอนคว่ำหน้าอยู่กับที่นอนที่หลุดลุ้ย และเค้ารู้สึกได้เลยว่าลุคกำลังจะเริ่มขยับอีกแล้ว  เพอร์ซี่ทำหน้าเหยเก “ไม่ลุค อึก อึก...ไม่ ไม่เอาแล้ว มันเจ็บ.....” ร่างเล็กซบหน้าลงกับผ้าปูที่นอนยับย่น

ร่างสูงที่นั่งอยู่บนสะโพกของร่างเล็กกระซิบบอก “ไม่ ไม่เจ็บหรอก....เชื่อฉันสิ” เค้ายกขาเรียวสีน้ำนมงอขึ้นข้างหนึ่งแล้วเริ่มขยับ เป็นเหตุให้ช่องทางนั้นเปิดกว้างและสะดวกสำหรับลุคมากขึ้น

............อืม แต่ก็เป็นอย่างที่หมอนั่นบอกจริงๆ นั่นแหละ........

เพอร์ซี่รู้สึกเจ็บน้อยกว่าตอนแรกมากนัก แล้วเริ่มเรียนรู้แล้วว่าควรไขว่คว้าสิ่งใดกับความรู้สึกเช่นนี้  และควรทำสิ่งใดเช่นเดียวกับลุค

“อ๊ะ อ่าๆๆๆ” เพอร์ซี่ร้องครางออกมาอย่างคนสติเริ่มหลุดลอย  เมื่อลุคผู้มากประสบการณ์กำลังชักนำเค้าเข้าสู่ห่วงแห่งความต้องการที่ไม่มีวันถอนตัวออกมาได้

“นายชอบไหมเพอร์ซี่ อะ อืม ชอบรึเปล่า” ดูเหมือนตอนนี้ผู้คุมเกมส์ก็จะหลุดไปพอๆ กับเค้า

“อืมมม อะ อ่าา” บุตรแห่งเทพสมุทรไม่ได้ตอบ แต่กลับปัดป่ายมือเล็กๆ ควานหามือของบุตรแห่งเฮอร์มิชแล้วจับมันไว้แน่น  และมือใหญ่กร้านก็จับตอบมา

ตอนนี้ถึงแม้ความต้องการจะเข้าครอบงำแค่ไหน แต่ลุคก็รู้คำตอบของร่างเล็กแล้วว่าคิดเช่นไรเช่นเดียวกับตนเองหรือไม่

การขยับกระแทกตามลำดับจึงเริ่มขึ้น ท่ามกลางแสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาในบ้านหมายเลขสอง ผืนน้ำของทะเลสาบส่องแสงระยิบกับแสงแห่งค่ำคืนราวกับส่งสัญญาณต่อกันว่าเรื่องราวแสนสำคัญได้เกิดขึ้นแล้ว

เทพีแห่งความลับจงช่วยปกปิดและคุ้มครองพวกเค้าทั้งสองด้วย  หากพวกเค้าปรารถนาที่จะให้เป็นความลับกันเพียงสองคนก็ขอให้เป็นเช่นนั้นตลอดกาล.............

เพียงแค่การหักหลังมหาเทพอย่างซุสไปเข้าข้างโครนอสก็เป็นการทำผิดอย่างมหันแล้ว  แต่เค้ากลับไม่สามารถห้ามเสียงของหัวใจที่ร้องเรียกหาคนที่เค้าคำนึงถึงได้เลย  เรื่องที่ไม่น่าให้อภัยแบบนี้จึงเกิดขึ้น.........นี่เพอร์ซี่   แจ็คสันบุตรแห่งโพไซดอนน้องชายคนรองของซุสนะ  ร่างสูงกำลังจะผูกโซ่พันธนาการร่างกายของเพอร์ซี่เอาไว้  และเหนือสิ่งอื่นใดเค้าก็กำลังจะพันธนาการหัวใจตัวเองไว้ด้วยเช่นกัน...........

เสียงหวีดร้องและความเร่าร้อนแผ่กระจายไปทั่วบ้านหลังน้อยของเพอร์ซี่   แจ็คสัน  คืนนั้นทั้งเค้าและลุคไม่มีใครยอมผละอ้อมกอดออกจากกันและกันเลย  จนกระทั่งเวลาผ่านไปได้ไม่นานลุคก็ปลดปล่อยทุกหยาดหยดความต้องการเข้าไปในตัวของเพอร์ซี่ และร่างเล็กก็รับมันไว้ทั้งหมดด้วยร่างกายของเค้า

“เพอร์ซี่ อืม...อ่า!”

“อ๊ะ ลุค...อึก อือ” เพอร์ซี่กดหน้าลงกับที่นอน  เมื่อลุคได้ฉีดความต้องการทั้งหมดเข้ามาในตัวของเค้า  ตอนนี้ร่างเล็กรู้สึกแฉะทั้งหน้าและหลังไปหมด จนอยากจะเดินลงไปล้างตัวที่ทะเลสาบให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลยถ้าไม่ติดว่าเค้าไม่มีแรงแล้วน่ะนะ..............

.................เพอร์ซี่หมดแรงแล้ว  แต่ใช่ว่าลุคจะยอมหยุด...........

ร่างสูงของบุตแห่งเฮอร์มิชโน้มตัวลงไปมอบจูบที่เต็มไปด้วยความเสน่หาแก่เพอร์ซี่  และกวัดเกี่ยวกันจนน้ำลายของทั้งสองไหลเยิ้มออกมาจากมุมปาก  ลุคไล่เกี่ยวลิ้นเล็กๆ นั้นราวกับว่ามันเป็นสิ่งเดียวที่สามารถทำให้เค้าหายใจได้

จนเพอร์ซี่ผู้อ่อนแรงออกแรงผลักอีกคนเบาๆ นั่นแหละลุคถึงยอมผละออกมาอย่างนึกเสียดาย  และก่อนที่บุตรชายของเฮอร์มิชจะเกี่ยวรั้งขาของเพอร์ซี่ขึ้นมาอีกครั้ง เค้ากระซิบที่ข้างใบหูนิ่ม......เป็นประโยคที่ทำเอาหัวใจของร่างเล็กพองโตขึ้นมาและเต้นไม่เป็นส่ำ

“.....ฉันรักนายเพอร์ซี่”

และกิจกรรมที่เร่าร้อนของค่ำคืนอันแสนยาวนานนี้ก็ดำเนินขึ้นอีกครั้ง..........

-------------------------------------------------------------------------------------------------

------------------------------------------------------

-------------------------

-------------------------

------------------------------------------------------

-------------------------------------------------------------------------------------------------

"อ๊า...ลุค พอแล้ว ไม่ อย่า...พอเถอะ...ขอร้องล่ะ อึก" บุตรแห่งเทพสมุทรขอร้องเสียงอ่อนแรง ขณะถูกโยกตัวอยู่บนตักของอีกคน

"หืม..." แต่อีกคนที่กำลังง่วนอยู่กับซอกคอที่เต็มไปด้วยรอยสีกุหลาบก็แค่ส่งเสียงตอบเท่านั้น และดูเหมือนว่าจะไม่มีทีท่าหันมาสนใจเลยด้วยซ้ำ

"ฉันเจ็บ..."

"ฉันอ่อยโยนกับนายมากๆ เลยนะ"

"แต่นี่มันมากเกินไป...กี่รอบแล้ว ฉันหมดแรงแล้วนะ" เป็นเหตุมาจากการปลุกเร้าอารมณ์ของลุค เพอร์ซี่ต้องยอมรับ ร่างสูงคนนี้เก่งเหลือเกินเค้าคงประสบการณ์ล้นเหลือเป็นแน่...ผิดกับเค้าที่มีเพียงเเค่จูบเงอะๆ งะๆ ที่ทำกับแอนาเบธเท่านั้น.....ใช่ เค้าด้อยประสบการณ์

เอาเป็นว่าเรื่องแอนาเบธ  ลุคทำให้เค้าเลิกพูดไปนานแล้ว

ตอนนี้เค้าประท้วงอยากจะนอนอย่างเดียวแล้ว

............ไม่ไหว เหนื่อยเพลีย..........

"เถอะน่าเพอร์ซี่......รอบนี้รอบสุดท้ายฉันสัญญา"

            และคืนนั้นก็เป็นคืนที่ยาวนานที่สุดสำหรับเพอร์ซี่

            และเป็นคืนที่เค้ามีความสุขที่สุดด้วย......................

            *********************************************************************

           

เช้าวันต่อมา.............

ร่างเล็กขยับตัวไปมาบนที่นอนรุ่งริ่งของเค้า  และสัมผัสแรกที่เค้ารู้สึกได้เมื่อได้สติก็คือความนุ่มลื่นของเนื้อผ้า ร่วมทั้งความรู้สึกเจ็บปวดเกินบรรยายที่แล่นริ้วเข้ามาทางด้านหลังด้วย

“อะ อ้า....” ชายหนุ่มตื่นเต็มตา เมื่อความเจ็บปวดนั้นสะกิดประสาทรับรู้ของเค้า  เด็กหนุ่มพยายามจะลุกขึ้นแต่ทว่าทำไม่ได้เพราะร่างกายของเค้าไร้เรี่ยวแรง........เมื่อคืนมันหนักมากจริงๆ

...........แล้วลุคล่ะ...........

.............เค้าหายไปแล้ว ไปโดยที่ไม่บอกลาเลยด้วยซ้ำ  แต่กระนั้นเพอร์ซี่ก็ยังคงรู้สึกได้ถึงรสจูบที่เร่าร้อนแต่ทว่าอ่อนละมุมนั้นของลุคที่ยังคงติดริมฝีปากของเค้าอยู่............

เพอร์ซี่เอื้อมมือมาแตะริมฝีปาก และเค้าก็ไม่รู้สาเหตุเลยว่าทำไมเค้าจึงยิ้มออกมาในเวลาเช่นนี้   แต่แล้วเพอร์ซี่ก็หันไปเจอโน๊ตที่แปะอยู่บนโคมไฟ  เค้าแกะมันออกมาอ่านอย่างเบามือ เพราะรู้ว่าโน๊ตนี่เป็นของใคร

‘กินยาซะแจ็คสัน’           

ข้อความสั้นๆ แต่บ่งบอกได้ดีถึงตัวตนของลุคที่ใครๆ ก็รู้จักได้เป็นอย่างดี  แต่มันต่างจากเค้าที่รู้จักลุคในแบบเมื่อคืนนี้............มุมหนึ่งของลุค  คาเทนเลน ที่ตอนแรกทำเอาเค้างงงวยซะจนหาคำอธิบายไม่ได้ แต่ตอนนี้เพอร์ซี่รู้แล้วล่ะ  พอจะเข้าใจแล้วว่าเมื่อคืนลุครู้สึกเช่นไร เมื่อยามกอดเค้า...........

เพอร์ซี่ยิ้มน้อยๆ  และไม่ว่าผ่านไปนานเท่าไรริมฝีปากสีชมพูปลั่งนั้นของเค้าก็ไม่สามารถทำให้ลุคลืมได้เลย........เพอร์ซี่คงไม่รู้ถึงเรื่องนี้

ข้อความที่เขียนไว้บนโน๊ตจางหายไปในทันใดเมื่อเพอร์ซี่อ่านจบ......มันคงเขียนจากหมึกล่องหนสูตรพิเศษ(ได้ข่าวว่าหายากและแพงมาก) แต่ว่าข้างหลังกระดาษโน้ตแผ่นเล็กมีรูปหัวใจวาดอยู่ด้วย และมันไม่ได้จากหายไปพร้อมกับข้อความ......เพอร์ซี่ขำ เค้าไม่ยักรู้เลยว่าลุคมีมุมแบบนี้ด้วย

บุตรของโพไซดอนหันไปเจอ......อืม นั่นคงเป็นอาหารเช้า  และ....ยา อย่างที่ลุคว่า

ไหนนายบอกว่ายาอย่างเดียวไงล่ะ......เพอร์ซี่คิดในใจ

และเค้าไม่รู้เลยว่าบุตรแห่งเฮอร์มิชเพิ่งจะจากเค้าไปเมื่อไม่ถึงครึ่งชั่วโมงนี้เอง  เพราะลุคอยากจะอยู่กับเพอร์ซี่ให้ได้นานที่สุด.......นานที่สุดเท่าที่เค้าจะทำได้ เพราะต่อไปอาจไม่มีโอกาสนี้อีกแล้ว

ลุคต้องกลับไปหาโครนอส และทำเหมือนเรื่องของเมื่อคืนไม่เคยเกิดขึ้น เพื่อความปลอดภัยของเพอร์ซี่............ชายหนุ่มไล่นิ้วไปตามโครงหน้าของคนที่เค้ากำลังจะจากไป จดจำและบอกกล่าว  จนกระทั่งจูบลาเป็นครั้งสุดท้าย...........ลุคพยายามเป็นอย่างมากที่จะไม่ปลุกเพอร์ซี่ให้ตื่น

.............ดวงตาสีแคริเบียนคู่สวยที่เค้าชื่นชอบมากที่สุด..............

ลุคอยากเห็นมันเป็นครั้งสุดท้าย ในยามที่เพอร์ซี่ยิ้มให้กับเค้า..............

จากนี้ไปสงครามจะบังเกิดขึ้น  และน่าเศร้าที่สุดคือเค้ากับเพอร์ซี่จะต้องเผชิญหน้ากันอีกครั้งในฐานะของศัตรูคู่อาฆาต............ต่อจากนี้ไป เพอร์ซี่คงไม่เข้าใจหรอกว่าทำไมเมื่อคืนเค้าถึงมาหา  ว่าทำไมเมื่อคืนเค้าถึงแสดงว่ารักมากมาย  เพราะจากนี้ไปเค้าจะต้องสู้กับเพอร์ซี่ และทำราวกับว่าเรื่องเมื่อคืนเป็นเรื่องโกหกทั้งเพ

..............หากถึงตอนนั้น เพอร์ซี่คงจะเกลียดเค้าเข้าไส้............

“ลาก่อนเพอร์ซี่” เค้าพูด ก่อนจากไปพร้อมรอยปวดร้าวในดวงตาสีท้องนภาของเค้าเอง

.................แต่เค้าก็คงยังมีความรักที่เก็บงำไว้ในหัวใจไม่ให้ใครรู้...............

ความรักนี้ที่มีไว้ให้เพอร์ซี่   แจ็คสันเพียงคนเดียว

           

.

.

.

.

FIN

            ------------------------------------------------------------------------

อ๊ากกก  จบไปแล้วค่ะสำหรับ Fic – Luke x Percy เรื่องแรกของไรท์ .///.เป็นเยี่ยงไรบ้างค่ะ [หื่นไงยะ!!] หื่นยังไงบ้างคะ  เอ้ย! เป็นยังไงบ้างคะ  รีดที่รักชอบกันรึปล่าเอ่ยยย    ติชมให้ไรท์ชื่นใจด้วยน้าาาาาา -3- 

และสำหรับท่านใดที่เพิ่งเข้ามาอ่าน....เก้อเขินยังไม่รู้จะทำอะไรต่อ  ก็สามารถเข้าไปอ่านตอนก่อนหน้าได้ในแท็บรวมบทความหรือ  All my fan fictions ของไรท์ได้เลยค่าาาา [ไรท์กะว่าจะทำหน้าสารบัญฟิคให้มันหาง่ายกว่าเดิมค่ะ  รีดจะได้ไม่ต้องกดดูเดือนแต่ละเดือนให้เสียเวลา -..-  แต่ตอนนี้เวลาไม่เคยพอห์.....ไรท์จิเวิ่นฟิคยังเลือดตากระดเนแล้วกระเด็นอีกเลยค่ะ  TUT]

และที่สำคัญยิ่งอย่างขาดไม่ได้เลยค่ะ  เฟสของไรท์ซึ่งทุกท่านสามารถเข้าไปเป็ฯเพื่อนร่วมพูดคุยกะไรท์ได้ทุกเรื่องเลยค่ะ  (เรื่องฟิคนี่ฟุ้งกระจายค่ะ 555)  จิ้มเลยค่ะ >>แฟนฟิค ฮอลลีวู้ด<<

มาเป็นเพื่อนกันนะคะ  รักรีดทุกท่านมากๆ เลยค่ะ >3<

รูปสุดท้ายแบบว่าไรท์ตั้งใจมากค่ะ  เพิ่งเสร็จเมื่อกี้นี้เอง ฮ่าาาา

ด้วยรักและแรงหื่น

Ray - Aund