[SF - Thai Fight] + [Part 3...END] Sorry,I love You My Brother...รักนะพี่ชายห์ - Antoine x Leo Pinto

อร๊ายยย น่ารัก!

 อร๊ายยย คู่สร้างคู่สม! >///<

 น้องลีโอน่ารักมากๆ เลยดูจิคะ! พี่อองตวนก็ฮึ๊ยยย! .....พี่ชายผู้แสนดี แถมหล่อเหลาสุดๆ อีกด้วย! ><

เค้ากอดกันด้วยอ้าา! *0* //รู้สึกว่าอะไรสำหรับไรท์ก็ตื่นเต้นไปหมดเลย...-..-//

 กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันแบบ......เค้าซ้อมกันอยู่แค่สองโคนนนนนะคะ

เด็กบาซ่าค่ะ....น่ารักเหมือนเจ้าของทีมเลยอ่า อิๆ ><  เหมียวก็เคะ ลีโอก็เคะ......เอ้า! ดันชื่อลีโอเหมือนกันอีก  โอ๊ยยย ยีนของคนเป็นเคะนี่แรงกล้าจริงๆ เลยว่าไหมค่ะ?

ไรท์ขออุ้มกลับไปเลี้ยงที่บ้านได้ไหมค่ะ.....จะน่ารักเกินไปและ -3-

ลีโอ : ผมอยู่นี่นะ...พี่อองตวน

//อันนี้ภาพเมื่อวันเสาร์ที่ 22 พ.ย.ที่ผ่านมาค่ะ//

พี่ชายผู้หล่อเหลาเอาเสื้อน้องมาส่ายยยย  อ๊ะ ล้อเล่นค่าา (รึเปล่า?) ไรท์ว่าสองพี่น้องนี้คงจะใส่คนละไซส์กันล่ะค่ะ และนี่ก็คงจะเป็นของอองตวนเค้าเอง แต่ว่าสกรีนหน้าน้อง.....รักน้องมาก ไม่มีอะไรที่เป็นสโลแกนของตัวเองเลย  ส่งเสริมน้องชายล้วนๆ  เป็นพี่ชายที่น่ารักมากเลยค่ะ

รู้สึกเหมือนลีโอจะกัด (ซ้ายมือ)  จริงรึเปล่าค่ะ?

ถ้าลีโอแวะผ่านมาก็ช่วยไขข้อข้องใจของไรท์ทีนะคะ....ขอบคุณค่ะ

 //อ้าว วอนหาเรื่องซะแล้วแกกกกก//

สวัสดีค่าาาา เดินทางมาถึงตอนสุดท้ายของเรื่องแล้วนะคะ  ไรท์ขอบอกว่าไรท์ฟีเวอร์จนเขียนอะไรไม่ค่อยรู้เรื่องเลยค่ะ  หื่น เอ้ย! ฟินอย่างเดียว 5555 ขอบคุณทุกท่านสำหรับการติดตาม และการวิจารณ์ติชม SF เรื่องนี้นะคะ  เป็นเรื่องแรกที่เบออกมาจากฮอลลีวู้ดค่ะ  แต่ว่าเพราะไรท์ฟินมากมายเลยทนไม่ไหวค่ะ ต้องเขียนระบายเหมือนทุกๆ ที ฮาาาาาา

เป็นเรื่องน่ารักๆ ที่ปราศจาก NC อีกเรื่องหนึ่งค่ะ ฝากไว้ในอ้อมใจของทุกท่านด้วยนะคะ ขอบคุณสำหรับการเปิดโลกทัศน์ของทุกท่านค่ะ ไปอ่านกันเลยค่าาาา

อ๊ะ เดี๋ยวๆๆๆ เดี๋ยวค่ะ! ขออีกรูปหนึ่ง  รู้สึกไรท์จะไม่ไหวเพราะรูปนี้จริงๆ ค่ะ -///-

น่ารักเกินไปและ!!

“สนุกจุงเบยยยยย 5555” ...... -_-

อืมมม จะน่ารักไปไหนจ๊ะ -.,- แบบว่าไรท์จะสำลักความน่ารักของน้องลี่โอ๋ตายอยู่ตรงนี้และล่ะค่ะ -///-  อูยยย พี่อองตวนค่ะ ดูแลน้องชายดีๆ ด้วยนะคะเดี๋ยวจะโดนหนุ่มอื่นเค้ามาฉุดไปเลี้ยงที่บ้าน.....ไรท์ย้ำค่ะว่าฉุด เพราะน่ารักมากมายเหลือเกินค่ะคนนี้!  หาน่ารักแบบนี้แล้วไม่ได้แล้นะเออ -////-

งั้นไปอ่านกันเลยจริงๆ ล่ะกันค่ะ ไรท์ขอตัวไปตาบแปบ......

///รูปทำฟินจนกระอักความน่ารักตายยย -//- ///

--------------------------------------------------------------------------------------

อีกด้านหนึ่ง..............

“อ้าว...อองตวนๆ เฮ้ยย! อองตวนมัวแต่เหม่ออะไรอยู่! แฟนเราเค้ามาหาแหนะ.....เห็นว่าไปรออยู่ที่เดิมกับลีโอน่ะ รีบไปเถอะ เดี๋ยวค่ายแตกก”

“อะ ห๊ะ ครับ....ครับๆ ขอบคุณมากครับ” ผมรีบลุกขึ้นทันทีที่พี่ในค่ายเดินมาบอกผม  แล้วเค้าก็ไม่วายเหน็บถึงเหตุการณ์ที่มักจะซ้ำรอยเสมอทุกครั้งที่เธอมา  ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะรีบลุกขึ้นด้วยความรู้สึกใจร้อนทำไมในเมื่อไปถึงก็จะโดนอารมณ์เสียใส่อยู่ดี.......แต่เธออยู่กับน้องชายของผม.......ผมว่าหวายคงไม่ได้รออยู่โดยที่มีลีโอรอเป็นเพื่อนหรอก คงจะแค่บังเอิญไปอยู่ตรงนั้นด้วยกันมากกว่า

เพราะว่าหวายไม่ได้คุยอะไรมากกับลีโอ ถึงแม้ผมจะคะยั้นคะยอให้ทั้งสองคุยเพื่อสร้างความสนิทสนมกันมากแค่ไหน แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นอย่างที่ผมหวังเอาไว้เสียเท่าไร  ลีโอน่ะธรรมดาๆ เพราะเค้าบอกว่าไม่รู้จะคุยอะไรดี(ซึ่งผมก็แอบงงเล็กๆ กับเจ้าหนูจัมไมคนนี้ที่วันๆ เอาแต่พูดน้ำไหลไฟดับ)

.................แต่กับหวายนี่สิ

ผมว่าไม่น่าให้สองคนนี้อยู่ด้วยกันหรอกนะ  เดี๋ยวหวายจะทำให้น้องผมอึดอัดหายใจไม่ออกเสียเปล่าๆ .......เอ๊ะ! นี่ผมคิดถึงแต่ลีโออีกแล้วเหรอ? หลายวันมานี้ที่ทำตัวเหม่อลอย ผมก็ทึกทักตัวเองไปว่าเป็นเพราะคิดถึงหวาย  แต่พอไปพอมาแล้วคนที่ทำให้ผมกินไม่ได้นอนไม่ลับก็คือลีโอนั่นเอง......น้องกำลังโกรธผมอยู่.......

และผมก็รู้สึกแปลกๆ แบบว่าแปลกเอามากๆ .....ใช้คำว่าสังหรณ์ใจได้รึเปล่า  เฮ้ย มันไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้น ก็แค่ไม่อยากให้สองคนนั้นอยู่ด้วยกันก็เท่านั้นเอง คงไม่มีอะไรมากหรอกน่า.......

แต่ขาผมกลับออกวิ่งไปอย่างว่องไว จนผมเองก็นึกแปลกใจที่พาตัวเองมาถึงที่หมายเร็วเหลือเกิน.......และพอผมมาถึง ผมก็แทบตะโกนจนลั่นบ้านเมื่อเห็นแฟนของตัวเองกำลังง้างมือทำท่าจะตบน้องชายคนเดียวของผมอยู่

“หวาย! จะทำอะไรน้องพี่น่ะ!” ผมพูดออกไป  จำได้เลยว่าทั้งสองคนทำหน้ายังไงตอนผมปรากฏตัว  และที่ผมแทบจะตะโกนลั่นบ้านนั่นไม่ใช่เพราะเค้ากำลังจะทะเลาะกัน..........แต่เป็นเพราะเธอกำลังทำให้น้องผมต้องเจ็บตัว

.............ซึ่งนั่นผมยอมไม่ได้  ไม่ว่าแต่ไหนแต่ไร ลีโอก็จะเป็นคนสุดท้ายเสมอที่ผมหวังจะให้เป็นอะไรไป  ผมดูแลน้องด้วยตัวเองมาโดยตลอด..............

หวายเก็บมือลงข้างตัว ทำหน้าราวกับคนทำความผิดแล้วมองผมสลับกับลีโอตาเลิกลั่ก  เธอชี้นิ้วไปที่ลีโอซึ่งนั่งอยู่ข้างล่างในที่สุด

“ก็น้องพี่อองตวนน่ะ.....ว่าหวาย บอกว่าหวายร้องเพลงไม่เพ.....เอ้ย ประหลาด! แล้วแถมยังหาว่าหวายทำตัวไม่น่าคบอีกต่างหาก! เด็กคนนี้นิสัยแย่สุดๆ เลยอ่ะ” แล้วหวายก็ทำหน้าเหมือนเธอเป็นคนจะโดนตบเสียเอง

ผมมองตามนิ้วของหวายไปที่น้องชายของผมที่นั่งน้ำตานองหน้าอยู่บนพื้น........อะ ห๊ะ!

“ลีโอ! ลีโอเป็นอะไรร้องไห้ทำไม....บอกพี่สิ” ไม่ต้องคิดเลย ผมรีบถลาลงไปหาน้องชายที่นั่งน้ำตาไหลอยู่ทันที  ลีโอพยายามเช็ดน้ำตาแล้วเช็ดน้ำตาอีก แต่มันก็ยังคงไหลออกมาเรื่อยๆ .........แล้วพอเห็นผม  น้องก็ร้องไห้หนักกว่าเดิม..............ผมจับมือลีโอรั้งไว้ แล้วเช็ดให้น้องเสียเอง

ผมโอบไหล่ลีโอไว้......น้องไม่เคยร้องไห้หนักแบบนี้มาก่อน ผมคิด.........แล้วผมก็เงยหน้าขึ้นไปหาคำตอบจากหวายที่ยืนทำหน้าไม่เข้าใจผมอยู่

“ลีโอเป็นอะไรหวาย” น้ำเสียงของผมทำให้เธอหน้างอยิ่งกว่าเดิม เพราะมันบ่งบอกว่าผมเป็นห่วงน้องมากแค่ไหน..........ก็แหงอยู่แล้ว เป็นน้องผมหนิที่ร้องไห้

“พี่นั่นแหละที่เป็นบ้าอะไร! เห็นน้องชายพี่ดีกว่าหวายรึไง ทำไมถึงได้โอ๋กันดีนัก....กะอีแค่ลงไปเล่นละครบีบน้ำตากับพื้น พี่ก็เห็นใจแล้วเหรอ!?  แล้วหวายล่ะ.....ก็หวายบอกไปแล้วไงว่าน้องพี่มันด่าหวายอ่ะ!!” เธอตบอกตัวเองเสียงดัง จนผมนึกกลัวว่าเธอจะรู้สึกเจ็บบ้างรึเปล่า ก็มันดังตั๊บๆๆ เลยทีเดียว

ผมชักสีหน้างงอย่างไม่เข้าใจ “แล้วเพราะแค่นั้นหวายก็ถึงกับต้องทำร้ายน้องพี่ด้วยเหรอ” ผมพูดอย่างใจเย็นและไม่เข้าใจในเวลาเดียวกัน......หรือควรเข้าใจกันแน่ เพราะเธอก็ทำตัวเอาแต่ใจแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว

“ฮึ๊ยยย!......อะไรกันเนี่ย! สนใจหวายบ้างสิ  ช่วงหลังๆ ที่ผ่านมาน่ะพี่มีเวลาให้หวายบ้างรึเปล่า! แล้วก็อีแค่น้องที่คลุกอยู่กับมันมาตั้งแต่เด็กเนี่ยจะไปนั่งโอ๋มันอยู่ทำไม...โตจนปานนี้แล้ว!” เธอทำเสียงทนไม่ไหว แล้วจ้องเขม้นมาที่ลีโอ  และผมเองก็เดือดจัด

“หวาย!! หยุดพูดถึงน้องพี่อย่างนั้นได้แล้ว” ผมพูดเสียงเดือดดาล ทำให้ทั้งหวายและลีโอที่อยู่ในอ้อมกอดของผมสะดุ้งเฮือก

............อ๋อ แบบนี้เองสินะ ที่ทำให้ลีโอโกรธผมเพราะผมพูดเสียงดังน่ากลัวไม่แคร์ความรู้สึกคนอื่นแบบนี้นี่เอง  ตอนนั้นผมแค่ยอมรับความจริงไม่ได้จึงตวาดออกไปแบบนั้น  แต่ตอนนี้ผมทนไม่ไหวจริงๆ และเหลืออดกับนิสัยที่เกินตัวของเธอมามากเกินพอแล้ว............

โอ้ นั่นไง  หวายกำลังจะร้องไห้อีกคนแล้ว.....เธอน้ำตาคอแล้วพยายามควบคุมปากตัวเองไม่ให้สั่น

“พี่ตวาดใส่หวายเหรอ?.....เห็นน้องดีกว่าหวายใช่ไหมหา?....เห็นมันดีกว่าหวายใช่ไหม!” เธอทำท่าเหมือนกำลังจะบ้า ลีโอกำมือผมแน่นแล้วสะอื้นฮั่กอยู่ในอ้อมอกของผมเหมือนเค้าเองก็พยายามกลัดกลั้นตัวเองไม่ให้ร้องไห้อีก

...........หวายจงใจพูดให้สะเทือนถึงลีโอ...........

ผมจึงหายใจเข้าลึกๆ แล้วพ่นมันออกมาเพื่อเรียบเรียงคำพูดของตัวเอง  ผมคิดว่าผมโตพอแล้วที่จะตัดสินปัญหาใหญ่ๆ ด้วยตัวเอง (พูดอะไรน่ะ ผมก็ทำเองมาโดยตลอดไม่ใช่เหรอ.....แต่ปัญหานี้มันใหญ่สุดยอดจริงๆ)

และผมก็เหลือบไปเห็นคนอื่นๆ ในค่ายแอบมุงดูกันอยู่อย่างใจจดใจจ่อที่หัวมุมฝั่งตรงข้าม  แต่ละคนสายตาไม่ค่อยจะอยากรู้อยากเห็นเลยแฮะ......ผมจึงส่งสายตาดุๆ แบบที่พ่อชอบทำใส่พวกเค้า  แล้วก็ได้ผลพวกเค้ายอมหดหัวกลับไป (แล้วผมก็เพิ่งมารู้ทีหลังว่าพวกเค้าแอบเอาหูฟังแทน)

“หวาย...พี่ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น และอีกอย่างพี่ไม่ใช่ว่าไม่ให้เวลากับหวายนะ....เมื่อหลายวันก่อนที่หวายบอกว่าจะมากินข้าวกับพี่หวายก็ไม่ได้มาตามที่หวายบอกเอาไว้ แล้วก็ไม่ได้บอกอะไรพี่เลย  พี่พยายามลดช่องว่างระหว่างเรานะ...” ในขณะที่ผมพูดไป ผมก็รู้สึกได้ว่าตัวของลีโอเริ่มสั่นน้อยๆ ผมกระชับไหล่น้องให้แน่นมากกว่าเดิม

และพอผมพูดจบ ปฏิกิริยาของหวายที่ผมสังเกตได้ก็คือ นิ่ง....นิ่งจนพูดอะไรไม่ออกแต่ทว่าเธอก็ยังคงแสดงออกมาว่าโกรธมาก

........ผมเองก็ไม่อยากจะเชื่อเลย  ที่ปล่อยให้เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น  ผมเคยแน่ใจว่ารักหวาย.....รักหวายมากกว่าใครที่ผมเคยรักมา  แต่พอมาวันนี้ผมเพิ่งได้รู้สึกต่างออกไป แท้จริงแล้วไม่ใช่หวายที่ผมอยากเข้าไปหา....แต่เป็นน้องของผม  บอกตามตรงถ้าลีโอไม่ได้ร้องไห้ ผมก็จะวิ่งไปหาน้องโดยไม่คิดชีวิตเลย

สองสามวันมานี้ลีโอทำให้ผมรู้ว่าสิ่งใดที่สำคัญที่สุดในชีวิตผม.....นอกจากพ่อกับแม่แล้ว ก็คงจะเป็นลีโอนี่แหละที่ผมห่วงใยสุดๆ

.............แต่ตอนนี้ผมจะไม่ยอมให้ใครมาว่ากล่าวอะไรน้องของผมได้ทั้งนั้น............

“พี่ว่าวันนี้เราคงจะคุยกันไม่รู้เรื่องแล้วล่ะ  หวายกลับไปก่อนเถอะ....” ผมพูดพลางมองขึ้นไปอย่างเด็ดขาด  เพราะถ้าอยู่ต่อไปรั้งแต่จะแย่ลง  ผมลูบหัวลีโออย่างเบามือ

แต่หวายไม่ยอมหยุด “วันหลังก็คงจะไม่มีให้คุยแล้วล่ะ! เพราะนับจากวันนี้ไปเราเลิกกัน!!” หวายชี้ไปที่น้องชายของผมในขณะที่ผมทำหน้างง “ถ้าเลือกมันก็จะไม่มีหวาย! พี่คงจะแน่ใจแล้วใช่ม่ะ!?....ไม่เลือกหวายใช่ม่ะ”

นี่เธอพูดอะไรของเธอเนี่ย ผมงงไปหมดแล้วว่าทำไมจะต้องทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้ด้วย  แล้วทำไมผมต้องเลือก!?  ผู้หญิงนี่ชอบให้เลือกไปหมดซะทุกอย่างเลยเหรอยังไงกันนะ แล้วเธอพูดเหมือนผมก็เลือกที่จะอยู่กับน้องตัวเอง แต่เธอก็พูดเหมือนอยากให้ผมเลือกเธอเหมือนกัน  ผมเริ่มปวดขมับ.....เธอคงจะแก้ไขปัญหาแบบฉับไวไปหน่อย........

“หวายพูดเรื่องอะไร” ผมงงจัดเลยในตอนนั้น  แล้วเธอก็ระเบิดเสียงกรีดร้องขึ้นมาอีกครั้ง

“ฮื้ออ....อร๊ายยย!! ถ้าเรื่องแค่นี้ไม่เห็นใจกันก็ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว!....แล้วตกลงพี่จะเลือกลีโอจริงๆ ใช่ม่ะห๊ะ!” หวายทำหน้าเหมือนไม่ได้ดั่งใจ......ก็ให้พี่เลือกเองไม่ใช่เหรอ แล้วจะไม่พอใจทำไมล่ะ?  แล้วหวาย.....เออ! ช่างมันเถอะ

ผมไม่กระดุกกระดิกไปไหน ยังคงปักหลักอยู่กับน้องที่เดิม  อันที่จริงผมรู้ว่ามันสามารถเลือกได้ และรั้งหวายไว้ได้  แต่ผมไม่ทำ....ผมแค่คิดว่าบางทีเราก็ไปกันไม่รอดแล้วจริงๆ ถึงแม้ผมจะพยายามทำตัวมีเหตุผลและอดทนทดแทนส่วนที่เธอไม่มีมากแค่ไหน  แต่ผมก็เห็นปลายทางแล้ว

ผมไม่ตอบเธอ นอกจากมองกลับไปด้วยสายตาแน่วแน่ไม่เอนเอียงว่าผมจะไม่เห็นด้วยกับเธออีกต่อไปแล้ว......และผมเห็นแววตาวาวโรจน์ในดวงตาคู่นั้นของเธอสะท้อนกลับมา มันเหมือนจะเสียใจแต่เธอไม่แคร์แล้วเธอก็พยักหน้าอย่างเดือดดาลก่อนจะกระแทกส้นสูงเดินออกไป

“ได้....ได้เลย  อยากทำอะไรก็เชิญเลย ฉันไม่ยุ่งแล้ว....จะไม่มาที่นี่อีกแล้ว...เฮงซวยเอ้ย...” แล้วเสียงบ่นรำพึงก็ไล่หลังเธอไป.....อา จบแล้วงั้นเหรอชีวิตคู่แบบวัยรุ่นของผม

“อึก อยากจะไปไหนก็ไปเถอะ  อย่ากลับมาทำตัวสติแตกที่นี่อีกก็แล้วกัน....เหยียบลงมาได้เจ็บชะมัดเลย ฮึก...” แล้วเสียงบ่นอุบก็ลอยตามมาแต่ผมกลับดีใจยิ่งกว่าที่ในที่สุดผมก็ได้ยินเสียงเค้าเสียที

“อ้าว  พูดได้แล้วเหรอไอ้ตัวเล็ก....พี่นึกว่าร้องไห้เป็นอย่างเดียวซะอีก” แล้วผมก็โดนชกเข้าให้  ลีโอทำหน้ามุ้ยใส่ผม แล้วผมก็กลั้นขำให้กับหน้าตาที่ช่างสวนทางกับคำว่าโกรธของเค้า

ผมเองก็ไม่อยากเชื่อเหมือนกันว่า ‘อกหัก’ ครั้งนี้ผมแทบไม่ได้รู้สึกถึงความเศร้าเลย  ใช่ อย่างน้อยมันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่ควรจะเป็นน่ะนะ  ทั้งๆ ที่ผมควรจะเสียใจหรือบางทีอาจต้องร้องไห้ออกมาด้วยซ้ำเพราะมีคนบอกว่าผมรักเธอมาก  แต่ว่าผมกลับรู้สึกอยากให้ลีโออยู่ข้างๆ ผมมากกว่าหวาย........ใช่ ก็ลีโอนั่นแหละที่บอกว่าผมรักหวายมากๆ

ไม่ ลีโอไม่รู้หรอก.......ว่าพี่รักลีโอมากกว่าขนาดไหน

ผมยิ้มน้อยๆ ขณะเช็ดน้ำตาให้ลีโอ ท่ามกลางดวงตาใสซื่อที่แดงน้อยๆ ของเจ้าตัวเอง  ผมทำเป็นมองไม่เห็นสายตานั้นซะและเก็บรอยยิ้มไว้ในใจแต่ว่ามันก็ทำไม่ได้  ผมจึงถามเค้าออกไปแทนที่จะปล่อยให้น้องมองหน้าผมอย่างไม่เข้าใจต่อไป

“หวายทำอะไรเราบ้าง......ไหนขอพี่ดูสิ” ผมพูดพลางละสายตามาจากดวงตากลมโตของน้อง แล้วไล่ดูตามเนื้อตัวของเค้า  ลีโอยกหลังมือซ้ายให้ผมดูแล้วผมก็ต้องจุปากเบาๆ เมื่อเห็นรอยบุ๋มลึกลงไปบนหลังมือของน้อง  มันช้ำเลือดเลยทีเดียว.......

“หวายทำงั้นเหรอ  แล้วนี้รอย......”

“ส้นสูงที่พี่ซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดปีที่แล้วไง.....คู่นั้นเลย”  ผมทำหน้าหงุดหงิดนิดๆ รู้งี้จะไม่ซื้อมันให้เธอหรอกถ้าเธอเอามันมาทำยังงี้กับน้องของผม  ผมลูบไปบนนั้นเบาๆ และหยุดชะงักเมื่อลีโอสะดุ้ง

“เจ็บมากไหม” ผมถามเสียงจริงจังพลางเงยหน้าขึ้นมองน้อง  ลีโอพยักหน้าเร็วๆ และยังคงไม่ละสายตาไปจากแผลของตัวเอง เหมือนเค้าก็ทึ่งแผลของตัวเองอยู่เหมือนกัน  ผมลุกขึ้นแล้วคุ้ยหาของในตู้ยาก่อนจะกลับมาแล้วทำแผลให้ลีโอเงียบๆ ............คงจะรู้กันอยู่ ว่าผมค่อนข้างจะพูดน้อย และน้องค่อนข้างจะไฟแลบเวลาพูด............ว่าแล้วลีโอก็เลยเปิดฉาก

“พี่อองตวนไม่เสียใจเหรอ”

“หืม” ผมครางตอบ และยังคงมีสมาธิอยู่กับการทำแผล

“ก็ที่....พี่เลิกกับพี่หวาย....” เสียงของลีโอฟังดูไม่แน่ใจ  ผมจึงระบายยิ้มออกมาอีกรอบแล้วเงยหน้ามองลีโอ

“ก็แล้วทำไมถึงไปยอมให้เค้าเหยียบเอาได้ล่ะ  ลีโอไม่ทำผู้หญิงพี่รู้......แต่ว่าคงจะไม่เอามือไปวางบนพื้นให้เค้าเหยียบเล่นๆ หรอกใช่ไหม” ผมมองหน้าลีโอราวกับรอรับคำสารภาพ  และจำเลยก็จนมุม  ลีโอยกมืออีกข้างหนึ่งที่กำบางอย่างอยู่มาข้างหน้าผม  เค้าแบมือออกแล้วเศษ......รูป? ใช่ รูป มันเป็นเศษรูปสองส่วนที่ถูกฉีกออกจากกัน  มันหล่นลงจากมือของลีโอ  แล้วน้องของผมก็เลือกที่จะหยิบชิ้นหนึ่งในนั้นขึ้นมาอย่างเบามือ

...................ส่วนที่มีรูปของผม..............

ผมมีสีหน้างุนงงในขณะที่ลีโอทำเหมือนอยากจะหลบหน้าผมแล้ววิ่งหนีไป  ผมหยิบรูปมาจากมือลีโอแล้วมองไปที่รูปเพื่อพิสูจน์ว่านั่นคือผมจริงๆ ก่อนจะหันกลับไปหาลีโอ  น้องทำเหมือนอยากหลบหน้าผมอีกแล้ว

“เออ.....คือ มันเป็นรูปที่ลีโอชอบที่สุดน่ะพี่อองตวน  อืม.....มันทำให้ลีโอนึกถึงตอนที่เราแอบหนีพ่อไปเล่นน้ำด้วยกันสองคนในวันแรกที่เรามาถึง....” ลีโอเงียบไปแล้วก็ฉวยรูปออกไปจากมือผม..........โอ้ ผมเข้าใจแล้ว  ผมยิ้มออกมาแบบเดียวกับในรูปอย่างไม่รู้ตัวแล้วแปะพลาสเตอร์ให้ลีโอเป็นขั้นตอนสุดท้าย  จากนั้นผมก็รวบมือของน้องไว้แล้วบรรจงลูบลงไปบนหลังมือของน้องอย่างสุดถนอม ก่อนจะจ้องมองเข้าไปในดวงตาใสฉายแววไร้เดียวสาของลีโอ

“ลีโอพี่ขอโทษนะ....ขอโทษสำหรับทุกอย่าง ที่พี่ทำตัวไม่ดีอย่างที่ควรต้องทำเหมือนเมื่อก่อน  พี่รู้ว่าบางครั้งพี่ก็เปลี่ยนไปมาก และมีแต่ลีโอคนเดียวเท่านั้นที่ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง” ผมกระชับมือน้อง “ซึ่งนั้นก็เป็นเรื่องดีรู้ไหม.....เพราะลีโอทำให้พี่รู้ว่าเมื่อก่อนเรามีความสุขกันมากแค่ไหน” พอมาถึงตรงนี้ลีโอก็ก้มหน้างุดแล้วเม้มปากแน่น

“อ๋อ  เหรอ.....ลีโอรู้แล้ว  แต่ว่าคนอื่นก็ไม่จำเป็นต้องรู้หรอกนะ  เค้าแอบฟังเราอยู่กันเกือบทั้งค่ายเลยนะ” ลีโอทำหน้าเหมือนมีคนแย้งขนมเค้าไปแล้วผมก็เห็นหัวของพวกพี่ๆ โผล่ขึ้นมาจากขอบกำแพง  ผมกลั้นหัวเราะแล้วมองหน้าลีโอ ซึ่งนั้นทำให้น้องผมยิ้มตามได้ไม่ยากเลย  ก่อนผมจะพาให้ลีโอลุกขึ้นแล้วฉุดมือข้างที่ไม่เจ็บให้ตามผมมา 

ลีโอยอมตามมาอย่างว่าง่าย ก่อนจะเริ่มทำหน้าถอดสีแล้วส่งเสียงถามผมเมื่อเราออกมาจากรั้วบ้าน “พี่อองตวนๆ พี่อองตวนจะไปไหนน่ะ  เดี๋ยวก็โดนพ่อบ่นอีกหรอก” ผมไม่ตอบแต่กลับพาน้องวิ่งไปเรื่อยๆ เหมือนทุกเช้าที่เราออกไปวิ่งด้วยกัน 

และตามทางผู้คนก็พากันมองเราสองคนก่อนจะยิ้มให้แล้วหันกลับไปทำกิจวัตรของตัวเองต่อ ซึ่งเกิดขึ้นเป็นอาจิณเช่นทุกวันที่พวกเค้ามักคุ้นชิน  ผมวิ่งเคียงข้างไปกับน้อง ล้ำหน้าออกมาเล็กน้อยเพื่อนำทางเค้า  ในตอนแรกสีหน้างุนงงของลีโอฉาบอยู่ตลอดเส้นทางที่วิ่งมา แต่ก็เป็นได้ไม่นานนัก  ผมลอบสังเกตสีหน้าของลีโอที่ค่อยๆ เปลี่ยนไปเป็นงุนงงยิ่งกว่าเดิมแล้วรอยยิ้มสดใสนั้นก็ปรากฏชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ  และพอมาถึงจุดหมายผมก็หยุดอยู่ที่ริมหาดซึ่งเกือบจะร้างผู้คน

ลีโอวิ่งเลยผมไปแล้วค่อยๆ ชะลอฝีเท้าจนหยุดลงเหมือนเพิ่งรู้ว่าผมได้หยุดวิ่งไปนานแล้ว  ท่าทางของน้องผมเหมือนไม่เคยเจอทะเลมาก่อน..........เหมือนวันแรกที่เรามาถึง...........ผมค่อยๆ เดินไปประกบด้านหลังของลีโอ  สายลมพัดพาเอากลิ่นไอของทะเลเข้ามาปะทะหน้าและร่างกายของเรา ทำให้ทรงผมที่ตัดสั้นปลิวไปตามกระแสลมน้อยๆ และเราทั้งคู่ก็สูดหายใจเข้าลึกๆ รับมันไว้  ก่อนผมจะก้มลงกระซิบข้างหูของน้อง 

     “เป็นไง” รอยยิ้มบางๆ ยังคงฉาบอยู่บนใบหน้าของผม

และผมเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้นี่เอง ในตอนที่ดูรูปของตัวเองในมือลีโอ....ว่าน้องของผมเป็นเด็กที่เก็บความทรงจำได้ดีมากเหลือเกิน และเค้าเองก็คงจะหวนคิดถึงมันอยู่บ่อยๆ เป็นแน่  ผมนึกโทษตัวเองที่ลืมช่วงเวลานั้นไปอย่างไม่น่าให้อภัย  ผมพยายามนึกถึงประโยคที่เราพูดคุยกัน  แต่ทว่ามันกลับเลือนลาง  ผมจำได้แต่เพียงใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มของลีโอ  และผมก็เชื่อว่าน้องของผมจะจำทุกอย่างได้อย่างแม่นยำเลยทีเดียว.......ใช่ ผมเองก็คิดถึง ว่าเราเคยสนุกกันมากแค่ไหนในวันนั้น

“คิดถึงไหม” ผมพูดก่อนที่จะหมุนหัวไหล่ของลีโอให้หันมาหาผม  โอ๊ะ ให้ตายเถอะ  ผมเกือบหลุดขำออกไปแล้ว.......ลีโอดูอึ่งมากๆ เลย  ยังกะเจอผีแหนะ  น้องคงจะไม่คิดว่าผมจะอ่านใจออกว่าเค้าคิดอะไรอยู่........แต่เสียใจน้องชาย  เราอยู่กันมาจนนานเกินไปแล้วถ้าจะลังเลว่าอีกฝ่ายหนึ่งคิดอะไรอยู่

พี่รู้น่า.......

ผมยิ้มอย่างล้อๆ ในขณะที่ลีโออ้าปากค้างน้อยๆ ก่อนผมจะนิ้วจิ้มเข้าไปในปากเค้า แล้วเจ้าตัวเล็กก็แลบลิ้มออกมาก่อนจะทำหน้าเบ้  ผมหัวเราะแล้วพูด

“ถ้ากลัวว่าพ่อจะว่า  เดี๋ยวพี่จะรับผิดชอบเอง.....ก็เหมือนทุกทีไง  เหมือนตอนแรกที่ลีโอวิ่งลงน้ำไปแล้วพี่ห้ามไว้ไม่ทันน่ะ” ผมยิ้ม และยังไม่ทันที่ลีโอจะทำหน้างอใส่ผมอีก  ผมก็ก้มตัวลงแล้วแบกน้องขึ้นพาดบ่าก่อนวิ่งลงไปที่น้ำทะเลซึ่งซัดซาดขึ้นสู่ฝั่ง

ตูมม!!

ผมทุ้มน้องลงทะเล  ก่อนจะหัวเราะออกมาเสียงดังแล้วลีโอก็ลุกขึ้นเซๆ ก่อนจะกระโดดขึ้นหลังผม แล้วเอนตัวให้ผมล้มลงไปพร้อมเค้า  แล้วเราก็กินน้ำทะเลไปหลายอึกเลยทีเดียว  เราทั้งคู่หัวเราะด้วยกันเช่นเดียวกับที่เราเคยเป็นเมื่อสิบปีก่อน

“พี่อองตวนบอกแล้วนะว่าจะโดนพ่อดุคนเดียวน่ะ.....งั้นลีโอไม่สนนะ” น้องผมยิ้มกวนแล้วตีน้ำใส่ผม  ผมตีกลับแต่แรงกว่า ลีโอมีน้ำเข้าจมูก

“ไม่สนจริงอ่ะ” ผมเลิกคิ้วแล้วยกมุมปากแต่ไม่ได้ยิ้ม  ลีโอหยุดยิ้มบ้างแต่แล้วก็ปล่อยยิ้มออกมาตาหยีแล้วกระโดดกอดผมจนล้มลงไปบนน้ำอีกรอบ  ลีโอพูดเสียงสดใสอย่างที่เคยเป็น

 “ไม่หรอก ไม่จริงหรอก.....ลีโอล้อเล่น!”  แล้วผมก็กดลีโอลงใต้น้ำ ก่อนน้องจะกัดแขนผมแล้วผมก็ปล่อยเค้าขึ้นมา........เป็นมุขเก่าที่ผมเคยใช้  แต่ให้ตาย  กัดเจ็บชะมัดเลยแฮะ

เราเล่นน้ำจนจนย่ำเย็นและหมดแรง  เราแข่งกันงมเปลือกหอยใต้น้ำ และแน่นอนลีโอไม่เคยเก่งเกินผมอยู่แล้ว  หอยที่หาได้ ผมหมายถึงทั้งเป็นและตายผมยกให้ลีโอหมด เจ้าตัวยุ่งยิ้มจนหน้าบานแล้วก็ถามผมอย่างซื่อๆ ในระหว่างที่เราเดินกลับขึ้นมาจากน้ำว่า “หอยพวกนี้เรากินได้ไหมอ่า พี่อองตวน.....”  

      ผมยิ้มอย่างรู้ทันแล้วก็ตอบเค้าไปว่า “ได้สิ” แล้วลีโอก็โยนหอยที่ยังไม่ตายทิ้งลงทะเลไป  ผมหัวเราะ ลีโอยื้นปาก

“หืมม งั้นลีโอก็ไม่กินหรอก....สงสารหอย” เพราะตอนเด็กๆ คนแถวบ้านเคยจับหอยชายฝั่งมาทำอาหารแล้วก็มีน้ำใจแบ่งมาให้ที่บ้านของเรา  น้องผมก็ไม่ปฏิเสธน้ำใจจัดการจนหมดเกลี้ยงเลยทีเดียว  แล้วพอผมไขข้อข้องใจน้องไปว่าหอยที่พวกป้าๆ เค้าเอามาทำอาหารให้เรานี่น่ะเป็นพวกเดียวกันกับคุณหอยที่ลีโอเจอที่ชายหาด  น้องผมก็อ้วกออกมาหมดทุกอย่างที่กินเข้าไปแล้วก็ร้องไห้ออกมาโทษผมว่าทำไมถึงไม่บอกเค้า

ผมหวนนึกถึงตอนนั้นก็อธิบายถึงการกระทำที่ว่าทำไมลีโอถึงโยนมันทิ้งไป เหลือไว้เพียงแต่เปลือกหอยสวยๆ ที่ผมเก็บมาให้  ผมยิ้มอย่างเอ็นดูแล้วขยี้หัวน้องก่อนจะจูบเข้าไปที่ข้างขมับของเค้าอย่างที่ชอบทำบ่อยๆ  ลีโอนั่งลงบนหาดทรายสีขาวใต้ต้นสนที่พลิ้วไหวไปตามลม  ผมนั่งลงข้างน้อง  ใบหน้าขาวใสที่ละไม้คล้ายผมราวกับฝาแฝดแต่ทว่าดูอ่อนเยาว์และไร้เดียวสากว่าหันมาหาผมช้าๆ สีหน้าของลีโอดูสับสน

“พี่อองตวนจะอยู่กับลีโอไหม......เอ่อ ลีโอหมายถึง เอ่อ ถ้าต่อไปในอนาคตพี่อองตวนมีแฟนแต่งงานแล้ว  พี่อองตวนจะย้ายออกไปอยู่ที่อื่นรึเปล่า” ลีโอวางเปลือกหอยลงบนพื้นทรายแล้วจัดเรียงไปมา  เค้าดูเหมือนกำลังเศร้า............มาถึงตรงนี้แล้ว ผมทึกทักเอาเองได้รึเปล่าว่าน้องติดผมน่ะ.............

ผมกอดลีโอแล้วก็กอดแน่นขึ้นอีก  ลีโอกอดตอบผมอย่างว่าง่าย เหมือนกับว่าน้องเองก็รู้สึกแย่เหมือนกันที่เราทะเลาะกัน  แต่ที่ผมกอดน้องนั้นไม่ใช่เพราะผมต้องการจะขอโทษเพียงอย่างเดียว  ผมต้องการบอกให้ลีโอแน่ใจด้วย

“ไม่  พี่ไม่ไปไหนหรอกลีโอ.....ครั้งนี้พี่คงจะเข็ดจนขยาดที่จะมีแฟนอีกเลยล่ะ” ลีโอค่อยๆ ดันผมให้ผละออกอย่างมาแผ่วเบา  แล้วทำปากขมุบขมิบ

“พี่อองตวนอย่างหลงประเด็นสิ  ไม่ชัดเจนซะหน่อย.....ลีโอถามว่า ต่อไปในอนาคตต่างหาก ไม่ใช่เร็วนี้ๆ....” ศีรษะของลีโอโคลงไปมาในระหว่างที่พูดเหมือนกำลังพูดไปด้วยคิดคำพูดไปด้วย

เออ....เอาเหอะ  พี่คิดว่าจะเอาไว้พูดทีหลังแต่จะเอางั้นก็ได้  ถ้าลีโอพูดงี้พี่ก็จะไม่ขัดเพราะพี่ก็รู้ว่าลีโอน่ะคิดยังไง

แล้วผมก็โน้มหน้าลงไปจูบน้องชายที่จ้อไม่หยุดทำให้เค้าเงียบได้เสียที แล้วเปลี่ยนมาเป็นอึ้งใส่ผมแทน........

ริมฝีปากเราสัมผัสกันแผ่วเบาในครั้งแรก เพราะผมยังคงชังใจอยู่กลัวลีโอจะไม่พร้อม  แต่แล้วผมก็กดย้ำลงไปอีกเมื่อลีโอไม่ได้ขัดขืนผม  แล้วริมฝีปากของเราก็แนบชิดกันอย่างไม่มีข้อสงสัย  ผมดูดริมฝีปากสีชมพูน่ารักของน้องเบาๆ อย่างแสนรัก

ผมผละออกมา “ไง  ชัดเจนพอรึยัง” แล้วถามเค้า  ลีโอไม่ได้พูดอะไรเพราะพูดไม่ออก   ริมฝีปากที่เผยอออกน้อยๆ ขึ้นสีระเรื่อเป็นชมพูปลั่งเช่นเดียวกับใบหน้าอ่อนเดียงสาของเค้า  และไม่ว่าจะทำยังไงผมก็ไม่สามารถบอกให้ตัวเองหยุดยิ้มได้เลย

“อา...” ลีโอลากเสียงยาวน้อยๆ ในลำคอ  ผมรอฟังและน้องก็เงียบไปในที่สุด  ไม่ได้พูดอะไรต่อเลย

“หืม...”

“อา...”

“อะไรล่ะเตี้ย  พี่รอฟังอยู่”

“ก็...ช่างมันเหอะ ลีโอคงจะกินน้ำเข้าไปเยอะไปหน่อย” น้องกระพริบตาถี่ๆ แล้วหนไปทางอื่น  ผมจึงเขยิบเข้าไปใกล้แล้วเกี่ยวหน้าลีโอเข้ามาจูบอีก  คราวนี้ผมทำให้น้องแน่ใจจริงๆ ว่าผมคิดเช่นไร  เช่นเดียวกับที่ลีโอก็ทำให้ผมแน่ใจเดี๋ยวนี้เองว่าเค้าอยู่เคียงข้างผมมาด้วยหัวใจบริสุทธิ์มานานแค่ไหน

“ที่ถามพี่ว่าจะอยู่ด้วยกันไหม  หมายความว่าพี่รักลีโอไหมรึเปล่าน่ะเหรอ?” ผมยิ้มยักคิ้วหลิ่วตาให้น้องก่อนที่ลีโอจะโถมเข้ามากอดผมแล้วก็พยักหน้าหงึกๆ บนไหล่ของผม  ผมไม่เห็นหน้าน้องหรอก แต่พอจะรู้ว่าเจ้าตัวยุ่งของผมกำลังร้องไห้อีกแล้ว  ผมลูบศีรษะเค้าเบาๆ แล้วพูด “ไม่ต้องห่วง  ต่อไปนี้พี่ไม่ไปไหนแล้ว  เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปได้ยินไหมลีโอ” ผมให้คำสัญญาและน้องก็รับมันไว้อย่างรวดเร็ว

เราจูบกันอีกครั้ง และอีกครั้งก่อนผมคิดว่าเราควรจะกลับกันได้แล้วเพราะป่านนี้พ่อคงจะนั่งโมโหเราอยู่แหงๆ เลย  ผมลุกขึ้นแล้วเตรียมออกวิ่ง

“ใครถึงบ้านก่อนหล่อสุดนะ” ผมพูดแล้วลีโอก็ส่งเสียงที่ผมเรียกว่าเรียกร้องความสนใจก่อนที่จะกระโดดขึ้นขี่หลังผม ใช้ผมเป็นเครื่องทุ่นแรงจนไปถึงบ้าน 

“ลีโอดิ...ลีโอหล่อที่สุดนั่นแหละ ฮ่าๆๆ”

แล้ว เรา  ไม่สิ ผมก็วิ่งไปเรื่อยๆ โดยที่มีเสียงหัวเราะของลีโอดังอยู่ข้างหลังไม่ยอมหยุด เมื่อผมแกล้งวิ่งตกหลุมให้เราทั้งสองสั่นไปหมดจนลีโอเกือบตกลงมา  น้องหัวเราะเสียงดังขึ้นอีก  และก็ผมดีใจนะที่มันเหมือนกับเมื่อก่อน

ใช่  ลีโอ พี่รู้แล้วว่าลีโออยู่ตรงนี้...............

................อยู่กับพี่ตลอดไป

.

.

.

.

           THE END

            ----------------------------------------------------------------------------------------

      เรื่องหน้าของคู่นี้ไรท์เขียนให้อองตวนร้ายได้ไหมค่ะ?

      >///< !!

      แบบว่าคิดหื่นอีกแล้วค่ะ....ไรท์เนี่ยย 55555  สะเด็ดสะเด่า 55555 //หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง//

      ...........นี่ขนาดพิมพ์ "อองตวน ลีโอ" แล้วฟิคแกขึ้นหน้าแรกของ Google นะเนี่ย  ยังจะเอาอีกเหรอ?  ยังอายเจ้าตัวเค้าไม่พออีกเหรอ?.........

      ///แบบว่าไรท์ยังคงกลัวว่าสองคนนั้นจะมาเจอฟิคของตัวเองในเวอร์ชั่น Y ในหน้าสธารณะอยู่น่ะคะ.....แต่ตอนนี้อยากจะเขียน NC ซะแล้วสิ  เอ๊ะ? ....ไรท์เป็นอะไรกับ NC????///

      ถ้ามีเรื่องหน้าของอองตวนและลี่โอ๋ ไรท์สัญญาว่าจะเป็น NC แน่นอนค่ะ  แต่ที่บอกว่าให้อองตวนเปลี่ยนคาแรกเตอร์มาเป็นร้ายกาจนี่ อาจจะอีกสักพักหนึ่งค่ะ.......สุดยอดเเน่นอนนนน 5555 //หัวเราะบ้าคลั่งอีกแล้ว -..- //

      แบบว่าไรท์เเพลนไว้แล้ว (ไรท์)ชั่วมากเลยค่ะ อะๆๆๆ 5555  เห็นเคะน่ารักแล้วมันอดไม่ได้ง่ะ  ชอบให้น้องร้องไห้  ชอบให้น้องขอร้องและครางกระเซ้า(?) .......เฮ้ย เดี๋ยวๆๆๆ Talk ไป Talk มารู้สึกจะติดเรทและ  หยุดความหื่นไว้แค่นี้ก่อน Ray - Aund เวิ่นในหัวแล้วบรรเลงลงคอมเราดีกว่า หุๆ -3- คงจะพักหนึ่งเพราะยังไม่ว่างนะเออ...........สาวกของสองพี่น้องนี้ก็รอหน่อยนะค่ะ

      รู้สึกจะไม่ค่อยมีแฮะ  เพราะไรท์บุกเบิกเขียนคู่นี้แล้วหน้าด้านหน้าหนาลงคนแรกเลยชิมิเคอะ? //หน้าด้านหน้าหนา.....อืม หาคำเรียกตัวเองได้ดีมากเลย//

      ขอบคุณทุกท่านมากค่ะที่ติดตาม  ครั้งหน้าไรท์จะสอยคู่ไหนมาฝากก็คอยติดตามได้ใน

>>แฟนฟิค ฮอลลีวู้ด<<

       ได้เลยค่ะ  อูยยย ตอนนี้ไรท์ล่ะก็ RonalSi , อองตวน+ลีโอ อยู่นี่ล่ะค่ะ เมะเคะเค้าสมก๊านนน   สมกัน //ได้ข่าวว่าเมื่อวานแกเวิ่นหมอกะน้องหนิ//

      รักรีดทุกท่านมากนะเออ......จุบุๆ -3-

**ปล. อองตวนกับลีโอคุณกำลังจะดังมากขึ้นอีกเป็นเท่าตัวเพราะเรื่องนี้ เพราะว่าสาววายเยอะมากกกก  สักวันหนึ่งสาววายจะครองโลกกก.......จำคำไรท์ ไว้นะคะ  จำคำไรท์ไว้!! //ส่งเสียงทิ้งท้าย ขณะโดนลากคอออกไปเหมือนคนบ้าอ//

ด้วยรักและแรงหื่น

Ray - Aund