//ก็จำเครติดไม่ได้อีกเช่นเคยนะคะ 5555 แต่ภาพนี้มันเซ็กซี่จริงๆ เลยค่ะ อร๊ายๆๆๆ >///<//
อร๊ายยยยยยยยยย!! มาแล้วค่ะรีดๆ ขาาา ไรท์มาแล้ววว
โอ๊ยยย อยากจะมาเจอกันถี่ๆ แต่ว่าตอนนี้ยังติดสอบอยู่เลยค่ะ ><
(ไม่มีฟิคจะลงด้วย 5555 -*-)
ขออนุญาตนะคะ เรื่องนี้ไรท์ใช้ภาษาที่ค่อนข้างต่างไปจากเดิมเพราะอยากเข้าถึงอารมณ์ที่อยู่ในหนังสือต้นฉบับของ
Fandom นี่ค่ะ
เพื่ออรรถรสของแฟน Half Life ด้วยกันเนอะ ^^
ตอนนี้เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาและไม่ให้สาวก
Half Life เป็นการค้าง เราไปอ่านกันต่อเลยค่ะ //ขว้างชีทข้อสอบทิ้ง//
------------------------------------------------------------------------------------------
เช้าวันถัดมาทั้งคู่ออกไปวิ่ง
รับแสงแรกของวัน
นาทานวิ่งออกไปโดยให้แน่ใจว่าเขาจะไม่ห่างจากเกเบรียลเกินไปนัก พ่อมดหนุ่มแอบมองซีเลียผ่านต้นไม้ทึบ
เธอกำลังใช้ม้าตัวใหญ่ลากท่อนซุงมารวมกันในบริเวณรอบๆ
เพื่อสร้างบางอย่าง
เกเบรียลตามมาสมทบนาทานในภายหลัง เขาถามว่าเธอกำลังทำอะไร ทั้งๆ ที่ก็พอรู้อยู่แล้ว
“บ้าน”
นาทานพูดรอดไรฟัน
ฟังไม่ค่อยแน่ชัดนักว่ามันคือบ้าน แต่ใบหน้าของเขากำลังเซ็งสุดๆ
พวกเขากลับมาบ้าน อาบน้ำ
กินมื้อเช้า แต่นาทานแทบไม่พูดอะไรเลย
ใบหน้าของเขาเหมือนมีคำพูดมากมายอยู่แต่ไม่พูดมันออกมา
และดูท่าคำพูดของเขาก็คงจะไม่ดีเท่าไร
เกเบรียลเกลี่ยกล่อมนาทานให้เลิกหงุดหงิดเรื่องของซีเลียเสียที
แม้แต่เจ้าตัวเองก็ยอมรับว่าเธอกำลังลงหลักปักฐานในที่ๆ
ห่างออกไปเพียงไม่กี่ไมล์จริงๆ
และมันอาจทำให้นาทานหงุดหงิดใจไม่น้อย
ไม่สิ จากที่เกเบรียลดูแล้ว เขาดูหงุดหงิดมากเกินไปหน่อย
“ฉันไม่อยากเห็นเธออยู่ที่นี่”
นาทานบอก
พิงตู้เก็บของในครัวและกอดอกอย่างมีอำนาจและต่อต้าน
เกเบรียลพิงอยู่อีกฝั่งหนึ่ง
ไม่ไกลนัก “เธอมาเยี่ยมเรานะ”
“ไม่ เธอมาตามคุมประพฤติฉันต่างหาก”
“เธอไม่ทำแบบนั้นหรอก”
เกเบรียลยิ้มน้อยๆ เพราะตอนนี้พวกเขาอยู่ด้วยกันแล้ว มันต่างไปจากตอนที่นาทานยังคงเป็นเด็กมากกว่านี้ เขามีความรับผิดชอบแล้ว
ไม่จำเป็นต้องถูกซีเลียตามควบคุมอีกต่อไป
“ไม่เอาน่า เธอแค่เป็นห่วงนายนะ”
เขาบอกนาทานไปหลายทีแล้ว
และคิดว่าอีกฝ่ายคงเข้าใจดี
แต่เกเบรียลกลับไม่เข้าใจเสียเอง ทำไมนาทานจึงได้ดูไม่ชอบใจนัก
นาทานหันหน้าไปทางอื่น กำลังเครียด
ถึงแม้จะได้เจอมาร์คัสเพียงไม่กี่ครั้ง
แต่เกเบรียลก็รู้สึกว่านาทานเหมือนพ่อมากเหลือเกิน มาร์คัสทั้งหล่อ รูปงาม
และคมคาย
ใบหน้าของเขาช่างอ่านยาก
ทั้งยังบ่งบอกว่าเจออะไรมากมายในชีวิต
นาทานเหมือนเขามาก เพียงแต่หนุ่มกว่าเท่านั้นและไม่เคร่งขรึมเหมือนในช่วงที่มีสงคราม
ตอนนี้เขาดูเหมือนมาร์คัสที่มีความสุขซึ่งเกเบรียลก็นึกไม่ออกว่าใบหน้าที่แท้จริงของพ่อมดดำผู้เป็นตำนานคนนั้นยามเมื่อมีความสุขเป็นเช่นไร
ไม่มีใครเคยเห็นยกเว้นนาทานที่ได้เห็นแง่ที่ผ่อนคลายเมื่ออยู่ท่ามกลางธรรมชาติของพ่อ
นาทานยังคงมองไปทางอื่น เขากำลังคิดอยู่จริงๆ ดูว้าวุ่นมาก
เกเบรียลไม่ชอบให้เขาเป็นอย่างนั้นแต่ก็ไม่อยากก้าวก่ายจนทำให้นาทานต้องรำคาญ
“นาย...”
หนุ่มฝรั่งเศสเม้มริมฝีปาก
เปลี่ยนคำถามของเขาเสียใหม่จากตอนแรกที่อยากถามว่ากำลังคิดอะไรอยู่ไปเป็น
“...กำลังกังวลอะไรอยู่งั้นเหรอ” เขาไม่ชอบให้นาทานไม่เป็นตัวของตัวเอง
เกเบรียลรู้เสมอว่าต้องปฏิบัติอย่างไรกับคนช่างเอาใจยากอย่างนาทาน
พ่อมดสองสายเลือดยอมหันมาในที่สุด เขาไม่ช่างใจเลยที่จะพูดว่า
“ฉันทำให้นายอึดอัดรึเปล่า”
“ไม่มีทาง” เกเบรียลตอบทันที
เขาดูงง แต่นาทานยังพูดไม่จบ
“ที่ฉันอยากให้เราอยู่กันแค่สองคน”
นาทานยักไหล่
เกเบรียลอาจไม่รู้ว่าเขาหวงแหนมากแค่ไหน
แม้แต่เวลาส่วนตัวที่จะต้องมีซีเลียคอยเฝ้าดูก็ตาม
นาทานไม่อยากให้ใครแม้สักคนมาแย่งความสนใจของเกเบรียลไปจากเขา
เกเบรียลหยุดนิ่ง จ้องนาทานที่จ้องเขาก่อนอย่างจริงจัง ก่อนหนุ่มฝรั่งเศสจะเริ่มคลี่ยิ้ม
“เธอก็เป็นแค่ซีเลีย”
เกเบรียลยักไหล่บ้าง
บอกนาทานว่าไม่มีอะไรที่ต้องเป็นห่วงเรื่องเกี่ยวกับซีเลีย แม้แต่เรื่องที่กลัวว่าจะสนใจเธอมากกว่าเขา
ไม่มีทางหรอก
เกเบรียลยิ้ม แตะขานาทานที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งเบาๆ
“ฉันรู้ว่านายก็ดีใจที่เธอมา และรู้สึกดีที่เธอปลอดภัย”
แน่นอนเกเบรียลพูดถูก นาทานมองตาเขา
“ใช่ แต่เธอคงไม่ใช่เพื่อนบ้านที่แสนดีนัก”
เขาหมายความว่าเธอชอบป่วน
“เธอออกจะรักสงบ”
“นายไม่รู้หรอก” นาทานว่า
เกเบรียลประเมินเธอต่ำไป นาทานพูดแบบนั้น
“โธ่ ไม่เอาน่านาทาน”
“ฉันไม่อยากให้เธอมาอยู่ที่นี่ เห็นเธอแล้วฉันรู้สึกเหมือนคอยถูกจ้องจับผิดว่าจะแอบหนีออกนอกเขตกักกันเมื่อไร”
นาทานดูเบื่อหน่ายเมื่อนึกถึงตอนที่อยู่ในกรงและมีซีเลียเป็นผู้ดูแล
และใช่ เขามีความคิดที่จะหนีจากเธอบ่อยๆ เคยทำมาแล้วหลายครั้งด้วยแต่ไม่สำเร็จ
เกเบรียลอยากจะบอกว่าเขาคิดมากไปเอง
แต่แล้วชายหนุ่มผู้งดงามก็จ้องริ้วความไม่พอใจของอีกฝ่ายหนึ่ง แล้วพูดขึ้น “นายหึงเหรอ”
เขาหันมาหาเกเบรียล ยังไม่พูดอะไร แต่สายตาบ่งบอกว่าเกเบรียลพูดถูกอีกแล้ว
“ฉันนึกว่านายรู้แต่แรกแล้วซะอีก”
นาทานพ่นลมหายใจออกมาในที่สุด
เกเบรียลหัวเราะแล้วนาทานก็โวยวายใส่เขา
“นาย...”
เกเบรียลหยุดเพื่อหายใจ ยังคงหัวเราะอยู่
“ฉันเนี่ยนะ...ซีเลีย โอ้ ไม่นะ”
แล้วก็หัวเราะอีก
“บอกฉันทีว่ามันเป็นตลกร้าย”
“นายจินตนาการมากเกินไปแล้ว”
นาทานยิ้มตาม เขารู้ว่ามันเป็นความคิดโง่ที่สุดในชีวิต
แต่ยิ่งนับวันเขาก็ยิ่งรักเกบรียลมากขึ้นทุกที
ที่นาทานต้องการเพียงแค่ได้อยู่ด้วยกันเพียงสองคนเท่านั้น เขาไม่ต้องการเพื่อนบ้านที่เป็นคนรู้จัก
และสนิทสนมกับพวกเขา
ทำให้เขาต้องเสียอารมณ์เมื่อไม่ได้อยู่กับเกเบรียล
เขาเคยเกือบเสียเกเบรียลมาครั้งหนึ่ง
และมันทำให้เขารู้ว่าเกเบรียลสำคัญต่อเขามากแค่ไหน
นับตั้งแต่โค่นล้มสภาเก่าได้ นาทานก็ไม่เคยทำตัวไม่ดีอีกเลย เขาแค่อยากเป็นคนที่ดีขึ้นเพื่อเกเบรียล
ถึงแม้เขาจะมีสายเลือดของตระกลูเอดจ์ผู้อื่อฉาวอยู่ครึ่งหนึ่ง
แต่มันก็ไม่มากพอที่จะทำให้เขาเจริญรอยตามปู่และปู่ทวดของตัวเองได้ ถึงแม้จะมีหลายครั้งที่สัญชาติญาณป่าเถื่อนในตัวจะร่ำร้องอยากออกมามากแค่ไหน แต่นาทานก็จะทำให้มันสงบได้เสมอ
อันที่จริง เป็นเกเบรียลต่างหากที่ทำให้เขาสงบ
เมื่อจูบกับเกเบรียลแล้ว
เขารู้สึกดีมากเหลือเกิน
และเขาไม่ต้องการให้เกเบรียลเกลียดหรือกลัวเขา แม้ด้วยใจรู้ว่าเกเบรียลจะไม่มีวันทิ้งเขา จะอยู่กับเขาตลอดไป
แต่นาทานก็หวังอย่างถึงที่สุดว่าเกเบรียลจะมีความสุขด้วยเมื่ออยู่กับเขา
ดังนั้นนาทานจึงจะไม่ทำอะไรให้เกเบรียลไม่สบายใจเป็นอันขาด
“ฉันจะมองแค่นายฉันสัญญา”
หนุ่มผู้งดงามยิ้มให้เขา
มือของเกเบรียลท้าวอยู่ที่ขอบตู้เก็บของข้างสะโพกของตัวเอง
ผมที่ทัดหูของเกเบรียลยาวขึ้นมากกว่าที่เขาจำได้ นาทานมองแหวนของพ่อที่เขามอบให้เกเบรียล มันแวววาวเมื่ออยู่บนนิ้วมือของอีกฝ่าย
นาทานยิ้ม
“ฉันจะไม่พูดเรื่องของเธอแล้วก็ได้” เขาบอก “ถ้าเธอไม่มาแกะกะเรา”
นาทานเห็นเกเบรียลพ่นลมหายใจออกมาเหมือนจะหัวเราะ
แต่ก็เห็นหน้าเขาแดงด้วย
“แต่เธออยู่ห่างออกไปไกลเป็นไมล์เลยนะ”
อีกคนหนึ่งผายมือน้อยๆ
แล้วนาทานก็ยิ้มออกมา
“แล้วนั่นไม่ดีหรือไง” เขามองเกเบรียลเปลี่ยนไปอีกแบบ ก่อนหนุ่มฝรั่งเศสจะยิ้มตอบแล้วพูดว่า
“ใช่ นั่นอาจดีกว่านะ”
ก่อนจะเอนตัวมาหานาทานแล้วจูบเขา
กอดคอเขาไว้
เกเบรียลจำไม่ได้ว่านาทานสูงขึ้นมากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร
แต่ตอนนี้ต้องคล้องแขนกับคอของเขาให้โน้มลงมารับจูบของตัวเองไปเสียแล้ว
นาทานจูบตอบได้ไม่ยากนัก อันที่จริงเขารวดเร็วมาก ทันทีที่เกเบรียลเคลื่อนตัวมาหา เขาก็ก้มลงไป
จับเอวและแผ่นหลังของเกเบรียล
จับมันไว้ก่อนจะลูบไล่เมื่อลิ้นของพวกเขาเริ่มคลอเคลียกัน มือของเขาดูใหญ่เมื่ออยู่บนเอวของเกเบรียล มันค่อยๆ เลื่อนขึ้นมาปัดผมที่หลงลงมาปรกแก้มของอีกฝ่ายหนึ่งออก
นาทานใช้มือรูดมันออกไปแล้วประคองศีรษะของอีกคนหนึ่งไว้
เขาเปลี่ยนมาเป็นดันเกเบรียลไปติดตู้เก็บของอีกฝั่งหนึ่ง
เบียดสะโพกเข้าหาแล้วเริ่มครอบครองเกเบรียลเมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้น
ก่อนมันจะถูกเปิดออกอย่างไม่รั้งรอสิ่งใดแม้แต่เจ้าของบ้านที่ยังไม่ว่างแม้แต่จะละปากออกจากกัน
“สวัสดี” ซีเลียพูด
“ฉันเอาของฝากมาให้” เธอมีตะกร้าในมือ ถึงแม้มันจะไม่เหมาะกับเธอนักก็ตาม
เกเบรียลหันมองเธอ
มือวางอยู่บนไหล่นาทาน
ตัวนั่งเกยอยู่บนตู้เก็บของ
และนาทานก็กำลังจะคร่อมเขา
แต่หนุ่มเวลส์ก็มองเธอและทำหน้าเซ็งไปด้วย
“ฉันบอกนายแล้วว่าประเมินเธอต่ำไป เธอน่ารำคาญชะมัด” เขากระซิบใส่เกเบรียล
ซีเลียยิ้มให้พวกเขา
แล้วก้าวเข้ามาในบ้าน
*****************************************************************************
ซีเลียมีเบอร์รี่ในตะกร้า เธอบอกว่าสร้างบ้านเสร็จแล้ว และเดินสำรวจป่าออกไปห้าสิบไมล์ ไม่มีร่องรอยของอะไรเลย นอกจากสัตว์ แต่เธอยังคงไม่ไว้วางใจ
และบอกด้วยว่าอาจมีอะไรกำลังจะมา
เกเบรียลทึ่งเล็กน้อยในใจ
แต่นาทานแตะแขนเขาเป็นเชิงว่าถ้าทำช้ากว่านี้สิน่าแปลก ซีเลียทำอะไรได้มากกว่าที่ใครจะคาดฝันได้ ไม่อย่างนั้นเธอคงจะไม่คุมเขาในวัยคึกคะนองได้เสียจนอยู่หมัดหรอก
นาทานบอกว่าเรื่องที่ซีเลียทำมันงี่เง่าและไม่จำเป็น เพราะทั่วทั้งป่าและหุบเขาถัดไปนั้น พวกเขาไปสำรวจมาหมดแล้ว และมันไม่มีอะไร เห็นได้ชัดว่านาทานกำลังอารมณ์เสียที่ซีเลียเข้ามาขัดจังหวะ และดูเหมือนเธอจะไม่สะทกสะท้านเลยด้วยซ้ำ
เธอรู้อยู่แล้วว่าพวกเขารักกัน
รู้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร
และซีเลียคิดว่าดี ดีแล้วที่นาทานมีคนให้ดูแล
อย่างน้อยเขาจะได้ไม่ทำตัวเหมือนเมื่อก่อนอีก นาทานรักเกเบรียลมาก
และซีเลียก็รู้ว่าเกเบรียลจะนำพาเขาไปในทางที่ดีเสมอแน่นอน
เกเบรียลเป็นคนดีที่สุดคนหนึ่ง
นาทานกอดอกต่อหน้าแขก อันที่จริงเขาทำมันใส่ซีเลียเพื่อบอกเธอว่าเขากำลังไม่พอใจกับการมาของเธอ
และควรรีบๆ ไสหัวกลับไปได้แล้ว
หากเป็นเมื่อก่อนถ้าทำมันให้เธอดูแล้วพูดว่า ไม่! ด้วยเสียงห้วนแข็งกร้าว เขาคงจะโดนตบจนคว่ำหรือโดนเตะจนตัวงอไปแล้ว แต่เขาโตแล้ว
นาทานโตแล้วสำหรับซีเลีย
อย่างน้อยก็ระดับหนึ่ง
ซีเลียแค่อยากมาดูว่าเมื่อมาอยู่ที่นี่นาทานและเกเบรียลเป็นอย่างไร
ซึ่งก็เห็นได้ชัดว่ามีความสุขและตื่นตัวอย่างเต็มที่ในวัยเจริญพันธุ์กันดีมาก
“แค่นี้ใช่ไหมที่คุณต้องการ”
นาทานกลับมากอดอกอีกครั้ง เหมือนอ่านใจซีเลียออก “แค่มาดูเรา”
ซีเลียยักคิ้วขึ้นเล็กน้อย ทำเหมือนกับว่าเธอไม่ยอมรับคำพูดของนาทาน “ก็แล้วแต่เธอจะคิดนะนาทาน แต่ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อกวนใจเธอหรอกนะ”
ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากบ้านของพวกเขา
หนุ่มเวลส์ส่ายหน้า เขาเอือมระอากับการที่หนีซีเลียไม่พ้นเสียที
“ฉันบอกแล้ว”
“ว่าฉันประเมินเธอต่ำไปงั้นเหรอ”
“อืม นั่นก็ส่วนหนึ่ง”
“แล้วส่วนที่เหลือล่ะ”
“เธอชอบก่อกวนความสุขของฉัน”
เกเบรียลหันมองเขาแล้วยิ้ม
“เหรอ”
“แล้วความกังวลของเธอก็ชอบเป็นจริงเสียด้วย”
ทีนี้นาทานทำหน้าเครียด
*********************************************************************
หลังจากซีเลียกลับออกไป พวกเขาก็ออกไปปีนเขากันอีก เกเบรียลเก็บเบอร์รี่ชนิดหนึ่งมาให้นาทาน สีของมันถ้าเจือจางจะได้สีฟ้าที่สวยมาก เกเบรียลดูตั้งใจที่จะเก็บมันมาให้เขา
และนาทานก็ชอบมันมาก
แต่เขาก็รักเกเบรียลมากกว่าสิ่งใด
เกเบรียลไม่เคยหยุดทำเพื่อเขา แต่นาทานเองก็พยายามทุกวิถีทางเพื่อที่จะได้ทำเพื่อเกเบรียลด้วยเช่นกัน
พวกเขาไปหาซีเลียวันละครั้ง หรือไม่เธอก็มาหาซะเอง แต่ไม่บ่อยเท่า
ซีเลียรู้ว่าพวกเขามีโลกของตัวเองและควรได้รับระยะห่าง ทุกคนทานมื้อค่ำด้วยกัน
บางวันก็จิบชายามบ่ายและพูดคุยถึงหลายสิ่งที่เคยเกิดขึ้นด้วยกัน
เมื่อมองย้อนกลับไปก็รู้ตัวว่าตอนนี้ได้รับรางวัลของชีวิตและมีความสุขมากเพียงใด
มีอยู่ครั้งหนึ่งซีเลียบอกว่านาทานเคยกัดมือเธอเหมือนหมาเพราะอยู่ในกรงมากเกินไป
ก่อนนาทานจะสวนกลับว่าเธอเองก็ไม่ต่างกัน
เขาเลยนึกสนุกอยากกัดมือของเธอขึ้นมา
เกเบรียลยิ้ม เขาไม่เคยหุบยิ้มเลย นอกจากจะหัวเราะ
ส่วนใหญ่หนุ่มผู้งดงามเข้าข้างซีเลียเพราะเธอพูดเรื่องจริงออกมาบ่อยมาก
ผ่านไปหลายวันซีเลียยังคงเข้ามาเกี่ยวข้องกับชีวิตประจำวันของพวกเขามากขึ้นจนกลายเป็นช่วงหนึ่งของวันไปแล้ว เกเบรียลชอบคุยกับเธอ เพราะเธอทำให้เขารู้จักนาทานมากยิ่งขึ้น
เรื่องส่วนมากที่ซีเลียพูดคือเรื่องที่นาทานไม่เคยเล่าให้เขาฟัง
เกเบรียลหัวเราะและยิ้มเสมอเมื่อได้ยินเรื่องที่นาทานโดนกดขี่ บางทีก็สะใจอยู่บ้างเกเบรียลไม่เถียง
คืนนี้ก็เช่นกัน อาร์รันมาเยี่ยมพวกเขาเมื่อสองวันก่อน นำของมาให้พวกเขาเยอะแยะ หนึ่งในนั้นมีเบอร์เบิ้น วิสกี้
และไวน์อีกสองสามขวดด้วย
พวกเขาทั้งสามคนจึงลองเปิดเบอร์เบิ้นออกมาชิมและเสียวิสกี้ไปอีกหนึ่งขวด
เกเบรียลไม่ขอมีส่วนร่วม เขาจิบไวน์อยู่ข้างนาทาน ส่วนลูกชายคนเดียวของมาร์คัสหลังจากเบอร์เบิ้นหมดแก้ว
เขาก็ดื่มไวน์เป็นเพื่อนเกเบรียล
ดูเหมือนอาร์รันจะรู้รสนิยมของซีเลียมากกว่าพวกเขาเสียอีก
เธอหลับ กรน
และยังคงสวมชุดเดิมอยู่บนเตียงห้องรับแขกของบ้านเล็กๆ หลังนั้น
ส่วนนาทานกับเกเบรียลก็อยู่บนดาดฟ้า
หลังจากช่วยกันแบกเธอขึ้นมานอนบนห้องที่ชั้นสอง
พวกเขานอนหงายอยู่บนฟูกบางๆ
ปูด้วยผ้าฝ้ายและขนสัตว์ มองดูดาวที่พร่างพราวเต็มท้องฟ้า
.
.
.
TBC.
------------------------------------------------------------------------------------------
อีกนิดหนึ่งค่ะ อีกนิดหนึ่ง Nc จะมาและ //โดนรีดเอาถาดตีหัว//
55555 คือถ้าป้าซีเลียแกไม่มาก็ได้บวกกันแล้วค่ะ แต่ว่าป้าแกมาได้จังหวะจริงๆ เบย 5555555 แต่ว่าฉากต่อจากนี้ก็จะเป็นฉากที่ไรท์รอคอยให้ตัวเองลงแล้วค่ะ(?) คือนานมากอ่ะไม่ได้เขียนฟิคพร้อม Nc จนจบและได้ลงบล็อก รู้สึกเหมือนนานมากจริงๆ ค่ะ
รู้สึกแย่มากที่ห่างรีดไปนานขนาดนี้
จะตั้งใจปั่นเรื่องต่อไปมาให้อ่านกันอีกนะคะ
>///<
อย่าลืม Part หน้า
Part สุดท้ายที่ตบท้ายด้วย Nc นะคะ
55555 ไลค์เพจให้ไรท์ด้วยน้า
//ส่งจูบ// รักรีดทุกท่านมากเลยค่าา
ด้วยรักและแรงหื่น
Ray – Aund
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น