[SF - The Amazing Spiderman 2] + [Part 1...END] 5 Days And Your Fault - Andrew x Dan

ฮ่อลลล มาแล้วค่าา ><  สวัสดีค่ะรีดๆ ขาาาา  อร๊ายยยยยยยยยยย แฮ่กๆๆๆ  ในที่สุดก็เสร็จแล้วค่า หลังจากที่ไรท์ดองเรื่องนี้มา เอ่อ....ร่วม  ร่วมหลายเดือน 55555  หลังจากที่ไรท์ได้รับปากและให้คำสัญญากับรีดท่านหนึ่งไว้ แต่ทว่าตอนนั้นไรท์กำลังอยู่ในช่วงที่งานหนักเลยพักไปค่ะ

และเมื่อไม่นานมานี้ก็มีรีดอีกท่านที่ถามหาถึงสองคนนี้ค่ะ ไร?เลยจุดประกายได้ว่า...ฮึ๋ยยย  เรายังเขียนเรื่องนี้ไม่จบนี่หว่าา  

ก็หวังว่าคงจะไม่ช้าไปสำหรับรีดทั้งสองที่ขอมานะคะ  แฮ่ๆๆๆ

เรื่องนี้มาจากเมื่อต้นปีที่มีข่าวออกมาว่าอิแอนดรูว์ (ปีเตอร์)ไปทำงามหน้า จูบกับพ่อเดตพลู..เอ้ย ไรอันด์  เรย์โน เข้าค่ะ  คือแค่ข่าวมาแบบนี้พล็อตก็มาแล้วอ่ะเนอะ 555555555555  เรื่องนี้เป็น Part เดียวจบนะเออ  เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับความหึงหวงของแดนน้อยๆ (แฮร์รี่  ออสบอร์น) และวิธีทำให้เค้าหายงอนล้วนๆ เลยค่ะ  เอิ๊กๆๆๆๆ

ว่าแล้วก็อย่าช้าอยู่ใย  ไปอ่านกันเลยค่าาา

ป.ล. ชื่อ Fandom ขึ้นเป็น The Amazing Spiderman 2 ก็เพราะว่าไม่รู้ว่าจะเขียนว่าอะไรค่าา 5555  (เป็นคนง่ายๆ เนอะ -*-)

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

“เฮ้ แดนนายเป็นอะไรไปน่ะ?”

คนถูกถามเพียงแค่หันมา แต่ไม่ได้ตอบกลับไปทำให้คนถามถึงกับแอบทำหน้าเซ็งกับตัวเอง

“โธ่ แดน” แอนดรูว์เดินหัวเอียงเข้ามาหาเจ้าของบ้านที่นั่งไม่หือไม่อืออยู่ในห้องนั่งเล่นแล้วนั่งลงบนพรมหนานุ่มข้างล่างอย่างยอมแล้วทุกอย่าง “นายโกรธฉันเหรอ?” ผู้ชายร่างสูงใส่ทักซิโด้ผูกหูกระต่ายทำท่าออดอ้อนเหมือนลูกหมาตัวใหญ่ก็ไม่ปาน

แดนเหลือบตาลงมามองเค้า  แววตาสีอ่อนราวกับอัญมณีนั้นเรียบเฉยบ่งบอกว่าแอนดรูว์ไม่ได้คิดผิดไปเลย.....ใช่  เค้าโดนโกรธเข้าแล้วอย่างจัง

“แล้วโกรธฉันเรื่องอะไรล่ะ?” ชายหนุ่มที่เคยมีผมยุ่งเหยิงยกแขนขึ้นวางบนโซฟาท้าวค้างถามเสียงเว้าวอนกับแฟนของเค้า  เรียกได้ว่าเก่งเหลือเกินสำหรับคู่รักที่เพิ่งคบกันมาไม่กี่ปี  เพราะเพียงแค่แดนไม่พูดอะไรเค้าก็รู้แล้วว่าอีกฝ่ายกำลังจะคิดอะไรอยู่

แต่แดนไม่ก็ยังคงไม่ตอบ  ชายหนุ่มร่างซึ่งดูเล็กกว่าลงไปถนัดตาเมื่อเทียบกับคนที่อยู่ข้างล่าง ยกมือขึ้นกอดอก  ไม่ได้สนใจภาพรายการบนทีวีแล้วและยอมเปิดปากพูดกับคนถูกคาดโทษในที่สุด  แต่เสียงน่าฟังที่แอนดรูว์หวังอยากที่จะได้ยินมันอีกครั้งนั้นกลับยังคงเรียบเฉย “เมื่อกี้ฉันเพิ่งดูข่าว...” แดนพูดเสียงเย็นชา

“แต่ดึกขนาดนี้ข่าวจบไปนานแล้วนี่...อ๊ากก!” แต่แอนดรูว์ก็เป็นคนดี ช่วยแก้ความจริงให้อย่างแสนซื่อก่อนจะโดนอีกคนหนึ่งที่ยกขาวางลงบนพื้นเหยียบขาเข้าให้

“บนทวิตเตอร์แอนดี้” แดนปั้นยิ้ม  แต่ทุกครั้งที่เค้าเรียกชื่อเล่นของแอนดรูว์นั่นถ้าไม่ใช่ตอนอยู่บนเตียงก็หมายถึงแดนกำลังโกรธมาก  คนถูกกระทืบด้วยเจตนาอันแรงกล้าและไม่ปกปิดทำหน้าเหวอเหมือนเป็นผู้เสียหายที่ไม่มีความผิดแต่แล้วก็เงียบคำไป  เมื่อสีหน้าร่างบางยังคงมีริ้วของคำว่าไม่พอใจและแอนดรูว์รู้ดีที่สุดว่าทำไม

ก็เค้าเป็นคนไปก่อเรื่องไว้เองนี่...

“โอ้ แฮร์รี่ ฉันขอโทษ” ร่างสูงทำหน้าสำนึกผิด  เค้าเรียกแดนด้วยชื่อที่พวกเค้าชอบใช้เรียกกันบ่อยๆ  มันเป็นบทที่ทำให้พวกเค้าได้พบกันในหนังดีๆ เรื่องหนึ่ง และตกหลุมรักกันในที่สุด

แอนดรูว์ทำเสียงลากยาวอย่างสำนึกผิด แต่แดนไม่สนด้วย เจ้าตัวมองอีกคนหนึ่งที่ลุกขึ้นมานั่งบนโซฟาข้างตัวแล้วทำหน้าง้องอนอย่างถึงที่สุด “นายไม่สงสารไรอันด์เหรอ  เค้าเป็นเพื่อนเราเชียวนะ  นายก็รู้จักเค้าดีแถมยังเคยบอกด้วยว่าชอบเค้ามากกว่าฉัน  โธ่ นายก็รู้ว่าฉันแค่ล้อเล่น” แอนดรูว์   การ์ฟิลด์ หรือ ปีเตอร์   ปาร์กเกอร์ ซบหน้าเข้ากับพนักพิงโซฟาอย่างยอมแพ้  แต่ แฮร์รี่   ออสบอร์น ของเค้าก็ยังคงใจแข็ง

ร่างบางยอมหันกลับมาสบตาด้วยแววตาคาดโทษแต่วิบวับมากกว่าเดิมแล้วขึ้นคร่อมแอนดรูว์ที่หงอยเหงาเอาไว้ “แต่นายจูบเค้านะปีเตอร์”

“โอ้ ก็แค่จูบ  คุณออสบอร์น” ร่างสูงพูดกลั้วหัวเราะ ชูมือขึ้นน้อยๆ แล้วโคลงหัวราวกับว่ามันเป็นแค่เรื่องไร้สาระจริงๆ “อันที่จริงเค้าจูบฉันนะ” แต่คุณออสบอร์นของเค้ากลับขยำคอเสื้อของเค้าไว้แล้วจอบจ้องด้วยสายตาที่เค้าชอบให้ทำด้วยระยะประชิด

“แล้วระหว่างจูบเค้ากับจูบฉัน  จูบใครดีกว่ากันล่ะหืม คุณปาร์กเกอร์?” ร่างบางไม่ได้มีทีท่าโกรธจนแบ่งเส้นเหมือนในคราแรกแล้ว  แต่กลับกระซิบด้วยเสียงที่แอนดรูว์เรียกว่า จงใจยั่วยวนก่อนจะก้มลงบนขยี้ริมฝีปากกับเค้าอย่างใจกล้า

“เวท   วิวสัน หรือ แฮร์รี่   ออสบอร์น ล่ะ?” สำเนียงเลียนแบบคนอังกฤษเซ็กซี่ของแดนใช้ได้ผลกับแอนดรูว์เสมอ  ก่อนร่างบางจะขยี้จูบลงไปอีกรอบ

ร่างสูงเลิกคิ้วขึ้น  ไม่ได้ตื่นตูม  เค้านิ่งมองอีกคนหนึ่งบดขยี้ริมฝีปากนุ่มๆ ของตัวเองลงมาหาเค้าด้วยความดื้อดึง  และเมื่อแดนผละริมฝีปากออกมา  เค้าถึงได้เริ่มรู้แล้วว่าแฟนของเค้ากำลังรู้สึกหึงอยู่นี่เอง  เค้าชอบให้แดนจ้องด้วยดวงตากระจ่างสวยคู่นั้น  และเห็นภาพสะท้อนของตัวเองอยู่บนดวงตาของแดน  ร่างบางดึงคอเสื้อเค้าเข้าไป  จูบอีก  แต่คราวนี้แอนดรูว์ปิดเปลือกตาลง  อ้าปากจูบตอบกลับไปอย่างไม่น้อยหน้า ไม่ใช่เพียงแค่จูบบนผิวปากเหมือนจูบเมื่อกี้

ร่างสูงอ้าปากส่งลิ้นแทรกเข้าไปในโพรงปากของคนแสนน้อยใจ  ปลอบโยนด้วยการดูดเม้มและแลกลิ้น  มือแข็งแรงที่วางอยู่บนเบาะก็ค่อยๆ ยกขึ้นมาลูบไล้ไปบนแผ่นหลังบางที่เค้าได้กอดเอาไว้ในทุกๆ คืน  แอนดรูว์บีบเข้าไปที่ก้นนุ่มนิ่มนั้นในตอนที่แดนดึงริมฝีปากออกมา

ร่างบางหอบนิดหน่อยแต่ก็ไม่ยอมปล่อยคอเสื้อของเค้าอย่างขุ่นเคือง

ร่างสูงยิ้มบางๆ แต่คงความหล่อเหลาแล้วพูด “ต้องเป็นแดนของฉันอยู่แล้วสิ” แล้วรวบแขนกอดอีกคนหนึ่งก่อนจะเหวี่ยงร่างของคนรักไว้บนโซฟาแล้วเปลี่ยนกลับมาคร่อมกายทับอย่างรวดเร็ว “เวท   วิลสันเหรอจะสู้ แฮร์รี่   ออสบอร์น ของฉันได้” เค้าหัวเราะเล็กน้อยแล้วจูบแดน “ไม่มีทางซะหรอก”

“แต่นายทำพลาดไปแล้วที่ทำให้ฉันหึงนายปาร์กเกอร์”

“ยกโทษให้ผมไม่ได้เหรอคุณออสบอร์น?”

แดนยิ้มแล้วกระซิบ “ไม่”

ก่อนเสียงหอบหายใจฟึดฟัด  เสียงหัวเราะ  ถอดเสื้อผ้าอย่างรีบร้อนจะดังขึ้น  ภายในบ้านหลังน่าอยู่ที่เงียบสงบกลับมีเสียงของชายหนุ่มสองคนทำอะไรบางอย่างให้ฟังดูน่าสนใจอยู่ที่มุมรับแขกของบ้านหลังนั้น

พวกเค้าเขินอายกันรึเปล่านะ?

ไม่  ไม่หรอก  พวกเค้าทำกันออกบ่อยมากกว่าที่พวกคุณรู้เสียอีก

มาสิ  ตามไป  ตามเสียงกระเซ้าเหย้าแหย่  หัวเราะรวนร่า  และเร่าร้อนของพวกเค้าไป

************************************************************************

ร่างสูงของแอนดรูว์นั่งยืดตัวเต็มความสูงขึ้นมาเหนือโต๊ะทรงเตี้ยหน้าชุดโซฟามีสไตล์ภายในห้องนั่งเล่นของเค้าและแดน

ชายหนุ่มกำลังยืดตัวขึ้นเพื่อพักหายใจ  และปากบวมเจ่อจากการจูบมากเกินไป  เค้าอกเปลือยเปล่าแต่หูกระต่ายทักซิโด้เป็นเพียงอย่างเดียวในท่อนบนที่ยังคงอยู่ดี และคล่องคอแอนดรูว์อยู่อย่างบิดเบี้ยว

ที่ขอบโต๊ะเตี้ยๆ นั้นมีมือคู่หนึ่งไล่ตามหน้าท้องและแขนแข็งแรงนั้นขึ้นมาเรื่อยๆ  ก่อนแอนดรูว์จะยิ้มแล้วก้มลงหายไปในโต๊ะตัวนั้นอีกครั้ง   เสียงจูบดังขึ้นอีก แต่คราวนี้มันละเลียดกว่าครั้งไหนๆ   มือแกร่งโผล่ขึ้นมาอีกครั้งพร้อมเสื้อยืดตัวเบาสบายที่ติดมาด้วยและถูกโยนทิ้งไปอย่างไม่ใยดี

มีเสียงหัวเราะดังขึ้น  แดนยิ้มให้คนที่อยู่เหนือร่างของเค้า  ดวงตาสีฟ้าเป็นประกายเพชรพลอยนั้นทำให้แอนดรูว์หลงรักเค้าซ้ำอีกครั้งได้ไม่ยากนัก  เจ้าของมืออ่อนนุ่มน่าถนอมยกขึ้นมาปลดหูกระต่ายที่เบี้ยวนั้นให้อย่างเชืองช้า และแอนดรูว์ลงความเห็นว่าการกระทำแบบนี้มันเซ็กซี่มาก

เค้าจึงก้มลงไปต่ำกว่าเดิม  จูบต้นคอขาวเกินบรรยายของแดนอย่างระมัดระวัง  ไม่ให้พรุ่งนี้เช้ากองถ่ายต้องแตกตื่นเพราะรอยจ้ำบนคอของเจ้าตัว   ร่างสูงลากลิ้นไปทั่ว  เค้าสร้างเสียงคิกคักเพราะจั๊กจี้ในลำคอ และเสียงหวานอื่ออึงอย่างพอใจจากเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลนุ่มสลวยได้เป็นอย่างดี

ร่างสูงเกี่ยวนิ้วกับขอบกางเกงของร่างน้อยๆ นั้น  ยกขาเรียวให้ชันขึ้นข้างตัวเค้าแล้วรูดกางเกงนอนตัวน้อยเบาสบายลงมา  เผยให้เห็นก้นกลมกลึงขาวนวลน่าสัมผัส แอนดรูว์เลยบีบขยำไปทีหนึ่งด้วยความหมั่นเขี้ยว  ก้มลงจูบแลกลิ้น กวาดต้อนแดนอีกครั้ง  โยกตัวบดเบียดไปพร้อมกันก่อนจะทำให้ร่างบางที่เค้ารักตัวปราศจากเสื้อผ้าโดยสมบรูณ์

ร่างสูงจงใจคลำมือสะเปะสะปะลงไปที่หว่างขาขาวๆ นั้น  แดนหุบขาหนีมือซุกซนนั้น ก่อนจะหนีบขาเข้าหาเจ้าของมือนิสัยไม่ดี  ส่งให้มือแกร่งอบอุ่นนั้นเจอเข้ากับส่วนอ่อนไหวที่แค่สะกิดไม่กี่ทีก็ระริกจนสั่นไปมาเสียแล้ว  แอนดรูว์โอบอุ้มแกนกายน้อยๆ ด้วยฝ่ามือของเค้าจนมันแข็งขืนขึ้นอยู่ครู่หนึ่งก่อนร่างบางจะลุกขึ้น  ผลักร่างสูงให้นั่งลงกับพรมหนานุ่มแล้วก้มลงแนบตักหนาแข็งแรงที่สวมกางเกงเนื้อดีอยู่

ดวงตาสีฟ้ากระจ่างใสสบขึ้นมาเป็นครั้งสุดท้ายพร้อมด้วยรอยยิ้มแสนยั่วใจที่อยู่ในนั้น ก่อนจะปลดกระดุม รูดซิปกางเกงของแอนดรูว์ออก  ทันใดนั้นก็มีบางอย่างดีดผึ่งออกมาโดนแก้มสีน้ำนมของร่างบางเข้าอย่างจัง  เจ้าตัวตกใจอยู่บ้างแต่ก็กระจ่างแจ้งแล้วว่า คนรักของตัวเองในหัวไม่ได้พ้นเรื่องแบบนี้เลยแม้สักนาที  สงสัยว่าแอนดรูว์น้อยนี่คงจะตื่นตัวตั้งแต่พวกเค้าเริ่มจูบกันแล้วบนโซฟาแล้วล่ะมั่ง

ร่างบางจับแอนดรูว์น้อยที่ขนาดตรงกันข้ามกับชื่อเอาไว้ในมือก่อนจะช้อนตาขึ้นไปเห็นรอยยิ้มที่บ่งบอกถึงความช่วยไม่ได้ของร่างสูงที่วาดเอาไว้คอยท่าอยู่แล้ว

“โทษที ครั้งสุดท้ายที่เราเจอกันมันก็เมื่อนานมาแล้วน่ะ” ร่างสูงยักไหล่  ทำเหมือนว่าเมื่อห้าวันที่แล้วมันเป็นระยะห่างที่ช่วยไม่ได้จริงๆ  ก่อนแดนจะกลอกตาใส่เค้าแล้วกำราบแกนกายแสนพยศนั้นด้วยโพรงปากอบอุ่นของตัวเอง

แอนดรูว์ตัวแข็ง  ครางในลำคอ  เชิดตัวขึ้น  และจับเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนของคนด้านล่างอย่างอ่อนโยนมากที่สุดเท่าที่ความอดทนของเค้าจะทำได้ แต่แล้วแดนก็แสดงให้เห็นว่าเพราะเหตุใดเค้าจึงครองใจแฟนสุดหล่อของตัวเองได้อยู่หมัด  เพียงแค่ว่าโพรงปากนุ่มอุ่นร้อนนั้นก็ทำเอาร่างสูงแทบทนทานไม่ไหวแล้วเหมือนกัน  แต่ลิ้นอ่อนนุ่มและแนวฟันน้อยๆ ที่จงใจเสียดสีผ่านก็ทำให้ชายหนุ่มผู้ถูกกระทำต้องเกร็งกล้ามเนื้อทั้งตัวไม่น้อยเลย  นอกจากนั้นเค้ายังเผลอขยำผมนุ่มๆ ของแดนจนมันดูเหมือนเค้ากำลังใจร้ายกับอีกฝ่าอยู่  แต่เปล่าหรอก  ไม่เลย

แดนต่างหากที่กำลังใจร้าย

ร่างเล็กที่อยู่ต่ำลงไปจงใจวาบหวามอย่างอ้อยอิ่ง  และในตอนที่เจ้าตัวละปากออกมาก็ทิ้งสิ่งที่เค้าสัญญาไว้ว่าจะเอ็นดูให้แข็งขืน ขยายพองขึ้นจนใกล้จะระเบิดออกมาให้ค้างเติ่งไว้กลางตัวของแอดรูว์  ชายหนุ่มร่างสูงถอนหายใจ ทำหน้าอ้อนวอน  แต่เค้าไม่ได้รับความสงสารจากคนรักของตัวเองเลยแม้แต่น้อย

“นายทำท่าเหมือนจะกินมัน แล้วอยู่ๆ ก็ทอดทิ้งมันไปเฉยเลยอย่างนี้เนี่ยนะ” ร่างสูงทำสีหน้าอารมณ์ค้างปนหดหู่ พลางผายมือหงอยๆ ไปที่ลูกชายที่แข็งโด่ชี้หน้าคนตรงหน้าของตน  มันสั่นและใหญ่อย่างเต็มที่แล้วในตอนนี้

แดนไม่เคยปฏิเสธมันเลย  แต่วันนี้ร่างบางของเค้ากลับจงใจเมินใส่มันในโค้งสุดท้าย  และแอดรูว์ไม่ปฏิเสธ...มันร้ายกาจมาก

“ไม่ยุติธรรมเลย” แอนดรูว์ทำท่าไม่พอใจนักเพราะเค้าห่างหายจากแดนมาห้าวันแล้ว 

หรือนี่จะเป็นเพราะว่าฉากจูบปลอบใจไรอันด์ของเค้าเมื่อค่ำนี้จะเป็นเหตุให้แดนคิดแก่เผ็ดเค้างั้นเหรอ

“โธ่ แดน” คราวนี้ร่างสูงโอดครวญอย่างสำนึกผิด “ไม่เอาน่า”  ลูกชายของเค้ายังคงร้องประท้วง

แดนหัวเราะเสียง หึ ในลำคอแล้วก้มในท่าคลาน  สายตาของเค้าเหมือนกรีนก็อบลินท์ที่กำลังคิดฆ่าแฟนของสไปเดอร์แมน “ไอ้นั่นน่ะ เค้าไม่ได้ใช้ปากกินกันหรอกนะ” ว่าแล้วมือเนียนนุ่มแต่แรงเยอะใช้ได้นั้นก็ผลักอกแกร่งของอีกคนให้หงายราบลงกับพื้น

แอดรูว์หัวโขกพื้น  แต่ก็ชะโงกหน้าขึ้นมาอย่างรวดเร็วด้วยความงงงวยในตอนที่แดนซึ่งเปลือยเปล่าทั้งตัวขึ้นมานั่งทับอยู่กลางลำตัวของเค้า  ร่องนุ่มนิ่มของก้นกลมกลึงก็คร่อมแอนดรูว์น้อยที่น่าสงสารเอาไว้ด้วย  มันพาดลำอยู่กลางร่องนั้นอย่างเนื้อเต้นและเต้นตุ้บๆ เหมือนไฟส่งสัญญาณบนระเบิด

โอเค ตอนนี้เค้าเลิกสงสัยและไม่ขยับตัวแล้ว

“หืม?” ร่างบางส่งเสียงถามเล็กๆ แต่มันเป็นเสียง หืม ที่ขยี้ใจที่สุดตั้งแต่ร่างสูงเคยได้ยินมา  ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอที่แห้งผาก  กระทั่งแฟนของเค้าจะขยับสะโพกขึ้นทักทายกับของๆ เค้าแล้วร่อนลงมา  ทำอย่างนั้นอยู่หลายทีจนคนข้างล่างชูมือข้างหัวอย่างเจียมตัวไม่เกะกะ พร้อมทั้งทำหน้าเคลิบเคลิ้มเหมือนล่องลอยไปไกล

“โอ้ พระเจ้า” เค้ากำลังเซอร์ไพรส์และเสียงสั่นขอบคุณพระเจ้า  วันนี้แฟนเค้ามาแนวไหน?  ฉากรักสุดฮอตในห้องนั่งเล่นประจำปี 2017 เหรอ? 

บ้าอย่างเหลือเชื่อจริงๆ เลยที่อยู่ๆ แดนก็เซ็กซี่ขึ้นมาอย่างนี้ทั้งที่ควรไล่เค้าออกไปนอนนอกบ้าน

โอ้ แต่เค้าก็ชอบมันนะ  ชื่อเยี่ยมไปเลย  ฉากรักสุดฮอตในห้องนั่งเล่นปี 2017

“น่าจะบอกอะไรหน่อยก่อนจะสงเคราะห์น้องชายฉันให้ไปสบายนะ” ร่างสูงยิ้มอย่างเกรงใจ

“อะไร?” เค้ารู้ว่าแดนจงใจหนีบมันไว้ในร่องแก้มก้นของตัวเองแล้วทำหน้าไม่รู้เรื่องในตอนที่เค้ามือเกร็งจิกพรมไปหมดแล้ว “พูดอะไรเหรอ?”

“ก็” แอนดรูว์ยักคิ้ว “ไม่รู้สิ อย่าง เหตุผลว่าทำไมนายถึงใจดีกับฉันนัก เป็นไง?” เรื่องเค้ากับไรอันด์จูบกันเพราะแพ้พนันอันนั้นน่าจะสร้างความโมโหต่อมแตกให้กับแดนได้อยู่มากโข  แต่ว่าไอ้ที่แดนกำลังนั่งทับเค้าอยู่นี่สิ...

ร่างบางบุ้ยปาก “ไม่” ก่อนจะวาดยิ้มที่มุมปาก “ก็ไม่รู้สิ” คนมีแผนทิ้งคำไว้ให้สงสัยก่อนจะก้มตัวลงต่ำ  แลบลิ้นที่แอนดรูว์เคยคิดว่าเล็กน่ารักลงไปหน้าอกแกร่งของเค้า  แดนสบตาเค้าขณะลากไล่มันต่ำลงไปเรื่อยๆ

โอ้ พระเจ้าเป็นครั้งที่สอง...เค้าแทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว  บอกแดนให้เริ่มมันสักทีเถอะ

และแล้วแดนก็ดึงมือของแอนดรูว์ส่งไปที่ด้านหลังของตัวเอง  บังคับอย่างง่ายดายให้มันล่วงเบียดเข้าไปในก้นเนียนนุ่มนั้น  ร่างสูงรู้สึกถึงความเปียกชื่น เค้าเขี่ยปลายนิ้วไปที่รอยบุ๋มนุ่มสัมผัสแล้วร่างบางก็ตัวสะท้านกะทันหัน

“ฮ่ะ  อือ...แอนดี้” ดวงตาสีฟ้ากระจ่างเจ้าเล่ห์แปรเปลี่ยนไปเป็นความวูบไหว  มันแผ่กระจายไปทั้งใบหน้าของแดน  ร่างสูงจึงดันนิ้วเข้าไป  ข้างในอุโมงค์เล็กๆ นั้นอ่อนนุ่มและขมิบตอดต้อนรับนิ้วของเค้า

แดนงอตัวและสั่นระริกอย่างเห็นได้ชัด

เค้าจึงสอดนิ้วเข้าไปจนสุดแล้วงอข้อนิ้ว

“อ้าา  แอน...” คำหลังของชื่อเค้าหายไป เหลือแค่เพียงภาพของร่างบางที่กำลังเอื้อมมือมารั้งนิ้วของเค้าไว้

ช่างเป็นภาพที่ทำร้ายความอดทนได้อย่างร้ายกาจจริงๆ คุณออสบอร์น

ร่างสูงรู้สึกถึงบางอย่างที่เป็นสิ่งน้อยๆ เริ่มผงะตื่นขึ้นมาบนหน้าท้องของเค้า  แดนจับมันไว้ คล้ายจะปฏิเสธว่าแอนดรูว์ไม่ได้เก่งขนาดนั้น เพียงแค่นิ้วก็เอาชนะเจ้าตัวได้แล้ว

คนที่นอนอยู่ด้านล่างแต่กลับกลายเป็นคนคุมเกมส์จึงส่งนิ้วเข้าไปอีก  เค้าชักเข้าออกอย่างลื่นไหลก่อนถ่างมันออกจากกันภายในช่องทางคับแคบนั้น

“อ๊า! อ่า...อ๊ะ อืออ  อืม” ในตอนที่แดนกำลังจิกเล็บอย่างทรมานลงบนหน้าท้องของแอนดรูว์อยู่นั้น ร่างบางก็ทำเหมือนไม่อยากเสียเวลาอีกแล้ว  เพราะอยู่ๆ เจ้าตัวก็ดึงสะโพกออกจากนิ้วขี้รังแกนั้นแล้วยกตัวสูงขึ้นไปอีก

แอนดรูว์งงเพราะคาดไม่ถึง “โว้ว  นายจะทำอะไรน่ะแดน?”

แต่คนถูกถามกลับไขว่มือข้างหนึ่งไปด้านหลัง  คว้าแกนกายใหญ่ที่เต้นตุ้บๆ นั้นไว้ก่อนเริ่มทิ้งตัวดิ่งลงมา

รถไฟขบวนใหญ่พิเศษกำลังเคลื่อนเข้าอุโมงค์ที่เล็กและแคบเกินไปสำหรับขนาดขบวน  มันถูกดูดกลืนเข้าไปเรื่อยๆ  เชื่องช้าได้อย่างน่ามหัศจรรย์  และความเจ็บปวดก็ฉายออกมาทีละน้อยบนสีหน้าแรงระเรื่อของแดน

“อะ อาา...อา..แอนดี้” ร่างบางร้อง  ใช้อีกมือหนึ่งท้าวไปบนหน้าท้องแกร่งของแฟนหนุ่ม

คนถูกเรียกจับไปบนต้นขาของคนร้องเรียก  แล้วช่วยด้วยการกดมันลงมา

“อ้าา! อ๊ะ อ้าา...า”

ร่างบางตัวสั่นเพราะการตีความหมายที่ผิดๆ ของร่างสูง  แต่ด้วยความช่วยเหลือที่ไม่ต้องการนั้น ก็ทำให้ตอนนี้พวกเค้าตัวเชื่อมกันแล้วเรียบร้อย  ถึงมันจะรวดเร็วและเจ็บร้าวไปหน่อย  แต่ช่องทางอ่อนนุ่มก็โอบรัดแกนกายร้อนระอุเอาไว้ได้จนมิดด้ามในที่สุด  แม้จะไม่สนิทรอยนักแต่มันก็ใช้ได้เลยสำหรับคนที่รีบร้อนเพราะไม่ได้ถอดเสื้อผ้าใส่กันในรอบห้าวันมานี้

มือใหญ่และอบอุ่นกอบกุมส่วนอ่อนไหวเล็กๆ นั่นไว้  ขยับมันไปมาเพื่อเพิ่มจังหวะการตอดรัดที่ช่องทางด้านหลัง ไม่นานก็เริ่มมีน้ำไหลใสๆ ออกมาจากส่วนปลายแกนกายเล็กนั้น  พร้อมกับร่างบางที่กอดรวบไหล่กว้างไว้ทันทีที่แอนดรูว์เด้งตัวขึ้นมา

ดูเหมือนว่าปัญหาเล็กน้อยเพราะการข้ามขั้นตอนแรกจะหมดลงไปแล้ว  แดนกระซิบข้างหูของแอนดรูว์เสียงสั่น “พร้อมไหม นาย...พร้อมรึยัง?”

“พร้อม ฉันพร้อมแล้ว  เอาเลย...ขยับเลยแดนที่รัก” ร่างสูงเสียงแหบพร่า เอาใจแฟนของเค้าเต็มที่ก่อนแดนจะไม่ทำให้ผิดหวัง  ร่างบางกอดไหล่กว้างไว้  ปลายนิ้วจิกอยู่บนไรผมตัดสั้นสีน้ำตาลของแอนดรูว์  แล้วเริ่มดึงสะโพกตัวเองขึ้นก่อนจะทิ้งตัวลงมาอย่างเป็นจังหวะ

“โอ้ เยี่ยม...อ้าา  อ่า เยี่ยมไปเลยแดน” แม้แต่ร่างสูงยังอดไม่ได้ที่จะขบริมฝีปากตัวเองอย่างชอบใจ “ฉันรักนาย อ้าา” เค้าบอก พร้อมกับจับสะโพกนิ่มช่วยบังคับจังหวะร่อนนั้นไปด้วย

“ฮ้าา...แอนดี้ โอ้ แอนดี้ฉัน...อ๊ะ อ๊า” ท่านี้ทำให้แกนกายเข้าไปได้ลึกมากกว่าปรกติ ทำให้ร่างบางแทบคุมสติตัวเองไม่อยู่  แต่เจ้าตัวยังคงพยายามต่อไป การร่อนตัวเป็นไปได้สวยขึ้น  เค้าทำมันเร็วขึ้น  แรงขึ้น  และร้องเสียงดังขึ้นเพราะความเสียวซ่าน  แอนดรูว์กระซิบยุยงอยู่ข้างหูปนเสียงหอบคราง  แล้วฟาดมือไปบนสะโพกแน่นมือนั้นก่อนจะบีบมันจนเป็นรอยแดง เค้าทำอยู่หลายครั้งจนความร้อนในช่องทางบีบอัด ตอดรัดเพราะการเสียดสีที่มากเกินไป

ผนังอ่อนนุ่มและคับแน่นโอบคั้นแกนกายอันร้อนระอุไว้ด้วยความร้อนที่เหมือนภูเขาไฟปะทุ  แต่แดนเริ่มหมดแรงแล้วในขณะที่อารมณ์กำลังพุ่งถึงจุดสูงสุด  ร่างสูงจึงรวบกอดอีกคนหนึ่งไว้  หงายหลังนอนราบลงไปบนพรมสีเทาสะอาดแล้วขยับสะโพกของตัวเองอย่างดุเดือดที่สุด

เค้ากระแทกซอยกระชั้นถี่จนลืมหายใจ  เสียงแดนที่ถูกมันทำร้ายอย่างพอใจก็ครวญครางอยู่ข้างหู  ฟันคมๆ นั้นขบกัดลงมาบนลาดไหล่ของเค้า พร้อมกับเล็บสั้นที่จิกกดลงมาเสียเต็มแรง

แกนกายซึ่งเล็กกว่าถูกหน้าท้องของเค้าทั้งคู่บดเบียด เป็นจังหวะเดียวกับที่ช่องทางสีชมพูที่กำลังเสียดสีอยู่กับความใหญ่โตใกล้แตกเดือดนั้น

“โอ้...โอ๊ะ แอนดี้ฉันกำลังจะ...ฉันกำลังจะเสร็จ อ่า! อาา อ้า!  จะเสร็จแล้ว  ใกล้แล้ว!...อ๊ะ”

“อ๊าา!” ร่างบางหลับตาแน่นและเริดหน้าขึ้นมาพร้อมกับของเหลวที่ฉีดออกมาจากสิ่งกระจ้อยร่อยของตัวเองจนเต็มหน้าท้องของเค้าทั้งคู่

น้ำสีขาวหยดลงมา เลอะบนใบหน้าหวานชื่นเหงื่อ  หน้าท้องที่เกร็งไปด้วยกล้ามเนื้อ  และละเลงเต็มทั่วทั้งมือของแอนดรูว์

แดนสูดหายใจเข้าออกจนตัวโยน   กระทั่งเมื่อปลดปล่อยออกมาจนหมด ไม่มีแรงอีกต่อไปแล้วจึงทิ้งตัวลงบนร่างแกร่งของอีกฝ่าย  เดือดร้อนคนที่ยังไม่ถึงฝั่งฝันต้องทำหน้าเหยเก  แอนดรูว์น้อยใกล้ได้ปะทุอยู่แล้วแต่กลับถูกอีกคนหนึ่งชิงตัดหน้าหมดแรงไปก่อนเสียนี่  แล้วเค้าจะทำอย่างไงได้ล่ะ

ร่างสูงจึงพลิกกลับมาเป็นคนอยู่ด้านบนแทน เพื่อดำเนินเกมส์นี้ต่อให้จบ  ร่างกายเปลือยเปล่า  แผ่นหลังของเค้ามีเหงื่อเกาะพราวอยู่เต็มไปหมด  ไม่ต่างอะไรไปจากขมับทั้งสองข้าง  กางเกงสีดำสนิทเนื้อผ้าดีของเค้าถูกร่นลงมาถึงช่วงสะโพกอย่างหมิ่นเหม่   ก่อนร่างสูงจะไม่มีเวลาใส่ใจมัน กระแทกกายแนบเข้าไปแล้วเริ่มกระทั้นใหม่ด้วยตัวเอง

ช่วงสะโพกที่แข็งแรงและแรงกระแทกที่เร่งรีบไม่รอใครนั้นแทบจะฉีกกางเกงที่ร่างสูงไม่ยอมถอดออกให้เป็นชิ้นๆ  ร่างบางที่นอนอยู่ด้านล่างจึงตัวสั่นคลอนไปด้วย

แดนไม่มีสิทธิ์ได้ใช้สมองคิดคำพูดใด ทำได้เพียงแค่ร้องเสียงหวานหลุดรอดมาจากลำคอของตัวเองเท่านั้น

แอนดรูว์กำลังชดเชยในส่วนของห้าวันที่เค้าไม่ได้ทำ

“อ๊า! แอนดี้...แอน...อ้า  อ่า!  ฮึก อืออ” ร่างบางยึดพรมใต้ตัวไว้ แต่ไม่ช่วยอะไรได้มากเท่ามือแกร่งซึ่งกดร่างผอมบางให้ขยับสวนรับกับแกนกายร้อนแสนอัดอั้นที่ขยันมุดเข้าออกกับช่องทางคับแคบนั้น

“ใกล้แล้วแดนนี่..ใกล้แล้วฉัน...อ้า ใกล้แล้ว!” แอนดรูว์ขยับรวดเร็วแทบลุกเป็นไฟ  ก่อนจะรู้สึกว่าตัวเบาเหมือนลอยได้ แล้วธารน้ำรักสายใหญ่ก็ปล่อยพุ่งเข้าไปเต็มอุโมงค์น้อยๆ ที่ขมิบรับอย่างรอคอย

ร่างสูงเอวกระตุกเพราะความหิวโหยที่อดทนมาตลอดทั้งห้าวัน และยึดร่างบางไว้แน่นเพื่อให้รองรับทุกหยาดหยดจากเค้าไปได้หมด  ทั้งคู่ตัวติดกันอยู่อีกชั่วครู่หนึ่ง  ก่อนแอนดรูว์จะกลับมาหายใจเข้าเฮือกใหญ่  เค้าเริ่มหอบแล้วปล่อยสะโพกของพวกเค้าทั้งคู่ลงบนพื้น

แดนหมดเรี่ยวแรง ดวงตาสีฟ้าสวยกระพริบช้าลงเหมือนใกล้จะหลับ  ก่อนแอนดรูว์ที่ชะลอการหอบได้แล้วในเวลาอันรวดเร็วจะคิดว่าควรถอดกายออกมาได้แล้ว  เค้าจึงเริ่มขยับตัวออก

“อ่า แอนดรูว์อย่าเพิ่ง อย่า...อะ ฮาา” ร่างบางพูดเสียงแผ่ว แต่ก็เป็นในตอนที่ร่างสูงดึงมันออกมาจากหมดเสียแล้ว  เจ้าของร่างกายขาวดุจสีน้ำนมตัวสั่นฮัก  ใบหน้าชื่นเหงื่อเหยเกไปเล็กน้อย ก่อนจะรู้สึกเจ็บร้าวเมื่อกายถูกถอดแยกออกจากกัน  ทันใดนั้นน้ำรักสีขาวขุ่นก็เอ่อไหลออกมาจากการถอนตัวของร่างสูง

“อ่าา” คนที่ใกล้หมดแรงแล้ว เอื้อมมือลงมาจะจับมันแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว  ของเหลวของแอนดรูว์ไหลย้อนออกมาเลอะพรมผืนโปรดของเจ้าตัวอย่างรวดเร็ว  คนก่อเรื่องได้ยินเสียงเล็กๆ อุทานออกมาว่าโธ่เบาๆ  ก่อนเค้าจะยิ้มมุมปากแล้วสอดนิ้วเข้าไป ล่วงน้ำสีขาวข้นหนืดของตัวเองออกมาด้วยการชักเข้าชักออกอยู่หลายครั้ง

แดนที่ตอนแรกคิดจะร้องห้ามแต่ก็ต้องเปลี่ยนมาเป็นร้องคราง ฟุบหน้าลงขยำพรมเนื้อนุ่มแทน

“ไง ทีนี้นายก็ไม่ต้องกลัวว่ามันจะเลอะเตียงแล้วนะ” แอนดรูว์ยิ้มและยกคิ้วให้

แดนฟาดแขนเข้าอย่างแรงทีหนึ่งพร้อมกับออกปากขู่ไปว่าเค้ายังคงไม่ลืมเรื่องฉาวของวันนี้  ก่อนจะถูกจอมลื่นไหล เบี่ยงเบนด้วยการจูบแล้วบอกว่าแอนดรูว์น้อยกำลังจะตื่นขึ้นมาอีก ถ้าเป็นไปได้หากแดนยังคงใจดีอีกสักรอบคงจะเห็นใจเค้าตอนทั้งคู่ขึ้นไปต่อกันบนห้องนอน

แต่แดนกลับดีดตัวขึ้น ดูเหมือนเรี่ยวแรงกลับมาเหมือนเดิมอีกครั้ง  นั่งบนตักหนาแล้วหนีบเอวเค้าเอาไว้ด้วยขาเรียวแข็งแรงก่อนจะพูดว่า

“ไม่ต้องถึงข้างบนหรอก”

ด้วยสำเนียงอังกฤษและสายตาสีแวววาวที่แอนดรูว์คลั่งไคล้จนอ่อนระทวย  ก่อนร่างบางจะดึงเค้ามาจูบอย่างดูดดื่มและเร่าร้อนเมื่อตัวเค้าเองก็ไม่ยอมให้แดนเป็นฝ่ายชนะ

ดังนั้นร่างสูงของชายหนุ่มจึงอุ้มคนรักของเค้า  ยืนขึ้น  แล้วทิ้งตัวลงบนโซฟาตัวยาวที่อยู่ด้านหน้า  ต่อมาเพียงแค่เสี้ยววินาทีสงครามจูบที่ดุเดือดและเสียงดังก็เกิดขึ้นอีกครั้ง  แอนดรูว์ถอดกางเกงทิ้งและบอกว่าพรุ่งนี้แดนอาจต้องไปกองถ่ายสายสักหน่อย และอย่าโทษเค้าในเรื่องนั้นเชียว

เพราะดูเหมือนคืนนี้แดนอยากแสดงความรักกับเค้ามากมายเหลือเกิน

“แต่ที่แน่ๆ พรุ่งนี้นายจะต้องซักพรมให้ฉันนะ” ร่างบางชี้จมูกโด่งของอีกคนหนึ่ง  วันพรุ่งนี้แอนดรูว์มีคิวอยู่เฝ้าบ้านคนเดียว เพราะงั้นเค้าควรมีอะไรให้ทำระหว่างอยู่บ้าน

“อ้าว ทำไมไหงเป็นฉัน?”

“ก็นายเป็นคนทำให้มันเป็นแบบนี้ไง  ถ้าพรุ่งนี้นายไม่ทำ คราวนี้ฉันจะให้นายนอนนอกบ้านจริงๆ ด้วย” แดนอยากสั่งสอนเค้ามากกว่านี้เสียด้วยซ้ำ  แต่ว่าพบว่ายากเหลือเกินที่จะคิดหาวิธีอื่นได้เมื่อมือใหญ่ของอีกคนกำลังกอบกุมและบีบเค้นแกนกายน้อยๆ อยู่

“ก็เชิญนายไปนอนค้างกับไรอันด์ได้เลย”

“โอเคได้ ยอมแล้วจ้า” ร่างสูงยิ้ม แน่นอนยกเรื่องนี้มาแล้วเค้าถึงกับหงอ  ให้แฟนมีอารมณ์เซ็กซี่ก็ดีอยู่หรอกแต่ว่าให้แฟนโมโหความเป็นอยู่ของเราก็คงจะไม่ดีเท่าไร

แอนดรูว์ยิ้มแห้งก่อนจะสลัดเรื่องนั้นทิ้งไปซะแล้วตั้งใจกับมือของตัวเอง

ร่างของชายหนุ่มสองคนเบียดกายกันไปมาบนโซฟาตัวรักอย่างเร่าร้อน  พวกเค้านอนกอดกันจนถึงเช้าหลังหลับไป  และเริ่มจูบกันใหม่เมื่อตื่นขึ้นมา  แต่ดูเหมือนว่าเรื่องที่แอนดรูว์ได้ไปก่อไว้แดนจะให้อภัยเค้าแล้ว ดูจากการจูบอ้อยอิ่งไม่เลือกเวลาจนอาจทำให้ตัวเองกลายเป็นคนไม่ตรงต่อเวลาในสายตาโปรดิวเซอร์ของแดน

เสียงดูดปากถูกดึงออกจากกันอย่างรุนแรงที่หน้าประตูบ้าน

“แล้วเจอกันที่รัก” แอนดรูว์ยืนโหนขอบประตูส่งที่หน้าบาน  มองปากสีชมพูดสดของแดนที่บวมเจ่ออย่างพอใจและเสียดาย

คนที่ควรรีบไปทำงานยิ้มตอบ  ยิ้มกว้างมากๆ ทิ้งความหมายเล็กน้อยให้ร่างสูงไขก่อนจะขึ้นรถออกไป

และแอนดรูว์แปลรหัสได้ว่า

อย่าลืมซักพรมด้วยล่ะที่รัก

ร่างสูงทำหน้าเจื่อนทันที 

...แดนเอาจริงสินะ

โธ่

“วันหยุดฉัน”

.

.

.

FIN.

----------------------------------------------------------------------------------------------

อย่าว่าแต่วันหยุดเลย  ชีวิตแกสั่นคลอนตั้งแต่เมียเห็นข่าวแล้วล่ะ 55555555555

อ๊า กรี๊ดดดดด  ง้อกันแบบแทบกระอักเลือดในระดับ 5 จาก 10....เอ๊ะ เดี๋ยวก่อนนะคะ  อิแอนดรูว์ง้อ  รึว่าแดนน้อยหึงกันแน่เนี่ยย 55555  (แอนดี้เหมือนยังติดงงๆ อยู่ตอนแฟน On Top)

ก็หวังว่าจะทำให้รีดๆ หลายท่านรู้สึกบันเทิงใจไม่มากก็น้อยนะค้าา  และรีดๆ ที่รีเควสมา  ไรท์จัดให้แล้วนะคะ  ขอโทษมากๆ ไปช้าไปหน่อย  แต่ว่าไรท์เขียนเสร็จแล้วนะคะ 55555  //ฉีกยิ้ม//

สำหรับเรื่องต่อไป  ไรท์จะพาใครมาให้รีดๆ ดูตัว ก็อย่าลืมติดตามกันนะคะ ><  สำหรับวันนี้ไปแล้วจ๊ะ  บั้ย บุ้ยยย

อ้อ!  อากาศหนาวกันแล้ว  อย่าลืมดูแลสุขภาพกันด้วยนะคะ >< สวมเสื้อผ้าหนาๆ ทำตัวให้อุ่น ระวังเป็นหวัดกันนะค้า ^^

ด้วยรักและแรงหื่น

Ray - Aund

ตอนพิเศษ Half Life Part 3...END

 //แกบบี้ของฉันน!!  โอ๊ยยยย อย่างภาพนี้เข้าฟีลเลยค่ะ  หนุ่มผมยาว น่าถนอมม  นิสัยดี ผิวสวยยย อร๊ายๆๆๆๆ  (อินาทานมีแผลเป็น)  ภาพนี้บ่ฮู้เครดิตค่ะ แป้วว 55555//

Nc ท้ายปีนี้ของไรท์มาแล้วค่ะ 5555  อ๊ากกกก  ถึงจะบอกว่าพอเขียนด้วยการที่ตัวเองเล่าเรื่องไม่ใช่นาทานแล้วจะเขียน Nc ของตัวเองได้ก็เถอะค่ะ แต่ว่าไรท์ก็ยังไม่เป็นตัวของตัวเองอยู่ดี (อ้าว?) 5555  คือยังให้เกียรตินาทานกับเกเบรียลในหนังสืออยู่นะคะ  ไม่รู้ว่าตอนเค้า ร่วมรัก มันจะเป็นอย่างไรกัน  ไรท์ก็...กฟหกฟหฟกฟห  โอ๊ยยยย  อิชั้นไม่กล้าจินตนาการมากเจ้าค่ะ ว่าพวกเค้าทำอะไรกานนนน

ก็เลยออกมาเป็น Nc อย่างใน Part ด้วยประการฉะนี้แล

บอกตามตรงไรท์อยากให้มีภาคต่อมากเลยค่ะ เอาแบบว่าไม่มีใครเป็นอะไรทั้งนั้น นั่นจะดีต่อใจไรท์มากเลยค่ะ  เฮ้ออ  ในเมื่อมันไม่มีแล้วอ่ะเนอะ  เราก็ปลอบใจตัวเองต่อไป(และตลอดกาล)  แฟนๆ Half Life ขอกอดหน่อยค่ะ! //อ้าแขนหาคนหัวอกเดียวกัน//

ง่อวว ไรท์ชอบความเรื่อยๆ ของทั้งคู่มากเลยค่ะ  มันทำให้รู้ว่าการหลอกตัวเองมันดีอย่างนี้นี่เอง 5555  เฮ้ย พอแล้ว!  ยืดเยื้อมากเดี๋ยวนาทานมันพ่นไฟใส่เอา 555 

งั้นเราก็ไปอ่านกันเลยดีกว่าค่ะ ><

----------------------------------------------------------------------------------

ส่วนนาทานกับเกเบรียลก็อยู่บนดาดฟ้า  หลังจากช่วยกันแบกเธอขึ้นมานอนบนห้องที่ชั้นสอง

พวกเขานอนหงายอยู่บนฟูกบางๆ ปูด้วยผ้าฝ้ายและขนสัตว์  มองดูดาวที่พร่างพราวเต็มท้องฟ้า

คืนนี้อากาศดี

พวกเขานอนข้างกันและผิวก็แนบกัน

นาทานพูดว่าได้ยินเสียงกรนมาจากใต้ตัวของพวกเขา   เกเบรียลอมยิ้ม พยายามไม่หัวเราะ

“ดูเหมือนเหล้าจะทำให้เธอหลับสบายขึ้นนะ” เขาบอก

นาทานยิ้มด้วย  ก่อนจะเขี่ยขาตัวเองไปโดนขาของเกเบรียล

“ซีเลียมาตั้งแต่เมื่อไรกันนะ” นาทานถามขึ้น  ไม่แน่ใจนักเรื่องเวลาเมื่ออยู่กับเกเบรียลตลอดเวลา  มันทำให้เขาลืมสนใจเรื่องของวันไปนานแล้ว

“สองเดือน” เกเบรียลพูด

“สองเดือน”

“ใช่ นายอยากรู้ละเอียดมากกว่านั้นไหม”

“ไม่ล่ะ” นาทานปฏิเสธ “ฉันแค่ไม่คิดว่ามันจะผ่านไปเร็วขนาดนี้”

“เห็นไหมฉันบอกแล้ว” เกเบรียลหันมา “ว่าซีเลียไม่ได้ทำให้นายรำคาญมากขนาดนั้นหรอก  เธอไม่มีอะไรที่เลวร้ายเลย”

“ฉันว่าส่วนที่เลวร้ายเธอไม่ได้ใช้มันแสดงกับนายนะ แล้วก็” นาทานหันมาบ้าง แต่ตะแคงข้าง จ้องเกเบรียลอย่างไม่ปิดบัง “ฉันไม่ได้หมายถึงเธอที่ทำให้เวลาเดินเร็วขึ้น”

เขาปัดผมที่หล่นลงมาปรกหน้าเกเบรียลอย่างงดงามออก  มันทำให้เจ้าตัวดูดีแต่ว่าใบหน้าหมดจดเป็นสิ่งที่นาทานต้องการจะเห็นมากที่สุดในตอนนี้

“นายทำให้ฉันมีความสุขมากเหลือเกินเกเบรียล” ลูกชายเพียงคนเดียวของมาร์คัสกระซิบแผ่วเบา  น้ำเสียงของเขาจริงจังเป็นอย่างยิ่ง

“ฉันจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีนาย”

เกเบรียลหันตะแคงเหมือนเขา  แล้วสบตากลับ

“อยู่กับฉันตลอดไปสิ”

“แน่นอน” นาทานลูบไปบนหลังมือของอีกฝ่าย  ผ่านแหวนตกทอดจากตระกูลของเขาที่อยู่บนนิ้วของเกเบรียล “ฉันจะอยู่กับนายตลอดไป  เพราะที่นี่คือที่ของฉัน”

เกเบรียลเริ่มยิ้มก่อน  ก่อนพวกเขาจะจูบกัน  จากการสัมผัสริมฝีปาก มันเริ่มเปลี่ยนไปเป็นความดูดดื่มอันเร่าร้อน  นาทานยันตัวขึ้น แล้วขึ้นมาคร่อมตัวเกเบรียลไว้อย่างรวดเร็วเมื่อเสียงจูบของพวกเขาดังขึ้นแข่งกับเสียงหายใจ

พวกเขาไม่ได้ทำอะไรดีๆ ที่มากกว่าจูบมานานแล้ว  นี่แหละที่ทำให้นาทานตกใจเมื่อเพิ่งรู้ตัวว่าเวลาล่วงเลยมาถึงสองเดือนแล้วโดยที่เขาไม่ได้ทำอะไรเกเบรียลเลย

ร่างกายของนาทานร้อนขึ้น  ปรกติเขาไม่รีบเร่งเท่าใดนัก แต่ทว่าเมื่อรู้ว่าผ่านมานานแล้วที่เขาไม่ได้กอดกับเกเบรียลบางอย่างในร่างกายก็ปะทุขึ้นมา  นาทานรู้สึกเหมือนตอนที่ร่างสัตว์ของเขาประท้วงอยากออกมาเป็นสัตว์ที่หิวกระหาย  แต่ก็รู้ว่ามันไม่ใช่

เขาเพียงแค่ต้องการเกเบรียลมากเท่านั้น

นาทานอยากสัมผัสเกเบรียลเร็วๆ  อยากทำให้เขาเป็นของตัวเองอีกครั้งหนึ่งเดี๋ยวนี้  หนุ่มผมสีเข้มจากเวลส์หยัดตัวขึ้นเต็มความสูง  ถอดเสื้อออกอย่างบ้าคลั่งแล้วก้มลงมา สอดมือไปใต้เสื้อของคนข้างล่าง  ถกมันขึ้น ก่อนเสียงร้องห้ามของเกเบรียลจะดังขึ้น

“ไม่ อย่านะนาทาน” มือของเขาถูกยึดไว้ “เราทำแบบนั้นไม่ได้  ซีเลียยังอยู่กับเราที่นี่”

“นายหมายถึงห่างไปไม่กี่ฟุตใต้ตัวเรายังงั้นน่ะเหรอ”

“ก็ใช่น่ะสิ!” เกเบรียลถลึงตาใส่

แต่นาทานลอบยิ้ม  จงใจให้เกเบรียลเห็น  และรู้ด้วยว่าเขาจะตีความหมายออก

“ก็ดีน่ะสิ” คนมีสีหน้าเจ้าเล่ห์ยิ้มขณะพูดประชิดใบหน้าที่อยู่ต่ำลงไป “เธอจะได้รู้สักทีว่าที่ฉันทำท่ารำคาญเธอนักหนาน่ะมันเพราะอะไร” พร้อมพรมจูบไปทั่วใบหน้าของเกเบรียล

“เธอเป็นหญิงน่าเกลียดที่ชอบขัดเวลาของคนอื่น”

“แต่ว่า...”

นาทานเลียยอดอกของเกเบรียล  ลิ้นสากและแหลมเหมือนหมาป่าทาบไปบนเนื้อเนียนละเอียดยิ่งกว่าส่วนใดๆ นั้นแล้วหนุ่มฝรั่งเศสก็ตัวสั่นสะท้าน  นานเกินไปที่นาทานไม่ได้ทำแบบนี้

นานไปจนเกเบรียลนึกกลัว  เขาดันไหล่นาทานออกแต่ว่าอีกคนหนึ่งกลับไม่ยอมถอยง่ายๆ

หนุ่มเวลส์ใช้ฟันขบลงบนยอดอกของเกเบรียล

เกเบรียลร้องเสียงหลง  แอ่นอกขึ้น  และขยุ้มผมของนาทาน

ร่างที่สูงกว่าฉีกเสื้อของเขา  ดอมดมไปทุกซอกมุมอย่างคิดถึง  เมื่อตามืดมัว นาทานรู้สึกเหมือนกำลังจะกลายร่างเป็นสัตว์  กลิ่นของเกเบรียลทำให้เขาคลั่ง

และเสียงหายใจหอบถี่ของนาทานก็ทำให้สิ่งที่เกเบรียลกลัวเป็นจริง เขาทั้งคู่ห่างกันนานเกินไป  หนุ่มผู้งดงามจึงปฏิเสธคนที่รักไม่ได้เลย

เกเบรียลเองก็คิดถึงและต้องการ

หนุ่มฝรั่งเศสโอบหลังของนาทาน  ลูบไล่ผ่านแผลเป็น  ไล่นิ้วไปตามสันกล้ามเนื้อ  และรู้สึกถึงมือของนาทานที่ทำแบบเดียวกันกับหลังของเขา  แต่ทว่ามือคู่นั้นกลับต่ำลงไป ตามร่องสันหลังที่ไปบรรจบยังขอบกางเกง

มือของนาทานสอดเข้าไปข้างใน  อีกข้างก็บีบเค้นสะโพกของเกเบรียลแล้วเลื่อนมายังด้านหน้าเพื่อปลดกางเกง  เขาทำเสร็จอย่างรวดเร็วเพราะได้รับความร่วมมือ

เรียวขาของเกเบรียลพาดอยู่บนตักของนาทาน  เขากำลังโอบร่างของหนุ่มผู้งดงามพร้อมทั้งมอบจุมพิตไปด้วย

ริมฝีปากของนาทานดูดเม้ม ช่ำชองไปทั่วทุกส่วนของคนรัก   ความรู้สึกนั้นทำให้เกเบรียลสั่นเร้าเข้าหาทุกครั้งที่นาทานปฏิบัติว่ารักเขา  นิ้วของทั้งคู่ต่างละเลียดสัมผัสกันและกัน  อากาศตอนกลางคืนของฤดูร้อนทำให้เหงื่อออกมากเหมือนกำลังวิ่งแข่งกันในป่า

เสียงหายใจของพวกเขาเองก็ดังขึ้นไม่แพ้กัน  นาทานเปิดปากเกบรียลด้วยนิ้วแล้วส่งลิ้นเข้าไป  ลิ้นคลอเคลียและรัดรึงกันอีกครั้ง  หนุ่มเวลส์ไล่ลิ้นไปทั่วตั้งแต่ริมฝีปากล่าง ลงมายังต้นคอ เนินอก  จุดแวะพักเล็กๆ สองจุด  เรื่อยลงมายังรอยบุ๋มตรงสะดื้อ และสิ่งที่อยู่ต่ำลงไป

หนุ่มฝรั่งเศสผู้งดงามบิดกายดิ้นเร้าอีกครั้ง  แต่ครั้งนี้มากกว่าครั้งไหน  เมื่อนาทานใช้ลิ้นและโพรงปากทำให้สิ่งที่เคยอ่อนยวบร้อนขึ้น ร้อนยิ่งกว่าอากาศที่อบอ้าวของต้นฤดูร้อน

ฝ่าเท้าของเกเบรียลเหยียดไปบนผ้าปูขนสัตว์ และจิกปลายเท้าลงไปเป็นบางครั้ง  นาทานกำลังทำบางอย่างกับสิ่งที่อยู่ต่ำลงไป  เขาเลียมัน  เลียมันราวกับกำลังจะหยอกล้อ  เกเบรียลหายใจสะดุด  สะท้านไปทั่วตัว  เมื่อนาทานล้วงนิ้วเข้าไป  เขารวบรัดเสียจนร่างกายของเกเบรียลเยียวยาไม่ทัน

ลูกชายของมาร์คัสขยับนิ้วสามนิ้วที่อยู่ในอุโมงค์อ่อนนุ่มนั้นอย่างตามใจตัวเองอยู่บ้าง แต่ก็ยังคงสนใจเกเบรียลอยู่  นาทานฟังเสียงหายใจของเกเบรียล  รับรู้ถึงความอบอุ่นที่เต้นอยู่ในกายของเกเบรียลอย่างหนักหน่วงเพราะความตื่นเต้น  และเสียงน่าฟังที่หลุดรอดออกมา มันช่างดีเหลือเกิน นาทานคิด

ทุกอย่างของเกเบรียลทำให้เขารู้สึกดีและพอใจมาก

เขาจึงถอดกางเกงออก ลูบไล่เกเบรียล  กระซิบบอกเกเบรียลว่าเขาโหยหาและต้องการอีกฝ่ายมากแค่ไหน  นาทานจ่อบางสิ่งเข้าไปแทนนิ้วที่ถอนออกมานานแล้วของเขา 

ก่อนจะดันมันเข้าไป 

ทั้งคู่นิ่งเพราะกลั้นใจ  นาทานยังคงดันต่อไป แต่เกเบรียลกลับร้องออกมา  เสียงนั้นเบาลงเหมือนกังวลแต่ก็วาบหวามไปด้วยในขณะเดียวกัน

นาทานยังคงทำให้เกเบรียลร้องต่อไป  เขาดึงผ้าที่อีกฝ่ายกัดไว้ออก แล้วสอดนิ้วเข้าไปในโพรงปาก สัมผัสลิ้นนุ่มของเกเบรียล  ก่อนตัวพวกเขาจะติดกันในที่สุด หนุ่มฝรั่งเศสเริดหน้าขึ้น เส้นผมนุ่มสลวยของเขาแผ่กระจายอยู่ท่ามกลางผ้าฝ้ายและผ้าขนสัตว์ที่ไม่เป็นระเบียบ  ร่างสูงของนาทานทำให้เกิดเงาทาบทับ  ก่อนเจ้าของเงานั้นจะไล่สันจมูกของเขามาตามลำคอที่เหยียดเผยออกมาให้เห็นรอยจูบสีจางๆ ที่ฝังลงบนต้นคอของเกเบรียล  นาทานดอมดม  เคลิบเคลิ้มเมื่อกายของเขาถูกโอบรัดด้วยความคับแน่นอีกครั้งในรอบสองเดือน  จมูกโด่งคมนั้นไล่ขึ้นไปยังริมฝีปากเรียวบาง ก่อนจะจูบแก้มเนียนนุ่มอย่างอ่อนโยน

“ร้องออกมาสิเกเบรียล” นาทานกระซิบ “ช่างหัวซีเลียเถอะ ฉันคิดว่าถ้ายังมีฮันเตอร์เหลืออยู่และบุกมาหาเราตอนนี้เธอก็คงไม่ตื่นหรอก” เขาพูด แล้วจุมพิตเกเบรียล

“ถึงเธอจะได้ยินก็ช่างเธอ ฉันรู้ว่าเธอรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว” เมื่อพูดจบ เขาก็ขยับห่างออกมา

เกเบรียลร้องทำลายความเงียบที่ตัวเองเพียรสร้างมันขึ้นมาในระยะเวลาสั้นๆ

นาทานขยับเข้า

เกเบรียลยึดแขนเขาไว้ นิ้วเท้าจิกลงไปบนขนสัตว์

นาทานทำซ้ำหลายครั้งและส่งเสียงอย่างพอใจ  พ่อมดตัวร้ายจงใจไม่สนใจมือที่พยายามจะไขว่ขว้าง สีหน้าทรมาน และการขบเม้มริมฝีปากอย่างอึดอัดของเกเบรียลจนในที่สุดหนุ่มรูปงามก็ต้องยอมพ่ายแพ้ไป

“นา..อึก...นาทาน” คนเรียกพยายามเงยหน้ามาสบตา เสียงเจ้าตัวสั่นสะท้าน แต่ดวงตาก็คลอหน่วยด้วยน้ำใสๆ ไปด้วย “พอเถอะน่า นายอาจทำเธอตื่นนะ บ้าจริง”

นาทานมองเขา  แสงจันทร์คืนนี้อาบบนใบหน้าของเกเบรียล สะท้อนกับดวงตาฉ่ำวาวนั้น และลูกชายของมาร์คัสก็รู้สึกเหมือนตกหลุมรักเกเบรียลอีกครั้ง  เกเบรียลที่เขาหลงใหลกำลังเรียกร้องเขาโดยไม่รู้ตัว

นาทานกอดเกเบรียล  ตัวแนบกัน  ผิวของพวกเขาเสียดสี แล้วตัวก็โยกเคลื่อนตามกันไปด้วย  พ่อมดดำผู้งดงามร้องครางอย่างเสียไม่ได้  พ่อมดดำอีกคนคงทำให้เขาสลัดเรื่องกังวลในใจทิ้งไปเสียแล้ว  นาทานเก่งเสมอเรื่องทำให้เกเบรียลสนใจและยินยอม  เขาเองก็หลงใหลนาทานไม่แพ้กัน  เป็นมานานแล้วและจะเป็นเช่นนั้นตลอดไป

ทั้งคู่กอดเกี่ยวกันท่ามกลางแสงจันทร์  และทำให้ฤดูร้อนหลอมละลายด้วยการสอดรับของพวกเขา  เกเบรียลขยำแน่นไปบนแผ่นหลังกว้าง และนาทานก็ขบกัดไปบนลำคอสวยที่เอียงรับอย่างได้องศา 

นิ้ว ฝ่ามือของเขาซุกอยู่ในเส้นผมนุ่มสลวย

นาทานกำมือและเกเบรียลก็เอียงคอมากกว่าเดิม

ทั้งสองจูบเร้าร้อนและขยับกายเคล้าคลอกันไปอย่างหลงลืมทุกสิ่งรอบตัว

กระทั่งนาทานยกตัวขึ้นคร่อมอยู่เหนือเกเบรียล ก่อนจะกระชั้นกายเป็นจังหวะเร็วขึ้น  ทั้งคู่สอดมือ นิ้วประสานกัน  เกเบรียลเรียกชื่อนาทานด้วยเสียงกระซิบ ก่อนมันจะปะปนกับเสียงร้องที่ดังขึ้น

นาทานกอดเกเบรียลที่รักและยึดสะโพกเขาไว้ ก่อนจะกระแทกเข้าไปจนสุดแรง

เสียงร้องสุดท้ายดังขึ้น หนุ่มฝรั่งเศสเชิดหน้าขึ้น แล้วรู้สึกเปียกชื่นเต็มไปหมดทั้งตัว

นาทานหอบหายใจจนตัวโยนอยู่เหนือเขา  เกเบรียลทิ้งตัวลงบนผ้าแล้วพยายามหายใจอย่างอ่อนแรง  นาทานก้มลงมาจูบ นิ้วเช็ดเหงื่อที่ข้างขมับให้แล้วยิ้ม

เกเบรียลกอดเขาตอบ แล้วตัวสั่นเมื่อนาทานดึงแกนกายของตัวเองออก

พ่อมดผู้โด่งดังตั้งแต่อายุสิบสี่ทิ้งตัวลงนอนข้างพ่อมดอีกคนที่ตัวเปลือยเปล่า หายใจรวยรินใส่อกเขาเมื่อหนุนนอนอยู่บนแขนของเขา  เกเบรียลง่วงมาก

คงใช้พลังกับการเยียวยาไปเยอะ เพื่อให้วันพรุ่งนี้สามารถลุกขึ้นมาแต่เช้าพร้อมนาทานได้

นาทานกอดเกเบรียล จูบเปลือกตาที่ปิดลงแล้วพูด “ฉันรักนาย”

เกเบรียลยิ้มบางแทนคำตอบ  เขารู้แล้วว่านาทานรักเขา

เป็นเวลานานมากทีเดียวกว่าเจ้าเด็กเกเรคนนี้จะตอบรับรักของเขา

เกเบรียลคิดเป็นครั้งสุดท้ายก่อนหลับไป

การรอคอยของเขาช่างคุ้มค่ายิ่งกว่าที่ได้คาดคิดเอาไว้

เพราะนาทานจะอยู่กับเกเบรียลตลอดไป 

และเกเบรียลจะเป็นคนสุดท้ายที่นาทานจะรัก

*****************************************************************************

เช้าวันต่อมา ซีเลียบ่นอุบว่าปวดหัว  เธอบอกว่าไม่เคยเมาอีกเลยหลังจากอายุสิบห้า  นาทานทำหน้าเบ้ อายุสิบห้าของเธอคงผ่านมาสองร้อยปีแล้วเห็นจะได้  ก่อนซีเลียจะทำหินทับกระดาษหลุดมือโดนหัวเขาอย่างจงใจ  ซีเลียไม่ได้พูดอะไรแต่สีหน้าก็บ่งบอกว่าเด็กชายของเธอได้รับการลงโทษที่สาสมแล้ว

เกเบรียลก็อยู่ตรงนั้น  เขากำลังจิบกาแฟ และทานครัวซองค์อยู่ที่โต๊ะริมหน้าต่าง

แสงแดดยามเช้าส่องเข้ามาโดนผมของเขา ทำให้มันดูเหมือนส่องสว่างได้  ใบหน้าอ่อนเยาว์และมีความสุขของเกเบรียลกำลังยิ้ม  เขามองซีเลียที่ยืนอยู่พลางยกขอบแก้วกาแฟออกจากริมฝีปาก โดยมีนาทานกุมหัวทำตาขว้างใส่เธอ แล้วเดินผ่านหน้าซีเลียมาหาเขาที่โต๊ะ

เกเบรียลยื่นแก้วกาแฟให้นาทาน แล้วนาทานก็โน้มตัวลงมาจูบ พร้อมกับยิ้มให้

เกเบรียลมองซีเลีย ก่อนจะยิ้มตอบนาทานเมื่อเห็นเธอทำหน้าอ่อนโยนตอบมาให้

นาทานเป็นคนดีขึ้นมาก  และขวางโลกน้อยลง  ในขณะเดียวกันการทำความเข้าใจกับโลกใบนี้ก็ทำให้เขาแข็งแกร่งขึ้นด้วย  ถึงแม้จะไม่จำเป็นต้องใช้ความแข็งแกร่งนั้นท่ามกลางสถานที่สงบสุขแสนสวยงามนี้แล้วก็ตาม  แต่นาทานก็เรียนรู้พรสวรรค์ที่พ่อมอบให้เขาอยู่ทุกๆ วัน

เป็นร้อยพรสวรรค์ที่ยากจะจินตนาการไหว เหมือนเป็นการระลึกถึงมาร์คัส  แต่นาทานไม่เคยใช้พรสวรค์พวกนั้นอย่างจริงจังเลย

นาทานไม่เหมือนเมื่อสองปีก่อนอีกแล้ว  เขาไม่ใช่เด็กหนุ่มที่ใครๆ จะทำร้ายและดูถูกได้อีกแล้ว    นาทานโตขึ้น  ความคิดของเขาเป็นผู้ใหญ่  เขารู้ว่าอะไรถูกผิด  เขาไม่จำเป็นต้องเป็นเหมือนพ่อผู้ดิ้นรนเพื่อรักษาชีวิตของเขา 

นาทานเลือกเองได้ และเขาเลือกชีวิตที่สงบสุขต่างจากบรรพบุรุษตระกลูเอดจ์คนอื่นที่โหดเหี้ยมในสายตาของพ่อมดแม่มดขาวและดำทั้งหลาย

นาทานเลือกเองได้  แน่นอนสิ เกเบรียลรู้ดี

เพราะเขาอยู่ที่นั้น ในตอนที่ทุกอย่างเริ่มขึ้นและสิ้นสุดลง

นาทานเคยบอกเอาไว้ ว่าหากช่วงเวลาแห่งการตัดสินใจมาถึง เขาจะทำในสิ่งที่คิดว่าถูกต้องหรือเหมาะสมที่สุด  

เกเบรียลปฏิเสธไม่ได้ว่าภูมิใจและรักนาทานมากแค่ไหน  ตอนนี้เขาอาจอยู่ไม่ได้ถ้าขาดนาทานไปแม้สักวัน  แต่เขาเองก็อาจไม่รู้เลยว่านาทานเองก็ขาดเขาไปไม่ได้เลย

แม้สักชั่วโมงเดียว

.

.

.

.

FIN.

.

.

.

หลังจากนาทานรับกาแฟจากเกเบรียลไปแล้วเขาก็เดินออกไปนอกบ้าน  ดูแม่น้ำที่เต้นระยิบเมื่อแสงแดดส่องลงมากระทบอย่างที่ชอบทำอยู่บ่อยครั้ง  มันทำให้เขาสงบใจและรู้สึกว่าเป็นส่วนหนึ่งกับธรรมชาติ

เกเบรียลนั่งอยู่ที่เดิม  มองออกไปนอกหน้าต่าง หวังว่าจะได้เห็นนาทานยืนอยู่ตรงจุดที่เขาชอบ  แต่เกเบรียลกลับเห็นบางอย่างอยู่บนเนินเขาเตี้ยที่ชายป่าเลยทุ่งหญ้าออกไปที่อีกฝั่งหนึ่งของแม่น้ำ

มีใครบางคนอยู่ตรงนั้น ยืนอยู่หน้าต้นไม้ต้นแรกของเขตป่า มองลงมาจากเนินเขานั่น

และกำลังสบตากับนาทาน

-------------------------------------------------------------------------------------------

จบแว้วค่า จบแว้วววววว  แล้วพวกเค้าก็มีความสุขชั่วนิจนิรันดร์  //แกล้งทำเป็นไม่เห็นสี่วรรคสุดท้าย//

โอ้ววว  ครองรักกันไปตลอดกาลนะคะ อยู่ให้เท่าเลจเจอร์เลยยย  อร๊ายยยยยย   //อันนั้นไม่รู้ว่าอยู่ตอนโลกเกิดเลยหรือเปล่า//  อร๊ายยยยย  ก็จบไปแล้วนะคะสำหรับ Fandom ใหม่ของไรท์  ซึ่งนี่ก็เป็นเรื่องแรกเลยค่ะที่เป็นแฟนฟิคมาจากหนังสือ   หนังสือเค้าดีจริงค่ะ  แต่ว่าทำร้ายจิตใจคนชอบจบ ENDING และพวกจบสวยอย่างไรท์มาก TUT  เป็นไปได้จะฉีกสามบทสุดท้ายทิ้ง ฮือออ

ขอบพระคุณสำหรับการติดตามอ่านนะคะ  หวังว่าฟิคเรื่องนี้คงจะทำให้แฟนๆ นาทานเกเบรียล และรีดของไรท์รู้สึกดีหรือถูกใจกับมันบ้างนะคะ  ร๊ากกกทุกคนเลยจ้าา

เรื่องหน้าจะเป็นเรื่องอะไรหรือจะมีอะไรต่อไป  รอติดตามกันนะจ๊ะ ^^

Ps. มีเพจอยู่ในบล็อกด้วยนะเออ ไลค์อิท พลีสสส!

ด้วยรักและแรงหื่น

Ray - Aund