[FIC - TMI] + [Part 10] Your Heart……หัวใจนายเป็นของฉัน – Magnus x Alec

มาต่อกันแล้วนะคะสำหรับแฟนคลับ MaLec ><!  และไรท์ก็เชื่อว่าความใจร้ายของแม็กนัสคงจะทำให้รีดอยากจะสาปแช่งไปเลยวิมิเคอะ  อ๋อย! ยังกะเจ้าชายอสูร (ดั่งที่รีด Rockettear ได้กล่าวเอาไว้.....อเล็คเป็นราวนางซิน ฮาาาา  นิยามได้ใจไปเลยค่ะ ><) 

แต่ว่าหลายอย่างที่รีดไม่รู้เกี่ยวกับแม็กนัสกำลังจะเผยออกมาค่ะ  ต้องติดตามๆ อิๆ

ส่วนอเล็คน้อยๆ ก็ให้กำลังใจเค้าด้วยนะคะ  น่าฉงฉานอันดับหนึ่งเลย T^T  เอาล่ะค่ะ ส่วนท่านใดอยากพูดคุยกะไรท์ก็เข้าไปเป็นเพื่อนกับไรท์ได้เลยค่ะที่ >>แฟนฟิค ฮอลลีวู้ด<<  ไปอ่านกันเลยค่าาาา

---------------------------------------------------------------------------------------

เช้าตรู่วันต่อมา..........

เสียงหวีดหวิวของกาต้มน้ำส่งเสียงดังรบกวนสมาธิอยู่บนเตา เคล้ากับกลิ่นกาแฟที่หอมกุร่นไปทั่วห้อง..........แสงแดดยามเช้าของเมืองสาดส่องมาทางหน้าต่างตรงห้องครัวกระทบต้องทุกอย่างที่เรียงรายวางไว้ ซึ่งเกิดจากการที่เจ้าของยกมันออกมาทุกอย่างเช่นที่เค้าชอบทำจนติดเป็นนิสัย

อเล็คนอนกลิ้งอยู่บนที่นอนกำลังเขียนสูตรคุกกี้ที่เค้ากำลังคิดค้นขึ้นใหม่อยู่.......รอให้ได้เตาอบจริงๆ ก่อนเถอะ แล้วเค้าจะลองทำในทุกๆ สูตรที่เค้าคิดเอาไว้เลย

แต่ไม่นานเสียงเคาะประตูอย่างแผ่วเบาของเค้าก็ดังขึ้น  และแทบจะทันทีที่สิ้นเสียง ลูกบิดทองเหลืองก็ถูกหมุนแล้วประตูก็เปิดออกพร้อมกับร่างสูงโปร่งที่แทรกตัวเข้ามาอย่างสบายๆ ราวกับนี่เป็นห้องของเค้าเอง

เจซ......

อเล็คที่ผงกหัวขึ้นมาจากขอบเตียงคิดไว้แล้วว่าต้องเป็นเจซ  ร่างบางแอบคิดในใจว่าถ้าจะทำแบบนั้นเจซก็ไม่จำเป็นต้องเคาะประตูก็ได้  เดินเข้าเฉยๆ จะไม่ง่ายกว่างั้นเหรอ

เจซดูประหลาดใจ แต่ไม่มากนัก “ฉันคิดว่านายยังไม่ตื่น  นี่ยังเช้ามากอยู่เลย”

“ให้ตาย  ฉันไม่ใช่คนตื่นสายนะ” อเล็คตอบ รอยยิ้มที่แสดงถึงความขบขันปรากฏขึ้นมาทันใด  เพื่อนอายุห่างกันเพียงเล็กน้อยเดินเข้ามาหาเค้าที่เตียงพลางถอดกระเป๋าสะพายออก

“ก็นายป่วย” เจซพูดเสียงต่ำ กลายๆ ต้องการจะบอกอเล็คว่าควรพักผ่อนเสียมากกว่า

ร่างบางกลอกตากลมๆ ไปมาลอกแลก  ก่อนจะยันตัวเองลุกขึ้นนั่งเมื่อเจซเดินมาถึงเตียงของเค้าแล้ว  แว่นตายังคงอยู่บนดั้งสวยของอเล็คดั่งเช่นทุกครั้งที่เจ้าตัวต้องอ่านนั้นเขียนนี่อยู่เป็นประจำ

“เจซ รู้อะไรไหม....นายไม่จำเป็นต้องมาที่นี้ทุกครั้งหลังเข้าและออกกะของนายก็ได้นะ  ฉันกำลังหายดีแล้วและจะกลับไปทำงานในไม่ช้า” อเล็คว่า  แต่เจซไม่สนใจฟัง ร่างสูงผมบล์อนกำลังไล่มองเพื่อนร่วมงานที่ยังคงใส่ชุดนอนหัวยุ่งเหยิงนั่งอยู่บนเตียงขนาดเจ็ดฟุตพร้อมกับแว่นตาหนาเตอะและสมุดวาดเขียนในมือ

“และนายก็ควรอาบน้ำก่อนจะจดอะไรๆ นะ” เจซว่าไม่ว่าเปล่า  มือเรียวยาวกว่าของอเล็คมากยกขึ้นถอดแว่นตาของอเล็คออก แล้วนั่งไขว้ห้างตรงขอบเตียง

อเล็คทำตาหยีพักหนึ่ง ก่อนจะฉวยแว่นคืนมาแต่ไม่ได้ใส่ไว้เหมือนเดิม

“ไม่เอาน่า นี่เวลาส่วนตัวนะ” ว่าแล้วเจ้าของห้องก็ลุกขึ้นดีดตัวจากฟูกนอนแล้วเดินตรงไปยังครัวที่อยู่ห่างไปเพียงแค่สามเมตร  อเล็คดูง่วนอยู่กับอะไรบ้างอย่าง จนไม่ได้หันกลับมามองเจซที่อมยิ้มอย่างไม่รู้สาเหตุคนเดียวอยู่บนเตียงของเจ้าตัว

เค้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะยิ้มทำไมกัน  เจซรู้แต่เพียงว่าเวลาอยู่กับอเล็คแล้วเค้ามีความสุข..........

และแล้วกลิ่นหอมกรุ่มที่คลุ้งอบอวลอยู่ในอากาศก็ลอยเข้ามาเตะจมูกของเจซเข้าอย่างจัง  จนเค้าเองอดที่จะถามออกไปไม่ได้

“นายทำอะไรอยู่น่ะ”

“อ้า  อืมม” อเล็คส่งเสียงงึมงำในลำคอ และง่วนต่อไป เค้าเลิกสนใจเจซไปชั่วขณะ

“อะไรนะ”

“อา เอ่อ...อืมม”

“อเล็ค” เจซขมวดคิ้ว  แต่ไม่ได้เขม็ง ร่างสูงผมบล์อนท่าทางไม่รับญาติในเวลาปรกติกำลังยิ้มไปด้วย

พิลึกคน......เจซคิดในใจ

ร่างสูงที่นั่งไขว้ห้างอยู่บนเตียงไม่รู้เลยว่าอเล็คกำลังทำอะไรอยู่  รู้แต่เพียงว่ากำลังชงกาแฟ......เป็นกาแฟที่หอมเอามากๆ เสียด้วย  ร่างบางของชายหนุ่มเรือนผมสีดำขลับกำลังชงกาแฟให้แม็กนัส   เบน............

ใช่  มันเป็นกาแฟที่แม็กนัสจะได้ดื่มเพียงแค่คนเดียว

เป็นรสชาติที่แม็กนัสชอบ  และอเล็คก็ชอบมันด้วยหากแม็กนัสชอบ.........

............ยิ่งชอบไปใหญ่เมื่อมันเป็นฝีมือของเค้า

เพียงแค่วันนี้เหตุที่อเล็คกำลังตั้งใจและขะมักเขม้นกับกาแฟของแม็กนัสอยู่นั้น ก็เพราะว่าหลังจากที่เค้าคิดไว้มาแล้วหลายวันก็ตัดสินใจว่าจะเอากาแฟไปให้แม็กนัสอีกสักครั้ง เพื่อทำให้แม็กนัสมั่นใจว่าเค้าเองไม่ได้โกรธที่อีกฝ่ายโมโหใส่เมื่อครั้งก่อน  อย่างน้อยก็ให้แม็กนัสได้รับรู้.......อย่างน้อยตอนนี้แม็กนัสก็ต้องคิดเรื่องนี้อยู่แน่ๆ อเล็คมั่นใจ

แต่จะเอาไปให้จริงๆ ในวันพรุ่งนี้นะ  ไม่ใช่วันนี้อเล็คเพียงแค่ตรวจสอบดูฝีมือตัวเองเฉยๆ ว่ายังชงได้รสชาติดีอย่างที่แม็กนัสชอบอยู่หรือเปล่า

ใบหน้าขาวใสเม้มปาก บรรจงเติมส่วนผสมสุดท้ายลงไปอย่างตั้งใจ  และไม่รู้ตัวเลยว่าเพื่อนตัวสูงที่อายุน้อยกว่าเค้าสาวเท้าก้าวเข้ามาอยู่ข้างหลังอย่างเงียบๆ แล้ว

“ฉันล้วงสูตรลับนายได้แล้ว”

“อืม อ๊ะ เหวออ.....เจซ!” อเล็คสะดุ้งทำช้อนคนกาแฟตกพื้นเมื่อเจซเข้ามากระซิบและเป่าลมร้อนข้างหูเค้า

ร่างสูงผมบล์อนที่หยอกเล่นแสยะยิ้มหัวเราะกับตัวเองในขณะที่อเล็คหันมาทำหน้าแหวใส่คนแกล้ง “ฉันตกใจหมดเลย  นายไม่จำเป็นต้องพูดแบบนั้นก็ได้ฉันจั๊กจี้หูนะรู้ไหม” ร่างบางผิวขาวยิ่งกว่าสาวสวยบางคนทำเสียงขุ่นก่อนจะก้มลงไปเก็บช้อนที่ทำตกเมื่อครู่  และพบว่าตอนนี้มันไปอยู่ในมือของเจซเรียบร้อยแล้ว  เจซส่งคืนในขณะพูด

“นั่นนายทำอะไรน่ะอเล็ค”

“ก็ชงกาแฟไง” คนถูกถามตอบเสียงอ้อมแอ้ม  อเล็คพิงสะโพกกับชั้นทำครัว.........เค้ากลัวโดนเจซจับได้เรื่องกาแฟของแม็กนัสถ้วยนี้

“หอมดีนี่  ฉันเคยเห็นนายชงแต่ไม่ยักเคยลองชิม” เจซเอ่ยเสียงเรียบซึ่งนั่นก็เป็นพื้นเพปรกติของเจ้าตัว  แต่ทำเอาอเล็คห่อไหล่ไปเลยในเวลานี้

“เอ่อ....มันก็แค่  กาแฟน่ะ” เจ้าของห้องและกาแฟสูตรลับนึกอยากตีปากตัวเองเสียจริงที่ตำตัวตะกุกตะกักพูดไม่ออก......เค้าไม่คิดว่าเจซที่ทำตัวเหมือนพ่อจะเข้ามาวุ่นวายตอนเค้าลองชงกาแฟให้แม็กนัส

“ฉันขอชิมได้ไหม” เจซว่าในที่สุด  ยืนดูปฏิกิริยาที่อเล็คค่อยๆ ยกถ้วยกาแฟมาให้เค้าอย่างจนใจ

ร่างสูงผมบล์อนรับมาแล้วเหลือบมองใบหน้าขาวสะอาดของอเล็ค พลางเอียงถ้วยกาแฟเข้าปากตัวเอง  สัมผัสกลิ่นหอมกรุ่มอันนุ่มนวลผสานความเข้มของกาแฟได้อย่างเป็นลำดับ  เจซยกระดับถ้วยให้สูงขึ้นอีกแล้วจิบเอากาแฟที่อเล็คบรรงจงชงลงไป เค้าหลุบตาเข้าไปในถ้วยกาแฟ

...........นี่สินะ กาแฟที่เจ้าแม็กนัสนั่นได้ดื่มเพียงคนเดียว............

อร่อยขนาดกาแฟทุกสูตรของทั้งร้านที่เค้าทำงานอยู่ขายไม่ออกไปเลยทีเดียว

อเล็คให้ความสำคัญกับหมอนั่นมากเกินไปจริงๆ เจซรู้สึกหงุดหงิดใจไม่น้อยที่รู้สึกว่าอเล็ครักแม็กนัสมากเพียงใด...........หลังจากจิบแรกเสร็จแล้วเจซก็ถือถ้วยออกห่างจากปาก  อเล็คฉวยกลับไปในทันทีทันใดจนคนที่ตัวสูงกว่าอดเลิกคิ้วขึ้นสูงๆ ไม่ได้

“นั่นฉันเพิ่งจะจิบเองนะ” เจซว่าและขอจิบอีก  เพราะต้องการอยากที่จะรู้สึกว่าเป็นคนที่อเล็ครักและห่วงใยบ้าง

แม้สักนิดก็ยังดี..........ที่ทำให้เค้ารู้สึกว่าอเล็คก็รักเค้าเช่นเดียวกับที่เจซเองก็รักอเล็คจนหาคำอธิบายไม่ได้

แต่ร่างบางเม้มปากพลางยกถ้วยกาแฟหนี

“พอแล้ว” อเล็คกระซิบเสียงอ่อนโยน  วางถ้วยลงบนโต๊ะทำครัวติดผนังแล้วหันหลังบังมันไว้

“นายไม่รีบไปเข้ากะหรือ?” ร่างบางสีขาวหมดจดเอ่ยถามขึ้นหลังจากหันกลับมา  คิ้วเรียวสีดำเข้มยกขึ้นเป็นเชิงถามซ้ำ

ช่วยไม่ได้แฮ่ะ........เจซคิดในใจและคงจะยักไหล่ให้ตัวเองด้วยถ้าทำได้  เค้าคงจะต้องไปเสียทีแล้วล่ะ

ร่างสูงผมบล์อนถอยหลังมาเล็กน้อย ก่อนจะชูมือขึ้นน้อยๆ “งั้นฉันไปก่อนล่ะกัน  ดูแลตัวเองดีๆ ล่ะอเล็ค  ล็อคประตูด้วย”

เจซว่า  หยิบกระเป๋าตัวเองขึ้นมาในขณะที่เดินออกประตูไปและไม่ลืมที่จะมองหน้าอเล็คเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะปิดมันลง  เจ้าของห้องเคืองขุ่นในใจเล็กน้อย

“นี่ห้องฉันนะ  เลิกบอกว่าให้ฉันล็อคประตูได้แล้ว คนที่นี่ไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นซะหน่อย....เจซบ้า เจ้าเด็กแก่แดด” อเล็คถลึงตาแล้วกลอกไปมาเล็กน้อย  ก่อนจะเลิกคิดเสียแล้วหันกลับมาให้ความสนใจกับกาแฟของตัวเองต่อ  และมันก็ใช้ได้ทีเดียว

************************************************************************************

 เสียงสมาร์ทโฟนดังขึ้นติดต่อกันเป็นรอบที่สิบได้แล้วในวันนี้  และมันก็ชักจะดังถี่ขึ้นทุกทีพอพลบค่ำ  เจ้าของๆ มันเริ่มเบื่อเต็มทนแล้วที่จะรับมันทุกๆ สาย  แต่แล้วเค้าก็เลือกไม่ได้  มือแกร่งเรียวพอเหมาะหยิบสามรท์โฟนขึ้นมา  สไลด์และรับอย่างเบื่อหน่าย

“ครับ”

“แม็กนัส....คืนนี้มีปาร์ตี้ของคนดังแถวๆ นั้นนะ  ทายซิว่าใคร?  เค้าบอกว่าอยากให้นายไป.....”

“ผมขอโทษครับ  ผมไปไม่ได้” และจู่ๆ เสียงร่าเริงที่กรอกตามสายมาก็ถูกตัดบทด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเหมือนปวดหัวจัดของคนรับ

.............ไม่อยากไป  แค่ไม่อยากไปไหนทั้งนั้น..........

เสียงคู่สายเงียบไปราวกับตกใจ  เพราะนี่เป็นครั้งที่เกือบร้อยได้แล้วมั้งที่แม็กนัสปฎิเสธงานที่เค้าติดต่อมาให้  เมื่อลองถามเจ้าตัวดูแล้วก็ถูกตอบกลับมาว่าไม่สบายท่าเดียวเสมอ  และที่สำคัญแม็กนัสไม่เคยหยุดที่จะทำงานหรือ Make money เลย

นายแบบร่างสูงดีกรีฮอตขยันทำงานและจริงจังกับมันเสมอ  แต่ดูท่าแม็กนัสอาจจะกำลังมองหาเวลาพักให้แก่ตัวเองอยู่ก็ได้..........แต่ก็ปุบปับเกินไป

“อ๋อ อืม  ไม่เป็นไร....นายพักผ่อนเถอะ  อีกสามวันมีนัดถ่ายละครนะอย่าลืมไปซะล่ะ” ผู้จัดการส่วนตัวที่โทรมาทำเสียงร่าเริงในตอนแรก  พูดเสียงอ่อนลงก่อนจะโดนตัดสายไปอย่างรวดเร็ว

“ขอบคุณครับ” มือแกร่งข้างเดิมโยนมือถือลงบนเตียงอย่างไม่ใส่ใจ  แล้วแม็กนัสก็ยกมือขึ้นมาลูบหน้าของตัวเองอย่างเหนื่อยล้า ร่างสูงแกร่งของเค้าทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงยับยู่ยี่ที่ไม่เคยคิดจะดูแลมันเลย

หลายวันมาแล้วที่แม็กนัสเอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้อง......หลายวันหลังจากที่แม็กนัสดูทีวีโต้รุ่ง  นอนน้อยและรับงานน้อยลง  ร่างสูงก็ไม่ได้รับงานอะไรในวันนี้เลย เค้าบอกกับผู้จัดการส่วนตัวว่าเหนื่อยและป่วยแต่ที่จริงเป็นเพราะซังกะตายจนไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรก็เท่านั้นเอง

‘ก็เท่านั้น’ ของแม็กนัสหมายถึงเงินมูลค่าเป็นล้านต่อวันที่เค้าจะสามารถกระดิกนิ้วหามาได้

แต่ทว่าวงการบันเทิงในตอนนี้ไม่ได้ทำเอาเค้ารู้สึกสนุกอีกต่อไปแล้วในช่วงนี้  แม็กนัสเองก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร  เค้าไม่สามารถตอบตัวเองได้

เป็นเรื่องจริงที่เค้ารู้สึกไม่ดีและเสียใจที่ทำให้อเล็คร้องไห้เพราะตน  แต่พอจะลุกไปข้างนอก หรือทำงานก็รู้สึกขี้เกียจเสียอย่างนั้น  และสองสามวันมานี้เค้าก็ค้นพบว่าตัวเองเหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่างไปเลย

“โอ้ย บ้าจริง!  เมื่อไหร่จะหายสักทีฟะเนี่ย!!” แม็กนัสเปลี่ยนจากลูบหน้าตัวเองมาเป็นขยี้หัวแรงๆ อย่างไม่ได้ดั่งใจ  ผิวสีแทนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อสวยงามหดเกร็งทุกมัดด้วยอารมณ์ที่ฉุนเฉียวขึ้นของเจ้าของ........แม็กนัสไม่ได้ใส่เสื้อมาสามวันแล้ว  มีเพียงกางเกงยีนส์แบรนด์ดังที่ติดกายตลอดเวลาเพียงเท่านั้น (แต่เค้าอาบน้ำนะ)

และด้วยอารามโมโหจนฟิวส์เกือบขาด  ร่างสูงของนายแบบและนักแสดงชื่อดังก็เดินเข้าครัวไปหาเหล้าที่เค้ามักจะแวะเข้าไปคุยกับมันบ่อยๆ ในช่วงหลังมานี้...........

และตามทางที่เค้าเดินผ่านไป ขวดเหล้าวางเกลื่อนบนโต๊ะทุกๆ ตัว

*********************************************************************************

เช้าวันต่อมาที่ห้องอันแสนเล็กและอัดแน่นไปด้วยสูตรคุกกี้กับกาแฟของอเล็ค..............

ร่างบางผิวขาวจัดผิดกับชายธรรมดาทั่วไป  กำลังยิ้มบางขณะจัดเสื้อเชิ้ตแขนสั้นลำลองเรียบร้อยของตัวเอง

วันนี้อเล็คโทรบอกเจซว่าไม่ต้องมาหาเค้าที่ห้องแล้วเพราะวันนี้อเล็คแข็งแรงพอและหายดีที่จะทำงานต่อได้แล้ว หลังจากหยุดมาหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ  อเล็คกำลังจะออกไปพร้อมๆ กับที่เอากาแฟแก้วนั้นไปให้แม็กนัสด้วย  และโชคดีที่ไม่ไกลไปจากที่พักของแม็กนัสนักกาแฟที่ตั้งใจจะเอาไปให้จึงไม่เย็นจนเสียรสชาติไปเสียก่อน

ร่างบางออกมาจากห้องด้วยความสดชื่น เพราะนี่ยังเช้าอยู่มากผู้คนจึงยังไม่ออกมาสัญจรไปมาบนท้องถนน  เสียงเลยฟังดูเบาหูกว่าในเวลาปรกติ  อเล็คทักทายคาร์ลในขณะที่อีกคนหนึ่งเพิ่งกลับขึ้นมาจากไปเอาหนังสือพิมพ์ด้านล่าง 

หนุ่มแว่นดีกรีเอกฟิสิกส์ไฟฟ้าเอ่ยปากอย่างยินดีว่าวันนี้เค้าคงจะได้เจอใบหน้าที่ยิ้มแย้มของอเล็คสักที

“.....หลังจากที่ทางร้านเหี่ยวเฉามานาน” คาร์ลกล่าวไว้ว่าอย่างนั้น  เรียกรอยยิ้มที่หาได้ยากของเล็คขึ้นมาจนได้  ก่อนแยกกันอเล็คสัญญาว่าวันนี้เค้าจะเพิ่มคุกกี้ให้คาร์ลเป็นพิเศษ  แล้วเด็กหนุ่มแว่นหนาก็ตบปากรับคำเข้าห้องของตัวเองไป

ร่างบางผู้เป็นขวัญใจของใครหลายๆ คนทั้งขาจรและขาประจำของร้านออกจากอาร์พาทร์เมนท์  ขึ้นรถแท็กซี่คันเดิมและคุณลุงคนขับก็ยินดีด้วยเช่นกันที่อเล็คกลับมาแข็งแรงเหมือนเดิม

แต่ทว่าวันนี้กลับต่างออกไปเพราะนี่เป็นวันทำงานวันแรกหลังจากหยุดไปหลายวันของเค้า  อเล็คจึงไม่คิดใช้เวลาพักในตอนส่ายๆ ไปกับการออกไปนอกร้าน......นั่นอาจทำให้เค้าถูกเพ่งเล็งจากคุณบีพอทท์ได้  อเล็คจึงคิดจะเอากาแฟที่ถืออยู่ในมือไปฝากแม็กนัสเสียก่อนที่เค้าจะได้ไปเข้ากะแรกของวันนี้

รถแท็กซี่คันสีเหลืองเลี้ยวหักศอก  ไต่ไปตามถนนในย่านดาวน์ทาวน์อย่างชำนาญจนกระทั่งมาถึงที่หมายอย่างรวดเร็วเช่นเคย  อเล็คลงจากรถกุลีกุจอขึ้นไปชั้นที่แม็กนัสอาศัยอยู่  ในใจก็กล้าๆ กลัวๆ ตั้งแต่อยู่ในลิฟต์แล้วว่าตัวเองควรทำอย่างไรดี  สารภาพเลย อเล็คไม่รู้ว่าจะทำหน้ายังไงหรือพูดอะไรกับแม็กนัสด้วยซ้ำถ้าหากอีกคนหนึ่งยอมเปิดประตูให้เค้า

แต่ว่าถึงยังไงเค้าก็มาด้วยความตั้งใจล่ะนะ  ยังไงก็ต้องลองกันสักตั้ง.........

ถ้าแม็กนัสไม่ได้พูดแบบนั้นจริงๆ น่ะนะ

“ออกไปซะ ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย.....”

อเล็คหัวใจกระตุกเมื่อคำนั้นก้องซ้ำขึ้นมาในหัวใจของเค้า  ถึงแม้ว่าจะย่ำแย่เพียงใดอเล็ค   ไลท์วู้ตคนนี้ก็มองโลกในแง่ดีเสมอ

ขณะนี้ร่างบางที่สวมเสื้อเชิ้ตตัวเก่งและกางเกงสีดำเข้ารูปกำลังยืนอยู่หน้าห้องประตูไม้บานหรูของดารานายแบบชื่อดังที่สุดคนหนึ่งของวงการ  ข้อมือบางที่สวมสายรัดแขนสีดำซึ่งตัดกับสีผิวได้อย่างเด่นชัดยกค้างกลางอากาศ  ก่อนริมฝีปากบางจะขบเม้มเข้าหากัน แล้วอเล็คก็บรรจงกดกริ่งหน้าประตูนั้นเข้าไป

.

.

.

TBC.

--------------------------------------------------------------------------------------------

แม็กนัสจะเปิดประตูให้อเล็คไหมนะ?!  แล้วจะเป็นยังไงต่อไปล่ะนี่  ตามติดต่อ (?)+(เหมือนไรท์ใช้คำแปลกๆ ) ได้ใน Part ต่อไปเลยค่ะ  แม็กนัสจะรับกาแฟของอเล็ครึเปล่านาาา  แล้วเจซจะสมหวังไหมในท้ายที่สุด

เหมือนวันนี้ไรท์จะรีบๆ เลยล่ะค่ะ  ติดตามตอนต่อไปกันด้วยนะคะ  รู้สึกช่วงนี้รีดๆ คงจะสอบกันอยู่ใช่ไหมค่ะ  ขอให้โชคดีในการสอบและสอบผ่านทุกวิชาเลยนะค้าาาา  รักรีดทุกท่านมากๆ เลยค่ะ

ด้วยรักและแรงหื่น

Ray - Aund