[FIC - TMI] + [Part 13] Your Heart……หัวใจนายเป็นของฉัน – Magnus x Alec

ใกล้เข้ามาแล้วกับ Nc – MaLec ที่ไรท์ได้สัญญาไว้  อิๆ  สวัสดีค่าาาา  สาวก Magnus x Alec ทั้งหลายยยยยยยยย ^0^  วันนี้ไรท์กลับมาปรากฏตัวอีกครั้งแล้วค่ะ(?)  ไม่รู้ว่าทำไมช่วงนี้ถึงมีหลายอย่างยุ่งๆนักหนา  ทำเอาไรท์อดที่จะเซ็งไม่ได้เลยค่ะ  เรื่องนี้เสร็จแล้วเรื่องอื่นก็พุ่งเข้ามาซะไรท์เกือบหน้าหงายเลยค่ะ

แต่ว่าก็เริ่มเบาลงแล้วนะเออ (วันนี้ได้ข่าวว่าเครื่องปริ้นเจ๋งหนิ -_-“) แต่ว่าเรื่องกำลังจะดำเนินไปถึง $%%*^()()&&)_++(^#$ แล้วนะเออ //สักพัก...ผั๊วะ! .....แว่วเสียงขว้างโทรศัพท์มาประทับลงบนหัวไรท์// 55555 เราก็รู้ๆ กันอยู่ค่ะ  ไรท์มิจำเป็นต้องบอกก็ได้ชิมิเคอะ  อิ3อิ

มาช่วยกันเอาใจช่วยอเล็คกับแม็กนัสให้ใจตรงกันสักทีนะคะ ^^

เอาล่ะค่ะ  ที่นี้ก็ไปอ่านกันเลยค่าาาาาา  >3<!!!

--------------------------------------------------------------------------------------------

“อเล็ค! ผ้าเช็คโต๊ะหายไปไหนหมด!”

เสียงแผดดังลั่นทำเอาทุกคนในร้านต่างอกสั่นขวัญหาย  มีเพียงแค่ชายหนุ่มซึ่งถูกเรียกชื่อที่กระฉับกระเฉงอยู่เพียงคนเดียวเท่านั้นที่โผล่หน้าออกมาจากตู้วางเบเกอร์รี่ตอบคำถามของคนช่างยั๊วะ

“ผมเก็บไว้หมดแล้วครับคุณบีพอทท์  ทำความสะอาดเรียบร้อยหลังจากใช้เสร็จอย่างที่คุณบอก” อเล็คตอบเสียงปรกติ ทำใจดีสู้เจ้าของร้านที่ร่างอ้วนยิ่งกว่าพอกกี้ในเรื่องลูนี่ตูนซะอีก

อเล็คเก็บและทำความสะอาดเสร็จแล้วแสดงว่าเค้าเช็ดโต๊ะทุกตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วอย่างไม่ต้องสงสัย  ชายแก่แถมพุงอ้วนแพละล้นออกมาจากกางเกงหอบกล่องพัสดุไว้ในอ้อนแขนสั้นๆ ของตัวเอง  มองพิจารณาอเล็คผ่านแว่นเลนส์กลมซึ่งมันดูเล็กไปเลยเมื่อแทบกับคนใส่  และไม่พูดอะไรเลยก่อนจะเดินออกจากร้านไป  นั่นคือบีพอทท์กำลังบอกพนักงานที่เพิ่งมาทำงานหลังจากหยุดไปเจ็ดวันของเค้าว่า

............เออ ก็ดีหนิ  แต่ฉันยังไม่หยุดจ้องนายง่ายๆ หรอกนะ.........

เจ้าของร้านสุดอึดอัดย้ายร่างเกินคำว่าตุ๊ต๊ะของตัวเองออกไปแล้ว  เพื่อนๆ ในร้านที่อยู่กะสุดท้ายก็ออกมาหาร่างบางใจกล้าที่เพิ่งถูกสอบสวนไปเมื่อครู่นี้

“โว่  อเล็คนายนี่ใจเย็นสยบทุกอย่างไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ”

“ฉันก็แค่ตอบตามความจริงน่ะ” อเล็คยักไหล่ในขณะที่เดฟซึ่งท้าวเคาเตอร์อยู่นั้นโดนแซมดันเข้าเต็มๆ

“ถอยหน่อยเจ้าแห้ง  ฉันยังต้องเก็บอะไรๆ อีกเยอะ”

“ไปตายซะแซม” เดฟแหวใส่ คลายๆ อยากจะเปิดศึกปะทะน้ำลายกับพ่อครัวของร้านเต็มที  อเล็คยิ้มน้อยๆ อย่างติดตลกเมื่อนึกถึงภาพครั้งล่าสุดที่สองคนนี้ทะเลาะกันจนครัวแตกแล้วก็เป็นเค้าเองที่คอยเก็บนู่นเก็บนี่ให้  ร่างบางดึงถาดในตู้เบเกอร์รี่ออกมาวางเทินกันทั้งหมดแล้วพูดในขณะที่สอดมือเข้าไปใต้ฐานของถาด

“ฉันว่าฉันก็ต้องรีบเก็บด้วยเหมือนกัน  เราจะได้กลับบ้านกันไวๆ ......อ๊ะ  เดฟ  โธ่ ไม่เอาน่า”

“ฉันจัดการเองอเล็ค  นายกลับบ้านไปได้เลย” เดฟที่แย้งถาดใส่เบเกอร์รี่มาจากอเล็คยิ้มแฉ่งให้ “เดี๋ยวฉันจะช่วยเจ้าบ้าแซมเก็บของในครัวที่หมอนั่นทำรกไว้เอง  นายไม่ต้องห่วง  กลับบ้านเถอะ  นายเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”

“แต่ว่าพวกนายสองคน...”

“ไม่เป็นไรหรอกน่า” เพื่อนร่างสูงผอมจนเกือบจะเก้งก้างบอกปัดประโยคที่แสนดื้อดึงของอเล็คด้วยความดื้อดึงที่มีมากกว่า  วันนี้อเล็คเดินไปเดินมายังกะหนูติดจั่นเลย  ใครๆ ในร้านก็ต่างกลัวกันว่าร่างบางที่เพิ่งหายป่วยคนนี้จะไข้กลับอีกรอบ

เดฟตัดปัญหาเดินหนีไปหลังร้านแล้ว  ทิ้งให้อเล็คยืนคิดอยู่คนเดียว

.........บางทีมันอาจจะเป็นอย่างเดฟว่า  เค้าไม่ควรหักโหมมากนัก  ยิ่งกระเซาะกระแซะไม่เหมือนคนอื่นเสียด้วย  และคืนนี้เค้าก็มีนัด..........

แม็กนัส......

ไม่ใช่ว่าอเล็คลืมหรอกนะ  แต่แม็กนัสเป็นคนบอกเองนี่ว่า หลังเลิกงานแล้วให้มาหาแม็กนัส น่ะ......ทุ่มครึ่งก็ถือว่าไม่ใช่เวลาดึกอะไรนี่นา

ร่างบางคิดถึงเรื่องไปพบแม็กนัสทั้งวัน  แม้เค้าจะเดินไม่หยุดแต่ก็เป็นเพราะตื่นเต้นนั่นแหละถึงได้เป็นแบบนั้น  อเล็คเดินไปหลังร้านเพื่อบอกลาเดฟกับแซมซึ่งส่อแววว่าจะกัดกันจริงๆ แล้วออกจากร้านมา

อเล็คเพิ่งจะนึกได้เมื่อตอนเข้าร้านนี่เองว่าเค้าลืมกระเป๋าไว้ที่ห้องของแม็กนัส  และรู้สึกแย่นิดๆ ถ้าแม็กนัสจะเจอปึกบิลทั้งหลายทั้งแหล่ที่แม่เค้าฝากมาจ่าย

ถ้าหมอนั่นไม่เป็นจอมค้นข้าวของเหมือนเมื่อก่อนน่ะนะ.......อเล็คคิดในใจพลางยกยิ้ม

ในย่านที่ร่างบางทำงานอยู่นั้นจริงๆ แล้วพอพระอาทิตย์ตกดินก็จะแทบร้างผู้คนกันเลยทีเดียว  เพราะย่านนี้ไม่ได้เต็มไปด้วยแสงสีเสียงที่น่าดึงดูดใจเหมือนย่านการค้าย่านข้างๆ นี้  ดังนั้นจึงหมายความว่าแท็กซี่ก็จะไม่มีผ่านมาในย่านที่เค้าทำงานอยู่เลยสักคัน

เพราะงั้น  การไปหาแม็กนัสในครั้งนี้ของร่างบางผู้น่าสนใจยิ่งกว่าสวยน้อยที่เดินไปเดินมาเพื่อเรียกร้องความสนใจ จึงเป็นไปด้วยการเดิน และเพียงเพราะใช้เวลาไม่มากเท่าไรอเล็คจึงไม่กังวลอะไรมาก  เค้ารู้สึกดีจนหุบยิ้มไม่ได้เลยซะอีกที่แม็กนัสเป็นคนออกปากเองว่าอยากเจอเค้า

วันนี้อาจจะเป็นวันของเค้าก็ได้ใครจะไปรู้

อเล็คคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอย่างอารมณ์ดีในขณะที่เดินไปตามทางที่เค้ารู้จัก  และแล้วก็มาถึงที่หมาย  ไม่รู้ว่าแม็กนัสกำลังหลับอยู่บนโซฟาแล้วเปิดทีวีให้ดูตัวเองอยู่รึเปล่านะ?  อเล็คก้าวเข้าลิฟต์ไปอย่างกระฉับกระเฉงอีกเช่นเคย  ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันบิดมุมขึ้นเล็กน้อยเพื่อเป็นร่องรอยว่าเค้ายิ้ม  ดวงตากลมโตสีสวยที่เหมือนขวดแก้วกวาดขึ้นไปมามองตัวเลขชั้นของลิฟต์ถัดขึ้นไปเรื่อยๆ

ร่างกำลังใจจดใจจ่อที่จะได้กับแม็กนัสเต็มขั้น  จนกระทั่งเสียงมือถือที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงด้านหลังดังขึ้น  อเล็คมีสีหน้าตกใจอยู่เล็กน้อย  ก่อนจะหยิบมันขึ้นมาแล้วรับสายที่เค้าคุ้นเคยอยู่ไม่น้อยเลย

“สวัสดีครับแม่”

ทันทีที่ร่างบางรับสาย  เค้าก็แทบจะฟังไม่รู้เรื่องเพราะแม่ของเค้าพูดรัวเร็วและดูจะโหยหวนมากเหลือเกิน  อเล็คเลิกเม้มปากแล้ว  แต่อ้าค้างน้อยๆ ราวกับจะพูดอะไรบางอย่าง ถ้าแม่เค้ายอมเปิดช่องโหว่ให้เค้าพูดบ้าง

และทันใดนั้นหัวใจเค้าก็กระตุกวูบ จนคล้ายเหมือนหยุดเต้นไปเลยหลังจากนั้น

“อะ เอ่อ  แม่ว่าอะไรนะครับ....” อเล็คถือโทรศัพท์พูดจาตะกุกตะกักถามซ้ำอีกครั้ง

“อเล็ค  บ้านของเรากำลังจะโดนยึด!” แมรีสทำเสียงจนออกเหมือนตวาดใส่ลูกชายคนโตของตัวเอง  เธอสติแตกเจียนคลั่งเพราะไม่รู้จะทำยังไง และหวังพึ่งอเล็คเพียงคนเดียว

“คนจากธนาคารมาบอกเราที่บ้านเมื่อเย็นนี้และแม่กับพ่อก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้วอเล็ค!” เสียงตื่นตระหนกกรอกมาตามสาย ในขณะที่ลิฟต์ใกล้ถึงจุดหมาย

“ละ แล้ว  แม่เอาบ้านไปจำนองกับธนาคารตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมผมถึงไม่รู้.....” อเล็ครู้สึกเหมือนโดนหยิกท้อง

“เมื่อปีที่แล้ว  พ่อกับแม่เอาเงินที่ได้ไปใช้หนี้พนันที่ติดไว้แล้วก็ซื้อนั่นนี่เข้าบ้านอีกเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้นเอง!  แป๊บเดียวมันก็หมดซะแล้ว”

“แต่ว่าเงินเยอะขนาดนั้นเลยนะครับ  แล้วจะให้ผมทำยังไง” อเล็คทำหน้าปวดร้าวและรู้สึกหนักอึ้งไปหมดทั้งตัว  มันเป็นเรื่องที่ร้ายแรงเอามากๆ เพราะบ้านของพวกเค้ากำลังจะถูกยึด  ที่แม่โทรมาหาเค้าคงต้องการจะให้เค้าช่วยอะไรแน่ๆ  แต่จะให้เค้าทำยังไงล่ะ  ไม่มีใครกล้าสู้กับธนาคารหรอก ถ้ามีเงินไม่มากพอ...........

“เงินไงล่ะอเล็ค  เอาเงินที่ลูกเก็บไว้ไปไถ่บ้านคืนกับธนาคารก่อนแล้วเราก็จะมีบ้านอยู่ต่อไปยังไงล่ะ!” แม่อเล็คพูดเสียงฟังดูมีหวัง  เอาน้ำเย็นเข้าเกลี้ยกล่อมลูกและบ่งบอกเลยว่าเธอรู้สึกดีแค่ไหน

“งะ งะ เงินของผมงั้นเหรอครับ” อเล็คเสียงเบาหวิว  เอนหลังพิงกับผนังลิฟต์แล้วลู่ตัวลง เมื่อเสียงรัวเร็วแต่บอกจำนวนเงินอย่างชัดเจนของแมรีสเอ่ยกลับมา

มันเป็นจำนวนเงินที่กว่าตัวเลขที่เค้ามีอยู่ในบัญชีเพียงนิดเดียวเท่านั้น............

แต่ว่านั่นมันคือเงินเก็บสำหรับเปิดร้านของเค้า

“มะ แม่แต่ว่าผม.....”

“แต่อะไรอีกล่ะอเล็ค! นี่แม่.....นี่บ้านของเรานะ! ถ้าแกไม่ได้ทำงานในเมืองเส็งเคร็งนั่นแล้วกลับมาก็ยังมีบ้านให้อยู่นะ  แกต้องช่วยบ้านเราและน้องๆ”

อเล็คคุยอีกเล็กน้อย  วางสายอย่างเงียบเชียบและใจสลายในทันที  เค้ารู้สึกจุกเหมือนโดนต่อยท้องหลังจากที่ต้องจำใจรับปากแม่ไปอย่างเสียไม่ได้..........

รู้ไหม  นานแค่ไหนกว่าเค้าจะเก็บเงินได้เท่านั้นน่ะ.........

ความฝันที่จะเปิดร้านของร่างบางล่มจมไม่มีชิ้นดี  พร้อมกับเงินก้อนที่เก็บสะสมมาเกือบทั้งชีวิตและถ้าจะให้เริ่มเก็บใหม่คงจะทำไม่ได้เสียแล้ว.......วันนี้มันไม่ใช่วันของเค้าซะแล้วสิ

อเล็ค   ไลท์วู้ตกอดตัวเองในขณะที่บานลิฟต์ดีดตัวออกจากกันพอดี  เค้าหมดแรงแล้วแม้ว่าแม็กนัสจะรออยู่ข้างหน้า.......คนที่อเล็คอยากจะเจอมากที่สุด

แต่ว่าแม่ก็กลับมาพร้อมกับความรวดร้าวใหม่ ซึ่งมันก็มักจะเกิดขึ้นแทบทุกครั้งที่อีกฝ่ายติดต่อร่างบางมาทางโทรศัทพ์ แต่ทว่าครั้งนี้มันมากมายกว่านั้นเป็นอย่างยิ่งเมื่อความฝันของเค้าถูกลบออกไปอย่างต่อหน้าต่อตา

“แต่อะไรอีกล่ะอเล็ค! นี่แม่.....นี่บ้านของเรานะ! ถ้าแกไม่ได้ทำงานในเมืองเส็งเคร็งนั่นแล้วกลับมาก็ยังมีบ้านให้อยู่นะ  แกต้องช่วยบ้านเราและน้องๆ”

ปฏิเสธไปก็ไม่ได้  แล้วจะให้อเล็คทำอย่างไร

“จะให้ผมทำยังไงได้ล่ะ....ผมทำอะไรได้  อึก  บ้าจริง  อย่าให้แม็กนัสรู้ว่านายร้องไห้อีกแล้วเด็ดขาดเลยนะ” อเล็คพึมพำกับตัวเอง  พลันน้ำตาที่เป็นเพื่อนเก่าของเค้าก็ร่วงรินลงมาอย่างไม่ต้องออกแรงสั่งเลยด้วยซ้ำ  แต่อเล็คไม่อยากเจอมันเลย......ไม่อยากทำให้แม็กนัสรู้ว่าเค้าร้องไห้อีกแล้ว

..........กลัวแม็กนัสจะเห็นว่าเค้างี่เง่าอีก............

อเล็คทึกทักไปอย่างนั้น  เพราะทุกครั้งที่เค้าร้องไห้ช่วงหลังๆ มานี้แม็กนัสจะชอบหันหลังให้เค้าแล้วพยายามบอกให้เค้าหยุดร้องซะ  ดังนั้นอเล็ค   ไลท์วู้ตจึงใช้หลังมือเช็ดน้ำตาเจ้ากรรมที่ไม่ได้ใช้ให้มันไหลออกไปจนหมดจากแก้มใสของเค้า พร้อมกับที่ลุกขึ้นแทรกตัวออกมาจากลิฟต์ก่อนที่มันจะปิดลง

เห็นท่าว่าความสดใสและอารมณ์ดีของร่างบางในวันนี้จะลดฮวบลงจนแทบไม่เหลือเสียแล้วล่ะ  อเล็คสูดจมูกและเช็ดขอบตาที่ออกจะชื่นๆ ของตัวเองอีกรอบเพื่อความแน่ใจ  จนกระทั่งมาถึงหน้าห้องของแม็กนัสอย่างรวดเร็วโดยไม่รู้ตัว เนื่องจากระยะทางนั้นใกล้กันมาก

ในใจจริงๆ นั้นอเล็คอยากจะหมุนตัวแล้ววิ่งกลับบ้านไปซะมากกว่า เพราะเค้าไม่แน่ใจว่าพอสมองเค้าหวนนึกถึงเรื่องเมื่อครู่นี้แล้ว  เเม้เพียงจะแค่แวบเดียวเท่านั้นก็ตามเถอะ มันอาจจะทำให้เค้าร้องไห้ขึ้นมาได้เลย  แต่ว่าบางทีแม็กนัสอาจจะมีเรื่องสำคัญที่จะคุยกับเค้าจริงๆ ก็ได้  หรือคิดอีกในแง่หนึ่งจะสำคัญหรือไม่สำคัญอเล็คก็ไม่ควรเบี้ยวนัดอยู่ดี  ร่างบางผิวขาวสะอาดสูดหายใจเขาเล็กน้อยก่อนจะกดกริ่งหน้าประตูของเพื่อนสนิท

และใช่เวลาเพียงไม่นานประตูก็ถูกเปิดออก  อเล็คคิดในใจว่าเค้าจะบอกให้แม็กนัสพูดเรื่องอะไรก็ตามมาเลยตรงนี้จะได้ไม่จำเป็นต้องเข้าไปข้างใน  แต่ทันทีที่เปิดประตู  ผู้มาเยือนก็ต้องชะงักไปเล็กน้อย

เมื่อคนที่มาเปิดประตูนั้นแทบจะยืนไม่ไหวด้วยซ้ำ

“แม็กนัส  เฮ้  นั่นนายไหวรึเปล่าน่ะ.....”

“อเล็ค” แม็กนัสพาดท่อนแขนกับลูกบิดดั่งเช่นทุกครั้งแต่คราวนี้ตัวของร่างสูงเซเล็กน้อย จนดูคลายจะล้มลงไปเสียอย่างนั้น  อเล็ครีบเข้าไปช่วยแต่พอเมื่อรับน้ำหนักเกือบทั้งหมดของแม็กนัสมาแล้วนั่นแหละ เค้าถึงเพิ่งได้ตระหนักว่าเพื่อนร่างสูงของเค้าตัวหนักแค่ไหน

“เฮ้  อเล็คนั่นนายเหรอ” แม็กนัสส่งเสียงที่คล้ายคำทักทายออกไป  หากมองไม่ผิดเหมือนร่างสูงเปลือยท่อนบนกำลังจะยิ้ม  อเล็คทำหน้างุนงงอยู่ไม่น้อยก่อนจะพูดตอบออกไป

“ก็ใช่ ฉันน่ะสิ  ก็นายบอกว่าให้ฉันมาตอนเลิกงานแล้ว.....เฮ้ นี่นายเมาอีกแล้วเหรอแม็กนัส” ร่างบางเอ่ยขึ้นมาพลางเลิกคิ้วอย่างไม่ชอบใจ

เพราะนั่นหมายถึงแม็กนัสไม่ดูแลสุขภาพตัวเองอีกแล้ว............

“บ้าจริง” อเล็คงึมงำแต่ดูไม่เหมือนสถบ กำลังจะบอกแม็กนัสให้ยืดตัวตรงๆ แล้วกลับเข้าไปนอนซะ  แต่แล้วร่างสูงสะโอดสะองภายใต้ยีนส์ตัวเก่งสีเข้มเพียงตัวเดียวก็ใช้สองมือโอบรอบคอระหงส์ขาว แล้วเงยหน้าขึ้นมาหาอเล็ค  ร่างบางที่โดนเกี่ยวด้วยแขนแข็งแรงแต่ไม่ปราณีประนอมในเรื่องน้ำหนักนั้นสะดุ้งเหมือนโดนไฟช็อตไปแวบหนึ่ง ก่อนจะยื่นหน้าตัวเองออกมารักษาระยะห่างจากแม็กนัส

............ก็ให้ตาย  นี่มันห่างกันไม่ถึงสิบเซน.........

อเล็คจึงพยายามออกห่างไปอีก  แต่แขนของแม็กนัสหนักเหลือเกิน  มันยากกับการที่ต้องออกห่างจากชายคนนี้ทั้งๆ ที่เค้ายังคงเกี่ยวเอาไว้อยู่แบบนี้  อเล็คเริ่นใจเต้นรัวอย่างที่ไม่ต้องการให้เกิดขึ้นในเวลานี้  ในขณะที่แม็กนัสจู่ๆ ก็ขมวดคิ้วเข้าหากันแล้วทำหน้าอย่างที่อเล็คเรียกว่าหงุดหงิดขึ้นมาเสียอย่างนั้น

“นาย...ดึกขนาดนี้แล้วยังจะออกมาเดินเพ่นพ่านอีกเหรอ” แม็กนัสพูดเสียงฟังดูติดจะไม่พอใจนัก  แต่อเล็คงงจัด

“อะ ห๊ะ....นายว่าอะไรนะ? ก็นายบอกให้ฉันมาเองนี่  เฮ้ เดี๋ยวแม็กนัส.......อ๊ะ เหวอออออ” ร่างบางที่ดูอ่อนแอไปเลยเมื่อทรงตัวแทบไม่ได้เนื่องจากแบกเพื่อนร่างสูงไว้ถึงครึ่งท่อน ยังพูดไม่ถึงไหนก็โดนอีกร่างที่สติไม่ครบถ้วนดึงเข้าห้องไปเสียแล้ว

เมื่อเข้ามาพ้นธรณีประตูอเล็คก็เกือบล้มเพราะโดนรั้งคอเข้ามาจนตลอดทั้งตัว  แต่ก็โชคดีไม่น้อยเลยเมื่อคนที่มีสติน้อยที่สุดยังคงเกี่ยวประคองอเล็คเอาไว้ได้  ร่างที่ไม่ได้แตกต่างกันนักแต่ดูอ่อนแอกว่าอย่างเห็นได้ชัดถูกกอดรัดอยู่ในอ้อมแขนของแม็กนัส   เบน ซึ่งใช้สายตาที่ฉ่ำเยิ้มมองลงมาทางเค้าอย่างหาคำอธิบายไม่ได้

ก็ให้ตาย  อเล็คไม่รู้หนิว่าแม็กนัสคิดอะไรอยู่ตอนที่กำลังเมาแบบนี้น่ะ!

แม็กนัสเคยประกาศกร้าวเอาไว้ว่าไม่ชอบเค้านี่นา  ให้เดาว่านี่คงจะไม่ได้เกิดจากอารมณ์ขบขันของเจ้าตัวหรอกนะแต่เป็นเพราะแม็กนัสกำลังเมาต่างหากล่ะ

“แม็กนัส  นายยืนไม่ไหวเหรอ” ร่างบางผมสีดำขลับพูดเกือบจะตะกุกตะกักและหายใจไม่สะดวกเมื่อรู้สึกถึงลมหายใจของอีกฝ่ายที่เป่ารดเค้าอยู่  แต่แม็กนัสไม่ได้พูดทะเล้นด้วยเหมือนเมื่อก่อน  อันที่จริงร่างสูงไม่เคยจ้องนานด้วยสายตาแบบนี้มาก่อนเลย..........และตอนนี้มันเปลี่ยนไปเป็นหงุดหงิดและฉุนเฉียว

..............คำพูดของเจซลอยเข้ามาในหัวแม็กนัสอีกครั้งหนึ่ง..............

แต่อเล็คไม่รู้ว่าร่างสูงของเพื่อนเค้าคิดอะไรอยู่  และไม่รู้ด้วยว่าเค้ากำลังจะเจอกับอะไรในตอนนี้ แต่สัญชาตญาณบอกเค้าว่าแม็กนัสไม่ใช่แม็กนัสคนเดิมที่เค้ารู้จักเสียแล้ว อเล็คพยายามใช้แขนดันตัวเองออกมาแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะแม็กนัสเริ่มรัดเค้าแน่นขึ้นเมื่อรู้ว่าเค้าจะหนี

“เอ่อ แม็กนัส...อ๊ะ นาย  อึก  ปล่อยฉันก่อนสิ  ฉันว่านายกอดแรงไปนะ” อเล็คพยายามบังคับให้เสียงตัวเองฟังดูราบเรียบที่สุด  แต่นี่เค้าเอนตัวหนีจากแม็กนัสจนเกือบจะทิ้งแรงทั้งหมดไว้ในอ้อมแขนของเพื่อนร่างสูงอยู่แล้วนะ............แม็กนัสเป็นอะไรรึเปล่า

ร่างสูงยังคงไม่พูด  “และถ้านายไม่มีอะไรแล้วล่ะก็  ฉันแค่แวะมาเอากระเป๋าฉัน ละ ละ แล้วฉันก็จะ....กลับ” อเล็คสะดุ้งสุดตัวเมื่อจู่ๆ มือใหญ่ของเพื่อนร่างสูงก็ค่อยๆ ลูบแผ่นหลังบางขึ้นมาทีละน้อย

“ฉันไม่ได้ชอบนาย........”

คำพูดที่เสียดแทงใจอเล็คเมื่อหลายปีก่อนและยังคงเป็นเช่นนั้นมาจนถึงทุกวันนี้ของแม็กนัสดังก้องขึ้นในใจ เพื่อเป็นการเตือนว่าร่างสูงตรงหน้าที่ห่างกันเพียงไม่ถึงคืบคนนี้ไม่ใช่คนเดิม...........

“แม็กนัส ดะ ดะ เดี๋ยว นี่นายโอเครึเปล่า......อ๊ะ อย่านะแม็กนัส! นายกำลังจะทำอะไรน่ะ เดี๋ยวก่อน!” อเล็คตัวแข็งทื่อและจับไปที่มือของแม็กนัสที่ล้วงเข้ามาในสาบเสื้อเชิ้ตสีอ่อนของเค้า  ร่างบางรู้สึกถึงลมหายใจที่คลุ้งแอกลอฮอล์เมื่อแม็กนัสยื่นหน้าเข้ามาใกล้อีก พร้อมกับที่มือแกร่งที่ไม่ยอมหยุด  อเล็คใช้มือของตัวเองไล่จับแต่ก็ไร้ผล มันไม่สามารถห้ามความแปลกประหลาดของแม็กนัสได้เลย

“เฮ้ย อย่าแม็กนัส  นี่ฉันเอง...อเล็คไง! นายไม่ไหวแล้วนะ ไปนอนเถอะ” คนที่โดนลูบกระทำ ตัวสั่นและห่อไหล่เมื่อแม็กนัสไม่ยอมพูดกับเค้าแถมยังทำตัวเหมือน........

เหมือนพวกคนหื่นๆ อีก

อเล็คคิดว่าบางทีแม็กนัสอาจจะเมาและอยากนอนมากจนเดินไปเองไม่เป็นก็ได้เลยหาที่ยึดเกาะ  แต่ทว่าก็ไม่ใช่.........แม็กนัส   เบนก้มลงไปดูดเม้มซอกคอขาวบริสุทธิ์ที่ยังคงมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ของอเล็คอย่างรวดเร็ว  คนถูกดูดเม้มสะดุ้งเฮือกและผลักตัวอีกคนออกไปอย่างแรงจนตัวของพวกเค้าผละออกจากกันจนได้  แม็กนัสเซถลาจนเกือบล้มและในหัวของอเล็คก็ขาวโพลน

เมื่อกี้แม็กนัสทำอะไรน่ะ?!

.

.

.

TBC.

-----------------------------------------------------------------------------------------------

อร้ายยยยยยยยยยยยยยย >3<!!  อิเบนนนน จะทำอะไรอเล็คของฉันน่ะ!  เอาสักทีเถอะ รีดๆ เค้ารอกันมาตั้งนานแล้ว! //อ้าว!//  เฮ้ย แต่เบามือหน่อยนะ อเล็คฉันบอบบาง  เฮือกก -.,-

ตาแม็กนัสจะทำตามที่ไรท์บอกหรือเปล่าก็ร่วมติดตามชมกันในตอนหน้านะคะ >///<  จะประทับใจรีดๆ รึเปล่าน้ออออออ  ฮิๆ  รออ่านกันนะคะ

และท่านใดที่อยากเป็นเพื่อนกะไรท์ก็เข้าไปที่นี่เลยค่าาา  >>แฟนฟิค ฮอลลีวู้ด<<  ไรท์ยินดีรับแอดเสมอเลยค่าาา...........รักทุกท่านะเออ -3- 

ด้วยรักและแรงหื่น

Ray -  Aund