[SF – Thai Fight] + [Part 2] Sorry, I love You My Brother...รักนะพี่ชายห์ - Antoine x Leo Pinto

เฮือกก หล่อออ!! -.,-

รูปคู่ --- *0*

มองไรน่ะ ลีโอไม่สนใจกล้องเลยแฮ่ะ.......

รูปตอนเด็กๆ ค่ะ.....ลีโอน่ารักมากๆ เลย พี่อองตวนก็อยู่ด้วยตลอดเลยค่ะ ><

เด็กน้อยสะสมแสตมป์ >//< !!

ฮ่ะ! น่ารักอ่ะ  สะสมแข่งกับคุณพี่ชายป่ะเนี่ยยย

สวัสดีค่ะ  และแล้วเราก็มาต่อกันที่ Part 2 แล้วนะคะ  สองพี่น้องนี่สนิทสนมกันจนไรท์อดใจไม่ไหวต้องดิ้นไปดิ้นมาทุกทีเลยค่ะ  แบบว่า ฮึ๊ยยยย.....เค้าคู่ก๊านนคู่กานนนน ><!!

วันนี้ไรท์หลบมุมความวุ่นวาย  มาลงฟิคสนอง need ค่ะ  ไม่มีอะไรเมาท์เลยอ่ะ -3-

งั้นเอาเป็นว่าขอให้รับชมอย่างสนุกนะคะ  เอ้า! ไปอ่านกันเลยค่าาาาา >{}<!!!

            ------------------------------------------------------------------------------------------------------

ผมไม่รู้ว่าในห้องของลีโอเกิดอะไรขึ้นบ้างหลังจากที่ผมวิ่งมาถึง  เพราะผมอยู่เงียบๆ อย่างนี้มาห้านาทีแล้ว

ผมไม่แน่ใจว่าน้องจะอยากอยู่คนเดียวรึเปล่า  ที่วิ่งออกมาแบบนี้ลีโอรู้สึกยังไงผมก็ไม่รู้แน่

ถ้าเค้าโกรธผมที่พูดออกไปแบบนั้นก็คงจะไม่แปลก เพราะผมเองก็ยังอยากจะชกปากตัวเองอยู่เหมือนกันที่ตะคอกออกไปแบบนั้น

ผมยอมรับผมยังรู้สึกหัวเสียอยู่ที่วันนี้คนที่ผมนัดไม่ได้มาอย่างที่อีกฝ่ายสัญญาเอาไว้  ไม่รู้ทำไมถึงไม่เห็นใจผมบ้างว่าเราห่างเหินกันมากนานแค่ไหนแล้ว  ผมก็แค่อยากเจอเธอก็เท่านั้นเองถึงแม้จะแลกกับการต้องโดนพ่อบ่นก็ตามเถอะ

แต่มันกลับเสียเปล่า  วันนี้ผมเสียทั้งเวลา  ทั้งความรู้สึก  แล้วก็ความรู้สึกของน้องด้วย

ทำ...อย่างที่ต้องทำสิอองตวน.........ผมคิดในใจ แล้วเคาะประตูก่อนจะเปิดเข้าไปในห้องที่มืดสลัวของน้องชาย  แสงไฟเพียงอย่างเดียวคือแสงจันทร์จากภายนอกที่ส่องเข้ามา  ผมจึงสามารถมองเห็นน้องได้ลางๆ ว่ากำลังนอนฟุบอยู่บนเตียงเงียบๆ

............เงียบมากจริงๆ ไม่มีเสียงใดเกิด  แม้แต่ความเคลื่อนไหว ผมรู้สึกไปเองรึเปล่าว่าลีโอทำตัวแข็งเมื่อผมเดินเข้ามา.............

ผมนั่งลงบนเตียงแล้วลูบหัวเค้า

“ลีโอ” ผมกระซิบ เพราะเชื่อว่าในห้องเงียบๆ นี่ลีโอต้องได้ยินเสียงผมชัดเจนเป็นแน่

แต่ก็ไร้เสียงตอบรับ

น้องไม่พูด  ผมจึงต้องเงียบตามเพราะคงจะโดนโกรธเอาเข้าจริงๆ เสียแล้ว

ผมนี่มันเป็นพี่ที่ไม่ดีเลยจริงๆ  ผมนึกด่าตัวเองในใจแล้วก็ลูบหัวเล็กๆ ที่โดนผมโยกเล่นมาตั้งแต่เด็กๆ ไปทั่วด้วยมือของผมเองที่คอยโอบอุ้มเค้าไว้ตลอดเวลาที่ผ่านมา

“พี่ขอโทษนะ” ผมพูด และผมรู้สึกได้เลยว่าลีโอหยุดหายใจไปครู่หนึ่ง  ก่อนผมจะรู้สึกอีกทีว่าศีรษะของน้องเริ่มชื้นเหงื่อ

“ลีโอลุกขึ้นเถอะ เดี๋ยวหายใจไม่ออกนะ” ผมพูด แต่น้องกลับสะบัดหน้าไปอีกทางจนมือของผมเคลื่อนออกมา  ผมผละมืออกมาอย่างแผ่วเบาเมื่อลีโอไม่อยากให้ผมจับเค้า

โอ้ ให้ตายสิ........ผมไม่ชอบแบบนี้เลย  น้องไม่เคยปฏิเสธผมแบบชัดเจนอย่างนี้มาก่อน  และผมเริ่มคิดแล้วว่า นี่อาจจะไม่เหมือนทุกครั้งที่เค้าหันหลังให้กับผม.......ตอนนั้นลีโอแค่งอน  แต่ตอนนี้เค้าวิ่งออกห่างจากผม แถมยังต่อต้านผมอีกต่างหาก

ผมกำลังทำให้เค้ารู้สึกแย่มากกว่าทุกครั้งที่ผ่านมาสินะ

การเอาใจใส่และการอบรมสั่งสอนในฐานะพี่ของผมคงจะไม่พอเสียแล้วในตอนนี้.......ผมเริ่มคิด  และผมคงอาจจะต้องปล่อยให้เค้าอยู่คนเดียวจริงๆ เสียที

ผมวางมือกลับลงมาบนตักของตัวเองแล้วถอนหายใจเล็กน้อยอย่างจนใจ  ผมมองสำรวจไปตามร่างกายด้านหลังที่นอนนิ่งอยู่บนที่นอนของลีโอ

...........ไม่กระดุกกระดิกเลย..........

“งั้นพี่ไปก่อนนะลีโอ.....โอเคพี่จะปล่อยให้ลีโออยู่คนเดียวถ้าลีโอต้องการอย่างนั้น” ผมพูดพลางไหวไหล่ตามความเคยชิน แม้รู้ว่าน้องจะไม่ได้มองอยู่ก็ตาม  ผมก้มลงไปจูบกลุ่มผมนุ่มมือของน้องอย่างที่เคยทำแล้วลูบหัวเค้าน้อยๆ  กลิ่นหอมอ่อนๆ ของแชมพูยี่ห้อเดียวกันกับที่ผมใช้ติดจมูกผมกลับมา  ผมคิดแปลกใจเล็กๆ

 ทั้งๆ ที่ก็ใช้เหมือนกันแท้ๆ แต่ทำไมกลิ่นของลีโอไม่ยักเหมือนกับผม  ของเค้าหอมกว่าและมันก็เที่ยวลอยไปติดจมูกของใครต่อใครในเวลาที่น้องจอมจุ้นของผมเดินผ่านคนอื่นๆ


       และผมก็ไม่ค่อยชอบใจเสียเท่าไร เวลาที่พวกพี่ๆ ในค่ายยิ้มให้น้องผม ทำตัวสนิทสนมใส่แล้วถามด้วยรอยยิ้มบานเต็มหน้าว่าใช้แชมพูยี่ห้ออะไร ทำไมถึงได้หอมนัก?  ตอนนั้นผมจำได้เลยผมตอบแทนลีโอไปว่า "ก็ใช้ยี่ห้อเดียวกับผมนี่แหละครับพี่"

แต่ก็เอาเถอะ  ยังไงเค้าก็เป็นน้องของผม  เรื่องเหมือนไม่เหมือนอะไรทั้งๆ ที่ใช้เหมือนกันผมนั้นเลิกคิดไปนานแล้ว  และผมก็รักเค้ามาก.....มากพอที่จะทำทุกอย่างเพื่อให้เค้ารู้สึกมีความสุข

ผมค่อยๆ ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปอย่างแผ่วเบา

“แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ” ผมพูดแค่นั้นก่อนจะปิดประตูอย่างนุ่มนวลลงเช่นเดียวกับตอนที่ผมลุกออกมา

***********************************************************************************

พี่ชายออกไปแล้ว  ลีโอก็ปล่อยโฮออกมาอย่างหยุดไม่อยู่ เมื่อเค้าทั้งกลั้นและผ่อนลมหายใจมาตลอดทั้งการไม่พูดไม่จากับพี่ชาย

ก็จะให้หันไปพูดได้ไงล่ะ ในเมื่อเค้ากำลังร้องไห้ขี้มูกโป่งอยู่แบบนี้น่ะ........มีหวังเรื่องใหญ่แน่เลย  เดี๋ยวอีกคนหนึ่งก็จะโวยวายเอ็ดตระโรว่า “ลีโอเป็นอะไร! ร้องไห้ทำไม......ใครทำลีโอบอกพี่สิ  อย่าร้องไห้นะลีโอ!”

.....................แล้วทั้งค่ายก็จะมามุงดูน้องเล็กประจำค่ายว่าเป็นอะไรจริงรึเปล่า ยังกะมีคนโดนรถชนยังงั้นแหละ..............

โอ๊ย ไม่เอาด้วยหรอก.......ลีโอคิดในใจพลางหน้าเบ้เข้าไปอีก  แต่น้ำตาที่ร่วงพราวออกมาก็ยังคงมีมาอย่างไม่ขาดสาย

คนที่ลีโอต้องการจะให้เข้ามาห่วงใยก็มีแค่เพียงอองตวนเท่านั่น........ไม่ใช่ว่าคนอื่นไม่สำคัญนะ  ไม่ใช่ว่าไม่อยากให้ทุกคนรักแล้ว  แต่ลีโอแค่อยากให้พี่อองตวนรักเค้าบ้าง ไม่ใช่อะไรก็โวยวายซะลั่นบ้านเหมือนโดนน้ำร้อนลวกแบบนั้น

ลีโอยอมรับ.....ตอนแรกๆ ที่เค้าเล่นซนจนเกิดแผล พออองตวนเข้ามาดูแผลเค้าก็รู้สึกดีอยู่หรอกนะ  แต่พอพี่ชายจอมโอเว่อร์ลุกขึ้นป่าวประกาศให้คนทั้งค่ายได้รู้  พวกนั้นก็รีบยกขบวนกันมาดูยังกะไม่เคยเห็นเด็กหกล้มยังงั้นแหละ  พอทุกคนมาแล้วก็จะเบียดกันเข้ามาดูแถมถามอะไรนักก็ไม่รู้ ลีโอคนนี้ตอบไม่ทันเลย  และที่เด็กหนุ่มไม่ชอบมากที่สุดก็คือ พี่ชายตัวโตของเค้าก็จะถูกเบียดออกไปเรื่อยๆ จนต้องไปยืนมองดูอยู่ห่างๆ นั่นแหละ......ที่ลีโอไม่ชอบ

..............แค่อยากให้พี่อองตวนอยู่ใกล้ๆ เหมือนทุกครั้งก็เท่านั้น  ก่อนพ่อจะเปิดค่ายมวยน่ะพี่อองตวนจะเป็นคนทำให้ลีโอรู้สึกดีและอบอุ่นใจได้ที่สุดเสมอ ซึ่งต่างกับตอนนี้...........

ลีโอแค่อยากให้พี่อองตวนอยู่ใกล้ๆ ลีโอแล้วก็เล่นกับลีโอเหมือนกับตอนเด็กๆ ก็เท่านั้น ไม่ใช่แค่ซ้อมด้วยกันทุกวัน  แต่ลีโอคิดถึงตอนที่เราไปวิ่งเล่นด้วยกัน  วิ่งไป  วิ่งไป....จนถึงทะเลแล้วพี่อองตวนก็เล่นน้ำเป็นเพื่อนลีโอ  เก็บเปลือกหอยให้ลีโอ  แล้วก็ออกรับแทนลีโอตอนโดนพ่อบ่นหลังจากที่เรากลับมาแล้ว  ลีโอแค่คิดถึง  คิดถึง....อึก....ฮืออ

ร่างเล็กลุกขึ้นมานั่งแล้วคว้าหมอนใบใหญ่ขึ้นมาเป็นที่พึ่ง  ลีโอซุกหน้าลงไปบนหมอนนุ่มฟูแล้วร้องไห้พรั่งะรูออกมาไม่หยุด  ความคิดของเค้าลอยไปไกล จินตนาการภาพตอนที่แฟนสาวหักอกพี่ชายของเค้า และทำให้พี่ชายของเค้าเสียใจ...ลีโอไม่ชอบเลย  และที่เจ็บปวดจนทำให้เค้าร้องไห้ออกมามากมายก็คือ  ความคิดที่อาจสวนทางกับความเป็นจริง

..........ภาพที่พี่หวายกับพี่อองตวนแต่งงานกัน...........

ถึงแม้ลีโอจะรู้แทนอองตวนว่าหญิงสาวคนนั้นกำลังจะตีตัวออกห่างจากพี่ชายของเค้าไป  แต่ลีโอก็อดคิดไม่ได้เลยว่าพี่ชายของเค้าจะพยายามตามง้อและรวบรวมความอดทนส่งไปให้กับผู้หญิงคนนี้มากถึงขนาดยอมทำทุกสิ่งทุกอย่าง

.............ก็เพราะว่าพี่อองตวนรักพี่หวายมาก...........

............มากกว่าที่รักเค้าเสียด้วยซ้ำมั้ง............

ลีโออดเจ็บใจไม่ได้ที่หญิงสาวคนนั้นจะมาแย่งความรักของพี่อองตวนไปจากเค้า  ลีโออาจต้องยอมรับ.........เค้ามันก็คงจะเด็กเกินไปจริงๆ ที่รู้สึกหึงหวงพี่ชายของตัวเองแบบดึงดันอย่างนั้น...........

 ลีโอสะอื้นฮั่กและเค้าก็พบว่าไม่สามารถหยุดตัวเองได้เลย  ลีโอไม่เคยร้องไห้แล้วเจ็บปวดใจมากขนาดนี้มากก่อน

“อึก..พี่อองตวนไม่รู้เลย...ฮึก...ไม่รู้เลยว่าลีโอก็อยู่นี่...” แล้วคืนนั้นเด็กที่อายุน้อยที่สุดในตระกูลปินโตก็ขดตัวผล็อยหลับไปในความมืดมิดที่เดียวดายแต่เพียงผู้เดียว

*****************************************************************************

หลายๆ วันต่อมา...............

เช้าของวันที่แดดจ้าและอบอุ่น  อากาศไม่ร้อนมากจนเกินไปดังเช่นทุกวัน  ช่างเหมาะกับการออกไปวิ่งหรือไม่ก็ไปเที่ยวนอกบ้านในชายหาดที่ขึ้นชื่อของจังหวัด

และถึงแม้จะไม่มีใครได้ออกไปจากค่ายมวยในวันที่อากาศแจ่มใสในวันนี้  แต่ทว่าทุกคนกลับยิ้มแย้มแจ่มใสอารมณ์ดีและกระปรี่กระเป่าซ้อมกันแต่เช้า  เนื่องด้วยว่าวันนี้เจ้าของค่ายผู้เข้มงวดค่อนข้างจะอารมณ์ดีตามสภาพอากาศด้วยกระมังนักมวยทุกคนจึงไม่ได้รู้สึกหายใจหายคอไม่ออกเหมือนเช่นทุกวัน

แต่คงจะไม่ใช่กับสองพี่น้องปินโต เพราะพ่อยังไงก็เป็นพ่อของพวกเค้าวันยังค่ำ.........เรื่องที่พ่อค่อนข้างจะเข้มงวดน่ะพวกเค้าชินไปนานแล้ว

และจนวันนี้ลีโอก็ยังไม่ได้คุยกับอองตวนเลย...........

ไม่ว่าพี่ชายตัวโตจะพยายามชวนคุยสักแค่ไหน น้องชายตัวน้อยก็จะเดินหนีหรือไม่ก็เมินหน้าเค้าซะอย่างงั้น  อาการขุ่นเคืองที่มีให้เฉพาะกับเค้า พลอยทำให้อองตวนยิ่งเงียบขรึมกว่าเดิม.......จากที่พูดน้อยต่อยหนักอยู่แล้ว ตอนนี้ก็เลยยิ่งกว่า...........

โครมม!!

“เอ้า! อองตวนกระสอบทรายขาดเลย....เป็นอะไรรึเปล่า เห็นเตะขาดกระจุยอย่างเงี่ยมาสามวันแล้วนะ” พี่สูงล้ำบึกบึนที่ซ้อมกับกระสอบทรายอยู่ข้างๆ ถึงกับผงะหงายเมื่อเค้าได้ยินเสียงโครม แล้วก็ตามมาด้วยเสียงซู้มของถุงทรายที่แตกกระจาย

ส่วนอองตวนก็ตกใจตัวเองไม่แพ้กันที่เตะกระสอบทรายกระจายไปแบบนั้น  ร่างสูงขาวชื่นเหงื่อหันไปขอโทษรุ่นพี่ที่ยืนเกาะเสาใจเต้นระส่ำระส่ายไม่เป็นจังหวะอยู่ข้างๆ อย่างรู้สึกงุนงงกับตัวเองอยู่เหมือนกัน “เอ่อ  โทษทีครับพี่”

ร่างสูงพูดแค่นั้นก่อนจะเดินออกไปจากลานซ้อม  อองตวนก็ชักไม่แน่ใจตัวเองแล้วเหมือนกันว่าเค้าเป็นอะไร  พักหลังๆ มานี้เหมือนไม่เป็นตัวของตัวเองยังไงบอกไม่ถูก  เค้าเอาแต่เหม่อแล้วก็เผลอออกแรงมากเกินจนใครๆ ก็ต้องออกปากทักอย่างสงสัยว่าเป็นอะไรกันแน่

ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองเป็นอะไร.........อองตวนคิดในใจก่อนจะเดินไปปลีกตัวเงียบๆ คนเดียว

และในขณะเดียวกันน้องชายผู้กำลังเก็บความหม่นหมองไม่ให้ใครรู้อยู่นั้นก็กำลังเดินคอตกกลับบ้านหลังจากออกไปซื้อของจำเป็นที่ขาดหายไปให้กับพ่อ  ลีโอเดินไปเรื่อยๆ พลางก้มหน้ามองพื้นอย่างรู้สึกแย่......ไม่รู้ว่าเพราะเค้าไม่ได้คุยกับพี่อองตวนหรือว่าความรู้สึกที่ยังคงตกค้างมาจากคืนนั้นกันแน่

ลีโอไม่แน่ใจ  หรือบางทีอาจจะเป็นทั้งสองอย่าง.........

มือขาวๆ กำถุงใส่ของแน่นเมื่อคิดถึงเสียงที่พี่ชายตวาดใส่เค้า  มันทำให้เค้ารู้สึกอยากจะร้องไห้อยู่ทุกทีไป  แต่ไม่นานความสนใจของเค้าก็ถูกเบี่ยงเบนเมื่อเดินมาถึงและกำลังจะเข้าไปในบ้าน  แต่แล้วก็มีรถคันหรูสีสะอาดตามาจอดตักหน้าเค้าไว้เสียก่อน

ลีโอชะงักหยุดอยู่กับที่โดยสัญชาติญาณจนกระทั่งเจ้าของก้าวออกมาจากรถแล้วพูดกับเค้า

“ลีโอ....พี่อองตวนอยู่รึเปล่า”

ก็อยู่น่ะสิ...อีกสองวันจะขึ้นชกอยู่แล้ว  แล้วพี่หวายจะให้พี่อองตวนอยู่ที่ไหนกันล่ะ.....ลีโอคิดในใจพลางมองหญิงสาวสุดอันตรายน่าไปสอบใบขับขี่ใหม่ตรงหน้าอย่างขุ่นเคืองนิดๆ  แต่ก็เก็บซ่อนความรู้สึกนั้นไว้แล้วตอบไปสั้นๆ

“อยู่ครับ”

หญิงสาวยกมือขึ้นท้าวประตูรถแล้วถอนหายใจมองขึ้นฟ้าอย่างเบื่อหน่าย “ก็ดีเหมือนกัน.....อ้าวแล้วทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ ปวดท้องเหรอ ไม่ได้กินข้าวมารึไง” เสียงแสบแก้วหูแถมน่ารำคาญอีกต่างหาก

ก็พี่จะขับรถชนผม แถมยังพูดจาไม่ดีอีกต่างหาก.......ลีโอตอบในใจแบบรวดเร็วและเค้าเองก็เบื่อหน่ายไม่แพ้กัน

และก็ไม่ต้องไปต่อปากต่อคำกับคนที่เค้าไม่ค่อยอยากจะพูดด้วยเลย นักร้องสาวก็หดหัวกลับเข้าไปในรถแล้วเหยียบสุดคันเร่งเข้าไปในรั้วบ้านทันที  ฝุ่นฟุ้งกลบตลบไปทั่วตัวลีโอ

“โอย...อุ แค่กๆ ไปสอบใบขับขี่ใหม่ปายย” เด็กหนุ่มชูถุงใส่ของขึ้นเหนือหัวอย่างต้องการประท้วง  แล้วเค้าก็ปัดละอองฝุ่นที่ฟุ้งอยู่ในอากาศออกก่อนจะเดินตามเข้ารั้วบ้านไปอย่างเสียไม่ได้

“นี่บ้านเจ๊เหรอเนี่ย....” เดินหน้ามุ่ยไปก็ยังไม่วายบ่นอุบอิบ  พอเจอหน้าคนใช้ให้ไปซื้อของ ลีโอก็รีบรายงานการทำภารกิจทันที

“พ่อฮะ....ซื้อมาแล้วฮะ” เด็กหนุ่มหน้ามุ่ยพูดเสียงยานๆ ยื่นของให้ผู้เป็นพ่อที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่  ชายสูงวัยหันกลับมาแล้วทำหน้างงๆ ใส่ลูกชายคนเล็ก

“อ้าวเป็นอะไรลีโอ  ทำไมเดินหลังค่อมอย่างนั้นล่ะ.....ไม่ได้กินข้าวมารึไง” คนเป็นพ่อพูดอย่างสงสัยแกมเป็นห่วง แต่กลับทำให้เด็กหนุ่มอารมณ์เสียยิ่งกว่าเดิมเสียนี่ เด็กหนุ่มน่ารักระเบิดออกมาในที่สุด

“โอ๊ย! ทำไมพ่อต้องหาว่าผมไม่ได้กินข้าวด้วยเนี่ย  จะตอกย้ำผมใช่ม่ะ!  ผมเซ็งแล้วเซ็งอีกยังไม่พออีกหรือไง....แล้วอีกอย่างผมไม่ได้หิวข้าวน้าา!” ลีโอโวยวายใส่พ่อแว๊ดๆ

“อ้าวไอ้นี่...ไปอมรังแตนที่ไหนมา  ทำหน้ายังกะแม่ตอนวันแดงเดือดไม่มายังนั้นแหละ  ไปอารมณ์เสียที่ไหนมาว่ะ......เลิกทำหน้าเมนส์ไม่มาสักทีแล้วเอาของเข้าไปเก็บใส่ตู้ยา” คนเป็นพ่อยิ่งงงหนักไปกว่าเก่า ก่อนจะไล่ลูกชายที่ถอดเค้าออกมาจากคนเป็นแม่มาหมดทั้งนิสัยทั้งอาการประจำเดือนไม่มาให้ไปสงบสติอารมณ์อยู่ที่สงบลับตาคน

ลีโอเดินยื่นปากออกไปข้างๆ ตัวบ้านเพื่อไปทำตามพ่อสั่งด้วยสีหน้าที่นอยด์ยิ่งกว่าเดิม  แต่แล้วเค้าก็ต้องขยับปากให้เผยอขึ้นมากว่าเก่าอย่างตกใจเมื่อเห็นแม่สาวขาวีนเหยียบเข็มไมล์แตกนั่งอารมณ์เสียอยู่บนเก้าอี้หวายดีไซน์เก๋บริเวณนั้น

“โอ๊ย! ทำไมโทรไปก็ไม่รับเนี่ย! มีโทรศัพท์เอาไว้ทำอะไรหาา!” นั่นไงสไตล์เดิม

ก็...เล่นเฟส  เล่นไลน์  ถ่ายรูป  แชทว็อทแอพ  เช็คไอจี  ดูหนังโป๊ เล่นเกมส์  แล้วตอนไฟดับก็ยังเป็นไปฉายให้ได้อีกด้วยไง.....โทรศัพท์พี่ใช้โทรอย่างเดียวรึไง........เด็กหนุ่มคิดในใจพลางทำเป็นไม่สนใจในเสียงโวยวายน่ารำคาญหู แล้วเดินไปเก็บยาเข้าตู้แทน

ค่ายก็มีแค่เนี่ยะ เดินไปหาเองก็ได้  ไม่เห็นต้องโทรตามให้อารมณ์เสียเลย

“ลีโอ! พี่อองตวนอยู่มะ” อยู่ๆ สาวเจ้าที่กดด่าใส่โทรศัพท์ก็หันมาสะบัดเสียงห้วนใส่เค้าแล้วทำหน้าเหมือนเพิ่งเห็นเด็กหนุ่มเป็นครั้งแรก

ลีโอลอบถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะหันมาตอบเสียงที่เค้าคิดว่าปรกติที่สุด....แบบว่าไม่ติดเบื่อหน่ายน่ะนะ “อยู่ครับ  ซ้อมแบบกางเกงมวยติดตัวอย่างเดียว พี่อองตวนเค้าไม่เหน็บโทรศัพท์เอาไว้ด้วยหรอก...อ้ะ ผมแถมเสื้อยืดให้อีกตัวก็ได้ พี่เค้าไม่เคยพกติดตัวตอนซ้อมเหมือนทุกทีที่พี่หวายโทรมานั่นแหละ  ผมว่าพี่หวายเดินไปหาพี่อองตวนง่ายกว่านะ...แล้วอีกอย่างเมื่อกี้พี่ก็ถามผมไปแล้วด้วย”

ลีโอท่องตามสคริปเดิม  แล้วหวายก็เล่นตามบทเดิม....แบบเดียวกันเป๊ะ  นั่นคือลุกขึ้นกระทืบเท้าใส่ ทำยังกะเจ้าตัวอยู่ตรงนี้แล้วก็กระแทกก้นกลับลงที่เดิม

เออใช่....แล้วพี่หวายก็จะรอให้พี่อองตวนเดินมาเจอเองแล้วก็จะโวยวายใส่พี่อองตวนอีก  เออ เอาเถอะงั้นเจ๊ก็รอต่อไปล่ะกันนะ  ลีโอไม่ยุ่งและ......เด็กหนุ่มคิดตามความรู้สึกซ้ำซากของเหตุการณ์ซ้ำซากที่เกิดขึ้นมานับไม่ถ้วน  และเค้าก็พบว่าตัวเองรู้สึกเบื่อหน่ายและปากเสียที่สุดตั้งแต่เกิดมาเลยทีเดียว

เด็กหนุ่มกำลังจะเดินขอตัวออกไป  แต่วันนี้กลับผิดคาดเมื่อสาวเจ้าเล่นนอกบทแบบที่ไม่เป็นดั่งเช่นทุกวัน

“เดี๋ยวก่อนลีโอ! ไปตามอองตวนมาให้พี่ที  พี่อยากคุยกับเค้า”

“หะ...อ๋อ เออ...ต้องขอโทษด้วยนะครับ ผมคงทำงั้นไม่ได้หรอก เพราะว่าตอนนี้พี่อองตวนเค้าซ้อมอยู่ คนอื่นๆ ก็เหมือนกัน...ถ้าพี่หวายอยากคุยกับพี่อองตวนจริงๆ ก็ต้องรอตอนเที่ยง...ตอนที่เราพักแล้วเท่านั้นล่ะครับ  พ่อเค้าสั่งไว้ว่ายังงั้นจริงๆ ถ้าผมเป็นพี่หวายผมจะรอก่อนนะ” ลีโอไหวไหล่ พลางทำหน้าจนใจอย่างช่วยไม่ได้  เพราะอีกไม่ถึงสามวันพวกเค้าจะต้องขึ้นชกและพ่อก็พูดจริงแถมยังเข้มงวดมากเสียด้วย

“ไปตามให้หน่อยไม่ได้รึไง ช่างหัวกฎอะไรนั่นเถอะน่า....ทำเป็นหนังการ์ตูนไปได้ต้องรอเวลาพัก” หวายทำหน้าไม่พอใจราวกับว่านี่เป็นเรื่องงี่เง่าแล้วกอดอกมองมาที่เค้าด้วยสายตา..........ลีโอคิดไปเองรึเปล่า  สายตาดูเหยียดหยามชะมัด

“ไม่ได้หรอกพี่หวาย....พ่อสั่งไว้ และอีกอย่างนี่ไม่ใช่หนังการ์ตูนหรอกครับ แต่มันเป็นค่ายมวย” ก็มันช่วยไม่ได้จริงๆ นี่นา  แล้วทำไมพี่หวายจะต้องพูดถึงกฎของพ่อแบบนั้นด้วย.........

แต่จู่ๆ ดวงตากลมโตก็ก้มมองไปเห็นรูปถ่ายที่คว่ำอยู่ใต้ส้นสูงของอีกฝ่าย  ลีโอรีบจับตัวหญิงสาวออกไปแล้วก้มลงเก็บรูปขึ้นมาเช็ดทันที.......สงสัยมันจะปลิวออกมาจากลิ้นชักเก็บของ

“อะไรน่ะลีโอ....ผลักพี่ทำไม!” เส้นปรอทของนักร้องสาวยิ่งพุ่งสูงขึ้น  เธอก้มลงไปคว้ารูปใบนั้นมาจากมือของลีโอ  เด็กหนุ่มมองตามอย่างไม่พอใจน้อยๆ

พอเห็นรูปเธอก็ยิ้มเยาะออกมาแล้วทำหน้าเบื่อโลก “หึ อ๋อ นึกว่ารูปอะไร” เธอเมินหน้าออกมาจากรูปในมือของเธอ  ซึ่งเป็นรูปที่เธอถ่ายคู่กับแฟนหนุ่มเมื่อครั้งไปเที่ยวทะเลครั้งล่าสุดด้วยกัน.....ซึ่งนั่นมันก็นานมาแล้ว.........ภายชายหนุ่มที่ยกยิ้มขึ้นน้อยๆ ดูมีเสน่ห์เหลือล้นช่างเข้ากับหญิงสาวที่แก้มป่องแล้วอมยิ้มน้อยๆ อยู่ข้างๆ

แต่ตอนนี้เธอกลับไม่ได้เป็นเหมือนเดิม..........

หวายตัดสินใจทำในสิ่งที่ทำให้ลีโอเกลียดเธอ โดยการจิกเล็บหลากสีลงบนรูปแล้วบรรจงฉีกมันให้ขาดออกจากกัน  ลีโอทำตาโต

“พี่หวาย ทำอะไรน่ะ!”

“ก็รูปมันเก่า  ความทรงจำเก่า...ก็ฉีกมันทิ้งน่ะสิ”

“แต่ว่านั่นมันของผมนะ...พี่ฉีกมันโดยไม่ขออนุญาตผมก่อนได้ไง”

“ขอ? ต้องขออะไรล่ะลีโอ ก็นี่มันรูปของพี่  ถ้าพี่ไม่อยากได้ พี่ก็ฉีกมันทิ้งไป.....ของลีโอตั้งแต่เมื่อไร”

“ก็....” จู่ๆ เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่บนพื้นก็รู้สึกน้ำตารื้นขึ้นมา เมื่อรูปใบนี้มันคือรูปใบโปรดของเค้า  เป็นรูปที่อองตวนยิ้มอย่างหล่อเหลาดูเข้ากับบรรยากาศข้างหลังมากที่สุด......เป็นยิ้มเดียวกับที่ยิ้มให้เค้าในวันแรกที่แอบพ่อหนีไปเล่นน้ำทะเลด้วยกัน

“ร้องเพลงไม่เพราะแถมยังนิสัยเสียอีก!” และแล้วเมื่อความอดทนถึงขีดจำกัด  เด็กหนุ่มก็ลุกขึ้นแล้วพูดความในใจออกไปด้วยเสียงอันดัง  สองมือของลีโอกำแน่น ซึ่งต่างจากมือของอีกคนหนึ่งที่หงิกงอด้วยความตกใจอย่างไม่คาดคิด

นักร้องสาวรู้สึกเหมือนโดนตีแซกหน้า  เพราะคำพูดที่เปรียบเสมือนสิ่งที่เลวร้ายที่สุดของอาชีพการเป็นคนขายเสียง ที่กรีดลงกลางใจของเธอ

“แกบอกว่าอะไรนะ!” หญิงสาวแก้มป่องที่บัดนี้กลับเหลือกตาแทบถล้น กรีดร้องออกมาอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง

เด็กหนุ่มถอยห่างออกมา “ก็พี่นั่นแหละ! ร้องเพลงเสียงประหลาดแถมยังทำตัวไม่น่าคบอีกต่างหาก!” ลีโอตอกย้ำกลับไปด้วยระดับเดซิเบลที่ยังคงเดิม แล้วเค้าก็ก้มลงเก็บเศษรูปที่ขาดออกจากกัน และด้วยโทสะเข้าครอบงำจนหน้ามืด นักร้องสาวก็กระทืบส้นสูงลงไปบนหลังมือนุ่มๆ ของเด็กหนุ่มเข้าอย่างแรง

“โอ๊ยย!” และด้วยสัญชาติญาณเด็กหนุ่มจึงออกแรงผลักต้นขาเรียวให้ออกไปอย่างรวดเร็ว  สาวเจ้าทำหน้าเบ้ไม่แพ้กันเลยทีเดียว แต่คนที่เจ็บที่สุดมากๆ เห็นจะเป็นลีโอ เด็กหนุ่มน้ำตาเล็ดออกมาด้วยความเจ็บปวด เมื่อหลังมือของเค้าช้ำจนมีรอยแดงและมันบุ๋มลงไปลึกมากแต่ก็ไม่ถึงกับเลือดออก

“นั่นไง...นิสัยไม่ดีจริงๆ ด้วย” ลีโอบ่นอุ่บอิ่บในขณะที่กำรูปขึ้นมา  และเค้าก็พบว่าน้ำตาที่เล็ดออกมามันไม่หยุดไหลเอาง่ายๆ เสียเลย  ลีโอปาดน้ำตาอย่างลวกๆ ด้วยหลังมืออีกข้างหนึ่งของเค้า

*******************************************************************************

อีกด้านหนึ่ง..............

.

.

.

TBC.

---------------------------------------------------------------------------------------------------

อั๊ก! เธอทำอะไรของเธอ!!  ทำลี่โอ๋ทามมายยยยย [ลีโอเคยเหน่อชื่อตัวเองแบบนี้ค่ะ ><]  ฉันจะฟ้องอองตวนน  จะฟ้องๆๆๆ ><!!

อู่ยย  เรื่องจะเป็นอย่างไรต่อไป และอองตวนจะมาเจอสองคนนี้ในสภาพไหน(?) ติดตามได้ในตอนต่อไปเลยค่าาาา >0<

แปะเฟสไปเมาท์มอยกัน >>แฟนฟิค ฮอลลีวู้ด<<  จิ้มเลยค่ะ ><

รักรีดทุกท่านค่ะ.....จุ๊บ ^3^

#ตบท้ายด้วยน้องลีโอค่ะ.....น่ารักม้วกๆ เลยคนนี้....>//<!!

.....พัดลม -..-....

ประจวบร้อนนะฮับ

**ปล. อองตวนกับลีโอคุณกำลังจะดังมากขึ้นอีกเป็นเท่าตัวเพราะเรื่องนี้ เพราะว่าสาววายเยอะมากกกก  สักวันหนึ่งสาววายจะครองโลกกก.......จำคำไรท์ ไว้นะคะ  จำคำไรท์ไว้!! //ส่งเสียงทิ้งท้าย ขณะโดนลากคอออกไปเหมือนคนบ้า//

ด้วยรักและแรงหื่น

Ray - Aund