[SF – TASM 2] + [Part 3…END] Winter Wonderland...มหัศจรรย์ แดนเหมันต์ – Peter x Harry

ไรท์มีเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยมาบอกค่ะ  เนื้อหาส่วนนี้จะไม่ได้ปรากฏอยู่ใน SF เรื่องนี้นะคะ

**ปีเตอร์เป็นชาวเหมันต์ที่ไม่เหมือนใครค่ะ เพราะเค้ามีเชื้อแมงมุมจากบรรพบุรุษเก่าแก่ ซึ่งเป็นเชื้อพระวงศ์เท่านั้น และในบางคนเท่านั้นที่จะมีค่ะ  ชาวเหมันต์ทั่วไปจะทำได้แค่ทนความหนาวเย็นแม้จะสุดขั้วเพียงใดก็ตามและสร้างความหนาวเย็นได้เล็กๆ น้อยๆ  ค่ะ  แต่พวกที่อยู่ในวังหรือมีความสามารถพิเศษก็จะพิเศษแตกต่างกันออกไปค่ะ ซึ่งจะมีไม่มากนักค่ะ

ฮ้าาาา Part จบแล้วค่ะไม่รู้ว่า SF – Spidy เรื่องนี้ผ่านสำหรับรีดๆ รึเปล่านะคะ แต่ไม่รู้ไรท์เกิดคึกอะไรถึงอยากเขียนค่ะ 555+ สนอง Need ตัวเองประมาณนั้น  พีทจะเหมือนว่าร้ายกาจ แต่ก็ไม่ใช่เลยค่ะเค้าไม่ได้ร้ายกาจเค้ามีเหตุผลค่ะ  รีดๆ จะถล้ำลึกสู่โลกแห่งแดนเหมันต์ของไรท์ค่ะ

เชิญรับชมกันด้วยความสำราญนะคะ  ไปอ่านกันเลยค่าาาา ^0^

-----------------------------------------------------------------------------------------------

ปีเตอร์.......

.

.

********************************************************************

.

.

ร่างสูงโปร่งแข็งแรงและขี้ทะเล้นเปลี่ยนไป  ปีเตอร์ใส่ชุดที่เท่ระเบิดไปเลย เค้าใส่เสื้อเป็นทางการแขนเสื้อขลิบด้ายและลวดลายสีทองพร้อมกับผ้าคลุมไหล่ที่สยายใหญ่อยู่เบื้องหลังเค้ายามเมื่อเดินมา  กางเกงหนังสีดำพร้อมกับบู๊ตที่ยาวจนเกือบถึงเข่า

แวบแรกแฮร์รี่เห็นสีหน้าเคร่งขรึมนั้น ก่อนปีเตอร์จะเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วเมื่อเข้ามา  ร่างสูงโปร่งที่ลักพาตัวเค้า (ใช้คำนั้นได้รึเปล่านะ) มีสีหน้าผ่อนคลายและราบเรียบลงเมื่อเจอเค้า  ปีเตอร์มีรอยยิ้มบางๆ ประดับหน้าอยู่เสียด้วยซ้ำเมื่ออีกฝ่ายเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าแฮร์รี่แล้ว

“ไง  ฉันหวังว่าคนอื่นๆ จะต้อนรับนายอย่างอบอุ่นนะ....อ๋อ และอีกอย่างนายดูดีมากเลย” ปีเตอร์พูดยิ้มทะเล้นในขณะที่ไล่สายตาลงมาหาชุดของแฮร์รี่  ร่างบางยักไหล่เล็กน้อยก่อนจะมองไปทางอื่นอย่างไม่รู้สาเหตุ......เค้าเพียงแค่ไม่อยากสบตากับปีเตอร์ที่ดูเปลี่ยนไป  ดูไม่เหมือนปีเตอร์ที่รักสนุกคนแรกเลยสักนิด  ร่างสูงดูภูมิฐานขึ้นเป็นกอง

“เอ่อ ไม่รู้สิ  ฉันควรขอบคุณใครล่ะ...นายหรือว่าพวกเธอ” แต่ปีเตอร์กลั้นขำใส่เค้า

“นายเจอแล้วสินะ ฮ่ะๆ รู้ไหม  พวกเธออายุมากกว่าฉันเสียอีก”

“ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกนี่” แฮร์รี่เลิกคิ้ว  ปีเตอร์พูดต่อรอยยิ้มบางยังคงไม่จางหายไปไหน

“ฉันอายุ 200 ปี”ร่างสูงรอดูปฏิกิริยา เค้าเห็นแฮร์รี่ลู่ไหลลงติดกระจกและอุทานออกมาตาค้างตามคาด

“ไม่ต้องตกใจหรอก  ฉันก็เคยโดนบังคับเหมือนนายนั่นแหละ....อ่อใช่  พวกเธอบอกว่านายน่ารักมากเลย แล้วตัวนายก็เล็กเอามากๆ  ..........เอ่อ ฉันกำลังจะบอกว่าคนที่นี่ไม่ค่อยมีคนรูปร่างเพรียวบางอย่างนายมากนักน่ะ”

เพรียวบางงั้นเหรอ!?

“ขอโทษนะ  ที่นายพาฉันมานี่มีเรื่องอะไรกันแน่ไม่ทราบ!?” แฮร์รี่ฉุนขาดอีกครั้งเมื่อปีเตอร์มีความสุขโดยที่ไม่ได้ถามความสมัครใจของเค้าเลย......ให้ตาย  เหมือนว่ากันทางอ้อมยังไงไม่รู้แฮะ 

และพอมาถึงขั้นนี้แล้วก็คงจะไม่มีอะไรให้ตกใจแล้วล่ะ......แฮร์รี่คิด (ปีเตอร์อายุตั้ง 200 ปีดูไม่แก่เลยสักนิด)

ปีเตอร์เลิกทำหน้ากลั้นยิ้มแล้วถอดเสื้อคลุมกำมะหยี่สีดำบางเบาออก......ห้องนี้อาจจะเป็นของปีเตอร์ เพราะดูจากโทนของเสื้อผ้าและการตกแต่งห้องแล้ว  มันดูขัดกับชาวเหมันต์คนอื่นๆ ที่แฮร์รี่เห็นมาก่อนหน้านี้ในระหว่างทางที่มาถึงเป็นอย่างมาก  และมีปีเตอร์แค่คนเดียวท่านั้นที่ใส่สีทึบขนาดนี้

“ฉันพูดค้างไว้ถึงไหนนะ” ร่างสูงเอ่ยสีหน้าเหมือนศาสตราจารย์สอนโบราณคดีสติเฟื่อง.......ท่าทางนั้นทำให้เค้าดูไม่เหมาะกับชุดที่ใส่เป็นอย่างยิ่ง

“ฉันไม่ใช่คนที่ฉันคิด” แฮร์รี่ทวนให้

“อ๋อ ใช่...ใช่ ขอบคุณแฮร์รี่ นายได้เอไปเลย” ปีเตอร์ยิ้มแฉ่งให้ทีหนึ่งก่อนจะมองแฮร์รี่ด้วยสายตามีความหมาย แล้วเดินเข้าไปนั่งตรงเก้าอี้ที่แฮร์รี่เคยนั่ง “.....แต่ก่อนอื่นฉันจะเล่าอะไรให้นายฟังก่อนนะ” ปีเตอร์เปลี่ยนบทบาทจากหนุ่มทะเล้นไปเป็นคนที่แฮร์รี่ไม่รู้จักอีกแล้ว แฮร์รี่จึงตั้งใจฟัง

“นานมาแล้วแต่กาลก่อน  ราชาแห่งแดนเหมันต์เป็นดั่งหัวใจสำคัญของดินแดน เชื่อกันว่าตราบใดที่มีราชาตราบนั้นแดนเหมันต์ก็จะไม่ล่มสาย เพราะมีแต่ราชาเท่านั้นที่จะมีสิทธิ์สั่งหรือกระทำการใดๆ แก่ชาวเหมันต์อย่างชอบธรรมได้  ดูแลและรักษาประชาชนใต้การปกครองให้อยู่ดีมีสุขและเป็นความลับไว้นิรันกาล.....” แฮร์รี่ยังคงหลังพิงกระจกอยู่ที่เดิม และเริ่มรู้สึกดีที่แผ่นหลังสัมผัสได้ถึงความเย็น  แต่ดวงตาสีฟ้ากระจ่างไม่เหมือนใครกลับลุกวาวขึ้นราวกับเด็กๆ ที่ชอบฟังนิทานอย่างตั้งใจ

“แต่ใช่ว่ามีเพียงราชา แดนเหมันต์จึงจะสมบรูณ์ได้......ในทุกช่วงเวลาที่ดินแดนรุ่งเรืองและผาสุกที่สุดจะมีบุคคลหนึ่งซึ่งเรียกขานกันว่า ‘ดีว่า’ ชายหรือหญิงผู้นั้นเปรียบเสมือนดั่งลมหายใจแห่งแดนเหมันต์  เมื่อดีว่าอยู่ทุกสิ่งทุกอย่างจะเป็นไปตามครรลองของมัน  หิมะจะไม่มีวันละลายหรือพอกพูนมากเกินไป  แสงแดดสัมผัสโดนชาวเหมันต์นานเท่าใดก็ได้โดยที่น้ำแข็งไม่ละลาย  นายรู้ไหมว่าทุกวันนี้เราต้องรวบรวมผู้ใช้เวทย์ทั่วทั้งดินแดนให้มาทำพิธีร่ายคาถาเสกหิมะทุกๆ ปี เพราะทุกวันนี้ดีว่าไม่อยู่แล้ว”

ปีเตอร์มีสีหน้าจริงจังระคนราบเรียบ  แต่สายตาคู่นั้นเมื่อยามช้อนขึ้นมามองแฮร์รี่ก็แฝงไปด้วยความอ่อนโยน  ร่างสูงฝืนยิ้มในขณะที่แฮร์รี่สังเกตเห็นแววไหวระริกในดวงตาซึ่งยากที่จะอ่านออกของปีเตอร์

“พ่อกับแม่ฉันตาย พร้อมกับดีว่าคนก่อน.....” คนที่นั่งก้มตัวท้าวศอกกับเข่าเอ่ยขึ้น  ร่างบางหัวใจกระตุกและดึงหลังตัวเองออกมาจากกระจกหน้าต่างแสนเย็นสบาย........ที่แท้พ่อกับแม่ของปีเตอร์ไม่ได้อยู่กับเค้าก็เพราะอย่างนี้นี่เองสินะ

“ตอนนั้นเมื่อหลายปีก่อนมีกบฏ......ก็คือลุงของฉันเองนี่แหละ  เค้าอยากได้บัลลังก์ของพ่อก็เลยก่อการกบฏขึ้น  ตอนนั้นพ่อกับแม่ยอมสละชีวิตเพื่อปกป้องฉัน และฝากฉันไว้กับดีว่า  เธอพาฉันไปซ่อนกับลูกของเธอ  และกลับมาอีกทีพร้อมเลือดอาบตัว  ลูกของเธอร้องไห้จ้า ฉันปลอบไว้และเธอก็สิ้นใจหลังฝากสิ่งสำคัญไว้กับลูกของเธอแล้ว  ที่ฉันอยากจะบอกนายก็คือ..........แม่ของนายเป็นดีว่าแฮร์รี่”

“อะไรนะ”

“นายเป็นชาวเหมันต์ไม่ใช่มนุษย์” ปีเตอร์ตอบแฮร์รี่ที่ยืนตัวแข็งอย่างนุ่มนวลแต่ทว่าเด็ดขาดในคราวเดียวกัน  เค้าลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินมาหาแฮร์รี่ ก่อนจับมือแฮร์รี่มากุมไว้.......ปีเตอร์เข้าใจ เรื่องนี้มันยากและหนักเกินกว่าแฮร์รี่จะรับไหว

“ตะ แต่ แต่ว่าฉันไม่เคยเจอแม่มาก่อนเลยนะ.....”

“ฉันกับนายเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เราเกิดแฮร์รี่ฉันเลยจำนายได้ดี  แต่ว่าในตอนนั้นที่แม่ของนายตายไปแล้วถ้านายตายอีกคนก็จะไม่มีดีว่าเหลืออยู่อีกต่อไป นายเป็นสายเลือดคนเดียวของเธอ....จอมเวทย์จากทางเหนืออยู่ที่นี่ในตอนนั้นได้รู้เข้า  เค้าตามหานายจนเจอเราทั้งคู่แล้วส่งนายออกไปยังที่ปลอดภัยในที่ๆ จะไม่มีใครรู้จักนายและนายก็จำอะไรไม่ได้  เราต้องทำเพื่อความปลอดภัยของนายเอง”

“แล้วก็ทิ้งให้ฉันอยู่คนเดียวยังงั้นเหรอ! นายเล่าเรื่องได้สนุกดีปีเตอร์  แต่นั่นมันฟังดูจะเกินจริงไปหน่อย” แฮร์รี่ถอยออกมาจากปีเตอร์แต่โดนอีกคนหนึ่งรวบข้อมือบางไว้  ร่างบางจึงออกแรงบิดแต่ก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลยในขณะที่น้ำใสๆ ไหลออกมาจากอัญมณีสีฟ้ากระจ่าง

............เหมือนแฮร์รี่จะไม่อยากชื่อ  แต่ทำไมเค้าจะต้องร้องไห้ด้วย..........

“ฉันรู้....ฉันรู้นายอาจไม่เชื่อแฮร์รี่  แต่ฉันตามหานายทุกแห่งหน  แม้ว่าลุงฉันจะโดนฆ่าไปแล้วก็ตามแต่ฉันก็ยังตามหานายอยู่ ฉันฝ่าฝืนกฎเหล็กของชาวเหมันต์ออกไปปะปนกับพวกมนุษย์เพื่อตามหานาย และหวังว่าสักวันฉันจะเจอนาย  ไม่มีวันไหนเลยที่ฉันจะไม่ออกไปตามหานาย ฉันไปทุกที่โดยไม่มีจุดหมาย.....ในระยะเวลาเพียงแค่ไม่กี่ปี แต่มันยาวนานชั่วกัปชั่วกัลป์สำหรับฉันเหลือเกินแฮร์รี่  แต่ถึงยังไงฉันก็ไม่เคยลืมว่าดวงตานายสวยงามแค่ไหน”

ปีเตอร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนและใบหน้าที่ดูเจ็บปวดเป็นอย่างยิ่ง  ราวกับว่าความท้อแท้ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเพิ่งมาปรากฏเดี๋ยวนี้นี่เอง  นิ้วยาวกร้านของร่างสูงเกลี่ยไปตามแก้มขาวเนียนที่เค้าแสนจะคิดถึง  และแฮร์รี่ก็เพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองมีน้ำตาร่วงริ้นออกมามากมายแค่ไหน

จำได้เหรอ?  แฮร์รี่จำได้ไหม.......เค้าได้ยินเสียงหัวเราะ  เสียงวิ่งเล่น  ลานหิมะสีขาวกว้างไกล  ผู้หญิงคนหนึ่งที่สวยที่สุดเท่าที่เค้าเคยเห็น  เธอใส่ชุดยาวสีขาวเห็นสัดส่วนแม้กระทั่งผมก็เป็นสีขาวโอบอุ้มเค้าในอ้อมกอด  เค้าเห็นรอยยิ้มอบอุ่นของเธอและคนรอบข้าง  ชาวเหมันต์  หิมะบางเบาที่ร่วงโรย.............และปีเตอร์  แฮร์รี่เห็นปีเตอร์จับมือเค้าแล้วพาวิ่งออกไปด้วยกัน

จำได้.....แม้กระทั่งตอนที่โหนไปบนใยเหนี่ยวแน่นของปีเตอร์

เค้าจำได้แล้ว

“ฉันไม่หวังให้นายให้อภัยแฮร์รี่  เราทำไปเพื่อความปลอดภัยของนาย.....ฉันตายคงไม่แย่เท่านายตายหรอก” ปีเตอร์ยอมคลายมือที่รวบไว้ออก  เมื่อแฮร์รี่ไม่ได้บิดไปมาแล้ว  ร่างบางนิ่งเฉยและเพิ่งรู้ว่าร่างเค้าไม่สามารถขยับไปไหนได้แล้ว

............อย่างนี้นี่เอง  ที่แฮร์รี่ไม่รู้สึกหนาว  และชอบความรู้สึกเย็นเยียบที่แล่นเข้าสู่ร่างกาย...........

“แล้วนายคิดถึงฉันไหม?” ในที่สุดแฮร์รี่ก็เอ่ยขึ้นบ้าง  แต่คราวนี้หลังจากพูดน้อยกล่าวนิดมานาน  คำพูดของร่างบางก็เอ่ยทิ่มแทงความรู้สึกของปีเตอร์ในทันที........แฮร์รี่จำได้แล้วหรือ!

“คิดถึงสิ! ฉันคิดถึงนาย” ร่างสูงโปร่งกล่าวตอบในทันที พร้อมกับที่ฝ่ามืออุ่นกอบกุมเอาพวงแก้มที่เค้าแสนคิดถึงไว้แล้วใช้นิ้วโป้งเกลี่ยย้ำไปมา  ซบหน้าผากของตัวเองกับของอีกคนอย่างแสนคิดถึงยิ่งกว่า

.

.

“ไม่ปีเตอร์  ฉันไม่อยากไป! ฉันไม่อยากไปจากนาย!”

“เราจะได้เจอกันอีกแฮร์รี่  ฉันสัญญา ฉันจะตามหานาย.....แต่ตอนนี้นายต้องไปแล้ว”

“ไม่! ได้โปรดเถอะ....ฉันกลัว”

“ฉันจะไม่ลืมนายแฮร์รี่ ฉันจะจดจำทุกอย่างของนายไว้แล้วสักวันหนึ่งเราจะได้เจอกันอีกครั้ง.....ว่าที่ราชาแห่งแดนเหมันต์คนนี้ขอสัญญากับว่าที่ดีว่าคนต่อไป....เราจะได้อยู่ด้วยกันอีกครั้ง”

“ปีเตอร์...อึก ฉันรักนาย”

“ฉันรักนายมากกว่าแฮร์รี่.....พวกนั้นมาแล้ว นายต้องไปแฮร์รี่  ไปเดี๋ยวนี้...”

“ฉันรักนายปีเตอร์! ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว  ไม่...อย่า  ได้โปรดเถอะ!  อย่าทิ้งฉันไป”

“ไป...จงไปซะ” ร่างสูงเป็นฝ่ายดึงข้อมือของตัวเองออก ก่อนจะตัดใจเดินออกไปที่ประตูซึ่งถูกกระแทกจากด้านนอกจนสั่นคลอน

.

.

ปากบางเผยอขึ้นประกบจูบกับร่างสูงซึ่งไม่รีรอที่จะสนองตอบเลย  พวกเค้าต่างกอดรัดและดูดดื่มกันอย่างไม่มีใครยอมแพ้  และโหยหาอีกฝ่ายเป็นอย่างมาก

............คิดถึง  คิดถึงเหลือเกิน..........

.

.

“พอถึงเวลาขึ้นครองราชย์ของนายแล้ว  นายก็จะได้เป็นราชา ส่วนฉันก็จะได้เป็นดีว่าเหมือนแม่สินะ” เด็กหนุ่มร่างบอบบางเรือนผมประดับด้วยเส้นไหมสีน้ำตาลเหลือบทองแกว่งขาไปมาบนพื้นน้ำแข็งต่างระดับ  เด็กหนุ่มอีกคนจึงกระโดดลงมาจากที่เคยนั่งอยู่ข้างๆ กัน  ก่อนจะรวบผ้าคลุมของตัวเองไว้แล้วก้มตัวจนสุด

“โอ้  ดีว่าผู้ยิ่งใหญ่หากสิ่งใดท่านต้องประสงค์ก็จงบอกข้ามาเถอะ  ได้โปรดอย่าทำให้หิมะและความหนาวเหน็บหายไปเลย”

เด็กหนุ่มที่นั่งแกว่งขาอยู่  หัวเราะคิกคักเมื่อเพื่อนของเค้าล้อเลียนท่าทางนอบน้อมของขุนนางชั้นผู้ใหญ่  ก่อนเด็กหนุ่มขี้ทะเล้นคนเดิมจะพูดขึ้นอีกพร้อมฉุดมือเด็กที่หัวเราะคิกไปด้วย

“แต่ก่อนอื่น  ฉันจะพานายโดดเรียนวันนี้ซะก่อน  เรื่องน่าเบื่อที่เรารู้แล้วก็ไม่เห็นจำเป็นต้องเรียนซ้ำเลย  มาเถอะ ฉันจะพาออกไปด้วยใยของฉันเอง”

“มันไม่เคยปลอดภัยนายก็รู้ปีเตอร์” ถึงแม้คำพูดจะฟังดูเหมือนตักเตือน  แต่ใบหน้าหวานก็ไม่เคยน่าดูน้อยลงเลยเมื่อมีรอยยิ้มสวยงามประดับอยู่บนนั้น

“แต่นายก็ติดใจมันทุกทีนี่  อย่าโกหกฉันซะให้ยากน่าแฮร์รี่....นายน่ะชอบขอเบิ้ลตลอดจนฉันล้าเลย”

.

.

ร่างสูงและร่างที่เล็กกว่าแลกจูบกันอย่างไม่หยุดพัก ราวกับว่ากำลังขุดหาสมบัติใต้หิมะอันขาวโพลน  ปีเตอร์ดันแฮร์รี่ให้เข้าไปติดกระจกอีกครั้ง  จูบของเค้าอ่อนโยนและซาบซ่านก่อนจะแปรเปลี่ยนไปเป็นเร่าร้อน  เสียงจ๊วบจ๊าบจากการแลกลิ้นดังขึ้นและน้ำใสๆ นั้นก็เริ่มไหลออกมาตามมุมปาก  แต่คนทั้งคู่ก็ไม่มีใครคิดจะยอมแพ้เลย

และเหมือนมีสิ่งสะกิดเตือนใจปีเตอร์  ร่างสูงแกร่งแข็งจึงหยุดการบุกรุกแล้วถอนลิ้นร้อนตัวเองออกมา ก่อนจะจูบละม่อมดูดดุนริมฝีปากอิ่มสีสดนั้นอย่างเอาใจแล้วผละออกมอย่างรู้สึกเสียดายอยู่ไม่น้อย.....แฮร์รี่เองก็มองตามปากที่ถอนออกไปของปีเตอร์อย่างงุนงงและติดจะเสียดายอยู่เช่นกัน

ปีเตอร์ไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำ  ร่างสูงมีท่าทางเหมือนกำลังจะหักห้ามใจตัวเองอยู่  และแล้วร่างสูงที่โอบเกี่ยวผู้ที่เค้าคิดถึงมาแสนนานก็ถอดเสื้อของตัวเองออกอย่างแผ่วเบา  และถอดให้อีกคนหนึ่งแผ่วเบายิ่งกว่า

ในคราแรกที่ผิวกายพวกเค้าสัมผัสกัน ชายหนุ่มที่มีผิวสีน้ำนมและตาสีฟ้ากระจ่างน่าหลงใหลราวกับมนต์สะกดประหม่าเล็กน้อย  แม้เค้าจะคิดถึงและจำปีเตอร์ได้มากแค่ไหนแต่นั่นก็นานมาแล้ว.......

ร่างสูงเกี่ยวรั้งเอวบางให้เข้าแนบชิดกับเค้า  จนทำให้บริเวณเอวของทั้งสองสัมผัสกัน  ปีเตอร์ใช้ปลายนิ้วแตะสัมผัสไปที่แผลเป็นบนอกซ้ายของแฮร์รี่เช่นเดียวกับที่ร่างบางก็ทำเช่นนั้น

“มันหายได้นะ” ปีเตอร์กระซิบ  แฮร์รี่ไม่ตอบเพียงแค่หายใจหนักจากแรงอารมณ์ของการจูบเมื่อครู่ออกมาเท่านั้น

“แม่นายทำมันไว้ก่อนที่จะตายนายคงจะจำไม่ได้  เธอบอกกับฉันว่านายจะต้องหายตัวไป  และฉันจะตามหานาย....สักวันฉันจะเจอนาย  และโอ้ ใช่  ไม่ต้องสงสัยเลย....นายอยู่นี่  อยู่ในอ้อมกอดของฉัน  และโชคชะตาก็ยังเข้าข้างฉันอยู่ที่ส่งนายกลับมา  สิ่งนี้น่ะ.....” ร่างสูงแกร่งของปีเตอร์เอ่ย พลางไล่นิ้วไปบนอกซ้ายของแฮร์รี่อย่างถนอม

“.....มันเป็นรูปของดาวเหนือ  ดาวเหนือประจำแดนเหมันต์.....ไม่ใช่รูประเบิดหรอกนะ” ปีเตอร์ ปล่อยมุกอีกและแฮร์รี่ก็ต้องหลุดขำออกมา  นึกเสียบรรยากาศอยู่ไม่น้อยที่ปีเตอร์ยังคงเป็นคนรักสนุกอย่างเสมอต้นเสมอปลาย

“ฮ่ะๆ งั้นเหรอ  เรื่องนั้นฉันไม่รู้เลย....นึกว่าตัวเองจำอะไรไม่ได้เพราะโดนระเบิดจนความจำเสื่อมซะอีก”

“เอาจริง?  นายไม่ต้องรับมุกฉันตลอดก็ได้นะฉันชักจะหมั่นเขี้ยวนายจนอยากจะทำให้นายหายใจไม่ออกขึ้นมาซะแล้วสิ” ปีเตอร์ว่ากรุ่มกริ่มไม่ทันขาดคำ  ก็ตรงเข้าไปแลกจูบกับแฮร์รี่อีกรอบอย่างดูดดื่ม  ร่างบางก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไรตอบรับการล้วงล้ำนั้นด้วยการกระทำที่เสมือนเชื้อเชิญยิ่งกว่า  ทั้งคู่แลกลิ้นกันอยู่พักหนึ่งก่อนจะผละริมผีปากบวมเจ่อออกมาจากกัน

“นายจำได้ทุกอย่างไหมแฮร์รี่” ร่างสูงแกร่งว่าในขณะที่ไล่มือไปตามกลุ่มผมสีอ่อนอย่างนึกถนอม  คนถูกถามส่ายหน้าอย่างนึกเสียดาย

“ก็แค่นิดหน่อยเท่านั้นน่ะ....ฉันจำได้เป็นบางอย่าง”

“ไม่เป็นไรนะ  เดี๋ยวนายก็จะค่อยๆ จำได้เองฉันจะช่วยนายเอง” ปีเตอร์เลื่อนฝ่ามือลงมาประกบแก้มใสของแฮร์รี่ และขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจเมื่อเห็นบาดแผลที่ริมฝีปากและโหนกแก้มของแฮร์รี่

“ใครทำนายงั้นเหรอ? ฉันกะจะถามนายมาตั้งนานแล้ว” ปีเตอร์ว่าแต่แฮร์รี่ทำหน้าราวกับเก็บซ่อนความขมขื่นไว้ได้แต่ก็ไม่เลย

“ช่างมันเถอะ  นายอย่าใส่ใจเลยฉันโดนบ่อยจนชินแล้วล่ะ....พวกชอบหาเรื่องก็สติไม่ดีกันทุกคนนั่นแหละ”

“ให้ตาย  นายมองโลกในแง่ดีไม่เคยเปลี่ยน” ร่างสูงทำหน้ายู่และกอดอีกคนหนึ่งไว้หลวมๆ อย่างหวงแหนแล้วก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองโชคดีแค่ไหนที่ได้ตัวร่างบางในอ้อมกอดคืนกลับมา

“ฉันดีใจนะที่นายกลับมา.....ฉันคิดถึงนาย” ปีเตอร์กระซิบ  และทอดสายตามองคนตรงหน้าด้วยความเสน่หาอย่างยิ่งยวด..........ไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าไร ปีเตอร์ก็ไม่เคยมองใครอื่นเลย เช่นเดียวกับที่ออกตามหาแฮร์รี่ไม่เคยหยุดหย่อน

แฮร์รี่หัวใจพองโต  ไม่เคยมีใครต้องการการกลับมาและการคงอยู่ของเค้ามาก่อน หรือบางทีนี่อาจจะเป็นสิ่งที่ขาดหายไปของเค้ากันแน่..........

ความรู้สึกหวงหาและอาทรของปีเตอร์

...........ราวกับว่าทุกคำพูดของปีเตอร์ช่วยเติมเต็มหลายสิ่งที่ขาดหายไปสำหรับเค้า  เช่นเดียวกับความรู้สึกที่มากมายยิ่งกว่าของปีเตอร์ที่ส่งมาให้

“ฉันก็คิดถึงนาย” แฮร์รี่ยิ้ม  ก่อนจะได้รับรางวัลตอบแทนเป็นจุมพิตที่สุดแสนจะเร่าร้อนจากปีเตอร์  ร่างสูงระดมจูบต่อไปอย่างไม่นึกเบื่อ จนแฮร์รี่ต้องเบนหน้าหนี

“ไหนนายบอกว่าจะช่วยฉันฟื้นความจำไง”

ปีเตอร์ชะงักมองแฮร์รี่แต่ก็เพียงเล็กน้อยเท่านั้น  ก่อนร่างบางคนสำคัญจะหน้าขึ้นสีแล้วก้มหน้าเข้าหาอกแกร่งอย่างเนียมอายในคำพูดของตัวเอง

“นายจะทำมันด้วยวิธีไหนล่ะ?”

.

.

.

FIN.

-------------------------------------------------------------------------------------------------

ย๊ากกก นายจะทำมันด้วยวิธีไหนล่ะ? >{}<  ฮ๊ากกก แสดงว่าก่อนเกิดเหตุการณ์กบฏเค้าจะต้องรู้ๆ กันอยู่แน่เลยค่ะ >///<

จบแล้วค่าาาา เม้นท์ๆ กันด้วยนะเออ  ฝากเฟสตามธรรมเนียมค่ะ >>แฟนฟิค ฮอลลีวู้ด<< ติดตามเกาะข่าวสารของฟิคได้ที่นี่เลยค่ะ(แต่ช่วงนี้ไรท์อาจจะเงียบๆ นะคะ เพราะยังไม่ค่อยว่างค่ะ แฮ่ๆ) 

สำหรับแฟนๆ MaLec และ RonalSi ก็ติดตามกันต่อไปเลยนะคะทั้งสองเรื่องกำลังเข้มข้นค่ะ โดยเฉพาะ MaLec ค่ะ  และสำหรับเรื่องหน้า ไรท์จะหยิบคู่ไหนมาเขียน SF อีกนั้นก็ต้องติดตามกันค่าาา

ปล. ตอนนี้ไรท์มีคู่ SF ในใจและ ฮิๆๆ //สักพักโดนโบก//

รักรีดสุดหัวใจค่ะ.......ปายล่ะนะค้าาาา ^3^

ด้วยรักและแรงหื่น

Ray - Aund